ရွည္လ်ားျမင့္မားတဲ့အရပ္အေမာင္းရယ္...
ဝင္းဝါႏုဖတ္ေနတဲ့အသားအေရရယ္...
ေယာက်ာ္းပီသၿပီးေတာ့...ညိႈ႔ခ်က္ျပင္းလွတာေၾကာင့္...
ဦးေသွ်ာင္ကလူေတြၾကားထင္းရွင္းလို႔ေနသည္...။
ျပံဳးျပံဳး၊ မဲ့မဲ့ ဘယ္လိုအမူရာပဲျဖစ္သြားျဖစ္သြား...
အက်ည္းတန္ျခင္းကျမႇဴတမႈန္စာမွ်သူ႔ဆီမွာရွိမေနဘဲ...
ဘယ္လိုေနေနအသေရတင့္တယ္လွတာ...ျမင္သူတကာေငးခ်င္စရာပါ...။
ထို႔အတူပဲ...သူ႔ေဘးနားေလးမွာယွဥ္တြဲျမင္ေနရတဲ့ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကိုယ္ေစ့ရင္ျပတ္ဂါဝန္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးကလည္းစက္စက္ယိုေအာင္လွေနတာ...
ရွိသမွ်ေယာက်ာ္းသားေတြရဲ႕မ်က္လံုးကသူမဆီမွာသာစုျပံဳက်ေရာက္လို႔ေနပါသည္...။
ေခ်ာလိုက္ၾကတာ၊ လွလိုက္ၾကတာ၊ လိုက္ဖက္လိုက္ၾကတာ...
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာခ်ီးမႊမ္းစကားေတြေၾကာင့္...
သဝန္တိုေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းတစ္ေယာက္ထဲကြက္ၿပီးေတာ့...ရာသီဥတုမသာယာပါဘူး...။
လာေနတဲ့ေသာက္သီခ်င္းကလည္း...ခ်ီးပဲ..။
ဘာတဲ့.....
လိုက္ဖက္တဲ့ဘဝ၊ ေပ်ာ္စရာေလာကႀကီးက..တဲ့...။
အဲဒီအေရွ႕မွာမိုက္ခ႐ိုဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔စကားလွလွေတြေျပာၿပီးလိုက္ဖက္ေနလိုက္ၾက...
ေပ်ာ္ရႊင္ေနလိုက္ၾက.....
ေက်ာက္စိမ္း.....တစ္ေယာက္ထဲေဂ်ေတြကိုက္လို႔....
မ်က္ေစာင္းေတြလိမ့္ထိုးၿပီးစိတ္တိုတိုနဲ႔...
ျမင္ျမင္သမွ်ေသာက္စရာေတြဆြဲယူၿမိဳခ်ေနမိတာ...
ဗိုက္ထဲမွာလည္းအင့္ေနေရာပဲ...။
ေသာက္အကုသိုလ္ေကာင္ေလး...ေဆာင္းဟန္ေန...
ဒင္းပဲငါ့ကိုဒုကၡေပးျပန္တာ...။
ဒင္းေမႊလို႔....ငါ့မွာေသာကေပြေနရတာ...။
မဆီမဆိုင္သတို႔သားကိုပါဆြဲထည့္လို႔ဆဲေနမိၿပီး...
မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႔...မ်က္လံုးအိမ္ပါေအာင့္ခ်င္သည္...။
ဒင္းကအဲဒီေဒါက္တာမ,ကိုမွအကူညီေတာင္းတာ...
တျခားလူကိုအကူညီေတာင္းလို႔မရဘူးတဲ့လား...။
ရွန္းရွန္းတို႔လဲရွိေနတာပဲ...
ဘာလို႔အဲဒီေဒါက္တာမ,ကိုေရြးတာလဲ...?...
တကယ္ပဲ...စိတ္ကုန္လိုက္တာ...။
ေရွ႕တူ႐ူမွာအတူတူယွဥ္တြဲလို႔ျမင္ေနရတဲ့...
ဦးေသွ်ာင္နဲ႔အဲဒီအမ်ိဳးသမီးၾကားကိုတဟုန္ထိုးေျပးဝင္ရပ္ပစ္လိုက္ရမလား...။
ဒါ...ကြ်န္ေတာ့္ေယာက်ာ္းပါလို႔...လူသိရွင္ၾကားထုတ္ေဖာ္ေျပာလိုက္ရမလား...။
ဒြိဟအေတြးေတြနဲ႔လူကတကယ္ကိုဂနာမၿငိမ္ခ်င္ဘူး...။
ခ်စ္ရတာပူေလာင္လိုက္တာ...။
မင္းနဲ႔ငါ့အေၾကာင္းအားလံုးသိေအာင္ေျပာေတာ့မယ္လို႔ဆိုလာကတည္းကေခါင္းညိတ္လိုက္ရမွာ...
အခုေတာ့မွေနာင္တေတြရပါ၏။
အစကတည္းက...ေသွ်ာင္ေျပာခဲ့တာေတြကိုလက္ခံလိုက္ရင္အေကာင္းသား...။
"မင္းကဘယ္အထိဖုံးကြယ္ထားမလို႔လဲ...
မၾကာခင္လဲလက္ထပ္ေတာ့မွာပဲကို..."
"လက္ထပ္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့မွသိေစေပါ့..."
"ဟြန္႔.....ၿပီးမွျပႆနာထပ္မရွာနဲ႔ေနာ္..."
ကဲ...အခုေတာ့...ကိုယ့္ရဲ႕အျပစ္နဲ႔ကိုယ္...
ဒီပြဲထဲမွာသူ႔တစ္ေယာက္ထဲ...မိုးအံု႔လို႔...ေမွာင္မဲေနရၿပီးရာသီဥတုမသာယာေတာ့ဘူး...။
ဦးေသွ်ာင္နဲ႔အဲဒီေဒါက္တာမ,တို႔ႏွစ္ေယာက္...
လူျမင္ကြင္းေရွ႕မွာယွဥ္တြဲလို႔ရပ္ေနၾကတာ...
တကယ့္ကိုအတြဲေတြလို႔ထင္စရာပဲ...။
ဟိုယုန္ငနဲကလည္းျပံဳးၿဖီးေနလိုက္တာ...
ေဝးေဝးကၾကည့္ေနတာေတာင္မွ...သြားႏွစ္ေခ်ာင္းၿဖီးကနဲျမင္ရတယ္...။
တကယ္ပဲ...နည္းနည္းေလးေလ်ာ့ရယ္လို႔မရဘူးတဲ့လား...။
ေပၚေနတဲ့ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႔မွည့္နက္ေလးကိုလူမျမင္ရေအာင္လို႔ေျပးၿပီးအုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္...။
ရီေဝေဝေလးျဖစ္လာေတာ့...
အေတြးေတြေပါက္ကရေလးဆယ္ျဖစ္လ္ို႔...
ေက်ာက္စိမ္းမူမမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး...။
သူ႔အနားကိုငေသွ်ာင္ျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ရစ္ေတာ့တာပဲ...။
"႐ို႕...ျပန္လာၿပီလား...ဆရာ့ဆရာႀကီး..."
ခပ္ေမွးေမွးျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းလက္လက္ေလးတြကအခုေတာ့နီရဲခ်င္ေနၿပီ...။
ဝိုင္းထဲကက်န္တဲ့အေကာင္ေတြလည္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ပံုစံမဟုတ္ေတာ့ဘူး...။
လူအရမ္းနည္းပါးသြားၿပီျဖစ္လို႔...
မိန္းကေလးေတြနဲ႔ေယာက်ာ္းေလးေတြကသီးသန္႔...သူတစ္စုကိုယ္တစ္စုနဲ႔...ဝိုင္းကြဲေနၾကသည္...။
"မဂၤလာေလးတစ္ခါေဆာင္ဖူးတာနဲ႔......ဆရာႀကီးလုပ္ေနလိုက္တာ...
ေသာက္ျမင္ကိုကတ္တယ္..."
"ဒါေပါ့...ငါကစီနီယာပဲေလ...
အသက္လည္းႀကီးတယ္...
မင္းတို႔ထက္ဦးဦးဖ်ားဖ်ား...မဂၤလာလည္းေဆာင္ဖူးတယ္...
သူတို႔ထက္လည္းဝါရင့္ၿပီးေတာ့...ကေလးေတာင္ႏွစ္ေယာက္ရေနၿပီ...
အဟဲဟဲ....
အရာရာဆရာႀကီးပဲ...
မင္းကပိုသိတာ..........ဟုတ္တယ္မလား...
ညညဆိုဆရာေခၚေနရတာ..."
"ခ်ီးလိုပဲ~~~ဒယ္ဘယ္လ္ လက္ခလယ္...."
"ေအး...ေထာင္ႏိုင္တုန္းကေထာင္ထား...
လူကျဖင့္...သူငယ္အိမ္လည္ခ်င္ေနၿပီ...
သိပ္မေသာက္နဲ႔ေတာ့....."
"ေသာက္ေတာ့...ဘာျဖစ္လဲ...မင္းတိုက္ရတာမို႔လား...လူကိုသိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္..."
"ဟာ့...မင္း...ေက်ာက္စိမ္း..."
"ထားလိုက္ပါ၊ ေသာက္ေစလိုက္ေတာ့...
အိမ္ျပန္မေနနဲ႔ေတာ့...မနက္မွကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူတူျပန္..."
ေလးနဲ႔ေဆာင္းဟန္ေနကဝင္ေျပာေတာ့လည္း...
သူလက္ေလ်ာ့ေပးလိုက္ရတယ္...။
တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလဲရွိေနေသးေတာ့ေပ်ာ္ပါေစလို႔ပဲေတြးရင္း...သူ႔ကိုမတားျဖစ္ေတာ့ဘူး...။
"ခ်ီးလိုပဲ~~ျပံဳးေနလိုက္~~အဲဒီပါးခ်ိဳင့္ေတြထြက္လာတဲ့အထိျပံဳးေနလိုက္~~"
ေျပာခ်င္ရာေျပာေနေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းမူးေနတာသိလိုက္ပါၿပီ...။
သူ႔ေရွ႕မွာရွန္ပိန္ခြက္ေတြဆိုတာၾကည့္လိုက္တိုင္းဗလာေတြျဖစ္ၿပီးစီတန္းလို႔ေနသည္...။
ဒီဝိုင္းကခြက္အလြတ္ေတြသိမ္းဖို႔ဝိတ္တာေကာင္ေလးေတြဆိုတာအဆက္မျပတ္ဝင္ထြက္ေနရလြန္းလို႔...
အားနာၿပီးေတာ့...ပုလင္းလိုက္ပဲေတာင္းေပးလိုက္ရတယ္...။
အဲဒါမွပိုဆိုးေရာ...
"ေတာ္...ဗူးလိုက္ပဲေမာ့ေတာ့မယ္...ခြက္ေတြနဲ႔ရႈပ္တယ္..."
ေက်ာက္စိမ္းတို႔...ဗူးကိုင္ၿပီးလြင့္ေနတာ...လံုးဝ
မတားေတာ့ဘူး...။
ဘယ္တားမလဲ...မူးၿပဲေနေလေကာင္းေလပဲ...
😂😂😂
ေက်ာက္စိမ္းကလည္း...ဒီယုန္ျမင္လို႔ဒီျခံဳထြင္ခဲ့တာလား..?...
အမွတ္ပဲမရွိတာလားမသိေပမယ့္...
ရစ္ေနတာေလးကတကယ္ကိုပဲခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေနျပန္တာ...။
"အဲေကာင္ေတြ~~~ငါ့ကို~~ရႈပ္ထားတာ~~~
အေလ်ာ္ေတာင္း~~~မလို႔~~~
ဘာလို႔~~အဲဒီေစာ္ႀကီးကိုမွ~~မင္းနဲ႔~~~တြဲလို႔~~ေပးတာလဲ~~~
မေက်နပ္ဘူး~~~~~"
အဲဒီကိစၥကထပ္ပါလာျပန္ကာ...
သိပ္မူးမေနတဲ့ဟိုႏွစ္ေကာင္ကအေၾကာင္းစံုသိသြားၿပီးေတာ့...
ဝါးလံုးကြဲပဲရီၾကၿပီးေတာ့...ေျဖရင္းရွင္းရင္းနဲ႔...
ထပ္ၿပီးေတာ့ကံထူးသြားခဲ့တာ...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ကသူတို႔ရဲ႕အေၾကာင္းေလးေတြသိကုန္ၾကတာပါပဲ...။
ထံုးစံအတိုင္းအုပ္စုထဲမွာေျမႇာက္ပင့္တတ္တဲ့အေကာင္ေတြပါတယ္ဆိုေတာ့...
အဲဒီသဝန္တိုေနတဲ့အေကာင္ေပါက္ေလးကို...
ေသွ်ာင္ခဏအလစ္မွာဝိုင္းၿပီးေတာ့...လက္ထိုးသိပ္ၿပီးကလိၾကျပန္တာ...
ေက်ာက္စိမ္းပိုကြဲသြားခဲ့တယ္...။
အဲဒီကေနစၿပီး...ေသွ်ာင့္ရင္ဘတ္ကိုလက္ညိဳးတထိုးထိုးနဲ႔လူတကာကိုလွည့္ေျပာေတာ့တာ...
"မင္းက~~~ငါ့အပိုင္~~~"
"အင္း....ငါကမင္းအပိုင္..."
"ဒီယုန္ကငါ့ယုန္..."
"ေအးပါ...ငါကမင္းယုန္..."
"ငါ့ရဲ႕လူ..."
ဆိုၿပီးထပ္ဖန္တလဲလဲေျပာေနခဲ့တာ...
မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္ၿပီးေတာ့...
ဂ်ာေအးသူ႔အေမ႐ိုက္ကေနမတက္ေတာ့ဘူး...။
"မင္းကိုခ်စ္တယ္~~~"
"ငါ့ကိုနမ္းပါ"...ဆိုတာေတြကလာေသးတာ...။
ဟား...!...ဒီေကာင္နဲ႔ေတာ့ဒုကၡပါပဲ...။
"နမ္းလိုက္စမ္းပါ.....စီနီယာေယာက်ာ္းမဟုတ္ဘူးလား..."
"နမ္းပါ...နမ္းပါ..."
တကယ္ပဲ...ဒါကသူတို႔ပြဲလား..?...ေဆာင္းဟန္ေန႔ပြဲလားေတာင္မသဲကြဲခ်င္ေတာ့ဘူး...။
အားနာနာနဲ႔ပဲ...ယုန္ႀကီးတို႔ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္နမ္းပစ္လိုက္တယ္...။
ဟြန္႔...ယုန္ဆိုး...
😆😆😆
အဲဒါမွာသူတို႔တစ္ဝိုင္းထဲဝါးကနဲထ,ျဖစ္ၿပီးေတာ့...ဝန္ထမ္းေတြေတာင္မွလန္႔ဖ်တ္ကုန္ၾကေရာ...။
ကြဲေနတဲ့ငတိကေတာ့...ျပံဳးလို႔...။
ေသာက္လဒေလး...
အစကတည္းကေျပာျပလိုက္ပါမယ္ဆိုတဲ့ဟာကို...
အင္တင္တင္နဲ႔...လုပ္ေနခဲ့တာ...။
အခုမွ႐ုတ္တရက္ႀကီးလူသိၿပီးအရွက္ထကြဲရသလိုပဲ...။
အဲဒီေကာင္ေတြဝိုင္းေနာက္လိုက္လို႔...
ေသာက္ထားသမွ်ေတာင္ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့...
ပုလင္းလိုက္ကိုင္ၿပီးေမာ့ေနတဲ့ငတိကိုပဲေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္...။
ေတာ္ၾကာေနအခန္းထဲမျပန္ႏိုင္မွဒုကၡမ်ားမယ္...။
xxxxx
မုန္လာဥေလးကမူးေနတဲ့အခါပိုခ်ိဳတဲ့အေၾကာင္းကိုအဲဒီညကယုန္ႀကီးသေဘာေပါက္သြားတယ္...။
"ေနာက္ဆိုအမူးတိုက္ၿပီးေတာ့...မုန္လာဥေကာင္းေကာင္းစားမယ္..."
"ဟင္...!...ဘာ...လဲ...?..."
လူကႏွစ္ေခါက္က်ိဳးၿပီးေတာ္ေတာ္လြင့္ေနပံုရတဲ့..ေက်ာက္စိမ္းကအာရံုေတြေဝဝါးေနၿပီ...။
"ေအာ္...အင္း.....ေသာက္ရတာေကာင္းတယ္လို႔...အဟိ....."
သူလဲမူးေနေတာ့...သိပ္ၿပီးအေျခေနမဟန္ဘူး..။
ဒါေပမယ့္...မုန္လာဥစားဖို႔ေတာ့အားျပည့္ေနေသးတယ္...။
အဲဒီမုန္လာဥေကာင္ကသိပ္ရစ္ၿပီးျပႆနာေလးေတြထထ,ရွာတာကိုလိုက္ထိန္းေနခဲ့ရေတာ့...
သိပ္မေသာက္ျဖစ္ဘူး...။
အာရံုလာေနရံုေလးပဲထိန္းထားမိတယ္...။
ငတိကေတာ့...ကြဲသထက္ကြဲလို႔ေနတာ...
လံုးဝပံုမွန္မဟုတ္ဘူး...။
အခုလည္းအခန္းကိုျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ...
ေလး'နဲ႔ေဆာင္းဟန္ေနရဲ႕ေနာက္ကိုလိုက္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့လုပ္ေနျပန္တာ...
"ဟာ...သူတို႔ေနာက္ကိုလိုက္သြားလို႔မရဘူးေလ...
ဘာသြားလုပ္မွာတုန္း...လာ...လာ...ငါတို႔အခန္းကဒီဘက္မွာ..."
ခ်ီတုပ္ၿပီးေတာ့...သူမ်ားအခန္းဝကေနအတင္းျပန္ေခၚထုတ္လာခဲ့ရတဲ့အျဖစ္...။
ေသာက္ထားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ခႏၶာကိုယ္ကအဆမတန္ပူျပင္းေနတာလား...
ပေယာဂတစ္ခုခုေၾကာင့္လားလို႔မေသခ်ာေပမယ့္...
ေခြ်းေစးေတြပ်ံလို႔ေက်ာက္စိမ္းမူမမွန္ဘူး...။
"အား....ပူတယ္~~ပူလိုက္တာ~~~အဝတ္ခြ်တ္ေပး~~~"
ေျပာေနရင္းနဲ႔...အက်ႌလည္ပင္းကၾကယ္သီးေတြကိုဆြဲျဖဳတ္ပစ္ေနတာ...
တစ္လံုးမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ကြ်တ္သြားတယ္ရယ္လို႔မရွိဘဲနဲ႔...
စိတ္ေတြတိုၿပီးေတာ့...တအင့္အင့္...နဲ႔...မာန္မဲေန၏။
"ကြ်တ္ေလကြာ~~ခ်ီးလိုပဲ~~~ကြ်တ္စမ္းပါ~~~"
ျပဳတ္မသြားတဲ့ၾကယ္သီးေတြကိုမာန္မဲၿပီးဆဲဆိုေနျပန္တာ....
ေထာ္ေနတဲ့နႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးေတြကအခုေတာ့မွပိုၿပီးေတာင့္တင္းေဖာင္းအိလို႔....
နီနီရဲရဲမက္မန္းသီးေလးကိုက္ၿပီးေထာ္ျပေနတဲ့အတိုင္းပဲ...။
"ေနဦးေလ...ငါလုပ္ေပးမယ္...ခဏေလး..."
ခ်ီလာတဲ့ဝက္ေတာင္းေလးကိုအိပ္ယာေပၚမွာေသခ်ာေနရာခ်ၿပီးေတာ့မွ...
သူ႔ဖိနပ္ေလးကိုခြ်တ္လို႔ေျခေထာက္ေလးကိုအိပ္ယာေပၚတင္ေပးရသည္...။
ၿပီးမွ...ကုတင္ေစာင္းမွာတင္ပါးလြဲဝင္ထိုင္ၿပီးေတာ့...
သူ႔အက်ႌေလးေတြခြ်တ္ေပးဖို႔ျပင္လိုက္တာ...
ငတိကခ်က္ခ်င္းထလာၿပီးေတာ့...
သူ႔လည္ပင္းကိုဆြဲဖက္လို႔ယီးေလးခိုလာတယ္...။
ေလသံကလည္းခပ္ၫွက္ၫွက္နဲ႔....
မထင္ရင္ဖီးလ္လာေနတဲ့ပံုေလး...။
"အဟင့္...ပူတယ္...ေသွ်ာင္ရဲ႕~~~"
"အင္း...သိတယ္...အဲဒီေလာက္ေတာင္မ်ိဳဆို႔မွေတာ့မပူဘဲေနမလား...
ဝတ္ထားတာေတြကလဲထံုးစံအတိုင္းက်ပ္ထုပ္ေနတာကိုး...
ေပး...အဝတ္ကူခြ်တ္ေပးမယ္.....လက္ကိုဖယ္..."
အနက္ေစြးေစြးေတြခ်ည္းဝတ္ထားတဲ့သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးက...
ညမီးေရာင္ေအာင္မွာသိပ္က္ိုခန္႔သန္႔ထင္းရွင္းလို႔ေနျပန္တာ...
ေသာက္ကေလး...သူမ်ားမဂၤလာပြဲမွာအနက္မဝတ္ပါနဲ႔လို႔ေျပာထားတာေတာင္မွ...
ဒါေပမယ့္လည္း...ေယာက်ာ္းေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့အနက္ေတြပဲဝတ္လာၾကတာ၊
ဒီေနာက္ပိုင္းမွသိပ္ၿပီးေတာ့လူေတြကအာရံုမထားေတာ့တာထင္သည္...။
လည္ပင္းထိပ္ဝကၾကယ္သီးေလးျပဳတ္သြားေတာ့မွ...က်န္တာေတြခြ်တ္ထုတ္ေပးမလို႔ျပင္လိုက္တာ...
႐ုတ္တရက္ေက်ာက္စိမ္းက...သူ႔လက္ကိုဖမ္းဆြဲလာကာ...လက္ဖဝါးေလးေတြအဆမတန္ပူေႏြးလို႔ေန၏။
"ယားေနတယ္...တကိုယ္လံုးခြ်တ္ေပး...ျမန္ျမန္ေလး..."
မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔...
ညီညာေသးေကြးတဲ့သြားျဖဴျဖဴေလးေတြအကုန္ေပၚေအာင္လို႔ရယ္ျပေနျပန္တာ......
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲတခုခုဝင္ပူးသြားတာလားလို႔ေပါက္တတ္ကရေတြးလို႔...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အေျခအေနကိုသိပ္မသကၤာခ်င္ေတာ့ပါဘူး...။
သူကပဲမူးေနလို႔လား...လို႔...ေတြးလိုက္မိရင္းနဲ႔...
ၾကယ္သီးေတြခြ်တ္ထုတ္ေနတဲ့ေသွ်ာင့္လက္တို႔ရပ္တန္႔သြားတုန္းမွာ.....
ေၾကာင္တစ္ေကာင္လိုပြတ္သီးပြတ္သပ္ျဖစ္လာတဲ့...
ေက်ာက္စိမ္းက႐ုတ္တရက္ႀကီးသူ႔ကိုရင္ဘတ္ေပၚဆြဲလဲလို႔ဖက္တြယ္ေတာ့၏။
"ျမန္ျမန္ခြ်တ္ဆို...ျကာလိုက္တာ~~~နမ္းမလို႔~~~"
"ဟာ့...ေနဦးေလ....ငါ့ဖိနပ္ေတာင္မခြ်တ္ရေသးဘူး....ခဏ....."
ဝတ္ထားတဲ့ဖိနပ္ကိုေတာင္ေသခ်ာမခြ်တ္ျဖစ္လိုက္ဘဲနဲ႔...
သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚလဲက်လ်က္သားေလးမို႔တကယ့္ကိုကိုးယိုးကားယားႀကီး...
"ဟင့္အင္း...မရေတာ့ဘူး..ငါ~~ေနလို႔~~မေကာင္းေတာ့ဘူး~~
တခုခုကိုဆာေလာင္ေနၿပီ~~~ေသွ်ာင္ရဲ႕~~အင့္..."
သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုတႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ဆြဲယူနမ္းရိႈက္လို႔ေျပာလာတာ...
ရိႈက္ငင္ေနတဲ့ေလသံေလးေတြကၾကက္သီးေမႊးၫွင္းထဖြယ္ပါ...။
အသက္ရွဴနႈန္းေလးေတြခပ္ျပင္းျပင္းျဖစ္ေနေတာ့...
ရင္ဘတ္ေလးကဖားဖိုေလးလိုနိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္နဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္း....အဟုတ္ကိုမူမမွန္ေတာ့ဘူး...။
ေသခ်ာၿပီ...
ဟိုငနဲေကာင္ေတြလက္ကျမင္းလိုက္တာျဖစ္လိမ့္မည္...။
ေခါင္းကိုအသာေလးခါရင္းနဲ႔...သူ႔ကိုပြတ္သပ္လာတဲ့အဲဒီငမူးေကာင္ကိုအသာအယာေလးျပန္နမ္းရင္း...
အဝတ္ေတြကိုအျမန္ခြ်တ္ပစ္ရေတာ့တယ္...။
ဘာေဆးေတြထည့္တိုက္လိုက္သလဲေတာ့မသိေပမယ့္...
ေတာ္ေတာ္ေလးကိုရြစိတက္ေနပံုရတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကအိပ္ယာခင္းျဖဴျဖဴထက္မွာလူးလူးလြန္႔လြန္႔ပဲ...။
ယုန္ႀကီးက...ကိုယ့္လည္ပင္းကနက္ခ္တိုင္ေတာင္ေသခ်ာမျဖဳတ္ရေသးဘဲနဲ႔...
မို႔ေမာက္တင္းမာေနတဲ့သူ႔ေဘာင္းဘီေလးထဲကအေကာင္ကိုပဲအရင္သက္သာေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားရတယ္...။
"အင့္.....မရေတာ့ဘူး...ျမန္ျမန္ေလး...အား..!...အ..!..."
ပူေႏြးတင္းမာေနတဲ့မုန္လာဥေလးက...
ေဆးအစြမ္းနဲ႔ပိုလို႔အရြယ္အစားႀကီးမားေနတာ...
တကယ္ပါပဲ...ေသာက္လဒေကာင္ေလးေတြ...
လူကိုဒုကၡမ်ားေအာင္လို႔...
မေက်မနပ္နဲ႔ပဲေတြးေနရင္း...ေဇာင္းႂကြေနတဲ့ငတိကိုေခ်ာ့သိပ္ရေတာ့တယ္...။
ဟြန္း.....ဒီညေတာ့...ေရကန္အသင့္ၾကာအသင့္နဲ႔...
စပါယ္ရွယ္ကစ္ရမယ္...။
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္သာယာလို႔...ငတိကလည္း...သူ႔ရင္ခြင္ၾကားမွာတအိအိတအားအားနဲ႔ညည္းညဴေနျပန္တာ...
"ဟင္း..!...အျမန္ေလး~လုပ္ေပးပါေတာ့ဆို~~~အာ့!!!...ေသွ်ာင့္.........လက္ဖယ္ေတာ့~~~ဟိုဟာ~~~ေပး"
သိပ္ၿပီးဟိတက္ေနတဲ့အဲဒီမုန္လာဥျဖဴျဖဴလံုးလံုးေလးကိုျမင္ရတာ...
ရယ္လဲရယ္ခ်င္ေနရင္းနဲ႔...အက်င့္ေလးယုတ္ၿပီးေတာ့...ကလိလိုက္ေသးတယ္...။
"ဘာလဲ~~~ဘယ္ဟာလဲ~~~"
"မင္း~~~လူယုတ္မာ~~~ေဘာပဲ~~~မင္းဟာ~~~ကိုေပး~~~အား~~~မရေတာ့ပါဘူးဆို~~"
"ေအးေလ~~ဘယ္ဟာလဲလို႔~~~"
"ဟား~~~ယုတ္မာ၊ ပက္စက္၊ ေကာက္က်စ္၊ စဥ္းလဲ၊ ဉာဏ္မ်ားတဲ့အေကာင္ရဲ႕~~
မင္းမလုပ္ရင္~~~ငါမင္းကိုလုပ္မွာ....
မင္းဟာႀကီးစုတ္ျပတ္သြားေအာင္တက္လုပ္မွာ~~~"
"ခြိ....ဟားဟား....လူကျဖင့္...ေအာက္ကတက္ႏိုင္လို႔လား....ဟင္..!..."
"ေသာက္လွ်ာရွည္လိုက္တာ~~~ေပးမွာလား~~~မေပးဘူးလား~~~"
စိတ္တိုတိုနဲ႔...ထ,ၿပီးတြန္းဖယ္ဖို႔ႀကိဳးစားလာတဲ့ငတိကတကယ္ကိုစိတ္ရွည္တဲ့ပံုမရေတာ့ဘူး...။
ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔...ထၿပီးေတာ့ထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္...။
"ဖယ္....ေအာက္ဆင္း~~~သိပ္ကိုအရစ္ရွည္တဲ့အေကာင္....
မင္းထက္အရစ္ရွည္ျပမယ္....."
"ဟားဟား.....ဆုေတာင္းေလ.....ပူေဖာင္းအႀကီးႀကီးရမယ္..."
"ေခြး~သူ~ေတာင္း~စား~~~"
"အင္း...သူေတာင္းစားထဲမွာေတာင္...ဒီအေကာင္ကအငတ္ျပတ္ဆံုးသူေတာင္းစားပဲ...
မင္းကိုဆို...ဘယ္ေလာက္စားရစားရဝမွာမဟုတ္လို႔.....အပီၿဖဲမွာ.....အလံျဖဴမျပေၾကး..."
ယုန္ယုတ္မာေလးလည္းဆက္မစ,ေတာ့ဘဲနဲ႔...
အူယားဖားယားေတြထန္ၿပီး...
အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းဆိုေနတဲ့သူ႔ေအာက္ကငတိကိုစိတ္ႀကိဳက္ဝိုက္မိေတာ့တယ္...။
ေဆးအစြမ္းကဘယ္အထိျပမလဲမသိေပမယ့္...
တညလံုးဆိုလည္းေကာင္းတာပါပဲ...တဲ့...။
အဲဒီညမွာ ငေသွ်ာင္တို႔ အေကာင္းဆံုးေသာအၾကံဉာဏ္ေလးတစ္ခုရခဲ့တယ္...
အဲဒီမုန္လာဥေလးက...ေဆးမိေနရင္ပိုၿပီးစားလ္ို႔ေကာင္းတယ္...။
😂😂😂
Unicode
ရှည်လျားမြင့်မားတဲ့အရပ်အမောင်းရယ်...
ဝင်းဝါနုဖတ်နေတဲ့အသားအရေရယ်...
ယောကျာ်းပီသပြီးတော့...ညှို့ချက်ပြင်းလှတာကြောင့်...
ဦးသျှောင်ကလူတွေကြားထင်းရှင်းလို့နေသည်...။
ပြုံးပြုံး၊ မဲ့မဲ့ ဘယ်လိုအမူရာပဲဖြစ်သွားဖြစ်သွား...
အကျည်းတန်ခြင်းကမြှူတမှုန်စာမျှသူ့ဆီမှာရှိမနေဘဲ...
ဘယ်လိုနေနေအသရေတင့်တယ်လှတာ...မြင်သူတကာငေးချင်စရာပါ...။
ထို့အတူပဲ...သူ့ဘေးနားလေးမှာယှဉ်တွဲမြင်နေရတဲ့ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ကိုယ်စေ့ရင်ပြတ်ဂါဝန်နဲ့အမျိုးသမီးကလည်းစက်စက်ယိုအောင်လှနေတာ...
ရှိသမျှယောကျာ်းသားတွေရဲ့မျက်လုံးကသူမဆီမှာသာစုပြုံကျရောက်လို့နေပါသည်...။
ချောလိုက်ကြတာ၊ လှလိုက်ကြတာ၊ လိုက်ဖက်လိုက်ကြတာ...
အမျိုးမျိုးသောချီးမွှမ်းစကားတွေကြောင့်...
သဝန်တိုနေတဲ့ကျောက်စိမ်းတစ်ယောက်ထဲကွက်ပြီးတော့...ရာသီဥတုမသာယာပါဘူး...။
လာနေတဲ့သောက်သီချင်းကလည်း...ချီးပဲ..။
ဘာတဲ့.....
လိုက်ဖက်တဲ့ဘဝ၊ ပျော်စရာလောကကြီးက..တဲ့...။
အဲဒီအရှေ့မှာမိုက်ခရိုဖုန်းကိုယ်စီနဲ့စကားလှလှတွေပြောပြီးလိုက်ဖက်နေလိုက်ကြ...
ပျော်ရွှင်နေလိုက်ကြ.....
ကျောက်စိမ်း.....တစ်ယောက်ထဲဂျေတွေကိုက်လို့....
မျက်စောင်းတွေလိမ့်ထိုးပြီးစိတ်တိုတိုနဲ့...
မြင်မြင်သမျှသောက်စရာတွေဆွဲယူမြိုချနေမိတာ...
ဗိုက်ထဲမှာလည်းအင့်နေရောပဲ...။
သောက်အကုသိုလ်ကောင်လေး...ဆောင်းဟန်နေ...
ဒင်းပဲငါ့ကိုဒုက္ခပေးပြန်တာ...။
ဒင်းမွှေလို့....ငါ့မှာသောကပွေနေရတာ...။
မဆီမဆိုင်သတို့သားကိုပါဆွဲထည့်လို့ဆဲနေမိပြီး...
မျက်စောင်းတထိုးထိုးနဲ့...မျက်လုံးအိမ်မှာအောင့်ချင်သည်...။
ဒင်းကအဲဒီဒေါက်တာမ,ကိုမှအကူညီတောင်းတာ...
တခြားလူကိုအကူညီတောင်းလို့မရဘူးတဲ့လား...။
ရှန်းရှန်းတို့လဲရှိနေတာပဲ...
ဘာလို့အဲဒီဒေါက်တာမ,ကိုရွေးတာလဲ...?...
တကယ်ပဲ...စိတ်ကုန်လိုက်တာ...။
ရှေ့တူရူမှာအတူတူယှဉ်တွဲလို့မြင်နေရတဲ့...
ဦးသျှောင်နဲ့အဲဒီအမျိုးသမီးကြားကိုတဟုန်ထိုးပြေးဝင်ရပ်ပစ်လိုက်ရမလား...။
ဒါ...ကျွန်တော့်ယောကျာ်းပါလို့...လူသိရှင်ကြားထုတ်ဖော်ပြောလိုက်ရမလား...။
ဒွိဟအတွေးတွေနဲ့လူကတကယ်ကိုဂနာမငြိမ်ချင်ဘူး...။
ချစ်ရတာပူလောင်လိုက်တာ...။
မင်းနဲ့ငါ့အကြောင်းအားလုံးသိအောင်ပြောတော့မယ်လို့ဆိုလာကတည်းကခေါင်းညိတ်လိုက်ရမှာ...
အခုတော့မှနောင်တတွေရပါ၏။
အစကတည်းက...သျှောင်ပြောခဲ့တာတွေကိုလက်ခံလိုက်ရင်အကောင်းသား...။
"မင်းကဘယ်အထိဖုံးကွယ်ထားမလို့လဲ...
မကြာခင်လဲလက်ထပ်တော့မှာပဲကို..."
"လက်ထပ်တဲ့အချိန်ကျတော့မှသိစေပေါ့..."
"ဟွန့်.....ပြီးမှပြဿနာထပ်မရှာနဲ့နော်..."
ကဲ...အခုတော့...ကိုယ့်ရဲ့အပြစ်နဲ့ကိုယ်...
ဒီပွဲထဲမှာသူ့တစ်ယောက်ထဲ...မိုးအုံ့လို့...မှောင်မဲနေရပြီးရာသီဥတုမသာယာတော့ဘူး...။
ဦးသျှောင်နဲ့အဲဒီဒေါက်တာမ,တို့နှစ်ယောက်...
လူမြင်ကွင်းရှေ့မှာယှဉ်တွဲလို့ရပ်နေကြတာ...
တကယ့်ကိုအတွဲတွေလို့ထင်စရာပဲ...။
ဟိုယုန်ငနဲကလည်းပြုံးဖြီးနေလိုက်တာ...
ဝေးဝေးကကြည့်နေတာတောင်မှ...သွားနှစ်ချောင်းဖြီးကနဲမြင်ရတယ်...။
တကယ်ပဲ...နည်းနည်းလေးလျော့ရယ်လို့မရဘူးတဲ့လား...။
ပေါ်နေတဲ့ပါးချိုင့်လေးနဲ့မှည့်နက်လေးကိုလူမမြင်ရအောင်လို့ပြေးပြီးအုပ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်...။
ရီဝေဝေလေးဖြစ်လာတော့...
အတွေးတွေပေါက်ကရလေးဆယ်ဖြစ်လ်ို့...
ကျောက်စိမ်းမူမမှန်ချင်တော့ဘူး...။
သူ့အနားကိုငသျှောင်ပြန်ရောက်လာတာနဲ့ရစ်တော့တာပဲ...။
"ရို့...ပြန်လာပြီလား...ဆရာ့ဆရာကြီး..."
ခပ်မှေးမှေးဖြစ်နေတဲ့မျက်ဝန်းလက်လက်လေးတွကအခုတော့နီရဲချင်နေပြီ...။
ဝိုင်းထဲကကျန်တဲ့အကောင်တွေလည်းနိုင်တော့တဲ့ပုံစံမဟုတ်တော့ဘူး...။
လူအရမ်းနည်းပါးသွားပြီဖြစ်လို့...
မိန်းကလေးတွေနဲ့ယောကျာ်းလေးတွေကသီးသန့်...သူတစ်စုကိုယ်တစ်စုနဲ့...ဝိုင်းကွဲနေကြသည်...။
"မင်္ဂလာလေးတစ်ခါဆောင်ဖူးတာနဲ့......ဆရာကြီးလုပ်နေလိုက်တာ...
သောက်မြင်ကိုကတ်တယ်..."
"ဒါပေါ့...ငါကစီနီယာပဲလေ...
အသက်လည်းကြီးတယ်...
မင်းတို့ထက်ဦးဦးဖျားဖျား...မင်္ဂလာလည်းဆောင်ဖူးတယ်...
သူတို့ထက်လည်းဝါရင့်ပြီးတော့...ကလေးတောင်နှစ်ယောက်ရနေပြီ...
အဟဲဟဲ....
အရာရာဆရာကြီးပဲ...
မင်းကပိုသိတာ..........ဟုတ်တယ်မလား...
ညညဆိုဆရာခေါ်နေရတာ..."
"ချီးလိုပဲ~~~ဒယ်ဘယ်လ် လက်ခလယ်...."
"အေး...ထောင်နိုင်တုန်းကထောင်ထား...
လူကဖြင့်...သူငယ်အိမ်လည်ချင်နေပြီ...
သိပ်မသောက်နဲ့တော့....."
"သောက်တော့...ဘာဖြစ်လဲ...မင်းတိုက်ရတာမို့လား...လူကိုသိပ်ချုပ်ချယ်တယ်..."
"ဟာ့...မင်း...ကျောက်စိမ်း..."
"ထားလိုက်ပါ၊ သောက်စေလိုက်တော့...
အိမ်ပြန်မနေနဲ့တော့...မနက်မှကျွန်တော်တို့နဲ့အတူတူပြန်..."
လေးနဲ့ဆောင်းဟန်နေကဝင်ပြောတော့လည်း...
သူလက်လျော့ပေးလိုက်ရတယ်...။
တခြားသူငယ်ချင်းတွေလဲရှိနေသေးတော့ပျော်ပါစေလို့ပဲတွေးရင်း...သူ့ကိုမတားဖြစ်တော့ဘူး...။
"ချီးလိုပဲ~~ပြုံးနေလိုက်~~အဲဒီပါးချိုင့်တွေထွက်လာတဲ့အထိပြုံးနေလိုက်~~"
ပြောချင်ရာပြောနေတော့...ကျောက်စိမ်းမူးနေတာသိလိုက်ပါပြီ...။
သူ့ရှေ့မှာရှန်ပိန်ခွက်တွေဆိုတာကြည့်လိုက်တိုင်းဗလာတွေဖြစ်ပြီးစီတန်းလို့နေသည်...။
ဒီဝိုင်းကခွက်အလွတ်တွေသိမ်းဖို့ဝိတ်တာကောင်လေးတွေဆိုတာအဆက်မပြတ်ဝင်ထွက်နေရလွန်းလို့...
အားနာပြီးတော့...ပုလင်းလိုက်ပဲတောင်းပေးလိုက်ရတယ်...။
အဲဒါမှပိုဆိုးရော...
"တော်...ဗူးလိုက်ပဲမော့တော့မယ်...ခွက်တွေနဲ့ရှုပ်တယ်..."
ကျောက်စိမ်းတို့...ဗူးကိုင်ပြီးလွင့်နေတာ...လုံးဝ
မတားတော့ဘူး...။
ဘယ်တားမလဲ...မူးပြဲနေလေကောင်းလေပဲ...
😂😂😂
ကျောက်စိမ်းကလည်း...ဒီယုန်မြင်လို့ဒီခြုံထွင်ခဲ့တာလား..?...
အမှတ်ပဲမရှိတာလားမသိပေမယ့်...
ရစ်နေတာလေးကတကယ်ကိုပဲချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းနေပြန်တာ...။
"အဲကောင်တွေ~~~ငါ့ကို~~ရှုပ်ထားတာ~~~
အလျော်တောင်း~~~မလို့~~~
ဘာလို့~~အဲဒီစော်ကြီးကိုမှ~~မင်းနဲ့~~~တွဲလို့~~ပေးတာလဲ~~~
မကျေနပ်ဘူး~~~~~"
အဲဒီကိစ္စကထပ်ပါလာပြန်ကာ...
သိပ်မူးမနေတဲ့ဟိုနှစ်ကောင်ကအကြောင်းစုံသိသွားပြီးတော့...
ဝါးလုံးကွဲပဲရီကြပြီးတော့...ဖြေရင်းရှင်းရင်းနဲ့...
ထပ်ပြီးတော့ကံထူးသွားခဲ့တာ...
ကျောက်စိမ်းရဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ချို့ကသူတို့ရဲ့အကြောင်းလေးတွေသိကုန်ကြတာပါပဲ...။
ထုံးစံအတိုင်းအုပ်စုထဲမှာမြှောက်ပင့်တတ်တဲ့အကောင်တွေပါတယ်ဆိုတော့...
အဲဒီသဝန်တိုနေတဲ့အကောင်ပေါက်လေးကို...
သျှောင်ခဏအလစ်မှာဝိုင်းပြီးတော့...လက်ထိုးသိပ်ပြီးကလိကြပြန်တာ...
ကျောက်စိမ်းပိုကွဲသွားခဲ့တယ်...။
အဲဒီကနေစပြီး...သျှောင့်ရင်ဘတ်ကိုလက်ညိုးတထိုးထိုးနဲ့လူတကာကိုလှည့်ပြောတော့တာ...
"မင်းက~~~ငါ့အပိုင်~~~"
"အင်း....ငါကမင်းအပိုင်..."
"ဒီယုန်ကငါ့ယုန်..."
"အေးပါ...ငါကမင်းယုန်..."
"ငါ့ရဲ့လူ..."
ဆိုပြီးထပ်ဖန်တလဲလဲပြောနေခဲ့တာ...
မုန့်လုံးစက္ကူကပ်ပြီးတော့...
ဂျာအေးသူ့အမေရိုက်ကနေမတက်တော့ဘူး...။
"မင်းကိုချစ်တယ်~~~"
"ငါ့ကိုနမ်းပါ"...ဆိုတာတွေကလာသေးတာ...။
ဟား...!...ဒီကောင်နဲ့တော့ဒုက္ခပါပဲ...။
"နမ်းလိုက်စမ်းပါ.....စီနီယာယောကျာ်းမဟုတ်ဘူးလား..."
"နမ်းပါ...နမ်းပါ..."
တကယ်ပဲ...ဒါကသူတို့ပွဲလား..?...ဆောင်းဟန်နေ့ပွဲလားတောင်မသဲကွဲချင်တော့ဘူး...။
အားနာနာနဲ့ပဲ...ယုန်ကြီးတို့ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်...။
ဟွန့်...ယုန်ဆိုး...
😆😆😆
အဲဒါမှာသူတို့တစ်ဝိုင်းထဲဝါးကနဲထ,ဖြစ်ပြီးတော့...ဝန်ထမ်းတွေတောင်မှလန့်ဖျတ်ကုန်ကြရော...။
ကွဲနေတဲ့ငတိကတော့...ပြုံးလို့...။
သောက်လဒလေး...
အစကတည်းကပြောပြလိုက်ပါမယ်ဆိုတဲ့ဟာကို...
အင်တင်တင်နဲ့...လုပ်နေခဲ့တာ...။
အခုမှရုတ်တရက်ကြီးလူသိပြီးအရှက်ထကွဲရသလိုပဲ...။
အဲဒီကောင်တွေဝိုင်းနောက်လိုက်လို့...
သောက်ထားသမျှတောင်ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ဖြစ်သွားပြီးတော့...
ပုလင်းလိုက်ကိုင်ပြီးမော့နေတဲ့ငတိကိုပဲစောင့်ကြည့်နေခဲ့ရတယ်...။
တော်ကြာနေအခန်းထဲမပြန်နိုင်မှဒုက္ခများမယ်...။
xxxxx
မုန်လာဥလေးကမူးနေတဲ့အခါပိုချိုတဲ့အကြောင်းကိုအဲဒီညကယုန်ကြီးသဘောပေါက်သွားတယ်...။
"နောက်ဆိုအမူးတိုက်ပြီးတော့...မုန်လာဥကောင်းကောင်းစားမယ်..."
"ဟင်...!...ဘာ...လဲ...?..."
လူကနှစ်ခေါက်ကျိုးပြီးတော်တော်လွင့်နေပုံရတဲ့..ကျောက်စိမ်းကအာရုံတွေဝေဝါးနေပြီ...။
"အော်...အင်း.....သောက်ရတာကောင်းတယ်လို့...အဟိ....."
သူလဲမူးနေတော့...သိပ်ပြီးအခြေနေမဟန်ဘူး..။
ဒါပေမယ့်...မုန်လာဥစားဖို့တော့အားပြည့်နေသေးတယ်...။
အဲဒီမုန်လာဥကောင်ကသိပ်ရစ်ပြီးပြဿနာလေးတွေထထ,ရှာတာကိုလိုက်ထိန်းနေခဲ့ရတော့...
သိပ်မသောက်ဖြစ်ဘူး...။
အာရုံလာနေရုံလေးပဲထိန်းထားမိတယ်...။
ငတိကတော့...ကွဲသထက်ကွဲလို့နေတာ...
လုံးဝပုံမှန်မဟုတ်ဘူး...။
အခုလည်းအခန်းကိုပြန်လာတဲ့အချိန်မှာ...
လေး'နဲ့ဆောင်းဟန်နေရဲ့နောက်ကိုလိုက်မယ်ဆိုပြီးတော့လုပ်နေပြန်တာ...
"ဟာ...သူတို့နောက်ကိုလိုက်သွားလို့မရဘူးလေ...
ဘာသွားလုပ်မှာတုန်း...လာ...လာ...ငါတို့အခန်းကဒီဘက်မှာ..."
ချီတုပ်ပြီးတော့...သူများအခန်းဝကနေအတင်းပြန်ခေါ်ထုတ်လာခဲ့ရတဲ့အဖြစ်...။
သောက်ထားတဲ့အရှိန်ကြောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကအဆမတန်ပူပြင်းနေတာလား...
ပယောဂတစ်ခုခုကြောင့်လားလို့မသေချာပေမယ့်...
ချွေးစေးတွေပျံလို့ကျောက်စိမ်းမူမမှန်ဘူး...။
"အား....ပူတယ်~~ပူလိုက်တာ~~~အဝတ်ချွတ်ပေး~~~"
ပြောနေရင်းနဲ့...အကျႌလည်ပင်းကကြယ်သီးတွေကိုဆွဲဖြုတ်ပစ်နေတာ...
တစ်လုံးမှဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက်ကျွတ်သွားတယ်ရယ်လို့မရှိဘဲနဲ့...
စိတ်တွေတိုပြီးတော့...တအင့်အင့်...နဲ့...မာန်မဲနေ၏။
"ကျွတ်လေကွာ~~ချီးလိုပဲ~~~ကျွတ်စမ်းပါ~~~"
ပြုတ်မသွားတဲ့ကြယ်သီးတွေကိုမာန်မဲပြီးဆဲဆိုနေပြန်တာ....
ထော်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေကအခုတော့မှပိုပြီးတောင့်တင်းဖောင်းအိလို့....
နီနီရဲရဲမက်မန်းသီးလေးကိုက်ပြီးထော်ပြနေတဲ့အတိုင်းပဲ...။
"နေဦးလေ...ငါလုပ်ပေးမယ်...ခဏလေး..."
ချီလာတဲ့ဝက်တောင်းလေးကိုအိပ်ယာပေါ်မှာသေချာနေရာချပြီးတော့မှ...
သူ့ဖိနပ်လေးကိုချွတ်လို့ခြေထောက်လေးကိုအိပ်ယာပေါ်တင်ပေးရသည်...။
ပြီးမှ...ကုတင်စောင်းမှာတင်ပါးလွဲဝင်ထိုင်ပြီးတော့...
သူ့အကျႌလေးတွေချွတ်ပေးဖို့ပြင်လိုက်တာ...
ငတိကချက်ချင်းထလာပြီးတော့...
သူ့လည်ပင်းကိုဆွဲဖက်လို့ယီးလေးခိုလာတယ်...။
လေသံကလည်းခပ်ညှက်ညှက်နဲ့....
မထင်ရင်ဖီးလ်လာနေတဲ့ပုံလေး...။
"အဟင့်...ပူတယ်...သျှောင်ရဲ့~~~"
"အင်း...သိတယ်...အဲဒီလောက်တောင်မျိုဆို့မှတော့မပူဘဲနေမလား...
ဝတ်ထားတာတွေကလဲထုံးစံအတိုင်းကျပ်ထုပ်နေတာကိုး...
ပေး...အဝတ်ကူချွတ်ပေးမယ်.....လက်ကိုဖယ်..."
အနက်စွေးစွေးတွေချည်းဝတ်ထားတဲ့သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက...
ညမီးရောင်အောင်မှာသိပ်က်ိုခန့်သန့်ထင်းရှင်းလို့နေပြန်တာ...
သောက်ကလေး...သူများမင်္ဂလာပွဲမှာအနက်မဝတ်ပါနဲ့လို့ပြောထားတာတောင်မှ...
ဒါပေမယ့်လည်း...ယောကျာ်းလေးတော်တော်များများကတော့အနက်တွေပဲဝတ်လာကြတာ၊
ဒီနောက်ပိုင်းမှသိပ်ပြီးတော့လူတွေကအာရုံမထားတော့တာထင်သည်...။
လည်ပင်းထိပ်ဝကကြယ်သီးလေးပြုတ်သွားတော့မှ...ကျန်တာတွေချွတ်ထုတ်ပေးမလို့ပြင်လိုက်တာ...
ရုတ်တရက်ကျောက်စိမ်းက...သူ့လက်ကိုဖမ်းဆွဲလာကာ...လက်ဖဝါးလေးတွေအဆမတန်ပူနွေးလို့နေ၏။
"ယားနေတယ်...တကိုယ်လုံးချွတ်ပေး...မြန်မြန်လေး..."
မျက်တောင်လေးပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နဲ့...
ညီညာသေးကွေးတဲ့သွားဖြူဖြူလေးတွေအကုန်ပေါ်အောင်လို့ရယ်ပြနေပြန်တာ......
သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲတခုခုဝင်ပူးသွားတာလားလို့ပေါက်တတ်ကရတွေးလို့...
ကျောက်စိမ်းရဲ့အခြေအနေကိုသိပ်မသင်္ကာချင်တော့ပါဘူး...။
သူကပဲမူးနေလို့လား...လို့...တွေးလိုက်မိရင်းနဲ့...
ကြယ်သီးတွေချွတ်ထုတ်နေတဲ့သျှောင့်လက်တို့ရပ်တန့်သွားတုန်းမှာ.....
ကြောင်တစ်ကောင်လိုပွတ်သီးပွတ်သပ်ဖြစ်လာတဲ့...
ကျောက်စိမ်းကရုတ်တရက်ကြီးသူ့ကိုရင်ဘတ်ပေါ်ဆွဲလဲလို့ဖက်တွယ်တော့၏။
"မြန်မြန်ချွတ်ဆို...ကြာလိုက်တာ~~~နမ်းမလို့~~~"
"ဟာ့...နေဦးလေ....ငါ့ဖိနပ်တောင်မချွတ်ရသေးဘူး....ခဏ....."
ဝတ်ထားတဲ့ဖိနပ်ကိုတောင်သေချာမချွတ်ဖြစ်လိုက်ဘဲနဲ့...
သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်လဲကျလျက်သားလေးမို့တကယ့်ကိုကိုးယိုးကားယားကြီး...
"ဟင့်အင်း...မရတော့ဘူး..ငါ~~နေလို့~~မကောင်းတော့ဘူး~~
တခုခုကိုဆာလောင်နေပြီ~~~သျှောင်ရဲ့~~အင့်..."
သူ့မျက်နှာလေးကိုတပြွတ်ပြွတ်နဲ့ဆွဲယူနမ်းရှိုက်လို့ပြောလာတာ...
ရှိုက်ငင်နေတဲ့လေသံလေးတွေကကြက်သီးမွှေးညှင်းထဖွယ်ပါ...။
အသက်ရှူနှုန်းလေးတွေခပ်ပြင်းပြင်းဖြစ်နေတော့...
ရင်ဘတ်လေးကဖားဖိုလေးလိုနိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့...
ကျောက်စိမ်း....အဟုတ်ကိုမူမမှန်တော့ဘူး...။
သေချာပြီ...
ဟိုငနဲကောင်တွေလက်ကမြင်းလိုက်တာဖြစ်လိမ့်မည်...။
ခေါင်းကိုအသာလေးခါရင်းနဲ့...သူ့ကိုပွတ်သပ်လာတဲ့အဲဒီငမူးကောင်ကိုအသာအယာလေးပြန်နမ်းရင်း...
အဝတ်တွေကိုအမြန်ချွတ်ပစ်ရတော့တယ်...။
ဘာဆေးတွေထည့်တိုက်လိုက်သလဲတော့မသိပေမယ့်...
တော်တော်လေးကိုရွစိတက်နေပုံရတဲ့ကျောက်စိမ်းကအိပ်ယာခင်းဖြူဖြူထက်မှာလူးလူးလွန့်လွန့်ပဲ...။
ယုန်ကြီးက...ကိုယ့်လည်ပင်းကနက်ခ်တိုင်တောင်သေချာမဖြုတ်ရသေးဘဲနဲ့...
မို့မောက်တင်းမာနေတဲ့သူ့ဘောင်းဘီလေးထဲကအကောင်ကိုပဲအရင်သက်သာအောင်လုပ်ပေးဖို့ကြိုးစားရတယ်...။
"အင့်.....မရတော့ဘူး...မြန်မြန်လေး...အား..!...အ..!..."
ပူနွေးတင်းမာနေတဲ့မုန်လာဥလေးက...
ဆေးအစွမ်းနဲ့ပိုလို့အရွယ်အစားကြီးမားနေတာ...
တကယ်ပါပဲ...သောက်လဒကောင်လေးတွေ...
လူကိုဒုက္ခများအောင်လို့...
မကျေမနပ်နဲ့ပဲတွေးနေရင်း...ဇောင်းကြွနေတဲ့ငတိကိုချော့သိပ်ရတော့တယ်...။
ဟွန်း.....ဒီညတော့...ရေကန်အသင့်ကြာအသင့်နဲ့...
စပါယ်ရှယ်ကစ်ရမယ်...။
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်သာယာလို့...ငတိကလည်း...သူ့ရင်ခွင်ကြားမှာတအိအိတအားအားနဲ့ညည်းညူနေပြန်တာ...
"ဟင်း..!...အမြန်လေး~လုပ်ပေးပါတော့ဆို~~~အာ့!!!...သျှောင့်.........လက်ဖယ်တော့~~~ဟိုဟာ~~~ပေး"
သိပ်ပြီးဟိတက်နေတဲ့အဲဒီမုန်လာဥဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကိုမြင်ရတာ...
ရယ်လဲရယ်ချင်နေရင်းနဲ့...အကျင့်လေးယုတ်ပြီးတော့...ကလိလိုက်သေးတယ်...။
"ဘာလဲ~~~ဘယ်ဟာလဲ~~~"
"မင်း~~~လူယုတ်မာ~~~ဘောပဲ~~~မင်းဟာ~~~ကိုပေး~~~အား~~~မရတော့ပါဘူးဆို~~"
"အေးလေ~~ဘယ်ဟာလဲလို့~~~"
"ဟား~~~ယုတ်မာ၊ ပက်စက်၊ ကောက်ကျစ်၊ စဉ်းလဲ၊ ဉာဏ်များတဲ့အကောင်ရဲ့~~
မင်းမလုပ်ရင်~~~ငါမင်းကိုလုပ်မှာ....
မင်းဟာကြီးစုတ်ပြတ်သွားအောင်တက်လုပ်မှာ~~~"
"ခွိ....ဟားဟား....လူကဖြင့်...အောက်ကတက်နိုင်လို့လား....ဟင်..!..."
"သောက်လျှာရှည်လိုက်တာ~~~ပေးမှာလား~~~မပေးဘူးလား~~~"
စိတ်တိုတိုနဲ့...ထ,ပြီးတွန်းဖယ်ဖို့ကြိုးစားလာတဲ့ငတိကတကယ်ကိုစိတ်ရှည်တဲ့ပုံမရတော့ဘူး...။
ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့...ထပြီးတော့ထိုင်ဖို့ကြိုးစားတယ်...။
"ဖယ်....အောက်ဆင်း~~~သိပ်ကိုအရစ်ရှည်တဲ့အကောင်....
မင်းထက်အရစ်ရှည်ပြမယ်....."
"ဟားဟား.....ဆုတောင်းလေ.....ပူဖောင်းအကြီးကြီးရမယ်..."
"ခွေး~သူ~တောင်း~စား~~~"
"အင်း...သူတောင်းစားထဲမှာတောင်...ဒီအကောင်ကအငတ်ပြတ်ဆုံးသူတောင်းစားပဲ...
မင်းကိုဆို...ဘယ်လောက်စားရစားရဝမှာမဟုတ်လို့.....အပီဖြဲမှာ.....အလံဖြူမပြကြေး..."
ယုန်ယုတ်မာလေးလည်းဆက်မစ,တော့ဘဲနဲ့...
အူယားဖားယားတွေထန်ပြီး...
အမျိုးမျိုးတောင်းဆိုနေတဲ့သူ့အောက်ကငတိကိုစိတ်ကြိုက်ဝိုက်မိတော့တယ်...။
ဆေးအစွမ်းကဘယ်အထိပြမလဲမသိပေမယ့်...
တညလုံးဆိုလည်းကောင်းတာပါပဲ...တဲ့...။
အဲဒီညမှာ ငသျှောင်တို့ အကောင်းဆုံးသောအကြံဉာဏ်လေးတစ်ခုရခဲ့တယ်...
အဲဒီမုန်လာဥလေးက...ဆေးမိနေရင်ပိုပြီးစားလ်ို့ကောင်းတယ်...။
😂😂😂