Nikt się nie dowie / DreamNotFound

28

Zanim zaczniecie! Gdzieś w połowie jak nie dalej pojawi się fragment tekstu piosenki "What About Me?". Osobiście uwielbiam ten utwór więc życzę miłego czytania!

- George otworzysz?! - zapytała rodzicielka bruneta z kuchni słysząc pukanie do drzwi.
- Ta, już idę. - chłopak nie był w najciekawszym nastroju. Ostatnio był dość wykończony gdyż zbliżało się zakończenie roku oznaczające masę zaliczeń z przedmiotów oraz wakacje, które miały się rozpocząć ślubem mamy George'a i Oliviera. Brunet podszedł do drzwi i je otworzył. Ku jego zaskoczeniu zastał w nich swoją babcię. Jego oczy zaszkliły się i już po chwili był w stęsknionych objęciach starszej kobiety.
- George kto... - młodsza kobieta wychodząca z dalszej części domu spojrzała na tulącego się wnuka ze swoją babcią po czym od razu odłożyła trzymaną obecnie rzecz i również dołączyła do nich. Byli strasznie za sobą stęsknieni, ponieważ nie widzieli się od ponad roku. Tak spędzili dłuższą chwilę po czym wpuścili seniorkę do domu i kazali jej się rozgościć. Po chwili ze schodów zeszła Allison, która również przywitała się z do tej pory nieznaną jej kobietą. Dziewczyna usiadła się obok niej w salonie i tak właśnie zaczęła wszystko opowiadać.

_____

- Kurwa jak zwykle nie odbiera... - powiedział blondyn uderzając o blat.
- Może po prostu nie dzwon do niego tylko jedź na ten komisariat? - stwierdził szatyn.
- Dobra ale ty jedziesz ze mną.
- A ja tam po co? - zapytał.
- Po prostu jedź ze mną tak? Obiecałeś mi pomóc jak wyciągnę cię z więzienia więc łaskawie chodź ze mną, wsiądź do auta i jedź na ten komisariat.
- No dobra, już. Po co te nerwy? - szatyn podniósł ręce tak jakby się poddał i poszedł za ubierającym już buty blondynem. Chwilę później siedzieli w aucie i kierowali się do ich docelowego miejsca.

Większość drogi mijała im w ciszy, którą przerwał po chwili Alex.
- Po co ty tam w ogóle jedziesz co?
- Nie wiem czy zauważyłeś ale George najwyraźniej od pół roku nie potrafi zgłosić przestępstwa jakie popełnił Andrew więc muszę się tym zająć ja. - odpowiedział Clay.
- Tak bez jego wiedzy? A co jeżeli jakoś się z nim dogadał i są w jakby relacji pokojowej między sobą? Nie pomyślałeś o tym? - zasugerował szatyn.
- Cholera. - blondyn ostro skręcił w ulice prowadząca w stronę domu George'a i nieco przyspieszył.
- Mógłbyś chociaż mnie po drodze wysadzić gdzieś? Bo sądzę, że nie jestem już do niczego potrzebny w tej chwili nie?
- Wysiądziesz jak dojedziemy.

_____

- Kto tym razem? - zapytał George słysząc pukanie do drzwi.
- Może Olivier? - stwierdziła Allison.
- Możliwe... - brunet skierował się do drzwi i je otworzył. Od razu nie czekając na jakiekolwiek słowa dk domu wszedł Clay wpychając jednocześnie George'a i zaciągając go do pokoju.
- Musimy porozmawiać. - powiedział blondyn popychając bruneta na łóżko.
- O czym? - zapytał George.
- Andrew ci płaci za siedzenie cicho? - brunet po tych słowach zaśmiał się nerwowo i spuścił wzrok.
- Skąd to podejrzenie? - próbował uciec od odpowiedzi.
- Czyli tak?
- Nie? - siedzący na łóżku chłopak skłamał.
- Zatem sprawdźmy. - blondyn spojrzał się na George'a i dorwał się do jego szafy. Stwierdził, że tam najprawdopodobniej chłopak mógłby schować jakąś grubsza kwotę pieniędzy.
- Clay co ty robisz?! - brunet próbował odciągnąć wyrzucającego wszystko z szafy blondyna na co niestety oberwało mu się odepchnięciem. Ostatni raz kiedy Clay tak silnie i nerwowo go popchnął był w szkole tego dnia kiedy dostali zawieszenie w prawach ucznia i nakład prac społecznych.

Minęła chwila i nagle cenne pudełko George'a schowane z tyłu szafy również z niej wyleciało otwierając się. Przedmioty znajdujące się w nim wyleciały ck przykuło uwagę Clay'a. George próbował to jeszcze w jakiś sposób uchronić, ale blondyn był szybszy i zabrał kartonik do rąk wyciągając z niego duży plik pieniędzy, a resztę rzucając na ziemię. George od razu zaczął zbierać cenności gdy chłopak przyglądał się uważnie banknotom.
- Wyjaśnij mi co to jest? - zapytał zdenerwowany Clay.
- No... Pieniądze? - brunet chwycił się za kark wiedząc, że jest już w dupie i nic nie może więcej zrobić.
- Podaj mi choć jeden argument dlaczego nie powinienem cię teraz zabić! - Clay rzucił pieniądze na ziemię i podszedł do George'a szybkim ruchem.
- Za półtorej tygodnia jest ślub mojej mamy, a za tydzień mamy cholernie ważne zaliczenia?
- Ile tego jest?
- Sto? Tysięcy?
- Ile?!
- Sto tysięcy.
Clay złapał się za głowę po czym opadł na łóżku. Nie zamierzał teraz nic mówić. Był strasznie zły i nie wiedział co robić. Po chwili po prostu wstał i wyszedł nie tylko z pokoju George'a, ale też i domu.

Brunet tymczasem wziął się za sprzątanie syfu jaki zrobił w jego pokoju Clay zapuszczając przy tym sobie muzykę.

"You had the time to think for yourself
About me and you the best an future so let me know.
I need to know (Ohh)
Is there any devotion?
Always i just wave in the ocean."

_____

George przez resztę dnia chodził struty i niezbyt włączał się do jakichkolwiek interakcji między otoczeniem. Nikt póki co nie raczył się o to go pytać więc postanowił zamknąć się w swoim pokoju i całkowicie odizolować od świata - przynajmniej na ten dzień. Chwycił za swój telefon i napisał do Clay'a.

George
18:28
Clay wszystko w porządku?
18:30
W sumie głupie pytanie, nie może
być przecież w porządku
po czymś takim.
18:35
Clay?
18:39
Proszę odpisz. Nie obrażaj się
błagam Clay.

George odepchnął od siebie telefon siadając na podłodze przy łóżku chowając twarz w swoje dłonie. Myślał teraz bardzo dużo nad tym co się wydarzyło i co chwilę sprawdzał czy nie dostał jakiś wiadomości od Clay'a - oczywiście jedyne co zastał to brak odpowiedzi. Brunet przetarł dłońmi po swojej twarzy i spojrzał w sufit z zaszklonymi oczami. Spojrzał ponownie w konwersacjez Clay'em i zobaczył mały napis pod ostatnia wiadomością: "Wyświetlono"
- Kurwa co ty zrobiłeś George?

______________________________________

Dzień dobry wieczór! Kolejny rozdział dla was. Obiecuję, że to już ostatnia prosta do zakończenia tego shitu. Rano kontrola ile osób nie spało gdy opublikowałam rozdział.