*iyi okumalar 🖤
Telefonuma gelen mesaj ve gönderenin adıyla dudaklarım kıvrıldı. Sonunda sudan çıkmaya karar vermişti timsah. .
'Evinin aşağısında bekliyorum. Gel de derdimizi çözelim."
Şuna bak, mesajda ne kadar da normaldi. İçinden saydırdığına emindim. Zaferin getirdiği mutlukla aynada ki gülümseme baktım. Sırf yüzündeki yenilgiyi görmek için aşağıya indim. Evden çıktığımda bahçenin kapısında iğrenç yüzünü gördüm. Yanına ilerlediğimde bana öfkeyle bakıyordu.
"Yüzündeki bu ifadeyi sevdim." dediğimde kaşlarını çattı.
Keşke şu an ağlasaydı.
"Bu güzeldi" dedikten sonra çatık kaşları düzeldi ve kahkaha atmaya başladı.
Ona sertçe bakarken, dudaklarını araladı.
"Gerçekten kızdığımı mı düşündün? Ah tatlım okuldakiler hakkımda kötü düşünse ne olur sevdiğin kız, beni avutuyor."
Dediği şey tüm sinirimi altüst etti. Yine de bunu yüzüme yansıtıp ona o hazzı vermeyecektim.
"Artık onu sevmiyorum." dediğimde tekrar güldü.
Yumruklarımı sıktım. Ağzını burnunu kırmak istiyordum. Onu mahvedip, karşısına geçip mahvoluşunu izlemek istiyordum.
"Öyle mi? Bu iyi çünkü çok üzülürdün."
Kahkahasını kestiğinde dişlerimi sıktım.
"Çünkü biz yakınlaşmaya başladık anlarsın ya."
Göz kırptığında yüzümü iğrenerek buruşturdum. Yalancı fahişe. Tanem yanıma gelip konuşmasa belki bu dediği canımı sokabilirdi. Ama öyle bir şey yoktu.
"Tanem'in bundan haberi var mı?" yüzü düşer gibi oldu.
Tam bu konuşmayı ses kaydı alıp ona atmalıydım. Keşke bu aşağı inmeden önce aklıma gelseydi. Onun acı çeken ifadesini izleyeceğim düşüncesinin heyecanı yüzünden aklımdan çıkmıştı.
"Tanem'in bir çok şeyden haberi var." deyip bir adım bana yaklaştı.
Dudaklarından alaylı bir gülüş çıktı.
"Mesela senin ruh hastasının teki olduğunu biliyor. Bipolar olduğunu öğrendiğinde çok şaşırdı. Artık senin nasıl bir karaktersiz olduğunun farkında. Gerçi senle gelip acıdığı için konuştuğunu söyledi. Hala vicdanlı."
Kalbim duyduğum şeyle kasıldı. Onun nerden bildiğini sorgulamadım. Tanem biliyor muydu? Bu yüzden mi birden tavrı değişmişti? Hayır, ona inanmayacaktım.
"Kes sesini."
"Acınasısın. Bunu herkes bilmeli belki de" dediğinde "Kes sesini!" diye bağırıp üstüne atladım.
Saçını çektiğimde çığlık attı. Yüzüne ve vücuduna, neresi denk gelirse vuruyordum.
"Orospusun kızım sen! Kaltak!"
Çığlık çığlığa elimden kurtulmaya çalıştı. Yüzünü dizime geçirdim. Rahatlamış falan hissetmiyordum. Onu öldürünce rahatlayacaktım
"Ah delisin sen!"
Hala konuşuyordu. Tekrar yüzüne yumruğumu geçirdim. Birden belimden tutulup çekilince kendime geldim.
Annem ve babam bana şokla bakıyordu.
"Masal! Ne yapıyorsun kızım!"
Annem bağırdığında gözlerim doldu. Yeliz "Kızınız hasta!" dediğinde "Kes sesini artık sürtük!" diye bağırdım.
Onu öldürmek istiyordum.
Onu mahvetmek istiyordum.
Tekrar üstüne atılmak istedim. Babam beni sertçe tutup "Yeter bu kadar!" diye kükredi.
Gözlerim yaşlı yaşlı ona baktım.
"Hayatımı mahvetti!" diye bağırdım.
Şimdi ailemin gözünde de beni deli gibi göstermeye çalışıyordu. O adinin tekiydi!.
"Onun yüzünden Tanem benden ayrıldı! Onun yüzünden onu ikinci kez kaybettim!"
Çığlık attığımda bana inanamıyor gibi bakıyorlardı. İlk defa beni böyle görüyorlardı.
"Masal sakinleş kızım"
Babam yumuşak sesiyle konuştuğunda kafamı iki yana salladım.
"Hayır. Geberteceğim onu!"
Tekrar üstüne atladım. Bu sefer babam beni tutamamıştı. Saçından çektiğimde çığlık çığlığa kaldı.
"Masal yeter dedim! Doktorunu ara!"
Anneme seslendiğini duydum. Ellerim kendiliğinden düşerken babama inanamaayarak baktım.
"Ben hasta değilim!"
"Kendinde değilsin, ilaçlarını almadın mı!"
Kahkaha attım. Sadece bu kaltağa bir ders veriyordum.
"Aldım baba! Beni rahat bırakın!"
Bağırıp koşarak bahçeden çıktım. Orda daha fazla dursam delirecektim. Babam.arkamdan bağırdığında durmadım. Soluk soluğa kalana kadar koştum. Bacaklarımda ki güç tükenince kendimi yere bıraktım.
Tanem'e söylemişti.
Bunu asla kaçırmazdı.
Ağlarken kolumu çizdim. Yine kaybetmiş hissediyordum.