Obsession of Dela Fuente

Prologue

Dela Fuente Series 1

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Prologue

I've never thought in my life that I'll be leaving my beloved hometown. But then , I have no choice. As what they say. Destiny will be your guideline. As much as I want to stay here in Manila my faith has been written already.

I sighed as I watch our house for the last time. I'll gonna miss this place.

"Honey hurry up" I heard my mother's voice. I nodded. "Yeah , coming Mom"I said.

Pumasok ako sa kotse namin at umupo sa backseat habang tanaw parin ang malaki at puti naming bahay. Iniisip ko kung makikita ko pa itong muli. Pero sa tingin ko ay hindi na.

Sabi kasi ni Daddy ay pinagbili na niya ang bahay namin para makabayad sa utang niya sa isang malaking kompanya. Ayaw ko mang tanggapin na  mula ngayon ay ibang buhay na mararanasan ko pero wala akong ibang pagpipilian.

Kahit kailan kasi ay hindi ko pinangarap na umalis sa siyudad at mamuhay sa isang probinsya.

I'm not a spoiled brat as you think. I just don't want to be in province. I don't know why. But I just don't like it.

Sanay kasi ako na puro gusali ang nakikita. Ayaw ko ng walang internet , kasi pihadong walang wifi sa probinsya ni Dad. Sa isiping iyon ay nakikita ko na sa utak ko kung gaano ka boring ang lugar na iyon.

I sighed. As what I've said earlier. Even though I don't like the idea of leaving in Manila. I don't have a choice. Nalugi kasi ang kompanya ni Dad. Sa madaling salita ay na bankrupt iyon. Nagkaroon siya ng  malaking utang sa isa pang kompanya para sana maisalba ang pinag hirapan niyang negosyo pero wala rin.

Nauwi parin sa wala at ang ending ay nagkaroon siya ng napakalaking utang na umabot sa puntong kailangan niyang ipagbili ang naiwan naming ari-arian. Gaya ng bahay at lupa. Ang coffee shop ni Mommy at aming maliit na farm. Lahat ng yon ay nawala sa amin ng parang bula.

Kaya hindi ko rin masisisi sina Mommy ng magdesisyon silang umalis kami at pumunta sa probinsya kung saan nandon ang lolo at lola ko. Pati ang iba naming kamag anak sa side ni Dad.

Tahimik lamang ako habang nasa biyahe. Iniisip ko ang magiging buhay namin sa probinsya. Magiging maayos kaya? Mabait kaya ang mga tao ron?

Naputol ako sa pag iisip ng mag ring ang cellphone ko. Kinuha ko ang sling bag ko upang kunin ang tumutunog na telepono. Ganon nalang ang ngiti ko ng makita ang pangalan ng lalaking isa sa dahilan kung bakit ayaw kong umalis sa Manila.

"Hey love"bati niya sa kabilang linya. Base sa boses nito ay mukang kagagaling niya lang sa tulog.

"Hi"

"Nakarating na ba kayo?"tanong niya. Tumingin ako sa labas ng bintana. Buti nalang at napaka bait ng boyfriend ko at understanding. Akala ko kasi ay maghihiwalay kami dahil magiging malayo na ako sa kaniya. Pero nagpapasalamat ako dahil napaka matured niya.

"Hindi pa. Nasa biyahe pa kami"sagot ko. "Im gonna miss you"nalukot ang muka ko sa sinabi niya.

"I'm gonna miss you too"saad ko.

"Pero pwede namang bumisita ako hindi ba?"napangiti ako sa sinabi niya.

"Oo naman. Kahit kailan pwede kang bumisita. Basta ba magdadala ka ng pasalubong"biro ko. Narinig ko siyang tumawa sa kabilang linya. Napangiti rin tuloy ako.