(160)
လုပ္ခ်င္ရာေတြလုပ္ၿပီးေက်ာက္စိမ္းေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေသွ်ာင့္အတြက္ေတာ့အသာယာဆံုးအခိုက္အတန္႔ေတြပါပဲ...။
ပါးစပ္ကေနတဝူးဝူးေအာ္ရင္းနဲ႔ပင္လယ္ျပာျပာဆီမွာအေပ်ာ္ေတြလြင့္က်ဲေနခဲ့တဲ့ေက်ာက္စိမ္းက...
ေနဝင္ေတာ့မွပဲနားဖို႔သတိရေတာ့တယ္။
ဒါေတာင္မွဂ်က္စကီးႀကီးကိုသံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ေသးဘဲနဲ႔...ေခါင္းေလးတခါခါလုပ္ၿပီးစီးဦးမယ္လို႔ေျပာေနတာ...
"ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္...ျပန္ရေအာင္...
ညေနလည္းေစာင္းေနၿပီ...
အခုမင္းနႈတ္ခမ္းေလးေတြေတာင္ျပာခ်င္ေနၿပီ..."
အခ်ိန္အၾကာႀကီးေရျပင္မွာခ်ည္းေဆာ့ကစားေနခဲ့ေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕နီတ်ာရဲနႈတ္ခမ္းေလးေတြကပန္းခရမ္းေရာင္အျဖစ္ကိုေျပာင္းလို႔ေနပါၿပီ...။
သူ႔လက္ကေလးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ေသာ့ေလးကိုဦးေသွ်ာင္ကအတင္းဆြဲယူၿပီးေတာ့ဂိုက္ဆရာဆီကိုျပန္သြားအပ္ေတာ့သိပ္ေက်နပ္တဲ့ပံုမရဘူး။
"ဟင့္...ခဏေလးပဲစီးရေသးတာ..."
"အမယ္...သံုးနာရီေလာက္စီးထားရတာကိုခဏေလးလား...
ေဆာင္းဟန္ေနတို႔ေတာင္မွေညာင္းလို႔ဆိုၿပီးျပန္သြားၿပီေလ...
ငါေတာင္မူးခ်င္ေနၿပီ..."
ေရလိႈင္းၾကားမွာေဝ့ဝဲေနရတာမို႔ေခါင္းထဲမွာသိပ္မၾကည္လင္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။
ငတိကေတာ့...ေရသူထီးလုပ္ၿပီးေတာ့အသားကုန္ကဲခ်င္ေနတာေရထပ္ကူးဦးမယ္ၾကံေနလို႔တားရပါေသးတယ္...။
"ေတာ္ပါၿပီဆို...ေမေမတို႔ေတာင္မွအခန္းျပန္ၿပီထင္တယ္...
နားရေအာင္ေနာ္...မင္းေျခေထာက္ေလးေတြေရလိႈင္းဒဏ္နဲ႔နီရဲေနတာပဲ...
ညက်ရင္ေတာ့မင္းအဲဒီေျခေလးေတြနာမွာ.."
"ဟြန္႔...အေၾကာင္းျပခ်က္ႀကီးပဲ..."
အတင္းဝတ္ေစခိုင္းလို႔မေက်နပ္ဘဲဝတ္ခဲ့ရတဲ့ေရမစိမ့္တဲ့အက်ႌလက္ရွည္နဲ႔အသက္ကယ္ေဖာ့ထပ္ေလးကိုကမ္းေပၚေရာက္လာတာနဲ႔...ခ်က္ခ်င္းခြ်တ္ပစ္လိုက္ေတာ့...ေတာင့္တင္းေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းေလးကဘြားကနဲေပၚလာေရာ...။
ပင္လယ္ဆားငန္ေရရဲ႕႐ိုက္ခတ္မႈနဲ႔ေနေလာင္ဒဏ္ေၾကာင့္လက္ေကာက္ဝတ္ကေနလက္ဖ်ားေနရာေလးေတြရယ္၊ အက်ႌလည္ပင္းဝကေနမ်က္ႏွာအေပၚဘက္ပိုင္းရယ္ကနီရဲညိဳညစ္လို႔ေနၿပီး...
ရင္ဘတ္ေလးေတြဝမ္းဗိုက္ေလးေတြက်ေတာ့ေဖြးအုလ္ို႔ေနတာ...
အသားေရာင္ခ်င္းေတာင္အေတာ္ကြာေနသည္။
"ဟာ...လူေတြနဲ႔ေလကြာ...အေပၚအက်ႌျပန္ဝတ္စမ္းပါ..."
ျဖဴေဖြးႏုအုေနတဲ့သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးကေငးခ်င္စရာေလးျဖစ္ေနတာမို႔...
ေဘးကေနျဖတ္သြားတဲ့တေယာက္စ,ႏွစ္ေယာက္စ,ကသမင္လည္ျပန္ၾကည့္လာတာေၾကာင့္လည္းေသွ်ာင္ကစိတ္မခ်ဘဲေအာ္ေနရျပန္တယ္...။
"ေက်ာက္စိမ္း...ဘန္ဂလိုဆီေရာက္မွခြ်တ္စမ္းပါကြာ..ျပန္ဝတ္ထားလိုက္..."
ေျပာနရင္းနဲ႔သူခြ်တ္လိုက္တဲ့က်ႌကိုလုယူၿပီးသူ႔ေက်ာေနာက္ကေနလႊားၿပီးအုပ္ေပးလိုက္ေတာ့...
ငတိေလးမ်က္ႏွာကမႈန္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔...သူ႔ကိုၾကည့္လာျပန္တယ္...။
ေသွ်ာင္ကသူ႔အဝတ္ကိုခြ်တ္ၿပီးမွစလြယ္သိုင္းသလိုပုခံုးတစ္ျခမ္းကေနပတ္ထားကာ...
အသက္ကယ္ေဖာ့ထပ္ေလးကိုေရွ႕ႀကိဳးေတြျဖဳတ္ၿပီးဝတ္ထားေတာ့...
ေနေလာင္ထားတဲ့ေသွ်ာင့္ရင္ဘတ္ကအထင္းသားျမင္ေနရသည္။
လည္ပင္းၫွပ္႐ိုးေတြနဲ႔...ရင္ဘတ္ကအ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းတို႔ကအထင္အရွား...
ဒါကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့နႈတ္ခမ္းၿဖဲလို႔ေက်ာက္စိမ္းကလက္ညိဳးတထိုးထိုးနဲ႔ေျပာလာတာ...
"မင္းက်ေတာ့...ဘာမွဝတ္မထားဘဲနဲ႔..."
"မဟုတ္ပါဘူး...ဒီမွာပတ္ထားတာပဲကို..."
ဝတ္ထားတာမဟုတ္ေပမယ့္...အကာကြယ္ကေတာ့ရွိေနတဲ့သေဘာပါ။
"ပတ္ထားတာကဝတ္ထားတာမွမဟုတ္တာ...
သူက်ေတာ့ေနခ်င္သလိုေနတယ္...
ငါ့က်ေတာ့ေနေလာင္မယ္၊
ဟိုဟာျဖစ္မယ္ဒီဟာျဖစ္မယ္နဲ႔..."
"ဟာ...မင္းနဲ႔ငါတူလို႔လား..."
အမွတ္တမဲ့နဲ႔ေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့မွ...
ငတိေလးကအသံတိတ္ၿပီးၿငိမ္က်သြားတာကိုသတိထားမိေတာ့စကားကမွားသြားခဲ့ၿပီ။
နႈတ္ခမ္းေလးတစ္ခ်က္မဲ့လို႔စိတ္ေကာက္သြားတဲ့ပံုေလးနဲ႔ဘာမွမေျပာဘဲ...
သူ႔ေဘးကေနခ်ာကနဲလွည့္ထြက္သည္။
မနက္ကတည္းကေဘာင္းဘီေလးကိုခါးပတ္ေနရာမွာလိပ္တင္ထားလို႔ဒူးအတိကေနေပါင္လယ္ေလာက္အထိတိုတက္ၿပီးေပါင္တြင္းသားေလးေတြျမင္ေနရတာ...
အဲဒါကိုေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ဖို႔ေျပာရင္းနဲ႔...သူတို႔မတည့္ရာမတည့္ေၾကာင္းျဖစ္ထားခဲ့တာပါ။
ႏို႔နစ္ေရာင္ထက္ပိုေဖ်ာ့လွတဲ့သူ႔အသားအေရေလးေတြကပုဝါတစ္ကမ္း၊ လက္တစ္လွမ္းကေနျမင္ရရင္ေတာင္မွအသည္းယားစရာေကာင္းလြန္းေနေတာ့...ၾကည့္ေနရတဲ့သူ႔မွာေနမထိထိုင္မထိနဲ႔၊
မုန္လာဥနဲ႔တူတဲ့အဲဒီေပါင္လံုးေလးေတြကိုေျပးပဲကိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္သလိုလိုေတြျဖစ္လို႔...။
အဲဒါကို...
သူစိမ္းေတြျမင္သြားရင္ဆိုတဲ့သဝန္တိုတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႔တားဆီးမိရင္း...
အေခ်အတင္ေတြထျဖစ္ၿပီးေတာ့...
ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္စိတ္ခံစားခ်က္ေလးေတြသိပ္ႏုေနပံုရတဲ့ငတိကတအီအီနဲ႔ငိုပါေလေရာ...။
အခုလည္းသိပ္ၿပီးမၾကည္တဲ့အၾကည့္ေလးေတြၾကည့္လို႔...
ခြ်တ္လိုက္တဲ့အက်ႌေတြကိုေဝးေဝးဆီပစ္ေပါက္ကာ...
သူနဲ႔ေဝးရာကိုလွည့္ထြက္သြားျပန္ၿပီ။
"ဟာ...ဟိတ္ေကာင္...အက်ႌေတြဘာလို႔ပစ္ထားခဲ့တုန္း..."
သူပစ္လိုက္တဲ့အက်ႌေတြကိုသြားေကာက္ၿပီးေတာ့..:
ခပ္သုတ္သုတ္ေလးလွည့္ထြက္သြားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းေနာက္ကိုအေျပးေလးလိုက္ခဲ့ရျပန္သည္။
"ေက်ာက္စိမ္းဒါကဘယ္ကိုလဲ..."
"......"
ဘာမွျပန္မေျဖဘဲနဲ႔...လမ္းေလွ်ာက္ေနတာေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔...
ေဘးကျမင္ေနရတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးေတာင္တြဲက်လို႔ေနတာ...
ငတိေလးစိတ္ေကာက္သြားတယ္ဆိုတာအေသအခ်ာပါပဲ။
ေဘးကေနေျပးလိုက္ရာကေနေရွ႕မွာအတင္းပိတ္ရပ္ေတာ့လည္းေရွာင္ထြက္ၿပီးေက်ာက္စိမ္းကဘာမွျပန္မေျပာေတာ့...
လက္ကိုပဲအတင္းဆြဲလိုက္ရသည္။
"ဘယ္သြားမလို႔လဲလို႔..."
"ဖယ္စမ္းပါ...မထိနဲ႔...ငါ့ဘာသာဘယ္သြားသြား..."
နႈတ္ခမ္းေလးေတြတဆတ္ဆတ္တုန္လို႔ျပန္ေျပာၿပီး...
ငတိကသူ႔လက္ကိုခ်က္ခ်င္းဖယ္ခ်လို႔ေျခလွမ္းကိုေရွ႕ဆက္၏။
"အက်ႌကြ်တ္ႀကီးနဲ႔...ေက်ာက္စိမ္း..."
"အက်ႌတင္မကဘူး၊ ေဘာင္းဘီမွာခြ်တ္ပစ္မွာ...ခ်ီးထုပ္ေကာင္...
သူက်ေတာ့အက်ႌခြ်တ္လို႔ရတယ္...
ငါက်ေတာ့မရဘူးတဲ့...မတရားဘူး..."
"အာ...အဲဒါက...မင္းက...ဟာ...ေနဦးေလ..."
"မေနဘူး...လိုက္မလာနဲ႔...သြားစမ္း..."
ေက်ာက္စိမ္းကနႈတ္ခမ္းေလးမဲ့လို႔သူဝတ္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီေမ်ာ့ႀကိဳးကိုတကယ္ဆြဲဖယ္မယ့္ဟန္ေလးလုပ္ေနျပန္တာ...
"အာ...ဟိတ္ေကာင္...မလုပ္နဲ႔ေလ..."
အက်ႌေတြကိုလက္တစ္ဖက္မွာဆုပ္လ်က္သားနဲ႔...
ငတိကိုလည္းဆြဲခ်င္၊ သူ႔ေဘာင္းဘီေမ်ာ့ႀကိဳးစကိုလည္းျပန္ခ်ည္ေပးခ်င္နဲ႔...
ဦးေသွ်ာင့္မွာအလုပ္ေတြရႈပ္လို႔...။
ေနာက္ဆံုး...အဲဒီငတိကိုပဲအေနာက္ကေနအတင္းဆြဲဖက္ခ်ဳပ္လိုက္ရ၏။
"အမငိ...ဘာ..!...လုပ္တာလဲ..."
ေနာက္ကေနဖက္ခ်ဳပ္လာတဲ့ေသွ်ာင့္ကိုအတင္းျပန္တြန္းထုတ္ေပမယ့္...ေသွ်ာင္ကလႊတ္မေပးဘူး...။
"ေဟ့ေကာင္...ေသွ်ာင့္...လူေတြနဲ႔ေလ..."
ညေနေစာင္းေနေပမယ့္...ေသာင္ျပင္မွာလူေျခမတိတ္ေသးတာမို႔...
လူတစ္ခ်ိဳ႕ကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္လာတာကိုေတြ႕ရ၏။
ဒါကိုေသွ်ာင္လည္းသိေပမယ့္...ငတိဂြတိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတာကိသိလို႔ဖိန္႔ခ်င္တာ...။
"မင္းကမွေျပာလို႔မရတာ...ခုနကတည္းကနားေထာင္ရမွာ...
အဲဒီႀကိဳးကိုျပန္ခ်ည္လိုက္စမ္းပါ...ၿပီးရင္အဝတ္ျပန္ဝတ္ကြာ..."
သူတို႔ေရာက္ေနတဲ့ေသာင္ျပင္ကေနဘန္ဂလိုဆီေတာ္ေတာ့္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ရဦးမွာမို႔လို႔...
အက်ႌကြ်တ္ႀကီးနဲ႔ေလွ်ာက္သြားဖို႔ကိုဦးေသွ်ာင္ကခြင့္မျပဳခ်င္ဘူး...။
ဒါကိုငတိကလည္းမဝတ္ဘူးဆိုၿပီးဂြေတြက်ေနတာ...
သူဖက္ထားတာကိုအတင္းျပန္႐ုန္းၿပီးေတာ့...ဘုေတာေနတာကိုမေလ်ာ့ဘူး...။
"မဝတ္ဘူး...အက်ႌကြ်တ္နဲ႔ေရကူးဦးမွာ...ဖယ္...လႊတ္ေပး..."
"မလႊတ္ေပးဘူး...ျပန္ၾကမယ္...မင္းေနာ္...မဆိုးစမ္းနဲ႔...ေျပာေနတာနားေထာင္လိုက္..."
မလႊတ္ေပးဘူးဆိုၿပီးေတာ့...ေသွ်ာင္ကခါးကိုဖက္ထားတာကိုပိုတင္းက်ပ္ပစ္လိုက္ကာ...
ကေလးေတြကိုခါးကေနဖက္ၿပီးခ်ီလို႔တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသလိုမ်ိဳးအတင္းဆြဲေခၚ၏။
ဒါကိုျပန္႐ုန္းရင္းနဲ႔...ေက်ာက္စိမ္းကေအာ္သည္။
"ဟာ...ဘာလို႔ဆြဲေနတာလဲ...ဖယ္...မလိုက္ဘူး..."
"ဒီလိုေခၚလို႔မွမလိုက္ရင္ခ်ီမွာေနာ္..."
တကယ္လည္းေသွ်ာင္ကလက္ကိုပံုစံေျပာင္းၿပီးေတာ့...ခ်ီမယ့္ပံုေလးျဖစ္လာတာမို႔...
ေက်ာက္စိမ္းမ်က္လံုးကျပဴးကနဲျဖစ္ၿပီးေတာ့နံေဘးနံဘီကိုလိုက္ၾကည့္မိေတာ့၏။
ညေနေစာင္းေနေပမယ့္...ေသာင္ျပင္မွာလူကမပါးေသးဘဲ...
ဟိုဟိုဒီဒီေနရာတကာမွာရွိေနၾကကာ...
အဲဒီလူေတြကလည္း...
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးေထြးသိုင္းျခံဳေနၾကတာကို...
ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေျဗာင္ေတြၾကည့္လာၾကၿပီမို႔...
ေက်ာက္စိမ္းရွက္ရၿပီေလ...။
"ေသွ်ာင့္...လူေတြၾကည့္ေနတယ္...လႊတ္စမ္းကြာ..."
တီေကာင္ေလးဆားထိသလိုမ်ိဳးသူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာတြန္႔လိမ္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့အသည္းကတယားယား...။
ဟြန္႔...ေခြးေကာင္ေလး...
သူေျပာေနတုန္းကေတာ့ကန္႔လန္႔တိုက္ေနျပီးေတာ့အခုမွလူေတြရွိေနလို႔ရွက္တယ္ဆိုပဲ...။
ပိုလန္႔သြားေအာင္လို႔ထပ္ဖိန္႔ဖို႔ၾကံရင္းနဲ႔...ေသွ်ာင္ကသူ႔ႏွာေခါင္းခြ်န္ခြ်န္ေလးကိုေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ပါးတစ္ဖက္ဆီနမ္းမယ့္ဟန္နဲ႔အတင္းကပ္ပစ္တယ္...။
သူ႔ပါးကိုလာနမ္းတယ္ထင္လို႔လန္႔သြားတဲ့ငတိခမ်ာပုခံုးေလးေတြတုန္ကနဲေတာင္ျဖစ္လို႔...။
"ဟိတ္ေကာင္...မင္း...လူေတြနဲ႔ဆို..."
"ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ရွက္တယ္ဟုတ္လား...
လူေတြၾကည့္ေနတာကိုအစကတည္းကမင္းသိသင့္တာ...ခုနကတည္းကအဝတ္ဝတ္လိုက္ဆိုဝတ္ရမွာ...
လူကိုျမႇူသလိုလို၊ ကလူသလိုလိုေတြလာလာလုပ္ျပၿပီးေတာ့...ဘာအခုမွရွက္ေနတာလဲ.."
"ဟင့္...မင္း...ဖယ္...ဖယ္စမ္းပါ..."
"ရႊတ္...မဖယ္ေတာ့ဘူး...မင္းအဝတ္မဝတ္ခ်င္ဘူးမလား...မဝတ္နဲ႔...
ဒါေပမယ့္...ဒီတိုင္းငါဖက္ထားတဲ့အတိုင္းလိုက္ရမယ္.."
ပါးတစ္ဖက္ကိုတမင္တကာကပ္နမ္းၿပီးေတာ့ဂြက်ေနတဲ့အေကာင္ေပါက္ကိုအက်ပ္ျပန္ကိုင္ကာ...လူယုတ္မာအျပံဳးေလးနဲ႔အတင္းဆြဲဖက္လို႔ေခၚခဲ့ရတယ္...။
"မ႐ုန္းဘဲနဲ႔ၿငိမ္ၿငိမ္လိုက္ေနာ္...ဒီတစ္ခါနမ္းမွာပါးမဟုတ္ဘဲနဲ႔ဘယ္ေနရာေတြျဖစ္သြားမလဲဆိုတာအာမမခံႏိုင္ဘူး..."
"ဟာ...မင္း.....ေသွ်ာင့္...!..."
လူယုတ္မာလို႔ေျပာမလို႔ၾကံၿပီးမွေက်ာက္စိမ္းကအဲဒီစကားလံုးေလးကိုျပန္မ်ိဳခ်ၿပီးမ်က္ေစာင္းေလးေတြလိမ့္ထိုးသည္။
ဒါကိုငေသွ်ာင္ကလည္းရိပ္မိပါရဲ႕...။
"အင္း...ေျပာ...ဘာေျပာမလို႔လဲ...
ဦးေသွ်ာင္ဆိုတဲ့လူယုတ္မာေလးကနားေထာင္ေနတယ္...ဟားဟား..."
"က်စ္...မင္း..!...မင္း...!..."
ေဒါသေလးေတြလည္ေခ်ာင္းထဲမွာျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔...ေက်ာက္စိမ္းဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲစိတ္ကေလးေလ်ာ့ပစ္ရတယ္...။
တကယ္ပါပဲ...စိတ္ေတြတိုလိုက္ရတာ...လူေတာင္ပိုပုဝင္သြားသလိုပဲ။
😂😂😂
ဘန္ဂလိုဆီကိုေရာက္တဲ့အထိဘဲနႈတ္သီးလိုေထာ္ေနခဲ့တဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းေလးကတစ္လက္မမွေလ်ာ့မသြားခဲ့ဘူး။
ျပန္ေရာက္ကတည္းက...သားေတြနဲ႔ပဲေဆာ့ကစားေနခဲ့တာ...ေသွ်ာင့္ကိုေက်ာက္စိမ္းကလံုးဝစကားမေျပာဘူး။
ညစာစားၿပီးတဲ့အထိ...သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ...ကေလးတစ္အုပ္နဲ႔အတူ...ေဟးလားဝါးလားဟိုဟိုဒီဒီသြားေနတာ...
အေမႏွစ္ေယာက္ေတာင္မွေမးျမန္းလာတဲ့အထိပဲ။
"နင္တို႔ဘာျဖစ္ထားၾကတာတုန္း..."
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ကြ်န္ေတာ့္ကိုစိတ္ေကာက္ေနတာ..."
"မင္းလည္းအရမ္းလိုက္မစ,ပါနဲ႔...ငေသွ်ာင္ရယ္၊
ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔တငိုငိုတရယ္ရယ္ျဖစ္ေနတာမေကာင္းဘူး..."
"ကြ်န္ေတာ္ကတမင္စ,တာမဟုတ္ဘူး...သူကကိုေပ်ာ့အိေပ်ာ့ညံ့ျဖစ္ေနတာ..."
"ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ျဖစ္ေနတာပါ...ဘာျဖစ္ျဖစ္မင္ိုေစနဲ႔..."
"ခ်စ္တဲ့သူကိုငိုေအာင္လုပ္စရာလား...
ဒီေကာင့္ေလာက္ခ်စ္တာဒီေကာင္ပဲရွိတာ...
မယံုရင္ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္လိုက္ရွာၾကည့္ပါလား...
ထမင္းထုပ္ႀကီးသိုးၿပီးေတာ့...ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ႂကြင္းေတြပဲျဖစ္ကုန္မွာ..."
"ေအးပါ...ခ်စ္ပါဟယ္၊ ခ်စ္ပါ...နင့္ကိုေတာ့တကယ္မႏိုင္ဘူး..."
ဘယ္သူမွႏိုင္ဖို႔မရွိဘူး...။
ကြ်န္ေတာ္ဆိုတာၿပိဳင္ဘက္ကင္းတဲ့ခ်စ္တတ္လြန္းသူႀကီး။
xxxxx
ညာတာပါေတးနဲ႔...မနက္ျဖန္အေစာႀကီးျပန္ၾကမွာမို႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေစာေစာေပးအိပ္မယ္လို႔ရဲရဲကလာေခၚသြားခဲ့တာ...
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခန္းေလးေပၚကေလသာေဆာင္မွာေက်ာက္စိမ္းတစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့မွဦးေသွ်ာင္ကအထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႔ေရာက္လာခဲ့သည္။
"ေရခဲမုန္႔စားမလား..."
"မစားဘူး..."
"ေရဘဝဲကင္စားခ်င္တာဆို..."
"မစားဘူး..."
"ကမာအစိမ္းကေရာ..."
"မစားဘူး..."
"ဒူးရင္းသီးကေရာ..."
"မစားဘူး..."
"တကယ္လား...ေသခ်ာလား..."
ေသွ်ာင္ကႏွစ္ခါေမးေတာ့မွ...သူ႔ႏွာေခါင္းထဲအနံ့တခ်ိဳ႕ဝင္လာသလိုမို႔...ႏွာေခါင္းေလးကိုတရံႈ႕ရံႈ႕လုပ္မိေတာ့သည္။
"မင္းမစားရင္လည္း...ႏွေမ်ာလို႔ငါစားလိုက္မွာ..."
သူ႔မွာပါလာတဲ့အထုပ္ေလးကိုေရွ႕ခ်ၿပီးေတာ့ဖြင့္ထုပ္လိုက္မွ...ပလပ္စတစ္ဘူးေလးထဲမွာဒူးရင္းသီးေတြ...
ဝိုး....
ပါးစပ္ကေနလႊတ္ကနဲထြက္သြားခါနီးမွအိေျႏၵဆည္ၿပီးေတာ့ေက်ာက္စိမ္းကမ်က္ႏွာေလးလြဲ၏။
စိတ္ေကာက္ေနတာမေျပခ်င္ေသးဘူးမို႔ေလ...။
"ေမႊးလိုက္တာ..."
အဲဒီအနံ့ကိုမႀကိဳက္ေပမယ့္...
ဦးေသွ်ာင္ကတမင္တကာေနာက္ခ်င္တာေၾကာင့္ေမႊးသလိုလိုေလးတရံႈ႕ရံႈ႕လုပ္ေနတာ...
"စားလို႔သိပ္ေကာင္းမယ့္ပံုပဲေနာ္...
အရင္တစ္ခါက...မင္းစားေနတုန္းကစားခ်င္သြားတာ...
အနံ့ေလးကခ်ိဳခ်ိဳအီအီေလးနဲ႔...ဝါး...အသားေတြခ်ည္းပဲ..."
ေဘးကေနအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာျမႇူဆြယ္တဲ့စကားေတြၾကားေနရတာ...
ေက်ာက္စိမ္းတကယ္ေနလို႔အဆင္မေျပဘူး။
ထမင္းစားတုန္းကလဲဘာမွေသခ်ာမစားထားေတာ့...
အခုဒါကိုစားလိုက္ရရင္ရွယ္ပဲလို႔ေတြးေနတာ...
ဒါေပမယ့္...အဲဒီငနာေကာင္ကိုစိတ္ေကာက္ေနလို႔သာပဲ...မ်က္ႏွာကိုခပ္တင္းတင္းလုပ္ထားမိတယ္...။
တကယ္ဆိုအဲဒီဗူးကိုေျပးလုၿပီးေတာ့အပီဆြဲလိုက္ခ်င္တာ...။
"ႏွေမ်ာစရာႀကီးကြာ...ဒါေတြအကုန္ငါပဲစားရေတာ့မလား...တျခားလူကိုေကြ်းရရင္ေကာင္းမလား..."
"....."
"ဟင္...ေက်ာက္စိမ္း..."
"ငါ့ကိုဘာလို႔လာေမးေနတာလဲ...ေကြ်းခ်င္ေကြ်းေပါ့၊
နားညည္းလိုက္တာ..."
"ေအာ္...မသိဘူးေလ...မင္းႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႔...ေမးၾကည့္တာ...
မင္းမစားဘူးဆိုလည္း...တျခားလူကိုပဲ......ပဲ..."
"ေပး...စားမယ္..."
ေသွ်ာင့္စကားေတာင္မဆံုးေသးဘူး...ေက်ာက္စိမ္းဆက္လက္ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲနဲ႔...
ထရပ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ေသွ်ာင့္လက္ထဲကဗူးကိုဆြဲယူၿပီးစားေတာ့တယ္...။
ေရွ႕ႏွစ္ရက္စလံုးပင္လယ္စာေတြခ်ည္းစားေနလို႔...ဒီညေနမွာတမင္တကာကိုမီႏူးေျပာင္းၿပီးဒင္နာကိုမွာေပးလိုက္တာစိတ္ထပ္ေကာက္ေတာ္မူၿပီးတကယ္ဘာမွမစားခဲ့ဘူးေလ။
"ဟြန္႔...ေခြးဆိုးေလး...ေျဖးေျဖးစားဦး..."
သူ႔ကိုေတာင္ျပန္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲနဲ႔...
အေသအခ်ာကိုႀကိတ္ေနတာ...
"ထမင္းက်ေတာ့ေသခ်ာမစားဘဲနဲ႔..."
"ငါထမင္းမွမစားခ်င္တာ"
"မစားခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွအာဟာရျဖစ္ေအာင္ေတာ့စားရမွာပဲေလကြာ...
အခုမင္းတစ္ေယာက္ထဲမွမဟုတ္ေတာ့ဘဲ..."
"အခုစားေနတာပဲကို..."
"ဒါေတြကအဲေလာက္မွအာဟာရမျဖစ္တာကြာ...
အရံအစားအစာနဲ႔အဓိကအစားအစာမွမတူတာ...သိရဲ႕သားနဲ႔..."
"ငါဒီေရာက္ေနတုန္းပဲပင္လယ္စာေကာင္းေကာင္းစားရတာေလ...
ဒါကိုမင္းကမေကြ်းခ်င္တာ..."
"မေကြ်းခ်င္တာမဟုတ္ဘူးကြာ...မင္းကအစိမ္းခ်ည္းစားခ်င္တာကိုး..."
"သြား...လာမေျပာနဲ႔...စားခ်င္တာပဲစားမယ္..."
"မင္းေနာ္...ဂ်စ္သိပ္တိုက္တာပဲ...ဒီဗိုက္ေလးထဲကဟာေလးကဂ်စ္တူးေလးျဖစ္ရမယ္..."
သူထိုင္ေနတဲ့ေက်ာက္ခံုပုေလးနံေဘးမွာအတင္းတိုးေဝွ႕ထိုင္လို႔ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ခါးေလးကိုေပြ႕ယူ၏။
"မိန္းကေလးျဖစ္ေနရင္ေကာင္းမွာပဲကြာ..."
"မင္းကေယာက်ာ္းေလးဆိုမခ်စ္ေတာ့ဘူးလား...?..."
ေက်ာက္စိမ္းက, စားေနရင္းနဲ႔ထပ္ၿပီးဂ်စ္တိုက္ေနျပန္တာၾကည့္ရင္းျပံဳးမိျပန္သည္။
"အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ...ေရွ႕ႏွစ္ေယာက္ကေယာက်ာ္းေလးဆိုေတာ့သမီးေလးထပ္လိုခ်င္တာေပါ့၊
ေႏွာင္ႀကိဳးဆိုတာကလည္းညီမေလးဆိုတာခ်ည္းပဲေျပာေနတာ...သနားဖို႔ေတာင္ေကာင္းေနၿပီ"
တကယ္ကိုပဲ...တအိမ္လံုးကသမီးေလးဆိုၿပီးေျပာေနၾကျပန္တာမို႔...သက္ျပင္းေလးခိုးရိႈက္ျဖစ္သည္။
"ငါလဲသမီးေလးလိုခ်င္တယ္...
ဒါေပမယ့္...ဘာေလးပဲထြက္လာထြက္လာခ်စ္ရမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား..."
"အင္း...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...မင္းရဲ႕ေသြးနဲ႔ငါ့ရဲ႕ေသြးေပါင္းစည္းၿပီးျဖစ္လာတာေလးမို႔ေက်နပ္တယ္...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕...
ဒါေပမယ့္...မင္းနဲ႔တူရင္ပိုေပ်ာ္တာ..."
ဗူးထဲရွိသမွ်ဟာေတြအကုန္ပါးစပ္ထဲထည့္ဝါးေနေတာ့ေဖာင္းကားေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ပါးတစ္ဖက္ကိုသူ႔ႏွာေခါင္းခြ်န္ခြ်န္ေလးနစ္ဝင္သြားေအာင္ဖိရိႈက္လို႔နမ္းရင္းနဲ႔...
သူ႔ဗိုက္ေလးဆီကိုညင္သာစြာတိုးစမ္း၏။
"စားလို႔ေကာင္းလား..."
"အင္း"
"ဒါဆိုစိတ္ေကာက္ေျပၿပီလား...အာဘြားေပး..."
"ဒီဒူးရင္းသီးေလာက္နဲ႔စိတ္ေကာက္ေျပစရာလား...
ညာတာပါေတးလာမလုပ္နဲ႔...ဖယ္စမ္း..."
စားလို႔လဲကုန္ေရာ...စိတ္ေကာက္တဲ့ mood ဆီခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားပံုရ၏။
"ေရခဲမုန္႔ပါေသးတယ္..."
"ဘယ္မွာလဲ..."
ရွိေနတဲ့အိတ္ေလးကိုျပန္ၿဖဲၾကည့္တာလက္သုတ္စကၠဴေတြပဲရွိလို႔ညာတယ္ဆိုတဲ့အထာနဲ႔ေသွ်ာင့္ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးျပန္သည္။
"တကယ္ရွိတယ္...ေရခဲေသတၱာထဲမွာ..."
"ဘာလို႔မယူခဲ့လဲ..."
"အခုစားခ်င္လို႔လား..."
"အင္း...စားမယ္..."
"ဒါေပမယ့္...စရံေပးရမယ္..."
"ဘာစရံလဲ..."
"ေရာ့...ဒီမွာ..."
ေသွ်ာင္ကသူ႔ပါးတစ္ဖက္ကိုထိုးေပးလာေတာ့...နႈတ္ခမ္းေလးမဲ့ၿပီးေက်ာက္စိမ္းကဘုရိႈးရိႈး၏။
"မေပးဘူးလား...ေရခဲမုန္႔စားမွာဆိုအာဘြားေပး..."
"မင္း...သိပ္လူလည္က်တာပဲ..."
"အံမာ...ငါကလူလည္မက်ဘူး၊
မင္းကကပ္စီးကုပ္ေနတာ.."
"ျဖစ္ရေသးတယ္..."
"မေပးဘူးလား..."
"ေပးမယ္.."
သူ႔ပါးတစ္ဖက္ကိုနမ္းရိႈက္ဖို႔နီးကပ္သြားေတာ့မွ...လူလည္ငေသွ်ာင္ကသူ႔နႈတ္ခမ္းေလးကိုဖိနမ္းပစ္သည္။
ၿပီးေတာ့...ေက်ာက္ခံုေပၚမွာေျခေကြးလို႔ထိုင္ေနတဲ့ငတိကိုယ္လံုးေလးကိုႂကြတက္လာေအာင္လို႔ခါးကေနခ်ီယူၿပီးေတာ့...အခန္းထဲသို႔ေျခလွမ္းေတြကိုဦးတည္၏။
"မေန႔ညကလာမထိရဘူးလို႔မင္းရက္စက္ခဲ့တဲ့အၿငိဳးကိုျပန္ေျဖမယ္...
မင္းကငါေကြ်းတာစား...
ငါကမင္းကိုျပန္စားမယ္..."
"ဘာ..!...ေခြးသူေတာင္းစား...ခ်စ္တီးေကာင္...
မင္း...လႊတ္စမ္းပါ...ဟိတ္ေကာင္...ေအာက္ခ်ေပး..."
"စိတ္ခ်...ခ်ေပးမွာ...အိပ္ယာေပၚအရင္သြားရေအာင္...အဲဒီမွာ.....အဟိ..."
"ေႁမြေပြးကိုက္၊ ခ်ီးကားတိုက္ေကာင္...!....မင္း..."
ဝိတ္တက္ေနတဲ့သူ႔ကိုယ္လံုးအခုထိခ်ိယူလို႔ႏိုင္ေသးတဲ့ငေသွ်ာင့္ကိုပဲအံ့ၾသေနရင္း...
႐ုန္းကန္ခ်င္တာေတာင္မွ...ျပဳတ္က်သြားရင္ဗိုက္ထဲတခုခုျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔မ႐ုန္းကန္ရဲဘဲ
ပါးစပ္ကပဲပြစိထ,ေအာင္ေျပာေနရင္းအိပ္ယာေပၚအလိုက္သင့္ပါသြားခဲ့ျပန္သည္။
"မင္း..!..."
"ဟြန္႔....ငါ့ကိုယုတ္မာတယ္လို႔မေျပာရဲေတာ့ဘူးမလား...အဟြန္း..."
မင္း...ယုတ္မာတယ္လို႔မေျပာရဲေတာ့တာ...
အဲဒီေကာင္အေၾကာင္းကိုေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္သိသြားခဲ့လို႔ပါ။
"ဦးေသွ်ာင္...မင္းေနာ္..."
"အင္း...မေျပာနဲ႔သိတယ္...
ဒီေကာင္ကယုတ္မာတတ္တယ္...ပက္စက္တယ္၊ ေကာက္က်စ္တယ္၊ စဥ္းလဲတယ္...
ဉာဏ္မ်ားတယ္...
ဒါေပမယ့္...မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တယ္...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕..."
သူေႁခြေနက်အတိုင္းေလးပဲ...
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးေလးကိုနႈတ္ခမ္းဖ်ားကတဖြဖြညည္းလို႔အနမ္းေတြကိုပ်ိဳးခ်တယ္...။
သူ႔အခ်စ္ေၾကာင့္လည္းအနမ္းေတြကပိုခ်ိဳတယ္။
သိပ္ၿပီးျမန္ဆန္လာတဲ့ရင္ခုန္နႈန္းေတြေၾကာင့္ႏွလံုးေသြးေတြပိုစီးဆင္းလာၿပီးခႏၶာကိုယ္အႏွံအျပားမွာအပူခ်ိန္ေတြတဟုန္ထိုးတက္ေျပးလာခဲ့တယ္...။
အနမ္းေတြ႐ိုင္းမယ္...
ဒါေပမယ့္...ခႏၶာကိုယ္ေတြကေတာ့ယဥ္ပါးေနတယ္...။
သူအပ္ႏွင္းလာတဲ့အထိအေတြ႕ေတြကိုမက္ေမာစြာပဲအလိုက္သင့္သာယာစီးေမ်ာျဖစ္တယ္...။
"ခ်စ္တယ္..."
ဒီတစ္ခါေတာ့ေက်ာက္စိမ္းကသူမေမးဘဲနဲ႔ေျဖပါတယ္...။
"မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တယ္...ဦးေသွ်ာင္..."
ဒါဆိုဘာလိုေသးလို႔လဲ...
သူ႔အခ်စ္နဲ႔ကိုယ့္အခ်စ္ေတြကိုတသားထဲျဖစ္ေအာင္လို႔ေရာစပ္ပစ္လိုက္ၾကမယ္...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ႏွစ္ကိုယ္တူရြက္လြင့္မယ္...
အခ်စ္သမုဒၵရာႀကီးကအတိုင္းအဆမရွိက်ယ္ေျပာတယ္...။
Unicode
(160)
လုပ်ချင်ရာတွေလုပ်ပြီးကျောက်စိမ်းပျော်နေတဲ့အချိန်ဆိုရင်သျှောင့်အတွက်တော့အသာယာဆုံးအခိုက်အတန့်တွေပါပဲ...။
ပါးစပ်ကနေတဝူးဝူးအော်ရင်းနဲ့ပင်လယ်ပြာပြာဆီမှာအပျော်တွေလွင့်ကျဲနေခဲ့တဲ့ကျောက်စိမ်းက...
နေဝင်တော့မှပဲနားဖို့သတိရတော့တယ်။
ဒါတောင်မှဂျက်စကီးကြီးကိုသံယောဇဉ်မပြတ်နိုင်သေးဘဲနဲ့...ခေါင်းလေးတခါခါလုပ်ပြီးစီးဦးမယ်လို့ပြောနေတာ...
"တော်ပါတော့နော်...ပြန်ရအောင်...
ညနေလည်းစောင်းနေပြီ...
အခုမင်းနှုတ်ခမ်းလေးတွေတောင်ပြာချင်နေပြီ..."
အချိန်အကြာကြီးရေပြင်မှာချည်းဆော့ကစားနေခဲ့တော့...ကျောက်စိမ်းရဲ့နီတျာရဲနှုတ်ခမ်းလေးတွေကပန်းခရမ်းရောင်အဖြစ်ကိုပြောင်းလို့နေပါပြီ...။
သူ့လက်ကလေးမှာချိတ်ထားတဲ့သော့လေးကိုဦးသျှောင်ကအတင်းဆွဲယူပြီးတော့ဂိုက်ဆရာဆီကိုပြန်သွားအပ်တော့သိပ်ကျေနပ်တဲ့ပုံမရဘူး။
"ဟင့်...ခဏလေးပဲစီးရသေးတာ..."
"အမယ်...သုံးနာရီလောက်စီးထားရတာကိုခဏလေးလား...
ဆောင်းဟန်နေတို့တောင်မှညောင်းလို့ဆိုပြီးပြန်သွားပြီလေ...
ငါတောင်မူးချင်နေပြီ..."
ရေလှိုင်းကြားမှာဝေ့ဝဲနေရတာမို့ခေါင်းထဲမှာသိပ်မကြည်လင်ချင်တော့ဘူးလေ။
ငတိကတော့...ရေသူထီးလုပ်ပြီးတော့အသားကုန်ကဲချင်နေတာရေထပ်ကူးဦးမယ်ကြံနေလို့တားရပါသေးတယ်...။
"တော်ပါပြီဆို...မေမေတို့တောင်မှအခန်းပြန်ပြီထင်တယ်...
နားရအောင်နော်...မင်းခြေထောက်လေးတွေရေလှိုင်းဒဏ်နဲ့နီရဲနေတာပဲ...
ညကျရင်တော့မင်းအဲဒီခြေလေးတွေနာမှာ.."
"ဟွန့်...အကြောင်းပြချက်ကြီးပဲ..."
အတင်းဝတ်စေခိုင်းလို့မကျေနပ်ဘဲဝတ်ခဲ့ရတဲ့ရေမစိမ့်တဲ့အကျႌလက်ရှည်နဲ့အသက်ကယ်ဖော့ထပ်လေးကိုကမ်းပေါ်ရောက်လာတာနဲ့...ချက်ချင်းချွတ်ပစ်လိုက်တော့...တောင့်တင်းနေတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းလေးကဘွားကနဲပေါ်လာရော...။
ပင်လယ်ဆားငန်ရေရဲ့ရိုက်ခတ်မှုနဲ့နေလောင်ဒဏ်ကြောင့်လက်ကောက်ဝတ်ကနေလက်ဖျားနေရာလေးတွေရယ်၊ အကျႌလည်ပင်းဝကနေမျက်နှာအပေါ်ဘက်ပိုင်းရယ်ကနီရဲညိုညစ်လို့နေပြီး...
ရင်ဘတ်လေးတွေဝမ်းဗိုက်လေးတွေကျတော့ဖွေးအုလ်ို့နေတာ...
အသားရောင်ချင်းတောင်အတော်ကွာနေသည်။
"ဟာ...လူတွေနဲ့လေကွာ...အပေါ်အကျႌပြန်ဝတ်စမ်းပါ..."
ဖြူဖွေးနုအုနေတဲ့သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကငေးချင်စရာလေးဖြစ်နေတာမို့...
ဘေးကနေဖြတ်သွားတဲ့တယောက်စ,နှစ်ယောက်စ,ကသမင်လည်ပြန်ကြည့်လာတာကြောင့်လည်းသျှောင်ကစိတ်မချဘဲအော်နေရပြန်တယ်...။
"ကျောက်စိမ်း...ဘန်ဂလိုဆီရောက်မှချွတ်စမ်းပါကွာ..ပြန်ဝတ်ထားလိုက်..."
ပြောနရင်းနဲ့သူချွတ်လိုက်တဲ့ကျႌကိုလုယူပြီးသူ့ကျောနောက်ကနေလွှားပြီးအုပ်ပေးလိုက်တော့...
ငတိလေးမျက်နှာကမှုန်မှိုင်းမှိုင်းနဲ့...သူ့ကိုကြည့်လာပြန်တယ်...။
သျှောင်ကသူ့အဝတ်ကိုချွတ်ပြီးမှစလွယ်သိုင်းသလိုပုခုံးတစ်ခြမ်းကနေပတ်ထားကာ...
အသက်ကယ်ဖော့ထပ်လေးကိုရှေ့ကြိုးတွေဖြုတ်ပြီးဝတ်ထားတော့...
နေလောင်ထားတဲ့သျှောင့်ရင်ဘတ်ကအထင်းသားမြင်နေရသည်။
လည်ပင်းညှပ်ရိုးတွေနဲ့...ရင်ဘတ်ကအရိုးပြိုင်းပြိုင်းတို့ကအထင်အရှား...
ဒါကိုကြည့်ပြီးတော့နှုတ်ခမ်းဖြဲလို့ကျောက်စိမ်းကလက်ညိုးတထိုးထိုးနဲ့ပြောလာတာ...
"မင်းကျတော့...ဘာမှဝတ်မထားဘဲနဲ့..."
"မဟုတ်ပါဘူး...ဒီမှာပတ်ထားတာပဲကို..."
ဝတ်ထားတာမဟုတ်ပေမယ့်...အကာကွယ်ကတော့ရှိနေတဲ့သဘောပါ။
"ပတ်ထားတာကဝတ်ထားတာမှမဟုတ်တာ...
သူကျတော့နေချင်သလိုနေတယ်...
ငါ့ကျတော့နေလောင်မယ်၊
ဟိုဟာဖြစ်မယ်ဒီဟာဖြစ်မယ်နဲ့..."
"ဟာ...မင်းနဲ့ငါတူလို့လား..."
အမှတ်တမဲ့နဲ့ပြောလိုက်ပြီးတော့မှ...
ငတိလေးကအသံတိတ်ပြီးငြိမ်ကျသွားတာကိုသတိထားမိတော့စကားကမှားသွားခဲ့ပြီ။
နှုတ်ခမ်းလေးတစ်ချက်မဲ့လို့စိတ်ကောက်သွားတဲ့ပုံလေးနဲ့ဘာမှမပြောဘဲ...
သူ့ဘေးကနေချာကနဲလှည့်ထွက်သည်။
မနက်ကတည်းကဘောင်းဘီလေးကိုခါးပတ်နေရာမှာလိပ်တင်ထားလို့ဒူးအတိကနေပေါင်လယ်လောက်အထိတိုတက်ပြီးပေါင်တွင်းသားလေးတွေမြင်နေရတာ...
အဲဒါကိုဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ဖို့ပြောရင်းနဲ့...သူတို့မတည့်ရာမတည့်ကြောင်းဖြစ်ထားခဲ့တာပါ။
နို့နစ်ရောင်ထက်ပိုဖျော့လှတဲ့သူ့အသားအရေလေးတွေကပုဝါတစ်ကမ်း၊ လက်တစ်လှမ်းကနေမြင်ရရင်တောင်မှအသည်းယားစရာကောင်းလွန်းနေတော့...ကြည့်နေရတဲ့သူ့မှာနေမထိထိုင်မထိနဲ့၊
မုန်လာဥနဲ့တူတဲ့အဲဒီပေါင်လုံးလေးတွေကိုပြေးပဲကိုက်ပစ်လိုက်ချင်သလိုလိုတွေဖြစ်လို့...။
အဲဒါကို...
သူစိမ်းတွေမြင်သွားရင်ဆိုတဲ့သဝန်တိုတဲ့စိတ်ကလေးနဲ့တားဆီးမိရင်း...
အချေအတင်တွေထဖြစ်ပြီးတော့...
ကိုယ်ဝန်ကြောင့်စိတ်ခံစားချက်လေးတွေသိပ်နုနေပုံရတဲ့ငတိကတအီအီနဲ့ငိုပါလေရော...။
အခုလည်းသိပ်ပြီးမကြည်တဲ့အကြည့်လေးတွေကြည့်လို့...
ချွတ်လိုက်တဲ့အကျႌတွေကိုဝေးဝေးဆီပစ်ပေါက်ကာ...
သူနဲ့ဝေးရာကိုလှည့်ထွက်သွားပြန်ပြီ။
"ဟာ...ဟိတ်ကောင်...အကျႌတွေဘာလို့ပစ်ထားခဲ့တုန်း..."
သူပစ်လိုက်တဲ့အကျႌတွေကိုသွားကောက်ပြီးတော့..:
ခပ်သုတ်သုတ်လေးလှည့်ထွက်သွားတဲ့ကျောက်စိမ်းနောက်ကိုအပြေးလေးလိုက်ခဲ့ရပြန်သည်။
"ကျောက်စိမ်းဒါကဘယ်ကိုလဲ..."
"......"
ဘာမှပြန်မဖြေဘဲနဲ့...လမ်းလျှောက်နေတာဘောက်ဆတ်ဘောက်ဆတ်နဲ့...
ဘေးကမြင်နေရတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတောင်တွဲကျလို့နေတာ...
ငတိလေးစိတ်ကောက်သွားတယ်ဆိုတာအသေအချာပါပဲ။
ဘေးကနေပြေးလိုက်ရာကနေရှေ့မှာအတင်းပိတ်ရပ်တော့လည်းရှောင်ထွက်ပြီးကျောက်စိမ်းကဘာမှပြန်မပြောတော့...
လက်ကိုပဲအတင်းဆွဲလိုက်ရသည်။
"ဘယ်သွားမလို့လဲလို့..."
"ဖယ်စမ်းပါ...မထိနဲ့...ငါ့ဘာသာဘယ်သွားသွား..."
နှုတ်ခမ်းလေးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်လို့ပြန်ပြောပြီး...
ငတိကသူ့လက်ကိုချက်ချင်းဖယ်ချလို့ခြေလှမ်းကိုရှေ့ဆက်၏။
"အကျႌကျွတ်ကြီးနဲ့...ကျောက်စိမ်း..."
"အကျႌတင်မကဘူး၊ ဘောင်းဘီမှာချွတ်ပစ်မှာ...ချီးထုပ်ကောင်...
သူကျတော့အကျႌချွတ်လို့ရတယ်...
ငါကျတော့မရဘူးတဲ့...မတရားဘူး..."
"အာ...အဲဒါက...မင်းက...ဟာ...နေဦးလေ..."
"မနေဘူး...လိုက်မလာနဲ့...သွားစမ်း..."
ကျောက်စိမ်းကနှုတ်ခမ်းလေးမဲ့လို့သူဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီမျော့ကြိုးကိုတကယ်ဆွဲဖယ်မယ့်ဟန်လေးလုပ်နေပြန်တာ...
"အာ...ဟိတ်ကောင်...မလုပ်နဲ့လေ..."
အကျႌတွေကိုလက်တစ်ဖက်မှာဆုပ်လျက်သားနဲ့...
ငတိကိုလည်းဆွဲချင်၊ သူ့ဘောင်းဘီမျော့ကြိုးစကိုလည်းပြန်ချည်ပေးချင်နဲ့...
ဦးသျှောင့်မှာအလုပ်တွေရှုပ်လို့...။
နောက်ဆုံး...အဲဒီငတိကိုပဲအနောက်ကနေအတင်းဆွဲဖက်ချုပ်လိုက်ရ၏။
"အမငိ...ဘာ..!...လုပ်တာလဲ..."
နောက်ကနေဖက်ချုပ်လာတဲ့သျှောင့်ကိုအတင်းပြန်တွန်းထုတ်ပေမယ့်...သျှောင်ကလွှတ်မပေးဘူး...။
"ဟေ့ကောင်...သျှောင့်...လူတွေနဲ့လေ..."
ညနေစောင်းနေပေမယ့်...သောင်ပြင်မှာလူခြေမတိတ်သေးတာမို့...
လူတစ်ချို့ကသူတို့နှစ်ယောက်ကိုကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်လာတာကိုတွေ့ရ၏။
ဒါကိုသျှောင်လည်းသိပေမယ့်...ငတိဂွတိုက်တော့မယ်ဆိုတာကိသိလို့ဖိန့်ချင်တာ...။
"မင်းကမှပြောလို့မရတာ...ခုနကတည်းကနားထောင်ရမှာ...
အဲဒီကြိုးကိုပြန်ချည်လိုက်စမ်းပါ...ပြီးရင်အဝတ်ပြန်ဝတ်ကွာ..."
သူတို့ရောက်နေတဲ့သောင်ပြင်ကနေဘန်ဂလိုဆီတော်တော့်ကိုလမ်းလျှောက်ရဦးမှာမို့လို့...
အကျႌကျွတ်ကြီးနဲ့လျှောက်သွားဖို့ကိုဦးသျှောင်ကခွင့်မပြုချင်ဘူး...။
ဒါကိုငတိကလည်းမဝတ်ဘူးဆိုပြီးဂွတွေကျနေတာ...
သူဖက်ထားတာကိုအတင်းပြန်ရုန်းပြီးတော့...ဘုတောနေတာကိုမလျော့ဘူး...။
"မဝတ်ဘူး...အကျႌကျွတ်နဲ့ရေကူးဦးမှာ...ဖယ်...လွှတ်ပေး..."
"မလွှတ်ပေးဘူး...ပြန်ကြမယ်...မင်းနော်...မဆိုးစမ်းနဲ့...ပြောနေတာနားထောင်လိုက်..."
မလွှတ်ပေးဘူးဆိုပြီးတော့...သျှောင်ကခါးကိုဖက်ထားတာကိုပိုတင်းကျပ်ပစ်လိုက်ကာ...
ကလေးတွေကိုခါးကနေဖက်ပြီးချီလို့တရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်သလိုမျိုးအတင်းဆွဲခေါ်၏။
ဒါကိုပြန်ရုန်းရင်းနဲ့...ကျောက်စိမ်းကအော်သည်။
"ဟာ...ဘာလို့ဆွဲနေတာလဲ...ဖယ်...မလိုက်ဘူး..."
"ဒီလိုခေါ်လို့မှမလိုက်ရင်ချီမှာနော်..."
တကယ်လည်းသျှောင်ကလက်ကိုပုံစံပြောင်းပြီးတော့...ချီမယ့်ပုံလေးဖြစ်လာတာမို့...
ကျောက်စိမ်းမျက်လုံးကပြူးကနဲဖြစ်ပြီးတော့နံဘေးနံဘီကိုလိုက်ကြည့်မိတော့၏။
ညနေစောင်းနေပေမယ့်...သောင်ပြင်မှာလူကမပါးသေးဘဲ...
ဟိုဟိုဒီဒီနေရာတကာမှာရှိနေကြကာ...
အဲဒီလူတွေကလည်း...
သူတို့နှစ်ယောက်လုံးထွေးသိုင်းခြုံနေကြတာကို...
ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်မဟုတ်ဘဲနဲ့ဗြောင်တွေကြည့်လာကြပြီမို့...
ကျောက်စိမ်းရှက်ရပြီလေ...။
"သျှောင့်...လူတွေကြည့်နေတယ်...လွှတ်စမ်းကွာ..."
တီကောင်လေးဆားထိသလိုမျိုးသူ့ရင်ခွင်ထဲမှာတွန့်လိမ်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းကိုကြည့်ပြီးတော့အသည်းကတယားယား...။
ဟွန့်...ခွေးကောင်လေး...
သူပြောနေတုန်းကတော့ကန့်လန့်တိုက်နေပြီးတော့အခုမှလူတွေရှိနေလို့ရှက်တယ်ဆိုပဲ...။
ပိုလန့်သွားအောင်လို့ထပ်ဖိန့်ဖို့ကြံရင်းနဲ့...သျှောင်ကသူ့နှာခေါင်းချွန်ချွန်လေးကိုကျောက်စိမ်းရဲ့ပါးတစ်ဖက်ဆီနမ်းမယ့်ဟန်နဲ့အတင်းကပ်ပစ်တယ်...။
သူ့ပါးကိုလာနမ်းတယ်ထင်လို့လန့်သွားတဲ့ငတိခမျာပုခုံးလေးတွေတုန်ကနဲတောင်ဖြစ်လို့...။
"ဟိတ်ကောင်...မင်း...လူတွေနဲ့ဆို..."
"ဒါမျိုးကျတော့ရှက်တယ်ဟုတ်လား...
လူတွေကြည့်နေတာကိုအစကတည်းကမင်းသိသင့်တာ...ခုနကတည်းကအဝတ်ဝတ်လိုက်ဆိုဝတ်ရမှာ...
လူကိုမြှူသလိုလို၊ ကလူသလိုလိုတွေလာလာလုပ်ပြပြီးတော့...ဘာအခုမှရှက်နေတာလဲ.."
"ဟင့်...မင်း...ဖယ်...ဖယ်စမ်းပါ..."
"ရွှတ်...မဖယ်တော့ဘူး...မင်းအဝတ်မဝတ်ချင်ဘူးမလား...မဝတ်နဲ့...
ဒါပေမယ့်...ဒီတိုင်းငါဖက်ထားတဲ့အတိုင်းလိုက်ရမယ်.."
ပါးတစ်ဖက်ကိုတမင်တကာကပ်နမ်းပြီးတော့ဂွကျနေတဲ့အကောင်ပေါက်ကိုအကျပ်ပြန်ကိုင်ကာ...လူယုတ်မာအပြုံးလေးနဲ့အတင်းဆွဲဖက်လို့ခေါ်ခဲ့ရတယ်...။
"မရုန်းဘဲနဲ့ငြိမ်ငြိမ်လိုက်နော်...ဒီတစ်ခါနမ်းမှာပါးမဟုတ်ဘဲနဲ့ဘယ်နေရာတွေဖြစ်သွားမလဲဆိုတာအာမမခံနိုင်ဘူး..."
"ဟာ...မင်း.....သျှောင့်...!..."
လူယုတ်မာလို့ပြောမလို့ကြံပြီးမှကျောက်စိမ်းကအဲဒီစကားလုံးလေးကိုပြန်မျိုချပြီးမျက်စောင်းလေးတွေလိမ့်ထိုးသည်။
ဒါကိုငသျှောင်ကလည်းရိပ်မိပါရဲ့...။
"အင်း...ပြော...ဘာပြောမလို့လဲ...
ဦးသျှောင်ဆိုတဲ့လူယုတ်မာလေးကနားထောင်နေတယ်...ဟားဟား..."
"ကျစ်...မင်း..!...မင်း...!..."
ဒေါသလေးတွေလည်ချောင်းထဲမှာပြူတစ်ပြူတစ်နဲ့...ကျောက်စိမ်းဘာမှမပြောတော့ဘဲစိတ်ကလေးလျော့ပစ်ရတယ်...။
တကယ်ပါပဲ...စိတ်တွေတိုလိုက်ရတာ...လူတောင်ပိုပုဝင်သွားသလိုပဲ။
😂😂😂
ဘန်ဂလိုဆီကိုရောက်တဲ့အထိဘဲနှုတ်သီးလိုထော်နေခဲ့တဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကတစ်လက်မမှလျော့မသွားခဲ့ဘူး။
ပြန်ရောက်ကတည်းက...သားတွေနဲ့ပဲဆော့ကစားနေခဲ့တာ...သျှောင့်ကိုကျောက်စိမ်းကလုံးဝစကားမပြောဘူး။
ညစာစားပြီးတဲ့အထိ...သားနှစ်ယောက်နဲ့အတူ...ကလေးတစ်အုပ်နဲ့အတူ...ဟေးလားဝါးလားဟိုဟိုဒီဒီသွားနေတာ...
အမေနှစ်ယောက်တောင်မှမေးမြန်းလာတဲ့အထိပဲ။
"နင်တို့ဘာဖြစ်ထားကြတာတုန်း..."
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး...ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ကောက်နေတာ..."
"မင်းလည်းအရမ်းလိုက်မစ,ပါနဲ့...ငသျှောင်ရယ်၊
ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့တငိုငိုတရယ်ရယ်ဖြစ်နေတာမကောင်းဘူး..."
"ကျွန်တော်ကတမင်စ,တာမဟုတ်ဘူး...သူကကိုပျော့အိပျော့ညံ့ဖြစ်နေတာ..."
"ကိုယ်ဝန်ကြောင့်ဖြစ်နေတာပါ...ဘာဖြစ်ဖြစ်မင်ိုစေနဲ့..."
"ချစ်တဲ့သူကိုငိုအောင်လုပ်စရာလား...
ဒီကောင့်လောက်ချစ်တာဒီကောင်ပဲရှိတာ...
မယုံရင်ရွာရိုးကိုးပေါက်လိုက်ရှာကြည့်ပါလား...
ထမင်းထုပ်ကြီးသိုးပြီးတော့...ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းတွေပဲဖြစ်ကုန်မှာ..."
"အေးပါ...ချစ်ပါဟယ်၊ ချစ်ပါ...နင့်ကိုတော့တကယ်မနိုင်ဘူး..."
ဘယ်သူမှနိုင်ဖို့မရှိဘူး...။
ကျွန်တော်ဆိုတာပြိုင်ဘက်ကင်းတဲ့ချစ်တတ်လွန်းသူကြီး။
xxxxx
ညာတာပါတေးနဲ့...မနက်ဖြန်အစောကြီးပြန်ကြမှာမို့ကလေးနှစ်ယောက်ကိုစောစောပေးအိပ်မယ်လို့ရဲရဲကလာခေါ်သွားခဲ့တာ...
သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့အခန်းလေးပေါ်ကလေသာဆောင်မှာကျောက်စိမ်းတစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့မှဦးသျှောင်ကအထုပ်တစ်ထုပ်နဲ့ရောက်လာခဲ့သည်။
"ရေခဲမုန့်စားမလား..."
"မစားဘူး..."
"ရေဘဝဲကင်စားချင်တာဆို..."
"မစားဘူး..."
"ကမာအစိမ်းကရော..."
"မစားဘူး..."
"ဒူးရင်းသီးကရော..."
"မစားဘူး..."
"တကယ်လား...သေချာလား..."
သျှောင်ကနှစ်ခါမေးတော့မှ...သူ့နှာခေါင်းထဲအနံ့တချို့ဝင်လာသလိုမို့...နှာခေါင်းလေးကိုတရှုံ့ရှုံ့လုပ်မိတော့သည်။
"မင်းမစားရင်လည်း...နှမျောလို့ငါစားလိုက်မှာ..."
သူ့မှာပါလာတဲ့အထုပ်လေးကိုရှေ့ချပြီးတော့ဖွင့်ထုပ်လိုက်မှ...ပလပ်စတစ်ဘူးလေးထဲမှာဒူးရင်းသီးတွေ...
ဝိုး....
ပါးစပ်ကနေလွှတ်ကနဲထွက်သွားခါနီးမှအိန္ဒြေဆည်ပြီးတော့ကျောက်စိမ်းကမျက်နှာလေးလွဲ၏။
စိတ်ကောက်နေတာမပြေချင်သေးဘူးမို့လေ...။
"မွှေးလိုက်တာ..."
အဲဒီအနံ့ကိုမကြိုက်ပေမယ့်...
ဦးသျှောင်ကတမင်တကာနောက်ချင်တာကြောင့်မွှေးသလိုလိုလေးတရှုံ့ရှုံ့လုပ်နေတာ...
"စားလို့သိပ်ကောင်းမယ့်ပုံပဲနော်...
အရင်တစ်ခါက...မင်းစားနေတုန်းကစားချင်သွားတာ...
အနံ့လေးကချိုချိုအီအီလေးနဲ့...ဝါး...အသားတွေချည်းပဲ..."
ဘေးကနေအမျိုးမျိုးသောမြှူဆွယ်တဲ့စကားတွေကြားနေရတာ...
ကျောက်စိမ်းတကယ်နေလို့အဆင်မပြေဘူး။
ထမင်းစားတုန်းကလဲဘာမှသေချာမစားထားတော့...
အခုဒါကိုစားလိုက်ရရင်ရှယ်ပဲလို့တွေးနေတာ...
ဒါပေမယ့်...အဲဒီငနာကောင်ကိုစိတ်ကောက်နေလို့သာပဲ...မျက်နှာကိုခပ်တင်းတင်းလုပ်ထားမိတယ်...။
တကယ်ဆိုအဲဒီဗူးကိုပြေးလုပြီးတော့အပီဆွဲလိုက်ချင်တာ...။
"နှမျောစရာကြီးကွာ...ဒါတွေအကုန်ငါပဲစားရတော့မလား...တခြားလူကိုကျွေးရရင်ကောင်းမလား..."
"....."
"ဟင်...ကျောက်စိမ်း..."
"ငါ့ကိုဘာလို့လာမေးနေတာလဲ...ကျွေးချင်ကျွေးပေါ့၊
နားညည်းလိုက်တာ..."
"အော်...မသိဘူးလေ...မင်းကြိုက်တယ်ဆိုလို့...မေးကြည့်တာ...
မင်းမစားဘူးဆိုလည်း...တခြားလူကိုပဲ......ပဲ..."
"ပေး...စားမယ်..."
သျှောင့်စကားတောင်မဆုံးသေးဘူး...ကျောက်စိမ်းဆက်လက်ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲနဲ့...
ထရပ်နေပြီဖြစ်တဲ့သျှောင့်လက်ထဲကဗူးကိုဆွဲယူပြီးစားတော့တယ်...။
ရှေ့နှစ်ရက်စလုံးပင်လယ်စာတွေချည်းစားနေလို့...ဒီညနေမှာတမင်တကာကိုမီနူးပြောင်းပြီးဒင်နာကိုမှာပေးလိုက်တာစိတ်ထပ်ကောက်တော်မူပြီးတကယ်ဘာမှမစားခဲ့ဘူးလေ။
"ဟွန့်...ခွေးဆိုးလေး...ဖြေးဖြေးစားဦး..."
သူ့ကိုတောင်ပြန်မကြည့်နိုင်တော့ဘဲနဲ့...
အသေအချာကိုကြိတ်နေတာ...
"ထမင်းကျတော့သေချာမစားဘဲနဲ့..."
"ငါထမင်းမှမစားချင်တာ"
"မစားချင်ဘူးဆိုရင်တောင်မှအာဟာရဖြစ်အောင်တော့စားရမှာပဲလေကွာ...
အခုမင်းတစ်ယောက်ထဲမှမဟုတ်တော့ဘဲ..."
"အခုစားနေတာပဲကို..."
"ဒါတွေကအဲလောက်မှအာဟာရမဖြစ်တာကွာ...
အရံအစားအစာနဲ့အဓိကအစားအစာမှမတူတာ...သိရဲ့သားနဲ့..."
"ငါဒီရောက်နေတုန်းပဲပင်လယ်စာကောင်းကောင်းစားရတာလေ...
ဒါကိုမင်းကမကျွေးချင်တာ..."
"မကျွေးချင်တာမဟုတ်ဘူးကွာ...မင်းကအစိမ်းချည်းစားချင်တာကိုး..."
"သွား...လာမပြောနဲ့...စားချင်တာပဲစားမယ်..."
"မင်းနော်...ဂျစ်သိပ်တိုက်တာပဲ...ဒီဗိုက်လေးထဲကဟာလေးကဂျစ်တူးလေးဖြစ်ရမယ်..."
သူထိုင်နေတဲ့ကျောက်ခုံပုလေးနံဘေးမှာအတင်းတိုးဝှေ့ထိုင်လို့ဦးသျှောင်ကသူ့ခါးလေးကိုပွေ့ယူ၏။
"မိန်းကလေးဖြစ်နေရင်ကောင်းမှာပဲကွာ..."
"မင်းကယောကျာ်းလေးဆိုမချစ်တော့ဘူးလား...?..."
ကျောက်စိမ်းက, စားနေရင်းနဲ့ထပ်ပြီးဂျစ်တိုက်နေပြန်တာကြည့်ရင်းပြုံးမိပြန်သည်။
"အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူးလေ...ရှေ့နှစ်ယောက်ကယောကျာ်းလေးဆိုတော့သမီးလေးထပ်လိုချင်တာပေါ့၊
နှောင်ကြိုးဆိုတာကလည်းညီမလေးဆိုတာချည်းပဲပြောနေတာ...သနားဖို့တောင်ကောင်းနေပြီ"
တကယ်ကိုပဲ...တအိမ်လုံးကသမီးလေးဆိုပြီးပြောနေကြပြန်တာမို့...သက်ပြင်းလေးခိုးရှိုက်ဖြစ်သည်။
"ငါလဲသမီးလေးလိုချင်တယ်...
ဒါပေမယ့်...ဘာလေးပဲထွက်လာထွက်လာချစ်ရမှာပဲမဟုတ်ဘူးလား..."
"အင်း...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်...မင်းရဲ့သွေးနဲ့ငါ့ရဲ့သွေးပေါင်းစည်းပြီးဖြစ်လာတာလေးမို့ကျေနပ်တယ်...ကျောက်စိမ်းရဲ့...
ဒါပေမယ့်...မင်းနဲ့တူရင်ပိုပျော်တာ..."
ဗူးထဲရှိသမျှဟာတွေအကုန်ပါးစပ်ထဲထည့်ဝါးနေတော့ဖောင်းကားနေတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ပါးတစ်ဖက်ကိုသူ့နှာခေါင်းချွန်ချွန်လေးနစ်ဝင်သွားအောင်ဖိရှိုက်လို့နမ်းရင်းနဲ့...
သူ့ဗိုက်လေးဆီကိုညင်သာစွာတိုးစမ်း၏။
"စားလို့ကောင်းလား..."
"အင်း"
"ဒါဆိုစိတ်ကောက်ပြေပြီလား...အာဘွားပေး..."
"ဒီဒူးရင်းသီးလောက်နဲ့စိတ်ကောက်ပြေစရာလား...
ညာတာပါတေးလာမလုပ်နဲ့...ဖယ်စမ်း..."
စားလို့လဲကုန်ရော...စိတ်ကောက်တဲ့ mood ဆီချက်ချင်းပြောင်းသွားပုံရ၏။
"ရေခဲမုန့်ပါသေးတယ်..."
"ဘယ်မှာလဲ..."
ရှိနေတဲ့အိတ်လေးကိုပြန်ဖြဲကြည့်တာလက်သုတ်စက္ကူတွေပဲရှိလို့ညာတယ်ဆိုတဲ့အထာနဲ့သျှောင့်ကိုမျက်စောင်းထိုးပြန်သည်။
"တကယ်ရှိတယ်...ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ..."
"ဘာလို့မယူခဲ့လဲ..."
"အခုစားချင်လို့လား..."
"အင်း...စားမယ်..."
"ဒါပေမယ့်...စရံပေးရမယ်..."
"ဘာစရံလဲ..."
"ရော့...ဒီမှာ..."
သျှောင်ကသူ့ပါးတစ်ဖက်ကိုထိုးပေးလာတော့...နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့ပြီးကျောက်စိမ်းကဘုရှိုးရှိုး၏။
"မပေးဘူးလား...ရေခဲမုန့်စားမှာဆိုအာဘွားပေး..."
"မင်း...သိပ်လူလည်ကျတာပဲ..."
"အံမာ...ငါကလူလည်မကျဘူး၊
မင်းကကပ်စီးကုပ်နေတာ.."
"ဖြစ်ရသေးတယ်..."
"မပေးဘူးလား..."
"ပေးမယ်.."
သူ့ပါးတစ်ဖက်ကိုနမ်းရှိုက်ဖို့နီးကပ်သွားတော့မှ...လူလည်ငသျှောင်ကသူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိနမ်းပစ်သည်။
ပြီးတော့...ကျောက်ခုံပေါ်မှာခြေကွေးလို့ထိုင်နေတဲ့ငတိကိုယ်လုံးလေးကိုကြွတက်လာအောင်လို့ခါးကနေချီယူပြီးတော့...အခန်းထဲသို့ခြေလှမ်းတွေကိုဦးတည်၏။
"မနေ့ညကလာမထိရဘူးလို့မင်းရက်စက်ခဲ့တဲ့အငြိုးကိုပြန်ဖြေမယ်...
မင်းကငါကျွေးတာစား...
ငါကမင်းကိုပြန်စားမယ်..."
"ဘာ..!...ခွေးသူတောင်းစား...ချစ်တီးကောင်...
မင်း...လွှတ်စမ်းပါ...ဟိတ်ကောင်...အောက်ချပေး..."
"စိတ်ချ...ချပေးမှာ...အိပ်ယာပေါ်အရင်သွားရအောင်...အဲဒီမှာ.....အဟိ..."
"မြွေပွေးကိုက်၊ ချီးကားတိုက်ကောင်...!....မင်း..."
ဝိတ်တက်နေတဲ့သူ့ကိုယ်လုံးအခုထိချိယူလို့နိုင်သေးတဲ့ငသျှောင့်ကိုပဲအံ့သြနေရင်း...
ရုန်းကန်ချင်တာတောင်မှ...ပြုတ်ကျသွားရင်ဗိုက်ထဲတခုခုဖြစ်သွားမှာစိုးလို့မရုန်းကန်ရဲဘဲ
ပါးစပ်ကပဲပွစိထ,အောင်ပြောနေရင်းအိပ်ယာပေါ်အလိုက်သင့်ပါသွားခဲ့ပြန်သည်။
"မင်း..!..."
"ဟွန့်....ငါ့ကိုယုတ်မာတယ်လို့မပြောရဲတော့ဘူးမလား...အဟွန်း..."
မင်း...ယုတ်မာတယ်လို့မပြောရဲတော့တာ...
အဲဒီကောင်အကြောင်းကိုစေ့စေ့ပေါက်ပေါက်သိသွားခဲ့လို့ပါ။
"ဦးသျှောင်...မင်းနော်..."
"အင်း...မပြောနဲ့သိတယ်...
ဒီကောင်ကယုတ်မာတတ်တယ်...ပက်စက်တယ်၊ ကောက်ကျစ်တယ်၊ စဉ်းလဲတယ်...
ဉာဏ်များတယ်...
ဒါပေမယ့်...မင်းကိုသိပ်ချစ်တယ်...ကျောက်စိမ်းရဲ့..."
သူခြွေနေကျအတိုင်းလေးပဲ...
ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားလုံးလေးကိုနှုတ်ခမ်းဖျားကတဖွဖွညည်းလို့အနမ်းတွေကိုပျိုးချတယ်...။
သူ့အချစ်ကြောင့်လည်းအနမ်းတွေကပိုချိုတယ်။
သိပ်ပြီးမြန်ဆန်လာတဲ့ရင်ခုန်နှုန်းတွေကြောင့်နှလုံးသွေးတွေပိုစီးဆင်းလာပြီးခန္ဓာကိုယ်အနှံအပြားမှာအပူချိန်တွေတဟုန်ထိုးတက်ပြေးလာခဲ့တယ်...။
အနမ်းတွေရိုင်းမယ်...
ဒါပေမယ့်...ခန္ဓာကိုယ်တွေကတော့ယဉ်ပါးနေတယ်...။
သူအပ်နှင်းလာတဲ့အထိအတွေ့တွေကိုမက်မောစွာပဲအလိုက်သင့်သာယာစီးမျောဖြစ်တယ်...။
"ချစ်တယ်..."
ဒီတစ်ခါတော့ကျောက်စိမ်းကသူမမေးဘဲနဲ့ဖြေပါတယ်...။
"မင်းကိုသိပ်ချစ်တယ်...ဦးသျှောင်..."
ဒါဆိုဘာလိုသေးလို့လဲ...
သူ့အချစ်နဲ့ကိုယ့်အချစ်တွေကိုတသားထဲဖြစ်အောင်လို့ရောစပ်ပစ်လိုက်ကြမယ်...
နောက်ပြီးတော့...နှစ်ကိုယ်တူရွက်လွင့်မယ်...
အချစ်သမုဒ္ဒရာကြီးကအတိုင်းအဆမရှိကျယ်ပြောတယ်...။