Running Through The Waves (Isla Vagues Series #1) COMPLETED

Kabanata 25

Kabanata 25:
Revelation

Hindi ako mapakali habang nasa loob ng SUV. I can't even took off my eyes in looking at the time in my wrist watch. Titig ako sa bawat tanawin na madadaanan namin ni Zaijan. He's in the driver seat. Driving seriously with his dark and merciless eyes.

If I just didn't know him for sure I'll be intimidated and scared in how the way he look. Mabuti na lang at kilala kong ganito talaga siya.

"Malapit na ba tayo?" hindi ko alam kung pang ilang beses ko na iyong tinanong sa kanya. Kagaya ng lagi niyang reaksiyon kapag naririnig iyon sa akin ay umismid siya. He look so snob as he lazily turned his head on me, with one brow arching.

"May nakikita ka na bang dagat?" ulit niya sa sinagot sa akin kanina. My brows furrowed. Hindi ko alam kung magiging masaya ba ako sa sinagot niya sa akin. He smirk without humor and continue driving. He was wearing his all black attire again with his combat boots. Ang uniporme niya lagi sa trabaho at hindi ko alam kung bakit iyon ang suot niya ngayon.

"Relax baby, we'll arrive in Isla Vagues soon. You can rest for a while." he said and I leaned in the backrest of the shot gun seat.

"Hindi ako makakapagpahinga."

"Then wait for another hour. Malapit na ang port kung nasaan ang yate, pero ilang minuto pa patungo sa Isla." sagot sa akin ni Zaijan at napahinga ako ng malalim. Hindi talaga ako mapapanatag lalo na na alam kong ilang kilometro na lang ang layo naming dalawa ni Kairus.

My heart won't stop pounding violently that I'm breathing massively. Ramdam na ramdam ko ang marahas noong pagkalabog na hindi ako makalunok. Zaijan handled me a bottled water. Wala siyang sinabi. Inabot ko lang iyon at tahimik na nagpasalamat sa kanya.

I drink the water hoping that it will ease my worries and nervous but it's not. Pinawi lang noon ang nanunuyo kong lalamunan pero nanatili ang nararamdaman ko at ang marahas na kabog ng dibdib. Zaijan is moving the steering wheel precisely. Ang mga madidilim at puno ng intensidad niyang mga mata ay tamad na nakatuon sa kalsada.

Normal niya nang ekspresyon iyon kaya hindi na ako nanibago. Sa loob ng isang linggo ay agad ko nang nakilala ang kilos niya. I immediately step outside the car when we stop in the port. Ramdam ko pa ang tingin sa akin ni Zaijan. We immediately walk towards the yacht. Zaijan hold my hand to assist me to step inside the yacht floor.

Nang magsimula kaming maglayag sa kulay asul na karagatan ay nakatulala lang ako sa bawat maliit na agos na tumatama sa yate. This view feels so nostalgic. Parang ito rin iyong nakita ko noong sapilitan akong kinuha ni Lyndon pabalik. Dito rin ako nakatitig pero magkaiba ang nararamdaman ko.

Hindi ko na kailanman makalma ang umaapaw na kaba at pag-aalala. May parte sa aking hindi na makapaghintay at sobra-sobrang gusto ng makita si Kairus. Mababaliw na yata ako. Gusto kong pabilisin ang takbo ng oras at takbuhin siya para makita na siya at mayakap. I miss him so much. I want to smell his familiar and mint sent. I want to feel the warmth of his embrace. I want to see his face. I want to caress his cheeks. I want to hear his heartbeat. I wall all of him.

Sobra sobra na akong nangulila sa kanya. Gustong gusto ko na siyang makita. Kaya hindi na maawat ang nararamdaman ko ng dumako na kami sa port ng Verceluz Shipping Inc.

"Sandali lang!" pagalit pa na sinabi ni Zaijan nang nagkukumahog ako na bumaba. Muntik tuloy akong mahulog pero wala na akong pakialam doon. I don't care if my body get soaked in the water. I just want to see him.

"Bilisan natin."

"Iyon na nga ang ginagawa natin, Kayeziel. Kumalma ka muna." marahan ng sinabi ni Zaijan at hinawakan na ako sa balikat para papasukin muli sa sasakyan. Kung normal na biyahe lang ito baka nahilo na ako sa papalit palit ng sasakyan pero hindi ito basta normal na biyahe lang.