[WATTYS 2022 KAZANANI]
Parmağı omzumun üzerindeki belli belirsiz benlere dokundu. Ardından köprücük kemiğime kaydığında dudaklarım, bir nefese muhtaç kalmış gibi titreyerek açıldı. Koyulaşan bakışlarını gördüğümde göğüs kafesimin içindeki kalbim, hı...
Dün ve bugünün arasındaki o sonsuzluk sınırı, ardı arkası kesilmeyecek duyguların önünde beklerken; sevgi kendine öyle büyük bir yer edindi ki, başka hiçbir rakibi duramadı önünde. Yürüyemezdi yanında ya da dikilemedi karşısında. Sevgi, herkesi ve her şeyi yener, mutlulukla bir olup bütün olumsuz duygularla savaşır. İyi ve güzel her şey, atılan her bir adımın eşlikçisi olmayı başarır.
Bu hikâyeye bir mutlu son, bir de sonsuzluk yazılır. Mutsuzluk kaybolup giderken, her mutlu ve değerli anı da onunla birlikte sonsuzluğa karışır.
Daima birlikte, nice sonsuzluklara yol arkadaşlarım.💙
🗝
Şarkı: Little Mix, Nothing Else Matters.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🗝
Hayat, beklenmedik anlarda beklenmedik fırsatlarla karşınıza çıkar.
Kendi hikâyenizi yazan kalem, her daim ilk olarak sizin elinizdedir ve o defterin ilk sayfasını doldurma şansı önce size verilir.
İlk kelime, ilk cümle, ilk nokta.
Daima ilki size aittir ve sonrasında hayatımıza gelip giden insanlara kalemi verip vermemek de yine, bize kalmıştır. Onlara, dizdiğimiz paragrafların ve yazdığımız satırların arasına eklemeler yapma şansı veririz.
Bir hikâye, asla bir kişiyle yazılmaz ama dahil olan herkesin anlatacak pek fazla şeyi de olmayabilir. Gelip gidenler gibi, cümlesiz ve kelimesiz kalanlar da hayatımızda yer alabilir.
Yazacakları cümlelerin bir anlamı yoksa, kalemin bizde kalması her daim çok daha iyidir. Bir başımıza yazıp, yalnızca biz doldururuz kendi hikâyemizin boşlukları...
Benim eline tutuşturdukları kalem ve defter, tek kişilik diye düşünmüştüm her zaman.
Satırlar ve sayfalar bana ait, yazacağım kelimeler benim elimdeydi.
Yazmıştım.
En başından sonuna kadar kendi başıma yazacağımı düşündüğüm satırların başlangıcını ben yapmıştım. Annem ve babam da bana yardımcı olmuşlardı. Annemin yalnızca cümleleri vardı, babamınsa sayfaları...
Doldurmuştum.
O defterin çok ama çok büyük bir kısmını ailemle birlikte yazmıştık. Sayfaları ben açmış, cümleleri onlarla kurmuş, satırlarını birlikte kararlaştırmıştık.
Fakat yetmemişti.
Gün gelmiş ve ben yeniden tek başıma kaldığımı düşünürken hayatıma biri girmişti.
