အခန္း(၁၇)
ေသေရး႐ွင္ေရးအေျခအေနမ်ိဳးတြင္
႐ွီက်င္းသည္ သဘာဝက်စြာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္
စိတ္ၿငိမ္သြားတတ္သည္။သူသည္ Gua Er၏
လက္အားဖယ္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ႐ွီေဝခ်ဳံးအား ယဥ္ေက်းစြာျပံဳးျပၿပီး
ထူးဆန္းေသာ ေဒသိယစကားမ်ိဳးျဖင့္
တိုးတိုးဆိုသည္။
"လူႀကီးမင္းဗ်,လူမွားတာ ထင္တယ္ေရာ္၊
ေကာင္းေသာေန႔ျဖစ္စ"
ၿပီးေနာက္ တံခါးကိုကိုင္ကာ ဆြဲပိတ္ဖို႔
ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
႐ွီေဝခ်ဳံး၏နဖူးျပင္တြင္ ေသြးေၾကာမ်ားထင္းလာၿပီး
ေပါက္ထြက္မလိုပင္။သူ၏ေျခေထာက္ကို
တံခါးႏွင့္ထိုင္ခုံအၾကားတြင္ ထည့္ခံၿပီး
တံခါးပိတ္တာကို တားလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
႐ွီက်င္း၏ညာဘက္လက္ေမာင္းအား ဆုပ္ကိုင္ကာ
လက္ေကာက္ဝတ္မွ အမာရြတ္မ်ားအား
ၾကည့္ရန္ အကၤ်ီလက္ကို ဆြဲတင္လိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္ သူသည္ ႐ွီက်င္းအား ပို၍တင္းက်ပ္စြာ
ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ေလွာင္ရယ္ရယ္သည္။
"ငါ့ကိုငတုံးမ်ားထင္ေနလား ဒီကိုလာခဲ့စမ္း!"
ေ႐ွာင္စစ္လည္း ေအာ္ငိုေတာ့သည္။
<က်င္းက်င္း! ယူနစ္ဘားတန္းက ၈၈၀ကို
ေရာက္ေနၿပီ! ဝါး.....တစ္ေယာက္ေယာက္
ကယ္ပါဦး!!>
႐ွီက်င္းလည္း ေခြၽးစီးမ်ားထြက္လာသည္။
ထိုသူ႔လက္မွ႐ုန္းကန္ရင္း ေခါင္းလွည့္ကာ
ေအာ္လိုက္သည္။
"Gua Er ကြၽန္ေတာ့္ကို ကယ္-"
ကလစ္!
ေသနတ္အား ေမာင္းတင္လိုက္သည့္အသံကို
ၾကားလိုက္သည္။Gua Erသည္
႐ွီေဝခ်ဳံးအား ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ရြယ္ထားၿပီး
႐ွီက်င္း၏ပုခုံးကို က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္
ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။႐ွီက်င္းကို သူ႔ဘက္သို႔
ျပန္ဆြဲကာ ႐ွီေဝခ်ဳံးအား ၾကည့္ၿပီး ေျပာသည္။
"သူ႔ကိုလႊတ္လိုက္"
အိုး.....fuck.
႐ွီက်င္း ၾကက္ေသေသသြားသည္။
ထိုစကားအား ၾကားေသာအခါ ႐ွီေဝခ်ဳံး၏
မ်က္ႏွာမွာ ၾကည့္ရဆုိးသြားသည္။႐ွီက်င္း၏
လက္အား လႊတ္မည့္အစား ပို၍
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူအား
ခ်ိန္ထားေသာ ေသနတ္ေျပာင္းကိုပင္မေ႐ွာင္ဘဲ
အံႀကိတ္ေမးသည္။
"႐ွီက်င္း,မင္းက အျပင္လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္
ငါ့ကို ေသနတ္ခ်ိန္ခြင့္ျပဳတယ္ေပါ့"
ေ႐ွာင္စစ္မွာလည္း နားကြဲမတတ္
စီကနဲေအာ္ျပန္သည္။
<၈၉၀! က်င္းက်င္း! ဝါး!!!>
အားးးး.....မတက္ပါနဲ႔ေတာ့!
႐ွီက်င္း၏ဝိညာဥ္သည္ပင္ ေအာ္ဟစ္ေနၿပီ
ျဖစ္သည္။ထို႔ေနာက္ ဒီအေျခအေနအား
ဖ်န္ေျဖရန္ ပါးစပ္ဟ႐ုံသာ ႐ွိေသး၊
ေနာက္ထပ္လူရိပ္႐ွည္႐ွည္တစ္ခုသည္
ကားအနီးတြင္ ထပ္ေပၚလာသည္။တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ
အနည္းငယ္ရင္းႏွီးေသာ အသံနိမ့္တစ္သံကို
ၾကားလိုက္ရသည္။
"အစ္ကိုႀကီး,ဘာေတြအဲ့ေလာက္ၾကာေနတာလဲ။
တစ္ခုခုျဖစ္-"
ထိုသူသည္ စကားမဆုံးခင္ဘဲ
ကား႐ွိအေျခအေနအား ျမင္ေသာအခါ
သူ၏ေျဖာင့္တန္းေသာ မ်က္ခုံးတန္းမ်ားမွာ
တြန္႔ေကြးသြားသည္။အနည္းငယ္မွပင္
မတုံ႔ဆိုင္းဘဲ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ေသနတ္ကို
ဆြဲထုတ္ကာ Gua Erအား ခ်ိန္ၿပီး ဆိုသည္။
"ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ! အခုခ်က္ခ်င္း
ေသနတ္ကိုခ်လိုက္စမ္း!"
ေ႐ွာင္စစ္သည္ ေမ့လဲေတာ့မလိုပင္ျဖစ္ေနသည္။
<၉၀၀, ဒါလင္လည္း ဒီမွာမ႐ွိဘူး၊
ေ႐ွာင္စစ္တို႔ေတာ့သြားၿပီထင္တယ္...ဝါး...>
႐ွီက်င္း အသက္႐ွဴျကပ္လာသည္။သူသည္
မယုံသကၤာျဖင့္ ႐ွီေဝခ်ဳံးေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ
လူအားၾကည့္လိုက္သည္။မ်က္နွာအသြင္အျပင္က
႐ွီေဝခ်ဳံးႏွင့္အေတာ္ဆင္ၿပီး တိပစြာ
ထြင္းထုထားေသာေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္လိုမ်က္ႏွာျဖင့္
ခက္ထန္ေနေသာအမူအရာအား ၾကည့့္ၿပီး
႐ွီက်င္းငိုခ်င္လာသည္။
"စ...စတုတၳအစ္ကို..."
သူကပါ ဘာလို႔႐ွိေနတာလဲ?
အေသအခ်ာပင္ ထိုသူသည္ ႐ွန္႔အာ့ထင္
ျဖစ္သည္။သူသည္ ႐ွီက်င္း၏အသံကို
ၾကားလိုက္ေသာအခါ တခဏသတိလက္လြတ္
ျဖစ္သြားေလသည္။ထို႔ေနာက္ ႐ွီက်င္းအား
တစ္ကိုယ္လုံးျခဳံၾကည့္ကာ ႏွာထိပ္နားေလးကို
အာ႐ုံစိုက္မိသြားသည္။ထိုအခါ ႐ွီက်င္းအား
ထိေတြ႔ရန္ လက္လွမ္းလိုက္ၿပီး ဆိုသည္။
"က်င္းေလး..ဒီေတာအတြင္း
မင္းဘယ္ေတြေရာက္ေနတာလဲ၊ ဒီလိုလာပါဦး"
"သူ႔ကိုမထိနဲ႔"
Gua Erသည္ ႐ွီက်င္းအား ထိုင္ခုံေပၚ
အသားကုန္ဖိခ်ကာ သူ႔ေသနတ္ကို
႐ွန္႔အာ့ထင္ဆီ ေရြ႔ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္သည္။
"အပစ္မခံခ်င္ရင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္"
႐ွန္႔အာ့ထင္သည္ ကိုယ္ကိုအနည္းငယ္
ဆုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔အၾကည့္သည္ Gua Er
႐ွီက်င္းကိုကိုင္တြယ္ထားပုံအား ေလ့လာလိုက္
သည္။ထို႔ေနာက္ သူ႔၏ႂကြက္သားမ်ားမွာ
တင္းမာလာၿပီး ေသနတ္အား ပစ္ရန္
အသင့္အေနအထားပင္ ျပင္လိုက္ကာ ဆိုသည္။
"က်င္းေလး,မင္းၿခိမ္းေျခာက္ခံထားရတာလား"
ေသနတ္ႏွစ္လက္သည္ သူ႔ေခါင္းအနီးတြင္
တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း
သူ႔အမွတ္က ဘာလို႔မတက္လာမွန္းမသိေပ။
သူနဖူးတြင္ ေခြၽးမ်ား စိမ့္ထြက္လာကာ
ေခါင္းခါလ်က္ ေျပာသည္။
"မဟုတ္ဘူး Gua Erက ကြၽန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းပါ၊အားလုံးအထင္မွားေနၾကတာပါ...
အရင္ဆုံးေသနတ္ကို..ခ်..ခ်လိုက္ပါေနာ္
၊ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုလႊတ္ေပး.."
"လႊတ္ေပးရမယ္? မင္းထပ္ထြက္ေျပးႏိုင္ဖို႔လား"
႐ွီေဝခ်ဳံး ထိုစကားအားေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္
သူ႔၏သြားႀကိတ္သံကို လူတိုင္း ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း
ၾကားလိုက္ရသည္။
႐ွီက်င္း၏ႏွလုံးသားေလးပင္ တုန္လႈပ္သြားကာ
အခုလို အေျခအေနအား တနည္းနည္းျဖင့္
ၿဖိဳကြဲသင့္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာသည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ သူ႔အား ေနာက္ဆုံးေတာ့
႐ွာေတြ႔သြားၿပီျဖစ္ရာ သူ႔အားဘယ္ေတာ့မွ
လက္လႊတ္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။႐ွီက်င္းအား
ကူညီရန္ Gua Er႐ွိေသာ္လည္း
႐ွီေဝခ်ဳံးဘက္တြင္ ႐ွန့္႔အာ့ထင္႐ွိသည္။
ႏွစ္ဖက္ လူညီေနတာေၾကာင့္
ဘယ္ဘက္က အႏိုင္ရမလဲ မေသခ်ာေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ဆြဲဖို႔လည္းေကာင္း
ကလပ္ကို ျပန္ႏိုင္ဖို႔လည္းေကာင္း
နည္းလမ္းတစ္ခု႐ွာရေတာ့မည္။
ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးကို အလ်င္အျမန္
ခ်ိန္ဆၿပီးေနာက္ ႐ွီက်င္း စိတ္ၿငိမ္သြားသည္။
ေသနတ္ေျပာင္းႏွစ္ခုၾကားထဲ ထရပ္လိုက္ၿပီး
႐ွီေဝခ်ဳံးအား ၾကည့္လိုက္သည္။
"အစ္ကိုႀကီး ကြၽန္ေတာ္ထပ္ထြက္မေျပး
ေတာ့ပါဘူး၊ Gua Erလည္း
ေသနတ္ခ်လိုက္ေတာ့၊ဒီႏွစ္ေယာက္က
ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုေတြပါ ကြၽန္ေတာ့္ကို
ထိခိုက္ေအာင္မလုပ္ပါဘူး"
Gua Erသည္ ႐ွီက်င္း၏မိသားစု
အေျခအေနကို အနည္းငယ္သိထားသျဖင့္
႐ွီေဝခ်ဳံးအား ျမင္ေသာအခ်ိန္တြင္
ခ်က္ခ်င္းကာကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
႐ွီက်င္းစကားမ်ားကိုၾကားေသာအခါ
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ေမးသည္။
"ေသခ်ာလို႔လား"
"အင္း ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္"
ထို႔ေနာက္ ႐ွီေဝခ်ဳံးဘက္ လွည့္ၾကည့္ကာ
အားတင္းျပဳံးလ်က္ ေျပာသည္။
"အစ္ကိုႀကီး,ကြၽန္ေတာ္တကယ္
ထြက္မေျပးေတာ့ပါဘူး၊ ဒီေနရာနဲ႔သိပ္မေဝးတဲ့
Nightlightလို႔ေခၚတဲ့ ကလပ္တစ္ခုမွာ
ေနပါတယ္ ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္ကုန္ထိ အဲ့မွာေနမလို႔ပါ"
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ ႐ွီက်င္း သူ႔အား လိမ္ေျပာေနလား
အတည္ေျပာေနလားဆိုတာ စကၠန္႔အနည္းငယ္
ေလာက္ ေသခ်ာေလ့လာၿပီးမွ သူ႔လက္အား
ေျဖးညင္းစြာ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။သို႔ေသာ္
အျပည့္အဝမယုံၾကည္ေသးသျဖင့္ ႐ွီက်င္းကို
ကားေနာက္ခန္းထဲတြန္းထည့္ကာ
သူပါကားထဲသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဖုန္းကိုဆြဲထုတ္ၿပီး
ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုအား ႏိွပ္လိုက္သည္။
"ညီသုံး,ေ႐ွာ့ပင္းေမာဝင္ေပါက္ကို လာခဲ့၊
ငါတို႔ ေ႐ွာင္က်င္းကို ေတြ႔ထားတယ္"
႐ွီက်င္း နင္သြားသည္။
ညီ....ညီသုံး? ႐ုန္က်ိဳးက်ံဳးပါ
ေရာက္ေနတာလား? ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး
တစ္ခ်ိန္တည္း အစ္ကိုသုံးေယာက္နဲ႔တိုးရတာလဲ...
႐ွီက်င္း Nightlightအေၾကာင္းေျပာေသာအခါ
Gua Er၏မ်က္ခုံးမ်ားမွာ အနည္းငယ္
ျမင့္တက္သြားသည္။ၾကည့္ရသည္မွာ
႐ွီက်င္းက ဒီကိစၥကို လ်န္ကြၽင္းအား
ေျဖ႐ွင္းခိုင္းမည္ပုံျဖစ္သျဖင့္ သူသည္လည္း
ခ်က္ခ်င္းေသနတ္အားခ်ကာ ထိုအစား
ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
ျမန္ျမန္ပင္ ဖုန္းေခၚကာ ယခုျဖစ္ေနေသာ
အေျခအေနအား ႐ွင္းျပလိုက္သည္။
ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ႐ွီေဝခ်ဳံးႏွင့္
႐ွန္႔အာ့ထင္၏ဖုန္းမ်ားမွာ တၿပိဳင္နက္
ထျမည္သည္။တစ္ေယာက္ကေတာ့
ခ်က္ခ်င္းကိုင္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့
႐ွီက်င္း၏ေဘးတစ္ဖက္သို႔ဝင္ထိုင္ကာ
တံခါးပိတ္ၿပီးမွ ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။
"႐ွီေဝခ်ဳံး ေျပာေနပါတယ္"
"ဟယ္လို sir"
သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ တၿပိဳင္တည္း
စကားေျပာေနၾကသည္။႐ွန္႔အာ့ထင္
ဖုန္းကိုင္ေသာလက္သည္ ႐ွီက်င္းဘက္တြင္
႐ွိသျဖင့္ တစ္ဖက္ဖုန္းမွ ေျပာေသာ
မျပတ္မသားအသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။
ၾကည့္ရတာ သူ႔အထက္လူႀကီးဆီကဖုန္းေနမယ္
အင္အားႀကီးအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုရဲ႕
အဖြဲ႔ဝင္တစ္ေယာက္ကို သြားထိလို႔ ဆူပူေနပုံ
ရၿပီး အခုခ်က္ခ်င္းရပ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးေနတာ
႐ွန္႔အာ့ထင္သည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး
'ဟုတ္ကဲ့ sir'ဟု အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေျဖၿပီးေနာက္ ဖုန္းခ်လိုက္ကာ ေ႐ွ႕ခန္းမွ
Gua Erအား လွမ္းအကဲခတ္လိုက္သည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးဆီအား လ်န္ကြၽင္းကိုယ္တိုင္
ဖုန္းဆက္လိုက္ပုံရသည္။႐ွီေဝခ်ဳံး၏စကားမ်ားမွာ
တိုေတာင္းသျဖင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္
ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ မဟုတ္ေၾကာင္း သိသာသည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး
ထိန္းခ်ဳပ္ထားပုံေပၚသည္။
ေနာက္ဆုံး၌ ႐ွီေဝခ်ဳံးသည္
"သူက ငါ့ညီေလးကြ!"ဟု ေအာ္ေျပာျပီး
ဖုန္းေကာက္ခ်လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္
သူ႔အားေဘးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ
႐ွီက်င္းအား ၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
"လုံျခဳံတဲ့ေနရာမွာေနၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့
အလုပ္ရေနၿပီဆိုတာ ဒါကိုဆိုလိုတာလား ဟမ္!?"
႐ွီက်င္းလည္း ထိုသူအၾကည့္အား ေ႐ွာင္ကာ
ကိုး႐ိုးကားယားရယ္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျဖရဲေပ။
လ်န္ကြြၽင္း ႐ွီေဝခ်ံဳးကို ဘာေျပာလိုက္လဲဆိုတာ
သူတကယ္သိခ်င္သည္။
ထိုဖုန္းသံမ်ားေၾကာင့္ ေလထုအေျခအေနက
ယာယီေျဖေလ်ာ့သြားသည္။
ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ဦးထုပ္ေဆာင္း
maskတပ္ထားေသာ ႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးသည္
ကားဆီသို႔ ေလ်ွာက္လာသည္။သူ၏လွပေသာ
မက္မြန္ပြင့္ပုံမ်က္ဝန္းမ်ားက ကားထဲေဝ့ျကည့္ရာ
႐ွီက်င္း၏ဆံပင္ေကအား ျမင္ေသာအခါ
maskေအာက္မွ သူ႔၏ႏႈတ္ခမ္းမွာ
ေကာ့တက္သြားကာ ျပဳံးစိစိျဖစ္သြားသည္။
သူသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ ကားကိုပတ္ကာ
ေနာက္ခန္းတံခါးကိုဖြင့္ျပီး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
(ေနာက္ခန္းမွာ ေယာက္်ားႀကီးေလးေယာက္
ျပြပ္ထိုင္ေနၾကတယ္ လုပ္ၾကပါဦး)
ထိုသူ၏မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ အဓိပၸါယ္မ်ား
ျပည့့္ႏွက္ေနသျဖင့္ ႐ွီက်င္းအား
ၾကက္သီးထေစသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ႐ွီက်င္းသည္
Gua Er႐ွိရာ ေ႐ွ႕ခန္းဆီသြားမလို႔
လုပ္လိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္ ႐ွီက်င္း၏
လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို ျမင္ေသာ႐ွန္႔အာ့ထင္သည္
မေက်မနပ္ျဖင့္ ႐ွီက်င္းအား ဖမ္းကိုင္ၿပီး
ခုံဆီသို႔ ျပန္ဆြဲခ်ကာ သူကပဲေ႐ွ႕ခန္း
သြားထိုင္လိုက္သည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးႏွင့္႐ုန္က်ိဳးက်ဳံးျကား မထင္မွတ္ဘဲ
ထိုင္လိုက္ရေသာ ႐ွီက်င္း: "..."
ေမႀကီးေရ....ေသာက္ရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္း
တယ္..
ေ႐ွာင္စစ္သည္ တုန္လႈပ္လ်က္
<က်င္းက်င္း,အမွတ္က ၉၀၀မွာ
ထပ္မတက္ေတာ့ဘဲ ရပ္သြားတယ္၊
ဒါပင္မဲ့လည္း ဒီအေျခအေနႀကီးက ဆိုးတယ္ေနာ္>
"မင္းေျပာတာ မွန္တယ္ ဒါတကယ္ဆိုးရြားတယ္"
႐ွီက်င္းစိတ္ထဲမွ ျပန္ေျဖသည္။
သူ၏တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီတြင္႐ွိေသာ
ေျခတံ႐ွည္ႏွစ္စုံအား ၾကည့္ကာ
သူ႔ႏွလုံးသားမွာ စိတ္အားငယ္ျခင္းမ်ား
ျပည့္နွက္လာသည္။
အစ္ကိုသုံးေယာက္ကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ...
ဒါက အဆိုးရြားဆုံး တိုက္ဆိုင္မႈပဲမလား?
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ ၾကြက္စုတ္ေလးကို
က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးထိုင္ေနေသာ ႐ွီက်င္းအား
ၾကည့္ကာ စိတ္မေပ်ာ္ေတာ့ေပ။သူသည္
႐ွီက်င္း၏ကိုယ္ကိုဆြဲမကာ ဆန္႔ဆန္႔ထိုင္ေအာင္
လုပ္ၿပီး Gua Erကိုေျပာလိုက္သည္။
"အားလုံးလည္း ေရာက္ၿပီ၊မင္းေဘာ့စ္က
သူနဲ႔ေဆြးေႏြးဖို႔ ေမးထားတယ္၊ဒါေျကာင့္ ျမန္ျမန္
အဲ့ကိုေမာင္း"
Gua Erသည္လည္း လ်န္ကြၽင္းဆီမွ
အမိန္႔ရၿပီးသားျဖစ္သည္။သူသည္
႐ွီက်င္းအား ေနာက္ၾကည့္မွန္မွတဆင့္
ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကားစက္ႏိုးလိုက္သည္။
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္ခြာလာေသာ္လည္း
အျပန္လမ္းခရီးကေတာ့ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ
အျပည့္ျဖင့္ေပါ့။
ကလပ္ဆီ ေရာက္ေသာအခါGua Erသည္
အားလုံးကို သီးသန္႔ဓာတ္ေလွကားဆီ
ေခၚသြားကာ လ်န္ကြၽင္းေနထိုင္ရာ
ေျခာက္လႊာဆီသို႔ တိုက္႐ိုက္သြားသည္။
မထင္မွတ္ထားစြာ လ်န္ကြၽင္းသည္
ဓာတ္ေလွကား အထြက္ေနရာတြင္
အမွန္တကယ္ပင္ ေစာင့္ေနသည္။
သူသည္ ဝတ္ခဲေသာ အျဖဴေရာင္မက္မန္းပြင့္ပုံ
ပန္းထိုးထားေသာ အနီေရာင္ဝတ္႐ုံ႐ွည္အား
ဝတ္ဆင္ထားပုံမွာ ေအးစက္ေနေသာ
ႏွင္းခဲျကားထဲမွ အနီေရာင္ေခါင္းေလာင္းပန္း
တစ္ပြင့္လို မိန္းေမာစရာေကာင္းလွသည္။
Gua Erသည္ ဓာတ္ေလွကားမွ
အရင္ဆုံးထြက္လာလိုက္သည္။
"ကြြၽင္းေ႐ွာက္"
လ်န္ကြြးသည္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီးေနာက္
႐ွီက်င္းအား လက္ယပ္ေခၚေလသည္။
"ဒီကိုလာခဲ့"
သူ႔ရဲ႕"ေရႊေရာင္ေျခသလုံးႀကီး"မွေခၚေနသျဖင့္
႐ွီက်င္းလည္း ျမန္ျမန္ေျပးသြားလိုက္သည္။
ညီအစ္ကိုသုံးေယာက္သည္ ႐ွီက်င္း၏
ေနာက္ကြယ္မွလူသည္ ဤသို႔
အသြင္အျပင္မ်ိဳး႐ွိမည္ဟု မထင္မွတ္ထားသျဖင့္
အံျသသြားကာ အခ်ိန္ခဏေလာက္
သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားမိ၍ အသိုက္ဆီသို
႔ျပန္လာေသာ ငွက္ေပါက္ေလးႏွယ္
ေျပးသြားေသာ႐ွီက်င္းအား မတားလိုက္ႏိုင္ၾကေပ။
သတိျပန္ဝင္လာခ်ိန္တြင္ ႐ွီက်င္းသည္
လ်န္ကြၽင္းေနာက္သို႔ပင္ ေရာက္႐ွိေနၿပီး
ဝွီးခ်ဲ၏လက္ကိုင္အား ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
႐ွီေဝခ်ဳံး၏မ်က္ႏွာမွာ မဲကနဲျဖစ္သြားသည္။
သူသည္ ဓာတ္ေလွကားအတြင္းမွ ထြက္လာၿပီး
လ်န္ကြြၽင္း၏အေ႐ွ႕တြင္ရပ္ကာ
အရပ္အားကိုးျဖင့္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။
"မစၥတာလ်န္,ကြၽန္ေတာ့္ညီေလးကို
အိမ္ျပန္ေခၚတာမို႔ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို
တားပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူး"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ႐ွီေဝခ်ံဳးအား ၿပန္မေျပာဘဲ
႐ွီက်င္းဘက္သို႔ ေခါင္းလွည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
"မင္း အိမ္ျပန္ခ်င္လား"
အားလုံးေသာအၾကည့္မ်ားသည္
ေက်ာက္႐ုပ္လိုျဖစ္သြားေသာ ႐ွီက်င္းအေပၚ
က်ေရာက္လာသျဖင့္ ႀကီးမားေသာဖိအားႀကီးကို
ခံစားလိုက္ရသည္။
သူ၏ေရႊေရာင္ေျခသလုံးႀကီးသည္ပင္
သူ႔ကိုယ္အား အေပါက္ေဖာက္ထြင္းမတတ္
နက္နက္နဲနဲျကည့္ေနသည္။
ေနာက္ဆုံး၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်ဳပ္ထိန္းကာ
သူ႔အစ္ကိုတို႔၏ တိုက္တြန္းသလိုအၾကည့္မ်ားကို
ရင္ဆိုင္ကာ ေခါင္းခါလိုက္သည္။
"ဟင့္အင္း ကြၽန္ေတာ္ ကြၽင္းေ႐ွာက္နဲ႔ပဲ
ေနခ်င္တယ္၊ဒီေနရာကို သေဘာက်တယ္"
႐ွီက်င္းသည္ သူ၏ယူနစ္ဘားတန္းအား
အာ႐ုံစိုက္လ်က္ ေျဖသည္။
"ဒီလိုဆိုမွေတာ့ မင္းကိုဘယ္သူမွ
မေခၚသြားေစရဘူး"
လ်န္ကြၽင္း ႐ွီက်င္းအား ေျပာသည္။
ထို႔ေနာက္ ႐ွီေဝခ်ဳံးအား လွည့္ၾကည့္ကာ
"ဒါက ဒီကိစၥအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ၊ ခင္ဗ်ားလက္မခံႏိုင္ရင္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျပာစရာစကားမ႐ွိေတာ့လို႔
ျပန္လို႔ရပါၿပီ"
ေ႐ွာင္စစ္သည္ စိတ္ေအးစြာ သက္ျပင္း
ခ်လိုက္သည္။
<ထပ္မတက္ေတာ့ဘူး! က်င္းက်င္းရဲ႕အမွတ္က
၉၀၀မွာပဲ၊ၾကည့္ရတာ ဒါလင္က က်င္းက်င္းကို
လုံျခံဳေစတာေနမယ္>
႐ွီက်င္းသည္လည္း စိတ္သက္သာရာရစြာ
ဝွီးခ်ဲ၏လက္ကိုင္အား တင္းက်ပ္စြာ
ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ ႐ွီက်င္းပါးစပ္မွ"အျငင္းစကား"ကို
ေျပာေသာအခါ သူ႔ကိုယ္သူပင္
မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႐ွီက်င္းကို ဆြဲေခၚရန္
ေ႐ွ႕သို႔ေျခလွမ္းလိုက္သည္။တစ္ဖက္တြင္
တိတ္တဆိတ္ရပ္ေနေသာ Gua Erသည္
႐ွီေဝခ်ဳံးေ႐ွ႕သို႔ ခ်က္ခ်င္း ဝင္ရပ္လိုက္သည္။
သည္တစ္ခါေတာ့ ေသနတ္အား
ဆြဲမထုတ္ပင္မဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္ေသာ
အေငြ႔အသက္မ်ားကို ထုတ္လႊတ္ထားသည္။
"အစ္ကိုႀကီး!"
႐ွန္႔အာ့ထင္သည္ ႐ွီေဝခ်ဳံးအား
အလ်င္စလို မလုပ္မိေစရန္
လွမ္းသတိေပးလိုက္သည္။
စစ္သားတစ္ဦးျဖစ္သည့္အေလ်ွာက္
ဓာတ္ေလွကားေ႐ွ႕မွ ေဟာခန္းႀကီးသည္
လုံးဝလူ႐ွင္းေနေသာ္လည္း သူတို႔အား
အနည္းဆုံး ေသနတ္ငါးလက္ေလာက္
လိွ်ဳ႕ဝွက္ခ်ိန္ထားေၾကာင္း သူ႔အာ႐ုံက
သတိေပးေနသည္။
ထို႔အျပင္ သူတို႔သည္ တစ္ဖက္လူ၏
ပိုင္နက္အတြင္းေရာက္ေန၍
စိတ္အလိုအေလ်ွာက္လုပ္မိပါက သူတို႔သာ
ထိခိုက္မည္ျဖစ္သည္။
႐ွီေဝခ်ဳံးသည္ ႐ွန္႔အာ့ထင္ဆိုလိုသည္ကို
နားလည္၍ သူ႔လက္ကို တြန္႔ဆုတ္စြာ
ေနာက္႐ုတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ႐ွီက်င္းအား
ေငးၾကည့့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
"ဘာလို႔လဲ"
႐ွီက်င္းသည္ ယူနစ္ဘားအား ၾကည့္ရင္း
မူလ႐ွီက်င္း၏ဘဝ မည္သို႔အဆုံးသတ္သြားပုံ
သူ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာၿပီးေနာက္
အဆက္မျပတ္ ေၾကာက္လန္႔ကာ
ပုန္းေ႐ွာင္ခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို
ျပန္သတိရသြားသည္။အခုေတာ့ လ်န္ကြၽင္း၏
တည္႐ွိမႈကို အားကိုးကာ ေႏြးေထြးေသာ
မိသားစုပုံရိပ္အား ၿဖိဳကြဲလိုက္သည္။
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္း
သာသာေနခ်င္လို႔ပဲ။အစ္ကိုႀကီး၊တတိယအစ္ကို၊
စတုတၳအစ္ကိုတို႔ကို ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ဘူး။
အစ္ကိုတို႔ကို မမ်ွမတဆက္ဆံခဲ့တာက
အေဖပါ။ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမုန္းေနၾကတာလဲ?
ကြၽန္ေတာ္ ဘာအမွားလုပ္မိခဲ့လို႔လဲ"
ထို႔ေနာက္ ႐ွီေဝခ်ဳံးဆီမွ အၾကည့္လႊဲကာ
လ်န္ကြြၽင္း၏ဝွီးခ်ဲအားတြန္းကာ တစ္ခ်က္ပင္
ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ဧည့္ခန္းသည္ ေလ်ွာက္လမ္း၏အဆုံးတြင္
႐ွိသည္။သူတို႔ေလ်ွာက္လွမ္းေနစဥ္တြင္
ၾကားရေသာတစ္ခုတည္းေသာအသံက
ဝွီးခ်ဲ႐ွိဘီးမ်ားမွပြတ္တိုက္သံသာျဖစ္သည္။
"႐ွီက်င္း"
ထိုစဥ္ လ်န္ကြၽင္းမွ တိတ္ဆိတ္မႈကို
ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္။
႐ွီက်င္းသည္ သူ႔ဘားတန္းအေျခအေနကို
စိတ္ပူပန္စြာ အတည္ျပဳေနရင္း ဆိုသည္။
"ဟုတ္ ကြၽင္းေ႐ွာက္"
"ဒီေန႔က ထူးျခားတယ္ ၊ဒါေၾကာင့္
မင္းငိုခ်င္ရင္ ငါမျမင္သလိုဟန္ေဆာင္ေပးႏိုင္တယ္"
ထိုစကားအားေျပာၿပီးေသာအခါ ႐ွီက်င္းကို
ရပ္ရန္ လက္ဟန္ျပသည္။
"ဧည့္ခန္းက ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေမွာင္မဲ
ေနတာလဲ? ႐ွီက်င္း မီးသြားဖြင့္လိုက္"
႐ွီက်င္းသည္လည္း နာနာခံခံျဖင့္ ဝွီးခ်ဲအား
လွည့္ေပးကာ မီးခလုတ္႐ွိရာဆီသြားလိုက္သည္။
ေဖာက္!
မီးခလုတ္အား ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္
တံခါးအေပၚဖက္မွာ ေဖာက္ကနဲျမည္သံႏွင့္အတူ
႐ွီက်င္းေပၚသို႔ ေရာင္စုံဖဲႀကိဳးမ်ား
စကၠဴစမ်ား မိုးရြာသလို က်လာသည္။
တစ္ျပဳိင္တည္းဧည့္ခန္း႐ွိမီးလည္း
ျပန္လင္းလာကာ စားပြဲေပၚတြင္
အလြန္ႀကီးမားၿပီး လွပေသာ သုံးလႊာပါသည့္
ေမြးေန႔ကိတ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
႐ွီက်င္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည္။
"မင္းက ေစာျပန္လာေတာ့ ဘာမွထပ္ျပင္ဆင္ခ်ိန္
မရလိုက္ဘူး"
လ်န္ကြၽင္းသည္ ဝွီးခ်ဲကို ႐ွီက်င္းနံေဘးသို႔
ေရြ႔လာကာ သူ႔လက္အားဆြဲယူၿပီး
စာအိတ္နီေလးတစ္အိတ္ကို ထိုးထည့္ေပးကာ
ဆိုသည္။
"Happy Birthday ႐ွီက်င္း,
အရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္"
=============================
ဒီအပိုင္းရဲ႕ေခါင္းစဥ္က
"Happy birthday"ပါ
႐ွီက်င္းကိုတင္မက စာဖတ္သူေတြကိုပါ
အံ့ျသေစခ်င္လို႔ တမင္မထည့္ထားတာ။
"သားလုပြဲ"ဆိုတာ ကိုယ္ေနာက္ေျပာတာေနာ္ xD
============================
အခန်း(၁၇)
သေရေးရှင်ရေးအခြေအနေမျိုးတွင်
ရှီကျင်းသည်သဘာဝကျစွာ မြန်မြန်ဆန်ဆန်
စိတ်ငြိမ်သွားတတ်သည်။သူသည်Gua Er၏
လက်အားဖယ်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
ထို့နောက်ရှီဝေချုံးအား ယဉ်ကျေးစွာပြုံးပြပြီး
ထူးဆန်းသောဒေသိယစကားမျိုးဖြင့်
တိုးတိုးဆိုသည်။
"လူကြီးမင်းဗျ,လူမှားတာ ထင်တယ်ရော်၊
ကောင်းသောနေ့ဖြစ်စ"
ပြီးနောက်တံခါးကိုကိုင်ကာ ဆွဲပိတ်ဖို့
ကြိုးစားလိုက်သည်။
ရှီဝေချုံး၏နဖူးပြင်တွင်သွေးကြောများထင်းလာပြီး
ပေါက်ထွက်မလိုပင်။သူ၏ခြေထောက်ကို
တံခါးနှင့်ထိုင်ခုံအကြားတွင်ထည့်ခံပြီး
တံခါးပိတ်တာကို တားလိုက်သည်။ထို့နောက်
ရှီကျင်း၏ညာဘက်လက်မောင်းအား ဆုပ်ကိုင်ကာ
လက်ကောက်ဝတ်မှ အမာရွတ်များအား
ကြည့်ရန်အင်္ကျီလက်ကို ဆွဲတင်လိုက်သည်။
ပြီးနောက်သူသည်ရှီကျင်းအား ပို၍တင်းကျပ်စွာ
ဆုပ်ကိုင်ထားပြီးလှောင်ရယ်ရယ်သည်။
"ငါ့ကိုငတုံးများထင်နေလား ဒီကိုလာခဲ့စမ်း!"
ရှောင်စစ်လည်းအော်ငိုတော့သည်။
<ကျင်းကျင်း! ယူနစ်ဘားတန်းက ၈၈၀ကို
ရောက်နေပြီ! ဝါး.....တစ်ယောက်ယောက်
ကယ်ပါဦး!!>
ရှီကျင်းလည်းချွေးစီးများထွက်လာသည်။
ထိုသူ့လက်မှရုန်းကန်ရင်းခေါင်းလှည့်ကာ
အော်လိုက်သည်။
"Gua Er ကျွန်တော့်ကို ကယ်-"
ကလစ်!
သေနတ်အားမောင်းတင်လိုက်သည့်အသံကို
ကြားလိုက်သည်။Gua Erသည်
ရှီဝေချုံးအားသေနတ်ဖြင့်ချိန်ရွယ်ထားပြီး
ရှီကျင်း၏ပုခုံးကို ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့်
ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ရှီကျင်းကို သူ့ဘက်သို့
ပြန်ဆွဲကာ ရှီဝေချုံးအား ကြည့်ပြီး ပြောသည်။
"သူ့ကိုလွှတ်လိုက်"
အိုး.....fuck.
ရှီကျင်း ကြက်သေသေသွားသည်။
ထိုစကားအား ကြားသောအခါ ရှီဝေချုံး၏
မျက်နှာမှာ ကြည့်ရဆိုးသွားသည်။ရှီကျင်း၏
လက်အား လွှတ်မည့်အစား ပို၍
တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူအား
ချိန်ထားသောသေနတ်ပြောင်းကိုပင်မရှောင်ဘဲ
အံကြိတ်မေးသည်။
"ရှီကျင်း,မင်းက အပြင်လူတစ်ယောက်ကိုတောင်
ငါ့ကိုသေနတ်ချိန်ခွင့်ပြုတယ်ပေါ့"
ရှောင်စစ်မှာလည်း နားကွဲမတတ်
စီကနဲအော်ပြန်သည်။
<၈၉၀! ကျင်းကျင်း! ဝါး!!!>
အားးးး.....မတက်ပါနဲ့တော့!
ရှီကျင်း၏ဝိညာဉ်သည်ပင်အော်ဟစ်နေပြီ
ဖြစ်သည်။ထို့နောက်ဒီအခြေအနေအား
ဖျန်ဖြေရန်ပါးစပ်ဟရုံသာ ရှိသေး၊
နောက်ထပ်လူရိပ်ရှည်ရှည်တစ်ခုသည်
ကားအနီးတွင်ထပ်ပေါ်လာသည်။တစ်ချိန်တည်းမှာ
အနည်းငယ်ရင်းနှီးသော အသံနိမ့်တစ်သံကို
ကြားလိုက်ရသည်။
"အစ်ကိုကြီး,ဘာတွေအဲ့လောက်ကြာနေတာလဲ။
တစ်ခုခုဖြစ်-"
ထိုသူသည်စကားမဆုံးခင်ဘဲ
ကားရှိအခြေအနေအား မြင်သောအခါ
သူ၏ဖြောင့်တန်းသောမျက်ခုံးတန်းများမှာ
တွန့်ကွေးသွားသည်။အနည်းငယ်မှပင်
မတုံ့ဆိုင်းဘဲ သူ့ကိုယ်ပိုင်သေနတ်ကို
ဆွဲထုတ်ကာ Gua Erအား ချိန်ပြီး ဆိုသည်။
"ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ! အခုချက်ချင်း
သေနတ်ကိုချလိုက်စမ်း!"
ရှောင်စစ်သည်မေ့လဲတော့မလိုပင်ဖြစ်နေသည်။
<၉၀၀, ဒါလင်လည်း ဒီမှာမရှိဘူး၊
ရှောင်စစ်တို့တော့သွားပြီထင်တယ်...ဝါး...>
ရှီကျင်း အသက်ရှူကြပ်လာသည်။သူသည်
မယုံသင်္ကာဖြင့်ရှီဝေချုံးဘေးတွင်ရပ်နေသော
လူအားကြည့်လိုက်သည်။မျက်နှာအသွင်အပြင်က
ရှီဝေချုံးနှင့်အတော်ဆင်ပြီးတိပစွာ
ထွင်းထုထားသောကျောက်ဆစ်ရုပ်လိုမျက်နှာဖြင့်
ခက်ထန်နေသောအမူအရာအား ကြည့့်ပြီး
ရှီကျင်းငိုချင်လာသည်။
"စ...စတုတ္ထအစ်ကို..."
သူကပါ ဘာလို့ရှိနေတာလဲ?
အသေအချာပင်ထိုသူသည်ရှန့်အာ့ထင်
ဖြစ်သည်။သူသည်ရှီကျင်း၏အသံကို
ကြားလိုက်သောအခါ တခဏသတိလက်လွတ်
ဖြစ်သွားလေသည်။ထို့နောက်ရှီကျင်းအား
တစ်ကိုယ်လုံးခြုံကြည့်ကာ နှာထိပ်နားလေးကို
အာရုံစိုက်မိသွားသည်။ထိုအခါ ရှီကျင်းအား
ထိတွေ့ရန်လက်လှမ်းလိုက်ပြီး ဆိုသည်။
"ကျင်းလေး..ဒီတောအတွင်း
မင်းဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ၊ ဒီလိုလာပါဦး"
"သူ့ကိုမထိနဲ့"
Gua Erသည်ရှီကျင်းအား ထိုင်ခုံပေါ်
အသားကုန်ဖိချကာ သူ့သေနတ်ကို
ရှန့်အာ့ထင်ဆီရွေ့ပြီး ခြိမ်းခြောက်လိုက်သည်။
"အပစ်မခံချင်ရင်နောက်ဆုတ်လိုက်"
ရှန့်အာ့ထင်သည်ကိုယ်ကိုအနည်းငယ်
ဆုတ်လိုက်ပြီး သူ့အကြည့်သည်Gua Er
ရှီကျင်းကိုကိုင်တွယ်ထားပုံအားလေ့လာလိုက်
သည်။ထို့နောက်သူ့၏ကြွက်သားများမှာ
တင်းမာလာပြီးသေနတ်အား ပစ်ရန်
အသင့်အနေအထားပင်ပြင်လိုက်ကာ ဆိုသည်။
"ကျင်းလေး,မင်းခြိမ်းခြောက်ခံထားရတာလား"
သေနတ်နှစ်လက်သည်သူ့ခေါင်းအနီးတွင်
တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေသော်လည်း
သူ့အမှတ်က ဘာလို့မတက်လာမှန်းမသိပေ။
သူနဖူးတွင်ချွေးများ စိမ့်ထွက်လာကာ
ခေါင်းခါလျက်ပြောသည်။
"မဟုတ်ဘူး Gua Erက ကျွန်တော့်
သူငယ်ချင်းပါ၊အားလုံးအထင်မှားနေကြတာပါ...
အရင်ဆုံးသေနတ်ကို..ချ..ချလိုက်ပါနော်
၊ပြီးတော့ ကျွန်တော့်လက်ကိုလွှတ်ပေး.."
"လွှတ်ပေးရမယ်? မင်းထပ်ထွက်ပြေးနိုင်ဖို့လား"
ရှီဝေချုံး ထိုစကားအားပြောလိုက်ချိန်တွင်
သူ့၏သွားကြိတ်သံကို လူတိုင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း
ကြားလိုက်ရသည်။
ရှီကျင်း၏နှလုံးသားလေးပင်တုန်လှုပ်သွားကာ
အခုလို အခြေအနေအား တနည်းနည်းဖြင့်
ဖြိုကွဲသင့်ကြောင်း သဘောပေါက်လာသည်။
ရှီဝေချုံးသည်သူ့အားနောက်ဆုံးတော့
ရှာတွေ့သွားပြီဖြစ်ရာ သူ့အားဘယ်တော့မှ
လက်လွှတ်တော့မည်မဟုတ်ပေ။ရှီကျင်းအား
ကူညီရန်Gua Erရှိသော်လည်း
ရှီဝေချုံးဘက်တွင်ရှန့့်အာ့ထင်ရှိသည်။
နှစ်ဖက်လူညီနေတာကြောင့်
ဘယ်ဘက်က အနိုင်ရမလဲ မသေချာပေ။
ထို့ကြောင့်အချိန်ဆွဲဖို့လည်းကောင်း
ကလပ်ကို ပြန်နိုင်ဖို့လည်းကောင်း
နည်းလမ်းတစ်ခုရှာရတော့မည်။
ကောင်းကျိုးဆိုးကျိုးကို အလျင်အမြန်
ချိန်ဆပြီးနောက်ရှီကျင်း စိတ်ငြိမ်သွားသည်။
သေနတ်ပြောင်းနှစ်ခုကြားထဲ ထရပ်လိုက်ပြီး
ရှီဝေချုံးအား ကြည့်လိုက်သည်။
"အစ်ကိုကြီး ကျွန်တော်ထပ်ထွက်မပြေး
တော့ပါဘူး၊ Gua Erလည်း
သေနတ်ချလိုက်တော့၊ဒီနှစ်ယောက်က
ကျွန်တော့်အစ်ကိုတွေပါ ကျွန်တော့်ကို
ထိခိုက်အောင်မလုပ်ပါဘူး"
Gua Erသည်ရှီကျင်း၏မိသားစု
အခြေအနေကို အနည်းငယ်သိထားသဖြင့်
ရှီဝေချုံးအား မြင်သောအချိန်တွင်
ချက်ချင်းကာကွယ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ရှီကျင်းစကားများကိုကြားသောအခါ
မျက်မှောင်ကြုတ်ကာမေးသည်။
"သေချာလို့လား"
"အင်း ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ်"
ထို့နောက်ရှီဝေချုံးဘက် လှည့်ကြည့်ကာ
အားတင်းပြုံးလျက်ပြောသည်။
"အစ်ကိုကြီး,ကျွန်တော်တကယ်
ထွက်မပြေးတော့ပါဘူး၊ ဒီနေရာနဲ့သိပ်မဝေးတဲ့
Nightlightလို့ခေါ်တဲ့ ကလပ်တစ်ခုမှာ
နေပါတယ်ပြီးတော့ ဒီနှစ်ကုန်ထိ အဲ့မှာနေမလို့ပါ"
ရှီဝေချုံးသည်ရှီကျင်း သူ့အား လိမ်ပြောနေလား
အတည်ပြောနေလားဆိုတာ စက္ကန့်အနည်းငယ်
လောက်သေချာလေ့လာပြီးမှ သူ့လက်အား
ဖြေးညင်းစွာ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။သို့သော်
အပြည့်အဝမယုံကြည်သေးသဖြင့်ရှီကျင်းကို
ကားနောက်ခန်းထဲတွန်းထည့်ကာ
သူပါကားထဲသို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
တစ်ချိန်တည်းမှာ ဖုန်းကိုဆွဲထုတ်ပြီး
ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုအား နှိပ်လိုက်သည်။
"ညီသုံး,ရှော့ပင်းမောဝင်ပေါက်ကို လာခဲ့၊
ငါတို့ရှောင်ကျင်းကိုတွေ့ထားတယ်"
ရှီကျင်း နင်သွားသည်။
ညီ....ညီသုံး? ရုန်ကျိုးကျုံးပါ
ရောက်နေတာလား? ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး
တစ်ချိန်တည်း အစ်ကိုသုံးယောက်နဲ့တိုးရတာလဲ...
ရှီကျင်း Nightlightအကြောင်းပြောသောအခါ
Gua Er၏မျက်ခုံးများမှာ အနည်းငယ်
မြင့်တက်သွားသည်။ကြည့်ရသည်မှာ
ရှီကျင်းက ဒီကိစ္စကို လျန်ကျွင်းအား
ဖြေရှင်းခိုင်းမည်ပုံဖြစ်သဖြင့်သူသည်လည်း
ချက်ချင်းသေနတ်အားချကာ ထိုအစား
ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်သည်။ထို့နောက်
မြန်မြန်ပင်ဖုန်းခေါ်ကာ ယခုဖြစ်နေသော
အခြေအနေအား ရှင်းပြလိုက်သည်။
နှစ်မိနစ်လောက်ကြာသောအခါ ရှီဝေချုံးနှင့်
ရှန့်အာ့ထင်၏ဖုန်းများမှာ တပြိုင်နက်
ထမြည်သည်။တစ်ယောက်ကတော့
ချက်ချင်းကိုင်လိုက်ပြီးနောက်တစ်ဦးကတော့
ရှီကျင်း၏ဘေးတစ်ဖက်သို့ဝင်ထိုင်ကာ
တံခါးပိတ်ပြီးမှ ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
"ရှီဝေချုံးပြောနေပါတယ်"
"ဟယ်လို sir"
သူတို့နှစ်ဦးသည်တပြိုင်တည်း
စကားပြောနေကြသည်။ရှန့်အာ့ထင်
ဖုန်းကိုင်သောလက်သည်ရှီကျင်းဘက်တွင်
ရှိသဖြင့်တစ်ဖက်ဖုန်းမှပြောသော
မပြတ်မသားအသံများကို ကြားနေရသည်။
ကြည့်ရတာ သူ့အထက်လူကြီးဆီကဖုန်းနေမယ်
အင်အားကြီးအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုရဲ့
အဖွဲ့ဝင်တစ်ယောက်ကို သွားထိလို့ ဆူပူနေပုံ
ရပြီး အခုချက်ချင်းရပ်ဖို့ အမိန့်ပေးနေတာ
ရှန့်အာ့ထင်သည်မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး
'ဟုတ်ကဲ့ sir'ဟု အကြိမ်ပေါင်းများစွာ
ဖြေပြီးနောက်ဖုန်းချလိုက်ကာရှေ့ခန်းမှ
Gua Erအားလှမ်းအကဲခတ်လိုက်သည်။
ရှီဝေချုံးဆီအား လျန်ကျွင်းကိုယ်တိုင်
ဖုန်းဆက်လိုက်ပုံရသည်။ရှီဝေချုံး၏စကားများမှာ
တိုတောင်းသဖြင့်နှစ်ဦးနှစ်ဖက်
ဖော်ဖော်ရွေရွေ မဟုတ်ကြောင်း သိသာသည်။
ရှီဝေချုံးသည်စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး
ထိန်းချုပ်ထားပုံပေါ်သည်။
နောက်ဆုံး၌ ရှီဝေချုံးသည်
"သူက ငါ့ညီလေးကွ!"ဟုအော်ပြောပြီး
ဖုန်းကောက်ချလိုက်သည်။ထို့နောက်
သူ့အားဘေးမှချောင်းကြည့်နေသော
ရှီကျင်းအား ကြည့်ကာပြောသည်။
"လုံခြုံတဲ့နေရာမှာနေပြီး စိတ်ချရတဲ့
အလုပ်ရနေပြီဆိုတာ ဒါကိုဆိုလိုတာလား ဟမ်!?"
ရှီကျင်းလည်း ထိုသူအကြည့်အားရှောင်ကာ
ကိုးရိုးကားယားရယ်ပြီး ဘာမှပြန်မဖြေရဲပေ။
လျန်ကျွင်း ရှီဝေချုံးကို ဘာပြောလိုက်လဲဆိုတာ
သူတကယ်သိချင်သည်။
ထိုဖုန်းသံများကြောင့်လေထုအခြေအနေက
ယာယီဖြေလျော့သွားသည်။
ငါးမိနစ်လောက်ကြာသောအခါ ဦးထုပ်ဆောင်း
maskတပ်ထားသော ရုန်ကျိုးကျုံးသည်
ကားဆီသို့လျှောက်လာသည်။သူ၏လှပသော
မက်မွန်ပွင့်ပုံမျက်ဝန်းများက ကားထဲဝေ့ကြည့်ရာ
ရှီကျင်း၏ဆံပင်ကေအား မြင်သောအခါ
maskအောက်မှ သူ့၏နှုတ်ခမ်းမှာ
ကော့တက်သွားကာ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားသည်။
သူသည်ဘာမှမပြောဘဲ ကားကိုပတ်ကာ
နောက်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်ြပီး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
(နောက်ခန်းမှာယောက်ျားကြီးလေးယောက်
ပြွပ်ထိုင်နေကြတယ်လုပ်ကြပါဦး)
ထိုသူ၏မျက်ဝန်းများမှာ အဓိပ္ပါယ်များ
ပြည့့်နှက်နေသဖြင့်ရှီကျင်းအား
ကြက်သီးထစေသည်။ထို့ကြောင့်ရှီကျင်းသည်
Gua Erရှိရာရှေ့ခန်းဆီသွားမလို့
လုပ်လိုက်သည်။ထိုအချိန်ရှီကျင်း၏
လှုပ်ရှားမှုများကို မြင်သောရှန့်အာ့ထင်သည်
မကျေမနပ်ဖြင့်ရှီကျင်းအား ဖမ်းကိုင်ပြီး
ခုံဆီသို့ ပြန်ဆွဲချကာ သူကပဲရှေ့ခန်း
သွားထိုင်လိုက်သည်။
ရှီဝေချုံးနှင့်ရုန်ကျိုးကျုံးကြား မထင်မှတ်ဘဲ
ထိုင်လိုက်ရသော ရှီကျင်း: "..."
မေကြီးရေ....သောက်ရမ်းကြောက်ဖို့ကောင်း
တယ်..
ရှောင်စစ်သည်တုန်လှုပ်လျက်
<ကျင်းကျင်း,အမှတ်က ၉၀၀မှာ
ထပ်မတက်တော့ဘဲ ရပ်သွားတယ်၊
ဒါပင်မဲ့လည်း ဒီအခြေအနေကြီးက ဆိုးတယ်နော်>
"မင်းပြောတာ မှန်တယ်ဒါတကယ်ဆိုးရွားတယ်"
ရှီကျင်းစိတ်ထဲမှ ပြန်ဖြေသည်။
သူ၏တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီတွင်ရှိသော
ခြေတံရှည်နှစ်စုံအား ကြည့်ကာ
သူ့နှလုံးသားမှာ စိတ်အားငယ်ခြင်းများ
ပြည့်နှက်လာသည်။
အစ်ကိုသုံးယောက်ကို တစ်ချိန်တည်းမှာ...
ဒါက အဆိုးရွားဆုံး တိုက်ဆိုင်မှုပဲမလား?
ရှီဝေချုံးသည်ကြွက်စုတ်လေးကို
ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေသော ရှီကျင်းအား
ကြည့်ကာ စိတ်မပျော်တော့ပေ။သူသည်
ရှီကျင်း၏ကိုယ်ကိုဆွဲမကာ ဆန့်ဆန့်ထိုင်အောင်
လုပ်ပြီး Gua Erကိုပြောလိုက်သည်။
"အားလုံးလည်းရောက်ပြီ၊မင်းဘော့စ်က
သူနဲ့ဆွေးနွေးဖို့မေးထားတယ်၊ဒါကြောင့်မြန်မြန်
အဲ့ကိုမောင်း"
Gua Erသည်လည်း လျန်ကျွင်းဆီမှ
အမိန့်ရပြီးသားဖြစ်သည်။သူသည်
ရှီကျင်းအားနောက်ကြည့်မှန်မှတဆင့်
ကြည့်ပြီးတော့ ကားစက်နိုးလိုက်သည်။
ပျော်ရွှင်စွာ ထွက်ခွာလာသော်လည်း
အပြန်လမ်းခရီးကတော့ ခြိမ်းခြောက်မှု
အပြည့်ဖြင့်ပေါ့။
ကလပ်ဆီရောက်သောအခါGua Erသည်
အားလုံးကို သီးသန့်ဓာတ်လှေကားဆီ
ခေါ်သွားကာ လျန်ကျွင်းနေထိုင်ရာ
ခြောက်လွှာဆီသို့ တိုက်ရိုက်သွားသည်။
မထင်မှတ်ထားစွာ လျန်ကျွင်းသည်
ဓာတ်လှေကား အထွက်နေရာတွင်
အမှန်တကယ်ပင်စောင့်နေသည်။
သူသည်ဝတ်ခဲသော အဖြူရောင်မက်မန်းပွင့်ပုံ
ပန်းထိုးထားသော အနီရောင်ဝတ်ရုံရှည်အား
ဝတ်ဆင်ထားပုံမှာအေးစက်နေသော
နှင်းခဲကြားထဲမှ အနီရောင်ခေါင်းလောင်းပန်း
တစ်ပွင့်လို မိန်းမောစရာကောင်းလှသည်။
Gua Erသည်ဓာတ်လှေကားမှ
အရင်ဆုံးထွက်လာလိုက်သည်။
"ကျွင်းရှောက်"
လျန်ကွးသည်ခေါင်းညိတ်ပြပြီးနောက်
ရှီကျင်းအား လက်ယပ်ခေါ်လေသည်။
"ဒီကိုလာခဲ့"
သူ့ရဲ့"ရွှေရောင်ခြေသလုံးကြီး"မှခေါ်နေသဖြင့်
ရှီကျင်းလည်း မြန်မြန်ပြေးသွားလိုက်သည်။
ညီအစ်ကိုသုံးယောက်သည်ရှီကျင်း၏
နောက်ကွယ်မှလူသည်ဤသို့
အသွင်အပြင်မျိုးရှိမည်ဟု မထင်မှတ်ထားသဖြင့်
အံသြသွားကာ အချိန်ခဏလောက်
သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားမိ၍ အသိုက်ဆီသို
့ပြန်လာသော ငှက်ပေါက်လေးနှယ်
ပြေးသွားသောရှီကျင်းအား မတားလိုက်နိုင်ကြပေ။
သတိပြန်ဝင်လာချိန်တွင်ရှီကျင်းသည်
လျန်ကျွင်းနောက်သို့ပင်ရောက်ရှိနေပြီး
ဝှီးချဲ၏လက်ကိုင်အား ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
ရှီဝေချုံး၏မျက်နှာမှာ မဲကနဲဖြစ်သွားသည်။
သူသည်ဓာတ်လှေကားအတွင်းမှ ထွက်လာပြီး
လျန်ကျွင်း၏အရှေ့တွင်ရပ်ကာ
အရပ်အားကိုးဖြင့်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။
"မစ္စတာလျန်,ကျွန်တော့်ညီလေးကို
အိမ်ပြန်ခေါ်တာမို့ ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို
တားပိုင်ခွင့်မရှိဘူး"
လျန်ကျွင်းသည်ရှီဝေချုံးအား ပြန်မပြောဘဲ
ရှီကျင်းဘက်သို့ခေါင်းလှည့်ကာမေးလိုက်သည်။
"မင်း အိမ်ပြန်ချင်လား"
အားလုံးသောအကြည့်များသည်
ကျောက်ရုပ်လိုဖြစ်သွားသော ရှီကျင်းအပေါ်
ကျရောက်လာသဖြင့်ကြီးမားသောဖိအားကြီးကို
ခံစားလိုက်ရသည်။
သူ၏ရွှေရောင်ခြေသလုံးကြီးသည်ပင်
သူ့ကိုယ်အား အပေါက်ဖောက်ထွင်းမတတ်
နက်နက်နဲနဲကြည့်နေသည်။
နောက်ဆုံး၌ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချုပ်ထိန်းကာ
သူ့အစ်ကိုတို့၏ တိုက်တွန်းသလိုအကြည့်များကို
ရင်ဆိုင်ကာခေါင်းခါလိုက်သည်။
"ဟင့်အင်း ကျွန်တော်ကျွင်းရှောက်နဲ့ပဲ
နေချင်တယ်၊ဒီနေရာကို သဘောကျတယ်"
ရှီကျင်းသည်သူ၏ယူနစ်ဘားတန်းအား
အာရုံစိုက်လျက်ဖြေသည်။
"ဒီလိုဆိုမှတော့ မင်းကိုဘယ်သူမှ
မခေါ်သွားစေရဘူး"
လျန်ကျွင်း ရှီကျင်းအားပြောသည်။
ထို့နောက်ရှီဝေချုံးအား လှည့်ကြည့်ကာ
"ဒါက ဒီကိစ္စအတွက်ကျွန်တော့်ရဲ့
ဆုံးဖြတ်ချက်ပဲ၊ ခင်ဗျားလက်မခံနိုင်ရင်
ကျွန်တော်တို့ပြောစရာစကားမရှိတော့လို့
ပြန်လို့ရပါပြီ"
ရှောင်စစ်သည်စိတ်အေးစွာ သက်ပြင်း
ချလိုက်သည်။
<ထပ်မတက်တော့ဘူး! ကျင်းကျင်းရဲ့အမှတ်က
၉၀၀မှာပဲ၊ကြည့်ရတာ ဒါလင်က ကျင်းကျင်းကို
လုံခြုံစေတာနေမယ်>
ရှီကျင်းသည်လည်း စိတ်သက်သာရာရစွာ
ဝှီးချဲ၏လက်ကိုင်အား တင်းကျပ်စွာ
ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
ရှီဝေချုံးသည်ရှီကျင်းပါးစပ်မှ"အငြင်းစကား"ကို
ပြောသောအခါ သူ့ကိုယ်သူပင်
မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘဲ ရှီကျင်းကို ဆွဲခေါ်ရန်
ရှေ့သို့ခြေလှမ်းလိုက်သည်။တစ်ဖက်တွင်
တိတ်တဆိတ်ရပ်နေသော Gua Erသည်
ရှီဝေချုံးရှေ့သို့ ချက်ချင်း ဝင်ရပ်လိုက်သည်။
သည်တစ်ခါတော့သေနတ်အား
ဆွဲမထုတ်ပင်မဲ့ ခြိမ်းခြောက်သော
အငွေ့အသက်များကို ထုတ်လွှတ်ထားသည်။
"အစ်ကိုကြီး!"
ရှန့်အာ့ထင်သည်ရှီဝေချုံးအား
အလျင်စလို မလုပ်မိစေရန်
လှမ်းသတိပေးလိုက်သည်။
စစ်သားတစ်ဦးဖြစ်သည့်အလျှောက်
ဓာတ်လှေကားရှေ့မှဟောခန်းကြီးသည်
လုံးဝလူရှင်းနေသော်လည်း သူတို့အား
အနည်းဆုံးသေနတ်ငါးလက်လောက်
လျှို့ဝှက်ချိန်ထားကြောင်း သူ့အာရုံက
သတိပေးနေသည်။
ထို့အပြင်သူတို့သည်တစ်ဖက်လူ၏
ပိုင်နက်အတွင်းရောက်နေ၍
စိတ်အလိုအလျှောက်လုပ်မိပါက သူတို့သာ
ထိခိုက်မည်ဖြစ်သည်။
ရှီဝေချုံးသည်ရှန့်အာ့ထင်ဆိုလိုသည်ကို
နားလည်၍ သူ့လက်ကို တွန့်ဆုတ်စွာ
နောက်ရုတ်လိုက်သည်။ထို့နောက်ရှီကျင်းအား
ငေးကြည့့်ကာမေးလိုက်သည်။
"ဘာလို့လဲ"
ရှီကျင်းသည်ယူနစ်ဘားအား ကြည့်ရင်း
မူလရှီကျင်း၏ဘဝ မည်သို့အဆုံးသတ်သွားပုံ
သူ ပြန်လည်မွေးဖွားလာပြီးနောက်
အဆက်မပြတ်ကြောက်လန့်ကာ
ပုန်းရှောင်ခဲ့ရသောနေ့ရက်များကို
ပြန်သတိရသွားသည်။အခုတော့ လျန်ကျွင်း၏
တည်ရှိမှုကို အားကိုးကာနွေးထွေးသော
မိသားစုပုံရိပ်အား ဖြိုကွဲလိုက်သည်။
"ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်စိတ်ချမ်းချမ်း
သာသာနေချင်လို့ပဲ။အစ်ကိုကြီး၊တတိယအစ်ကို၊
စတုတ္ထအစ်ကိုတို့ကို ကျွန်တော်နားမလည်နိုင်ဘူး။
အစ်ကိုတို့ကို မမျှမတဆက်ဆံခဲ့တာက
အဖေပါ။ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကိုမုန်းနေကြတာလဲ?
ကျွန်တော်ဘာအမှားလုပ်မိခဲ့လို့လဲ"
ထို့နောက်ရှီဝေချုံးဆီမှ အကြည့်လွှဲကာ
လျန်ကျွင်း၏ဝှီးချဲအားတွန်းကာ တစ်ချက်ပင်
ပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ ထွက်သွားတော့သည်။
ဧည့်ခန်းသည်လျှောက်လမ်း၏အဆုံးတွင်
ရှိသည်။သူတို့လျှောက်လှမ်းနေစဉ်တွင်
ကြားရသောတစ်ခုတည်းသောအသံက
ဝှီးချဲရှိဘီးများမှပွတ်တိုက်သံသာဖြစ်သည်။
"ရှီကျင်း"
ထိုစဉ် လျန်ကျွင်းမှ တိတ်ဆိတ်မှုကို
ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။
ရှီကျင်းသည်သူ့ဘားတန်းအခြေအနေကို
စိတ်ပူပန်စွာ အတည်ပြုနေရင်း ဆိုသည်။
"ဟုတ်ကျွင်းရှောက်"
"ဒီနေ့က ထူးခြားတယ်၊ဒါကြောင့်
မင်းငိုချင်ရင်ငါမမြင်သလိုဟန်ဆောင်ပေးနိုင်တယ်"
ထိုစကားအားပြောပြီးသောအခါ ရှီကျင်းကို
ရပ်ရန်လက်ဟန်ပြသည်။
"ဧည့်ခန်းက ဘာလို့အဲ့လောက်မှောင်မဲ
နေတာလဲ? ရှီကျင်း မီးသွားဖွင့်လိုက်"
ရှီကျင်းသည်လည်း နာနာခံခံဖြင့်ဝှီးချဲအား
လှည့်ပေးကာ မီးခလုတ်ရှိရာဆီသွားလိုက်သည်။
ဖောက်!
မီးခလုတ်အား ဖွင့်လိုက်သည်နှင့်
တံခါးအပေါ်ဖက်မှာဖောက်ကနဲမြည်သံနှင့်အတူ
ရှီကျင်းပေါ်သို့ရောင်စုံဖဲကြိုးများ
စက္ကူစများ မိုးရွာသလို ကျလာသည်။
တစ်ပြိုင်တည်းဧည့်ခန်းရှိမီးလည်း
ပြန်လင်းလာကာ စားပွဲပေါ်တွင်
အလွန်ကြီးမားပြီး လှပသော သုံးလွှာပါသည့်
မွေးနေ့ကိတ်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ရှီကျင်း အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားသည်။
"မင်းကစောပြန်လာတော့ ဘာမှထပ်ပြင်ဆင်ချိန်
မရလိုက်ဘူး"
လျန်ကျွင်းသည်ဝှီးချဲကို ရှီကျင်းနံဘေးသို့
ရွေ့လာကာ သူ့လက်အားဆွဲယူပြီး
စာအိတ်နီလေးတစ်အိတ်ကို ထိုးထည့်ပေးကာ
ဆိုသည်။
"Happy Birthday ရှီကျင်း,
အရွယ်ရောက်လာပြီဖြစ်တဲ့အတွက်ဂုဏ်ယူပါတယ်"
=============================
ဒီအပိုင်းရဲ့ခေါင်းစဉ်က
"Happy birthday"ပါ
ရှီကျင်းကိုတင်မက စာဖတ်သူတွေကိုပါ
အံ့သြစေချင်လို့ တမင်မထည့်ထားတာ။
"သားလုပွဲ"ဆိုတာ ကိုယ်နောက်ပြောတာနော်xD
============================