Unwanted Vengeance [COMPLETED]

Chapter Nineteen: No Empathy With Prisoners

The sun starts to rise and I started untying myself from the tree. Hindi ako makatulog kasi natatakot ako na baka may biglang makakita sa amin. Better be safe than sorry.

"Kei." Tawag ko sa kanya. "Kei gising na. It's already sunrise."

She stretches her body and yawn then gives a tired smile. I helped her get untied from the tree. Inilagay ko ang lubid sa backpack na dala niya at nang pababa na ako ay napatigil ako kasi may narinig akong parang gumagalaw.

"Teka. I think there's something in the bushes." I whispered to Kendra habang dahan dahang bumalik sa branch ng puno. I made little to no noise because if they were spotters of Amara, we'd be dead. I was breathing heavily from all this anxiety and adrenaline. Tumignin ako kay Kei at niyakap sya ng mahigpit. I looked down and I was right. Mga bantay nga ni Amara.

Lima silang naglalakbay na armado at may dalang mga baril. Napakapit ako sa maliit kong pocketknife. This helped me release some tension even though I'd consider myself defenseless with such a small weapon. I felt confident with this pocketknife.

Nilipat ko sa likod ng pants ko para madali ko iyong makuha kung kailangan. When I felt like the coast was clear, bumaba na kami at nagpatuloy sa paglalakad. Ang daming mga wild animals kanina pero ngayon ay medyo humuhupa na. I feel like we're nearing the end of the woods. Tumingin ako sa mapa at kakanan na kami dito at kapag dumiretcho kami ay may makikita kaming ilog. Nagpatuloy kami sa paglalakbay naming at habang naglalakad ay biglang nagsalita si Kendra.

"Papatawarin ko sya." She says out of nowhere.

"Sino?" Tanong ko.

Napakagat sya sa labi nya. "Lahat sila. Biktima tayo lahat dito. Yung ugali ni Amara ay resulta ng mga kalokohan ng mga magulang niya. Si Tanner naman nabulag sa pag-ibig. Masyado nyang minahal si Amara to the point na halos baliw na siya. Nabigyan kasi ni Amara ng atensyon si Tanner na matagal nyang hinanap sa magulang niya. Biktima naman si Tanner sa kapabayaan ng magulang niya. I know what they did was wrong pero hindi naman sila magiging ganon kung hindi sila pinabayaan. 'Di ba?"

Napaisip ako. She's not wrong but their attitude doesn't rely on their parents'. But I also understand her point. But now's not the time for sympathy.

"I think I'll think about that once we escape." I then chuckled and held her hand. I might sound crazy but what is not right now? I enjoy this moment with Kendra right now except for the fact that we are being hunted by a serial killer. I just appreciate her being by my side during a hardship like this.

We then stopped briefly. Nasa ilog na kami. Maliit lang siya na pwedeng lakarin kaya dahan-dahan kaming naglalakad para hindi kami madulas. Noong nasa gitna kami ay may putok ng baril. Napatingin kami sa isa't-isa at saka binilisan ang lakas naming. Tumakbo kami ng deretcho haanggang sa may nakasalubong kaming mataas na bakod ng wire.

Napatingin ako sa labas at napaluha ako. I could see a glimpse of a road. Nandito na kami sa dulo.

"Tara aakyatin!" Kendra shouts pero bago sya makalapit ay hinila ko sya. "Bakit baby?! Ayan na ang kalsada!"

"Electrically charged yan." Tipid kong sagot. Gantong ganto yung nakita kong bakod sa isang napuntahan kong lupain. It was also a bit obvious kasi hindi sya mukhang matibay na bakod kung hindi sya gagwing electrically charged.

May ibon kaming narinig na pumunta sa linya at tama ang hinala ko kanina dahil bigla itong nakuryente at nahulog. Kasing tigas ng isang bato. Napakapit si Kei sakin at nanginginig. "Paano na ito?" Takot niyang tanong sa akin. I sighed. Hindi ko na alam. Hindi ko na kayang maging malakas. Parang ayaw ng mundo na makatakas kami. Bakit ganon?

"Hindi ko alam." At doon na ako bumagsak sa sahig, umiiyak. "I'm sorry Kei, I Failed you. I failed us. Hindi ko na alam anong gagawin ko. Pagod na akong mabuhay ng ganto. Gusto ko lang naming mabuhay ng payapa at normal. Normal! Pero bakit hindi pwede?!"

I was crying so hard that my arms started hurting. Ayoko na talaga.

"Baby. I don't know if this will help you but I'll be here with you 'til the end. Hindi ako perpektong asawa pero nakakaya ko maging malakas dahil sayo. Kung wala ka ay baka matagal na akong wala dito,, pero nandito parin ako. You gave me a reason to live, let me be your reason babe. Yung baby natin. We'll watch it grow and guide it when the time comes. And if only one of us makes it out, then it's up to the survivor to raise this wonderful child. It's okay to be vulnerable pero tandaan mo rin na kaunti nalang ay magkakaroon na ng hustisya para sa lahat ng ito."

I kissed Kendra deeply. I'm lucky that she's with me now. "I love you so much. Don't leave me, please."

She nodded. "I promise. I love you too."

We got up and started brainstorming for ideas on how we can cross the fence. It was four meters high and was no way we could go through it. I sat down and started to brainstorm. Paano namin ito malalagpasan. I sighed and nakita kong may mga malalaking bato sa gilid. Napatingin ulit ako sa fence and may bigla akong naging ideya.

"Alam ko na!" SIgaw ko. "Rocks are insulators. Pwede nating isingit yung mga bato sa ilalim para matulak pataas yung wire na nasa pinakababa tapos doon tayo lulusot."

"Gagana ba?" She asks worriedly.

"It's worth the shot."

She hesitantly nods but starts finding rocks as wide as we were. Pagkatapos ng ilang minuto ay nakahanap na kami ng bato. Binuhat ko ito at dahan dahang isiningit sa ilalim para umangat yung wire. It worked!

"Bisilan mo na Kei. Dahan dahan lang rin."

Lumusot si Kendra sa ilalim at nang makalusot sya ay may biglang sumigaw.

"Tumigil kayo! Ang gumalaw ay mamamatay!"

Napalunok habang nakatitig kay Kei na nakatalikod sakin. I started to slowly turn around and napamura ako dahil lima ang mga taong may hawak ng mga baril na nakatutok sa amin. Nablanko ang utak ko. May kaya pa bang gawin?

"K-kuya baka naman pwede mo na kaming pakawalan. Alam mo naman sigurong mali si Amara. Wala ba kayong pamilya? Wala ba kayong kon-"

Napatigil ako sa pagsasalita ko nang bumaril yung isa nilang kasama. Lumingon ako bigla at doon ko nakitang sumisigaw at umiiyak si Kendra dahil binarily siya sa paa.

"Kendra!!!" Sigaw ko sabay takbo papunta sakanila.

Kinuha ko ang baril ko at nagawang barilin yung dalawang kasama nila ngunit bigla akong kumindat nang may isaksak sila sa leeg ko. Nakita ko na ito yung sedatives na binigay sakin ni Tanner noong nakatali ako. Sinubukan kong tumakbo pero bigla akong nahilo at bumagsak sa lupa.

"Kendra." Mahina kong sigaw. May narinig akong isa pang putok ng baril. I tried getting up but my body was numb. I closed my eyes and my mind finally went black.