before you proceed with the new update, I have an announcement to make. for pre-order na po ang Lust Trilogy. see the book mock-up below (meaning, hindi pa po iyan ang official bookcover). limited copies only. for more details, send me a DM or private message. mas mabilis po akong mag-reply sa private message😅 😅 sa comment box kasi matatakpan 'yan ng iba.
para naman po sa mga nagtatanong kung may available copy pa ako ng The Billionaire's Trilogy self-pub, message niyo lang ako and I'll see if we can work something out😘😘😘
special note. I am the sole distributor of my self-pub works. wala po siya sa mga bookstores. for interested buyers, you can get in touch with me.
RAMDAM ni Zenith ang pagpapawis ng kanyang mga palad. Maging ang sikmura niya ay parang biglang nangasim. His heartbeat escalates. Pinaalalahanan ni Zenith ang sarili na tao lamang din ang makakaharap niya. His been dodging bullets and dealing with monsters for as long as he could remember. Ngunit iyong pakiramdam na literal na nagbubungguan ang mga tuhod niya ay hindi pa nangyari sa kanya kahit na kailan maliban sa mga sandaling iyon.
Fuck, he muttered to himself.
Convoy sila ni Odi. Ito sa kotse nito at siya sa kanyang Agusta.Hindi siya sigurado kung alin ang mas nagpapakabog nang husto sa dibdib niya. Ang nalalapit na pakikipagharap sa tatay ni Mariz o ang kasagutan nito sa impormasyong kailangan niya? Kung may choice rin lang siya ay hindi niya gugustuhing sa ganoong sitwasyon sila magkakilala ng heneral. Dahil ano na lamang ang iisipin nito sa kanya? Nanligaw siya at naging nobya si Mariz nang hindi man lang sila nagkakaharap nang personal. What would he think about him?
Mula sa national road ay pumasok sila sa isang tila mas makipot at pribadong kalsada. Ilang sandali pa at natanaw ni Zenith ang pagbusina ni Odi sa harapan ng isang pantay-taong gate. Dahan-dahan siyang nag-menor ng takbo. Saglit lamang ay nakita niyang bumukas iyon. Odi rolled down his car window at kinausap ang malaking lalaki na siyang nagbukas ng gate. Agad iyong nakilala ni Zenith. Ang lalaki ay walang iba kundi ang bodyguard slash driver ng heneral.
Nang tumingin ang lalaki sa kinaroroonan ni Zenith ay kaagad na naunawaan ng binata na marahil ay sinabi rito ni Odi na may kasama ito. Nang umusad ang kotse sa unahan niya ay sumunod na rin siya. Umibis ito ng kotse nito. Siya naman ay hinubad ang suot na helmet bago bumaba sa kanyang bike.
Pahapyaw niyang inilibot ang tingin sa paligid. The house looks like one of those traditional old houses from the Spanish era. Dalawang palapag iyon at mukhang ilang henerasyon na ang nanirahan doon. Kung hindi siya nagkakamali ay nagmula sa isang mayamang angkan si General Andrade. His parents were both well-off and came from old money. Pero sa kabila niyon ay tila matipid sa pananalapi ang heneral. Iyong ibang may mataas na posisyon sa sandatahan, koronel pa lamang ay mayroon ng mga luxury cars at kaliwa't kanan na ang sinusuportahang mistress. General Andrade, however, surprises him. Dalawang sasakyan lamang ang nakita niya sa garahe, an old Ford pick-up truck at ang service car nito na nakita niya noong gabing iniligtas niya ito. Ikatlo roon ang sasakyan ni Odi na kadarating lamang.
"Where have you been, young man? Do you have any idea what time it is?"
Naudlot ang paghakbang ni Odi at kaagad na napatingala sa itaas ng batong hagdanan.
General Andrade is larger than life, the thought that entered Zenith's mind nang mapatingala sa kinatatayuan ng heneral. He exudes authority and a very commanding presence. Any lesser man would cower in front of him. He's wearing a satin kimono robe sleepwear with a tiger embroidery. Kakulay ng roba nito ang suot na pajama at pambahay na tsinelas. Nasa likuran ang dalawang kamay nito at may pormal na ekspresyon sa mukha. He was eyeing his son above the rim of his eyeglasses.
"I was late because," bumalik si Odi at nagtungo sa likuran ni Zenith. "... of this man, Papa. He said he wants to meet you."
Mula sa anak ay dumapo ang tingin ng heneral kay Zenith.
"Does your friend have a name?"
"He's not my friend, Papa."
Bahagyang umangat ang isang kilay ng heneral. Sa ekspresyon ng mukha nito ay biglang naalala ni Zenith ang founding member ng Avengers.
"He wants to ask you a few questions that's why he's here."
Matiim na tumutok ang mga mata ni General Andrade kay Zenith.
"Do you have a name?" General Andrade asked.
"Um, my name is Zenith Fujimori, Sir."
Natigilan ang heneral. At bagama't halos split second lamang iyon, he saw the flash of recognition in his eyes. Na para bang hindi iyon ang unang pagkakataon na narinig nito ang kanyang pangalan.
"Odilon Reinald, go to your room. I'll talk to you in the morning."
"Yes, Sir." Odilon jogged up the stairs. Nang nasa tapat na ito ng heneral ay tumigil ito saka tila afterthought lamang na sinabi sa ama ang mga salitang: "By the way, Papa, ex-boyfriend nga rin pala siya ni Ate."
Zenith groaned inwardly.
Brat. Huwag lang talaga siyang mabibigyan ng pagkakataon at itatali niya ito sa puno ng mangga kung saan maraming hantik.
"You. Follow me."
Ang kanina'y panlalamig ng mga kamay ni Zenith ay tila bigla na ngayong nagyelo. Napahugot siya ng malalim na paghinga saka iyon dahan-dahang pinawalan.
Tahimik siyang sumunod sa heneral. On top of the stairs is an open terrace. Dinaanan lamang nila iyon at dumiretso silang papasok sa kabahayan. And just like the exterior of the house, sa loob man ay makikita ang sinaunang yari niyon. Makintab na wood planks ang sahig--which he could only guess were nárra. Malalaking capiz ang mga bintana samantalang ang mga balustrade naman ay solido rin at makintab na kahoy. Most of the furniture also looks antique. Na may palagay siyang bawat item na naroroon ay mayroon ng ilang dekadang kasaysayan. He saw some paintings on the wall. Joya and Malang.
"Are you an aficionado or a connoisseur?" tanong ni General Andrade na ikinalingon dito ni Zenith.
"I guess the former, Sir."
"My mother was an aesthete."
Bahagyang gumuhit ang ngiti sa mga labi ni Zenith atsaka tumango-tango. Niluwangan ni Gen. Andrade ang pintong nakabukas sa tabi nito. Tila naging hudyat din iyon kay Zenith para sumunod dito. Ang silid na bumungad sa kanya ay puno ng napakaraming libro. Floor to ceiling ang bookshelves. Sa tatlong side ay nakahanay ang mga bookshelves at sa isang side ay ang office desk ng heneral. May dalawang guest chair sa harap. Dalawang dipa mula roon ay isang sofa, dalawang wing chair at coffee table. Katulad sa sala ay makintab na makintab din ang sahig. Puwede na nga yatang manalamin.
"Have a seat," Gen. Andrade motioned his hand on the sofa.
Naupo siya roon at ito naman ay sa kaharap niyang upuan, nasa pagitan nila ang coffee table. Sa kauna-unahang pagkakataon ay hindi alam ni Zenith kung paano magsisimula. He had been rehearsing inside his head what he wants to ask the General once they finally meet.
"Can I offer you a drink?"
"Don't bother on my account, Sir. At pasensya na rin ho kung nakakaistorbo ako sa oras ng pamamahinga niyo. I know it's late but I have a pressing matter that I want to ask you, Sir."
Hinubad ng heneral ang suot nitong salamin. Pagkuwa'y tumuwid ito ng upo mula sa pagkakasandal sa backrest.
"You are Eiichi's eldest son."
It wasn't a question. At nang marinig iyon mula sa heneral ay parang nabitin saglit ang paghinga ni Zenith.
"You know my father."
Tumango ang heneral. "Yes. Even though we were on the opposite sides of the law, he was my friend."
Friend.
Isang malalim na buntonghininga ang pinawalan ng heneral. "I know what happened to your father that day."
Napamaang si Zenith sa narinig. Nag-unahan ang mga tanong sa utak niya. Sa dami ay hindi niya alam kung saan magsisimula. Dinukot niya ang kuwintas sa bulsa ng suot na jacket.
"I came here to ask you about this, Sir," ipinakita niya sa heneral ang dalawang kuwintas.
Sa isang sulyap lamang ni Gen. Andrade ay mukhang nakilala kaagad nito ang kuwintas ni Odi.
"I knew that this day would come," wika nitong inilapat ang magkabilang braso sa armrest ng inuupuan.
"Do I still need to ask what I came here for?"
"Ask away."
"These are custom made pieces," tukoy ni Zenith sa hawak na kuwintas. "When I asked Odi where he got his, he said he had it for as long as he could remember. Is he... is he my brother?"
Gen. Andrade looked him in the eye as if reading his thoughts before he nodded. "Yes."
Marahang nahigit ni Zenith ang paghinga. Para siyang biglang nalunod sa magkakahalong emosyon na sabay-sabay niyang naramdaman. It was overwhelming. May isang parte ng pagkatao niya ang parang biglang nakawala sa matagal na pagkakagapos sa kadena. And the impact was dumbfounding.
"H-how?" hindi niya napigilang bahagyang gumaralgal ang tinig dahil sa emosyon. "I mean, paano'ng napunta sa inyo ang kapatid ko?"
"Your father called me that day. His voice sounds urgent. He didn't explain what happened but he asked me to meet him. I was nearby, so I came as fast as I could. And when I got there," saglit itong humugot ng malalim na paghinga bago nagpatuloy. "... he was practically covered in blood--his enemies' blood. And surprisingly, amidst all the chaos the baby he was carrying was peacefully sleeping in his arms. Ibinigay niya sa akin ang bata. He told me to raise him as my own, to mold him into a law-abiding citizen, away from violence and heinous acts."
"God," mahinang usal ni Zenith kasunod ang marahang pagbuga ng hininga. Naitukod niya ang magkabilang braso sa ibabaw ng bahagyang magkahiwalay na mga tuhod. "The thought crossed my mind but I dismissed it as soon as it came. Kahit minsan ay walang nabanggit si Mariz na hindi niya totoong kapatid si Odi."
"She never once thought otherwise. At ganoon din ako. Sa papel at sa puso namin ay parte siya ng pamilya, anak ko siya."
"He's my brother. You may have changed his name to yours but by blood we are the only living members of our family. I'm taking him back. I promised Daria that I will take good care of him."
"I understand how badly you wanted to be reunited with your brother. But for his sake, mas makabubuti kung hindi na lang niya malalaman ang totoo."
Natigilan si Zenith. Hindi siya makapaniwala sa naririnig niya ng mga oras na iyon. At hindi niya napigilan sa pagtitiim ang kanyang mga labi.
"With all due respect, Sir, we're talking about my brother here. The only family I have left. I am taking him back home, to his rightful place. With me."
"I'm afraid you're not seeing the big picture here, Zenith. Can I call you Zenith?"
"By all means," tiim-bagang na tugon ng binata.
"Let's say, you did. Let's say I allowed you to take him back. Kaya mo bang ipagtapat sa kanya ang madilim na pagkatao ni Eiichi?"
Hindi kaagad nakasagot si Zenith. But as soon as he gathered his thoughts he realized something. "You know who I am the minute I stepped in to your house."
He nodded.
"I know that Eiichi had you trained to become his successor. When I found out you're alive and well several years later, I told myself that's all that matters. Odi is doing well, too. I provided him with everything that he needs. Kung sa pagmamahal at aruga, sa palagay ko naman ay hindi ako nagkulang doon. At kahit may mga kapilyuhan siyang nagagawa, ni minsan ay hindi ko siya nilapatan ng kamay. I raised him and loved him as my own. Hindi lamang para tuparin ang hiling ng isang namayapang kaibigan kundi dahil sa puso ko ay anak ko siya."
Napakuyom ang dalawang kamao ni Zenith. Naging padalos-dalos nga ba siya sa pagpapasya na bawiin ang kapatid without even thinking of the pros and cons?
"I know it sounds unfair, pero hindi ko ilalayo sa'yo ang kapatid mo. Malaya kang makita at makausap siya ano mang oras na gusto mo. You can spend time together to bond."
-
frozen_delights