Sofia Russell Angeles na mahal na mahal ang kanyang mag-ama. Pero paano pag isang araw ay bigla na lang siyang ipagtabuyan ng kaniyang anak. Paano niya ito susuyuin para tanggapin siya ulit nito?
Isang buwan din ang lumipas, sa isang buwan na iyong ay nagluksa at nag sinusubukang bumangon. Ang bigat ng mga hakbang na ginagawa ko ngayon. Pinipilit namin binabangaon ang sarili namin dahil sa nangyari. Bitbit ko ang mga bulaklak at kandila sa kamay ko tiningala ko ang signage na nasa itaas ng gate na ito.
HAVEN CEMETERY
Ngumiti nalang ako at naglakad patungo sa taong bibisatahin ko. Malayo palang ay kitang-kita ko na ang taong nakatingala sa langit habang hawak ang bulalak. Biglang umihip ang malamig na simoy ng hangin. Napatingala ako dahil parang mayroong tumulo at ayun na nga umulan pa mabuti nalang may bitbit na ako na payong.
Pero pagtingin ko sa taong iyon ay nakatingala pa rin sya at parang dinaramdam ang ulan.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Papalapit ako sa kanya at doon nakikita ko na ang lungkot sa kanyang mga mata.
"Alam mo bang hanggang ngayon masakit pa rin sa akin tanggapin ang lahat. Gusto kong unawain at pinipilit ko naman." bumuntong hininga siya at nagpatuloy ulit.
"Until now kinu kwestyon ko parin ang nasa itaas kung bakit sa akin nangyayari ang mga ito? Alam kong naging masama ako pero hindi ba pwedeng nasaktan lang din ako? Gusto kong magpatawad pero bumabalik balik yung trauma ko noong bata pa ako tuwing nakikita ko si Mama. Yung nakita ko si Dad noon na nakahandusay sa lapag na dumudugo ang kamay habang hawak ang litrato ni Mama. Napaka masamang bangungot iyon sa akin."
Chrom
"Pero ngayong susubukan ko. Susubukan kong unuwain ang lahat sa abot ng makakaya ko. At alam kong nandyan lang naman kayo sa likod ko diba at tutulungan akong makabangon ulit?" tanong nya, kaya napangiti ako.
Hanggang ngayon hindi niya parin ako nililingon at nagpapaulan pa rin siya. Nag-aalala na ako dahil baka magkasakit sya kagagaling lang nya sa hospital at alam kong hindi pa magaling ang sugat niya.
CHROM POV
Pumipikit ako and dinamdam ang bawat patak ng ulan kanina pa ako sinusuway ni Demitri na baka magkasakit na ako sa ginagawa ko. Napahawak ako sa dibdib ko kung saan nakatusok ang tubo.
Lumingon ako sa kanya.
"Gusto ko maging Doctor... para sa kanya." out of nowhere sinabi ko nalang iyan sa kaniya, nakita kong ngumiti at tumango lang sya sa akin.
Nilapag ko na ang bulalak sa kanyang lapida at ngumiti. "Hanggang sa muli, paalam. Pero wag kang mag-alala susubukan kong dalasan ang pagdalaw dito."
Naramdaman kong mayroong tumulong luha kaya agad ko itong pinunasan kahit alam ko namang useless dahil basang basa na ako ng dahil sa ulan.
"Miss na miss" na kita bulong ko.
Nakita ko namang nilapag na rin ni Demitri ang bulaklak na dala niya at initabi nalang ang kandilang dala niya. Agad niya rin akong niyaya na umalis na kasi kanina pa daw tumatawag ang Daddy niya at si Tito Simon kung nasaan na daw kami at baka daw ma late kami.
