Chapter Twenty-One: Justice and Henry

52 2 0
                                    


Amara whose face is now covered with her own blood stares deeply into my soul sending shivers down my back. I started running and panted heavily as my arms became weaker by the second. Kaya mo 'to Jace. Tiisin mo 'tong sakit na 'to. I ran to the living room where I saw a revolver and quickly picked it up and gave it to Luna to hold.

Binuksan ko ang pinto at nagpatuloy sa pagtakbo. All I could think about is how close we are to escaping. Sobrang lapit na namin sa gate. Beyond those gates is our freedom which Amara has stolen from us. Once I escape, I'll be able to live a normal life again. I looked at Luna and thought to myself, do I still love her? When we were still together, there was no girl I have ever wanted except her. She was the only person I wanted in my life yet in just a blink of an eye I felt like I was under a spell to fall in love with Kendra so suddenly, which I was. It explains everything.

Kung hindi baliw si Amara, kami kaya ni Luna ang nagkatuluyan?

We were just a few feet away when I fell down due to a huge explosion. Umupo ako nang ayos at nakita ko ang napakaitim at napakalaking usok na may kasamang isang malaking apoy. Malayo layo yung lugar pero dama ko yung yanig ng lupa dahil sa lakas neto. Pinanood ko ang mga ibong lumilipad palayo at saka ko lang napagtantong tinutukan na kami ng baril ni Amara habang naglalakad ito papalapit.

"Just give up, Henry. You're not going anywhere anymore. Dito ka lang at hinding hindi ka na makakatakas sakin tulad ng paglayas mo noon. Don't ever run away from me again, sweetheart."

I growled lowly and glared at her. "Hindi nga ako si Henry! Gumising ka na Amara sa bangungot mo! I'm not Henry and I'll never be your Henry! Henry is dead and he'll never come back! Tanggapin mo na kasi na wala na s'ya. Your dad killed him and there's nothing I can do. Except..." I trailed off and showed her the pendant.

Her eyes shot open. Bigla itong nanginig at bumagsak sa lupa. "No. Hindi pwede..." Bulong nito sa sarili niya.

I slowly started letting my guard down, mukhang natatauhan na si Amara.

Bigla itong sumigaw at sinabunutan ang sarili. Or maybe not.

"Kita mo ba yung sumabog?" she asks while laughing maniacally. Napalunok ako at hindi sumagot sa tanong nito. Tears started forming in my eyes when I started to realize where that distance actually led to.

"Bye bye Manang Flo. Bye bye Kendra. I hope your bodies are burnt to ashes." Bigla naman niya itinaas and tingin niya at saka tumayo. "Napakapasaway mo Henry! If I can't have you then no one can!"

I closed my eyes and heard a gunshot. I was still breathing and nothing hurt. I wasn't shot!

I quickly opened my eyes and saw Amara's lifeless body drop on the grassy front yard. Lumingon ako at nakita kong nakataas ang mga kamay ni Luna hawak-hawak ang baril na inabot ko sakanya kanina. She was breathing heavily as I and I ran to her and hugged her. Tinulungan ko s'yang makaupo ng ayos pero bigla kaming pinatigil ng sampung workers ni Amara. Shit, I forgot about his part.

Tatlong baril ang nakatutok sa amin habang ang isa sakanila ay inoobserbahan yung bangkay ni Amara. Napahigpit ang hawak ko sa panton ko sa sobrang kaba. They just stood there silently.

The silence was so intense it was killing me.

At doon nila ibinagsak ang mga baril nila. My eyes widen in shock. Bakit?

Lumapit yung isa sa pinakamalaki sa kanila sa akin at bigla akong yinakap. "Salamat." Hagulgol nito. "Ilang taon na akong nagsisilbi sa baliw na yan pero hindi naming magawang umalis dahil sa sobrang talion n'ya. Walang nakakatakas sakanya. Marami nang sumubok na patumbahin siya pero imposible. Tinangka din niyang patayin ang pamilya at mga angkan naming kung tatraydorin naming sya. Hindi worth yung risk. Kaya salamat. Salamat ng napakarami."

Unwanted Vengeance [COMPLETED]Where stories live. Discover now