(162)
ဘဝကတိုတိုေလးလို႔ေျပာတယ္...
ေစာင့္ဆိုင္းေနရတဲ့သူအဖို႔ေတာ့ၾကာတယ္...။
ဝဝကစ္ကစ္နဲ႔သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ကႏွစ္မိနစ္ပဲျခားၿပီးလူ႔ေလာကထဲရာက္လာခဲ့တာအခုဆိုတစ္လျပည့္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္...။
"သမီးေလးေတြက...မင္းနဲ႔တူရင္ေကာင္းမွာပဲေက်ာက္စိမ္းရဲ႕..."
ငယ္လြန္းေသးတာမို႔ဒီသမီးေလးႏွစ္ေယာက္ကဘယ္သူနဲ႔တူသလဲဆိုတာကိုမွန္းလို႔မရႏိုင္ေသးဘူးေလ။
အဲဒါေၾကာင့္အခ်ိန္ေတြကေႏွးလြန္းတယ္လို႔ေသွ်ာင့္စိတ္ထဲမွာထင္ေနၿပီး...
အားမလိုအားမရဟန္ေလးနဲ႔ေရရြတ္၏။
"ပါးပါးရဲ႕ဘုရင္မေလးေတြျမန္ျမန္ႀကီးလာစမ္းကြာ..."
အခ်ိန္ေတြကုန္တာေႏွးတယ္လို႔ခဏခဏေျပာေနတတ္တဲ့ဦးေသွ်ာင္ကသိပ္ကိုစိတ္ေလာေနပံုရ၏။
"သမီးေလးေတြကမင္းနဲ႔တူမွာေသခ်ာတယ္...ဦးေသွ်ာင္..."
"ဟင့္အင္း...မင္းနဲ႔တူေစခ်င္တာ...မင္းရဲ႕ကိုယ္ပြားေလးေတြပဲျဖစ္ေစခ်င္တာ...
အတၱႀကီးတယ္ပဲေျပာေျပာ...
အဟုတ္တကယ္...မင္းနဲ႔ပဲတူေစခ်င္တယ္..."
"ငါကေတာ့မင္းနဲ႔တူမွာလို႔တပ္အပ္သိေနတယ္..."
"ဘာလို႔လဲေက်ာက္စိမ္းရ..."
"မင္းကိုခ်စ္တဲ့ငါ့အခ်စ္ေတြေၾကာင့္..."
သူ႔ကိုသိုင္းဖက္ျပီးေျပာလာတဲ့ေက်ာက္စိမ္းမ်က္ႏွာေလးကအျပံဳးႏုႏုေလးေတြျခံရံလို႔ေနတာ...
ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ခါးေလးကိုအလိုက္သင့္ေပြ႕ယူလိုက္ရင္းနႈတ္ခမ္းေလးကိုကပ္နမ္း၏။
"ဆိုလွခ်ည္လားကြာ...အဲဒီနႈတ္ခမ္းေလးက...
အရမ္းေတာ္လာတာမို႔...ဆုခ်ရမယ္...လာခဲ့"
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းေလးကိုတစိမ့္စိမ့္နဲ႔နမ္းမလို႔ၾကံလိုက္ေတာ့မွ...
အခန္းထဲဝုန္းကနဲဝင္ေျပးလာတဲ့...သားေတာ္ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္အၾကံစည္ေလးေတြပ်က္ၿပီးလူခ်င္းခြာရေလသည္...။
ေသစမ္းကြာ...သာသနာဖ်က္ေလးေတြ...
"အဲ...ပါးပါး...ကိုက္ေနျပန္ၿပီ...
ေဖေဖနာသြားဦးမယ္..."
"ရွစ္ထ္...!..."
အၿမဲလိုလိုပလူးတိုင္းအဲဒီအႀကီးေကာင္နဲ႔ပဲမိ,မိေနတာ...
သူတို႔နမ္းေနတာကိုျမင္ေတာ့ဘာလုပ္တာလဲဟင္...chuu ~~ကဒီလိုလုပ္ရတာလား...
ဘာညာနဲ႔...အရစ္ေတြရွည္ၿပီးေတာ့ေတြ႕သမွ်လူကိုလိုက္ေမးမွာစိုးလို႔အလြယ္ေျဖထားရပါသည္...။
"မင္းအေဖကပါးပါးစကားနားမေထာင္လို႔အျပစ္ေပးခ်င္လို႔ကိုက္တာ.."
"ေအာ္...အဲဒါေၾကာင့္ေဖေဖ့ခါးေတြမွာရဲေနတာကိုး..."....တဲ့...။
"ေဖေဖကဘာလို႔စကားနားမေထာင္တာလဲ..."
"ပါးပါးကလည္းေခြးလိုပဲအၾကမ္းႀကီးကိုက္တယ္..."....တဲ့...။
ေအာ္...ကဲ...ငါကပဲေခြးျဖစ္ရေသးတယ္...။
က်စ္...ေျပာေလရႈပ္ေလ...
စပ္စုတတ္လြန္းတဲ့အဲဒီဟာေလးေရွ႕မွာျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တိုင္းတိုင္နဲ႔ေခါင္းသာေျပးေဆာင့္ခ်င္ေတာ့တာ...။
အငယ္ေလးကစကားသိပ္မတတ္ေသးလို႔ပဲေတာ္ေတာ့တယ္...။
ဟူး...ဒီ့ထက္ႀကီးလာရင္ေတာ့ျပႆနာပါပဲ...။
ဒါေပမယ့္လည္း...သူ႔ကိုကိုေမးသမွ်ကိုျပံဳးတံုးတံုးနဲ႔ဂ်ဴနီယာေက်ာက္စိမ္းေလးကနားေထာင္ေနတာ...
ေခါင္းေလးပါညိတ္လို႔...။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ကိုကိုေတာ္တယ္ဆိုတဲ့အထာေလးနဲ႔...။
လူခ်င္းခြာလိုက္ၿပီးေတာ့ေက်ာက္စိမ္းကေခါင္းကုတ္ဖင္ကုတ္...
အခုတေလာ...သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပလူးဖို႔ၾကံလိုက္တိုင္းဒီသားေတြနဲ႔ပဲမိ,မိေနတတ္တာ...ကံကိုမေကာင္းဘူး။
တေန႔ကလည္း...အိပ္ယာေစာစာႀကီးႏိုးလာၾကၿပီးသူတို႔အခန္းထဲ႐ုတ္တရက္ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔ရဲ႕အိပ္ယာေပၚအတင္းတြားတက္လာၾကေတာ့....
ေကာင္းခန္းေရာက္မွမီးျဖတ္ခံရတဲ့ႏွစ္ေယာက္သားက...
အဝတ္ေတြျပန္ရွာမရလို႔ေတြ႕တဲ့ေစာင္ေတြနဲ႔ပတ္ၿပီးအၿမီးေလးကုပ္လို႔သြားေလးခ်ဲၿပီးရယ္ေနခဲ့ရ၏။
အငယ္ေလးကေတာ့ကိစၥမရွိေသးေပမယ့္...
ေႏွာင္ႀကိဳးကေတာ့စပ္စုတတ္တဲ့ဗီဇကမေသးတ့ဲကေလးမို႔...
ပါးပါးတို႔ကဘာလို႔အဝတ္မရွိတာလဲ၊ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲဆိုတာကိုပဲမရမကေမးေနခဲ့တာ...ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းကိုမသိေတာ့ဘူး...။
"အဝတ္မရွိတာကပူလို႔ေလ..."
"ေစာင္ႀကီးျခံဳထားတာကိုပူမွာေပါ့...ပါးပါးကလဲ...ဖယ္လိုက္ေလ..."
ေစာင္ေတြကိုဆြဲပစ္ဖယ္ပစ္နဲ႔လာလုပ္ေနလို႔တင္းက်ပ္ေနေအာင္ျပန္ဆြဲရင္းဒုကၡမ်ားရေသးတာ...။
"ဟား.....ငါေတာ့ေသခ်င္တာပဲ...နတ္ဆိုးေကာင္ေတြရဲ႕..."
အဲဒီေန႔ကတည္းကညအိပ္ရင္တံခါးေလာ့ခ္ခ်ဖို႔လံုးဝမေမ့ရဲေတာ့ပါဘူး..။
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ပါးပါးပါးၾကမယ္ဆိုရင္အဲဒီဟာေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္းကင္းေထာက္ရတဲ့အလုပ္တစ္ခုကပိုလာတာ...
ဘဝႀကီးကက်ီးလန္႔စာစားေနရသလိုပဲ...။
ဟူး...ကေလးေရွာင္လင္သိုင္းက်င့္ရတာေမာတယ္...။
xxxxx
"ေသွ်ာင္...ေရာ့...ေဋေဋ့ကိုလက္အိတ္ေလးစြပ္ေပးဦး..."
လက္အိတ္အျပာေလးကိုေက်ာက္စိမ္းကကမ္းေပးေတာ့...
လ်င္ျမန္စြာပဲအႀကီးမေလးကုေဋ့ကိုေသွ်ာင္ကလက္အိတ္ေလးစြပ္ေပးလိုက္တာ...
ေတြေဝျခင္း၊ တုန္႔ဆိုင္းေနျခင္းတို႔မရွိခဲ့ဘူး...။
"အဲဒါေဋေဋဟုတ္လို႔လားမွားေနဦးမယ္...မင္းေသခ်ာၾကည့္ဦး..."
"ဟြန္႔...႐ူးသြားေတာင္မမွားဘူး...
မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေရြးေတာင္မွဘယ္သမီးကအႀကီးလဲ၊ အငယ္လဲဆိုတာကိုငါေရြးတတ္တယ္...
ေနာ္...ေဋေဋေလး...
ပါးပါးကစူပါဒယ္ဒီေလသိတယ္မလား..."
သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုအဝတ္အစားအသံုးေဆာင္ေတြဆင္တူေတြထားထားမိတာမို႔...
အခုထိအႀကီးအငယ္ခြဲထုတ္ဖို႔ဘယ္သူမွအဆင္မေျပၾကေသးဘူးရယ္...။
ဒါေပမယ့္...ငေသွ်ာင္ကေတာ့ခြ်င္းခ်က္...။
ေမြးထားတဲ့သူေတာင္မွအေသအခ်ာမၾကည့္ဘဲနဲ႔ေရြးထုတ္လို႔မတတ္ေသးေပမယ့္...
ေသွ်ာင္ကေတာ့တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရံုနဲ႔...
ဘယ္တစ္ေယာက္ကကုေဋ၊ ဘယ္တစ္ေယာက္ကကုဋာ လို႔တန္းၿပီးခြဲထုတ္လို႔တတ္ေနတာ...အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းလွ၏။
မယံုသကၤာသလိုေလးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကေနာက္ထပ္လက္အိတ္ေလးႏွစ္ခုကိုယူၿပီးမစြပ္ေပးရေသးတဲ့သမီးေလးက္ိုစြပ္ေပးရင္းနဲ႔ဆံပင္ေတြၾကားကိုေသခ်ာၾကည့္ရတယ္...။
ဆံေဗြရာေသးေသးေလးကိုေတြ႕ေတာ့သိလိုက္ပါသည္။
ေအာ္...ဒီဟာကအငယ္မေလးပဲ...။
ေခါင္းအလည္တည့္တည့္ကဆံေဗြရာမပါတဲ့သမီးေလးကအႀကီးမေလးျဖစ္ၿပီး...
ေဗြပါေနတဲ့သမီးေလးကအငယ္ေလးပါ။
အဟုတ္ကိုပဲငေသွ်ာင္ကဆံပင္ေတြၾကားေသခ်ာေတာင္မၾကည့္ဘဲနဲ႔လက္အိတ္စြပ္ေပးလိုက္တဲ့သမီးေလးကအႀကီးမေလးျဖစ္ေနတာမို႔...
ေက်ာက္စိမ္းကအံ့ၾသတဲ့ဟန္နဲ႔မ်က္ခံုးေလးေတြပင့္မိပါတယ္...။
"အံ့ၾသမေနနဲ႔...ငါ့အခ်စ္ေမတၱာေတြကႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လြန္းလို႔တန္ခိုးေတေဇာ္အာႏုေဘာ္ေတြနဲ႔ၿပည့္စံုလာတာ...အဟြန္း..."
အျပံဳးႏုႏုေလးေတြနဲ႔...သမီးအႀကီးေလးကိုျမႇဴေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကၾကည္ႏူးျခင္းအျပည့္...
ယံုပါတယ္...မင္းအခ်စ္ကတန္ခိုးရွိတယ္ဆိုတာ...။
"ေဆးကေရာ...ေလေဆး...မတိုက္ရေသးဘူးမလား...သြားယူလာခဲ့..."
တေအ့ေအ့နဲ႔ေလခ်ဥ္တက္သလိုေလးျဖစ္လာတဲ့အငယ္မေလးကုဋာ့ကိုေမွာက္ခံုျဖစ္ေအာင္လက္ေပၚတင္လို႔ေလအန္ထြက္ေအာင္ေက်ာကိုပြတ္ေပးရင္းနဲ႔ေသွ်ာင္ကေမးလာမွသတိရလာ၏။
"ေမ့ေနတာ...ယူေပးမယ္..."
"တဆက္ထဲ...ဂ်ဴနီယာ့ေဆးေတြပါယူထုတ္ထား...
ခဏေနသူ႔ပါေဆးတိုက္ရေတာ့မွာ..."
တခါတေလ...ေသွ်ာင္ကပဲအဲဒီကေလးေတြကိုဝမ္းနဲ႔လြယ္ၿပီးေမြးထားတာလား...
ကိုယ္ကပဲဒီကေလးေတြကိုေမြးထားတာလား...?...ေက်ာက္စိမ္းမကြဲျပားခ်င္ဘူး...။
အဲဒီအထိဦးေသွ်ာင္တို႔ေမတၱာစြမ္းအားကအစြမ္းထက္လြန္းေနတတ္တာ...
သူေျပာသလိုပဲ...
သူ႔ႏွလံုးခုန္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုးဒီလူငါးေယာက္စလံုးသူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာေအးခ်မ္းေနမယ္ဆိုတာမလြဲဘူး...တဲ့။
"အင္း...ယံုပါတယ္...မင္းခ်စ္တတ္တယ္ဆိုတာကို..."
"မင္းကနံပတ္တစ္၊ နံပတ္ႏွစ္၊ နံပတ္သံုး...
အဲဒီေနာက္ကမွဒီပိစိေလးေတြကိုအခ်စ္ဆံုး..."
"မင္းေျပာေတာ့နတ္ဆိုးေတြဆို..."
"အာ...အဲဒါက...အဟီး...ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေျပာတာ..."
"ဟြန္႔...ခုတစ္မ်ိဳးေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳးနဲ႔...ခ်ီးထုပ္..."
"ခ်ီးထုပ္မဟုတ္ဘူး...မင္းေယာက်ာ္းကေရႊထုပ္...
ဒါေၾကာင့္မို႔...ေသခ်ာေလးသိမ္းထား...
အဖိုးတန္ၿပီးအမ်ိဳးမွန္လြန္းတာ...
ဒီလို...ဒီလိုေရႊရင္ေအးဂြမ္းလံုးေလးေတြကသက္ေသပဲေနာ္...
ဟုတ္တယ္မို႔လား.....အသည္းေက်ာ္ပဲေလွာ္ေလးေတြရဲ႕...အား...ခ်စ္လိုက္ရတာ..."
သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေဆးတိုက္ၿပီးေတာ့...ဘယ္တစ္ေယာက္ညာတစ္ေယာက္ေပြ႕ၿပီးျမႇူေနျပန္တယ္။
"သမီးေလးေတြနာမည္ကအဲဒါပဲအတည္ယူလိုက္ရေအာင္...
ကုေဋ၊ ကုဋာေပါ့...မင္းေပးတဲ့နာမည္ေလးသေဘာက်တယ္...
ေမေမတို႔လည္းႀကိဳက္တဲ့ပံုပဲ..."
ကေလးေလးေယာက္မွာပထမတစ္ေယာက္ပဲေသွ်ာင့္အေမေပးတာျဖစ္ၿပီးေတာ့...
အငယ္သံုးေယာက္စလံုးကိုေသွ်ာင္ကမွည့္ေပးခဲ့တာပါ။
ဘုရားေက်ာင္းမွာဇာတာခ်တိုင္းလည္းသူစဥ္းစားတဲ့နာမည္ေလးေတြနဲ႔ကိုက္ညီေနတတ္တာမို႔...
အမႊာသမီးေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္းသူေျပာတဲ့နာမည္ေလးပဲေပးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေမြးဖြားၿပီးတာနဲ႔..ခ်က္ခ်င္းသမီးေလးႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုေသြးေတြသံေတြနဲ႔ဒီအတိုင္းဖက္ထားရင္း...ဦးေသွ်ာင္ငိုခဲ့၏။
"Happy Birthday ပါသမီးတို႔ရယ္၊
ဒီေန႔ကစၿပီးဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးကုေဋကုဋာထက္မကတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကိုေပးအပ္သြားပါ့မယ္...
ပါးပါးဘဝထဲကိုေရာက္လာခဲ့ေပးတဲ့အတြက္အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
အရမ္းလည္းခ်စ္တယ္..."
xxxxx
"ဘာ..!..ဘာေျပာတယ္...ကေလးေတြကိုထားခဲ့ၿပီးႏွစ္ေယာက္ထဲယြမယ္...ဟုတ္လား...
ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး..."
Tour guide မွာ ခရီးစဥ္ေတြအပ္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ပါဝယ္ၿပီးေတာ့မွ...
ေမေမ...ကြ်န္ေတာ္တို႔ခရီးသြားမလို႔ဆိုၿပီး...လင္လင္ႏွစ္ေကာင္ကလူႀကီးေတြကိုဖြင့္ေျပာလာခဲ့ေတာ့...
အေမႏွစ္ေယာက္ကတင္းၿပီေလ...။
"ဒီလသားကေလးေတြကိုငါတို႔နဲ႔ထားခဲ့ၿပီးေတာ့...နင္တို႔ႏွစ္ေကာင္ကခရီးထြက္မယ္..."
"အင္း...ဟုတ္တယ္...ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပိတ္ရက္ကဒီတစ္ခါပဲတိုက္ဆိုင္တာ...
ေဆးခန္းလည္းမဖြင့္ခင္ေလးခဏမို႔...ဒီတစ္ခါပဲ....ေနာ္...
အဲဒါေၾကာင့္...ေနာ္...ေမေမ...ပလိစ္..."
ငေသွ်ာင္တင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႔...ေက်ာက္စိမ္းကပါမ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္တာအရမ္းကြ်မ္းက်င္လာခဲ့ပါၿပီ...။
အခုလည္း...သူ႔လင္ဘက္လိုက္ၿပီးေတာ့မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနျပန္တာ...
လက္ညိဳးကေလးတေထာင္ေထာင္နဲ႔...ကေလးလိုလိုေခြးလိုလိုမ်က္ႏွာေပးႀကီးနဲ႔ပါ။
"ေက်ာက္စိမ္း...နင္...နင္...တို႔...ဘယ္လိုအေကာင္ေတြလဲဟယ္..."
"ဘယ္လိုမွမလဲဘူး...ကြ်န္ေတာ္တို႔အခုထိဟန္းနီးမြန္းေကာင္းေကာင္းမထြက္ရေသးဘူးေလ..."
"ဘာဟန္းနီးမြန္းလဲ...နင္တို႔ႏွစ္ေကာင္သြားထားတာၿဖဲၿဖဲစင္ေနၿပီပဲ...ဘာကိုမြန္းခ်င္ေနေသးတာလဲ..."
"ဟာဗ်ာ...ေမေမကလဲ...ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲခရီးတစ္ခါမွမထြက္ခဲ့ဖူးဘူး...
အၿမဲလိုလိုအဲဒီျကားကားေလးေတြပါပါလာတာ...
ဘာမွကဗ်ာမဆန္ရ...ရ...!....အားလာ့...ေမေမ....နာတယ္..."
"ဘာ..!..ငါ့ေျမးေတြကၾကားကားပဲျဖစ္ရေသးတယ္...
ေျပာ...ေျပာရက္လိုက္တာ...လာစမ္း...ငေသွ်ာင္..."
ငေသွ်ာင့္ပါးကိုေဒၚေနေနဆြဲလိမ္ပစ္လိုက္တာ...
ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္မိေတာ့တယ္...။
"အား..!...ေမေမ...စိတ္ေလ်ာ့ပါ...နာ...နာတယ္...ေသပါၿပီ..."
"ေသေအာင္ကိုလုပ္ခ်င္ေနတာ...ဘာကိုကဗ်ာဆန္မွာလဲ...ဟင္..."
"လႊတ္...လႊတ္ပါ...ေသလို႔မရေသးဘူး...ကြ်န္ေတာ္အသက္ငယ္ငယ္ပဲရွိေသးတာ..."
"ငါေနာ္...ဟင္း...သြားၾကစမ္း...
နီးတာနဲ႔ေကာက္ထုမိေတာ့မယ္..."
အထုမခံရခင္ကတည္းကငါးဖယ္လိုျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ငေသွ်ာင္ကေတာ့...သူ႔အေမလက္စြမ္းကိုေၾကာက္လြန္းလို႔ေဝးေဝးကိုေျပးၿပီးသား...
ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္သစၥာေဖာက္ပဲ။
Unicode
(162)
ဘဝကတိုတိုလေးလို့ပြောတယ်...
စောင့်ဆိုင်းနေရတဲ့သူအဖို့တော့ကြာတယ်...။
ဝဝကစ်ကစ်နဲ့သမီးလေးနှစ်ယောက်ကနှစ်မိနစ်ပဲခြားပြီးလူ့လောကထဲရာက်လာခဲ့တာအခုဆိုတစ်လပြည့်သွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်...။
"သမီးလေးတွေက...မင်းနဲ့တူရင်ကောင်းမှာပဲကျောက်စိမ်းရဲ့..."
ငယ်လွန်းသေးတာမို့ဒီသမီးလေးနှစ်ယောက်ကဘယ်သူနဲ့တူသလဲဆိုတာကိုမှန်းလို့မရနိုင်သေးဘူးလေ။
အဲဒါကြောင့်အချိန်တွေကနှေးလွန်းတယ်လို့သျှောင့်စိတ်ထဲမှာထင်နေပြီး...
အားမလိုအားမရဟန်လေးနဲ့ရေရွတ်၏။
"ပါးပါးရဲ့ဘုရင်မလေးတွေမြန်မြန်ကြီးလာစမ်းကွာ..."
အချိန်တွေကုန်တာနှေးတယ်လို့ခဏခဏပြောနေတတ်တဲ့ဦးသျှောင်ကသိပ်ကိုစိတ်လောနေပုံရ၏။
"သမီးလေးတွေကမင်းနဲ့တူမှာသေချာတယ်...ဦးသျှောင်..."
"ဟင့်အင်း...မင်းနဲ့တူစေချင်တာ...မင်းရဲ့ကိုယ်ပွားလေးတွေပဲဖြစ်စေချင်တာ...
အတ္တကြီးတယ်ပဲပြောပြော...
အဟုတ်တကယ်...မင်းနဲ့ပဲတူစေချင်တယ်..."
"ငါကတော့မင်းနဲ့တူမှာလို့တပ်အပ်သိနေတယ်..."
"ဘာလို့လဲကျောက်စိမ်းရ..."
"မင်းကိုချစ်တဲ့ငါ့အချစ်တွေကြောင့်..."
သူ့ကိုသိုင်းဖက်ပြီးပြောလာတဲ့ကျောက်စိမ်းမျက်နှာလေးကအပြုံးနုနုလေးတွေခြံရံလို့နေတာ...
ဦးသျှောင်ကသူ့ခါးလေးကိုအလိုက်သင့်ပွေ့ယူလိုက်ရင်းနှုတ်ခမ်းလေးကိုကပ်နမ်း၏။
"ဆိုလှချည်လားကွာ...အဲဒီနှုတ်ခမ်းလေးက...
အရမ်းတော်လာတာမို့...ဆုချရမယ်...လာခဲ့"
ကျောက်စိမ်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုတစိမ့်စိမ့်နဲ့နမ်းမလို့ကြံလိုက်တော့မှ...
အခန်းထဲဝုန်းကနဲဝင်ပြေးလာတဲ့...သားတော်မောင်နှစ်ယောက်ကြောင့်အကြံစည်လေးတွေပျက်ပြီးလူချင်းခွာရလေသည်...။
သေစမ်းကွာ...သာသနာဖျက်လေးတွေ...
"အဲ...ပါးပါး...ကိုက်နေပြန်ပြီ...
ဖေဖေနာသွားဦးမယ်..."
"ရှစ်ထ်...!..."
အမြဲလိုလိုပလူးတိုင်းအဲဒီအကြီးကောင်နဲ့ပဲမိ,မိနေတာ...
သူတို့နမ်းနေတာကိုမြင်တော့ဘာလုပ်တာလဲဟင်...chuu ~~ကဒီလိုလုပ်ရတာလား...
ဘာညာနဲ့...အရစ်တွေရှည်ပြီးတော့တွေ့သမျှလူကိုလိုက်မေးမှာစိုးလို့အလွယ်ဖြေထားရပါသည်...။
"မင်းအဖေကပါးပါးစကားနားမထောင်လို့အပြစ်ပေးချင်လို့ကိုက်တာ.."
"အော်...အဲဒါကြောင့်ဖေဖေ့ခါးတွေမှာရဲနေတာကိုး..."....တဲ့...။
"ဖေဖေကဘာလို့စကားနားမထောင်တာလဲ..."
"ပါးပါးကလည်းခွေးလိုပဲအကြမ်းကြီးကိုက်တယ်..."....တဲ့...။
အော်...ကဲ...ငါကပဲခွေးဖြစ်ရသေးတယ်...။
ကျစ်...ပြောလေရှုပ်လေ...
စပ်စုတတ်လွန်းတဲ့အဲဒီဟာလေးရှေ့မှာဖြစ်ဖြစ်သွားတတ်တိုင်းတိုင်နဲ့ခေါင်းသာပြေးဆောင့်ချင်တော့တာ...။
အငယ်လေးကစကားသိပ်မတတ်သေးလို့ပဲတော်တော့တယ်...။
ဟူး...ဒီ့ထက်ကြီးလာရင်တော့ပြဿနာပါပဲ...။
ဒါပေမယ့်လည်း...သူ့ကိုကိုမေးသမျှကိုပြုံးတုံးတုံးနဲ့ဂျူနီယာကျောက်စိမ်းလေးကနားထောင်နေတာ...
ခေါင်းလေးပါညိတ်လို့...။
ဘာဖြစ်ဖြစ်ကိုကိုတော်တယ်ဆိုတဲ့အထာလေးနဲ့...။
လူချင်းခွာလိုက်ပြီးတော့ကျောက်စိမ်းကခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ်...
အခုတလော...သူတို့နှစ်ယောက်ပလူးဖို့ကြံလိုက်တိုင်းဒီသားတွေနဲ့ပဲမိ,မိနေတတ်တာ...ကံကိုမကောင်းဘူး။
တနေ့ကလည်း...အိပ်ယာစောစာကြီးနိုးလာကြပြီးသူတို့အခန်းထဲရုတ်တရက်ဝင်လာခဲ့ကြသည်။
သူတို့ရဲ့အိပ်ယာပေါ်အတင်းတွားတက်လာကြတော့....
ကောင်းခန်းရောက်မှမီးဖြတ်ခံရတဲ့နှစ်ယောက်သားက...
အဝတ်တွေပြန်ရှာမရလို့တွေ့တဲ့စောင်တွေနဲ့ပတ်ပြီးအမြီးလေးကုပ်လို့သွားလေးချဲပြီးရယ်နေခဲ့ရ၏။
အငယ်လေးကတော့ကိစ္စမရှိသေးပေမယ့်...
နှောင်ကြိုးကတော့စပ်စုတတ်တဲ့ဗီဇကမသေးတဲ့ကလေးမို့...
ပါးပါးတို့ကဘာလို့အဝတ်မရှိတာလဲ၊ ဘာလုပ်နေကြတာလဲဆိုတာကိုပဲမရမကမေးနေခဲ့တာ...ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်းကိုမသိတော့ဘူး...။
"အဝတ်မရှိတာကပူလို့လေ..."
"စောင်ကြီးခြုံထားတာကိုပူမှာပေါ့...ပါးပါးကလဲ...ဖယ်လိုက်လေ..."
စောင်တွေကိုဆွဲပစ်ဖယ်ပစ်နဲ့လာလုပ်နေလို့တင်းကျပ်နေအောင်ပြန်ဆွဲရင်းဒုက္ခများရသေးတာ...။
"ဟား.....ငါတော့သေချင်တာပဲ...နတ်ဆိုးကောင်တွေရဲ့..."
အဲဒီနေ့ကတည်းကညအိပ်ရင်တံခါးလော့ခ်ချဖို့လုံးဝမမေ့ရဲတော့ပါဘူး..။
နောက်ပြီးတော့...ပါးပါးပါးကြမယ်ဆိုရင်အဲဒီဟာလေးနှစ်ယောက်ကိုလည်းကင်းထောက်ရတဲ့အလုပ်တစ်ခုကပိုလာတာ...
ဘဝကြီးကကျီးလန့်စာစားနေရသလိုပဲ...။
ဟူး...ကလေးရှောင်လင်သိုင်းကျင့်ရတာမောတယ်...။
xxxxx
"သျှောင်...ရော့...ဋေဋေ့ကိုလက်အိတ်လေးစွပ်ပေးဦး..."
လက်အိတ်အပြာလေးကိုကျောက်စိမ်းကကမ်းပေးတော့...
လျင်မြန်စွာပဲအကြီးမလေးကုဋေ့ကိုသျှောင်ကလက်အိတ်လေးစွပ်ပေးလိုက်တာ...
တွေဝေခြင်း၊ တုန့်ဆိုင်းနေခြင်းတို့မရှိခဲ့ဘူး...။
"အဲဒါဋေဋေဟုတ်လို့လားမှားနေဦးမယ်...မင်းသေချာကြည့်ဦး..."
"ဟွန့်...ရူးသွားတောင်မမှားဘူး...
မျက်စိမှိတ်ပြီးရွေးတောင်မှဘယ်သမီးကအကြီးလဲ၊ အငယ်လဲဆိုတာကိုငါရွေးတတ်တယ်...
နော်...ဋေဋေလေး...
ပါးပါးကစူပါဒယ်ဒီလေသိတယ်မလား..."
သမီးနှစ်ယောက်စလုံးကိုအဝတ်အစားအသုံးဆောင်တွေဆင်တူတွေထားထားမိတာမို့...
အခုထိအကြီးအငယ်ခွဲထုတ်ဖို့ဘယ်သူမှအဆင်မပြေကြသေးဘူးရယ်...။
ဒါပေမယ့်...ငသျှောင်ကတော့ချွင်းချက်...။
မွေးထားတဲ့သူတောင်မှအသေအချာမကြည့်ဘဲနဲ့ရွေးထုတ်လို့မတတ်သေးပေမယ့်...
သျှောင်ကတော့တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံနဲ့...
ဘယ်တစ်ယောက်ကကုဋေ၊ ဘယ်တစ်ယောက်ကကုဋာ လို့တန်းပြီးခွဲထုတ်လို့တတ်နေတာ...အံ့သြဖို့ကောင်းလှ၏။
မယုံသင်္ကာသလိုလေးနဲ့ကျောက်စိမ်းကနောက်ထပ်လက်အိတ်လေးနှစ်ခုကိုယူပြီးမစွပ်ပေးရသေးတဲ့သမီးလေးက်ိုစွပ်ပေးရင်းနဲ့ဆံပင်တွေကြားကိုသေချာကြည့်ရတယ်...။
ဆံဗွေရာသေးသေးလေးကိုတွေ့တော့သိလိုက်ပါသည်။
အော်...ဒီဟာကအငယ်မလေးပဲ...။
ခေါင်းအလည်တည့်တည့်ကဆံဗွေရာမပါတဲ့သမီးလေးကအကြီးမလေးဖြစ်ပြီး...
ဗွေပါနေတဲ့သမီးလေးကအငယ်လေးပါ။
အဟုတ်ကိုပဲငသျှောင်ကဆံပင်တွေကြားသေချာတောင်မကြည့်ဘဲနဲ့လက်အိတ်စွပ်ပေးလိုက်တဲ့သမီးလေးကအကြီးမလေးဖြစ်နေတာမို့...
ကျောက်စိမ်းကအံ့သြတဲ့ဟန်နဲ့မျက်ခုံးလေးတွေပင့်မိပါတယ်...။
"အံ့သြမနေနဲ့...ငါ့အချစ်မေတ္တာတွေကကြီးကျယ်မြင့်မြတ်လွန်းလို့တန်ခိုးတေဇော်အာနုဘော်တွေနဲ့ပြည့်စုံလာတာ...အဟွန်း..."
အပြုံးနုနုလေးတွေနဲ့...သမီးအကြီးလေးကိုမြှူနေတဲ့မျက်နှာလေးကကြည်နူးခြင်းအပြည့်...
ယုံပါတယ်...မင်းအချစ်ကတန်ခိုးရှိတယ်ဆိုတာ...။
"ဆေးကရော...လေဆေး...မတိုက်ရသေးဘူးမလား...သွားယူလာခဲ့..."
တအေ့အေ့နဲ့လေချဉ်တက်သလိုလေးဖြစ်လာတဲ့အငယ်မလေးကုဋာ့ကိုမှောက်ခုံဖြစ်အောင်လက်ပေါ်တင်လို့လေအန်ထွက်အောင်ကျောကိုပွတ်ပေးရင်းနဲ့သျှောင်ကမေးလာမှသတိရလာ၏။
"မေ့နေတာ...ယူပေးမယ်..."
"တဆက်ထဲ...ဂျူနီယာ့ဆေးတွေပါယူထုတ်ထား...
ခဏနေသူ့ပါဆေးတိုက်ရတော့မှာ..."
တခါတလေ...သျှောင်ကပဲအဲဒီကလေးတွေကိုဝမ်းနဲ့လွယ်ပြီးမွေးထားတာလား...
ကိုယ်ကပဲဒီကလေးတွေကိုမွေးထားတာလား...?...ကျောက်စိမ်းမကွဲပြားချင်ဘူး...။
အဲဒီအထိဦးသျှောင်တို့မေတ္တာစွမ်းအားကအစွမ်းထက်လွန်းနေတတ်တာ...
သူပြောသလိုပဲ...
သူ့နှလုံးခုန်နေသမျှကာလပတ်လုံးဒီလူငါးယောက်စလုံးသူ့ရင်ခွင်ထဲမှာအေးချမ်းနေမယ်ဆိုတာမလွဲဘူး...တဲ့။
"အင်း...ယုံပါတယ်...မင်းချစ်တတ်တယ်ဆိုတာကို..."
"မင်းကနံပတ်တစ်၊ နံပတ်နှစ်၊ နံပတ်သုံး...
အဲဒီနောက်ကမှဒီပိစိလေးတွေကိုအချစ်ဆုံး..."
"မင်းပြောတော့နတ်ဆိုးတွေဆို..."
"အာ...အဲဒါက...အဟီး...ချစ်စနိုးနဲ့ပြောတာ..."
"ဟွန့်...ခုတစ်မျိုးတော်ကြာတစ်မျိုးနဲ့...ချီးထုပ်..."
"ချီးထုပ်မဟုတ်ဘူး...မင်းယောကျာ်းကရွှေထုပ်...
ဒါကြောင့်မို့...သေချာလေးသိမ်းထား...
အဖိုးတန်ပြီးအမျိုးမှန်လွန်းတာ...
ဒီလို...ဒီလိုရွှေရင်အေးဂွမ်းလုံးလေးတွေကသက်သေပဲနော်...
ဟုတ်တယ်မို့လား.....အသည်းကျော်ပဲလှော်လေးတွေရဲ့...အား...ချစ်လိုက်ရတာ..."
သမီးလေးနှစ်ယောက်ကိုဆေးတိုက်ပြီးတော့...ဘယ်တစ်ယောက်ညာတစ်ယောက်ပွေ့ပြီးမြှူနေပြန်တယ်။
"သမီးလေးတွေနာမည်ကအဲဒါပဲအတည်ယူလိုက်ရအောင်...
ကုဋေ၊ ကုဋာပေါ့...မင်းပေးတဲ့နာမည်လေးသဘောကျတယ်...
မေမေတို့လည်းကြိုက်တဲ့ပုံပဲ..."
ကလေးလေးယောက်မှာပထမတစ်ယောက်ပဲသျှောင့်အမေပေးတာဖြစ်ပြီးတော့...
အငယ်သုံးယောက်စလုံးကိုသျှောင်ကမှည့်ပေးခဲ့တာပါ။
ဘုရားကျောင်းမှာဇာတာချတိုင်းလည်းသူစဉ်းစားတဲ့နာမည်လေးတွေနဲ့ကိုက်ညီနေတတ်တာမို့...
အမွှာသမီးလေးနှစ်ယောက်ကိုလည်းသူပြောတဲ့နာမည်လေးပဲပေးဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
မွေးဖွားပြီးတာနဲ့..ချက်ချင်းသမီးလေးနှစ်ယောက်စလုံးကိုသွေးတွေသံတွေနဲ့ဒီအတိုင်းဖက်ထားရင်း...ဦးသျှောင်ငိုခဲ့၏။
"Happy Birthday ပါသမီးတို့ရယ်၊
ဒီနေ့ကစပြီးဘဝတစ်လျှောက်လုံးကုဋေကုဋာထက်မကတဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကိုပေးအပ်သွားပါ့မယ်...
ပါးပါးဘဝထဲကိုရောက်လာခဲ့ပေးတဲ့အတွက်အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်...
အရမ်းလည်းချစ်တယ်..."
xxxxx
"ဘာ..!..ဘာပြောတယ်...ကလေးတွေကိုထားခဲ့ပြီးနှစ်ယောက်ထဲယွမယ်...ဟုတ်လား...
ပြန်ပြောစမ်းပါဦး..."
Tour guide မှာ ခရီးစဉ်တွေအပ်၊ လေယာဉ်လက်မှတ်ပါဝယ်ပြီးတော့မှ...
မေမေ...ကျွန်တော်တို့ခရီးသွားမလို့ဆိုပြီး...လင်လင်နှစ်ကောင်ကလူကြီးတွေကိုဖွင့်ပြောလာခဲ့တော့...
အမေနှစ်ယောက်ကတင်းပြီလေ...။
"ဒီလသားကလေးတွေကိုငါတို့နဲ့ထားခဲ့ပြီးတော့...နင်တို့နှစ်ကောင်ကခရီးထွက်မယ်..."
"အင်း...ဟုတ်တယ်...ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ပိတ်ရက်ကဒီတစ်ခါပဲတိုက်ဆိုင်တာ...
ဆေးခန်းလည်းမဖွင့်ခင်လေးခဏမို့...ဒီတစ်ခါပဲ....နော်...
အဲဒါကြောင့်...နော်...မေမေ...ပလိစ်..."
ငသျှောင်တင်မဟုတ်တော့ဘဲနဲ့...ကျောက်စိမ်းကပါမျက်နှာပြောင်တိုက်တာအရမ်းကျွမ်းကျင်လာခဲ့ပါပြီ...။
အခုလည်း...သူ့လင်ဘက်လိုက်ပြီးတော့မျက်နှာချိုသွေးနေပြန်တာ...
လက်ညိုးကလေးတထောင်ထောင်နဲ့...ကလေးလိုလိုခွေးလိုလိုမျက်နှာပေးကြီးနဲ့ပါ။
"ကျောက်စိမ်း...နင်...နင်...တို့...ဘယ်လိုအကောင်တွေလဲဟယ်..."
"ဘယ်လိုမှမလဲဘူး...ကျွန်တော်တို့အခုထိဟန်းနီးမွန်းကောင်းကောင်းမထွက်ရသေးဘူးလေ..."
"ဘာဟန်းနီးမွန်းလဲ...နင်တို့နှစ်ကောင်သွားထားတာဖြဲဖြဲစင်နေပြီပဲ...ဘာကိုမွန်းချင်နေသေးတာလဲ..."
"ဟာဗျာ...မေမေကလဲ...ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ထဲခရီးတစ်ခါမှမထွက်ခဲ့ဖူးဘူး...
အမြဲလိုလိုအဲဒီကြားကားလေးတွေပါပါလာတာ...
ဘာမှကဗျာမဆန်ရ...ရ...!....အားလာ့...မေမေ....နာတယ်..."
"ဘာ..!..ငါ့မြေးတွေကကြားကားပဲဖြစ်ရသေးတယ်...
ပြော...ပြောရက်လိုက်တာ...လာစမ်း...ငသျှောင်..."
ငသျှောင့်ပါးကိုဒေါ်နေနေဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်တာ...
ငယ်သံပါအောင်အော်မိတော့တယ်...။
"အား..!...မေမေ...စိတ်လျော့ပါ...နာ...နာတယ်...သေပါပြီ..."
"သေအောင်ကိုလုပ်ချင်နေတာ...ဘာကိုကဗျာဆန်မှာလဲ...ဟင်..."
"လွှတ်...လွှတ်ပါ...သေလို့မရသေးဘူး...ကျွန်တော်အသက်ငယ်ငယ်ပဲရှိသေးတာ..."
"ငါနော်...ဟင်း...သွားကြစမ်း...
နီးတာနဲ့ကောက်ထုမိတော့မယ်..."
အထုမခံရခင်ကတည်းကငါးဖယ်လိုဖြစ်နေပြီဖြစ်တဲ့ငသျှောင်ကတော့...သူ့အမေလက်စွမ်းကိုကြောက်လွန်းလို့ဝေးဝေးကိုပြေးပြီးသား...
နောက်ကျတဲ့ခြေထောက်သစ္စာဖောက်ပဲ။