Prologue
The knights lined-up like an aisle, the armors glistened as the burning fire on torches dance, threads of smoke lingered with the wind, the small leaves rustle, trees waved mournfully, and the flag of our kingdom swayed on top of the castle victoriously.
An aisle of victory towards our empire.
A victory?
Is it really a victory?
My eyes looked upon the dark sky. It was cloudless. It was moonless.
My shoulders started to shake as my footsteps overwhelmed the whole empire of Parsua Sartorias. My tears fell, but my arms around her tightened, wishing the it would make her warm.
"Malapit na tayo... mahal ko... malapit na tayo..." I whispered.
But my Queen didn't response with her closed eyes, pale face, and cold body.
Mas lalong nagtuluan ang luha ko sa bawat hakbang papalapit ko sa palasyo. Ngunit nangako ako sa kanya... nangako akong babalik sa emperyong ito upang umupo sa tronong sabay naming ipinaglaban.
"D-Dastan..." usal ni Lily.
Sa dulo ng mga nakahilerang kawal ay ang mga kapatid kong sugatin din mula sa nakaraang digmaan, nanatili silang nakahilera sa bawat mandirigmang nakalinya para sa amin upang bigyan daan ang aking bawat mga hakbang.
I looked at Lily. I wanted to beg at her... and tell her how tired I was. Gusto ko nang sumuko, gusto ko nang sumama kay Leticia. I wanted to stop the pain...
But I would waste all Leticia's sacrifices...
Ako ang hari.
Ako ang hari.
Ako ang kikilalanin ng lahat bilang kanilang hari.
As I continue to walk inside the palace, I faltered a few times, coughed blood, shred tears, and wished everything was a nightmare. Wishing that my Queen is still breathing...
Sa mga oras na ito pilit akong pinanunuod ng mga kapatid ko sa kabila ng kagustuhan nilang tulungan ako. They knew that this walk should be mine and Leticia... even if I end up crawling to the throne.
Inaka ng lahat na sa trono ako unang magtutungo, ngunit isang lugar lang ang siyang nais puntahan ng aking mga paa.
The place where I claimed her, and the place where I am now willing to let her go.
I am not ready, and will never be ready to let her go... but she needs peace. Kailangan ko na siyang palayain sa malupit na mundong ito.
Nang sandaling makarating ako sa malaking ugat ng aking puno. Ang puno ng liwanag at buhay, sa unang pagkakataon ay natakot ako. Mas humigpit ang yakap ko kay Leticia at halos magmakaawa akong sana'y hindi dumating ang araw na ito.
That I will give her lifeless body away...
Sa unang pagkakataon hinayaan kong mas tumulo ang aking mga luha habang isinisiksik ang aking sarili sa malamig niyang katawan.
"L-Leticia... mahal ko..."
My knees fell on the ground with my shaking arms around her and my tears on her hair.
"Mahal na mahal kita... ikaw lang ang diyosang mamahalin ko..."
Nang sandaling lumuwag na ang aking mga braso sa kanya, kusa nang nagliwanag ang kanyang katawan. Nanatili akong nakaluhod habang nakatitig sa kanya.
Hanggang sa marinig ko ang boses ng kapatid ko, Harper and her singing voice, trying to soothe the pain. Ngunit tila wala na iyong magawa.
Silver light
She turned her face up to the starlit sky
And on this night began to wonder why
She knew that soon the day would come
Ilang minuto lang akong hinayaan ni Lily na mag-isang nakaluhod roon, ngunit hindi rin nagtagal ay lumapit siya sa akin at niyakap ako ng mahigpit.
She's whispering something that I couldn't hear.
Born to be
An heir of beauty and serenity
Into this world she entered quietly
To her surprise she was the one
Nagsimulang lumutang ang katawan ni Leticia. Ang puti niyang kasuotan na laging napapalibutan ng gintong alikabok ay patuloy pa rin nagniningning, ang mahaba at umaalon niyang buhok ay tila nagsasaway sa hangin... at ang maganda at maamo niyang mukha'y hindi man lang nabawasan sa kabila ng nakapikit niyang mga mata.
Destiny was close behind her
Phantom of borrowed life
And the sea was a reminder
Mirror of given light
"She's so beautiful..."
Hindi sumagot sa akin si Lily, sa halip ay ipinadama niya sa akin ang mainit at mahigpit niyang yakap. Habang nanatiling nakatindig sa likuran ko ang aking mga kapatid na pinili rin ang sariling katahimikan.
Tanging ang boses lang ni Harper ang nanatiling namamayani sa mga oras na ito.
Then one day
The sign she'd waited for in skies of grey
Traversed a winding road and came her way
She found the love she hoped she would
Nang sandaling mabuhay ang ugat ng aking puno at tuluyan nang makilala si Leticia, kusa na iyong gumalaw at hinanap ang presensiya ng diyosa na nagdala sa buhay ng prinsipeng nagtataglay ng lubos na kapangyarihan.
"We will love him... he's the greatest gift of Leticia to us..." bulong sa akin ni Lily.
Wala sa sarili akong tumango.
Ang malalaking ugat ay nagsimula nang yumakap sa nagliliwanag na katawan ni Leticia, sinubukan kong tumayo at agawin ang katawan niya, ngunit ang mahigpit na yakap ni Lily ang pumigil sa akin.
Sa pagkakataong iyon, mas naging emosyunal na ako.
"L-Leticia... mahal ko..."
"Dastan..." umiiling na sa akin si Lily habang nanatili siyang nakayakap.
"She's still alive, Lily... please... do something..." I begged her.
But she knew
That she had promises to stay true to
The dormant daughter of the silver moon
Then all at once she understood
"You promised me... you will do everything for me." Nang muli akong sumulyap kay Leticia, halos hindi ko na makita ang katawan niya.
Mas lalo akong sumubok kumawala sa yakap ni Lily. This time she called my brothers' help. Sabay-sabay silang yumakap sa akin upang pigilan akong habulin ang katawan ni Leticia na nilalamon na ng sarili kong puno.
Destiny was close behind her
Phantom of borrowed life
And the sea was a reminder
Mirror of given light
"Leticia..."
Paulit-ulit ang pag-usal ko sa pangalan niya habang tuluyan nang inaangkin ng Puno ng liwanag ang kanyang walang buhay na katawan.
Natapos ang awitin ni Harper kasabay nang unti-unting panghihina ng aking katawan, at pagbaba ng talukap ng aking mga mata.
How will I wake up again if I knew that when I open my eyes, the throne beside mine will be forever empty?