"ဆရာေရ။ လုပ္ပါဦး။ အနာက မေပ်ာက္ဘဲ ပိုရင္းလာလို႔။"
"ဆရာေရ။အဖ်ားေတြၾကီးျပီး ကိုယ္ပူေတြတက္တာ အခုသတိလစ္သြားလို႔။"
"ဆရာေရ။ ထင္းခုတ္တာ လက္ေတြပါ ထိကုန္လို႔။"
တစ္ေန႔တေန႔ မရိုးႏိုင္ေသာ ေ၀ဒနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္သည္ ထက္မာန္ဦးတို႔ ေနအိမ္ဆီ အကုန္ေရာက္သည္။ တေလာက ေျမြကိုက္တဲ့လူနာကို လႊမ္းကူညီေပးလိုက္ကတည္းက ရြာထဲမွာထစ္ခနဲရွိတစ္ခုခုဆို လႊမ္းဆီေရာက္လာေတာ့သည္။ လႊမ္းကေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ေဆးျမီးတိုေတြနဲ႔ ၾကိတ္ကုတာထက္ သူတို႔ေရာက္လာတာ ပိုေကာင္းသည္ ဆိုျပီး ၀မ္းသာေနေသးသည္။ ေဆးကုတဲ့ေနရာကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဘုရားခန္းမွာပင္္ ဖ်ာခင္းျပီး ေရာက္လာတဲ့ လူနာေတြကို စမ္းသပ္ရသည္။
ဒီတမနက္တည္းပင္ လူနာက သံုးေယာက္ရွိေနျပီ။ အခုေနာက္ဆံုးေရာက္လာတာက ထင္းခုတ္ရင္း လက္ထိသြားလို႔။ လႊမ္းကေတာ့ အရိုးေတြပါ ျမင္ေနရျပီျဖစ္တဲ့ တဲတဲေလးသာ က်န္ေတာ့ေသာ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဂရုတစိုက္ခ်ဳပ္ေပးေနရွာေလသည္။ ထံုေဆးမေပးဘဲ အစိမ္းခ်ဳပ္တာမို႔ လက္ထိထားတဲ့ ထိုဦးေလးၾကီးကေတာ့ ေသမတတ္ ေအာ္ဟစ္လွ်က္ရွိသည္။
"အား။..အား။"
ထိူလူကိုထိန္းရတာက ထက္မာန္ဦးရဲ႕အလုပ္။ ထက္မာန္ဦးကေတာ့ မၾကည့္ရဲတာမို႔ မ်က္ႏွာကိုခပ္လႊဲလႊဲထားျပီး လူနာကိုသာ ဖမ္းခ်ဳပ္ေပးထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူရဲ႕အားက မေသးလွသည္ျဖစ္ရာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရုန္းထလာသည္မို႔ လႊမ္းမွာ ေသခ်ာအာရံုစိုက္လို႔ရပံုမတူ။ လႊမ္းမွာနဖူးက ေခၽြးပါက်ခ်င္ေနျပီျဖစ္သည္။
"မာန္။ သူ႔လက္ကိုေသခ်ာထိန္းထား။"
လႊမ္းေျပာတဲ့အတိုင္း ဓားထိထားတဲ့လက္ကို လွမ္းဖိထားလိုက္မိသည္။ နဖူးေၾကာၾကီးေတြ ရံႈ႕တြေနတဲ့အထိ အံကိုၾကိတ္ထားတဲ့ ထက္မာန္ဦး မ်က္ႏွာက အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခံရတဲ့ လူထက္ ပိုျပီးၾကည့္ရဆိုးေနမည္ဆိုတာ ေသခ်ာသည္။ ထက္မာန္ဦးထက္စာလွ်င္ ထိုဦးေလးၾကီးရဲ႕ သမီးျဖစ္သူက ပိုျပီးအားသန္ပံုရသည္။ သူပါ၀ိုင္းျပီးဖိေပးထားကာမွ ထိုလူသည္အတန္ငယ္ ျငိမ္သက္သြားေလေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ လႊမ္းမွာလည္း အပ္ကိုင္ျပီး ရဲရဲခ်ဳပ္လို႔ရေတာ့သည္။
လႊမ္းမ်က္ႏွာကို ထက္မာန္ဦးၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ခံုးေလးႏွစ္ဖက္ထိစပ္လုရံု မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ံဳ႕သြားတာမွအပ မ်က္ႏွာပ်က္သြားျခင္းလံုး၀မရွိ။ ခုနကေသြးေတြ ဒလေဟာစီးက်ေနတာကိုလည္း လႊမ္းကဘဲ အကုန္သန္႔စင္ေပးသြားျခင္းျဖစ္ေလသည္။ အခုလည္း ဒဏ္ရာဟျပဲၾကီးကို ခ်ဳပ္ေနျပန္ေသးသည္။
ဆရာ၀န္မို႔ လုပ္ေပးႏိုင္သည္မွာ အံ့ၾသစရာမရွိေပမယ့္ လႊမ္းဟာ ဒီလိုအာရံုစူးစိုက္ႏိုင္စြမ္းကို သူ႔အေၾကာက္တရားႏွင့္ ဘယ္လိုယွဥ္ျပီး ရယူခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ထက္မာန္ဦး ေတြးမိျပီး မွင္သက္ရသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ အေတြ႕အၾကံဳႏွင့္ မျဖစ္မေနလုပ္ရမည့္ တာ၀န္တခ်ိဳ႕သည္ လႊမ္းကို သင္ၾကားျပသေပးသြားပံုပင္ရသည္။
လႊမ္းေတာင္ ၾကည့္ရဲေနတာ။ ဘာလို႔ ထက္မာန္ဦးက မၾကည့္ရဲရွိရမလဲဟု ေတြးလိုက္မိရင္း ထက္မာန္ဦး မရဲတရဲႏွင့္ ဒဏ္ရာခ်ဳပ္ေနတဲ့လႊမ္းရဲ႕ လက္ေတြဆီမ်က္စပစ္လိုက္သည္။ လႊမ္းဟာ ဘယ္လက္ႏွင့္ ဒဏ္ရာကုိဖိျပီး ညာဘက္လက္ကေန ခ်ိတ္ေကာက္အပ္ကို ကိုင္ထားေလသည္။ ညာလက္ကို အဓိကအသံုးျပဳေနျခင္းျဖစ္တာကို ရိပ္စားမိတဲ့ေနာက္ ထက္မာန္ဦး မ်က္လံုးျပဴးသြားရေတာ့သည္။
လႊမ္းက ဘယ္သန္မဟုတ္လား။ လႊမ္းက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘယ္သန္ေလ။
"ရျပီ။ မာန္။ ဖယ္လိုက္ေတာ့။"
လႊမ္းဆီက စကားေၾကာင့္ ထက္မာန္ဦးလည္း သတိ၀င္လာေလရာ လူနာရဲ႕ လက္ကို ထိန္းကိုင္ထားရာမွ ဖယ္လိုက္သည္။ လႊမ္းကေတာ့ ခ်ဳပ္ျပီးတဲ့ ဒဏ္ရာေပၚေဆးထည့္ေပးျပီး ပတ္တီးကို ခပ္ဖြဖြေလး စည္းေပးေနသည္။ လႊမ္းရဲ႕လူပ္ရွားမူေတြအကုန္လံုးကို ဂရုထားျပီး ထက္မာန္ဦးလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အကုန္လံုးကို ညာလက္ကိုသာ အဓိက အသံုးျပဳသြားေလသည္။ ထက္မာန္ဦးသည္ လႊမ္းနဲ႔တူတူရွိေနတာ ကာလတစ္ခုထိၾကာျပီျဖစ္ေပမယ့္ အခုမွဘဲ လႊမ္းညာလက္ကို သံုးေနမွန္း သတိထားမိေတာ့သည္။
"ဒဏ္ရာရထားတဲ့လက္ကို အရမ္းမလူပ္ရွားနဲ႔ေနာ္။ ေရလည္း မထိေစနဲ႔။ ဒီေဆးေလး ယူသြား။ တေန႔ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ထည့္ေပး။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာဘဲ ခ်ဳပ္ရိုးလာေျဖေနာ္။"
ထိုလူၾကီးကေတာ့ လႊမ္းေျပာတာကို ေခါင္းကိုတြင္တြင္ညိမ့္ျပေလသည္။ လႊမ္းစကားေျပာတဲ့ပံုေလးကလည္း လူစင္စစ္ကပင္ ပုတ္သင္ညိဳျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ နားေထာင္ေကာင္းလြန္းတာကိုး။
အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ေျခာက္ဆယ္နားကပ္ျပီဟု သိခဲ့ရေသာ္လည္း ေတာသူေတာင္သားမို႔လား မသိ။ ထိုလူၾကီးသည္ သန္မာျပီး ျဖတ္လတ္ေနဆဲျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဗမာစကားကို နားလည္ရံုသာ နားလည္ျပီး ေရေရလည္လည္မေျပာတတ္။ အတူလိုက္ပါလာတဲ့ သူ႔သမီးကသာ ဗမာစကားကို ေသခ်ာေျပာတတ္ပံုရသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ပါးအို႔နီနီေလးႏွင့္ ထိုမိန္းမပ်ိဳေလးသည္ ခ်စ္စဖြယ္ပင္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆရာ။ ဒါဆိုသြားလိုက္ပါဦးမယ္ေနာ္။"
ထိုမိန္းမပ်ိဳကေလးသည္ ၾကမ္းေပၚမွာခ်ထားေသာ တဘတ္အနက္ေရာင္ေလးကို ျပန္ေကာက္ကာ ေခါင္းမွာျပန္ပတ္ကာ ေပါင္းလိုက္ရင္း သူ႔အေဖျဖစ္သူႏွင့္အတူ ထြက္သြားေလသည္။ ေဆးဖိုး၀ါးခဆိုလို႔ ရသလားဆို တျပားမွ မရပါ။ လႊမ္းကသာ ေ၀သႏၱရာအလွဴေပးေနသလို ခပ္ျပံဳးျပံဳး လုပ္ေပးႏိုင္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထက္မာန္ဦးလည္း လႊမ္းစိတ္ေက်နပ္ရင္ ျပီးတာဘဲဆိုျပီး ဘာမွကို ေျပာမေနေတာ့။ ထိုေက်ာျပင္ေတြေနာက္ကို ထက္မာန္ဦးရဲ႕ မ်က္လံုးက ကပ္ပါသြားေပမယ့္လည္း လႊမ္းကို ေမးမယ္လို႔ ျပင္ထားတာကို အမွတ္ရလိုက္မိေတာ့ လႊမ္းဆီခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"ဒါနဲ႔ လႊမ္း။"
ထက္မာန္ဦး လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေဆးပစၥည္းေတြကို သိမ္းေနတဲ့ လႊမ္းက ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ဘယ္တုန္းက ညာသန္ျဖစ္သြားတာလဲ။"
"ေၾသာ္။ အဲ့တာလား။"
လႊမ္းက သိပ္မထူးဆန္းသလို ဆိုလာသည္။
"မင္းမွတ္မိလားေတာ့မသိဘူး။ ငါ့ဘယ္ဘက္လက္မွာ ဒဏ္ရာရဖူးတယ္ေလ။ အဲ့မွာ ဘယ္လက္ကို သိပ္သံုးလို႔မရေတာ့ ညာလက္သံုးရင္း ညာသန္ျဖစ္သြားတာဘဲ။"
လႊမ္းေျပာမွ လႊမ္းနဲ႔တူတူ ကန္ေတာ္မဂၤလာပန္းျခံမွာ ငန္းေလွသြားစီးခဲ့တဲ့ တေန႔ကို အမွတ္ရမိေတာ့သည္။ လႊမ္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးေပၚက ကန္႔လန္႔ျဖတ္အရာစင္းၾကီး။ ျပီးေတာ့ လႊမ္းေရာင္ထည္၀ါ စံအိမ္ထဲက လႊမ္းက အသုပ္ပန္းကန္ဆီ လက္လွမ္းေနခ်ိန္ လႊမ္းေမေမရဲ႕ လွမ္းဟန္႔လိုက္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ထက္မာန္ဦး မ်က္လံုးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လာရသည္။
လႊမ္းကေတာ့ ေျပာျပီးေလသည္ႏွင့္ သူ႔ရဲ႕လက္အိတ္ကို ခၽြတ္လိုက္ေလသည္။ ဂ်ဴတီကုတ္မ၀တ္ထားတဲ့ ထိုအျဖဴေရာင္နတ္သားေလးသည္ မိုးေသာက္ၾကယ္ထက္ပင္ ၾကည္စင္လို႔ေနသည္။ ဖိအားေတြကို တြန္းလွန္ရုန္းကန္ရင္း တသားတည္းျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ထိုလူသားရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရင့္က်က္လာတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြသည္ ေနရာယူလို႔ေနသည္။ ထိုမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေနရင္း ထက္မာန္ဦးရဲ႕ ႏူတ္က ေယာင္နနႏွင့္ လႊမ္းနာမည္ကို ေရရြတ္မိသြားသည္။
"လႊမ္း..။"
"ဟင္..။"
လႊမ္းက လွည့္ၾကည့္လာျပန္ေတာ့လည္း ထက္မာန္ဦးက စကားလႊဲပစ္လိုက္ေလသည္။ စိတ္ညစ္စရာ ထိုအေၾကာင္းေတြကို ျပန္လည္း မေတြးခ်င္၊ ျပန္လည္း မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ လႊမ္းေတာင္မွ ေမ့ပစ္ႏိုင္ေနျပီဆိုလွ်င္ ထက္မာန္ဦးကလည္း ျပန္ျပီး အစေဖာ္မေနသင့္ေတာ့။
"ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ၾကက္မေတြကို အစာသြားေကၽြးလိုက္ဦးမယ္။"
ထို္င္ေနရာကေန ထလိုက္ျပီး အိမ္ေနာက္ေဖးကို ၀င္သြားတဲ့ ထက္မာန္ဦးကို လႊမ္းက ေနာက္ကေန လွမ္းေအာ္ေလသည္။
"ေနာက္မွာဆန္ကြဲေတြၾကိဳထားတာက်န္ေသးတယ္။ မၾကိဳရေသးဘူးဆိုျပီး ထပ္လုပ္ေနမွာစိုးလို႔။ ခဏေလး။ ငါဒါသိမ္းျပီး လိုက္လာမယ္။"
"မင္းဟာမင္း သိမ္းစရာရွိသိမ္း။ ငါလုပ္လိုက္မယ္။"
လႊမ္းက ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ ထက္မာန္ဦး စကားနားေထာင္သည္လားမသိ။ ေနာက္ကေနေတာ့ လိုက္မလာေတာ့။ အိမ္ေပၚကေန မီးဖိုေခ်ာင္ရွိရာအဖီေလးကို ဆင္းလိုက္ေတာ့ ၾကားခံနယ္ ေလွကားေလးက ကၽြီခနဲ ထေအာ္ေလသည္။ အားတဲ့ တစ္ရက္ေတာ့့ ဒီပ်ဥ္ေလွကားကို ျပန္ျပင္ရေပဦးမည္။ ညေရးညတာဆို ေလွကားက်ိဳးျပီး ေခ်ာ္လဲေနေတာ့မွျဖင့္။
ထက္မာန္ဦး စိတ္ထဲမွာ လုပ္စရာေတြကို ေတးမွတ္ထားလိုက္ျပီး လႊမ္းေျပာတဲ့ က်ိဳထားတယ္ဆိုေသာ ဆန္ကြဲအိုးေတြကုိ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ လိုက္ပတ္ရွာသည္။ မနက္ပိုင္းက လႊမ္းက ၾကက္ေတြကို အစာေကၽြးထားတာမို႔ ေန႔လည္အစာေကၽြးတာကိုေတာ့ ထက္မာန္ဦးက တာ၀န္ယူရေပမည္။
သိပ္မရွာရလိုက္။ ေတြ႔သြားေလျပီ။ ထိုအိုးထဲက ဆန္ကြဲေတြကို ၾကက္စာေကၽြးတဲ့ခြက္ထဲ ထည့္လိုက္ေလသည္။ ၾကက္စာေကၽြးတဲ့ ခြက္ဆိုတာ တကယ္တမ္းေတာ့ ဆီထည့္တဲ့ ပလတ္စတစ္ပံုးၾကီးကို တပိုင္းျဖတ္ျပီး ျပတ္က်န္ခဲ့ေသာ ဖင္ပိုင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုၾကက္စာခြက္ကို ေကာက္မျပီး ထက္မာန္ဦး ေနာက္ေဖးေပါက္ကေနဘဲ ထြက္လာတာ ၾကက္ျခံဆီကို သြားလိုက္ေလသည္။
"ၾကက္ဖနဲ႔ ၾကက္မေတြ။ ထြက္လာ။ ထြက္လာ။"
ထက္မာန္ဦး တေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင့္ ေအာ္ေခၚရင္း ၾကက္စာခြက္ေလး ကိုင္ျပီး ျခံထဲဆင္းသြားေပမယ့္ ျခံထဲတြင္ တေကာင္တျမီးမွမေတြ႔။ ထက္မာန္ဦးေနရာမွာ လႊမ္းဆိုလွ်င္ေတာ့ ၾကက္ျခံဘက္ေရာက္သြားျပီဆိုတာနဲ႔တင္ လႊမ္းရဲ႕ ေျခေထာက္နားတြင္ ၾကက္ေတြက ပတ္ခ်ာလည္၀ိုင္းေနျပီျဖစ္သည္။ ၾကက္ေတြက တကယ္ကို ခြဲျခား ခြဲျခားနဲ႔။
"ထြက္လာလို႔ ေျပာေနတယ္ေလ။ မလာရင္ ငါမင္းတို႔ကို ေန႔လည္စာ မေကၽြးဘူးေနာ္။"
တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ၾကက္ျခံနားက ခြက္ေလးထဲ သြားေလာင္းထည့္ေပးလိုက္ရင္ ျပီးေနတာကို တမင္ကို ၾကက္ေတြႏွင့္ အျပိဳင္ဂ်စ္တိုက္ျပီး ထက္မာန္ဦး ရစ္ေနျခင္းျဖစ္ေနေလသည္။ ျခံထဲ ဟိုဘက္ရွာႏွင့္ ဒီပတ္ရွာႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ အိမ္ေအာက္တြင္ ၀ပ္ေနတဲ့ ၾကက္မသံုးေကာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ထက္မာန္ဦး ထိုၾကက္မသံုးေကာင္ကို ကုန္းၾကည့္ျပီး လွမ္းေအာ္ေမးလိုက္သည္။
"နင္တို႔လင္ဘယ္မွာလဲ။"
နင္တို႔လင္ဆိုသည္မွာ ထက္မာန္ဦးရဲ႕ တစ္ေကာင္တည္းေသာ ၾကက္ဖၾကီးကိုဆိုလိုသည္။ လႊမ္းမွာတဲ့ ေဆးပစၥည္းေတြကို စိုင္းေ၀ယံ လာပို႔တဲ့ရက္ကဘဲ စိုင္းေ၀ယံဆီကေန ၾကက္ဖတစ္ေကာင္ ရလာသည္။ ထိုၾကက္ဖကို ျမင္ေတာ့ ၾကက္ဥစားရလည္း မဆိုးဘူးဆိုျပီး ၾကက္သားေဖာက္လုပ္ငန္းက ထက္မာန္ဦးရဲ႕ ေခါင္းထဲေပၚလာေလျပီးေနာက္ ၾကက္မတစ္ေကာင္ကို ကိုယ့္အိတ္ကိုယ္စိုက္ျပီး ၀ယ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
ေနာက္ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ရြာသားေတြဆီကေန လႊမ္းလက္ေဆာင္ရထားတာ။ ထိုၾကက္မသံုးေကာင္သည္ ထက္မာန္ဦး မ်က္ႏွာကို ျမင္တာႏွင့္ ကေတာ္ ကေတာ္ဟု ေအာ္ျမည္ရင္း ထြက္ေျပးသြားေလေတာ့သည္။ အဲ့တာဘဲ။ ၾကက္ေတြနဲ႔ ဓာတ္မတည့္တာ။ မရေသးတဲ့ ၾကက္ဥမ်က္ႏွာေၾကာင့္သာ သည္းခံေနရတယ္။
ထက္မာန္ဦး သက္ျပင္းကို ခပ္ေလးေလး ရိႈက္ခ်လိုက္ျပီး ၾကက္ျခံထဲက ၾကက္စာခြက္ထဲ ဆန္ကြဲေတြကို ေလာင္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကက္ဖၾကီးကို ရွာမည္ဆိုျပီး ျခံေရွ႕ကို ထြက္လာမိေတာ့ ထက္မာန္ဦးတို႔ရဲ႕ ျခံေရွ႕မွာ ကေလးေတြ တရံုးရံုးႏွင့္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ဘာမ်ားျဖစ္တာပါလိမ့္။
စိတ္ထဲက အေတြးႏွင့္အတူ ေရွ႕က ေျခတလွမ္းတိုးလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ျခံေရွ႕က ရြာလယ္လမ္းမမွာ ပိတ္ရပ္ထားတဲ့ ကားအနက္ေရာင္ေလးဆီကို သတိထားမိသြားေတာ့သည္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ထက္မာန္ဦး အံ့ၾသမိသြားသည္။ ကားလမ္းမေပါက္တဲ့ ဒီရြာထဲကို စိုင္းေ၀ယံပိုင္တဲ့ အီဇူဇူးလို အၾကမ္းခံကားၾကီးေတြသာ ေမာင္းလို႔ ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ အဲ့လိုခပ္နိမ့္နိမ့္ကားေလးေတြ ေမာင္းလာမယ္ဆိုလွ်င္ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြျပည့္ေနတဲ့ လမ္းမို႔ ကားကို အရမ္းဒဏ္ျဖစ္ေစသည္။ အဲ့တာကို မေတြးဘဲ ဒီထိေမာင္းလာတဲ့ ကားပိုင္ရွင္သည္ ဦးေႏွာက္က ျခကိုက္ေနသလားပင္။
ဒုတိယအေနနဲ႔ ထိုကားကို တေနရာမွာ ျမင္ဖူးသလိုလိုရွိသည္ဟု ထက္မာန္ဦးခံစားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္တက္လမ္းမွာ လမ္းျပင္တာႏွင့္ ၾကံဳလာပံုရတဲ့ထိုကားသည္ ဖုန္အလူးလူးႏွင့္ ညစ္ပတ္တူးတက္ေနေလရာ ဘယ္ကကားလဲဆိုတာ မနည္းပင္ ပံုေပၚေအာင္ေဖာ္ေနရသည္။
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ကားထဲမွ လူတစ္ေယာက္ထြက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထိုကားသည္ ဘယ္မွာျမင္ဖူးသလဲဆိုတာ ထက္မာန္ဦး ဆက္ျပီးေတြးစရာမလိုေတာ့။ ထိုကားထဲမွ ထြက္လာတဲ့လူရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ထက္မာန္ဦး ေမ့သြားစရာ အေၾကာင္းမွမရွိတာ။
"ကိုမင္းဥာဏ္ ေမာလာတယ္မဟုတ္လား။ ေရေသာက္လိုက္ပါဦး။"
ေ၀့ထံမွ ဧည့္၀တ္ျပဳ စကားကိုပင္ ဂရုမထားမိေလာက္ေအာင္ မင္းဥာဏ္ အိမ္ထဲကို ေ၀့၀ဲၾကည့္ေနမိသည္။ ေပႏွစဆယ္ပတ္လည္ပင္ က်ယ္မည့္ပံုမရွိတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ေဘးဘက္နံရံက ပ်ဥ္ေတြက ေဆြးျပီးဟခ်င္သလိုပင္ျဖစ္ေနျပီ။ ထုိအေပါက္ေတြထဲမွ ေနေရာင္ျခည္က တိုး၀င္ေဖာက္လာေလရာ ခေနာ္ခနဲ႔ မညီမညာတဲ့ ၾကမ္းခင္းကို အလင္းတန္းေတြက သက္ေရာက္သည္။
ညဆိုလွ်င္လည္း ဒီအိမ္ေလးသည္ ဒီလိုေတာင္ေပၚေဒသရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို လံုေအာင္ကာႏိုင္မည္မထင္။ ျပတင္းေပါက္က လိုက္ကာေလးေတြက သစ္လြင္ေနတာေတာင္,ပရိေဘာဂေတြေပၚမွာ ဖုန္တစက္မတင္ေအာင္ သန္႔ရွင္းထားေလတာေတာင္ ဒီအိမ္ရဲ႕ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းမူကို ဘယ္လိုမွ ဖံုးကြယ္ထားလို႔မရႏိုင္ေပ။
"ေ၀ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေန,ေနတာလဲ!"
ကရုဏာေဒါသႏွင့္ေျပာလုိက္မိေလရာ မင္းဥာဏ္ရဲ႕ အသံက အတန္ငယ္ က်ယ္ေလာင္သြားေလသည္။ မင္းဥာဏ္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ ေ၀့မ်က္ခံုးေလးႏွစ္ဖက္သည္လည္း အနည္းငယ္ ပင့္တက္သြားေလသည္။
"ေဆာရီး။ ေဆာရီးကြာ။"
ေ၀က ရပါတယ္ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးသာ စိုက္ၾကည့္လာသည္။ မင္းဥာဏ္မွာသာ ဒီအိမ္ကို ျမင္ရံုနဲဲ႔ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္လို႔ေနသည္။ သတင္းစာမွာေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ေၾကညာစာ တစ္ခုမွ အစခ်ီျပီး ေ၀့သတင္းကို မရမက လိုက္ျပီး စံုစမ္းခဲ့သည္မွာ ေ၀့ကို ေနာက္ဆံုး ဒီလိုပံုႏွင့္ ျမင္ရဖို႔မွ မဟုတ္ခဲ့တာ။
ေ၀့လို ကေလးမ်ိဳးက ဒီလိုရြာငယ္ဇနပုဒ္မွာ ဇာတ္ျမွုဳပ္ျပီးေန,ေနရမယ့္ လူမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။ မင္းဥာဏ္ေယာက္ယက္ေတြခတ္ျပီး အိမ္အတြင္းပတ္လည္ကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ၾကည့္ေနမိရာမွ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းဥာဏ္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြက အိမ္ေနာက္ေဖးက ထက္မာန္ဦးဆီမွာ အဆံုးသတ္ေလသည္။
ဧည့္ခန္းကေနလွမ္းၾကည့္လွ်င္ ကိုမင္းဥာဏ္ ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာက ထက္မာန္ဦးကို တန္းျပီးျမင္ရတဲ့ အေနအထားပင္။ ျခံေရွ႕မွာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္လိုက္ရကတည္းက ထက္မာန္ဦးကို ေၾကာက္စရာ သားရဲတစ္ေကာင္လို စူးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ကိုမင္းဥာဏ္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြက အခုထိတိုင္ အားမေလ်ာ့သြား။
လႊမ္းနဲ႔သူဟာ ဘယ္တုန္းကမွ လမ္းမခြဲခဲ့ပါဘူးဆိုတဲ့ ထိုလူသားသည္ အခုေတာ့ျဖင့္ လႊမ္းရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္တည့္တည့္ကို ေရာက္လာခဲ့ေလျပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာ ထက္မာန္ဦးကေတာ့ သူေသာက္ဖို႔ ေကာ္ဖီ ထိုင္ေဖ်ာ္ေနမိသည္။ ထိုအရာမွတပါး ထက္မာန္ဦး တျခားဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္လည္း ေခါင္းထဲက ထြက္မလာ။
"တကူးတကနဲ႔။ ငါ့ဟာငါေဖ်ာ္မွာေပါ့။"
ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ကိုင္ျပီး ထြက္လာေသာ ထက္မာန္ဦးကို လႊမ္းက ထိုင္ေနရာကေန ထမလာရံုတမယ္ ထေအာ္ေျပာေလေတာ့သည္။ လႊမ္းက အဲ့လို လုပ္ျပေနမွေတာ့ ကိုမင္းဥာဏ္က ထက္မာန္ဦးကို ပိုျပီး ေသာက္ျမင္ကပ္ေတာ့မွာေပါ့။
"ဘာလို႔လဲ။ ငါလည္း အားေနတာဘဲေလ။ ဒါေဖ်ာ္ရတာ ပင္ပန္းတာမွ မဟုတ္တာ။"
လႊမ္းက ထက္မာန္ဦး မ်က္ႏွာကို လိုက္ျပီး အကဲခတ္ေနတဲ့ ပံုရွိိတာမို႔ ထက္မာန္ဦး စကားစကို ျမန္ျမန္ျဖတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္သည္။
"ဒီမွာခ်ထားခဲ့မယ္ေနာ္။"
ေကာ္ဖီခြက္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕က စားပြဲခံုမွာခ်ျပီး တစ္ခြက္ကို ကိုမင္းဥာဏ္ကို တိုးေပးလိုက္သည္။ ကိုမင္းဥာဏ္သည္ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ျပီး ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲသြားေလသည္။ မေသာက္နဲ႔ေလ။ မေသာက္လည္းေနေပါ့။ လႊမ္းမ်က္ႏွာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေပးရတာကိုဘဲ အေကာင္းမွတ္ေနလားမသိ။
"ေ၀။ ကိုယ္တို႔ တျခားတေနရာျဖစ္ျဖစ္သြားျပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္စကားေျပာရေအာင္။"
ထက္မာန္ဦး အိမ္ေနာက္ေဖးဆီသို႔ ျပန္လွည့္တာ ေျခလွမ္းသံုးလွမ္းေတာင္ မျပည့္ေသးေပမယ့္လည္း ကိုမင္းဥာဏ္ဆီမွ ထိုစကားက ထြက္လာေလသည္။ ကိုမင္းဥာဏ္သည္ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ထက္မာန္ဦးကို မၾကားေစခ်င္မွန္း သိပ္ကို သိသာလြန္းေနသည္။ မဆိုင္ဘူးဆိုျပီး ဖယ္ထုတ္ခံရတဲ့အသိၾကီးက ေခါင္းထဲ ထပ္မံ တုိး၀င္လာျပန္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီမွာဘဲေျပာခ်င္ပါတယ္။"
လႊမ္းရဲ႕ျပန္ေျဖလိုက္သံေလးသည္ ျပီးျပည့္စံုလြန္းသည္။ ထက္မာန္ဦးကို ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သလို ခံစားလိုက္ရေပမယ့္လည္း သူတို႔ဘာေျပာေျပာထိုင္ျပီး နားေထာင္ေနႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိလည္း ထက္မာန္ဦး သည္းခံႏိုင္မည္ မထင္ပါ။
"ဆရာေရ။ ဆရာေရ။ ရွိလား။"
ထို၀ဲတဲအသံေလးက ထက္မာန္ဦးကို က်ဥ္းထဲ ၾကပ္ထဲကေန ဆြဲထုတ္ေပးႏိုင္တဲ့ လမ္းစေလးပင္ျဖစ္သည္။ လႊမ္းက ထိုင္ေနရာမွ ထမည္ျပဳေသာ္လည္း ထက္မာန္ဦး က လႊမ္းထက္ပင္ လွ်င္ျမန္စြာ အေနာက္ကေန ေျပးထြက္လာေလသည္။ ျပီးေတာ့ လႊမ္းကို ျပန္ထိုင္ေနဆိုတဲ့ သေဘာႏွင့္ လက္ကာျပလိုက္ေလသည္။
"ဆရာ့အတြက္ ဟင္းတစ္ခြက္လာပို႔တာ။"
အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးသည္ မနတ္က ထင္းခုတ္ရာမွ လက္ထိသြားတဲ့ ဦးေလးၾကီးရဲ႕သမီးပင္ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးေစတနာဆိုသလိုပင္ ရြာသားေတြဆီမွ ဟင္းတစ္ခြက္ေလာက္ကေတာ့ အိမ္ကိုေန႔တိုင္းလို ပံုမွန္နီးပါးေရာက္ျမဲျဖစ္ေလသည္။
"ဆရာက ဧည့္သည္နဲ႔စကားေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘဲ ဟင္းလွယ္ထည့္ေပးမယ္။"
ထက္မာန္ဦး အိမ္ထဲေျပး၀င္ျပီး ပို႔ေပးလာတဲ့ ဟင္းကို ခြက္တစ္ခြက္ထဲ လွယ္ထည့္လိုက္ေလသည္။ ဟင္းတစ္ခြက္ဟုသာ ေျပာေပမယ့္ ထက္မာန္ဦးႏွင့္ လႊမ္းဆိုလွ်င္ ေန႔လည္စာေရာ ညစာပါ စားလို႔ရေလာက္တဲ့အထိ အျပည့္အေမာက္ၾကီးပင္။
ခြက္ထဲကိုေရာက္သြားခ်ိန္ ၾကက္သားဟင္းနံ႔က ႏွာ၀ထဲတိုး၀င္လာေလသည္။ ၾကည့္ရတာက အိမ္ၾကက္ကိုပင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ခ်က္ထားပံုရသည္။ ပို႔လာတဲ့ စတီးခြက္ေလးကို ျပန္ေဆးေပးလိုက္ျပီး ထက္မာန္ဦး အိမ္ေရွ႕ကိုထြက္လိုက္သည္။
"ထမင္းစားျပီးျပီလား။"
ေဆးျပီးသား စတီးခြက္ေလးကို လွမ္းေပးလိုက္ရင္း ထက္မာန္ဦး ေမးလိုက္မိသည္။
"စားျပီးသြားျပီ။ ျပီးရင္ ရြာငံေစ်းသြားမလို႔။ လိုက္မလား။"
ဟုတ္သားဘဲ။ ဒီေန႔က ေစ်းေန႔ေလ။ ထက္မာန္ဦးအတြက္ ေရငတ္ေနတုန္းေရတြင္းထဲ ျပဳတ္က်သလိုပင္။ မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္ လိုအပ္တာေလးေတြလည္း ၀ယ္ႏိုင္သည္။ ဒီအေျခအေနကေနေရွာင္ထြက္ျပီးသား ျဖစ္သြားမည္။
"ခဏေစာင့္။ အက်ႌလဲျပီး တခါတည္း လိုက္မယ္။"
"မာန္။ဘယ္သြားမလို႔လဲ။"
အိမ္ခန္းထဲေျပး၀င္သြားတဲ့ ထက္မာန္ဦးကို လႊမ္းက လွမ္းေအာ္ေခၚေလသည္။ လႊမ္းမွာလည္း ထက္မာန္ဦးလုပ္တာနဲ႔ ကိုမင္းဥာဏ္နဲ႔ေတာင္ စကားေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မေျပာရဘူး။
"ရြာငံေစ်းလိုက္သြားမလို႔။ ဧည့္သည့္ရွိေနတာ မင္းေနခဲ့ေလ။"
လႊမ္းသည္ အလိုမက်သည့္ဟန္ႏွင့္ မ်က္ႏွာပုတ္သြားေပမယ့္လည္း ကိုမင္းဥာဏ္ေရွ႕မွာမို႔ထင္သည္။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာထားကို ျပန္ျပင္ေလသည္။ ၀တ္ထားတဲ့ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ပုဆိုးၾကမ္းကို ဆြဲခၽြတ္ျပီး တီရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီလဲျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ထက္မာန္ဦးရဲ႕ အ၀တ္လဲျခင္းက ျပီးဆံုးသြားျပီျဖစ္သည္။ အျပင္သို႔ ထြက္လာေတာ့ ထိုဓႏုသူမိန္းမပ်ိဳေလးက ထက္မာန္ဦးကို ေစာင့္ေနဆဲ ျဖစ္ေလသည္။
"လႊမ္း။ ငါသြားျပီေနာ္။"
လႊမ္းသည္ ေခါင္းလည္း မညိမ့္ ေခါင္းလည္း မခါဘဲ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနလွ်က္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္နီးေနျပီမို႔ ေန႔အလင္းေရာင္က ျပင္းျပလို႔ေနရာ အိမ္တံစက္ျမိတ္ကို ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ထက္မာန္ဦးမွာ ေခါင္းေပၚကိုလက္ႏွင့္သာ ကာထားရေလသည္။ ေဘးက မိန္းမပ်ိဳေလးကေတာ့ တဘတ္ႏွင့္ ေခါင္းကိုပတ္ထားတာမို႔ အပူခ်ိန္ကို ခံသာေနပံုရသည္။
"ေစ်းကဘယ္ခ်ိန္ထိလဲ။"
"ညေနေလာက္ထိေတာ့ရွိတယ္။"
ေထာ္လာဂ်ီစီးျပီးသြားရမည္ျဖစ္ေပရာ ရြာထိပ္မွာ ထက္မာန္ဦးတို႔ လူျပည့္တဲ့အထိ ေစာင့္ရေပဦးမည္။ ရြာမွာကလည္း ဆုိင္ကယ္စီးႏိုင္တဲ့သူဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရသည္။ ဆိုင္ကယ္လူၾကံဳရွိလွ်င္လည္း ထက္မာန္ဦးက မစီးရဲတာမို႔ ေထာ္လာဂ်ီကိုပင္ ဖင္အေဆာင့္ခံျပီး စီးရသည္။ ထိုမိန္းမပ်ိဳေလးကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကိုပါ သြားေခၚဦးမည္ဆိုျပီး ထြက္သြားေလရာ ထက္မာန္ဦးသည္ ရြာထဲက တျခားအေဒၚၾကီးႏွစ္ေယာက္ေလာက္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ျပန္ေလသည္။
ရြာကခပ္ျမင့္ျမင့္ေတာင္ကုန္းထက္မွာ တည္ထားတာမို႔ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ တေမွ်ာ္တေခၚ ေတာင္ယာခင္းေတြကို လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ အစိမ္းတ၀က္၊ ၀ါေရႊတခ်ည္ႏွင့္ ေတာင္ယာတန္းေတြသည္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ၀င့္ထည္စြာရွိေနသည္မွာ မ်က္စိတဆံုးထိတိုင္။ ထိုယာခင္းေတြကို လွမ္းၾကည့္ေနရင္း ဘာမဆို္င္ညာမဆိုင္ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ လႊမ္းကို ေျပးျမင္မိျပန္သည္။ အိမ္ကထြက္လာတာမွ မိနစ္သံုးဆယ္ေတာင္မရွိတတ္ေသး။
"အေပၚတက္ေတာ့။အကိုေရ႕။"
ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက ထက္မာန္ဦးကိုေခၚလာတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးသည္ ေထာ္လာဂ်ီေပၚပင္ေရာက္ေနျပီ။ သူႏွင့္ရြယ္တူ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ေလာက္ႏွင့္ ခုနက အတူေစာင့္ေနခဲ့ေသာ အေဒၚၾကီးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေယာက်ၤားသားကေတာ့ ထက္မာန္ဦးႏွင့္ ေထာ္လာဂ်ီေမာင္းတဲ့ တိုင္းရင္းသားအဘိုးၾကီးသာ။ ထက္မာန္ဦးလည္း ေထာ္လာဂ်ီေပၚကို တြယ္တက္လိုက္မိသည္။
"....."
"....."
ေထာ္လာဂ်ီေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ထက္မာန္ဦး နားမလည္ေသာ ဓႏုတိုင္းရင္းသားစကားေတြက နားထဲ အစီအရီတိုး၀င္လာသည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ကၽြတ္စီကၽြတ္စီညံေနေအာင္ ေျပာေနေလရာ ထက္မာန္ဦးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘက္ပဲ့ေနေလသည္။ ရြာထိပ္မွ ေထာ္လာဂ်ီသည္ စထြက္ခါစပင္ ရွိေသးသည္။
"ခဏေလး။ရပ္ေပးလို႔ရမလား။"
ေထာ္လာဂ်ီေမာင္းသူသည္ ဗမာစကားနားမလည္သည္လား။ ေထာ္လာဂ်ီစက္သံညံေနတာေၾကာင့္ မၾကားရသည္လားေတာ့မေသခ်ာ။ ထက္မာန္ဦးႏွင့္အတူ လာသည့္မိန္းမပ်ိဳေလးက အေရွ႕ကထိုဦးေလးၾကီးကိုသူတို႔ဘာသာစကားႏွင့္ တစ္ခုခုလွမ္းေျပာလိုက္ေလေတာ့မွ ေထာ္လာဂ်ီက ရပ္သြားေတာ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံအိတ္က်န္ခဲ့လို႔။"
"အဲ့ေတာ့ ေစာင့္ရဦးမွာလား။"
ေတာင္ေပၚသူေတြပီပီ စကားကေျပာလွ်င္ကို ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္။ ေထာ္လာဂ်ီေပၚက ခုန္ခ်တဲ့ ထက္မာန္ဦးကို လွမ္းေအာ္ေလသည္။
"မေစာင့္နဲ႔။ သြားႏွင့္လိုက္ေတာ့။"
လွည့္ေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ထက္မာန္ဦးသည္ ရြာထဲဘက္ကို တန္းေနေအာင္ ေျပးေတာ့သည္။ ေထာ္လာဂ်ီေပၚက လူတသိုက္သည္ ထက္မာန္ဦးကို လူထူးဆန္းပမာ မ်က္လံုးအေၾကာင္သားႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ေဆာင္းေႏွာင္းကာလဘက္သို႔ ေရာက္လာျပီျဖစ္ေလရာ ရြာလမ္းတေလွ်ာက္ဖုန္ေတြက ေနရာယူစျပဳလာျပီျဖစ္သည္။ လမ္းေပၚမွာေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ကို မနည္းပတ္ေရွာင္ကြင္းရင္း ရြာလယ္နားေလာက္က ထက္မာန္ဦးတို႔ရဲ႕ အိမ္ရွိရာသို႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေျပးေနမိသည္။
ပိုက္ဆံအိတ္သည္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ ရွိေနေပမယ့္ ဘာလို႔ အိမ္ကို ျပန္ေျပးေနသည္ ဆိုတာကို ထက္မာန္ဦးကိုယ့္ကိုယ္ကို နားမလည္ႏိုင္။ ေတြးလိုက္မိေလတိုင္း ေနအပူရွိန္ေၾကာင့္ထင္။ ေခါင္းက ကိုက္တက္လာေလရာ အိမ္သို႔အျမန္ေရာက္ေရးကိုသာ ေရွးရႈလိုက္မိသည္။ အခုခ်ိန္မွာ လႊမ္းရွိရာဆီ ေရာက္မွကိုျဖစ္မည္။ လႊမ္းဆီေရာက္မွကို ျဖစ္မည္။
အိမ္နားသို႔ေရာက္လာေတာ့ ျခံ၀တြင္ ရပ္ထားဆဲရွိတဲ့ ကားအနက္ေရာင္ေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရေပမယ့္ စိတ္မေအးႏိုင္ေသး။
"လႊမ္းေရ။"
ထက္မာန္ဦး သတိလက္လြတ္ႏွင့္ကို လွမ္းေအာ္လိုက္မိသည္။ ေျခလွမ္းေတြလည္း ျခံအ၀င္၀တည့္တည့္မွာ တံု႔ခနဲရပ္သြားသည္ႏွင့္ ထက္မာန္ဦးရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသူသည္ ကိုမင္းဥာဏ္။ အိမ္ေပၚကေန ဆင္းလာတဲ့ ကိုမင္းဥာဏ္သည္ ေမာဟိုက္ေနတဲ့ ထက္မာန္ဦးကို စိုက္ၾကည့္လာသည္။ ကိုမင္းဥာဏ္ႏွင့္ ထက္မာန္ဦးတို႕ရဲ႕အၾကည့္ခ်င္းဆိုင္တဲ့ ထိုတိုက္ပြဲသည္ ေလထဲတြင္ အတန္ၾကာမွ် ျဖစ္တည္သည္။
"ဟင္း..။"
ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ အရင္ဆံုး မ်က္ႏွာလႊဲသြားတဲ့သူသည္ ကိုမင္းဥာဏ္ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ ေအာက္ကိုစိုက္ခ်လိုက္တဲ့ ကိုမင္းဥာဏ္ရဲ႔မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ ေရာက္ခါစကလို ရန္လိုတဲ့ဟန္ေတြရွိမေနေတာ့။
"မာန္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး ျပန္ေရာက္လာတာလဲ။"
ကိုမင္းဥာဏ္ေနာက္ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အိမ္ထဲကေနထြက္လာတဲ့ လႊမ္း။ ထက္မာန္ဦးရဲ႕ အသံကို ၾကားတာေၾကာင့္ ထြက္လာျခင္းျဖစ္ပံုရသည္။ လႊမ္းက မျပန္ရေသးတဲ့ ကိုမင္းဥာဏ္ကိုလည္း ၾကည့္ျပီး အံ့ၾသသြားပံုရသည္။
"ေ၀။ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့။ ကိုမင္းဥာဏ္။ ေသခ်ာဂရုစိုက္ျပန္ပါ။"
လႊမ္းႏွင့္ ကိုမင္းဥာဏ္တို႔ အျပန္အလွန္ႏူတ္ဆက္ျပီးတဲ့အခ်ိန္ထိ ထက္မာန္ဦးသည္ ျခံ၀မွာရပ္ေနဆဲပင္။ ထက္မာန္ဦးနားကေန ကိုမင္းဥာဏ္ လွစ္ခနဲ ျဖတ္သြားတဲ့အခ်ိန္ စကၠန္႔ပိုင္္းအေသးစိတ္ တကြက္ခ်င္းစီက မ်က္လံုးထဲတြင္ အေႏွးျပကြက္ႏွင့္ ျမင္ေနရေလာက္တဲ့အထိ ကိုမင္းဥာဏ္ ျပန္သြားတဲ့ပံုစံက မွတ္မွတ္ရရရွိလြန္းသည္။ ထက္မာန္ဦးကိုတခ်က္မွ် ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည့္အခ်ိန္ ကိုမင္းဥာဏ္ တစ္ခုခုေျပာလာမည္ဟု ေတြးထင္လိုက္ေပမယ့္ ဘာမွ ေျပာမလာခဲ့။
"၀ူး..။"
သိပ္မၾကာခင္ပင္ ကားအနက္ေရာင္ေလးသည္ အသံတစ္ခ်က္ကို ေပးရင္း ေနာက္သို႔ဆုတ္ခြာသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာလယ္လမ္းမၾကီးအတိုင္း တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ခြာသြားေလသည္။ လႊမ္းသည္လည္း ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးေပၚမွ ဆင္းလာေလရင္း ထက္မာန္ဦးဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
"ေစ်းကမသြားျဖစ္တာလား။ ဘာျဖစ္..အင့္!"
ရင္ဘတ္ဆီ အလံုးအရင္းႏွင့္ ေဆာင့္၀င္လာတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ေ၀လႊမ္း စကားေတာင္ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ေက်ာျပင္ႏွင့္ ခါးတ၀ိုက္ဆီမွာေတာ့ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္တြယ္လာတဲ့ မာန္႔ရဲ႕ လက္တံေတြ။ မာန္႔အျပဳအမူေလးကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ရင္ဘတ္ေအာင့္သြားတာကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေ၀လႊမ္းရယ္လုိက္မိေတာ့သည္။
"ဟား။ဟား။ဟား။"
"ဘာလို႔လဲ။ ငါသူ႔ေနာက္လိုက္သြားမွာ စိတ္ပူေနတာလား။ မင္းက်ေတာ့ ဟိုဓႏုမေလးေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားျပီးေတာ့။"
မာန္က ျပန္မေျဖပါ။ ေ၀လႊမ္းရဲ႕ ပုခံုးေပၚသူ႔ေမးေစ့ ခၽြန္ခၽြန္ေလးကို တင္ထားျပီး သူ႔လက္ေတြႏွင့္ ပိုလို႔ တင္းၾကပ္စြာဖက္လာေလသည္။ လည္ဂုတ္တ၀ိုက္ဆီမွာ မာန္႔ရဲ႕အသက္ရႈသံေငြ႕ေငြ႕ေလးက လူးလာေခါက္တံု႔လွ်က္။ ေ၀လႊမ္းျပံဳးလိုက္မိေလသည္။ မာန္က ဘာမွမေျပာလာတာမို႔ အတင္းဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့။ မာန္႔ရဲ႕ဆံပင္ေလးကိုခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္လွ်က္ ေ၀လႊမ္းသည္လည္း ျပန္ျပီးေပြ႕ဖက္ထားလိုက္မိေတာ့သည္။
ကားရဲ႕ေနာက္ၾကည့္မွန္ကိုတစ္ခ်က္မွ် ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မခြဲႏိုင္မခြာရက္ ေပြ႕ဖက္ထားေသာ ျမင္ကြင္းသည္ မင္းဥာဏ္ရဲ႕ရင္ဘတ္ကို စူးေအာင့္သြားေစသည္။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ အၾကည့္လႊဲပစ္လိုက္ျပီး အေရွ႕တည့္တည့္ကိုသာ ျပန္လည္စိုက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ယာခင္းေတြအစား မၾကာေသးခင္က ေ၀ႏွင့္အတူရွိစဥ္က ပံုရိပ္ေတြကို ျမင္ေယာင္လာရသည္။
အညိဳရင့္ေရာင္ သစ္သားစားပြဲခံုေလးေပၚမွာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးႏွစ္ခြက္က ေအးစက္ျငိမ္သက္လွ်က္။ မင္းဥာဏ္ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကိုမူ တစက္ကေလးမွ် မတို႔မထိရေသး။ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ေ၀့ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကေတာ့ မင္းဥာဏ္ရဲ႕ ျမင္ကြင္း တစြန္းတစကို ေနရာယူထားေလသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို မင္းဥာဏ္ကဘဲ စတင္ျဖိဳခြင္းလိုက္ေလသည္။
"သူနဲ႔တူတူေနတာ ၾကာျပီလား။"
မင္းဥာဏ္ဆိုလိုတဲ့ သူဆိုတဲ့နာမ္စားက ဘယ္သူ႔ကို ရည္ညႊန္းသလဲဆိုတာ ေ၀က တန္းသေဘာေပါက္ပံုရသည္။ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ေျဖေလသည္။
"အင္း။အိမ္ကထြက္လာကတည္းကပါဘဲ။"
စိတ္ထဲ အနည္းငယ္မြန္းၾကပ္သြားေလသည္။ ေ၀့ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ စိုင္းေ၀ယံဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးသည္ အိမ္လိပ္စာကို ညႊန္ေပးလိုက္ရံုမွအပ ဘာမွေသခ်ာမေျပာျပလိုက္။
ထိုေကာင္ေလးသည္ ယခုထိတိုင္ မင္းဥာဏ္ႏွင့္ ေ၀ၾကားကို ၀င္ျပီး ေနွာင့္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ ေ၀နဲ႔ စကားေသခ်ာေျပာႏိုင္ဖို႔အေရး ေ၀နဲ႔ ထိုေကာင္ေလးၾကားထဲက ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မူကို ေခါင္းထဲက အရင္ဆံုး ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းဥာဏ္ အသက္ကို တခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း ရိႈက္ရႈလိုက္မိသည္။
"ကိုယ္လိုရင္းကိုဘဲ ေျပာေတာ့မယ္။ ေ၀။ စကားေတြအမ်ားၾကီး ဆက္ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။"
အျမဲလိုလို တည္ျငိမ္ေနတတ္တဲ့ ဟန္သည္ ေ၀့ထံတြင္ မေျပာင္းမလဲပင္။ ေ၀က ေကာ္ဖီခြက္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ ေမာ့ေသာက္လိုက္ေလရင္း ေခါင္းကို မသိမသာညိမ့္ျပသည္။
"ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါလား..။"
စားပြဲေပၚေကာ္ဖီခြက္ကို ျပန္တင္လိုက္သည့္အခ်ိန္ ေကာ္ဖီေအာက္ခံပန္းကန္အျဖဴေလးႏွင့္ ေခ်ာ္ထြက္ရာမွ အသံတစ္ခုျမည္လာတာေၾကာင့္ ေ၀အတန္ငယ္ စိတ္လူပ္ရွားသြားေၾကာင္း မင္းဥာဏ္ရိပ္မိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေကာ္ဖီခြက္ကိုေနရာက်ေအာင္ ျပန္ခ်လိုက္ျပီးေနာက္ ေ၀့ဆီက ထြက္ေပၚလာတဲ့ စကားသံကေတာ့ ျပတ္သားလြန္းလွသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ျငင္းမယ္ဆိုရင္ေရာ..။"
"ဘာလို႔လဲ။"
မင္းဥာဏ္ရဲ႕ ေမးခြန္းေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြက ေ၀ၾကိဳးစားဖံုးကြယ္ေနတဲ့တိုင္ ေ၀့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ေပၚလြင္လို႔ေနသည္။
"ကိုယ့္မွာ ဘာလိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားရွိေနလို႔လဲ။ ကိုယ္ေ၀့ကို ႏွိမ္ခ်ျပီးေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္ ဒီထက္ အမ်ားၾကီးျပည့္စံုေအာင္ ထားေပးႏုိင္တယ္။"
"ကိုမင္းဥာဏ္ရဲ႕ေစတနာကို နားလည္ပါတယ္။"
"ဒါေစတနာသပ္သပ္မဟုတ္ဘူး။ ေ၀။အဲ့စကားလံုးေလာက္နဲ႔ ေခၽြးသိပ္ေပးဖို႔ မၾကိဳးစားပါနဲ႔။"
မင္းဥာဏ္ရဲ႕ေလသံသည္ တျဖည္းျဖည္း မာထန္လာရသည္။ ေ၀့ကို မေအာ္ရက္ေပမယ့္လည္း တကယ္ကို ခံျပင္းမိသည္။ မင္းဥာဏ္ကို ဆက္ဆံေနတဲ့ ေ၀့ရဲ႕ပံုစံသည္ မေတြ႕ရတာ ၾကာတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ေနရံုေလာက္သာ ရွိသည္။
"ေ၀သိလား။ ကိုယ္မင္းကို အရမ္းခ်စ္တာ။"
မင္းဥာဏ္ရဲ႕အသံက ရင္ေခါင္းထဲကေန လိူက္ထြက္လို႔လာျပီး အက္ကြဲစို႔နစ္လို႔ေနသည္။ ေ၀ကေတာ့ ဘာမွထူးထူးျခားျခား မတံု႔ျပန္ပါ။
"အရင္ကျဖစ္ခဲ့သမွ်ေတြကိုလည္း ကိုယ္အကုန္ ေတာင္းပန္ခဲ့ျပီးျပီ။ ကိုယ္ကေလးဆန္ခဲ့တာလို႔။ ကိုယ္တကယ္လို႔ အဲ့လိုအျပဳအမူမ်ိဳး ထပ္လုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေ၀ကိုယ့္ဆီကေန ထြက္သြားလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္လုပ္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးမရွိဘူး။ ကိုယ့္ကို ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးေလးဘဲ ထပ္ေပးပါ။"
မင္းဥာဏ္ဘက္ကေန ဒူးေထာင္ေတာ့မတတ္ အတန္တန္ ေတာင္းပန္းတိုးလ်ိဴးေျပာေနတာေတာင္ ေ၀ကေတာ့ ေနႏိုင္ရက္လြန္းသည္။ မင္းဥာဏ္ေရွ႕မွာ မ်က္လႊာကိုစိုက္ခ်ျပီး ထိုင္ေနတဲ့ ေ၀သည္ လူသားတစ္ေယာက္ေလလား။ ေက်ာက္သားေက်ာက္စိုင္ၾကီးတစ္ခုမသဲကြဲေတာ့ေပ။
"အသည္းမာလွခ်ည္လား။ ေ၀ရယ္။ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေ၀းသြားခဲ့ရံုနဲ႔ ကိုယ့္ဘက္ကို တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္အေပၚ ေသြးေအးသြားတယ္တဲ့လား။ ကိုယ္မယံုႏိုင္လိုက္တာ။"
ေ၀့ထံမွ သက္ျပင္းခ်သံတိုးတိုးေလးကသာ ထြက္ေပၚလာေလသည္။ စေတြ႕ခါစက ေ၀့ရဲ႕ ပံုစံကို မင္းဥာဏ္ မ်က္လံုးထဲ ျပန္တိုး၀င္လာရသည္။
ေရွ႕ဆံုးတန္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေထာင့္ဆံုးခံုက ေအးေဆးလြန္းတဲ့ ကေလးေလး။
မင္းဥာဏ္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းမ်ားဆံုမိလွ်င္ ကျပာကယာႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတတ္တာေလး။
သူ႔အတြက္ စာအုပ္ေလးေတြ ယူလာလွ်င္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးထင္းေနတဲ့အထိ ျပံဳးရယ္ေနတတ္ခဲ့တာေလးေတြ။
ေခါင္းကိုဖြဖြေလး ပုတ္လိုက္လွ်င္ ေမာ့ၾကည့္လာတတ္တဲ့ မ်က္၀န္းမို႔မို႔ေလးေတြ။ ျပီးေတာ့ ေ၀့ႏူတ္ခမ္းေပၚက ခ်ိဳျမိန္လြန္းတဲ့ အနမ္းေတြ။
အဲ့အရာေတြ အကုန္လံုးဟာ တကယ္ဘဲျဖစ္ခဲ့တာလား။
အိပ္မက္တစ္ခု သပ္သပ္ေလးဘဲလားဆိုတာေတာင္ မင္းဥာဏ္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္လာသည္။
"ကိုယ္ေနာက္ဆံုး တစ္ခုဘဲေမးေတာ့မယ္။"
"ေမးပါ။ရပါတယ္။"
"မင္းကိုယ့္အေပၚတကယ္ေရာ ခံစားခ်က္ရွိခဲ့ရဲ႕လား။"
ေ၀က အတန္ၾကာ ျငိမ္သက္လို႔သြားေလသည္။ ထိုေမးခြန္းေလးကိုေတာ့ျဖင့္ ေျဖေပးဖို႔ မင္းဥာဏ္စိတ္ထဲက တဖြဖြေရရြတ္ေနမိသည္။
"ရွိခဲ့ပါတယ္။"
ေ၀့အသံက ျပတ္သားတိက်လြန္းသည္။ ေ၀့အတြက္ေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ျပန္ေျဖရံုသပ္သပ္သာျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ မင္းဥာဏ္အတြက္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးပင္။
"ကိုမင္းဥာဏ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး အမွတ္တရေကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အမ်ားၾကီးပါဘဲ။"
"ဒါနဲ႔ေတာင္မ်ား...။"
မင္းဥာဏ္ မခ်ိတင္ကဲႏွင့္ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေ၀သည္ တရစပ္တည္းႏွင့္ မင္းဥာဏ္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွန္သမွ်ကို တပ္ျပန္ေခါက္သိမ္းေစသည္။
"ဒါေပမယ့္ ကိုမင္းဥာဏ္မွမဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ယွဥ္ျပီး ဘယ္အရာမဆို တစ္ခုခုကိုမ်ား ေရြးရမယ္ဆိုရင္..."
ေ၀ရဲ႕ အသံကေလးသည္ အဖ်ားတြင္ တိမ္၀င္သြားသည္ဆိုေသာ္ညား အဆံုးသတ္သြားသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေ၀သည္ တိက်ေသာအေျဖတစ္ခုကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေပးခဲ့ေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္က ခၽြင္းခ်က္မရွိ သူ႔ကိုဘဲ ေရြးမွာမို႔လို႔ပါ..။"
ထိုစကားသည္ ဖန္တရာထပ္ေနေအာင္ မင္းဥာဏ္ရဲ႕နားထဲ ပဲ့တင္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ အျမင္အာရံုေတြက ေ၀၀ါးလာတာျဖစ္လို႔ ကားကို လမ္းေဘးတေနရာကို အလ်င္အျမန္ထိုးရပ္ပစ္လိုက္မိသည္။ ကားစတီယာရင္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြသည္ တျဖည္းျဖည္း အားေပ်ာ့လို႔လာျပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားလိုက္မိေတာ့သည္။
ဘယ္အရာေတြနဲ႔ဘဲ ယွဥ္လာလာ ေ၀က ထက္မာန္ဦးဆိုတဲ့ လူသားကိုဘဲ ေရြးခ်ယ္မယ္တဲ့လား။ ျခံ၀န္းက်ယ္ထဲက စာသင္ေဆာင္တစ္ခုရဲ႕ စာသင္ခန္းတစ္ခုေရွ႕က ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေျခသံေလးေတြကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
အခ်ိန္ေနွာင္းမွသိလိုက္ရေလျခင္း။ တကယ္တမ္းေတာ့ ေ၀သည္ အဲ့ဒီေန႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကတည္းက ေရြးခ်ယ္ႏွင့္ျပီးသားေလဘဲ..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္အထင္ၾကီးခဲ့လြန္းတဲ့ မင္းဥာဏ္ကသာ မျမင္ႏိုင္ခဲ့တာ။ ေ၀ရဲ႕ဆႏၵကို သိလိုက္ရေလသည့္ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ကစျပီး ဆယ္ႏွစ္လံုး တဖက္သတ္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ေလတဲ့ ေ၀ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ၾကိဳးစေလးကို မင္းဥာဏ္ကိုယ္တိုင္ဘဲ ျဖတ္ေတာက္လိုက္မိေတာ့သည္။
"ေယာက်ၤားေလးေတြက ဘယ္လိုအေရာင္ေတြ ၾကိဳက္လဲမသိဘူး။"
ဧည့္ခန္းထဲက ေရႊေရာင္စားပြဲခံုၾကီးေပၚမွာ မွာယူထားတဲ့ ရွပ္အက်ႌေတြ၊ ရကၠန္းရံုက သီးသန္႔ ေအာ္ဒါမွာထားတဲ့ ခ်ည္ေခ်ာပုဆိုးေတြက ျပန္႔ၾကဲလို႔ေနသည္။ ထိုမ်ားျပားလွတဲ့ အဆင္ေတြ၊ အေရာင္ေတြၾကား ေ၀လႊမ္း ေရြးရင္း ေရြးရင္းနဲ႔ ဘာဆက္ေရြးရမလဲမသိေတာ့။ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ကေလးေလး ေ၀လႊမ္းသည္ ခံုေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ႏွင့္ထိုင္ရင္း ညည္းညဴလို႔ေနသည္။
"ကိုေလးၾကိဳက္တဲ့အေရာင္ကိုဘဲ ေရြးလိုက္ပါ။သူတို႔လည္း ၾကိဳက္ပါလိမ့္မယ္။"
ေဘးက ေဒၚမိုးက ခပ္ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေျပာလာေတာ့မွ ေ၀လႊမ္းလည္း ရယ္လိုက္မိေတာ့သည္။ ေဒၚမိုးဆိုလိုတာကို သေဘာေပါက္သြားျခင္းသာ။ ဟုတ္သားဘဲ။ ေ၀လႊမ္းလည္း ေယာက်ၤားေလးဘဲေလ။
"ဒါနဲ႔ ေဒၚမိုး။ အသားအ၀ါေရာင္ဘက္သန္းတဲ့သူေတြက ဘယ္လိုအေရာင္နဲ႔လိုက္ေလာက္လဲ။"
"သနပ္ခါးေရာင္နဲ႔လိုက္မယ္ထင္တယ္။"
"သနပ္ခါးေရာင္ဟုတ္လား။ ကူရွာေပးပါဦး။"
သနပ္ခါးေရာင္ဆိုတာကို ေ၀လႊမ္း သိပ္နားမလည္လွတာမို႔ ေဒၚမိုးကို အကူအညီေတာင္းမိသည္။ မ်ားျပားလွစြာေသာ ရွပ္အက်ႌေတြၾကားထဲမွ ေဒၚမိုးက တစ္ထည္ကို ဆဲြထုတ္ျပေလသည္။ အ၀ါဘက္သန္းေပမယ့္ အရမ္းမေတာက္ဘဲ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အေရာင္ေလး။ မ်က္လံုးထဲ လူတစ္ေယာက္ ထိုရွပ္အက်ႌကို ၀တ္ထားတဲ့ပံုကို မွန္းဆၾကည့္မိေတာ့့ ထိုအေရာင္ႏွင့္ တထစ္ခ်လိုက္မည္ဟု ခန္႔မွန္းလိုက္မိသည္။
"အဲ့သနပ္ခါးေရာင္က ေနာက္တစ္ထည္ရွိေသးလား။"
ေဒၚမိုးက အက်ႌအပံုထဲ ထပ္ရွာျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းခါျပလာေလသည့္ေနာက္ ေ၀လႊမ္းစိတ္ညစ္သြားေလသည္။
"မွာရင္ေတာ့ ရမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထပ္ၾကာမလဲေတာ့မသိဘူး။ ေဒၚမိုးျပန္ေမးေပးမယ္ေလ။"
"ထားလိုက္ပါေတာ့။ အဲ့မွာ ဆိုဒ္တူႏွစ္ထည္ရွိတာ ဘာအေရာင္ေတြလဲ။"
"အင္း.ဆိုဒ္လည္းတူရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာ္ဖီေရာင္ဘဲရွိမယ္။နည္းနည္းမိူင္းမယ္။ကိုေလးကေတာ့ ၾကိဳက္တယ္မဟုတ္လား။ အေရာင္မိူင္းမိူင္းေတြ။"
ေဒၚမိုးေျပာလာမွ ဆက္စပ္ေတြးမိျပီး ေ၀လႊမ္းရဲ႕ေခါင္းထဲ ဖ်တ္ခနဲ အေတြးတစ္ခုက ၀င္လာသည္။ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းသလိုထင္ရေပမယ့္လည္း ၾကိဳးစားၾကည့္တာေတာ့ သိပ္ေတာ့မမွားေပ။
အျခားသူေတြကိုေပးမယ့္ ရွပ္အက်ႌေတြကိုေတာ့ ဆိုဒ္ေတြေလာက္သာ ေသခ်ာေရြးလိုက္ျပီး ထိုေကာ္ဖီေရာင္ ႏွစ္ထည္ႏွင့္အတူ တျခားလက္ေဆာင္ေတြေရာ ေဒၚမိုးကို အခန္းထဲ လာပို႔ခိုင္းလိုက္သည္။ ေ၀လႊမ္းကေတာ့ သီခ်င္းတေအးေအးႏွင့္ အေပၚထပ္က အခန္းကိုသာ ျပန္ဖို႔ ျပင္ေလရာ ေလွကားရင္းမွာပင္ မာမီႏွင့္တန္းတိုးေလေတာ့သည္။
"ရန္ကုန္မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး အခုက်ျပန္ေတာ့လည္း အရမ္းကိုတက္ၾကြေနပါလား။ ကိုေလးရဲ႕။"
မာမီ့ စကားေၾကာင့္ ေ၀လႊမ္း မလံုမလဲျဖစ္သြားေလသည္။ ေ၀လႊမ္းတကိုယ္လံုးကို ေခါင္းဆံုး ေျခဆံုးၾကည့္ေနသလို ခံစားလာရတာမို႔ ေ၀လႊမ္းကိုယ္ေလးကုိ က်ံဳ႕ႏိုင္သမွ် က်ံဳ႕ထားလိုက္မိသည္။ မာမီေျပာတာကလည္း မွားေတာ့ မမွားပါ။ ရန္ကုန္ကေန ျပန္စေရာက္တဲ့ညက ေ၀လႊမ္းက ရန္ကုန္ကို ျပန္မသြားေတာ့ပါဘူးဆိုျပီး ေသာင္းက်န္းလို႔ မာမီမနည္းေျဖာင္းျဖထားရတာ။
မာမီကေတာ့ တီခ်ယ္ၾကီးႏွင့္ မိတ္မပ်က္ခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ပညာေရးတ၀က္တျပတ္ႏွင့္ ျဖစ္မွာစိုးရိမ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေဖေဖ့ဆီက ခုတမ်ိဳးေတာ္ၾကာတမ်ိဳးဆိုတဲ့အသံမ်ိဳးေတြ မၾကားခ်င္တာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ မာမီ့မွာလည္း မာမီ့အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိႏိုင္သလို ေ၀လႊမ္းမွာလည္း ေ၀လႊမ္းအေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ ေ၀လႊမ္းပင္။
"ရန္ကုန္မွာ မေတြ႕မျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူေတြမ်ား ရွိေနလို႔လား။"
ေ၀လႊမ္း ထိတ္ခနဲ တုန္ယင္သြားမိေလသည္။ မ်က္လံုးထဲမွာေျပးျမင္လာမိတဲ့ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း မ်က္ႏွာတစ္ခု။
"ဟင္း။ မာမီကစတာပါ။ သြား။သြား။ အခန္းထဲျပန္နား။ မနတ္ျဖန္အေစာၾကီး ရန္ကုန္ျပန္ရမွာ။"
မာမီ့လက္ဖ၀ါးျပင္က ေခါင္းေပၚခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္လာေပမယ့္လည္း ေ၀လႊမ္းစိတ္သက္သာရာ မရႏိုင္။ ဟုတ္ကဲ့ဟုသာ ျပန္ေျဖလိုက္ျပီး မာမီ့လက္ဖ၀ါးေတြရဲ႕ ေကြကြင္းရာကို ေရွာင္လိုက္ကာ အေပၚထပ္က အခန္းဆီကို ဦးတည္လိုက္မိသည္။ အခန္းတံခါးကို ၀ုန္းခနဲ ပိတ္ခ်လိုက္သည့္အခါမွ အနည္းငယ္လံုျခံဳသြားသည္ဟုခံစားလိုက္ရေလသည္။ ေ၀လႊမ္းရဲ႕အခန္းေလးသည္ ထံုးစံအတိုင္း ေငြေရာင္မီးအိမ္ငယ္ထံမွအလင္းတခ်ိဳ႕မွ အပ ေမွာင္ျပီး တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။
မာမီ့ေရွ႕ကေနလြတ္ရာကၽြတ္ရာကို ေရာက္လာေပမယ့္လည္း ခုနက ျမင္ေယာင္ခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာက မ်က္လံုးထဲ ထပ္ျပီးေပၚလာေတာ့ ရင္က တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ ျပန္ခုန္လာျပန္သည္။
ဘာလို႔မ်ား အဲ့မ်က္ႏွာလဲ။
အစ္ကိုနဲ႔အတူသူ႔ကို ေတြ႕ခဲ့တဲ့ညက အေၾကာင္းအရာတစ္ခုလံုးက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ တကိုယ္တည္းေလွာင္ပိတ္ျပီး ငိုခဲ့ရတာေတာင္ အရည္လဲ့ေနတဲ့အဲ့မ်က္၀န္းေတြေလာက္နဲ႔ ဘာလို႔မ်ား အရာရာကိုသင္ပုန္းေခ်ပစ္လိုက္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနရတာလဲ။
မ်က္လံုးနဲ႔တပ္အပ္ျမင္ခဲ့ရတာေတာင္ ထိုလူသားႏူတ္က ထြက္လာတဲ့ စကားလံုးေတြအေပၚကိုမွ ယံုၾကည္ေနမိရသလဲ။
ကိုယ္တိုင္မေတြ႕ခ်င္ မျမင္ခ်င္ေတာ့လို႔ ကားတံခါးကိုေတာင္ ေဆာင့္ပိတ္ခိုင္းခဲ့တာ ထိုအျပဳအမူအေပၚ ဘာလို႔မ်ား အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရျပန္တာလဲ။
ေနာက္ဆံုး သူ႔အေပၚအဲ့လုိဆက္ဆံခဲ့မိလို႔ သူမ်ား၀မ္းနည္းေနမလားဆိုျပီး သူစိတ္ေက်နပ္ေလာက္မယ့္အထိ တစ္ခုခုျပန္လုပ္ေပးဖို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္တဲ့လား။
"လႊမ္း!"
"ဟမ္..။"
မာန္႔ရဲ႕အသံေလးက ေမွာင္ရိပ္သန္းေနတဲ့ အတိတ္ရဲ႕ အခန္းငယ္ေလးဆီမွ၊ ဇေ၀ဇ၀ါခံစားခ်က္ေတြထံမွ ေ၀လႊမ္းကို ဆြဲထုတ္သြားေလသည္။
"ဟင္းလာျမည္းေပးလို႔ ငါမင္းကိုေျပာေနတယ္ေလ။"
မာန္႔အသံက စိတ္သိပ္မရွည္ေတာ့ဟန္ေပါက္သည္။ ေ၀လႊမ္း အာရံုလြင့္ေနတုန္း ဘယ္ႏွခါေလာက္ေတာင္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚေနခဲ့လဲမသိ။ သူ႔အနားကို အေျပးသြားေတာ့ ဟင္းရည္အနည္းငယ္ထည့္ထားတဲ့ ေယာက္ခ်ိဳဇြန္းကို ေ၀လႊမ္းရဲ႕ ႏူတ္ခမ္းနား ကပ္ေပးသည္။
"ပူတယ္ေနာ္။အရင္မူတ္ေသာက္ဦး။"
မာန္က ဂရုတစိုက္ႏွင့္ သတိေပးရွာေသးသည္။ ဟင္းရည္အခ်ိဳ႕က ပါးစပ္ထဲေရာက္လာသည္ႏွင့္ လွ်ာဖ်ားမွာ စိမ့္၀င္လာတဲ့ အရသာက ထူးကဲလြန္းသည္။ မာန္က ဟင္းခ်က္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ တကယ္ကို ပါရမီရွိရိုးအမွန္ပင္။ မာန္က လႊမ္းအတြက္ ဘုရားေပးတဲ့ ဆုလာဘ္ေလးဆိုလွ်င္ ဟင္းခ်က္တတ္တာေလးက အပိုဆုကေလးပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
"ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ ငါနည္းနည္း ျပန္ျပင္လိုက္တာ။"
မာန္႔ကိုေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ မာန္က ေက်နပ္သြားသည့္ဟန္ရွိသည္။ ျပီးေတာ့ ဟင္းအိုးကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ထပ္ေမႊလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ၾကက္သားဟင္းနံ႔က ေမႊးပ်ံ႕လာေတာ့သည္။ ေ၀လႊမ္းကေတာ့ ဟင္းအိုးထဲက ၾကက္သားေတြထက္ မာန္႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကိုသာ တရိႈက္မက္မက္ၾကည့္ေနမိသည္။
တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဒီမ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ ထိုလူသားဆီမွာ ေ၀လႊမ္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြက ဘယ္လိုအျမစ္တြယ္ျပီး ရွင္သန္ၾကီးထြားခဲ့သလဲဆိုတာ စီကာပတ္ကံုးႏွင့္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။
..............................................................................................................................................
(A/N)
ဒီေန႔အပိုင္းကရွည္ခ်က္ဘဲ။ စာျပန္ျပင္ရံုေတာင္ မနတ္ကေန ညေနထိ အခ်ိန္ယူလိုက္ရတယ္။