Manyiak BXB

Bu da birgün biter

Karşı apartmandan çıktığımda bitmiş haldeydim, ellerim ayaklarım titriyor, gözlerimden yaşlar akmaya çalışıyordu. Bir yandan kaçmak bir yandan koşarak geri dönmek istiyordum.

Hızlı adımlarla başım yere eğik vaziyette kendi apartmanımıza girdim. Kendimi sıkmaya devam ederek ve çok az kaldığına inanarak merdivenleri de çıktım. Kapımın önüne geldiğimde nefes nefeseydim, kapıyı çalmak için yumruğumu kaldırdığımda ancak içerden gelen sesleri farkettim.

İki kişi, muhtemelen annem ve babamım yüksek sesle tartışmalarının sesi geliyordu. Derin bir nefes alıp gerçekten mi der gibi havaya baktım. Eminim Tanrı benimle oyun oynuyordu. Yoksa bu kadar da kötü bahtlı olamazdım.

Annemin her kavgada yaptığı gibi yalandan ağlamasının sesini ve babamın sinirli bağırışlarını bir süre kapının önünde başımı duvara yaslayarak dinledim. Bunu kaldırmak için yeterince iyi bir durumda olmadığıma karar verince de olduğum yere çöküp birisinin evden çıkıp bu kavgayı bitirmesini bekledim. Eğer hata annemdeyse babam gider ve birkaç hafta gelmezdi. Eğer hata babamdaysa yine babam gider, birkaç hafta gelmezdi.

Beklediğim gibi oldu, ama bu sefer evden çıkan kişi babam olmadı, annem üst baş dağınık halde kendini kapının önüne attığında şaşırdım. Ardından çantası ve bir bavul da kapının önüne fırlatıldı ve sinirli yüz ifadesiyle babam göründü. İşte şimdi farklı birşeyler oluyordu.

"Şimdi siktir git kiminle yattıysan ondan para dilen!"

Duyduğum şeyin şokunu atlatamadan annem babamın ayaklarına kapandı, bir yandan ağlayıp bir yandan ayrılmamak için beni öne sürerken ilk defa annemi hiç tanımadığımı farkettim. Gerçekten bunu yapmış mıydı? Aldatmış mıydı?

Ben öylece babamın her seferinde annemi ittirmesini ve annemin inatla ona yapışmasını seyrederken merdivenlerden Aşçımız Ali Abi çıkıverdi. Tam sonunda akıllı bir insan gördüğüm için sevinecekken ağzından şu sözler döküldü,

"Açıklayabilirim Faruk..!"

O an herkes suspus olmuş Ali abiye bakarken anın şokuyla, ya da belki aylardır sikilmekten bir hale gelmiş akıl sağlığım nedeniyle kahkahalarla gülmeye başladım. Hepsinin bakışları bana döndü. O an belki de benim orada olduğumu yeni farkediyorlardı. Gülmemi durduramıyordum, bu nasıl dramatik bir hayattı anasını satayım.

Artık çatlayacak gibi hissettiğimde babamın bana seslendiğini duydum. Ama ben hala deli gibi gülmeye devam ediyordum. O kadar komik geliyordu ki.

Gülmeye devam ederken sanki kriz anındaki bir deli gibi ellerimle kafama vurmaya başladım. Saçlarımı çekiştiriyor kendi canımı yakıyordum ve bunu yaparken sanki bir komedi dizisi izliyormuş gibi gülüyordum. Gülmekten önümü bile göremezken birinin beni tutup sarstığını, ellerimi kafamdan çekmeye çalıştığını hissettim. Gülmeyi bırakamıyordum, karnıma feci sancılar giriyordu.

Yerden kaldırılıp evin içine sokuldum, gülmem yavaşlasa da hala devam ediyordu, etrafımdakiler bana ne olduğunu çözmeye çalışır gibi bakıyor, bense onların bu aptal hallerine gülüyordum. Bunu bana onlar yapmıştı halbuki, şimdi neden farkında değilmiş gibi yapıyorlardı?

Bir anda gülmeyi bırakıp bu seferde hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladığımda babam beni kendine çekip sıkıca sarıldı. Beklemediğim bu hareket ağlayışımı kısa bir an için bölsede daha şiddetli bir şekilde devam etti. Annem de benimle beraber ağlıyordu.

Yaşadığım bu krizimsi olay birkaç saat boyunca etkilerini gösterdi, en sonunda kendimi o kadar yorgun hissediyordum ki, günlerdir, hatta aylardır ilk defa kafamı yastığa koyduğum gibi uyuyabildim. Hiçbirşeyi, hiçkimseyi düşünmeden.