Kabanata 25:
Revelation
Hindi ako mapakali habang nasa loob ng SUV. I can't even took off my eyes in looking at the time in my wrist watch. Titig ako sa bawat tanawin na madadaanan namin ni Zaijan. He's in the driver seat. Driving seriously with his dark and merciless eyes.
If I just didn't know him for sure I'll be intimidated and scared in how the way he look. Mabuti na lang at kilala kong ganito talaga siya.
"Malapit na ba tayo?" hindi ko alam kung pang ilang beses ko na iyong tinanong sa kanya. Kagaya ng lagi niyang reaksiyon kapag naririnig iyon sa akin ay umismid siya. He look so snob as he lazily turned his head on me, with one brow arching.
"May nakikita ka na bang dagat?" ulit niya sa sinagot sa akin kanina. My brows furrowed. Hindi ko alam kung magiging masaya ba ako sa sinagot niya sa akin. He smirk without humor and continue driving. He was wearing his all black attire again with his combat boots. Ang uniporme niya lagi sa trabaho at hindi ko alam kung bakit iyon ang suot niya ngayon.
"Relax baby, we'll arrive in Isla Vagues soon. You can rest for a while." he said and I leaned in the backrest of the shot gun seat.
"Hindi ako makakapagpahinga."
"Then wait for another hour. Malapit na ang port kung nasaan ang yate, pero ilang minuto pa patungo sa Isla." sagot sa akin ni Zaijan at napahinga ako ng malalim. Hindi talaga ako mapapanatag lalo na na alam kong ilang kilometro na lang ang layo naming dalawa ni Kairus.
My heart won't stop pounding violently that I'm breathing massively. Ramdam na ramdam ko ang marahas noong pagkalabog na hindi ako makalunok. Zaijan handled me a bottled water. Wala siyang sinabi. Inabot ko lang iyon at tahimik na nagpasalamat sa kanya.
I drink the water hoping that it will ease my worries and nervous but it's not. Pinawi lang noon ang nanunuyo kong lalamunan pero nanatili ang nararamdaman ko at ang marahas na kabog ng dibdib. Zaijan is moving the steering wheel precisely. Ang mga madidilim at puno ng intensidad niyang mga mata ay tamad na nakatuon sa kalsada.
Normal niya nang ekspresyon iyon kaya hindi na ako nanibago. Sa loob ng isang linggo ay agad ko nang nakilala ang kilos niya. I immediately step outside the car when we stop in the port. Ramdam ko pa ang tingin sa akin ni Zaijan. We immediately walk towards the yacht. Zaijan hold my hand to assist me to step inside the yacht floor.
Nang magsimula kaming maglayag sa kulay asul na karagatan ay nakatulala lang ako sa bawat maliit na agos na tumatama sa yate. This view feels so nostalgic. Parang ito rin iyong nakita ko noong sapilitan akong kinuha ni Lyndon pabalik. Dito rin ako nakatitig pero magkaiba ang nararamdaman ko.
Hindi ko na kailanman makalma ang umaapaw na kaba at pag-aalala. May parte sa aking hindi na makapaghintay at sobra-sobrang gusto ng makita si Kairus. Mababaliw na yata ako. Gusto kong pabilisin ang takbo ng oras at takbuhin siya para makita na siya at mayakap. I miss him so much. I want to smell his familiar and mint sent. I want to feel the warmth of his embrace. I want to see his face. I want to caress his cheeks. I want to hear his heartbeat. I wall all of him.
Sobra sobra na akong nangulila sa kanya. Gustong gusto ko na siyang makita. Kaya hindi na maawat ang nararamdaman ko ng dumako na kami sa port ng Verceluz Shipping Inc.
"Sandali lang!" pagalit pa na sinabi ni Zaijan nang nagkukumahog ako na bumaba. Muntik tuloy akong mahulog pero wala na akong pakialam doon. I don't care if my body get soaked in the water. I just want to see him.
"Bilisan natin."
"Iyon na nga ang ginagawa natin, Kayeziel. Kumalma ka muna." marahan ng sinabi ni Zaijan at hinawakan na ako sa balikat para papasukin muli sa sasakyan. Kung normal na biyahe lang ito baka nahilo na ako sa papalit palit ng sasakyan pero hindi ito basta normal na biyahe lang.
"Do you know where his house is? I can point the direction or I'll drive." bumaling sa akin si Zaijan. He's eyes darted on my seatbelt. Inayos ko muna iyon. He massage his nose bridge like I'm stressing him.
"I know. My men told me the address. Just relax baby okay?" he said with a hard english accent. He still look snob as he drive. Nakatuon lang naman ang atensiyon ko sa daanan. Waves of worries and nervous attack my systems as we stop on the familiar house that filled my mind for the past whole months.
Nag-init ang mga mata ko at nanikip agad ang dibdib. Hindi ko na kaya pang makapaghintay na pagbuksan ako ni Zaijan ng pintuan. I already open it and run to the house. Sinalubong ako ng pamilyar na tarangkahan. I gasped as memories strike my mind. Naramdaman kong bumaba na si Zaijan sa sasakyan at sinundan ako.
Bahagyang kumunot ang noo ko ng makita ang lock sa tarangkahan. Sarado rin ang pinto ng bahay at ang mga bintana ay mariin ring nakasara. Kumalabog ang puso ko. Sinubukan kong buksan ang tarangkahan pero bakal na kadena ang nakatali roon. Umakyat ako dahil kaya ko naman, saglit akong napapikit ng humiwa sa kamay ko ang matulis na kahoy roon.
"Kayeziel!" pagalit na sinabi ni Zaijan. Tangkang pipigilan ako pero nakatalon na ako sa kabila. He muttered something I didn't hear. Narinig kong kinakalas niya na ang kandado. I run to the house door. I don't know why my heart turn cold. Nanlamig ako bigla lalo na ng makita ang mariing pagkakasara ng lock sa pinto.
"T-Tao po? Lola!" sigaw ko sa loob kahit na posibleng walang tao dito dahil sa kandado na nasa pinto.
"Kairus! Andeng!" sumigaw pa ako at tumingala sa pangalawang palapag ng bahay. Suminghap ako. Naninikip ang dibdib sa hindi ko inaasahang mahihinatnan sa mahabang biyahe rito. Tinapat ko ang bibig sa maliit na siwang na nasa bintana.
"N-Nandito na p-po ako. S-Si Kayeziel po ito." my voice broke and tears pooled in my eyes when my voice just echoed in the whole house. The defining silence inside is breaking me. Lalo ng maramdaman ang malakas na ihip ng hangin na mas lalo lang nagpalamig sa nararamdaman ko.
Tears fall in my eyes as I hold the lock and tried to remove it using my shaking and weak fingers. Kumapit sa akin ang alikabok na naroon at mas lalo lang nadurog ang puso ko. Gaano na katagal ang kandado rito na meron ng alikabok?
My mouth parted to inhale air. I can't breathe. Hindi ko na maramdaman ang hangin sa katawan ko dahil sa sakit na nararamdaman. I tried to pull the lock, hoping it will break but I just sobbed when I feel pain in scratching my finger on the hard metal. May pumigil sa akin para gawin iyon.
"Kayeziel." tawag ni Zaijan sa akin na nasa harap ko na.
"A-Akala ko ba nandito sila? B-Bakit wala ng tao?" umiiyak akong bumaling sa kanya. Iba na ang mga mata niya ngayon. It still dark but the snob in it faded and changed to worry and sympathy. Hindi ko alam kung bakit ganoon ang pinapakita ng mga mata niya. Mas lalo lang akong kinakabahan.
"This is where the intel lead us. Sigurado ako roon pero hindi ko alam na ganito ang madadatnan natin." I cried more on his answer. He look at me with worry. Hinila niya ako ng marahan sa tabi niya at kumapit ako sa braso niya.
Bigla akong nanghina. Hinawakan ni Zaijan ang lock at may kinuhang metal na stick sa bulsa niya. I know he knows a lot of things including this. Seconds pass and he remove the lock. Nagawa niya ring mabuksan ang door knob. Kinabahan muli ako lalo na ng pihitin niya ang door knob.
The door creaks open and it was like a cold water splash in my whole body when my eyes landed on the silent, eerie, and empty living room. Tumigil sa pagpintig ang puso ko lalo na ng seryosong pumasok si Zaijan. Hindi ko magawang ihakbang ang mga paa dahil sa sobrang panghihina.
My knee wobbled. Para na akong matutumba. Pero kinuha ko ang buong lakas ko para pumasok sa bahay. Tears continue to strolled down my cheeks. Gusto kong kompirmahin kung narito ba talaga sila Lola at Andeng o si Kairus.
"Tao po?" si Zaijan na nagsimula nang tumawag.
But as I step inside my heart bleed. Sobrang tahimik na wala akong ibang marinig kundi ang impit kong tinatagong hikbi. Zaijan step in the second floor and I followed him. Mahigpit akong humahawak sa barindilya habang humahakbang sa hagdan. Pakiramdam ko kasi mahuhulog ako sa kawalan ng lakas.
"K-Kairus!" I tried to call him in my broken voice.
"L-Lola.."
He opened Lola's room and its empty and silent too. I open Andeng's room and I feel a sudden stabbed seeing nothing even a shadow of her. Zaijan opened the next door, Kairus room. Mabilis akong humabol sa kanya ng pinihit niya ang door knob. Para akong sinakal ng makitang wala ring tao roon. Hinalughog ko ang lahat pati ang kwarto na pinatilihan ko rito pero wala.
My world light a bit when I saw my phone here. I immediately get it and tried to open but it can't.
"Wala rin sa kusina. M-Mukhang wala na sila rito, Kayeziel." si Zaijan na mukhang nagtataka rin sa nadatnan namin. Hindi ko siya pinakinggan dahil ayaw kong paniwalaan ang sinasabi niya. I search for a charger. Mabilis ko iyong sinaksak outlet. I gasped when the phone came back to life. I immediately turn it on.
Lumapit na sa akin si Zaijan mukhang alam na ang balak kong gawin. I immediately went to Kairus number and dial him.
Umasa ako.
Malakas ang kalabog ng puso ko kahit durog na iyon. Mahigpit ang hawak ko sa phone, umaasa na mariring ang boses niya.
Pero para akong binagsakan ng malaking bato sa buong katawan ng marinig na hindi na iyon macontact. Nabitawan ko ang phone. Naalis ang connector ng charger kaya mabilis iyong namatay. Another waves of tears rolled down my cheeks. Umawang ang labi ko dahil hindi na ako makahinga. Napahigpit ang kapit ko sa side table at walang pag-aalinlangan na humikbi at umiyak roon.
I cried as I breakdown. Dinampot ni Zaijan ang phone.
"We won't stop, Kayeziel. My men were finding for him too in the whole island. Hindi tayo hihinto hangga't hindi natin siya nakikita." he assured me but I can't stop and contain the pain. Hinila niya ako at kinulong sa bisig niya. I cried inside his arms as he caress my back to soothe me. Pero walang makakasuyo o magpapahinto sa sakit na nararamdaman ko ngayon.
"Yes, call me for an immediate report if you saw him. We'll find in the southern part of the island." sabi ni Zaijan sa kabilang linya. Tulala ako habang pinagmamasdan ang bahay at pinapakinggan ang sinasabi niya. I'm holding a bottled water. I hope this is just a dream.
Baka nakatulog lang ako sa kalagitnaan ng biyahe namin patungo rito. I tried to pinch and hurt myself but the place didn't change. Hindi ako nagising at nanatili ako kung nasaan ako ngayon at mas lalo lang akong nasaktan.
"Stay here. Hindi magandang makita ka ng iba kung may kumakalat na balita na wala ka na. We need to be careful or your family will know about the truth."
"No, sasama ako. Itatago ko na lang ang mukha ko." determinado at pinal kong sabi.
Zaijan sigh on my statement. Kita ko ang pag-aalinlangan niya na pumayag pero alam kong nababasa niya sa mga mata ko ang determinasyon sa mga mata. Hindi ako mapapanatag kung uupo lang rito sa loob ng sasakyan at maghihintay sa balita.
So Zaijan and I roamed and search for the southern part while I'm wearing a shoal to hide the half of my face. Tanging mata at kilay lang ang kita sa akin. May ibang tauhan niya na humalo sa amin para maghanap. The locals of Isla Vagues where looking at the black mens curiously. Ang iba ay may takot pa sa mga mata. Kaya kapag sinusubukang magtanong ay iniiwasan at pinagsasarhan ng pinto.
I feel so offended and hurt on their bad gesture. Pero hindi ako puwedeng magpa-apekto roon. Hours pass and I slowly losing hope as I didn't hear anything about Kairus whereabouts. Patuloy ang pag-iling ng mga tao na hindi nila nakita. May isa pang residente na nasaktan ako sa naging sagot.
"N-Nakita niyo po ba si Kairus. Ito po.." I show her Kairus picture in my phone. Naningkit ang mga mata niya at pinakatitigan iyon. Namilog ang mga mata at parang nagkaroon ako ng kaunting pag-asa roon.
"Naku, hija patay na iyan di ba? Nadamay raw doon sa sunog sa Maynila?" parang piniga ang puso ko sa sinabi niya. Hindi ko napigilang taliman siya ng tingin. Nagulat ang ginang sa ginawa ko.
"Hindi po iyon totoo. He's alive and he's here." mariin kong sinabi at hindi na siya hinayaan pang magsalita at tinalikuran na siya kasabay ng pagpatak ng mga luha ko.
"Rest inside the SUV for now. Kami na ang maghahanap." Zaijan said but I shook my head on him.
"Hindi ko kaya na manatili lang sa loob at walang ginagawa para hanapin siya." Zaijan heaved a loud breath. Mukhang nahihirapan din sa nararamdaman ko ngayon.
"Sasabihin namin sayo agad kapag may balita."
"No, I'll continue."
"Kayeziel you're even lack of sleep. Hindi ka pa rin kumakain. Ilang oras ka nang naglalakad--"
"Ysabel..." I cut Zaijan sentence when I saw a familiar woman from a distance looking at us. Naningkit ang mga mata ko at napasinghap nang makompirma na siya nga iyon. I run towards her. Her eyes were serious and pain is very visible in her eyes when I stop in front of her. Saglit akong nagtaka para sa emosyon na pinakita niya. I feel Zaijan followed me. Tinanggal ko ang takip sa mukha at hindi nagbago ang mukha ni Ysabel.
I even see rage in his eyes that make me more confuse. The last time I saw her, I see pain, sorrow and grief in his eyes. Ngayon ganoon pa rin pero mas lamang ang sakit at galit. Mas lalo akong nagtaka sa pinapakita ng kaibigan.
Tumuon ang mga mata sa akin ni Ysabel. Ni hindi siya nagulat o nasorpresa man lang. Mukhang ako pa ang nasurprisa sa aming dalawa kahit na may posibilid na makita ko siya rito.
"Y-Ysabel... we're wrong. Kairus is alive---"
"I know." natigilan ako sa pagsasalita sa malamig at halos blanko niyang tinig. She's carrying a box of processes vegetable pickles. Nangulila rin ako para sa kaibigan kahit isang buwan lang kami na nagkahiwalay. She's one of the important person I met in this island. Kaya ganoon na lang ang kaunting ginhawa na naramdaman ng makita siya. Pero nahihirapan akong isatinig iyon dahil sa nakikitang ekspresyon sa kanya.
"P-Papaano mo nalaman?"
"He went here." namilog ang mga mata ko. Rumahas ang pagkalabog ng puso para sa sagot ng kaibigan.
"N-Nasaan siya kung g-ganoon? Please, tell me where Kairus is, Ysabel." I beg here. I was stunned when she didn't even budge or react.
"Umuwi ka na. Hindi kita gustong makita rito." malamig na malamig niyang sinabi. Her eyes glistened with unshed tears. My whole body froze.
Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan at nabahaala roon.
"W-What happened?" my voice crook. I flinched when he let go of the box and I heard the loud shattering sound of the glass falling in the ground. Bumukas ang box at niluwa noon ang mga basag ng lalagyanan ng mga produkto.
Gulat akong napatingin sa kanya. Hindi alam kung bakit niya iyon ginawa. Zaijan hold my shoulder like he will pulled me to him if Ysabel would do something to hurt me. Binaba ko ang kamay ni Zaijan dahil alam kong hindi iyan gagawin ng kaibigan sa akin.
Nang bumalik ang tingin ko kay Ysabel ay napalingon siya sa lalaki sa likod ko. Walang nagbago sa ekspresyon niya maliban sa galit na mas lalong lumala.
"Ano pang ginagawa mo rito? Nakaligtas ka pala sa aksidente." natigilan muli ako sa malamig na tinig ni Ysabel. Umawang ang labi ko. Kumurap kurap. Sinisigurado kong siya nga ba ang kaibigan na nakilala ko rito sa Isla Vagues pero hindi nagbago ang mukha niya. She's Ysabel. Pero parang hindi na ito ang kaibigang nakilala rito. Malayong malayo ang ekspresyon niya mula sa kilala kong Ysabel.
"A-Anong ibig mong sabihin? B-Bumalik ako Ysabel para kay Kairus. I decided to end my life in a thought that I lost him. Pinagsisihan ko 'yon. Gustong gusto ko na siyang makasama." binalewala ko ang tono ng tinig niya. Tears pooled in my eyes when she smirk without humor. Para akong sinaksak roon.
"Natuluyan ka na lang sana para naman maramdaman mo kung anong sakit ang naranasan ni Kairus." I stunned and my heart skipped a beat on what she said. Tumingin ako sa mga mata niya at walang pagsisisi sa sinabi niya. Mariin pa ang tono niya at para bang nangangati na sabihin iyon sa akin kanina pa.
"Mag-ingat ka sa sasabihin mo, Miss." Zaijan said as a threat. Ysabel turned to him with so much pain in his eyes. Parang pinipiga ang puso ko sa lahat ng narinig mula sa kanya.
"B-Bakit ka ganito Ysabel?" tumulo na ang mga luha ko at basag ang tinig. Hinawakan na ako ni Zaijan ngayon.
"Bakit ako ganito? Masisisi mo ba ako Kayeziel? You're the reason why Lola and Andeng are gone now! Your fiance's men killed them brutally when you come with him to left this island!" akala ko may ikakagulat pa ako sa mga salita niya pero parang sinagad niya pa. Nablanko ang isip ko sa sinabi niya. My systems and nerves stop.
I was flabbergasted on her revelation.
My whole body shattered as I process what she said. Nang magawa ko, parang gripo ang mga luha ko na umaagos. Durog na durog ang puso ko at kahit na ganoon na patuloy iyong pinipiga hanggang sa wala ng matira. Zaijan gasped beside me. Mukhang gulat rin sa narinig. Ako naman hindi na makagalaw dahil sa sobra sobrang sakit.
A sobbed come out and Ysabel scoffed like she was so disgusted to hear it.
"H-Hindi iyan t-totoo!" I breakdown again
"Sana nga hindi na lang totoo Kayeziel! Fuck you! I wish you didn't come here to runaway! Sana hindi ka na lang dumating! They save you from your evil family and what did you do in return ha?! You make them suffer in their last breath! Walang hiya ka!" galit na galit niyang sigaw na napatingin sa amin ang ilan.
May pamilyar akong nakitang mga lalaki na tumakbo papalapit kay Ysabel. Hindi ko lang sigurado kung kilala ko dahil sa nanlalabo kong mga mata. Nasapo ako sa dibdib at napahawak sa braso ni Zaijan. Kumukuha ng lakas sa kanya dahil para na akong matutumba sa sobrang panghihina. Hindi ko makayanan ang rebelasyon na narinig ko.
Hindi ko kaya! Hindi ko matanggap! Lyndon fucking promise to me he won't harm them but fuck I forgot that he's an evil who won't listen to my pleas.
"N-Nangako siya sa akin na hindi sila sasaktan!" umiyak ako at hindi na nakayanan ang paghawak kay Zaijan. Natumba na ako kung hindi niya lang ako hinawakan sa bewang para alalayan.
Ysabel scoffed. I can't take to look at her in his eyes. Nag-iwas ako at napasinghap ng makita si Nestor na galit rin ang mga mata na nakatuon sa akin. Nakahawak siya sa balikat ni Ysabel para alalayan rin ito.
"Pinatay sila! They were murdered mercilessly by your fucking fiance! Sana ikaw na lang ang namatay at hindi sila! You make Kairus lost his only family! Alam mo ba kung gaano kasakit iyon?!" malakas niyang sigaw at umiling ako sa kanya.
Humikbi na rin siya at napapikit ako ng mariin. Humagulhol ako ng malakas. Yes, Ysabel ako na lang sana kaysa sipa Lola at Andeng. Hindi ko makayanan.
I can't even absorb it.
"H-Hindi ko alam. I'm sorry. H-Hindi ko alam. K-Kung ibabalik ko lang ang oras, h-hindi ako rito t-tatakbo. I will just choose to live in hell!"
"But it was too late! You bring Kairus life in misery and hell! Do you know how devastated he is huh! Halos hindi niya kayanin noong malaman! Tangina ang bata pa ni Andeng para maranasan i-iyon!" her voice broke and I cried harder. Napaluhod na ako at kung luluhod ako sa kanya ngayon para maging maluwag ang pakiramdam niya gagawin ko.
"S-Sorry. S-Sorry. H-Hindi ko alam. Wala akong kinalaman roon. Nasasaktan rin ako, Ysabel. Akala mo ba hindi ko na rin sila naging pamilya?"
"Walang kapamilya ang magpapahamak sa taong mahal nila! Demonyo ka na rin! Ni hindi mo sila naprotektahan. Umalis ka na rito bago ka pa namin patayin Kayezi----"
"Try to hurt her then and I won't think twice." Zaijan threatened and Ysabel gasped. Gulat siyang napabaling sa lalaki na nasa likod ko.
"Demonyo rin ba itong kasama mo, Kayeziel! Kamag-anak mo rin ba iyan? Umalis na kayo rito bago pa kayo makita ng mga Verceluz. They will kill you!"
"Where's Kairus? K-Kakausapin ko siya! Gusto ko siyang makita!"
"Huwag ka ng umasa na makikita mo pa siya. He hate you! He's so mad and hurt, Kayeziel. Do you think he would still want to see the girl who was the reason why he lost his only family?" Ysabel said like mocking me. She stabbed me with her words mercilessly. Umiyak ako.
"I w-will say my apology. M-Maghihiganti ako para sa kanya. H-Hindi ko iyon gusto!"
"He won't accept you anymore. Kung umalis ka ritong mahal ka niya ngayong bumalik ka... hindi na. Wala nga siyang pakialam noong narinig namin ang balita na namatay ka sa aksidente. So I won't bothered to tell him that you're alive. Sigurado akong wala siyang naramdamang kahit ano noong marinig iyon kundi saya dahil wala ka na, pero hindi pa rin iyon sapat para sa lahat ng sakit na nararanasan niya ngayon." my whole world stop spinning in what she said. Pakiramdam ko hindi lang ang puso ko ang nadurog pati ang sistema at isip ko.
"Tumigil ka na!" si Zaijan na binantaan si Ysabel pero hindi iyon tumigil.
"Hindi ako titigil! Pinatay niya si Lola at Andeng na walang ginawa kundi kabutihan sa kanya. Kung hahanapin mo lang si Kairus ay parang hinahabol mo ang kamatayan, Kayeziel. He doesn't feel anything but hate for you. He want revenge that if he see you again, I'm certain that he will kill you!"
"Shut up!" Zaijan voice thundered that Nestor and Ysabel flinched. Her face become pale but she didn't stop.
"Even your death is not enough to get even in all of his pain and heartbreak!" para na nga akong namamatay ngayon. Para akong inaatake dahil hindi ko na maramdaman ang paghinga at pagpintig ng puso ko.
"Kayeziel! The body guards will shoot you if you'll enter their mansion suddenly!" sigaw ni Zaijan nang walang pag-aalinlangan kong pasukin ang mansiyon ng mga Verceluz. The bodyguard look attentive as they raised their gun on me.
Zaijan cursed and lift his two arms.
"We didn't mean any harm!" aniya para patigilin ang mga bodyguards. Pati ang mga tauhan ni Zaijan ay pumasok na rin sa tarangkahan ng mga Verceluz.
"Nasaan ang may-ari ng bahay na 'to?" sabi ko ng umapak sa loob habang nakatutok ang lahat ng baril sa akin. Wala akong pakialam roon. Nataranta ang mga kasambahay at agad na may tinawag. Marahas ang pagtaas baba ng dibdib ko dahil sa mabilis na paghinga na hindi ko na maawat.
"Tawagin niyo ang Donya!" malakas ng sa tingin ko'y mayordoma ng bahay na tinawag ng ilang kasambahay. Nanatili akong nakatayo roon. Habang malakas ang tensiyon sa tauhan ni Zaijan at nang mga tauhan ng Verceluz. Kita ko ang pamumutla at takot ng mga kasambahay sa nakakitang eksena.
"Kayeziel please don't risk your life again!" mariin na tinig ni Zaijan na hindi ko pinakinggan. I'll remain standing here with the uncertainty on my life. Ni wala akong pakialam kung mamatay ako rito.
"Ayan na ang Donya! Ibaba niyo ang baril!" ang mayordoma ang nag-utos. Nag-aalinlangan ang nga tauhan na ibaba iyon but when the old lady walk down the stairs as she move her hands gracefully to stop the mens, they put down the guns without thinking twice.
She's wearing an elegant dress with expensive accesories that completed her outfit. Even with her old and wrinkled face I can still see how she was so beautiful back when she's in my age. The class and grace in her body remained. She moves precisely. Puno ng kapormalan at sukat ang bawat galaw na para bang nauubos.
Hindi ko alam kung sa katandaan at ganoon siya kumilos pero mas alam kong sa buong buhay niya ay puro karangyaan ang naranasan kaya ganoong galaw na ang nakagisnan. She look normal even their mens are around us. Walang mababakas na takot sa mga seryoso niyang mata. She's intimidating but I'm too broken to even feel scared at her.
"Where is Kairus?" hindi na ako makapaghintay at tinanong na iyon sa kanya. Tumawa siya ng mahinhin na para bang nakakatuwa ang tanong ko. Natigilan ako. Hindi na pumapatak ang luha ko dahil gusto kong magtanong sa kanya ng maayos.
"Oh, you're the girl who ruined his life and wrecked his heart?" aniya at akala ko kaya ko ng pigilan ang emosyon pero nagkamali ako.
Again, hot tears starts to sting in my eyes.
"Please, Ma'am. I n-need to see him. I'll explain everything." nabasag na ang tinig ko at nagtuluan ang mga luha. Napasinghap ang ilang kasambahay na nanonood pero hindi nagbago ang mukha ng Donya. Ni hindi gumalaw o ano man. She remained compose and standing firmly in front of the grand staircase.
Ni hindi siya lumapit sa akin na para bang may nakakahawa akong sakit. Binalewala ko na iyon dahil mas marami na akong nararamdaman.
"Do you think he will listen to you? Just go back to your old life, hija. My grandson would start to move on now, do the same even just for him. Hindi na siya babalik sayo. Dahil kung gusto niya ni hindi sana siya papayag sa gusto na umalis para sa ibang bansa." natutop ko ang hininga dahil sa sinabi niya. Parang muli akong binagsakan ng malaking bato.
"W-What do you mean?"
"Stay away from my grandson! You doesn't deserve him. He doesn't care for you, anyway. When I ask him about my request that was after he heard that your dead and you know what?..."
Hiniling ko na sana huminto na lang ang oras o huwag niya na Lang sabihin dahil sigurado akong iyon ang tatapos sa akin.
"...He immediately agreed on what I want. He doesn't even think twice. I even thinking that my grandson never love you because if he did he will be here until now. Pero hindi, galit siya at kinamumuhian ka niya. Iyon lang ang nararamdaman niya ngayon at wala ng iba."
Pakiramdam ko wala ng natira sa akin. Ubos na ubos na ako. Tumulo ang mga luha ko at lumapit sa akin si Zaijan. Walang pakialam kung tutukan siya ng baril. Yinakap niya ako ng mahigpit pero wala akong naramdamang kahit ano. The pain just turn more worst.
"Kayeziel I'm here. I'm here. Shhh." he said softly even his eyes were so sharp and steely.
"Paalisin iyan bago ako hindi makapagpigil at ako na ang kukuha ng hustisya at maghihiganti para sa apo ko!"
Hindi ko alam kung paano ako nagpahila kay Zaijan paalis sa mansiyon na iyon. Nasa loob na ako ng yate pero ganoon pa rin ang sakit.
"Drink this, Kayeziel." marahang sinabi sa akin ni Zaijan at inabot sa akin ang baso ng tubig. Punong puno ang mga mata niya ng pag-aalala para sa akin. Hindi ko iyon tinanggap at namumugto ang mata na tumingin sa kanya. Mariin akong tumingin sa kanya dahil sa sobrang galit ko para sa isang tao.
"Lyndon is a fucking evil! He killed Lola and Andeng. I won't forgive him. I will never be! I promise that I will get the revenge and justice that I want for what he did. I will fucking burn his soul. Dudurugin ko siya hanggang sa magmakaawa siya sa aking huminto. I won't stop until I'm not satisfied!" mariin at galit kong sinabi. Halos magsugat ang kamay ko dahil sa pagkuyom ko ng kamao. Zaijan sigh and hold my hand.
"I'll be right in your back to help you on that. I fucking want to kill him for so long too."
"No, he'll taste more than that. I think I won't be scared to hold a gun now."