July 14, 2009
Napagod kami noong Linggo kaya hindi ko nagawa agad ang panibago kong plano kahapon. Maaga akong nagising kanina para magluto ng pagkain. Sobrang daming pagmamahal na ang binuhos ko para sumarap 'tong luto ko kaya sana magustuhan niya.
Yes! Balak kong bigyan si nurse Rence ng pagkain.
Maaga rin akong pumasok sa school at inabangan siya sa parking area.
Kaunti lang naman ang mga dumadaan dito kaya hindi naman siguro ako mapapansin.
In just half an hour, I already saw nurse Rence coming.
Nagmadali akong pumunta sa kaniya.
"Hi sir! Long time, no see," I beamed.
Tumingin siya sa relo niya bago humarap sa akin. "Pumunta ka na sa klase mo," he said while throwing me his usual aloof facial expression.
"Mamaya pa ang simula ng klase ko!" I smiled.
Inangat ko ang dala kong pagkain. "Para sa iyo 'to. Sana magustuhan mo," I bit my lower lip while saying those words. Nahihiya kasi ako.
Nilagpasan niya lang ang mga kamay ko at nagpatuloy na sa pagkuha ng mga gamit niya.
I don't know but it seems like my heart was hammered for a moment and I also feel like I was too neglected. Maybe it was because I'm too confident that he will accept it.
Assuming is really bad, you'll just end up for an expectation and imagination that may not happen in reality. Sometimes called a chimera.
"I cooked this food for you," I attempted more. My lashes trembled slightly as I tried to hold the tears that ready to cloud my vision. I also can't help but to gave him a downcast gaze.
Nanatili ang mga kamay kong nakaangat at unti-unti ko na lamang itong binaba ng mapagtantong wala siyang balak tanggapin ang bigay ko. In an instant, the state of neglect and shame slapped me.
My sight fell into the ground. Pinikit ko na lamang ang mga mata ko ng magsimula na siyang maglakad ngunit nabigla na lamang ako ng kumawala ang lunch box na dala ko.
Napadilat ako dahil akala ko ay nahulog ko ito. Sayang! Kung ayaw niya edi sa akin na lang ngunit napako ang tingin ko sa kamay ni nurse Rence dahil nasa kaniya na ang pagkain na binibigay ko kanina.
"Salama-" napahinto ako nang banggain niya ang balikat ko at tuluyan akong lampasan habang dala-dala ang pagkain na bigay ko. As if the pain I felt a while ago, the complete disregard and shame was just nothing and not happened, my face lit up.
Nagmamadali kong pinunasan ang mga nagbabadyang luha sa mga mata ko. I pouted. Kailangan ko pa pala siyang dramahan para lang tanggapin ang bigay ko!
Kung hindi lang kita crush baka kanina ko pa sa 'yo hinampas 'yung lunch box. But atleast, he accepted it. Natawa ako sa sarili ko habang naglalakad papuntang department namin. This is crazy!
September 18, 2009
Two months passed, I still giving him food. Maaga ako laging gumigising para magluto. Nagtataka si mama at kuya Alex bakit pa daw ako nagbabaon. Sinabi ko na lang na nagtitipid ako para sa thesis.
I am also grateful because Leigh finally open up with me. She told me everything so I also confessed all the things I did before, without her knowledge about it.
At first, she was mad at me. Naiintindihan ko na kung bakit lagi siyang nagagalit sa tuwing sinusundan ko si nurse Rence. Lahat naman daw ng mga gagawin ko ay susuportahan niya kaya lang ayaw niya raw akong nakikitang naghahabol sa isang lalaki dahil baka masaktan lang daw ako sa huli.
We both have our mistakes. I understand her. I'll do the same thing with her just like what I did as I found out that she has a boyfriend but we assured ourselves that whatever happen, we will still be a comfort and supporter of each other.
I went to the parking area but I already saw nurse Rence's bicycle so I directly go to their faculty. In two months of giving him food, there were so many struggles before he accepted it. Minsan hinahabol ko talaga siya para lang tanggapin niya. Minsan naman ay nilalagay ko agad sa basket ng bike niya tapos sabay takbo para wala na siyang choice kung hindi ay tanggapin! Kapag hindi ko naman siya naabutan ay inaabangan ko siya sa hallway gaya ngayon.
Nalaman ko rin na hindi lang pala ako ang nagbibigay sa kaniya ng pagkain. Some of the student nurses do the same thing too. I wonder if he eat it all. Thinking of him not eating my food I prepared saddens me so I just positively believing that he won't do that. Sana iuwi niya na lang kung hindi niya pa kinakain sa school.
"Sir Rence!" Inangat ko ang dala kong pagkain.
Lumapit siya sa akin at luminga-linga muna sa paligid bago kuhanin ang lunch box sa mga kamay ko.
"Thanks," he smiled. Sometimes he was like that, he will accept the food right away but on other days, he will definitely rejected it. Good thing, I'm not too fast to give up.
With those smile, my heart immediately thumped so fast. "You're welcome!" I smiled back at him.
Tinanguan niya ako saka siya nagsimulang maglakad. I turn around, ready to leave but someone tapped my shoulder.
"Macy!" nurse Alvin said.
"Ayy kuya Alvin! Kayo po pala 'yan." sagot ko. Sinilip ko kung nandito pa si nurse Rence kaya nakahinga ako ng maluwag agad dahil wala na siya.
"Anong ginagawa mo rito? Criminology department ka 'di ba?"
"Huh? Pano niyo po nalamang criminology ang kurso ko?" pag-iiba ko sa usapan.
His eyes instantaneously caught my ID as his answer.
"Kinausap ko lang po 'yung pinsan ko. Mauuna na po ako," pagmamadali ko.
Lakad at takbo ang ginawa ko para makalayo sa kaniya. Nakakahiya kaibigan 'yun ni nurse Rence eh.
***
Hindi masyadong hectic ang schedule ko ngayon kaya maaga akong pumunta sa canteen ngunit hindi pa raw lumalabas sila Leigh kaya naghintay ako malapit sa faculty na katabi ng building nila. Syempre libre silip din kay nurse Rence!
Minutes passed, I saw kuya Alvin with nurse Rence while walking. Galing sila sa labas at papunta silang faculty kaya nagtago ako sa poste na malapit pa rin sa faculty nila sir Rence. Pasimple ko silang sinisilip. Kuya Alvin's voice is high so I can easily hear them.
"Ang heartthrob naman ng CI na 'yan!" kuya Alvin said with a playful tone.
As usual, hindi na naman sumagot si nurse Rence. Pinagpatuloy niya lang ang paglalakad niya habang ang kaniyang mga kamay ay nasa bulsa ng kaniyang slacks pants. That's unfair He's so cool whatever he do!
Nakapasok na sila sa faculty pero nanatili pa rin ako sa pagtatago ko. Ilang minuto lang ang nakalipas mula ng pumasok sila ay lumabas ulit si nurse Rence. Kasunod niya si kuya Alvin.
I glanced at nurse Rence. It seems like anger flooded his veins. Nagtaka ako kung bakit hawak niya ang lunch box na binigay ko. Nanlaki ang mga mata ko sa sumunod na ginawa niya.
"Pre! Bakit mo tinapon. Sayang!" Bakas sa mukha ni kuya Alvin ang panghihinayang.
He faced kuya Alvin and said those hurtful words, "I told you. I will not going to eat that!"
Hawak niya pa rin ang lunch box ko samantalang ang pagkain naman na niluto ko ay tinapon niya na.
"Sorry, pre. Akala ko pwedeng kainin 'yon. Titikman ko lang sana kaso ang sarap kaya 'di ko na namalayan. Luto pala ng girlfriend mo yung nakain ko," kuya Alvin sincerely said.
Nurse Rence scowled down and clenched his fists before he left. His anger was totally mounting and his irritation flared.
Parang pinipiga ang puso ko dahil sa nasaksihan ko. Pumikit ako para sana itago ang mga luhang nagbabadya sa aking mga mata ngunit hindi ko napigilan. The tears which were on my face broke down into a slithering stream.
Bakit niya ginawa 'yun? Bakit kailangang itapon? Ganun pala ang ginagawa niya sa pagkaing binibigay ko sa kaniya. Ayaw niyang kainin.
Alam kong kasalanan ko rin dahil pinipilit ko siyang tanggapin pero kung ayaw niya, sana pinamigay niya na lang. Mas maiintindihan ko pa kung ganun pero bakit niya tinapon?
I was wrong but I couldn't stop myself from upbraiding him. Pinaghihirapan kong iluto 'yon! Maaga akong gumigising. Kahit na pinagsasabihan ako ni mama na dadagdagan niya na lang ang allowance ko ay tinatanggihan ko. Ilang beses akong pinagsabihan ni Leigh at sinuway ni kuya Alex pero hindi ako nakinig.
Pinunasan ko ang mga luha ko gamit ang mga kamay ko. Nakailang punas na ako ay hindi pa rin matigil ang pag-agos nito. Maybe I should stop chasing him. Leigh was right.
Hindi ko mapigilan ang mga luha ko kaya pinatong ko na lang ang mga kamay ko sa aking mga mata at nagsimulang humikbi. May mga bagay talaga na nalaman tayo na sana hindi na lang natin nalaman.
"Macy!" I heard Leigh's voice.
Inalis ko ang mga kamay ko sa aking mukha. Sinalubong ko agad si Leigh ng isang mahigpit na yakap.
"Leigh bakit ko siya iniiyakan?" I cried more on her shoulder. Alam ko na iyakin ako pero kahit kailan ay hindi ko iniyakan ang mga naging crush ko.
"What happened?" she worriedly asked. Kinwento ko sa kaniya ang nakita ko.
"Sshhh. Stop crying. Kaya kita pinipigilang maghabol sa kaniya eh," she rubbed my back with her hand.
"Anong ibig mong sabihin?" kumalas ako sa pagkakayakap niya at tinitigan siya.
"I don't really know but you can find the answer..." she paused and pointed my chest, "... through this, your heart will say the answer."
Tinitigan ko siyang mabuti. "So, this is love?"
"Don't worry, love is good for us. When you're attracted to another person, your brain releases dopamine, your serotonin levels increase, and oxytocin is produced. Ang mga hormones na ito ay madalas na tinutukoy bilang 'happy hormones'. Being happy is good so as love."
"Pero bakit ako nasasaktan?" I asked.
"Love doesn't really hurt. It's the rejection, cheating, break-ups and false love that can hurt us," she explained.