He can see. He can hear. All of his senses are working perfectly. Lalo na pag malapit siya. He saw her there. Standing far away from him. Ang layo ng agwat nila pero sobrang linaw niya sa paningin ni Luigi. Pati ang tibok ng puso niya, pakiramdam ni Luigi malapit lang siya sakanya, sa tabi niya. Lagi na lang ganoon. Kahit nasaan siya. Malapit o malayo. Nakikita man ni Luigi o hindi. Pare-pareho ang epekto niya sa lalaki. Nakakabaliw. Will he ever be seen by his love or would he open his eyes for others? * Have you ever experienced looking at someone for a long time? Yung tipong kahit nandun ka lang naman sa gilid, nakamasid kasi di makalapit, parang kilala mo na siya. He's probably the longest crush Zephyrine ever had. Kasi kahit walang nagkakagusto sakanya, she tend to let go of her feelings kapag walang pag-asa. Eh marupok ata siya. Kahit invisible siya sa paningin ni Luigi, basta nakikita niya ang lalaki ayos lang. Kahit nakikita niya na invisible din si Luigi sa paningin ng crush niya, katulad ng sarili, ayos lang magpakatanga. That's what love do. It makes us hope. It makes us a fool. Will she ever fulfill her hopes or would she let her feelings go?