Hayatı boyunca kimseyi sevmemiş, tek derdi vatan, bayrak ve ülkesi olan asker ile hiç sevildiğini hissetmemiş, kalabalık içinde yalnızlığı hisseden bir doktorun hikayesidir.
Asker & Doktor kurgusudur.
İçerik, konu ve kapak bana aittir.
🖇️ Selamlar, normalde bu hafta bölüm atmayacaktım ancak bölümü tamamlayınca size sürpriz yapmak istedim ve bir gece ansızın geldim.. Özellikle okunma sayısının bu denli artması ve geçen bölüme gelen rekor yorum benim yazma isteğimi artırdı diyebiliriz. Herkese çok çok teşekkür ederim❤️
🖇️Umarım bölümü beğenerek okursunuz..<3
🖇️Satır arası yorum yapmayı unutmayın.. Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum💖
12.Bölüm
Ellerimle kulaklarımı kapamış yere doğru çömelmiştim duyduğum silah sesiyle. Kalbim yerinden çıkacak gibi çarpıyor, gözyaşlarım bir bir yanaklarıma dökülüyordu. Hayatımda ilk defa ölümle burun buruna geldiğimi çok net bir biçimde hissetmiştim. Daha önce de yanı başımda silahlar patlamıştı ancak o zaman yanımda güvenebileceğim biri vardı. Alparslan vardı. Tam yanımda beni koruyacağını bildiğimden rahattım. Şimdiyse tam karşımda bana sakin olmamı söylese de panik olmamı engelleyememişti.
Kollarımın üzerinde bir temas hissettiğimde sıkıca kapattığım gözlerimi yavaşça araladım. Alparslan tam karşımda durmuş, benim gibi yere çömelmişti. Ellerimi kulaklarımdan çekerken en son duyduğum silah sesinin yerini Alparslan'ın sesi aldı.
"İyisin değil mi?" diyerek gözleriyle vücudumu baştan aşağı incelerken birkaç kez yutkundum. Bende herhangi bir sorun yoktu. "İyiyim." dedim fısıltı şeklinde. İyiydim ama çok korkmuştum.
Alparslan da ben gibi derin bir nefes verdiğinde bakışlarım Alparslan'ın arkasından kelepçelenmiş bir biçimde götürülen teröriste kaydı. Gidişini izlerken Alparslan tam gözlerimin önüne kafasını getirerek onu görmemi engelledi. "Bakma o tarafa."
Gözlerimi teröristin üzerinden çekerek Alparslan'a çevirdim. Alparslan ayağa kalktıktan sonra kolumdan tutarak beni de ayağa kaldırdı yavaşça. "Ben, siz gelmeseydiniz beni." diye kekelediğimde gözyaşlarım benden bağımsız akıyordu. Ölüm korkusu tüm bedenimi sarmıştı. "Öldürecek-" sözlerimi kesen Alparslan'ın sesi oldu.
"Şşt, söyleme öyle." diyerek beni durdurdu. Olduğum yerde titreyerek dururken Alparslan beni kendine doğru çekerek başımı omzuna doğru yasladı. Yüzümü omzuna doğru gömerken ellerinden birini saçlarımın üzerinden enseme koydu, diğer elini de belime sardı. "Sakin ol güvendesin." diyerek ensemdeki ellerini saçlarımda dolaştırmaya başladı. Bense kolları arasında öylece sakinleşmeyi bekliyordum.
Çenesi başımın üzerine yaslanmıştı. Başımı koyduğum göğsü nefes alıp vermesiyle birlikte inip kalkıyordu. Onun bana sarılmasına karşılık bende elimi kaldırıp sırtına koydum ve ona daha sıkı sarıldım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Biraz daha sakinleştikten sonra başımı Alparslan'ın omuzundan kaldırdım. Başımı kaldırdığım an saçlarım yeni çıkmaya başlayan sakallarına takıldı. Alparslan bunu önemsemeden yüzüme bakmak için başını bana doğru eğdi. Bu hareketiyle neredeyse burunlarımız birbirine değecek kadar yakınlaşmıştı yüzlerimiz. Bu kadar yakın olmak doğru değildi ancak ne ben geri adım atıyordum ne de o ellerini vücudumdan çekiyordu.
