I shifted uncomfortably. Unti-unti akong nagdilat ng mga mata, hoping that everything was a dream, but it wasn't. Nahihintakutang isisiksik ko sana ang sarili ko sa gilid ng sasakyan nang makitang may dalawang lalaking naka-all-black sa magkabilang gilid ko.
Merong nakasuot sa ulo nila kaya mga mata lang ang nakikita ko. May isa pang lalaking ganoon din ang ayos na nagda-drive nitong van.
"S-sa'n niyo ako dadalhin?" Hindi na ako mayaman, kaya kung hihingi sila ng ransom money ay walang maibibigay.
They didn't answer. Na-realize kong hindi nila ako itinali o kung ano man. But that didn't calm me. Nanginginig parin ako.
Nakita kong nagdidilim na. Sa'n nila ako dadalhin? Ilang oras akong walang malay? Tumawag na kaya ng pulis si Drei?
"Hindi ako mayaman. Pakawalan niyo na ako. Hindi a-ako magsusumbong sa pulis," takot na takot kong pagmamakaawa, pero nanatili silang bingi sa sinasabi ko.
My whole body trembled.
"P-please. May mga anak po ako. Dalawa. Mag-aalala sila . Siguro naman ay may pamilya rin kayo..."
Lumingon 'yong lalaking nasa driver's seat at tumango sa lalaking nasa kanan ko.
May kinuha ang lalaki sa backseat at iniabot ito sa akin. My tears stopped from falling at gulat akong napatingin sa nilapag na Mcburger sa harap ko. The guy shoved it in my hands as if coaxing me to eat.
Hindi ko pinansin ang pagkain at tahimik lang akong umiiyak. Ngunit lumipas ang ilan pang mga oras ay hindi parin tumitigil ang van. Namimilipit na sa sakit ang tiyan ko.
Nanginginig na pinulot ko ang malamig nang burger at kumagat dito. Basta lang malamnan ang sikmura kong kanina pa kumakalam. Pagkatapos kong kumain ay tiningnan ko ang mga kidnappers ko.
Nang makita ng nasa tabi ko na tapos na akong kumain ay sumandal siya sa headrest at pumikit. Wala ang atensiyon nila. Ang isa pang lalaking katabi ko ay nakatingin sa labas.
I looked at the car door. I have to escape. Kailangan kong makalayo sa kanila. Kailangan ko lang bilisan ang mga kilos ko. I wasn't a hundred percent sure my escape plan would work, but I'm desperate right now.I have two kids and I can't die yet. Being hopeless is not an option right now.
I leaned forward and opened the car door on the right. Nabigla ang kidnapper sa kanan ko kaya hindi siya agad naka-react. Nabuksan ko ang pinto ng kotse at nagmamadaling tumalon palabas. I was about to run when an arm wrapped around my waist. Sinugod ng kaba ang puso ko.
Nagpupumiglas ako pero ang lakas niya. I looked around at nakita kong madilim at lubak na kalye ito. Puro puno at walang gaanong tao. Pero sumigaw ako. "Tulong! Tulungan ninyo ako! Anyone, help me please—ooomphhh."
Naramdaman ko ang paglagay ng panyo sa bibig ko. Ang mismong panyo na malamang ay ginamit nila kanina kaya nawalan ako ng malay. Nasinghot ko na naman ito at nahihilo na naman ako.
Tumulo na naman ang mga luha ko, tahimik akong napahikbi. Itinigil ko na ang pagpiglas dahil hindi rin naman ako makakatakas sa matipuno niyang bisig. Tumulo ang luha ko sa kamay niya.
My kidnapper stiffened. Nagtaas-baba ang dibdib ko sa pag-iyak. Tinanggal nito bigla ang panyo sa may ilong ko. Ipinihit niya ako paharap at tumingin sa mga mata ko.
Napamura siya nang paulit-ulit. Gigil na tinanggal niya ang takip niya sa mukha at hirap na hirap na tumingin sa akin. Napaawang ang labi ko at lalong bumuhos ang luha sa mga mata ko.
My head lolled again, any second now ay papanawan na ako ng ulirat. Hinila niya ako at niyakap ako nang mahigpit. "God, Cassidy. I'm so sorry for scaring you."
And I passed out.
---
Pagmulat ko ng mga mata ay una akong inatake ng gulat, pagkatapos ay ng galit. Nakahiga na ako ngayon sa kama at pinilit kong tumayo. Mataas na ang sinag ng araw.
Inilibot ko ang paningin ko at halos maluha ako nang makilala ko ang kuwartong ito. He brought me here on purpose. Of all places, dito niya ako dinala!
Napadako ang tingin ko sa labas ng bintana at nakita ko ang matataas na puno ng pili sa labas. Presko ang simoy ng hangin at maaliwalas ang buong lugar. Natanaw ko ang bahay nina Aling Pacing sa gilid.
Narinig ko ang pagpihit ng door knob ng pinto ng kuwarto ko. Aaron came into view. He was wearing a tight expression pero napalitan ito ng pilit na ngiti nang makitang gising na ako.
I gritted my teeth and slapped him. Nanginginig na dinuro ko siya. "Sumosobra ka na!"
He's gone way overboard. Halos mamatay ako sa takot kagabi! Nababaliw na talaga siya! Yumuko siya at hinayaan akong paulit-ulit siyang pukpukin sa dibdib.
"Hayop ka! You could've killed me by doing that! Wala kang puso! Hindi ka nag-iisip!"
Hindi parin siya sumasagot,sinuntok ko ulit ang dibdib niya. He caught my hand and pulled me towards him to trap me in his arms. The moment his arms enveloped me, my anger subsided.
Pero pinaalalahanan ko ang sarili ko na pina-kidnap ako ng lalaking ito! Na hindi dapat manlambot ang puso ko sa kanya dahil mali 'yong ginawa niya. So I pushed him away, but he tightened his hug. I thrashed and scratched him.
"Let go! Let me go, Aaron! Bitiwan mo 'ko!"
Hinigpitan niyang muli ang yakap niya at ibinaon ang ulo niya sa leeg ko. I felt his ragged breathing. "No. That's one thing I will never do."
Nanghina ang mga tuhod ko at tumigil ako sa panlalaban. God knows how much I wanna wrap my arms around him but there's something holding me back.
Because the truth is, I don't want him to let go of me too. Pero ang selfish ng kahilingan ko. Dahil meron na akong Drei. Dahil mali.
"Take me back to Manila, Aaron. Please," pagsusumamo ko.Nanatili lang na nakasubsob ang ulo niya sa leeg ko.
"Naaalala mo dati? You said Bicol was our safe haven. Nandito na tayo ulit. Sorry I was such an asshole back then. Sorry because I hurt you so bad. Kung hindi sana kita pinagdudahan, kung nagtiwala sana ako sa 'yo, m-masaya sana tayo ngayon."Pumiyok 'yong boses niya.
Parang may naramdaman akong kurot sa puso ko.
"Ibalik mo na ako sa Manila. Nag-aalala ang kambal, si Manang, at si..." Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil bumitiw siya sa yakap niya at agad na napapikit nang mariin.
Nahahalata ko na sa itsura ng mukha niya na wala siyang balak ibalik ako agad. He wants to keep me here in Bicol with him. He wants to hide me here, keep me prisoner of his selfishness.
"Kailan mo 'ko planong ibalik?" mapait kong tanong.
Ngumiti siya nang malungkot. "It's up to you. Nakadepende sa 'yo ang sagot sa tanong na 'yan."
Inis na napatingin ako sa kanya sa pagbibigay niya ng hindi klarong sagot sa akin. "What do you mean?"
"Ibabalik lang kita kapag binalikan mo na ako, Cassidy. Hindi tayo babalik ng Maynila hangga't hindi pa tayo nagkakaayos," kaswal niyang sagot bago ako matamang tiningnan.
Nanlaki ang mga mata ko at matalim siyang minasdan.
"Hindi ako makikipagbalikan sa 'yo, Aaron! You are so desperate!" naiinis na sigaw ko. Hindi ako makapaniwalang aabot sa ganitong punto ang lahat.
"I won't take you back there! Not unless we've settled our fucked-up relationship!"
Sumabog na siya. Naningkit ang mga mata niya habang nakatitig sa akin habang ako naman ay nakatanaw sa kanya na may bahid nang inis.
"We have no relationship to settle, Aaron! I am marrying Drei and that's final! If you think bringing me here in Bicol will change my decision, then think again!" I shouted those at his face.
But the moment I saw his expression, I swear I wanted to take it all back.
Nakita ko kung paano bumalatay ang sakit sa mga mata niya. Then it changed into something I recognized. The pain was immediately replaced by anger. Gumagalaw 'yong muscles niya sa bibig at halatang nagpipigil siya ng galit. Nang sa wakas ay medyo humupa na ang galit na nakabalandra sa mukha niya ay binigyan niya ako ng isang malamig na tingin.
"There won't be any wedding if I won't be your groom," madiin niyang sabi bago binalya pasara ang pinto ng kuwarto ko nang lumabas siya.