Z A I R A
Nakapagdesisyon na ako. Ako nalang mismo ang hahanap sa asawa ko. Kung saan 'man siya itinago ng mga magulang niya ay sisiguraduhin kong mahahanap at mahahanap ko siya. Ang mag-mukmok sa kuwarto ay hindi sapat para bumalik si Xander.
Lalo na at nakalimot na siya.
Kung ito lang ang paraan para hindi na maging malamig sa akin si Larzene ay gagawin ko, para sa kanya at kahit h'wag nang bumalik ang masaya naming pamilya. Basta kumpleto kami at nakikita kong masaya si Larzene kasama si Xander ay masaya na rin ako. Kahit hindi na bumalik ang dati...basta kumpleto kami, ay sapat na.
Hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asa na bumalik na si Xander at sabik na sabik na akong makita siya. Para saan pa ang umupo dito buong araw para hindi gumawa ng sarili kong galaw para hanapin siya 'di ba? Kahit naman na pinapahanap ko na siya sa mga pinagkatiwalaan kong mga bodyguards ay hindi sapat, mas maigi ang hanapin ko siya mismo.
Ako mismo ang hahanap sa kanya.
Kahit tanungin ko si Lily ay wala rin daw siyang makuhang impormasyon kung saan puwede nilang itago si Xander. I'm almost so being hopeless pero para saan pa ang sumuko? Hindi ko na hahayaan pang malayo pa sa akin si Xander.
"Siguradong-sigurado ka na talaga, Zai?" Saka lang ako tumigil sa pag-e-empake ng magsalita si Lily.
"Kailangan ko, kailangan ni Larzene si Xander, ayokong lumaki si Lexus na hindi niya makikilala si Xander..." Umiling ako at hinarap siya. "Hindi ko masikmura na wala ang ama nila." Talagang hindi ko kaya.
Ilang araw ko rin itong pinaghandaan dahil kailangan kong mag-ipon ng maraming lakas ng loob para matapang kong mahaharap ang mga kung sakaling mangyari. Dahil unang-una, para naman ito sa mga anak ko at sa ikakabuti nila, kasi, mahal na mahal ko sila.
"Hindi ko na ba talaga mapipilit na samahan ka?" Ilang beses na rin niya tinatanong sa akin 'yan.
Marahan akong umiling at ngumiti -- syempre, 'yung malungkot. "Kaya ko na mag-isa," wika ko.
Naglabas na lamang siya ng mabigat na buntong hininga at hinawakan ako sa kamay. "I'll be there mom for a while, 'wag kang mag-alala, aalagaan ko sila ng mabuti...para sa 'yo, para kay Kuya."
"Maraming salamat talaga, Lily. Hindi mo alam kung gaano kalaki ang naitutulong mo."
Tumango nalang siya at tinulungan na akong mag-empake ng mga gamit ko. Pinababa ko na rin ang mga dala ko at binalingan ko si Larzene na nakatingin lang sa akin.
Lumapit ako sa kanya at lumuhod. "I will find your Dad, Baby. Don't worry, pagbalik ko, nandito na siya. I promise." Hinalikan ko siya sa noo at in-amoy-amoy ang kanyang buhok, ma-mi-miss ko ng sobra ang panganay ko!
Bago pa ako tumayo ay hinawakan niya ang braso ko. "B-be safe..."
I hugged her, tight. "I will," sabi ko at ramdam ko na rin na niyakap niya ako.
Pero, bago pa magbago ang isip ko ay kumalas na ako sa yakapan namin at ibinilin na rin sa kanya at tignan-tignan ang kanyang kapatid. Pumayag naman siya sa gustong mangyari kaya ngumiti ako sa kanila bago ako tuluyang sumakay sa aking kotse.
Pinaharurot ko na iyon at bahala na kung saan ako dadalhin nito.
Itinigil ko na muna ang sasakyan ko sa isang tabi dito sa may highway at sinagot ang tawag. "Hello?"
"Zaira! S-salamat naman at nasagot mo ang tawag ko!" Tinignan ko ang screen at nakita kong hindi naka-rehistro ang numero na iyon.
"Sino 'to?" Tanong ko.
"S-Si...Del ito, Zai..." Napapitlag naman ako bigla.
Nanahimik ako bigla ng makilala ko na ng tuluyan ang boses na tinawagan ako. "D-Del..."
"Pwede ko bang maitanong kung nasaan ka ngayon?"
Hinawakan ko ang manibela at sumandal sa upuan ko. "Hahanapin ko si Xander," mahinang wika ko.
"I've heard about his situation right now, Zai and I want to help -- to help you," saad niya.
"'Wag na, Del. Kaya ko." Totoo naman.
Naramdaman ko naman na umiling siya sa kabilang linya. "Zai...gusto ko lang naman na makabawi sa 'yo. A-ako kasi ang dahilan kung bakit nalaglag ang nasa s-sinapupunan mo noon. Sobra-sobra ang hiya na naramdaman ko, Zai...kaya, please lang."
Umiling ako. "Kaya ko ng mag-isa, Del--"
"Payagan mo na ako, Zai!" I can hear her sob. "Hindi kaya ng konsensya ko na nasaktan ko ang kaibigan ko..."
"Del naman..."
"I'll help you find him, Zai. Promise, ako ang sasama sa 'yo para mahanap siya," pag-e-engganyo niya pa.
"Why all of a sudden you were like this?" I asked her coldly.
Hindi ko tuloy mapigilan ang pagiging mataray. Parang noon lang sobra-sobra ang galit niya sa akin tapos ngayon, gusto niya akong tulungan?
Narinig ko ang bahagyang pagbilis ng paghinga niya sa kabilang linya. "I...I wanted to say sorry and hindi ko naman talaga alam ang sitwasyon mo noon, Zai, e. Just please, let me?"
"E, kung si Lily nga ay hindi ako napa-pilit, ikaw pa kaya?"
I can hear her whimper. "Please..."
"Salamat nalang, Del..." Ibinaba ko na ang tawag.
Halos tumalon naman ako sa kinauupuan ko ng marinig akong katok mula sa aking bintana. Doon na lamang ako nagulat dahil ang kakatapos ko lang kausapin sa telepono ay nandito na! "DEL?!" Singhal ko kahit alam kong hindi niya ako naririnig.
I opened the door of my car and faced her. "I will not say sorry, kung gusto ko, gusto ko."
"Paano ka nakapunta dito?" I asked her.
Nag-kibit siya ng balikat at humagikhik. "I brought my Hennessey Venom GT, look!"
Napanganga ako. 'Yan kaya ang pinakamabilis na kotse! Tinalo kaya nito ang Bugatti Veyron! "You're insane..."
Hinawakan niya ako sa aking kamay at ngumiti. "'Yan nalang ang gamitin natin, mas mabilis pa tayong makakapunta sa kung saan 'man si Xander."
Sa huli, pumayag na rin ako. Wala na akong nagawa -- ang kulit, sobra. Pinagtulungan na naming ilipat ang mga gamit ko sa dinala niyang sasakyan. Pinasundo ko na rin kay Manong ang kotse ako at saka na nagsimula na ang paghahanap namin...
===
"Isa ito sa mga pribadong probinsya sa Pilipinas," panimula niya.
Nasa probinsya na pala kami, ang bilis talaga ng takbo nitong Hennessey Venom GT niya. "Sana naman makahanap tayo ng impormasyon dito.
"Oh! Tignan mo, Zai! May bukid do'n!" She squealed. "May picture ka ba ni Xander diyan?"
Tumango ako at hinugot mula sa bulsa ng bag ko ang cellphone ko at hinanap ang litrato kung saan ang family picture naming apat. Buhat-buhat ni Hub si Lexus at nasa kandungan ko naman si Larzene. Biglang may tumulong luha sa pisngi ko. Masayang-masaya kami dito...
"M-Meron," wika ko at pilit na ipinatatag ang boses ko.
Sumilip ako ng bahagya sa kanya at laking pasasalamat ko na ang konsentrasyon niya ay nasa daan. "Okay, let's ask them."
She parked her car at sabay rin kaming lumabas. Sariwang hangin kaagad ang sumalubong sa amin.
Good thing we were wearing gel slippers kaya malaya kaming makapaglakad ng maayos. Isa sa mga babae na may edad na ang lumapit sa amin. "Ano ang pakay niyo dito, mga magagandang ineng?"
"Uhm..." I struggled. "Nagbabaka-sakali lang ho kung kilala niyo ito...?" Ibinigay ko sa matanda ang aking telepono at agad na itinuro ang mukha ni Xander.
Nakita kong napatakip siya ng kanyang bibig at muntikan nang maibagsak ang telepono ko, pero mabilis ko naman itong nakuha. "B-bakit ho?!" Tarantang wika ni Del.
Tinignan niya ako habang ang mga mata ay nanlalaki. "Diyos ko..."
Hindi ko maiwasang magtaka. "K-kilala n'yo po ba ang lalaki na itinuro ko?" I asked her again.
Dahan-dahan naman siyang tumango at bigla namang gumaan ang lahat sa akin. "T-talaga po?!"
Nagkatinginan kami ni Del at ngumiti sa isa't-isa. Ibinilin niyang sundan namin siya kaya hindi na kami nagdalawang-isip pa. Hindi na ako makapaghintay na makita muli si Xander!
Nakarating kami sa isang kubo at sinabihan kami na umupo muna. "Maghintay lang ka--"
"Nanay!" Isang boses ng babae.
Napalingon ang matanda sa likod niya at ako naman ay ibinaling ang ulo ko sa ibang direksyon upang makita kung sino ang tumawag sa kanya.
My soul almost parted in my body when I can already see him! It's my husband! Pero, gano'n na lamang ang gulat ko nang makita ko ang kamay ng babae sa braso ng asawa ko. Parang na akong pinatay.
"Meron pala tayong bisita ngayon?" Rinig ko pang wika ng babae.
Kahit na gustong-gusto ko nang tumayo at yakapin si Xander ay hindi ko magawa. Kailangan kong pigilan ang sarili ko.
"Xander..." I murmured his name.
Ramdam ko na naman ang pagtutubig ng mga mata ko nang dahil sa nakikita ko. Dumating na ang kinatatakutan ko. Naramdaman ko naman ang kamay ni Del sa akin kaya napa-angat ako ng tingin sa kanya. "Don't be, Zaira..." I heard her whisper.
"Jexamine, anak. Mag-usap muna tayo sandali?" Narinig kong wika ng matanda.
"B-bakit ho, 'Nay?"
Nakita kong ngumiti si Xander. "Why don't we accompany our visitors for a while?" Narinig ko namang inirekomenda ni Xander.
Visitors? Shit, lang. "Tama naman ho ang sinasabi ni Marc, 'Nay. Asikasuhin muna natin ang mga bisita."
Humiwalay siya mula sa pagkakahawak niya kay Xander at lumapit sa akin. "Magandang araw ho, Jexamine ang ngalan ko at Nanay Linda naman ang ngalan ng aking Inay," nakangiti niyang pagpapakilala sa amin.
"Ikinagagalak ko kayong makilala." kahit hindi naman.
Lumapit siya kay Xander at hinalikan muna ito sa kanyang labi bago magsalita, "Kasintahan ko po... si Marc."
Sa katunayan, gusto ko nang humagulhol sa harapan nila.
===
NOTE:
NO 40 VOTES, NO UPDATE.
For further reactions and questions, connect with me in these accounts:
FB: Zhiee Ehcks WP
Twitter and Instagram: ZX_0924