(153)
ေဆာင္းဟန္ေနနဲ႔ေလး'တို႔ရဲ႕လက္ထပ္ပြဲေလးကေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲၿပီးဆံုးသြားခဲ့တဲ့ေနာက္...
ငခြ်တ္ႏွစ္ေကာင္ဟာလက္ထပ္ဖို႔အတြက္စတင္ျပင္ဆင္ရမယ့္အခ်ိန္ကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္...။
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဘဝေတြေပါင္းစည္းၾကရတဲ့လက္ထပ္ပြဲဆိုတာေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္သတဲ့...။
ဒီ့ထက္ပိုၿပီးရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတာကေတာ့...
လက္ထပ္ပြဲကိုဘယ္လိုလုပ္မယ္၊ ဘယ္မွာလုပ္မယ္ဆိုတာကိုတိုင္ပင္ဆံုးျဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္သတဲ့...။
"စီနီယာတို႔...ဒီကေနကတ္တေလာက္ေတြယူသြားသင့္တယ္သိလား...
ဒီ resort ကတျခားေနရာေကာင္းေကာင္းေတြအမ်ားႀကီးရွိေသးတာ...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...စီနီယာတို႔အတြက္ကြ်န္ေတာ္တို႔နာမည္ေတြနဲ႔ recommend လုပ္ေပးခဲ့မယ္...
အဲဒါဆိုပထမဦးစားေပးျဖစ္ၿပီးစီနီယာတို႔လိုခ်င္တဲ့ေနရာအလြယ္တကူရမွာပဲ..."
အခ်ိန္အနည္းငယ္ေနာက္က်ၿပီးမွျပင္ဆင္ခဲ့ရေတာ့...
သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ေနရာေလးမရလိုက္လို႔...
ေလး'ကသိပ္ၿပီးစိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး...။
အဲဒါေၾကာင့္...ေက်ာက္စိမ္းတို႔အတြက္ကိုေစတနာေလးနဲ႔ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္...။
"စီနီယာတို႔သာအျမန္ဆံုးျဖတ္...ဒီဘက္ကကမ္းေျခကေနရာကသိပ္ေကာင္းတာတဲ့...
က်ယ္ၿပီးေတာ့...ထပ္တိုးေဆာက္ထားတာသိပ္မၾကာေသးဘူးၾကားတယ္...ကြ်န္ေတာ္တို႔ booking တင္တာေနာက္က်သြားလို႔မရေတာ့တာ...
အဲဒါေလးမႀကိဳက္ဘူးလား..."
လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ကတ္တေလာက္ေလးကိုၾကည့္မိေတာ့...ကမ္းေျခက resort ေလးျဖစ္ၿပီး...သိပ္လည္းမေဝးဘူး...။
"မဆိုးဘူး...အၾကံေလးေကာင္းသားပဲ..."
ငေသွ်ာင္ကသေဘာက်ေပမယ့္...ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့နႈတ္ခမ္းၿဖဲတယ္...။
"ေႏြရာသီဆိုကမ္းေျခေတြကလူမ်ားေတာ့ရႈပ္ဦးမယ္..."
"မရႈပ္ပါဘူး...ရႈပ္ရေအာင္...လူတကာျဖတ္သြားျဖတ္လာလို႔ရတဲ့ေနရာမ်ိဳးလုပ္စရာလား...
ေသခ်ာေတာ့...ျပင္ဆင္မွာေပါ့.....ေနာက္ၿပီးေတာ့...ညေနဘက္ေတြပဲလုပ္ရမွာကို..."
"ကမ္းေျခကညေနမွလူစည္တာေလ...ငေသွ်ာင္ရ..."
"စည္တာေတာ့သိတယ္ေလ.....ဒါေပမယ့္...ဘူၾကားထဲမွာေတာ့ဘယ္လုပ္မလဲ..."
"လုပ္လုပ္မလုပ္လုပ္...လူကေတာ့ဝိုင္းၾကမွာပဲ..."
"ဝိုင္းေတာ့ဘာျဖစ္လဲ..."
"ေဘာျဖစ္တယ္..."
အဲဒီလိုေတြ.....ဆန္႔က်င္ဘက္အေတြးေလးေတြနဲ႔...
သူတို႔လက္ထပ္ပြဲကစျပင္ဆင္ကတည္းက...ယဥ္သကို...။
ဦးေသွ်ာင္ကကတ္တေလာက္ေလးေတြကိုအိမ္သယ္သြားၿပီးေအးေဆးဆံုးျဖတ္မယ္ၾကံလို႔...
ေတြ႕သမွ်ကတ္တေလာက္ေလးေတြကိုလက္ထဲေကာက္ထည့္သည္...။
"အဲဒီေလာက္ေတာင္အမ်ားႀကီးမယူနဲ႔ေလ...
ဘာလုပ္မွာလဲ..."
"ဘာျဖစ္လဲ...ယူေစခ်င္လို႔ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးထားေပးထားတာကို...ယူရတာေပါ့..."
"မင္းယူေနတာေတြက တကယ့္ ထိပ္တန္းပြဲေနရာေတြေလ...
အဲဒါေတြလိုလို႔လား...
ငါတို႔အက်ဥ္းပဲလုပ္မွာလို႔ေျပာထားတယ္ေနာ္...ေသွ်ာင္..."
"ဘယ္သူကေရာဘာေျပာေနလို႔လဲ..."
"ၿပီးေရာ..."
xxxxx
လက္ထပ္ပြဲအတြက္ျပင္ဆင္တိုင္ပင္ရတဲ့အခ်ိန္ဟာရင္ခုန္စရာအေကာင္းဆံုးနဲ႔ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္သတဲ့...။
ဒါေပမယ့္...အဲဒီေမ်ာက္ေလာင္းႏွစ္ေကာင္အတြက္ကေတာ့ေျပာင္းျပန္ႀကီး...
စၿပီးတိုင္ပင္ကတည္းကရန္ျဖစ္ၾကရတာ...
ဘာတစ္ခုမွအဆင္တေျပျဖစ္မေနဘူး...။
တစ္ေယာက္ကဒါဆိုရင္...ေနာက္တစ္ေယာက္ကဟိုဟာ...
သူကအျဖဴဆိုကိုယ္ကအမည္းနဲ႔...
အကုန္ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြခ်ည္းပဲ...။
"တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီဆံုးျဖတ္မယ္ကြာ...
မင္းကေနရာေရြးရင္...ငါကအစားေသာက္ေရြးမယ္...အိုေကလား..."
စာရြက္အရွည္ႀကီးေပၚမွာဘယ္သူကဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကိုေရးခ်ၿပီးေတာ့...ႏွစ္ေယာက္သားေခါင္းခ်င္းဆိုင္ရန္ျဖစ္ေနရတာ...
အိမ္ကလူႀကီးေတြလည္းဘာမွဝင္မေျပာႏိုင္ဘူး...။
"ေမေမတို႔ေအးေဆးသက္သာပဲေနပါေတာ့...
ရတယ္...ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေလးလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး..."
ငေသွ်ာင့္စကားကိုေက်ာက္စိမ္းကလည္းေခါင္းညိတ္တယ္...။
"ဟုတ္တယ္...ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ့္ဘာသာလုပ္မယ္..."
ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့...ႏွစ္ေယာက္သားကညီၫႊတ္ေနၾကတာ...
မဂၤလာကိစၥကိုေျပာမယ္ဆိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းရန္သတ္ၾကေတာ့တာပဲ...။
"ေစ်းႀကီးလိုက္တာ...ေနာက္ၿပီးအဲဒီေနရာကအက်ယ္ႀကီးပဲ........မလိုအပ္ဘူး...ေသွ်ာင္
တျခားဟာေရြးကြာ..."
ေက်ာက္စိမ္းကေစ်းအရမ္းႀကီးတဲ့ကတ္တေလာက္ေတြကိုဖယ္ပစ္လိုက္ေတာ့...အဲဒါေတြက္ို...ေသွ်ာင္ကျပန္ဆြဲယူ၏။
"အဲဒါေတြအကုန္ေနရာေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ...
ေတာ္စမ္း...အဲဒါထဲကပဲယူမွာ...
က်ယ္ေလေကာင္းေလပဲ....ဟိတ္ေကာင္.....ေက်ာက္စိမ္း....မင္းဘုဂလန္႔က်တာမ်ားေနၿပီ..."
"ဘာဘုဂလန္႔လဲ....မင္းသာဂြက်ေနတာ...
သြားစမ္း....အဲဒီအဝါထဲကဟာပဲယူမယ္...အနီေရာင္ေတြဖယ္ပစ္လိုက္..."
"ေက်ာက္စိမ္း...!..."
"အဲဒီေနရာေတြကအက်ယ္ႀကီးနဲ႔...ဘာလုပ္မွာတုန္း...!....
အက်ဥ္းပဲလုပ္မွာက္ို....ေတာ္စမ္း.....ဒုတိယတန္းစားထဲကဟာပဲေရြးမယ္..."
"မလိုဘူး.....ငါလူေရၿပီးၿပီ...ႏွစ္ရာေက်ာ္ၿပီးလူသံုးရာနီးပါးျဖစ္ေနတာ...
အက်ဥ္းဆိုရင္ေတာင္မွ....အဲဒီအနီေရာင္လိုင္းထဲကဟာပဲေရြးရမွာပဲ..."
စာရြက္ေပၚမွာအစိမ္းေရာင္ရယ္၊ အဝါေရာင္ရယ္၊ အနီေရာင္ရယ္...လိုင္းအေရာင္သံုးမ်ိဳးနဲ႔ခြဲထားတာ...
အနီေရာင္ဆိုတာ...လူသိပ္မ်ားတဲ့ပြဲေတြအတြက္သံုးေပးတဲ့ေနရာက်ယ္ေတြမို႔...
ေစ်းနႈန္းေရာအျပင္ဆင္ေတြေရာ၊ စပါယ္ရွယ္မွအထူးစပါယ္ရွယ္ေတြပါ...။
ဦးေသွ်ာင္ကအဲဒါေတြထဲကပဲေရြးမယ္တကဲကဲလုပ္ေနတာကို...
ေက်ာက္စိမ္းကတင္းခံၿပီးျငင္းၾကတာ...
ႏွစ္ေယာက္သား...ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ပဲ...။
"လူကမ်ားေနတာ...ခ်ီးထုပ္ရဲ႕...
အနီေရာင္မွမဟုတ္ရင္ဘယ္ေနရာမွငါတို႔ပြဲကိုလက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး...သိလား..."
"လူကဘာကိစၥနဲ႔မ်ားသြားတာလဲ.....ငါအက်ဥ္းလုပ္ဖို႔ပဲသေဘာတူတာေနာ္....ငေသွ်ာင္..!....မင္းလူလည္မက်နဲ႔..."
"ျဖစ္ရတယ္...ဒီမွာၾကည့္...
285 ေယာက္ေတာင္မွေလ...ဒါကလူနည္းနည္းေလးလား..."
အဲဒီေတာ့မွငတိကျငိမ္က်သြားတာ...
"ထပ္ေလ်ာ့လို႔မရေတာ့ဘူးလား..."
"ဒီလူေတြကမင္းနဲ႔ငါတိုင္ပင္ၿပီးမွေရတြက္ထားတဲ့လူေတြပဲေလ...ဘယ္သူ႔ကိုေလ်ာ့ပစ္အံုးမလို႔လဲ..."
ဘယ္သူ႔ကိုဖိတ္ရမယ္ဆိုတာ....
ႏွစ္ရက္တိတိေခါင္းေျခာက္ေအာင္စဥ္းစားၿပီးေတာ့လူေရတြက္ခဲ့ရတာ...
အဲဒီတုန္းကလည္းရန္သတ္ခဲ့ရတာပဲ...။
မိသားစုမို႔လို႔၊ ေဆြမ်ိဳးမို႔လို႔၊ ဒီလူကမ်က္ႏွာနာရလို႔...ဟိုလူကမေကာင္းတတ္လို႔...
အို.....အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကစံုေနတာပဲ...။
ၾကားထဲ...လူႀကီးေတြဆီကေန...
လက္သိပ္ထိုးထည့္ၿပီးေတာ့အတင္းေရတြက္ေစထားတဲ့လူေတြကလည္းမ်ားေနေသးလို႔...
ေက်ာက္စိမ္းတို႔ေခါင္းကိုက္ရျပန္တယ္...။
ဒီၾကားထဲ...သူ႔ညီမ ေမရဲရဲကတေမွာင့္...ဝင္ၿပီးေႏွာက္ျပန္တာ....
ကမ္းေျခပံုနဲ႔ကတ္တေလာက္ေလးကိုေရွ႕လာခ်ေပးသည္...။
"ဟာကြာ.....ကမ္းေျခကဘယ္လိုေနရာႀကီးလား..."
ဆိုဖာေပၚမွာပက္လက္ႀကီးလဲခ်လို႔ေက်ာက္စိမ္းက...ရံႈ႕မဲ့သြားခဲ့တာ...
"ဘာျဖစ္လဲ...ေပ်ာ္စရာေတာင္ေကာင္းေသးတယ္...ကိုကိုေလးကလည္း...တကယ္ပဲ.......
အျမင္မရွိလိုက္တာ....အခုဆို...ကမ္းစပ္မွာတို႔...သဲေသာင္ျပင္မွာတို႔.....
သစ္ပင္အျမင့္ႀကီးေတြရွိတဲ့ေတာအုပ္ခပ္လွလွတို႔မွာ outdoor ပြဲေတြတည္ေနၾကတာ..."
"ဟာ့....ငေလာင္မေလးကလည္းမီးေလာင္ရာေလပင့္နဲ႔တစ္ေမွာင့္...
အငယ္ေလးကိုသာေသခ်ာၾကည့္ထားစမ္းပါ...
အဲဟာေလးကလက္...ကျမင္းတာနဲ႔..."
တြားတတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အငယ္ေလးကိုရဲရဲလက္ထဲခဏအပ္ၿပီးေတာ့...
အေဖႏွစ္ေယာက္ကလက္ထပ္ဖို႔တိုင္ပင္ေနၾကတာပါ...။
အငယ္ေလးကေျခာက္လျပည့္ၿပီးေတာ့ခုနစ္လထဲေရာက္ေနၿပီမ္ို႔...
ေသခ်ာထိုင္လို႔...တြားတတ္ေနၿပီ...။
နီးရာေတြကိုလိုက္ဆြဲခ်ၿပီးေတာ့ကစားခ်င္ေနၿပီ...။
ခပ္နိမ့္နိမ့္ေဘာင္ေလးေတြ...တန္းေလးေတြဆိုရင္ကိုင္ၿပီးေတာ့ထရပ္ခ်င္ေနပါၿပီ...။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲေသခ်ာရပ္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေစာလိမ့္မယ္လို႔...လူႀကီးေတြကေျပာတာပဲ...။
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...ေမေမ...ကေလးလမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ကဒီေလာက္မေစာဘူး..."
ေခတ္လူငယ္ျဖစ္ၿပီးဆရာဝန္ပီပီငေသွ်ာင္ကအထြဋ္တက္ပါသည္...။
"ဘာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ....ေက်ာက္စိမ္းေသခ်ာလမ္းစေလွ်ာက္တာ...အသက္ကိုးလနဲ႔...
တခါမွလဲက်ဖူးတာမရွိဘူး...
သိပ္ေျခခိုင္တဲ့ကေလး...
သူစထိုင္ၿပီးေတာ့ခါးမတ္လို႔ရပ္တတ္တာကေျခာက္လခြဲမွာ..."
အတိအက်ႀကီးနဲ႔သူ႔ေမေမကေျပာတာမို႔...
ဦးေသွ်ာင္ကမယံုၾကည္သလိုမ်က္ႏွာေလးနဲ႔မဲ့လို႔ေမး၏။
"ေလွ်ာက္ေျပာတယ္...မဟုတ္ဘဲနဲ႔...ေမေမညာတာမလား..."
"မင့္ကိုေမေမကညာစရာလား..."
"ကြ်န္ေတာ္မွမျမင္ရတာ...သက္ေသျပ..."
အဲဒီလိုနည္းနည္းေလးေတာ့ရစ္လိုက္ရမွေက်နပ္တဲ့ေသွ်ာင့္ေခါင္းေပၚကိုေဒၚေနေန႔လက္တစ္ဖက္ေကြးေကာက္ၿပီးေတာ့ေဒါက္ကနဲလာမိတ္ဆက္တာ.....ငယ္ထိပ္ႀကီးေအာင့္မ်က္သြား၏။
"အားလာ့....ေမေမ့...!...နာတယ္ဗ်..."
"လူေျပာတာနားမေထာင္ဘဲ...ဂြတိုက္တာကိုး...
ငါကဒါဆိုရင္ဒါလိုက္ပါလား.....ဂြစာေလးရဲ႕..."
ေနာက္တစ္ခ်က္လက္ဆစ္ေကြးေလးနဲ႔ထပ္ေခါက္ခံရျပန္တာ...
ငေသွ်ာင္ဆိုတာအဲဒီလိုမ်ိဳး...ဂြတိုက္လိုက္ရမွေက်နပ္တာ...။
"ေမေမေနာ္..."
"ေမြးကတည္းဂြတိုက္ၿပီးကန္႔လန္႔ထြက္လာတာ...
အခုထိဂြတိုက္ေနတုန္း.....
အေခါက္ခံရလို႔နာသြားတဲ့ေသွ်ာင့္ကိုေက်ာက္စိမ္းကၾကည့္ရင္းနဲ႔တိုးတိုးေလးထပ္ေျပာင္ျပတယ္...။
"ဂြစာႀကီး..."
"မင္း..!...ေက်ာက္စိမ္း...
ေခြးသေတာင္းစားေလး...အမွတ္မရွိဘဲနဲ႔...ျပန္ေဟာင္ေနတာ..."
"ဟဲ့......နားညည္းတယ္ေနာ္.....မင္းအသံခ်ည္းပဲ...ငေသွ်ာင္...!.."
"ဟား...ဒီေကာင့္အသံက်ေတာ့မၾကားဘူး...
ကြ်န္ေတာ္ေအာ္တာက်ေတာ့သိတယ္.."
မသိစရာလား....ၿပဲလန္ေနေအာင္ေအာ္တာကိုး...။
"အဲဒီေပါက္ကရေတြဆဲဆဲေနတာရပ္တန္းကရပ္စမ္းပါ...
ေႏွာင္ႀကိဳးကအဲဒါေတြၾကားၾကားၿပီးေတာ့...
မင္းတို႔လိုပဲေျပာေျပာေနတာ...
ၾကာရင္အက်င့္ပါသြားလိမ့္မယ္..."
အဲဒီကိစၥနဲ႔လည္း...ႏွစ္ေယာက္သားခဏခဏအဆဲခံရတယ္...။
ကေလးေရွ႕မွာေပါက္ကရေတြေနထိုင္ေျပာဆိုၾကလို႔တဲ့...။
အသက္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ေႏွာင္ႀကိဳးကမူလတန္းစတက္ေနပါၿပီ...။
အသက္နည္းနည္းေလးပိုႀကီးလာတာနဲ႔အမွ်ဘာျမင္ျမင္၊ ဘာၾကားၾကား အကုန္စပ္စုေမးျမန္းလိုက္ရမွသူေက်နပ္တာပါ...။
သူေမးတဲ့ေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကိုမရမခ်င္းလူကုန္လိုက္ၿပီးေတာ့ေမးျမန္းစပ္စုတတ္တာ...
အိမ္ကလူႀကီးေတြကေနေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမေတြအထိပါပဲ...။
တစ္ခါတစ္ေလရွင္းျပလို႔မျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြပါတတ္ေတာ့...
စကားကိုလွည့္ပတ္ေလ်ာခ်ရတာ...။
သူေက်နပ္ေလာက္မယ့္အေျဖမ်ိဳးမရတၾကား...
သတိရေနသေရြ႕အခ်ိန္တိုင္းလည္းေမးတတ္ေသးေတာ့...ခ်က္ခ်င္းမေျဖရင္လည္းခက္ျပန္သည္။
အရာရာတိုင္းမစပ္စုရဘူးလို႔...ပိတ္ပင္တားဆီးခ်င္ေပမယ့္...
စူးစမ္းတတ္တဲ့စိတ္ကေလးေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာစိုးေတာ့လည္းမတားႏိုင္ျပန္ဘူး။
သူတို႔အေဖႏွစ္ေယာက္ကလည္း...ကာယကံေရာ၊ ဝစီကံေရာ သိမ္ေမြ႕တယ္လို႔ကိုမျမင္ဖူးဘူး...။
ၾကံဳလိုက္ေတြ႕လိုက္တိုင္း...ဆဲရင္ဆဲ၊ မဆဲရင္...ပလူးပလဲနဲ႔ဂ်ိဳးကေဂ်ာင္ေတြကပ်ိဳးၾက၊ ရြၾကတာ...
ၾကာရင္...အဲဒီအႀကီးေကာင္ေလးေႏွာင္ႀကိဳးကအရြယ္မေရာက္ဘဲနဲ႔အစံုတတ္ေတာ့မွာပဲ...။
မေန႔ကေတာင္မွ...
အလားတူျပႆနာျဖစ္ခဲ့ေသးတာေၾကာင့္...
ကတ္တေလာက္ေတြၾကားရန္ျဖစ္ေနရင္းကေန...
ႏွစ္ေယာက္သားအၾကည့္ေတြဆံုၿပီးေတာ့ျပံဳးစိျပံဳးစိ....။
မေန႔တုန္းက.......ကိစၥေလး....က....ဒီလို...။
"ပဲမ်ားလိုက္တာ..."
ေက်ာက္စိမ္းက...
ခပ္ေငါ့ေငါ့ေလသံေလးနဲ႔မွန္ေရွ႕၊ နက္ခ္တိုင္ခ်ည္ေနတဲ့သူ႔ကိုမ်က္ေစာင္းေလးခ်ိတ္လို႔ေျပာလာ၏။
suit ကိုဝတ္စံုျပည့္ဝတ္လိုက္တိုင္း...
လူကသိပ္ၿပီးခန္႔ညားသြားတတ္တာ...
မနာလိုသလိုလို၊ ၾကည့္မရသလိုလိုနဲ႔...
ေဆးရံုတစ္ခုထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနရတာေတာင္မွစိတ္မခ်ႏိုင္ဘဲျဖစ္မိေနတာ...။
ဦးေသွ်ာင္ကလက္ေထာက္ဌာနမွဴးအဆင့္ထိရာထူးတက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္...အလုပ္အသိုင္းအဝိုင္းကပိုက်ယ္ျပန္႔လာၿပီးေတာ့...လုပ္စရာေလးေတြပိုမ်ားျပားလာခဲ့တာပါ...။
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းခြဲထြက္မလို႔စိတ္ကူးထားတာမို႔...
အျပင္ေလာကကအဆက္သြယ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ကိုယ္ထူကိုယ္ထလုပ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေန
တာမို႔...အရင္လိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးမဟုတ္ေတာ့ဘူး...။
"မင္းေယာက်ာ္းခန္႔တယ္မလား..."
"ခတ္တယ္........ဂ်ိဳႀကီးနဲ႔...."
လက္ညိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းကို...နဖူးရဲ႕ေဘးဘယ္ညာမွာကပ္ေထာင္ျပၿပီးလွ်ာတစ္လစ္ထုတ္လို႔ေက်ာက္စိမ္းကေျပာင္ျပေနတာကိုမွန္ထဲကေနျမင္ေနရေတာ့...
အသည္းတယားယားနဲ႔ယုန္သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကိုၿဖဲျပကာဆဲမိေတာ့သည္...။
"ေျမမ်ိဳမယ့္သူေတာင္းစားေလး...႐ိုင္းလိုက္တာ...
ဘယ္ဥကေပါက္တာလဲ...
ကိုယ့္ေယာက်ာ္းကိုကိုယ္အဲဒီလိုေျပာရသလား...
ႏြားလင္ေလးရဲ႕..........
ငရဲအိုးဂ်ိဳးကပ္မယ့္သတၱဝါေလး.....
အလုပ္သြားခါနီးေျပးေခြ႕ေပးလိုက္ရရင္....နာေတာ့မယ္....မင္း........
အသည္းေကာင္းလို႔ပြဲေတာင္းေနတယ္ေပါ့....
ေနဦး....ငါဒီနက္ခ္တိုင္ခ်ည္လိုက္အံုးမယ္....
ၿပီးမွ.....မင္းကိုအေသလုပ္မွာ............
ငခြ်တ္တားေလး..........
ေဘာပဲကြ....
အဲ......သား...ေႏွာင္ႀကိဳး...."
ေျပာထုတ္ၿပီးမွေက်ာင္းဝတ္စံုနက္ျပာေလးနဲ႔ေႏွာင္ႀကိဳးကိုမွန္ထဲကေနျမင္လိုက္ရတာမို႔...
ဆက္ၿပီးဆဲခ်င္တာေလးေတြကလည္ေခ်ာင္းဝမွာေပ်ာက္သြား၏။
ဒုကၡပဲၾကားသြားျပန္ၿပီလားမသိဘူး...။
သူနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကေပါက္ကရေတြေျပာလြန္းတာကို...
ေႏွာင္ႀကိဳးကအမွတ္တမဲ့နဲ႔ျကားၾကားၿပီးသူ႔အဘြားေတြဆီျပန္ျပန္ေမးတတ္သည္...။
အဲဒီအခါ...ကေလးကိုေပါက္ကရေတြသင္ပါတယ္လို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးအဆူခံ၊ အေခါက္ခံရေရာ...။
အဲဒါေၾကာင့္စကားေျပာတာကိုသတိထားဆင္ျခင္ေနရတာ...။
အခုလဲၾကားသြားတာေတြကိုမ်က္လံုးေလးအျပဴးသားနဲ႔ေမးလာကာ...
"သူေတာင္းစားဆိုတာဘာလဲဟင္...".....တဲ့...။
"ၿပီးေတာ့...ေဖေဖကငွက္ေတြလိုဥကေပါက္တာလား..."....တဲ့...။
"ႏြားလင္ဆိုတာဘာလဲ.."...တဲ့...။
"ေဘာ.."...ဆိုတာေရာ...တဲ့...။
အေဖႏွစ္ေယာက္ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ျပန္႐ိုက္ၿပီးေသၿပီေလ...။
ေျဖရမွာခက္လိုက္တာလို႔ေတြးေနတုန္း...
ေက်ာက္စိမ္းကပဲေႏွာင္ႀကိဳးကိုအာရံုေျပာင္းလို႔အျပင္ေခၚထုတ္သြားရသည္...။
"ဒီေန႔ႀကိဳးရဲ႕ထမင္းဗူးကိုေဖေဖထည့္ေပးရမလား၊ မင့္ပါးပါးထက္ပိုလွေအာင္လုပ္ေပးမယ္..."
ကေလးကိုညာတာပါေတးနဲ႔ေခၚထုတ္ရင္း...
ေက်ာက္စိမ္းက...ေသွ်ာင့္ကိုလက္သီးေလးတိတ္တဆိတ္ေထာင္ျပလို႔...
နႈတ္ခမ္းေလးမလႈပ္တလႈပ္နဲ႔ေမတၱာပို႔တယ္...။
"မင္း...သတိထားေန..."
Unicode
(153)
ဆောင်းဟန်နေနဲ့လေး'တို့ရဲ့လက်ထပ်ပွဲလေးကကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ပဲပြီးဆုံးသွားခဲ့တဲ့နောက်...
ငချွတ်နှစ်ကောင်ဟာလက်ထပ်ဖို့အတွက်စတင်ပြင်ဆင်ရမယ့်အချိန်ကိုရောက်လာခဲ့ပါတယ်...။
ချစ်သူနှစ်ဦးဘဝတွေပေါင်းစည်းကြရတဲ့လက်ထပ်ပွဲဆိုတာပျော်စရာအကောင်းဆုံးအချိန်ဖြစ်သတဲ့...။
ဒီ့ထက်ပိုပြီးရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတာကတော့...
လက်ထပ်ပွဲကိုဘယ်လိုလုပ်မယ်၊ ဘယ်မှာလုပ်မယ်ဆိုတာကိုတိုင်ပင်ဆုံးဖြတ်ရတဲ့အချိန်ဖြစ်သတဲ့...။
"စီနီယာတို့...ဒီကနေကတ်တလောက်တွေယူသွားသင့်တယ်သိလား...
ဒီ resort ကတခြားနေရာကောင်းကောင်းတွေအများကြီးရှိသေးတာ...
နောက်ပြီးတော့...စီနီယာတို့အတွက်ကျွန်တော်တို့နာမည်တွေနဲ့ recommend လုပ်ပေးခဲ့မယ်...
အဲဒါဆိုပထမဦးစားပေးဖြစ်ပြီးစီနီယာတို့လိုချင်တဲ့နေရာအလွယ်တကူရမှာပဲ..."
အချိန်အနည်းငယ်နောက်ကျပြီးမှပြင်ဆင်ခဲ့ရတော့...
သူတို့လိုချင်တဲ့နေရာလေးမရလိုက်လို့...
လေး'ကသိပ်ပြီးစိတ်မကောင်းခဲ့ဘူး...။
အဲဒါကြောင့်...ကျောက်စိမ်းတို့အတွက်ကိုစေတနာလေးနဲ့ပြောပြဖြစ်ပါတယ်...။
"စီနီယာတို့သာအမြန်ဆုံးဖြတ်...ဒီဘက်ကကမ်းခြေကနေရာကသိပ်ကောင်းတာတဲ့...
ကျယ်ပြီးတော့...ထပ်တိုးဆောက်ထားတာသိပ်မကြာသေးဘူးကြားတယ်...ကျွန်တော်တို့ booking တင်တာနောက်ကျသွားလို့မရတော့တာ...
အဲဒါလေးမကြိုက်ဘူးလား..."
လက်ထဲရောက်လာတဲ့ကတ်တလောက်လေးကိုကြည့်မိတော့...ကမ်းခြေက resort လေးဖြစ်ပြီး...သိပ်လည်းမဝေးဘူး...။
"မဆိုးဘူး...အကြံလေးကောင်းသားပဲ..."
ငသျှောင်ကသဘောကျပေမယ့်...ကျောက်စိမ်းကတော့နှုတ်ခမ်းဖြဲတယ်...။
"နွေရာသီဆိုကမ်းခြေတွေကလူများတော့ရှုပ်ဦးမယ်..."
"မရှုပ်ပါဘူး...ရှုပ်ရအောင်...လူတကာဖြတ်သွားဖြတ်လာလို့ရတဲ့နေရာမျိုးလုပ်စရာလား...
သေချာတော့...ပြင်ဆင်မှာပေါ့.....နောက်ပြီးတော့...ညနေဘက်တွေပဲလုပ်ရမှာကို..."
"ကမ်းခြေကညနေမှလူစည်တာလေ...ငသျှောင်ရ..."
"စည်တာတော့သိတယ်လေ.....ဒါပေမယ့်...ဘူကြားထဲမှာတော့ဘယ်လုပ်မလဲ..."
"လုပ်လုပ်မလုပ်လုပ်...လူကတော့ဝိုင်းကြမှာပဲ..."
"ဝိုင်းတော့ဘာဖြစ်လဲ..."
"ဘောဖြစ်တယ်..."
အဲဒီလိုတွေ.....ဆန့်ကျင်ဘက်အတွေးလေးတွေနဲ့...
သူတို့လက်ထပ်ပွဲကစပြင်ဆင်ကတည်းက...ယဉ်သကို...။
ဦးသျှောင်ကကတ်တလောက်လေးတွေကိုအိမ်သယ်သွားပြီးအေးဆေးဆုံးဖြတ်မယ်ကြံလို့...
တွေ့သမျှကတ်တလောက်လေးတွေကိုလက်ထဲကောက်ထည့်သည်...။
"အဲဒီလောက်တောင်အများကြီးမယူနဲ့လေ...
ဘာလုပ်မှာလဲ..."
"ဘာဖြစ်လဲ...ယူစေချင်လို့ဒီလောက်အများကြီးထားပေးထားတာကို...ယူရတာပေါ့..."
"မင်းယူနေတာတွေက တကယ့် ထိပ်တန်းပွဲနေရာတွေလေ...
အဲဒါတွေလိုလို့လား...
ငါတို့အကျဉ်းပဲလုပ်မှာလို့ပြောထားတယ်နော်...သျှောင်..."
"ဘယ်သူကရောဘာပြောနေလို့လဲ..."
"ပြီးရော..."
xxxxx
လက်ထပ်ပွဲအတွက်ပြင်ဆင်တိုင်ပင်ရတဲ့အချိန်ဟာရင်ခုန်စရာအကောင်းဆုံးနဲ့ပျော်စရာအကောင်းဆုံးဖြစ်သတဲ့...။
ဒါပေမယ့်...အဲဒီမျောက်လောင်းနှစ်ကောင်အတွက်ကတော့ပြောင်းပြန်ကြီး...
စပြီးတိုင်ပင်ကတည်းကရန်ဖြစ်ကြရတာ...
ဘာတစ်ခုမှအဆင်တပြေဖြစ်မနေဘူး...။
တစ်ယောက်ကဒါဆိုရင်...နောက်တစ်ယောက်ကဟိုဟာ...
သူကအဖြူဆိုကိုယ်ကအမည်းနဲ့...
အကုန်ဆန့်ကျင်ဘက်တွေချည်းပဲ...။
"တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီဆုံးဖြတ်မယ်ကွာ...
မင်းကနေရာရွေးရင်...ငါကအစားသောက်ရွေးမယ်...အိုကေလား..."
စာရွက်အရှည်ကြီးပေါ်မှာဘယ်သူကဘာလုပ်ချင်တယ်ဆိုတာကိုရေးချပြီးတော့...နှစ်ယောက်သားခေါင်းချင်းဆိုင်ရန်ဖြစ်နေရတာ...
အိမ်ကလူကြီးတွေလည်းဘာမှဝင်မပြောနိုင်ဘူး...။
"မေမေတို့အေးဆေးသက်သာပဲနေပါတော့...
ရတယ်...ကျွန်တော်တို့ကလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူး..."
ငသျှောင့်စကားကိုကျောက်စိမ်းကလည်းခေါင်းညိတ်တယ်...။
"ဟုတ်တယ်...ကျွန်တော်တို့ကိုယ့်ဘာသာလုပ်မယ်..."
ဒါမျိုးကျတော့...နှစ်ယောက်သားကညီညွှတ်နေကြတာ...
မင်္ဂလာကိစ္စကိုပြောမယ်ဆိုတော့ချက်ချင်းရန်သတ်ကြတော့တာပဲ...။
"စျေးကြီးလိုက်တာ...နောက်ပြီးအဲဒီနေရာကအကျယ်ကြီးပဲ........မလိုအပ်ဘူး...သျှောင်
တခြားဟာရွေးကွာ..."
ကျောက်စိမ်းကစျေးအရမ်းကြီးတဲ့ကတ်တလောက်တွေကိုဖယ်ပစ်လိုက်တော့...အဲဒါတွေက်ို...သျှောင်ကပြန်ဆွဲယူ၏။
"အဲဒါတွေအကုန်နေရာကောင်းတွေချည်းပဲ...
တော်စမ်း...အဲဒါထဲကပဲယူမှာ...
ကျယ်လေကောင်းလေပဲ....ဟိတ်ကောင်.....ကျောက်စိမ်း....မင်းဘုဂလန့်ကျတာများနေပြီ..."
"ဘာဘုဂလန့်လဲ....မင်းသာဂွကျနေတာ...
သွားစမ်း....အဲဒီအဝါထဲကဟာပဲယူမယ်...အနီရောင်တွေဖယ်ပစ်လိုက်..."
"ကျောက်စိမ်း...!..."
"အဲဒီနေရာတွေကအကျယ်ကြီးနဲ့...ဘာလုပ်မှာတုန်း...!....
အကျဉ်းပဲလုပ်မှာက်ို....တော်စမ်း.....ဒုတိယတန်းစားထဲကဟာပဲရွေးမယ်..."
"မလိုဘူး.....ငါလူရေပြီးပြီ...နှစ်ရာကျော်ပြီးလူသုံးရာနီးပါးဖြစ်နေတာ...
အကျဉ်းဆိုရင်တောင်မှ....အဲဒီအနီရောင်လိုင်းထဲကဟာပဲရွေးရမှာပဲ..."
စာရွက်ပေါ်မှာအစိမ်းရောင်ရယ်၊ အဝါရောင်ရယ်၊ အနီရောင်ရယ်...လိုင်းအရောင်သုံးမျိုးနဲ့ခွဲထားတာ...
အနီရောင်ဆိုတာ...လူသိပ်များတဲ့ပွဲတွေအတွက်သုံးပေးတဲ့နေရာကျယ်တွေမို့...
စျေးနှုန်းရောအပြင်ဆင်တွေရော၊ စပါယ်ရှယ်မှအထူးစပါယ်ရှယ်တွေပါ...။
ဦးသျှောင်ကအဲဒါတွေထဲကပဲရွေးမယ်တကဲကဲလုပ်နေတာကို...
ကျောက်စိမ်းကတင်းခံပြီးငြင်းကြတာ...
နှစ်ယောက်သား...အော်ကြီးဟစ်ကျယ်ပဲ...။
"လူကများနေတာ...ချီးထုပ်ရဲ့...
အနီရောင်မှမဟုတ်ရင်ဘယ်နေရာမှငါတို့ပွဲကိုလက်ခံမှာမဟုတ်ဘူး...သိလား..."
"လူကဘာကိစ္စနဲ့များသွားတာလဲ.....ငါအကျဉ်းလုပ်ဖို့ပဲသဘောတူတာနော်....ငသျှောင်..!....မင်းလူလည်မကျနဲ့..."
"ဖြစ်ရတယ်...ဒီမှာကြည့်...
285 ယောက်တောင်မှလေ...ဒါကလူနည်းနည်းလေးလား..."
အဲဒီတော့မှငတိကငြိမ်ကျသွားတာ...
"ထပ်လျော့လို့မရတော့ဘူးလား..."
"ဒီလူတွေကမင်းနဲ့ငါတိုင်ပင်ပြီးမှရေတွက်ထားတဲ့လူတွေပဲလေ...ဘယ်သူ့ကိုလျော့ပစ်အုံးမလို့လဲ..."
ဘယ်သူ့ကိုဖိတ်ရမယ်ဆိုတာ....
နှစ်ရက်တိတိခေါင်းခြောက်အောင်စဉ်းစားပြီးတော့လူရေတွက်ခဲ့ရတာ...
အဲဒီတုန်းကလည်းရန်သတ်ခဲ့ရတာပဲ...။
မိသားစုမို့လို့၊ ဆွေမျိုးမို့လို့၊ ဒီလူကမျက်နှာနာရလို့...ဟိုလူကမကောင်းတတ်လို့...
အို.....အကြောင်းပြချက်တွေကစုံနေတာပဲ...။
ကြားထဲ...လူကြီးတွေဆီကနေ...
လက်သိပ်ထိုးထည့်ပြီးတော့အတင်းရေတွက်စေထားတဲ့လူတွေကလည်းများနေသေးလို့...
ကျောက်စိမ်းတို့ခေါင်းကိုက်ရပြန်တယ်...။
ဒီကြားထဲ...သူ့ညီမ မေရဲရဲကတမှောင့်...ဝင်ပြီးနှောက်ပြန်တာ....
ကမ်းခြေပုံနဲ့ကတ်တလောက်လေးကိုရှေ့လာချပေးသည်...။
"ဟာကွာ.....ကမ်းခြေကဘယ်လိုနေရာကြီးလား..."
ဆိုဖာပေါ်မှာပက်လက်ကြီးလဲချလို့ကျောက်စိမ်းက...ရှုံ့မဲ့သွားခဲ့တာ...
"ဘာဖြစ်လဲ...ပျော်စရာတောင်ကောင်းသေးတယ်...ကိုကိုလေးကလည်း...တကယ်ပဲ.......
အမြင်မရှိလိုက်တာ....အခုဆို...ကမ်းစပ်မှာတို့...သဲသောင်ပြင်မှာတို့.....
သစ်ပင်အမြင့်ကြီးတွေရှိတဲ့တောအုပ်ခပ်လှလှတို့မှာ outdoor ပွဲတွေတည်နေကြတာ..."
"ဟာ့....ငလောင်မလေးကလည်းမီးလောင်ရာလေပင့်နဲ့တစ်မှောင့်...
အငယ်လေးကိုသာသေချာကြည့်ထားစမ်းပါ...
အဲဟာလေးကလက်...ကမြင်းတာနဲ့..."
တွားတတ်နေပြီဖြစ်တဲ့အငယ်လေးကိုရဲရဲလက်ထဲခဏအပ်ပြီးတော့...
အဖေနှစ်ယောက်ကလက်ထပ်ဖို့တိုင်ပင်နေကြတာပါ...။
အငယ်လေးကခြောက်လပြည့်ပြီးတော့ခုနစ်လထဲရောက်နေပြီမ်ို့...
သေချာထိုင်လို့...တွားတတ်နေပြီ...။
နီးရာတွေကိုလိုက်ဆွဲချပြီးတော့ကစားချင်နေပြီ...။
ခပ်နိမ့်နိမ့်ဘောင်လေးတွေ...တန်းလေးတွေဆိုရင်ကိုင်ပြီးတော့ထရပ်ချင်နေပါပြီ...။
သိပ်မကြာခင်မှာပဲသေချာရပ်ပြီးလမ်းလျှောက်စောလိမ့်မယ်လို့...လူကြီးတွေကပြောတာပဲ...။
"မဖြစ်နိုင်ဘူး...မေမေ...ကလေးလမ်းလျှောက်ချိန်ကဒီလောက်မစောဘူး..."
ခေတ်လူငယ်ဖြစ်ပြီးဆရာဝန်ပီပီငသျှောင်ကအထွဋ်တက်ပါသည်...။
"ဘာလို့မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ....ကျောက်စိမ်းသေချာလမ်းစလျှောက်တာ...အသက်ကိုးလနဲ့...
တခါမှလဲကျဖူးတာမရှိဘူး...
သိပ်ခြေခိုင်တဲ့ကလေး...
သူစထိုင်ပြီးတော့ခါးမတ်လို့ရပ်တတ်တာကခြောက်လခွဲမှာ..."
အတိအကျကြီးနဲ့သူ့မေမေကပြောတာမို့...
ဦးသျှောင်ကမယုံကြည်သလိုမျက်နှာလေးနဲ့မဲ့လို့မေး၏။
"လျှောက်ပြောတယ်...မဟုတ်ဘဲနဲ့...မေမေညာတာမလား..."
"မင့်ကိုမေမေကညာစရာလား..."
"ကျွန်တော်မှမမြင်ရတာ...သက်သေပြ..."
အဲဒီလိုနည်းနည်းလေးတော့ရစ်လိုက်ရမှကျေနပ်တဲ့သျှောင့်ခေါင်းပေါ်ကိုဒေါ်နေနေ့လက်တစ်ဖက်ကွေးကောက်ပြီးတော့ဒေါက်ကနဲလာမိတ်ဆက်တာ.....ငယ်ထိပ်ကြီးအောင့်မျက်သွား၏။
"အားလာ့....မေမေ့...!...နာတယ်ဗျ..."
"လူပြောတာနားမထောင်ဘဲ...ဂွတိုက်တာကိုး...
ငါကဒါဆိုရင်ဒါလိုက်ပါလား.....ဂွစာလေးရဲ့..."
နောက်တစ်ချက်လက်ဆစ်ကွေးလေးနဲ့ထပ်ခေါက်ခံရပြန်တာ...
ငသျှောင်ဆိုတာအဲဒီလိုမျိုး...ဂွတိုက်လိုက်ရမှကျေနပ်တာ...။
"မေမေနော်..."
"မွေးကတည်းဂွတိုက်ပြီးကန့်လန့်ထွက်လာတာ...
အခုထိဂွတိုက်နေတုန်း.....
အခေါက်ခံရလို့နာသွားတဲ့သျှောင့်ကိုကျောက်စိမ်းကကြည့်ရင်းနဲ့တိုးတိုးလေးထပ်ပြောင်ပြတယ်...။
"ဂွစာကြီး..."
"မင်း..!...ကျောက်စိမ်း...
ခွေးသတောင်းစားလေး...အမှတ်မရှိဘဲနဲ့...ပြန်ဟောင်နေတာ..."
"ဟဲ့......နားညည်းတယ်နော်.....မင်းအသံချည်းပဲ...ငသျှောင်...!.."
"ဟား...ဒီကောင့်အသံကျတော့မကြားဘူး...
ကျွန်တော်အော်တာကျတော့သိတယ်.."
မသိစရာလား....ပြဲလန်နေအောင်အော်တာကိုး...။
"အဲဒီပေါက်ကရတွေဆဲဆဲနေတာရပ်တန်းကရပ်စမ်းပါ...
နှောင်ကြိုးကအဲဒါတွေကြားကြားပြီးတော့...
မင်းတို့လိုပဲပြောပြောနေတာ...
ကြာရင်အကျင့်ပါသွားလိမ့်မယ်..."
အဲဒီကိစ္စနဲ့လည်း...နှစ်ယောက်သားခဏခဏအဆဲခံရတယ်...။
ကလေးရှေ့မှာပေါက်ကရတွေနေထိုင်ပြောဆိုကြလို့တဲ့...။
အသက်ငါးနှစ်ကျော်နေပြီဖြစ်တဲ့နှောင်ကြိုးကမူလတန်းစတက်နေပါပြီ...။
အသက်နည်းနည်းလေးပိုကြီးလာတာနဲ့အမျှဘာမြင်မြင်၊ ဘာကြားကြား အကုန်စပ်စုမေးမြန်းလိုက်ရမှသူကျေနပ်တာပါ...။
သူမေးတဲ့မေးခွန်းရဲ့အဖြေကိုမရမချင်းလူကုန်လိုက်ပြီးတော့မေးမြန်းစပ်စုတတ်တာ...
အိမ်ကလူကြီးတွေကနေကျောင်းကဆရာ၊ ဆရာမတွေအထိပါပဲ...။
တစ်ခါတစ်လေရှင်းပြလို့မဖြစ်တဲ့အကြောင်းအရာတွေပါတတ်တော့...
စကားကိုလှည့်ပတ်လျောချရတာ...။
သူကျေနပ်လောက်မယ့်အဖြေမျိုးမရတကြား...
သတိရနေသရွေ့အချိန်တိုင်းလည်းမေးတတ်သေးတော့...ချက်ချင်းမဖြေရင်လည်းခက်ပြန်သည်။
အရာရာတိုင်းမစပ်စုရဘူးလို့...ပိတ်ပင်တားဆီးချင်ပေမယ့်...
စူးစမ်းတတ်တဲ့စိတ်ကလေးပျောက်ဆုံးသွားမှာစိုးတော့လည်းမတားနိုင်ပြန်ဘူး။
သူတို့အဖေနှစ်ယောက်ကလည်း...ကာယကံရော၊ ဝစီကံရော သိမ်မွေ့တယ်လို့ကိုမမြင်ဖူးဘူး...။
ကြုံလိုက်တွေ့လိုက်တိုင်း...ဆဲရင်ဆဲ၊ မဆဲရင်...ပလူးပလဲနဲ့ဂျိုးကဂျောင်တွေကပျိုးကြ၊ ရွကြတာ...
ကြာရင်...အဲဒီအကြီးကောင်လေးနှောင်ကြိုးကအရွယ်မရောက်ဘဲနဲ့အစုံတတ်တော့မှာပဲ...။
မနေ့ကတောင်မှ...
အလားတူပြဿနာဖြစ်ခဲ့သေးတာကြောင့်...
ကတ်တလောက်တွေကြားရန်ဖြစ်နေရင်းကနေ...
နှစ်ယောက်သားအကြည့်တွေဆုံပြီးတော့ပြုံးစိပြုံးစိ....။
မနေ့တုန်းက.......ကိစ္စလေး....က....ဒီလို...။
"ပဲများလိုက်တာ..."
ကျောက်စိမ်းက...
ခပ်ငေါ့ငေါ့လေသံလေးနဲ့မှန်ရှေ့၊ နက်ခ်တိုင်ချည်နေတဲ့သူ့ကိုမျက်စောင်းလေးချိတ်လို့ပြောလာ၏။
suit ကိုဝတ်စုံပြည့်ဝတ်လိုက်တိုင်း...
လူကသိပ်ပြီးခန့်ညားသွားတတ်တာ...
မနာလိုသလိုလို၊ ကြည့်မရသလိုလိုနဲ့...
ဆေးရုံတစ်ခုထဲမှာအလုပ်လုပ်နေရတာတောင်မှစိတ်မချနိုင်ဘဲဖြစ်မိနေတာ...။
ဦးသျှောင်ကလက်ထောက်ဌာနမှူးအဆင့်ထိရာထူးတက်လာပြီးတဲ့နောက်...အလုပ်အသိုင်းအဝိုင်းကပိုကျယ်ပြန့်လာပြီးတော့...လုပ်စရာလေးတွေပိုများပြားလာခဲ့တာပါ...။
နောက်ပြီးတော့...ကိုယ်ပိုင်ဆေးခန်းခွဲထွက်မလို့စိတ်ကူးထားတာမို့...
အပြင်လောကကအဆက်သွယ်တစ်ချို့နဲ့ကိုယ်ထူကိုယ်ထလုပ်နိုင်ဖို့ကြိုးစားနေ
တာမို့...အရင်လိုပေါ့ပေါ့ပါးပါးမဟုတ်တော့ဘူး...။
"မင်းယောကျာ်းခန့်တယ်မလား..."
"ခတ်တယ်........ဂျိုကြီးနဲ့...."
လက်ညိုးနှစ်ချောင်းကို...နဖူးရဲ့ဘေးဘယ်ညာမှာကပ်ထောင်ပြပြီးလျှာတစ်လစ်ထုတ်လို့ကျောက်စိမ်းကပြောင်ပြနေတာကိုမှန်ထဲကနေမြင်နေရတော့...
အသည်းတယားယားနဲ့ယုန်သွားနှစ်ချောင်းကိုဖြဲပြကာဆဲမိတော့သည်...။
"မြေမျိုမယ့်သူတောင်းစားလေး...ရိုင်းလိုက်တာ...
ဘယ်ဥကပေါက်တာလဲ...
ကိုယ့်ယောကျာ်းကိုကိုယ်အဲဒီလိုပြောရသလား...
နွားလင်လေးရဲ့..........
ငရဲအိုးဂျိုးကပ်မယ့်သတ္တဝါလေး.....
အလုပ်သွားခါနီးပြေးခွေ့ပေးလိုက်ရရင်....နာတော့မယ်....မင်း........
အသည်းကောင်းလို့ပွဲတောင်းနေတယ်ပေါ့....
နေဦး....ငါဒီနက်ခ်တိုင်ချည်လိုက်အုံးမယ်....
ပြီးမှ.....မင်းကိုအသေလုပ်မှာ............
ငချွတ်တားလေး..........
ဘောပဲကွ....
အဲ......သား...နှောင်ကြိုး...."
ပြောထုတ်ပြီးမှကျောင်းဝတ်စုံနက်ပြာလေးနဲ့နှောင်ကြိုးကိုမှန်ထဲကနေမြင်လိုက်ရတာမို့...
ဆက်ပြီးဆဲချင်တာလေးတွေကလည်ချောင်းဝမှာပျောက်သွား၏။
ဒုက္ခပဲကြားသွားပြန်ပြီလားမသိဘူး...။
သူနဲ့ကျောက်စိမ်းကပေါက်ကရတွေပြောလွန်းတာကို...
နှောင်ကြိုးကအမှတ်တမဲ့နဲ့ကြားကြားပြီးသူ့အဘွားတွေဆီပြန်ပြန်မေးတတ်သည်...။
အဲဒီအခါ...ကလေးကိုပေါက်ကရတွေသင်ပါတယ်လို့နှစ်ယောက်စလုံးအဆူခံ၊ အခေါက်ခံရရော...။
အဲဒါကြောင့်စကားပြောတာကိုသတိထားဆင်ခြင်နေရတာ...။
အခုလဲကြားသွားတာတွေကိုမျက်လုံးလေးအပြူးသားနဲ့မေးလာကာ...
"သူတောင်းစားဆိုတာဘာလဲဟင်...".....တဲ့...။
"ပြီးတော့...ဖေဖေကငှက်တွေလိုဥကပေါက်တာလား..."....တဲ့...။
"နွားလင်ဆိုတာဘာလဲ.."...တဲ့...။
"ဘော.."...ဆိုတာရော...တဲ့...။
အဖေနှစ်ယောက်ကိုယ့်နဖူးကိုယ်ပြန်ရိုက်ပြီးသေပြီလေ...။
ဖြေရမှာခက်လိုက်တာလို့တွေးနေတုန်း...
ကျောက်စိမ်းကပဲနှောင်ကြိုးကိုအာရုံပြောင်းလို့အပြင်ခေါ်ထုတ်သွားရသည်...။
"ဒီနေ့ကြိုးရဲ့ထမင်းဗူးကိုဖေဖေထည့်ပေးရမလား၊ မင့်ပါးပါးထက်ပိုလှအောင်လုပ်ပေးမယ်..."
ကလေးကိုညာတာပါတေးနဲ့ခေါ်ထုတ်ရင်း...
ကျောက်စိမ်းက...သျှောင့်ကိုလက်သီးလေးတိတ်တဆိတ်ထောင်ပြလို့...
နှုတ်ခမ်းလေးမလှုပ်တလှုပ်နဲ့မေတ္တာပို့တယ်...။
"မင်း...သတိထားနေ..."