PROMISE
A CAMBIO AU
6 YEARS AGO
"Nakakapagod mag med school, ang sarap nalang maging hotdog!" Bulong ko sa sarili ko pero sa kasamang palad ay narinig iyon ni Agnes.
"Alam mo Camila, nakakapagod naman kasi talaga ang pag-aaral medicine pero walang nagsabi sayo na tumakbo ka pang student council president. Edi ano ka ngayon, nagaaral at naghahandle ka ng student government ng school." Sagot naman niya sa akin.
"Biro lang naman kasi yang pagtakbo ko sa council, bakit ba ako nanalo?" Angal ko naman.
Inirapan nya ako bago siya sumagot.
"Minsan hindi ko alam kung matalino ka ba talaga or tanga ka. Malamang Dela Torre ka kasi, kahit hindi ka na nangampanya siguro noong campaign period eh malamang mananalo ka pa rin."
"Eh kung boyfriend nalang kasi ang hinahanap mo at hindi ka naghanap ng posisyon sa council edi malamang ngayon may katulong ka na sa acads mo." Asar niya pa sa akin.
"Anong boyfriend boyfriend? Ayoko ng boyfriend, sakit lang sa ulo yang mga yan." Sagot ko naman sa kanya at umirap.
"Come on naman Camila, last sem na natin as students pero wala ka paring boyfriend. Balak mo bang maging single rich tita ng mga Dela Torre ha?"
Bago pa ako makasagot sa mga birada niya ay bigla akong may naka banggaan dahilan para mahulog ang dala dala kong mga libro.
Panay hingi nang tawad yung nakabunggo sa akin habang tinutulungan niya akong pulutin yung mga nahulog ko na libro.
"Sorry, wasn't looking where I was going." Pag hingi niya ng tawad sa akin.
Mukhang kaedad lang siya namin ni Agnes pero hindi ko mamukhaan ang mukha niya. Parang ngayon ko lang siya nakita dito sa school.
"By the way, the name's Fabio, Fabio Serrano and you are?" Paglalahad niya ng kamay sa akin.
"Camila, Camila Dela Torre." Sagot ko naman at nakipagkamay sa kanya.
"And kaibigan ko nga pala si Agnes." Turo ng isa kong kamay kay Agnes para ipakilala kay Fabio.
"Nice to meet you, Fabio." Matamis na saad ni Agnes.
Don't tell me na type niya si Fabio?!
Napatingin muna si Fabio sa relo niya bago ulit tumingin sa amin.
"Mauuna na ako sa inyo, malelate na ako sa klase ko."
"See ya around dito sa campus." Saad ko ng medyo malakas para marinig niya dahil naglalakad na siya palayo sa akin.
Tumigil naman siya sa paglalakad at lumingon sa amin. Kumaway at ngumiti pa siya sa amin bago siya nagpatuloy sa pagpunta niya sa klase niya.
Ngumiti rin naman ako bilang tugon doon sa mga ngiti niya.
Paglingon ko kay Agnes ay nakangisi siya sa akin na parang tanga kaya naman napataas ako ng kilay sa kanya.
"What's the face for?" Tanong ko sa kanya.
"Mukhang type mo si Fabio ah."
Hindi pa rin nawala ang ngisi sa mukha niya at tumaas baba pa ang mga kilay tila nang-aasar pa siya sa akin.
"Hindi noh, I'm just being nice to him, malisyosa ka lang talaga Agnes." Sagot ko sa pang-aasar niya.
"Binabawi ko kanyang sinabi ko kanina na magiging single rich tita ka lang ng mga Dela Torre dahil mukhang ibang apelyido na ang dadalhin mo in the future." Pang-aasar niya sa akin layo kaya naman inirapan ko nalang siya at hindi pinansin.
Nagpatuloy na kami sa paglalakad papunta ng classroom namin pero laking gulat ko nang makita ko doon si Fabio. Narinig ko naman na mahinang natawa si Agnes pero hindi ko na iyon pinansin.
So, ito pala yung class niya? Malamang sa malamang ay transferee siya.
Tahimik lang siyang nakaupo sa upuan niya. Nag decide ako na umupo sa upuan na tabi sa kanya at hindi tumabi kay Agnes na dalawang row lang ang layo sa amin.
"Hi, Fabio." Bati ko sa kanya.
Nakita ko kung paano siya nagulat nang makita niya ako. Pero ngumiti rin naman siya sa akin makalipas ang ilang segundo.
"Oh, hi there Camila."
"So you're a transferee huh?" Tanong ko sa kanya.
"Well, yeah, I am. Paano mo nalaman yun?" He asked me back.
"Basic logic, first time lang kita nakita rito sa classroom and since lahat naman kami rito ay magkakaklase na simula pa noong first year kaya naman nafigure out ko kaagad na transferee ka. No brainer at all." Sagot ko sa kanya with my smug look sa mukha ko.
"Talino mo pala Camila." Saad niya lang at ngumisi lang ako sa kanya.
Nagkwentuhan lang kaming dalawa hanggang sa dumating na ang professor namin. Nagsimula na siyang magdiscuss kaya naman nakinig na ako.
Kalagitnaan ng discussion ay napalingon ako kay Fabio at muntik nakong matawa sa itsura niya. Dahil mukhang konti nalang at bibigay na siya at makakatulog sa klase. Gusto ko mang tawanan siya ay hindi ko magawa dahil baka mapagalitan kaming parehas ng professor namin kaya naman nanahimik nalang ako at nakinig nalang ulit sa klase namin.
After ng mga klase namin at lunch time na ay naisipan ko siyang ayain na sumabay sa amin maglunch. Nararamdaman ko sa likuran ko na naka ngisi lang si Agnes sa akin habang inaaya ko si Fabio. Mabuti nalang at hindi niya napansin ang ka-weirdohan ni Agnes at pumayag naman siya sa invitation ko.
That is how our story started.
PRESENT TIME
Kasalukuyang nagpapahinga ako sa doctors' quarters ng ospital dahil kakatapos ko sa isang operasyon ng may biglang kumatok sa pinto.
"Come in!" Sigaw ko habang nakapikit pa rin at nakasandal lang sa swivel chair ko.
Bumukas ang pinto kaya naman dumilat ako para tignan kung sino iyon.
"Yes?" Tanong ko sa nurse na pumasok.
"Doc. Camila kailangan po kayo ngayon din po sa O.R. 1." Sagot niya sa tanong ko.
Tumango naman kaagad ako at tumayo para lumabas na ng quarters. Ganito naman talaga minsan kahit wala ka pang sapat na pahinga kailangan mo pa rin magtrabaho dahil buhay ang nakasalalay sa mga kamay naming mga doktor kaya walang oras para magreklamo.
"What happened?" Tanong ko sa nurse habang mabilis kaming naglalakad papunta ng O.R. 1.
"May pagsabog mong nangyari sa isang medical mission na malapit po rito sa ospital. Marami po ang sugatan at i sinusugod as of now sa mga ospital." Sagot niya.
Hindi ko alam pero bigla akong kinabahan sa mga sinabi niya at sa mga susunod niya pang sasabihin na impormasyon sa akin.
"Ang pasyente po ay si Doctor Fabio Serrano. Malubha po siyang nasugatan dahil sa pagsabog."
Napahinto ako sa paglalakad ng marinig ko ang pangalan ng asawa ko.
"Fa-Fabio? No, no, no, no, oh god! No please!"
Halos takbuhin ko na papapunta sa operating room. Nagdadasal na sana mailigtas ko siya dahil hindi ko alam ang gagawin ko pag nawala siya.
Kaagad akong nag suot ng gloves at scrubs pagkadating na pagkadating ko. Pagpasok ko sa loob ay kaagad akong humingi ng update sa kondisyon niya.
"How's the patient?" I asked them.
"He suffered an internal bleeding on his abdominal part." Sagot sa akin ng co surgeon ko.
"Scalpel." Kaagad kong utos at inabot naman kaagad iyon ng nurse sa akin.
Habang inooperahan ko siya ay nagdadasal ako na sana wag kong maririnig ang tunog na iyon. Na sana mailigtas ko rin siya tulad nang mga ginawa ko sa iba kong pasyente na ang iba ay may mas malubha pang sinapit kasya sa estado niya ngayon.
Halos nawala ang concentration ko at humilay ang kaluluwa ko sa katawan ko nang marinig ko iyon.
Ang tunog ng pag flatline niya sa machine.
Parang nahyhypnotize ako ng tunog na iyon at hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Kung hindi pa sa mga malalakas na sigaw ng mga nurse at doctor ay hindi pa ako matatauhan.
"Surgeon Serrano!"
"The patient is going into cardiac arrest!" Sigaw ng co surgeon ko.
"Do CPR now!" Utos ko naman sa kanya at kaagad niyang sinunod iyon.
"20 mg of adrenaline stat!" Utos ko naman sa isang nurse.
Dalawang minuto ang lumipas at nagpalit naman kami ng co surgeon ko at ako ang nag CPR sa kanya.
"Lumaban ka love!" Bulong ko habang narerevive ko siya.
"Walang iwanan diba?"
Hindi ako tumigil sa kakapimples habang patuloy pa rin siyang inaadministeran ng gamot para magpump muli ang puso niya.
"Charge the defibrillator to 200 joules now!" Utos ko iba pang naroroon habang hindi pa rin ako tumitigil sa CPR.
"Doc, 200 joules." Saad ng nurse kaya tumigil ako sa CPR at kinuha ang defibrillator.
"Charge!"
"Clear!" Saad ko at shinock ko siya gamit ang defibrillator.
Naka flatline pa rin ang heart rate at vitals niya.
Tinuloy pa rin namin ang pag revive sa kanya pero sampung minuto na ang nakalipas, alam kong wala nang saysay ang pinagagagawa namin.
Binitawan ko ang hawak ko na defibrillator at sinambit ang mga salita na magmumulto sa akin habang buhay.
"Time of death..." Nanginginig pa ang boses ko habang sinusubukang pigilan ang mga luha ko na tumulo. "3:48 PM."
Natahimik ang lahat nang naroroon at ang iba ay yumuko pa. Matapos nang ilang segundo ay pinatay na ng ilang mga nurses ang mga medical equipments na naroroon.
"Leave me here for awhile please." Pakiusap ko sa mga naroroon na kaagad naman nilang sinunod at lumabas sila ng operating room para iwan ako mag-isa.
Ang normal na procedure dito ay lumabas ng operating room at sabihan ang pamilya ng pasyente pero hindi na kailangan ng ganoon dahil nandito na ako. Ako na asawa niya na hindi nagtagumpay na mailigtas siya mula sa pintuan ng kamatayan.
Sa wakas ay hinayaan ko na rin tumulo ang mga nagbabadya kong luha dahil hindi ko na kaya ang nararamdaman ko ngayon.
"Fabio, wake up! Stop this nonsense right now!" Sigaw ko habang inaalog ko pa ang balikat niya.
"Gumising ka na. Sabihin mong biro lang ang lahat na ito. Please, love, please, nangako ka, nangako ka na hindi mo ako iiwan diba? Tinutupad mo naman lahat ng pangako mo sa akin diba? Kaya gumising ka na diyan. Fabio, come on please!"
Pag sigaw ko mga salita na iyon habang niyayakap ko ang malamig na niyang katawan. Sana masamang panaginip lang ang mga ito at magigising na ako anumang oras. Hindi ko matanggap na hindi ko siyang nagawang mailigtas. Ang sarili ko pang asawa ang hindi ko nagawang iligtas sa lahat ng pwedeng hindi ko mailigtas.
Patuloy lang akong umiyak at sumigaw doon hanggang sa naramdaman ko na nanakit ang ulo ko at biglang nanlabo ang paningin ko. Nagsimula na rin akong mawalan ng balanse sa pagkakatayo ko.
"Doc. Serrano!"
Ayun nalang ang narinig ko mula sa staffs na pumasok ulit sa operating room. Napalingon ako sa kanila bago ako tuluyang nilamon ng kadiliman.
"Happy Anniversary my love." Bungad sa akin ni Fabio at inabutan ako ng isang boquet ng red roses.
"Thanks my love, happy anniversary too." Sagot ko sa kanya pagka tanggap ko sa mga bulaklak at tyaka siya hinalikan sa kanang pisngi niya.
We were celebrating our third anniversary and dinala niya ako sa isang romantic dinner sa isang park. Talagang pinaghandaan niya iyon dahil ang pwesto namin ay napupuno ng mga fairy lights at may mga rosas pa. Hindi lang iyon dahil may orchestra pang naroroon na tumutugtog kaya naman may naging romantic ang paligid.
"You really went all out the way didn't you?" Biro ko pa sa kanya habang inaalalayan niya akong makaupo sa upuan ko.
"Alam mo namang gagawin ko ang lahat lahat para sayo diba love." Sagot niya sa akin at kaagad namang namula ang mga pisngi ko sa sinabi niya.
Ngumiti lang siya sa bago siya pumunta sa upuan niya at umupo roon. Nagsimula na kami sa dinner namin at habang kumakain kami ay nagkwentuhan lang kami tungkol sa mga buhay namin sa mga plano namin na gusto naming gawin. Minsan ay tumatawa rin sa mga biro niya kahit minsan ay corny na.
Who would have thought na nakabangga ko lang noon sa hallway ay magiging boyfriend ko na sa loob ng tatlong taon. Hindi sa nagrereklamo ako ah, nagpapasalamat pa nga ako dahil walang araw na hindi niya pinakita sa akin ang pagmamahal niya para sa akin.
Matapos ang dinner namin ay tumayo siya mula sa upuan niya at lumapit sa akin.
"Care for a dance my love?" Tanong niya sa akin at naglahad ng kamay.
"I would love too." Sagot ko naman at tumayo na rin at hinawakan ang kamay niya.
Lumayo kami ng kaunti sa mesa namin bago kami nagsimula na sumaway na dalawa. Ang isang kamay niya ay nasa kanang bewang ko habang ang kamay ko naman ay nasa kanang balikat niya at magkahawak kami ng kamay. Sumabay kami sa melodiya na tinutugtog ng orchestra.
Hindi pa rin talaga ako makapaniwala na nahuhulog ako ng husto sa isang tao na isang stranger lang noon sa paningin ko.
"Love?" Tawag niya sa akin habang sumasayaw kami kaya naman tumingala ako sa kanya.
"Yes?" Tanong ko naman sa kanya at tumigil kami sa pagsayaw.
"What do you think about getting married?" Tanong niya sa akin.
"Well I don't mind getting married since accomplished naman na ako na doktor pero basta ba sayo ako ikakasal." Sagot ko sa kanya.
"Noong unang araw palang na nakita kita sa med school noong first day ko alam ko nang mahal kita Camila." Pagsisimula niya.
"Who knew I would fell in love with the woman I accidentally bumped into since she was talking to her friend and I was not looking where I was going. Hindi kapani-paniwala, right?" He said while chuckling and shaking his head.
"Ngayon araw na ito, tatlong taon na ang nakalipas ay ako ang naging pinaka masaya na lalaki dahil naging akin ka at sinagot mo ako."
"Ngayong araw na ito, pwede mo ba akong ulit sagutin Camila?" Naglabas siya ng isang maliit na pulang box mula sa bulsa niya at lumuhod ng isang tuhod sa harapan ko.
Sa gulat ko sa ginawa niya ay napatakip nalang ako ng bibig gamit ang kaliwang kamay ko.
"Can you make me the happiest man again by being my wife?" He asked me while he opened the box.
It was a simple diamond ring.
"Will you marry me, Ms. Camila Dela Torre?" He asked me and hold out the ring.
"Yes! Of course, love! Papakasalan kita kahit ilan beses pa" Sigaw ko sa kanya sa tuwa at malaking ngiti naman ang itinugon niya sa akin.
Tumayo na siya at isinuot sa daliri ko ang singsing. After that we shared a short sweet kiss on the lips and after he hugged me and whispered.
"I can't wait to call you Mrs. Camila Serrano."
"I can't also wait to be your wife love." Sagot ko rin na bulong sa kanya.
"Hinding hindi kita iiwan kailanman my love, I promise you that." Saad niya sa akin bago niya ulit ako hinalikan.
Napaniginipan ko naman ulit ang proposal niya sa akin sa hindi ko mabilang na pagkakataon na. Inimulat ko ang mga mata ko at ang tangi kong nakita ay isang puting kwarto. Kaagad ko naman inilibot ang paningin ko para makita ko kung nasaan ako.
Nasa hospital room ako pero hindi ko matandaan kung paano ako napunta dito. Kaya naman umupo at sumandal ako sa kama ko at naghintay sa doktor na pumasok at tignan ako. Maya maya ay biglang bumukas ang pinto at may pumasok.
"Kamusta ang pakiramdam mo Camila?" Tanong kaagad ni Agnes nang makita akong gising na at naka-upo sa kama.
"I feel fine." Sagot ko naman sa kanya.
"Why am I here?" I asked her.
"Well, hinimatay ka lang naman sa Operating Room kanina." Sagot niya sa akin at umupo sa upuan sa tabi ng kama ko.
"Why are you my doctor?" Tawa ko ng kaunti.
"As far as I can remember you're an ob-gyne doctor, right?" Pagtatanong ko ulitan sa kanya.
"Well, matatagal ko nang napapasin na madalas kang mapagod these past few weeks so I decided to examine you and I found out you're pregnant." Sagot niya sa akin at napangiti naman ako sa tuwa.
"Wait till Fabio hears this. Sigurado akong matutuwa siya ng husto." Saad ko naman habang malawak ang mga ngiti sa aking labi.
"Asan nga pala siya? Hindi pa ba siya nakakabalik mula sa medical mission nila?" Pagtatanong ko kay Agnes.
"Hindi mo ba naaalala?" Balik tanong niya sa akin.
"Naalala ang alin?" Taka kong tanong sa kanya.
"He died awhile ago. Ikaw pa nga ang nagopera sa kanya, kaya ka rin hinimatay sa O.R. kanina." Binigyan niya ako ng isang malungkot na ngiti.
Hindi ako makapaniwala sa mga sinasabi niya. Fabio can't be dead. He will be a father soon, he can't be dead.
"Nagbibiro ka lang diba? Sabihin mong nagbibiro ka lang Agnes." Pagtatanong ko habang kumukurap kurap ang mga mata.
"No Camila, seryoso ako. Wala na si Fabio. I'm sorry."
Bigla ko nang naalala ang lahat. Kung paano ko siyang sinubukan na iligtas pero hindi ko nagawa.
"No, no, no, no, hindi pwedeng mangyari ito." Pag iyak ko at kaagad namang lumapit si Agnes sa akin para yakapin ako.
"There's nothing we could do Camila." Saad niya sa akin at patuloy lang akong umiyak.
"Ang magagawa mo nalang ay manatili kang matatag para sa anak niyo. Alam mong yun din ang gusto niya. For you to raise your child well." Dagdag niya pa sa akin.
"You're right Agnes, yun din ang gugustuhin ni Fabio. Yung anak nalang namin ang natitira kong alaala sa kanya." Pagpunas ko sa mga luha ko at yumakap lang sa kanya ng mahigpit.
ONE WEEK LATER
Natapos na ang libing niya kanina pa pero nandito pa rin ako at hindi umaalis at nakatingin lang ako sa puntod niya. Mahirap tanggapin na wala na siya pero kailangan.
Wala rin naman na akong choice kung hindi tanggapin nalang diba?
Alam kong ayaw niya rin akong iwang magisa kaya siguro iniwan niya sa akin ang anak namin. Yun nalang ang magiging tanging alaala mula sa kanya.
Namatay siya na inililigtas ang iba bago ang sarili niya. May choice siya na umalis na doon pero mas pinili niyang tumulong sa mga naroroon. Ayun ang bukang bibig sa akin ng mga kapwa niya doktor na naroroon ng mga oras na iyon at nakaligtas.
"My Love, alam kong naririnig mo ako diyan sa taas." I whispered to myself while caressing my abdomen.
"Aalagaan ko ng mabuti at palalakihin ko ng maayos ang anak natin. Alam kong yun ang gusto mo na gawin ko kasya sa mabalot ako ng lungkot sa pagkawala mo."
"He or she would grow up knowing you as a hero who choose to save others before your own."
"Hinding hindi ka namin kakalimutan love."
"I promise you that."
I stood up and walked away finally accepting that he may gone from this world but he still left a part of himself. And that is our child.
END