"Kimseye güvenme, aynada sana gülümseyen o yansımaya bile." Der, zihnimin içinde taht kurmuş olan ve asla ama asla susmayan o ses. Gözlerimi kırılmak üzere olan bir kapıyı kapatır gibi kapatırım sonrasında, kirpiklerim kapının kilidine düşmemek için son anda sıkı sıkıya tutunan bir anahtar gibi tutunur birbirine. Kilitli kapılar ardında bedenimi esir alan o karanlık beni alıp küçüklüğüme götürür. Ve o an fark ederim ki ben hâlâ canavardan korkunca yorganın altına saklanan ve karanlığın onu bütün canavarlardan koruyacağını sanan o küçük kız çocuğuyum.