"ခစ္..ခစ္..ခစ္။."
လႊမ္းေရာင္ထည္၀ါစံအိမ္ၾကီးတစ္ခုလံုးသည္ ရယ္ရႊင္ျမဴးထူးသံေတြႏွင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေလသည္။ဟိုမွသည္ သြားလာေနၾကတဲ့ အိမ္အကူေတြသည္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို မနည္းေရွာင္တိမ္းေနရေလသည္။ ေသာ္လႊမ္းသည္ ထက္မာန္ဦးကို မခံခ်င္ေအာင္ လွ်ာထုတ္ျပေလရင္း ေရႊေရာင္ေလွကားၾကီးတေလွ်ာက္ ေအာက္ထပ္ကိုေျပးဆင္းသြားေလသည္။
"အို။ ဟဲ့..ငယ္ေလးေရ။"
ေအာက္ထပ္လည္းေရာက္ေရာ အျပင္ကေန ပန္းေတြပိုက္ျပီး ၀င္လာတဲ့ အန္တီေခ်ာကိုပင္ ေသာ္လႊမ္းက ၀ုန္းခနဲ ၀င္တိုက္ေလျပီး ေခ်ာ္လဲက်မလို ျဖစ္ေလသည္။ အန္တီေခ်ာမွာ ေသာ္လႊမ္းကို လွမ္းဖမ္းဆြဲျပီး ထူေပးဖို႔ ျပင္ေသာ္လည္း ေသာ္လႊမ္းက ထက္မာန္ဦး ေျပးလိုက္လာတာ ျမင္သည္ႏွင့္ အန္တီေခ်ာလက္ထဲကေန ရုန္းထြက္ျပီး ျခံထဲကို ဆင္းေျပးသြားေတာ့သည္။
"ကေလးေတြ။ သတိထားဦး။ ေခ်ာ္လဲကုန္မယ္။"
ထက္မာန္ဦးပါ ျခံထဲေျပးလိုက္သြားေတာ့ ေနာက္ကေန အန္တီေခ်ာရဲ႕ လွမ္းသတိေပးသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ထက္မာန္ဦး လွည့္မၾကည့္ေသာ္လည္း အန္တီေခ်ာက ေသာ္လႊမ္းႏွင့္ ထက္မာန္ဦးကို ၾကည့္ျပီး ျပံဳးေနမည္ဆိုတာ ေသခ်ာလို႔ေနသည္။
"လာ။မိျပီ။ မေျပးနဲ႔ေတာ့။"
ျခံထဲက သစ္ခြပန္းျခံ ဘက္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ေခ်ာင္ပိတ္မိသြားေသာ ေသာ္လႊမ္းသည္ ေျပးစရာေျမမရွိေတာ့။ ထက္မာန္ဦး ထို ၀တုတ္လံုးကို ေနာက္ကေန ေကာက္ခ်ီျပီး ေပြ႕မလိုက္ေတာ့ ထက္မာန္ဦးလက္ထဲ တနင့္တပိုးၾကီး ေျမာက္တက္လာေလသည္။ ဒင္းကို ေပြ႕ခ်ီျပီး တပတ္လွည့္ပစ္လိုက္ေတာ့ သူက မေၾကာက္တဲ့အျပင္ တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေနေလသည္။
"ေမာတယ္။ ေတာ္ျပီ။ မေဆာ့ႏိုင္ေတာ့ဘူး။"
ေသာ္လႊမ္းကို ေျမေပၚျပန္ခ်ေပးလိုက္ျပီးေနာက္ ထက္မာန္ဦး ေျမၾကီးေပၚမွာပင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ထက္မာန္ဦးမွာသာ လွ်ာတန္းလန္းထြက္က်မတတ္ ေမာဟိုက္ေနေပမယ့္ ထိုကေလးကေတာ့ နဖူးမွာေခၽြးေတြ စို႔ေနရံုမွအပ နည္းနည္းေလးမွ ပင္ပန္းေနတဲ့ ရုပ္မေပၚ။ ဒါေတာင္ ထက္မာန္ဦးႏွင့္ ေသာ္လႊမ္း မနတ္စာ စားျပီးကတည္းက တအိမ္လံုးပတ္ေျပးျပီး ေဆာ့ေနတာ။
တအိမ္လံုးဆီက အခ်စ္ေတြ ပိုတာခံရတဲ့ ထိုေသာ္လႊမ္းဆိုတဲ့ ကေလးေလးသည္ လႊမ္းေရာင္ထည္၀ါစံအိမ္ၾကီးရဲ႕ ဆည္းလည္းေလးပင္ ျဖစ္သည္။ မေန႔ကဘဲ ထိုကေလးေလးသည္ ျမန္မာေငြႏွစ္သိန္းေက်ာ္တန္တဲ့ ပန္းအိုးတစ္လံုးကို ခြဲခ်ပစ္လိုက္လည္း အဲ့ပန္းအိုးထက္ ငယ္ေလး ဘာျဖစ္သြားလဲဆိုျပီးေတာ့ အန္တီေခ်ာကအစ အိမ္အကူေတြအဆံုး တအိမ္လံုး ပြက္ေလာရိုက္ေနေလသည္။
ေနာက္ပိုင္း တမင္ ခြဲပစ္လိုက္မွန္းသိသြားတာေတာင္ အန္တီေခ်ာက ေသာ္လႊမ္းကို ေအာ္ဖို႔ေနေနသာသာ။ တစ္ခ်က္ေတာင္ မျငိဳျငင္။ အန္တီေခ်ာတင္မကေသး။ ဟိုေက်ာက္ရုပ္မ ေမလႊမ္းကလည္း သူ႔ဟာသူ ေနရင္သာ ေက်ာက္သားပမာ မာေတာင့္ျပီး တည္တင္းေနတာ ေသာ္လႊမ္းကို ျမင္တာနဲ႔ ငယ္ေလး ငယ္ေလးဆိုတာက ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်ဘဲ ေပြ႔ခ်ီေခ်ာ့ျမဴသည္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဒီကေလး ဒီေလာက္ထိ ဗိုလ္က်ေနတာ မဆန္း။ အခုလည္း ထက္မာန္ဦးကို ထပ္ေဆာ့ဖို႔ အတင္း ဂ်ီတိုက္ျပန္သည္။
"လာလို႔။ ေဆာ့မယ္။ ဒီတစ္ခါတူတူပုန္းမယ္။"
ထက္မာန္ဦးရဲ႕လက္ကို အတင္းမရမက ေဆာင့္ဆြဲျပီး ထက္မာန္ဦး ေျမေပၚက ဖင္မၾကြၾကြေအာင္လုပ္သည္။ အဲ့၀တုတ္ေလးက လူေကာင္ထြားသေလာက္ အားကၾကီးသား။ ထက္မာန္ဦး သူဆြဲရာေနာက္ ေျမၾကီးေပၚဒရြတ္တိုက္ပါသြားေလသည္။
"ေတာ္ျပီ။မပုန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔!"
ထက္မာန္ဦး ငိုသံပင္ေပါက္လာသည္။ မေဆာ့တာ ၾကာလို႔လားမသိ။ ထက္မာန္ဦး တကိုယ္လံုး နာက်င္ကိုက္ခဲေနျပီး ထပ္မေဆာ့ႏိုင္ေတာ့။ ထက္မာန္ဦး ထိုင္ေနရာမွ မၾကြေတာ့ ထိုေကာင္ေလးက ထက္မာန္ဦးနားကို ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ငုတ္တုတ္ေလးလာထိုင္သည္။ ဒုကၡပါဘဲ။ ထက္မာန္ဦးက ငိုသံေပါက္ရံုရွိေသးသည္။ ေသာ္လႊမ္းက ငိုပစ္ခ်လိုက္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနျပီ။
"ကိုၾကီးက ငယ္ေလးကိုမခ်စ္ဘူးလား!"
ကေလးသာ မဟုတ္လွ်င္ ထက္မာန္ဦး ေအာ္ျပီးတုတ္ျပီး ဆဲပစ္လိုက္မွာဘဲ ျဖစ္သည္။ နဂိုကတည္းက ကေလးမခ်စ္တတ္ပါဘူးဆိုေန။
"ငယ္ေလးကို မခ်စ္ဘူးလားလို႔!!"
"ဆိုးတဲ့ကေလးကို ဘယ္သူမွမခ်စ္ဘူး!"
"လိမ္တာ!ငယ္ေလးဆိုးလည္း တအိမ္လံုးခ်စ္တယ္!"
ေျပာထည့္လိုက္ရ မေကာင္းရွိေတာ့မည္။ သူ႔အိမ္ကေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးေတြမို႔ ခ်စ္မွာေပါ့။ ထက္မာန္ဦးက ဘာကိစၥခ်စ္ရမလဲ။ အဲ့လိုေကာင္ေလးမ်ိဳး ထက္မာန္ဦး အေမဗိုက္ထဲလာမ၀င္စားတာဘဲ ေက်းဇူးတင္မိသည္။
ထက္မာန္ဦး ထိုင္ေနရာမွ ကုန္းျပီး ထရပ္လိုက္ေတာ့ ထိုကေလးက ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနရာမွ ထက္မာန္ဦးကို ဆြဲထူေပးရွာသည္။ ဗိုလ္က်အႏိုင္က်င့္မူေလးေတြရွိေပမယ့္ ေသာ္လႊမ္းက စိတ္ရင္းေလးေကာင္းတာေတာ့ ၀န္ခံရမည္။
"ကိုၾကီးမေဆာ့ႏိုင္ေတာ့ရင္ ငယ္ေလး စာၾကည့္ခန္းထဲကိုလိုက္ျပမယ္ေလ။"
ျငင္းလွ်င္လည္း ေသာ္လႊမ္းက အတင္းဆြဲေခၚမယ္ဆိုတာ သိသည္။ အခုေတာင္ ထက္မာန္ဦးရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ကို ေမာင္ပိုင္စီးျပီး အတင္းဖက္တြယ္ထားျပီျဖစ္သည္။
"ေအး။ေအး။လိုက္ခဲ့မယ္။"
ေသာ္လႊမ္း မ်က္ႏွာေလးက အျပံဳးတပြင့္ႏွင့္အတူ ၀င္းလက္သြားေလသည္။ ပါးေလးေတြက နဂိုထဲက ေဖာင္းတဲ့အထဲ ရယ္လိုက္လွ်င္ ပါးမို႔ေလးေတြက လံုးျပီးတက္လာသည္။ လႊမ္းတို႔မိသားစုက အညိဳဘက္သန္းတဲ့ မ်က္ဆံေတြပိုင္ဆိုင္သည္တိုင့္ ေသာ္လႊမ္းမ်က္ဆံကေတာ့ နက္နက္ကေလး။ ကေလးဆိုေတာ့ မ်က္၀န္းအိမ္ၾကီးတာမို႔ မ်က္လံုးေလးက နက္နက္ေတာက္ေတာက္ကေလးႏွင့္။ အုန္းမူတ္ခြက္ဆံပင္ေကကို ေရွ႕နဖူးျပင္အျပည့္အုပ္ထားေတာင္ ေသာ္လႊမ္းမ်က္၀န္းေတြရဲ႕ လံုး၀န္းေတာက္ပမူေတြကို အထင္းသားျမင္ႏိုင္သည္။
ငယ္ေသးလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ မ်က္လံုးကလြဲလွ်င္က်န္တဲ့ေနရာကေတာ့ လႊမ္းတို႔ ေမလႊမ္းတို႔ေလာက္ ၾကည့္မေကာင္းဘဲ အသားျဖဴျပီး သာမန္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ အန္တီေခ်ာကေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ ေသာ္လႊမ္းက အေမဘက္က အဘြားေနာက္ကို မ်ိဳးရိုးလိုက္တာတဲ့။
"လာ။လာ။ကိုၾကီး။၀င္လာ။"
ေသာ္လႊမ္း ဆြဲေခၚရာေနာက္ကို ပါသြားတဲ့ေနာက္ ထက္မာန္ဦး တျခား ကမၻာတစ္ခုကိုေရာက္သြားသလားဟု ထင္မွတ္ရသည္။ စာအုပ္ေတြခ်ည့္ရွိေနတဲ့ ကမၻာသီးသန္႔ဆီကိုေပါ့။
ေမေမ့ရံုးခန္းထဲက စာအုပ္စင္ၾကီးကို ၾကီးလွျပီဟု ထက္မာန္ဦးထင္မွတ္ခဲ့တာ။ ဒီအခန္းထဲေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ၾကီးတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနသလို ထက္မာန္ဦး ခံစားလာရသည္။ကၽြန္သားေတြႏွင့္ အခိုင္အခံ့တည္ေဆာက္ထားတဲ့ စာအုပ္စင္ၾကီးေတြသည္ ျမင့္မားခန္႔ထည္စြာ။ မွန္ဗီရိုေတြထဲ ထည့္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက အမ်ိဳးအစားစံုလင္စြာႏွင့္ စီရရီ။
"ကိုၾကီး။ လာ။ဟိုဘက္။"
ထက္မာန္ဦးက စာအုပ္စင္ေတြကို စိတ္၀င္စားေနသည့္တိုင္ ေသာ္လႊမ္းျပခ်င္တာကေတာ့ စာအုပ္စင္ဟုတ္ဟန္မတူ။ ေသာ္လႊမ္းေနာက္လိုက္ျပီး ေသာ္လႊမ္းလက္ညိဳးညႊန္ျပရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ဆုတံဆိပ္ေတြႏွင့္ ဒိုင္းဆုၾကီးေတြ။
"ဟိုဘက္က မမေလးဆုေတြ။ ဒီဘက္က ကိုေလးဟာ။"
အထပ္ထပ္ေသာ စင္ေတြေပၚက ဆုၾကီးဆုငယ္ အသြယ္သြယ္ေတြက ထက္မာန္ဦးမ်က္လံုးကိုပင္ ျပာေ၀သြားေစသည္။ မမေလးဆုေတြလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့စင္ဘက္က ဆုေတြထက္ လႊမ္းရဲ႕ စင္ဘက္က ဆုေတြက ႏွစ္ဆနီးပါးပိုမ်ားသည္။ ဒါေတာင္ လႊမ္းက ဟိုေျပာင္းဒီေရႊ႕နဲ႔ ဆုေတြ ေပ်ာက္တာ က်ိဳးတာေတြ က်န္ရင္က်န္ဦးမွာ။ ထက္မာန္ဦးလိုက္ၾကည့္ေတာ့ စာေပဆုေတြတင္မကဘဲ စာစီစာကံုး ကဗ်ာ၊ ပန္းခ်ီဆုေတြစတဲ့ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးဆုေတြကအစပါသည္။
"အမ်ားၾကီးဘဲေနာ္။မိုက္တယ္မဟုတ္လား။"
"အင္း။မိုက္တယ္။"
ထက္မာန္ဦး ေခါင္းကိုပင္ညိမ့္ျပလိုက္သည္။ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ အဲ့စင္ေတြေပၚက မခြာႏိုင္။ လႊမ္းက စာေတာ္တယ္ဆိုတာသိခဲ့ေပမယ့္ ဒီေလာက္ေတာင္ေတာ္တယ္တဲ့လား။ ကိုယ္တိုင္က စာမလုပ္တဲ့သူမို႔ အဲ့ဆုေတြကို ပကာသနသပ္သပ္လို႔ ယူဆထားသည့္တိုင္ လႊမ္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္မူေတြကိုေတာ့ အံ့မခန္းျဖစ္ရသည္။
"ကိုၾကီးမွာေရာ အဲ့လိုဆုေတြရွိလား။"
"ဟင့္အင္း။တစ္ခုေတာင္ မရွိဘူး။"
ထိုအေျဖကို ထက္မာန္ဦး တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ မဆိုင္းမတြဘဲ ေျဖလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသာ္လႊမ္းဆီက ၀ြန္း ဆိုတဲ့ အသံၾကီးက ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ထက္မာန္ဦး ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသာ္လႊမ္းမ်က္ႏွာက စူပုပ္ပုပ္။ ထက္မာန္ဦး ရယ္ခ်င္ပက္က်ိျဖစ္သြားသည္။
"မရွိရင္ ကိုၾကီးကို အစ္ကိုမေတာ္ေတာ့ဘူး။"
"ဘယ္သူက မင္းကိုေတာ္ခိုင္းတုန္း။"
ေသာ္လႊမ္းက ႏူတ္ခမ္းကို ေရွ႕သို႔တေတာင္ေလာက္ေထာ္လာေလသည္။ ထက္မာန္ဦး အဲ့ေသာ္လႊမ္းဆိုတဲ့ ကေလးေလးကို စခ်င္လာတာနဲ႔
"ေအာင္မယ္။ မင္းက ငါ့ကိုက်ေျပာတယ္။ မင္းရဲ႕ဆုေတြေရာဘယ္မွာလဲ။"
"ငယ္ေလးလည္း တစ္ခုမွမရွိဘူး။"
ေသာ္လႊမ္းက သူ႔လက္ထဲက ၀က္၀ံရုပ္ေလးရဲ႕ နားရြက္ကေလးကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြႏွင့္ ကုတ္ေနလွ်က္ျပန္ေျဖသည္။ ေသာ္လႊမ္းမ်က္ႏွာေလးက ေခါင္းငံု႔လွ်က္ ဆီးရြက္ေလာက္သာရွိသည္။ သူက်တစ္ခုမွမရွိဘဲနဲ႔ ထက္မာန္ဦးကိုက် လာေျပာေနတယ္။ ထက္မာန္ဦး ေအာင့္မထားႏိုင္ဘဲ ခြိခနဲရယ္လိုက္မိေတာ့ ေသာ္လႊမ္းက မ်က္ေစာင္းတစ္စံုႏွင့္အျပိဳင္ မ်က္လံုး၀င့္ျပီး ၾကည့္လာသည္။
"ဒါေပမယ့္ ငယ္ေလးမွာ ကိုေလးနဲ႔ မမေလးရဲ႕ ဆုေတြရွိတယ္ေလ။ ငယ္ေလးမွာ မရွိလည္း ဒါငါ့အစ္ကို ငါ့အစ္မဆုေတြလို႔ ၾကြားပစ္လိုက္လို႔ရတယ္။"
အသံေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ႏွင့္ ေသာ္လႊမ္းသည္ ထက္မာန္ဦးကို ျပန္စြာေနေတာ့သည္။ လႊမ္းရယ္ ေမလႊမ္းရယ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီကေလးေလးသည္ ဒါငါ့အစ္ကို ငါ့အစ္မဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစိတ္ အျပည့္ရွိေနမွန္း ထက္မာန္ဦး ခံစားလိုက္မိသည္။ ဒီလို ညီေလးမ်ိဳးပိုင္ဆိုင္ထားရတာ လႊမ္းကကံေကာင္းသားလို႔ ထက္မာန္ဦး ေတြးလိုက္မိေလသည္။
"ရံႈးျပန္ျပီ...!"
လက္ထဲက ရီမုကြန္ထရိုးၾကီးကို ၀ုန္းခနဲေကာက္ေပါက္လိုက္ျပီး ေသာ္လႊမ္းက ျဗဲခနဲ ထေအာ္ငိုေလသည္။ ေရွ႕က တီဗီမ်က္ႏွာျပင္မယ္ ဂိမ္းအိုဗာဆိုတဲ့ စာတန္းၾကီးက အထင္းသား။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး လိမ့္ထြက္သြားတဲ့ ရီမုကြန္ထရိုးကေတာ့ ပ်က္ျပီလားမသိ။ ထက္မာန္ဦးေတာင္ အေရွာင္ေကာင္းလို႔ အဲ့ ရီမုကြန္ထရိုးၾကီး မ်က္ခြက္ကို လာမမွန္တာဘဲ ေဘးဘဲက်သြားတာ။
"ဟဲ့..မငိုနဲ႔။"
ထက္မာန္ဦး မငိုနဲ႔လို႔ ေျပာကာမွ ေသာ္လႊမ္းငိုသံက ပိုက်ယ္လာေတာ့သည္။ အသက္ကကိုးႏွစ္ေတာင္ရွိေနျပီ။ ထစ္ခနဲရွိ ငိုဖို႔ဘဲ တတ္တယ္။ ထက္မာန္ဦးမွာ လက္ထဲက ရီမုကြန္ထရိုးၾကီး ပစ္ခ်ျပီး သူ႔ကိုဘဲ ေျပးေပြ႕ခ်ီရမလိုလို။ ထက္မာန္ဦးလည္း ဘယ္လိုေခ်ာ့လို႔ေခ်ာ့ရမွန္းမသိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာတင္ ကယ္တင္ရွင္ လႊမ္းက ေရာက္လာေလသည္။
"ေၾသာ..ငယ္ေလး။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာတုန္း။ လာ။ကိုေလးဆီလာ။"
လႊမ္းက ေသာ္လႊမ္းနားကို ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ထိုသေကာင့္သားေလးက အလိုအေလ်ာက္ပင္ လႊမ္းေပါင္ေပၚကို ေလးဘက္ေထာက္တက္သြားေလသည္။ လႊမ္းက ေသာ္လႊမ္းမ်က္ႏွာေပၚက မ်က္ရည္ေတြ ႏွပ္ေတြကို မရြံမရွာသုတ္ေပးရွာသည္။
"ငယ္ေလး ဂိမ္းရံႈးတယ္။ အဲ့ကိုၾကီးက ငယ္ေလးကို အႏိုင္မေပးဘူး။"
ထက္မာန္ဦးဘက္ကို လက္ညိဳးတထိုးထိုးႏွင့္ လႊမ္းကို ျပန္တိုင္ေနေလသည္။ လႊမ္းကလည္း သူ႔ညီငိုေတာ့ ထက္မာန္ဦးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သည္။ ထက္မာန္ဦး မ်က္ႏွာကို တမင္တကာ ပုပ္ထားလိုက္ျပီး တစ္ဖက္သို႔ လႊဲပစ္လိုက္သည္။
ထက္မာန္ဦးကို တမနတ္လံုး လာေတာင္မေတြ႕တဲ့အဲ့ေကာင္။ သူ႔ညီငိုမွဘဲ ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆို လႊမ္းကို ေရာက္လာေစခ်င္ရင္ ေသာ္လႊမ္းကို ငိုေအာင္လုပ္ပစ္ရမယ့္ အေနအထားေတာင္ျဖစ္လာမလားမသိ။
"လာ။လာ။ ကိုေလး ငယ္ေလးကို ကူေဆာ့ေပးမယ္။ အဲ့ကိုၾကီးကို ႏိုင္ေစရမယ္။ ဟုတ္ျပီလား။"
ထက္မာန္ဦးအေပၚကလြဲလို႔ တျခားသူအေပၚကို လႊမ္းစိတ္ရွည္တာကို ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ထက္မာန္ဦး ျမင္ဖူးျခင္းပင္။ မေနႏိုင္မထိုင္ ထက္မာန္ဦး မ်က္လံုးေလးေထာင့္ကပ္ၾကည့္မိေတာ့ လႊမ္းက သူ႔ေပါင္ေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ေသာ္လႊမ္းကို ျပံဳးၾကည့္လွ်က္ရွိသည္။ ျပီးေတာ့ ေသာ္လႊမ္း ေကာက္လႊတ္ပစ္လိုက္တဲ့ ရီမုကြန္ထရိုးကိုလည္း ျပန္ေကာက္ဖို႔ျပင္ေနေလသည္။သို႔ေသာ္ ေသာ္လႊမ္းက ေပါင္ေပၚထိုင္ထားတာမို႔ သူ႔မယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လူပ္ရွားလို႔မရ။
"မာန္။ ငါ့ကို အဲ့တာေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ယူေပးပါဦး။"
လူကို႔ တည့္ၾကီးလာေျပာေတာ့လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ ကလည္း မေကာင္း။ ေသာ္လႊမ္းကလည္း ေဘးနားရွိေနေသးသည္မို႔လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္လွ်င္ ကေလးႏွင့္အျပိဳင္ေကာက္သည္ ျဖစ္ဦးမည္။
ထက္မာန္ဦး တင္ျပင္ေခြထိုင္ေနရာမွ ထက္မာန္ဦးတင္ပါးနား ေရာက္ေနတဲ့ အဲ့ရီမုကြန္ထရိုးကိုု ဖင္ႏွင့္ေပါက္ထုတ္ျပီး လႊမ္းဘက္ကို ေပးလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ တီဗီမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ တစ္ခ်က္မွမကြာ။ ရီမုကြန္ထရိုးေပၚက ခလုတ္ေတြကို ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္ႏွင့္ထက္မာန္ဦးလုပ္ေနေသးသည္။
ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထက္မာန္ဦး လႊမ္းကို မၾကည္ဘူးဆိုတာ လႊမ္းသိသြားေလာက္ျပီ။ သို႔ေသာ္ လႊမ္းက သူ႔ေပါင္ေပၚက သူ႔ညီကိုသာ အေရးစိုက္ေနေလသည္။
"ငယ္ေလး။ဘာဂိမ္းေဆာ့ခ်င္လဲ။ကိုေလးကိုေျပာ။"
ရီမုကြန္ထရိုးကို ေသာ္လႊမ္းလက္ထဲကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္ျပီး သူကေတာ့ ေသာ္လႊမ္းရဲ႕ လက္ကိုအေပၚကေန ထိန္းကိုင္ထားေပးသည္။ လႊမ္းရဲ႕ေမးေစ့က ေသာ္လႊမ္းရဲ႕ ေခါင္းေပၚကို တလွည့္၊ ပုခံုးစြန္းကိုတလွည့္ႏွင့္ လူးလာေခါက္တံု႔လွ်က္ရွိသည္။ ေသာ္လႊမ္း ဂိမ္းေရြးျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွသာ ထက္မာန္ဦးကိုလွည့္ၾကည့္ေဖာ္ရေတာ့သည္။
"မာန္။ တပြဲေလာက္ေဆာ့ေပး။"
ထက္မာန္ဦး ႏူတ္ခမ္းစြန္းတစ္ဖက္ကို မဲ့ရြဲ႕လိုက္ရင္း ရီမုကြန္ထရိုးကို တဖန္ျပန္ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ေရွ႕ကပြဲေတြေလာက္ထက္မာန္ဦး စိတ္မပါေတာ့တာမို႔ လႊမ္းတျဖစ္လဲ ေသာ္လႊမ္းက ႏိုင္သြားေလေတာ့သည္။ တီဗီေပၚတြင္ ေသာ္လႊမ္းကိုင္ခဲ့တဲ့ အနီေရာင္ ေရခဲလူသားအရုပ္ကေလးက ခုန္ေပါက္လွ်က္ရွိေလသည္။
"ေရး!ႏိုင္ျပီ!"
ေသာ္လႊမ္းက ၀မ္းသာအားရႏွင့္ ထျပီးခုန္ေပါက္သည္မို႔ ထိုအခါမွ လႊမ္းေပါင္ေပၚတြင္ ေနရာကလြတ္သြားေလေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ ေသာ္လႊမ္းက သူ႔အက်င့္အတိုင္း ထက္မာန္ဦးကို မခံခ်င္ေအာင္ လွ်ာကို ထုတ္ျပသည္။ ထက္မာန္ဦးမ်က္ႏွာက ေသာ္လႊမ္းႏွင့္ အျပိဳင္ လိုက္မေျပာင္ႏိုင္သည္အထိ ပုပ္သိုးေနေလေတာ့သည္။ ထက္မာန္ဦးႏွင့္ ေသာ္လႊမ္းၾကား တင္းမာေနတဲ့ အေျခအေနကို လႊမ္းက သိေနသလားမသိ။
"ငယ္ေလး။ မာမီလွမ္းေခၚေနတယ္။ေန႔လည္စာစားမယ္တဲ့။သြားလိုက္ဦး။"
"အြန္း။အြန္း။ ကိုေလးေရာ မလိုက္ဘူးလား။"
"ကိုေလးက စားျပီးသြားျပီ။ငယ္ေလးဘဲသြားလိုက္ေတာ့။"
"ဒါဆိုကိုၾကီးေရာ။"
"မစားဘူး!"
ျပတ္သားလွတဲ့အသံၾကီးႏွင့္အတူ ထက္မာန္ဦးႏူတ္ခမ္းၾကီးက ေရွ႕ကိုတေထာင္ေလာက္ထြက္လာေလေတာ့သည္။ ေသာ္လႊမ္းကေတာ့ လန္႔သြားပံုရသည္။ ဘာမွေတာင္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အခန္းထဲက ထြက္ျပီး ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းသြားေလေတာ့သည္။
"မင္းကဘာရယ္တာလဲ!"
ထက္မာန္ဦး လွည့္ျပီး လႊမ္းကို ေအာ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ လႊမ္းဆီက ရယ္သံတိုးတိုးကေပ်ာက္သြားေပမယ့္ လႊမ္းမ်က္ႏွာေပၚက ရယ္ျမဴးရိပ္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြား။ လႊမ္းကထက္မာန္ဦးေမးတာကို ျပန္မေျဖဘဲ ဂိမ္းစက္ကိုေကာက္သိမ္းေနေလသည္။
"ငါမနတ္ျဖန္ျပန္မွာကိုေရာ မင္းသိရဲ႕လား။"
"အင္း။သိတယ္ေလ။"
လႊမ္းက ဂိမ္းေခြေတြကိုပါ စင္ေပၚေသခ်ာသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္စီေနလွ်က္မွ ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ေျဖေလသည္။ အဲ့လို ေသြးေအးေနတဲ့မ်က္ႏွာေပးကိုက အသည္းယားဖို႔ေကာင္းတာ။ မႏၱေလးေရာက္တဲ့ေတာက္ေလွ်ာက္ ပထမဆံုးတစ္ရက္က လြဲလွ်င္ ထိုသေကာင့္သားဟာ ထက္မာန္ဦးကို ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိရွိသည္ဟုေတာင္ထင္ရဲ႕လားမသိ။
တပတ္လံုးလံုး သူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ ထက္မာန္ဦးကသာ တအိမ္လံုး ပတ္ရွာရသည္။ ေတြ႕လွ်င္လည္း စကားတစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစေလာက္ႏွင့္ျပီးသြားေရာ။ အျပင္ကိုထြက္ျပန္လွ်င္လည္း အန္တီေခ်ာ ေမလႊမ္း ေသာ္လႊမ္းတို႔ကပါ ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔။ ထက္မာန္ဦးမွာ လႊမ္းကို ေတြ႕ခ်င္လို႔ မႏၱေလး တက္လာတာပါဆိုမွ မိသားစုလိုက္ဘုရားဖူးခရီးႏွင့္ ၾကံဳေနေလသည္။ အဲ့တာကလြဲလွ်င္ က်န္တာကေတာ့ အန္တီေခ်ာက ထက္မာန္ဦးကို လိုေလးေသးမရွိေအာင္ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ပါသည္။
"မင္းေရာ ေန႔လည္စာ သြားမစားဘူးလား။ငါ့မာမီလာေခၚလိမ့္မယ္ေနာ္။ သြားလိုက္ဦး။"
ေဟာၾကည့္။ လႊမ္းက ထက္မာန္ဦးကို ေသာ္လႊမ္းရဲ႕အခန္းထဲ ထားရစ္ျပီး ထြက္သြားျပန္ေလသည္။ ထက္မာန္ဦးမွာ ေဒါသူပုန္ထျပီး က်န္ရစ္ခဲ့ရျပန္သည္။ ခဏေနေတာ့ လႊမ္းၾကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့တဲ့အတိုင္းပင္ အန္တီေခ်ာက ေရာက္လာျပီး ထက္မာန္ဦးကို ထမင္းစားခန္းဆီေခၚသြားေလရာ ထက္မာန္ဦးမွာ မအီမလည္ႏွင့္ပါသြားရျပန္သည္။
"မာန္။ ငါ၀င္လာခဲ့လို႔ရလား။"
လႊမ္းရဲ႕အသံကို ၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ထက္မာန္ဦး မနတ္ျဖန္ျပန္ဖို႔ အထုတ္ျပင္ေနရာမွ ေခါင္းေလးေထာင္သြားေလသည္။အခ်ိန္က ညရွစ္နာရီခန္႔။ ပံုမွန္ဆို လႊမ္းက ထက္မာန္ဦးတည္းတဲ့ အခန္းကို လာေလ့လာထမရွိ။
"ေအး။၀င္လာ။"
အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ လႊမ္းရဲ႕လက္ထဲတြင္ မ်ားျပားလွစြာေသာ အထုပ္အပိုးေပါင္းေျမာက္ျမားစြာႏွင့္။ ဒီေန႔ သားငယ္ျပန္ရင္ လက္ေဆာင္ေတြထည့္သြားလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အန္တီေခ်ာရဲ႕ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္လိုက္မိေလသည္။ ဒါေပမယ့္အဲ့ေလာက္ထိ မ်ားလိမ့္မယ္လို႔ ထက္မာန္ဦး မေတြးခဲ့မိ။
"အဲ့ေလာက္ အမ်ားၾကီးက ငါ့အိမ္အတြက္လား။"
ထက္မာန္ဦး တအံ့တၾသႏွင့္ လႊမ္းကိုေမးလိုက္မိသည္။
"အင္း.."
အထုပ္အပိုးေတြကို လႊမ္းက စားပြဲေပၚတင္လိုက္ရင္း ျပန္ေျဖသည္။ လႊမ္းတင္မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ကပါ ၀င္လာတဲ့ ၀ါးေဖာဆုိသူ ေကာင္မေလးေၾကာင့္ ပိုေတာင္ အံ့ၾသရျပန္သည္။ ထိုေကာင္မေလးသည္လည္း သူသယ္လာသမွ် အထုပ္ေတြကို ခံုေပၚခ်ျပီးေသာ္လည္း အျပင္ျပန္မထြက္ဘဲ ေဘးနားမွာရပ္ေစာင့္ေနေလသည္။
ထက္မာန္ဦး အခန္းထဲက ဆိုဖာခံုေပၚေရာ စားပြဲေပၚေရာ ပံုေနတဲ့ အထုပ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ကာ
"ငါတစ္ေယာက္တည္း ျပန္မွဟ။အဲ့ေလာက္အမ်ားၾကီး ဘယ္လိုႏိုင္မလဲ။"
"ငါ့အိမ္ကလိုက္ပို႔ေပးလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုေရာက္ရင္လည္း မင္းအိမ္က လာၾကိဳမွာမဟုတ္လား။"
လက္မခံခ်င္ေပမယ့္ အင္းလို႔ ထက္မာန္ဦး ေခါင္းညိမ့္ရေပမည္။ လိုက္ပို႔ လာၾကိဳတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကားေပၚ အတက္အဆင္းေလးေတာင္ အဲ့အထုပ္အပိုးေတြကို သယ္ရမွာ မစားသာလွပါ။
တင္ထားတဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကို ေျဖၾကည့္မိေတာ့ ေဗဒါေရႊၾကာလက္ဖတ္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ လက္ဖတ္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ေမေမကေတာ့ ၀မ္းသာမွာပါ။ က်န္တာကေတာ့ ထိုးမုန္႔ေတြဘဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ နည္းနည္းပိုၾကီးတဲ့ အိတ္ကေတာ့ အမရပူရ ရကၠန္းထည္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လႊမ္းတို႔အဘိုးအဘြားေတြက ရကၠန္းစင္ေတြပိုင္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။
"ဒါေတြအကုန္ အန္တီေခ်ာေပးတာလား။"
"အင္း။ ငါ့မာမီေပးတာေပါ့။"
"မင္းကေရာ ဘာမွ မေပးဘူးလား။"
လႊမ္းဆီမွ အၾကည့္စူးစူးက ေရာက္လာေလသည္။ ရမ်ားရမလားဆိုျပီး ေျပာၾကည့္တာ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၾကည့္ခံလိုက္ရသည္။ ထက္မာန္ဦး ပုခံုးေလးတြန္႔ျပီးေတာ့သာ အသာေနလိုက္သည္။
"အထုပ္အပိုးေတြက သိမ္းျပီးသြားျပီလား။"
"ေအး။ ခုသိမ္းေနတာ။"
လႊမ္းေျပာမွ ထက္မာန္ဦး ခုနကသိမ္းလက္စ အ၀တ္အိတ္ကို သတိရေတာ့သည္။ အ၀တ္အိတ္နား ကဆုန္ေပါက္ေျပးသြားတဲ့ မာန္႔ကို ေ၀လႊမ္းၾကည့္ရင္း ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္မိေတာ့သည္။
"အခုဘဲညရွစ္နာရီခြဲေနျပီ။ ၾကိဳမသိမ္းထားဘူး။"
"ေအးပါဟ။ ငါသိမ္းေနပါတယ္!"
အ၀တ္အိတ္ေတြထဲ အ၀တ္ေတြ မဆံ့မျပဲႏွင့္ ထိုးထည့္ေနတဲ့ မာန္႔ကို ေ၀လႊမ္း စိတ္ေလစြာႏွင့္ ခ်န္ရစ္ခဲ့လိုက္သည္။
လႊမ္းလည္း ထြက္သြားေရာ ေဘးနားက ၀ါးေဖာဆိုတဲ့ကေလးမေလးကပါ လႊမ္းေနာက္ကလိုက္သြားေလသည္။ အခုတေလာ လႊမ္းရဲ႕ေဘးမွာ ထိုကေလးမေလး ရွိ,ရွိေနတာကို ျမင္ေနရသည္။ ဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္ လႊမ္းဘယ္သြားသြား လႊမ္းေနာက္က လိုက္ေနတာမ်ိဳး။ ထက္မာန္ဦးသာ လႊမ္းဆိုလွ်င္ေတာ့ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မွာေသခ်ာသည္။ ဘာလို႔မ်ားအဲ့ လိုလိုက္ေနရတာပါလိမ့္။ အန္တီေခ်ာတို႔ကမ်ားလႊတ္ထားတာလား။
ထက္မာန္ဦးရဲ႕ ဦးေႏွာက္က နည္းနည္းေလး အလုပ္ေပးမိျပီဆိုလွ်င္ ေခါင္းက ကိုက္လာတတ္ေလသည္။ ထက္မာန္ဦး ေခါင္းထဲက အေတြးကိုေျဖေဖ်ာက္လိုက္ျပီး အခုသိမ္းေနတဲ့ အ၀တ္အိတ္ထဲ အ၀တ္ေတြဆံ႔ေအာင္ထိုးထည့္ႏိုင္ဖို႔ကိုသာ အာရံုစိုက္လိုက္မိသည္။
"ေဒါင္..ေဒါင္.."
နာရီသံ ႏွစ္ခ်က္တီးႏွင့္အတူ ထက္မာန္ဦး အိပ္ရာကေန လန္႔ႏိုးလာခဲ့ေလသည္။ အသံလာရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲက တိုင္ကပ္နာရီၾကီး။ တိုင္ကပ္နာရီၾကီးရွိေနတယ္ဆိုတာ အခုမွ သတိထားမိတာ။ လူကေတာ့ ေခၽြးေစးေတြႏွင့္ နင့္ေနေလသည္။ အိပ္မက္ဆိုးလည္းမမက္ရပါဘဲႏွင့္ ဗိုက္က ဒုကၡေပးေလေတာ့သည္။
"အ..နာလိုက္တာ..။"
ညေနက စားခဲ့တဲ့ သခြားသီးႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ကို ေျပးျမင္လိုက္မိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေလေအာင့္ျပီ ဆိုတာ သိလိုက္ျပီ။ အေဖ့ဘက္ကမ်ိဳးရိုးလို႔ပင္ ေျပာရမလားဘဲ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေလစာေတြ စားလို႔မရ။ အိမ္မွာတုန္းကေတာ့ အစာစားျပီးတိုင္ ၾကီးငယ္က သတိတရႏွင့္ ေဆးတိုက္တာမို႔ ေလေအာင့္တတ္တယ္ဆိုတာကို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပင္ျဖစ္လို႔ေနျပီ။ အခုမွ တစ္ၾကိမ္ ျပန္ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာသည္ မစားသာလွ။
ထက္မာန္ဦး လွဲေနရာကေန ကုန္းထလိုက္မိသည္။ အ၀တ္အိတ္ထဲ ေဆးရွာမည္ဆိုကာမွ ေဆးမပါလာတာကို သတိရသြားေတာ့ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ ျပန္ရိုက္မိသည္။ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမလဲမသိေတာ့။
ဗိုက္ထဲကလည္း ေလတိုးသံေတြႏွင့္အတူ လူကေခၽြးေစးေတြျပန္လာျပန္သည္။ ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိ။ အခန္းက မီးအ၀ါေရာင္မွိန္မွိန္ေလးကလြဲလို႔ အေမွာင္ထုၾကီးသပ္သပ္သာ။ အျပင္ထြက္ျပီး လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္လိုက္လွ်င္ေတာ့ သက္သာသြားႏိုင္သည္မို႔ ထက္မာန္ဦး အားတင္းျပီး အခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။
"မာန္..တေရးႏိုးလာတာလား။"
အခန္းထဲက အထြက္မွာဘဲ လႊမ္းႏွင့္ တန္းတိုးေလသည္။ အေမွာင္ထဲမွာမို႔ လႊမ္းပံုစံက မသဲကြဲလွေပမယ့္ အသံေၾကာင့္သာ လႊမ္းလို႔ ေသခ်ာသိလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ လႊမ္းက အေမွာင္ထဲမွပင္ ထက္မာန္ဦး ရွိရာဆီသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ေလွ်ာက္လွမ္းလာေလသည္။ လႊမ္းအနားကိုေရာက္လာေတာ့ ထက္မာန္ဦးမ်က္ႏွာက ဗိုက္ၾကီးသည္ရုပ္ႏွင့္ နံရံကို လက္တစ္ဖက္ကေထာက္လွ်က္ လက္တစ္ဖက္က ဗိုက္ကိုဖိႏွိပ္ထားေလသည္။
"ေအး..ဗိုက္နာလို႔။"
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ အိမ္သာတက္ခ်င္တာလား။"
"အိမ္သာတက္ခ်င္ ငါ့အခန္းထဲက အိမ္သာ ငါ့ဟာငါတက္မွာေပါ့။ အျပင္ထြက္လာမလား။"
ဗိုက္ကနာရတဲ့ အထဲ ထက္မာန္ဦး လႊမ္းကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ျပန္ေဟာက္လိုက္မိေလသည္။ ထက္မာန္ဦးကို ေပးထားတဲ့အခန္းက ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာပါ တြဲလွ်က္ပါတာမို႔ အိမ္သာသံုးခ်င္လွ်င္အျပင္ထြက္စရာမလို။
"ေလေအာင့္ေနတာလား..။"
အနားကိုကပ္လာတဲ့ လႊမ္းသည္ ထက္မာန္ဦးပုခံုးကို ခပ္ဖြဖြလာကိုင္သည္။ ဗိုက္ထဲက မအီမသာ ျဖစ္မူေၾကာင့္ ထက္မာန္ဦး မ်က္ႏွာက ရံႈ႕မဲ့လို႔ေနေလသည္။ အင္းလို႔သာ လႊမ္းကို တံု႔ျပန္လိုက္မိေလသည္။
"ခဏေလး။ ငါ့အခန္းထဲမွာေဆးရွိမယ္ထင္တယ္။ လိုက္ခဲ့။ ငါ့ေနာက္ကို..။"
လႊမ္းက ထက္မာန္ဦးကို သူ႔အခန္းဆီကိုဆြဲေခၚသြားေလသည္။ ဒီတပတ္လံုးေနမွ လႊမ္းအခန္းကိုတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးခဲ့ေတာ့ လႊမ္းအခန္းဘယ္နားရွိသည္မသိ။ အေမွာင္ထဲ ဟိုစမ္းသည္စမ္း သြားလွ်က္မွာပင္ ေလွ်ာက္လမ္းရဲ႕အစြန္ဆံုးအခန္းမွာေတာ့ လႊမ္းက ရပ္လိုက္ေလသည္။
အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ စားပြဲေဘးက စာၾကည့္မီး ေငြေရာင္မွိန္မွိန္ေလးကသာ လႊမ္း အခန္းကိုလႊမ္းျခံဳထားေလသည္။ အခန္းအျပင္အဆင္က ထက္မာန္ဦးေနတဲ့ အခန္းလိုတခမ္းတနားမဟုတ္။ မထင္မွတ္ဘဲ လႊမ္းရဲ႕အခန္းက လူငယ္ဆန္သည္။ နံရံမွာ နက္ျပာေရာင္ နံရံကပ္ခြာကို အသံုးျပဳထားတာမို႕ အခန္းက နည္းနည္းေမွာင္တဲ့ဘက္ျခမ္းေရာက္သည္။ ကုတင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ လႊမ္းခုခ်ိန္ထိ မအိပ္ေသးဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရေလသည္။
"မင္းခုထိမအိပ္ေသးတာလား။"
"အင္း။ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတာ။ ငါဒီခ်ိန္အိပ္ေလ့မရွိဘူး။"
လႊမ္းက ဗီရိုအံဆြဲေတြထဲ ေမႊေႏွာက္ရွာေနရင္း ထက္မာန္ဦးကို ျပန္ေျဖသည္။ တကယ္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ ရပ္ထားတဲ့ ကာတြန္းကားတစ္ကားကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ဆံပင္အျဖဴေရာင္ႏွင့္ ေကာင္မေလးပံုေလး။
"Howl's moving castle ၾကည့္ေနတာ..။မင္းေရာၾကည့္မလား။"
"ငါ့ကို ေဆးသာျမန္ျမန္ေပးစမ္းပါ..။"
ေလေအာင့္တာကို ဆက္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တာမို႔ ထက္မာန္ဦး ေအာ္လိုက္ေတာ့ လႊမ္းက ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့။ အံဆြဲေတြ စားပြဲေပၚေတြကိုသာ ပတ္ရွာေနသည္။ ထက္မာန္ဦး ေဘးပတ္လည္ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း ထိုင္စရာ ခံုတို႔ဘာတို႔ကို မေတြ႕တာမို႔ လႊမ္းရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာဘဲထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ လႊမ္းက အံဆြဲထဲကေန သူရွာေနတဲ့ေဆး ေတြ႕သြားပံုရသည္။
"ေရာ့။ ဒီတိုင္းညက္ေနေအာင္ ၀ါးစားလိုက္။"
ထက္မာန္ဦး ပါးစပ္ထဲ အတင္းလာထိုးထည့္တဲ့ လႊမ္းလက္ကိုဖယ္ပစ္လိုက္သည္။
"မင္းဟာက အဂၤလိပ္ေဆးၾကီး မဟုတ္လား။ခါးမလားမသိဘဲနဲ႔။"
"မခါးဘူး။ပူရွိန္းလိုဘဲ။စားၾကည့္စမ္းပါ။"
လႊမ္းကို မယံုမရဲႏွင့္ပင္ ေဆးအျဖဴလံုးေလးကို လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ တို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ဘဲ မခါး။ နည္းနည္းခ်ိဳတိုတိုႏွင့္။ ထက္မာန္ဦးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမန္မာေဆးနဲ႔ဘဲ ရင္းႏွီးေနေတာ့ အဂၤလိပ္ေဆးဆိုလွ်င္ နည္းနည္းလန္႔သည္။
ၾကီးငယ္ကေတာ့ ေလေအာင့္လွ်င္ မဂၤလာေရႊအုပ္တိုက္ေလ့ရွိသည္။ လႊမ္း ေပးတဲ့ေဆးက ဘာလဲေတာ့မသိ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ထက္မာန္ဦးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ေသေအာင္ေတာ့ သတ္မွာမဟုတ္ေလာက္တာမို႔ ပါးစပ္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။
"မခါးဘူးမဟုတ္လား..။"
"အင္း။ ပူရွိန္းရွိန္းေလး စားလို႔ေကာင္းတယ္။"
ပါးစပ္ထဲ ငံုျပီး တျမံဳ႕ျမံဳ႕ႏွင့္ အရသာခံေနတဲ့ မာန္ ဟာ အရသာခံတတ္ခါစ ကေလးေပါက္စနေလးလိုပင္။ ေ၀လႊမ္း ေခါင္းအံုးေတြကို ယူျပီး သူထိုင္ေနတဲ့ေနာက္ ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ေလေအာင့္ရင္ မလွဲနဲ႔။ ဒီလိုခပ္မတ္မတ္ေလးထိုင္ေန။ ခဏေနလို႔ ေလေတြအန္ျပီးရင္ေကာင္းသြားမယ္။"
ေ၀လႊမ္းေျပာျပီး ေ၀လႊမ္းကိုယ္တိုင္ကလည္း ကုတင္ေပၚတက္လိုက္ေလသည္။ မာန္သည္ ဗိုက္နာတာေတာ့ အရွင္းေပ်ာက္ေသးဟန္မတူ။ သူ႔ဗိုက္ကိုလက္ကေလးႏွင့္ အုပ္ထားရင္း ေ၀လႊမ္းေနရာခ်ထားတဲ့ ေပၚမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလးထိုင္ေနေလသည္။ ထိုင္ေနပံုက ပံု႔ပံု႔ေလး။
မာန္႔ေဘးနားမွာ ၀င္ထိုင္ျပီး ေ၀လႊမ္းလည္း ကုတင္ေနာက္ကို မွီလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ မျပီးျပတ္ေသးတဲ့ ရုပ္ရွင္ကို ဆက္ၾကည့္ဖို႔လုပ္လိုက္ေလသည္။ ခဏေနေတာ့ ေဘးကေန ေလေတြ တေအ့ေအ့ႏွင့္ အန္ေနတဲ့ အသံကိုၾကားရေလသည္။
"လႊမ္း..။"
"အင္း...။"
ေ၀လႊမ္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းအံုးကိုပိုက္ထားရင္းႏွင့္ ခပ္မတ္မတ္အေနအထားႏွင့္ပင္ အိပ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့ မာန္႔ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ငါငယ္ငယ္ကေလေအာင့္ရင္ေလ ၾကီးငယ္က ငါ့လက္ကို ကိုင္ထားေပးတယ္။ အဲ့တာမွအိပ္ေပ်ာ္တာ..။"
အသံတိုးတိုးေလးႏွင့္ အီေနတဲ့ မာန္႔ကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရေလျခင္းဟုပင္ မေတြးမိေတာ့။
ေ၀လႊမ္း မဆိုင္းမတြပင္ မာန္႔ရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ေစးကပ္ေနတဲ့ အထိအေတြ႔ကို သူ႔လက္ဖ၀ါးျပင္မွ ခံစားရသည္။ နာလြန္းလို႔ ေခၽြးေစးေတြပါ ျပန္ေနတာလား။ စိုးရိမ္စိတ္ကေလးက ကပ္ျငိတြယ္သြားေလသည့္ေနာက္
"မင္းသက္ေရာ သက္သာရဲ႕လား။ ငါ့မာမီကိုသြားႏိူးေပးရမလား။"
တစ္ခုခု အေရးေပၚဆို ေ၀လႊမ္းလည္း ဘာမွလုပ္တတ္မွာမဟုတ္တာမို႔ မာန္႔ကိုေမးလိုက္မိသည္။ ေဆးရံုျဖစ္ျဖစ္ ပို႔သင့္ရင္ပို႔ရေအာင္။
"အြန္း။ရတယ္။ ေလေတြက ႏွလံုးထိ ရိုက္လို႔ ေနလို႔မေကာင္းတာ။ ခဏေနရင္သက္သာသြားမွာ..။"
မာန္႔ကို ၾကည့္ရတာ ခုခ်ိန္မွာ ျငိမ္ျပီးေနခ်င္ပံုရသည္။ လႊမ္းခုေပးထားတဲ့ ေခါင္းအံုးေတြေပၚမွာလွဲျပီး မွိန္းေနေလသည္။ အလင္းေရာင္စူးေနရင္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ စာၾကည့္မီးကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၾကည့္လက္စ ရုပ္ရွင္ကိုလည္း အသံကိုတဆံုးထိေလွ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။
ေဘးက အသက္ရႈသံတိုးတိုးမွ်င္မွ်င္ေလးကသာ ထြက္ေပၚလာေတာ့ မာန္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီဆိုတာ သိလိုက္ေလသည္။ ေ၀လႊမ္းဘက္ဆီ မ်က္ႏွာလွည့္ျပီး ခပ္ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနတာမို႔ မွီထားတဲ့ ေခါင္းအံုးေပၚကေန ေလွ်ာက်ေနေလျပီး ေ၀လႊမ္းလက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို သူ႔မ်က္ႏွာက အပ္ေတာ့မလိုျဖစ္ေနေလသည္။
ေသခ်ာတာက ဒီအေျခအေနမွာ ေ၀လႊမ္းလူပ္ရျပဳရတာ မလြယ္ကူလွေတာ့။ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ အေျခအေနထဲမွာမွ ေ၀လႊမ္းေပါင္ေပၚက လပ္ေတာ့ကို ေဘးကစားပြဲေပၚ မရမက လွမ္းတင္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ မတ္မတ္ထိုင္ေနရာမွ ကိုယ္ကိုနည္းနည္းေလး ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။
"အင္း.."
မာန္႔ဆီက အင္းခနဲက ညည္းသံက ထြက္ေပၚလာသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ထက္ စိတ္လူပ္ရွားမူက အကဲပိုေနသည္ဆိုတာ ေ၀လႊမ္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိသည္။ ဘယ္ဘက္ေဘးကိုမ်ား ေစာင္းငဲ႔ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အရိုးရွင္းဆံုး သက္ရွိလူသားကေလးသည္ အပူအပင္ကင္းကင္းႏွင့္ကို အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ လက္ေတြကိုလည္း ဆုပ္ကိုင္ထားရာမွ ရုန္းထြက္ခြင့္မေပး။ လပ္ေတာ့ဆီမွ အလင္းေရာင္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာျဖစ္လို႔ အခန္းထဲက အေမွာင္ထုက သိပ္သည္းသည္ထက္ကို စိတ္အေမွာင္က ပိုျပီးၾကီးစိုးလာေလသည္။
တူတူအိပ္တယ္ဆိုတာ သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ေ၀လႊမ္းႏွင့္ မာန္႔အတြက္ မထူးဆန္းလွပါ။ အေဆာင္တူတူေနတုန္းကလည္း ေဘးကပ္လ်က္အိပ္ခဲ့တာဘဲ။ သို႔ေသာ္ႏွစ္ေယာက္တည္းမွလြဲျပီး တျခားလူမရွိဆိုတဲ့ အသိၾကီးသည္ ေ၀လႊမ္းကို စည္းအျပင္ဘက္ကို ေျခလြန္မိေအာင္ တြန္းအားေပးလွ်က္ရွိေလသည္။
နဖုးေပၚ ဖံုးလုဖံုးခင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရွ႕ဆံစေလးေတြကို အသာသပ္တင္ေပးလိုက္ေတာ့ ဆံစပ္မွာ သီးေနတဲ့ ေခၽြးစက္ေလးေတြက မေျခာက္ခ်င္ေသး။ ေ၀လႊမ္းသူ႔ကို တို႔ထိေနတာေတာင္ မ်က္ခံုးတန္းတန္းေလးေတြ နည္းနည္းေတာင္ တြန္႔မသြား။ တကယ္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီထင္သည္။
တျဖည္းျဖည္းရဲတင္းလာသည္ႏွင့္အတူ ေ၀လႊမ္းရဲ႕အၾကည့္တို႔က နယ္ခ်ဲ႕လာေလသည္။ ႏွာတံလံုးလံုးေလးမွသည္ ခပ္ေထာ္ေထာ္ ႏူတ္ခမ္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္ဖ်ားမွ မွဲ႔နက္ေလးေတြကို အၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ ျပံဳးမိသည္ ။
မွဲ႔နက္ေလးက ခပ္ေသးေသးေလးမို႔ သာမန္လူတို႔ သတိထားဖို႔ဆို သိပ္မလြယ္ႏိုင္ပါ။ မာန္႔မ်က္ႏွာႏွင့္ တထြာအကြာေလာက္မွ ျမင္ႏိုင္မည္မဟုတ္လား ။ ဒီလူသားက ကံေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုပါ ရင္ဘတ္ထဲ အေရာက္ ရိုက္သြင္းႏိုင္တာဘဲ။
တဆက္တည္းမွာဘဲ ေ၀လႊမ္း ရင္ထဲႏွေျမာတသျဖစ္မိသည္။ ဒီညကို ေက်ာ္လြန္သြားမယ္ဆိုရင္ ဒီမ်က္ႏွာေသးေသးေလးကို ထပ္ေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ ေ၀လႊမ္းအတြက္ မေသခ်ာမေရရာ။
"မာန္.."
"....."
မာန္႔ဆီမွ တစ္စံုတရာ တံု႔ျပန္သံေပၚမလာ။ မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေလးေတြပင္ တစြန္းတစမွ လူပ္ခတ္ျခင္းမရွိ။ မာန္တကယ္ဘဲ အိပ္ေမာက်ေနေလသည္။ ေ၀လႊမ္း မာန္႔ရဲ႕မ်က္ႏွာနားကို ပိုလို႔တိုးကပ္သြားလိုက္ျပီး
"နည္းနည္းေလာက္ နမ္းရံုနဲ႔ ငါတို႔ၾကားက သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ၾကိဳးက မျပတ္ေတာက္သြားႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား..။"
"...."
ျပန္မေျဖတာသည္ လက္ခံသည္ဟုပင္ ေ၀လႊမ္း ယူဆလိုက္ေတာ့မည္။ ႏူတ္ခမ္းဖ်ားက မွဲ႔နက္ေလးေပၚ ေ၀လႊမ္းရဲ႕ႏူတ္ခမ္းကိုဖိကပ္ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ မာန္႔ရဲ႕ ႏူတ္ခမ္းေထြးေထြးေလးေတြဆီ။ ေႏြးေထြးခ်ိဳျမိန္တဲ့ အထိအေတြ႕သည္ ႏူတ္ခမ္းႏွစ္လႊာဆီမွ ေ၀လႊမ္းရင္ထဲထိ တသိမ့္သိမ့္တိုး၀င္လာသည္။ ေ၀လႊမ္းရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လာျခင္းသည္ မာန္႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အလိုအေလ်ာက္ တံု႔ျပန္မူပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။
မွန္ျပတင္းအျပင္မွ တိုး၀င္လာတဲ့ ညရဲ႕အလင္းေရာင္သည္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို လႊမ္းျခံဳထားေလသည္။ ဒီညတြင္ လ၀န္းသည္ ျပည့္ျပည့္၀၀ သာလွ်က္ရွိသည္။
..................................................................................................................................
(A/N)
ကဲ။ အပိုင္း ၂၈ နဲ႔ ၂၉မယ္ တန္႔ႏွိပ္စက္ခဲ့သမွ် ေၾကျပီ! အဟြတ္ ..ဟြတ္..
ခုေတာ့ အခ်ိဳလြန္ကဲသြားလို႔ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးသြားေသာက္လိုက္ဦးမယ္။