(144)
ေႏွာင္ႀကိဳးႏိုးလာတာနဲ႔...သားအဖႏွစ္ေယာက္တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔...အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ေသွ်ာင့္ကိုတၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနၾကတယ္...။
လက္ထဲမွာဂိမ္းစက္အေသးေလးတစ္ခုစီကိုင္ၿပီးေတာ့...
ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၾကေတာ့တာ...
မထင္ရင္သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ...။
ဒါလား...ကေလးအေဖဆိုတာ...။
မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာျမင္ေနရေတာ့...
ေသွ်ာင္ကသေဘာတက်နဲ႔နႈတ္ခမ္းေလးေတြတြန္႔ခ်ိဳးလို႔ျပံဳးတယ္...။
ဟြန္႔.....ကိုယ္ေမြးတဲ့ကေလးနဲ႔သူငယ္ခ်င္းျပန္လုပ္တယ္ဆိုတာတကယ္ျမင္ဖူးၿပီပဲ...။
ဂိမ္းေဆာ့ေနရင္းနဲ႔ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကဒါကိုျမင္ေတာ့...
မေက်မနပ္နဲ႔ေတြးေနတာ...
ဘာကိစၥနဲ႔အလုပ္လုပ္ေနရင္းျပံဳးေနရတာလဲေပါ့...။
မဟုတ္မွလြဲေရာ...တေယာက္ေယာက္နဲ႔မ်ားခ်က္တင္ထိုင္ေနတာလားလို႔သံသယေလးဝင္လာတယ္...။
ဒီအခန္းထဲမွာသူတို႔သားအဖရွိေနတာတစ္နာရီေလာက္ပဲရွိဦးမယ္...။
ေသွ်ာင့္အခန္းထဲကိုဝင္လာတဲ့ေဒါက္တာေတြနဲ႔နာ့စ္ေလးေတြဆိုတာ...ေရထားလို႔ကိုမႏိုင္ဘူး...။
ႀကီးႀကီးေရာ၊ ေသးေသးေရာ၊ ေစာ္လွလွေတြေရာ၊ ဘဲခန္႔ခန္႔ေတြေရာ၊ အရြယ္စံု၊ ဆိုဒ္စံု၊ ဂိုက္စံု၊ စံုပလံုစိေနတာ...
ဝင္လာမစဲတသဲသဲနဲ႔...
ေဆးရံုတစ္ခုလံုးကကိစၥေတြကဦးေသွ်ာင့္ဆီမွာစုျပံဳၿပီးေတာ့အစီရင္လာခံေနသလားေအာက္ေမ့ရတယ္...။
ေဟာ...အခုလဲေနာက္တစ္ေယာက္ဝင္လာခဲ့ျပန္ၿပီ...။
တံခါးေခါက္သံခပ္ဖြဖြရဲ႕ေနာက္မွာ...
ေျခသံတေဒါက္ေဒါက္နဲ႔လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ဝင္လာတဲ့...ခပ္လွလွအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး...။
ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ အရပ္ျမင့္ျမင္နဲ႔႔...ညိႈ႕ခ်က္တို႔ကအျပင္းစား...။
ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴကအညိဳေရာင္ေဘာင္းဘီပြပြရဲ႕ေပါင္လယ္ေလာက္အထိဖားလ်ားႀကီးဝဲျဖာေနတာေတာင္မွ...
ထင္းလင္းေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းခပ္လွလွတို႔ကဖံုးဖိထားလို႔မရ...။
လွလိုက္တာ...။
ျမင္ရတာနဲ႔အဲဒီလိုမ်ိဳးေျပာထုတ္လိုက္ခ်င္တဲ့အထိသူမရဲ႕အလွအပတို႔ကထင္းရွင္းေနကာ....
တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔တူလိုက္တာလို႔...
ေတြးမိသြားရင္းနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္း....ျမင္ေယာင္လာခဲ့တာ...
ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕အခန္းနံရံေပၚကဂ်နီဖာလိုပက္ဇ္ရဲ႕ပိုစတာႀကီးကိုပါ...။
တူလိုက္တာ...။
ပိုနီးလာခဲ့ၿပီးရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရေတာ့မွ...ပိရိေသသပ္ေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေတြကတကယ့္က္ိုေဂ်လိုနဲ႔တူေနတာ...
တူခ်က္ထဲမွာအဆိုးဆံုးကေတာ့ဂစ္တာရွိတ္(ပ္)နဲ႔လွေနတဲ့ခနၶာကိုယ္ေလးပဲ...။
ဟား..........႐ုတ္တရက္ႀကီးရင္ထဲမွာပူေလာင္လာတာ.......ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းကိုကိုယ့္ဘာသာေတြးမရဘူး...။
အဲဒါ...ဘယ္သူလဲ..?......
အရင္ကဒီေဆးရံုမွာမေတြ႕ခဲ့ဖူးပါဘူး...။
ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္ေတြေတြးၿပီးေတာ့...
ဂိမ္းစက္ေလးကိုကိုင္လ်က္နဲ႔ေက်ာက္စိမ္းစူးစိုက္ေငးေမာရင္းနဲ႔အေတြးေတြကအတိတ္ဆီဝဲပ်ံကာသြားရျပန္တယ္...။
"အဲဒီလိုခႏၶာကိုယ္မ်ိဳးကိုႀကိဳက္တာ..."....ဆိုတဲ့...ေသွ်ာင့္စကားသံေလးကိုျပန္ၾကားေယာင္လို႔....
ဟိုးလူပ်ိဳမေပါက္တေပါက္တုန္းကအေၾကာင္းအရာေတြကေခါင္းထဲမွာအစီအရီပဲ...ထြက္လာျပန္တယ္...။
ေသွ်ာင္က....သူ႔အခန္းနံရံမွာဂ်နီဇာလိုပက္ဇ္ရဲ႕ပံုႀကီးကိုအက်အနကပ္ၿပီးေတာ့...
လာလာႂကြားတာ...
"ငါ့ေစာ္လွတယ္မလား..."....တဲ့...။
"ဟင့္အင္း...မလွပါဘူး...ဖင္ေတြတစ္အစ္ေနတာရြံစရာႀကီး...
ငါက...ေအဗရယ့္(Avril Lavigne) ပဲႀကိဳက္တာ၊
ပါးပါးေလးနဲ႔မိုက္တယ္..."
အဲဒီလိုျပန္ေျပာၿပီးေတာ့....သိပ္မၾကာဘူး...သူ႔အခန္းထဲမွာေက်ာက္စိမ္းက...ေအဗရယ့္ပံုေလးကိုကပ္ထားလိုက္တာ၊ အခုထိရွိေနတုန္းပဲ...။
အဲဒါေတြက...ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲ႐ုတ္တရက္မမွတ္မိေပမယ့္...
ဟိုးကေလးဘဝတုန္းကအျဖစ္ပ်က္ေတြကမေန႔တေန႔ကလိုမ်ိဳးေပၚလာခဲ့တာ....
ေက်ာက္စိမ္းမွာတကယ္ေနလို႔မက်ေတာ့ပါဘူး...။
ငါ့ရဲ႕ crush မမ ဆိုၿပီးေတာ့...ခဏခဏေျပာတတ္တာ၊
ဒီလိုေစာ္မ်ိဳးရရင္အတည္တြဲမွာ....ဆိုတဲ့....
ေရွးေရွးတုန္းကစကားေတြအလိုလိုျပန္ျကားၿပီးေတာ့...
အဲဒီေဒါက္တာမမဝင္လာကတည္းက....
ရင္ထဲမွာမီးထေတာက္ေနေတာ့တာပဲ...။
သူမကေတာ့....ေက်ာက္စိမ္းတို႔ကိုျမင္ပံုမရဘဲနဲ႔...ေသွ်ာင့္ဆီပဲတန္းတန္းမတ္မတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး...
စားပြဲေပၚကိုယူလာတဲ့ဖိုင္ေလးတင္ေပး၏။
"တို႔ေတာင္းထားတဲ့လူနာတစ္ေယာက္ရဲ႕...ခြဲစိတ္မွတ္တမ္းေတြရၿပီလား..."
လူပါတင္လွတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔...အသံေလးကအစခပ္ၾကည္ၾကည္နဲ႔ခ်ိဳေအးေနတာ...
ေက်ာက္စိမ္း....သဝန္တိုခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေၾကာင့္......
ထိုင္ရာကေနထၿပီးေသွ်ာင့္အနားကပ္လို႔ေျပးရပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့အထိပဲ...။
"ရေနၿပီ...ေဒါက္တာ...
ခဏေလးေနာ္...ကြ်န္ေတာ္ဒါေလးပို႔တာမၿပီးေသးလို႔...
ပို႔ထားလိုက္မယ္...ေစာင့္မေနနဲ႔ေတာ့...."
ပို႔လက္စဖိုင္တြဲကမၿပီးေသးေတာ့...
ေသွ်ာင္ကသူမကိုလွမ္းေမာ့ျကည့္ၿပီးေတာင္းပန္သလိုေလးျပံဳးျပ၏။
အဲဒီအခါ....
ေဘးတေစာင္းေလးလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ပါးတစ္ဖက္မွာပါးခ်ိဳင့္ေသးေသးေလးကအထင္းသား...။
ဟာ........ေသွ်ာင္.........မျပံဳးနဲ႔ေလ....
အဲဒီအထိျပံဳးဖို႔လိုလို႔လား....?....
"ရတယ္...ေသွ်ာင္...ေအးေဆး...တို႔မျပန္ေသးဘူးမို႔လို႔..."
"သင့္ခ္ယူေဒါက္တာ..."
ျပန္လွည့္ထြက္သြားတဲ့ေဒါက္တာမမကိုမၾကည့္ဘဲနဲ႔...
ခပ္ေအးေအးျဖစ္ေနတဲ့ေက်းဇူးတင္စကားသံနဲ႔ေသွ်ာင့္အမူအရာကေတာ့ပံုမွန္ပဲ...။
ပံုမမွန္တာကေက်ာက္စိမ္း....
အခုပဲကုတင္ေပၚမွာထိုင္ေနရင္းနဲ႔ထေျပးေတာ့မလိုလို....
နႈတ္ခမ္းေတြကတစ္ခုခုကိုေျပာဖို႔ျပင္ေနတာလိုလိုနဲ႔....
မ်က္ဝန္းေတြကစူးရဲေအးစက္ေနခဲ့တယ္...။
ေဘးနားကေနဂိမ္းအတူတူေဆာ့ေနတဲ့...
ေႏွာင္ႀကိဳးကေတာင္...
ေက်ာက္စိမ္းၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းသြားလို႔လက္ကုတ္ရတဲ့အထိပဲ...။
"ေဖေဖ.....ႀကိဳး...ခ်ည္းပဲကန္ေနရတာ...
ဘာလုပ္ေနတာလဲ....အကုန္လႊတ္ကုန္ၿပီ...."
ေႏွာင္ႀကိဳးရဲ႕အသံေလးထြက္လာေတာ့မွ...
ေက်ာက္စိမ္းအသိျပန္ဝင္ရတာ...
ေဒါက္တာမမကေတာ့ရွိမေနေတာ့ပါဘူး...။
ဒီလိုမ်ိဳးလွတဲ့မိန္းမေတြဘယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔မ်ား...
ဦးေသွ်ာင္ကအလုပ္ထဲမွာေတြ႕ေနရသလဲ...။
အခုလိုမ်ိဳး...ဒီအခန္းထဲမွာ...
နီးနီးကပ္ကပ္နဲ႔ဘယ္ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္အထိေနခဲ့ဖူးသလဲ...။
ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔သဝန္တိုေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကမႈန္ေတေတနဲ႔ျဖစ္ေနခဲ့တာ...
အနီးနားမွာရွိေနတဲ့ေႏွာင္ႀကိဳးေတာင္မွသူ႔အေဖကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့...သံသယေတြဝင္လို႔ပါ...။
မဟုတ္မွလြဲေရာ...ပါးပါးဆူထားတာမ်ားလားဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ႔...
ေသွ်ာင့္ဆီကပ္ၿပီးေတာ့...တိတ္တိတ္ေလးလာေျပာတယ္...။
"ပါးပါး...ေဖေဖ့ကိုမဆူပါနဲ႔...ႀကိဳး...က...အဲဒီေရခဲစကိတ္စီးခ်င္လို႔ပူဆာမိတာပါ...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...အခုတကယ္မနာေတာ့ဘူးသိလား"....တဲ့...။
ပတ္တီးပတ္ထားတဲ့ေျခေထာက္ကိုမႏိုင့္တႏိုင္နဲ႔ေထာက္ျပေသးလို႔...
ေသွ်ာင္ကေျပးေပြ႕ရေသးတယ္...။
ဟြန္႔...ငလည္ေလး....ဒီအရြယ္ကတည္းကသူ႔အေဖကိုကာကြယ္ေနလိုက္တာ.....
"မဆူပါဘူးသားရာ...
ပါးပါးကစိတ္ပူလို႔ကားကိုသိမ္းလိုက္တာ...
ျပန္ေပးမွာပါကြ...
မင့္ေဖေဖကတမင္ဂ်စ္တိုက္ေနတာကြ...ညက်မွေခ်ာ့လိုက္မယ္..."
😆😆😆
ဘာေခ်ာ့မွာလဲ...
ယုန္ဆိုးႀကီး...
သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ...အလုပ္ထဲကလူေတြနဲ႔ပလူးပလဲေတြလုပ္ၿပီးေတာ့...
သာယာေနလို႔ငါ့ကိုအလုပ္သင္ျပန္ဝင္ေစဖို႔ကိုတားဆီးေနတာမလား...?...
အခုေတာင္မွခ်က္ခ်င္းေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့တာကိုေသွ်ာင္က...ပြစိပြစိနဲ႔လုပ္ေနေသးတာ...
"ေစာလြန္းတယ္ေက်ာက္စိမ္းရာ...
အငယ္ေလးကေတာ္ေတာ္ငယ္ေနေသးတာ...
ရက္တစ္ရာျပည့္မွဝင္ေလေနာ္..."
"ႏိုး...ငါအိမ္မွာေနရတာေတာ္ေတာ္ပ်င္းေနၿပီ...
အခုမင္းငါ့ကိုကားလဲျပန္သိမ္းေသးတာ...
နည္းနည္းပါးပါးလဲလူကိုစာနာဦး..."
"အာကြာ.......အဲဒါေတြမင္းကိုစိတ္ပူလို႔ပါဆိုေန...ေစတနာကိုနားမလည္ဘူး...ေခြးဆိုးေလး...
ျပန္ေပးမွာပါဆိုေနမွ..."
"အခုေပးေလ...
အခုခ်က္ခ်င္းေပးႏိုင္တာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔...
အလကား...မင္းငါ့ကိုဆိုခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္ေနတာ...
လူဆိုးေကာင္ႀကီး..."
ဘာတစ္ခုမွမရိပ္မိတဲ့ဦးေသွ်ာင္ကေတာ့...
ဂ်စ္တိုက္ေနတဲ့ငတိမ်က္ႏွာကိုပဲအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔...
ကားေပၚေရာက္ေပမယ့္လည္းခါးပတ္ေလးမတပ္ဘဲနဲ႔ၿငိမ္လို႔ေနတာေၾကာင့္...
ကားထိုင္ခံုခါးပတ္ေလးကိုသူကပဲလွမ္းတပ္ေပးရင္းေမးသည္...။
"တခုခုစားဦးမလားေက်ာက္စိမ္း...နည္းနည္းလည္းေနာက္က်ေနၿပီဆိုေတာ့ေလ...
ဗိုက္မဆာဘူးလား..."
ေက်ာက္စိမ္းကတမင္တကာကိုမ်က္ႏွာႀကီးကိုေသွ်ာင္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ကိုလွည့္ထားကာ...
ဘာမွျပန္မေျဖဘူး...။
"ႀကိဳးကေတာ့...အသားကင္စားခ်င္တယ္..."
"အိုေက..."
ဒီလိုနဲ႔ပဲ...ေဆာင္းဟန္ေနနဲ႔...ေလး..'...တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုပါေခၚၿပီးေတာ့အတူတူညစာစားျဖစ္ၾကတယ္...။
xxxxx
သူတို႔ေရွ႕မွာ...တေမာင္ေမာင္နဲ႔...ေဆာင္းဟန္ေနက...ေလး'....ကိုေခၚေနတာၾကားရေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္း.....နႈတ္ခမ္းေလးမဲ့လို႔ေနသည္...။
"ေမာင္...ဟန္ေန႔ပန္းကန္ကိုခ်ည္းထည့္ေပးမေနနဲ႔...
ကိုယ့္ဘာသာစားဦး...ေရာ့.....ခုနကဗိုက္ဆာတယ္ဆိုၿပီးေတာ့...ေမာင္ပဲအရင္စားပါ...
ဟန္ေနဗိုက္သိပ္မဆာဘူး...
ဘီယာပဲေသာက္ခ်င္တာ..."
ေျပာေနရင္းနဲ႔ေဆာင္းဟန္ေနကအကင္ဖိုအေသးေလးရဲ႕ဇကာေပၚကေနအမဲသားကိုယူသည္...။
"ေနဦးေလ...အဲဒါကသိပ္မက်က္ေသးဘူးကြ...
ေနာက္ၿပီးအဆီေတြနဲ႔...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ဘီယာလည္းေသာက္ဦးမယ္....
မင္း..အဆီေတြတက္လာလိမ့္မယ္...
ပြဲကနီးေနၿပီေနာ္...ၿပီးမွဗိုက္ႀကီးကအဆီေတြစုေနတယ္ဘာညာမၾကားခ်င္ဘူး..."
"ဟား.....ေမာင္ကလည္း..."
"မေသာက္နဲ႔ကြာ..."
"နည္းနည္းပဲေလေနာ္...."
"အဲဒါဆိုဝိုင္ပဲေသာက္...ဒီမွာဝိုင္ေကာင္းေကာင္းရတယ္..."
"ဟင့္....ေမာင္ေနာ္..."
ဘာလို႔ေသွ်ာင္ကအခုတေလာမွာမွသူ႔ကို...
အေခၚေဝၚေလးေျပာင္းပါလို႔ေျပာေနသလဲသေဘာေပါက္သြားတယ္...။
အဲဒီသေကာင့္သားႏွစ္ေကာင္ကပလူးပလဲနဲ႔အပိုေတြလုပ္လြန္းတာကိုး...။
ဟြန္႔.....အျမင္ကတ္စရာ...။
အခုလည္းပဲ...ညစာစားေနၾကတာ...
ကိ္ုယ့္ဘာသာမစားဘူး...
သူ႔ပန္းကန္ထဲကိုယ္ထည့္ေပး၊ ကိုယ့္ပန္းကန္ထဲသူလာထည့္ေပးနဲ႔...
အရႈပ္ေတြလုပ္ေနၾကတာလို႔ေတြးရင္းေက်ာက္စိမ္းႏွာေခါင္းရံႈ႕မိသည္...။
"ကြ်န္ေတာ့္မဂၤလာပြဲမွာ...စီနီယာ့ကိုအခမ္းနားမွဴးလုပ္ေစခ်င္လို႔....
အဲဒါေလး...စဥ္းစားေပးပါလား..."
"ျဖစ္ပါ့မလား.....တစ္ခါမွအဲဒီလိုမလုပ္ဖူးဘူး...
ဘာေတြေျပာရသလဲမွမသိတာ...
ႏိုးႏိုး......ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေတြျဖစ္ကုန္မွာပဲ..."
"ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ...ဘာေျပာရတာမွတ္လို႔လဲ...
စာရြက္ၾကည့္ေျပာရမွာပဲဟာကို....
လုပ္ပါေနာ္...........
အစကေတာ့....လက္စြပ္ဗူးသယ္ဖို႔ႀကိဳးကေလးကိုေတာင္းခ်င္တာ...
အခုေတာ့.....ႀကိဳးကေလးကေျခနာသြားတာဆိုေတာ့ေလ........ေနာ္....
စီနီယာလုပ္ပါ............မဟုတ္ရင္ေက်ာက္စိမ္းကိုသတို႔သားအရံလုပ္ခိုင္းရမလား....."
"အာ......အဲဒါကေတာ့....
မျဖစ္ဘူး.......ငါပဲအေႏွာင္စာလုပ္ေပးမယ္...."
"အဟဲ.........ေက်းဇူးပဲ....."
ႏွစ္ခါေတာင္အက်ပ္မကိုင္ရဘူး...
ငေသွ်ာင္တို႔လြယ္လိုက္တာလို႔ေတြးၿပီးေက်ာက္စိမ္းကႏွာေခါင္းေလးရံႈ႕ေနေတာ့တယ္...။
သိပ္ကိုသေဘာေကာင္းတဲ့ဘဲႀကီး...
လူတကာကိုစိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းပဲထားေနလိုက္သိလား...။
ငါ့ကိုက်ေတာ့......က်ပ္ေနလိုက္တာ...ဂ်ပန္မူလီေကာင္ႀကီး...။
"ငါလဲဘီယာေသာက္မယ္..."
"မေသာက္ရဘူးေနာ္...ေက်ာက္စိမ္း..."
တားျပန္ၿပီ...သူက်ေတာ့ေသာက္ေနၿပီးေတာ့...
ဟြန္႔...မုန္းစရာ...။
ကားေသာ့ျပန္မရတာကိုရင္ခံၿပီးေတာ့...
ေဆာင္းဟန္ေနအတြက္မွာထားတဲ့ဝိုင္ေတြကိုတဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကယူေသာက္ေနခဲ့တယ္...။
ဆရာႀကီးလုပ္ၿပီးေတာ့...ေလး'တို႔စံုတြဲရဲ႕အတိုင္ပင္ခံလုပ္ေနတဲ့...ဦးေသွ်ာင္ကမရိပ္မိေသးဘူး...။
နဲနဲေလးၾကာေတာ့မွေက်ာက္စိမ္းတဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ဝိုင္ေတြကိုေရေသာက္သလိုထည့္ေသာက္ေနတာကို...
ေသွ်ာင္ကသတိထားမိသြားတယ္...။
"ဟာ....ေက်ာက္စိမ္း...မင္းအရမ္းေတြမေသာက္နဲ႔ေလ...
အခုဘယ္ေလာက္ေတာင္မွေသာက္ပစ္လိုက္တာလဲ.....
ဒုကၡပါပဲ........
တေန႔ကပဲဗိုက္ေအာင့္တယ္ေျပာေနၿပီးေတာ့..."
"ဗိုက္ေအာင့္တာအစားနဲ႔ဆိုင္တာ...
ဝိုင္နဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ...
အခုနည္းနည္းပဲေသာက္ရေသးတာ..."
နည္းနည္းပဲဆိုၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့...
ဝိုင္ငါးဗူးေတာင္မွ...ကုန္ေနၿပီ...။
"လဒေကာင္...မင္းက်ေတာ့တၿဖဲႏွစ္ၿဖဲေသာက္တယ္၊
ငါ့က်ေတာ့မေသာက္နဲ႔တဲ့.......မူးလဲသြားေအာင္ေသာက္ဦးမွာ...
ေပးစမ္း......ဟိတ္ေကာင္...ေနာက္တစ္ဗူးထပ္မွာလိုက္..."
ေဆာင္းဟန္ေနကိုအမိန္႔ေပးေနတဲ့.....ခပ္ရဲရဲနဲ႔တင္းမာစုဖုေနတဲ့နႈတ္ခမ္းလံုးလံုးေလးကအသည္းယားခ်င္စရာေလး...။
ရီေဝရႊန္းလဲ့ေနတဲ့မ်က္လံုးေလးေတြကေသြးဆူေနၿပီဆိုတာသိသာသည္...။
ေပါက္ကနဲ...ပက္ကနဲ...ျပန္ေျပာေနတာေလးကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔...
ေသွ်ာင္ကေခါင္းခါလို႔....
"ထားလိုက္ပါ...စီနီယာကလည္း.....
ဘာမွမျဖစ္ဘူးဒီေလာက္နဲ႔..."
ေလး'...ကဝင္ၿပီးေတာ့ေထာက္ခံေပးလိုက္တာ...
ေမာင္ေက်ာက္စိမ္းတို႔ဟီးကနဲျပံဳးၿပီးေတာ့...
ခြက္ခ်င္းေတာင္ေျပးတိုက္ပစ္လိုက္တယ္...။
အသားဖတ္ေတြကိုတျမံဳ႕ျမံဳ႕ဝါးေနတဲ့....
ႀကိဳးကေလးကေတာ့...ေဆာင္းဟန္ေန႔ေဘးကခံုေပၚမွာ...။
ပါးေပၚမွာအသားရဲ႕ေဆာ့စ္ထဲကႏွမ္းဖတ္ေလးကပ္လို႔ေနတာကိုေဆာင္းဟန္ေနကတယုတယနဲ႔ဖယ္ေပးလို႔ေနတယ္...။
သူတို႔တစ္ေတြကေလးရွိလာတဲ့အခါအေလ့က်င့္ျဖစ္ေနေအာင္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့...
ေႏွာင္ႀကိဳးကိုေဘးနားေခၚထားၿပီးေတာ့ယုယေနခဲ့ၾကတာ...။
"ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေလးေလးရရင္ဘယ္လိုျပဳစုရမလဲဆိုတာကိုအေတြ႕ၾကံဳရသြားတာေပါ့..."...တဲ့...။
ေနာက္ၿပီး....အမႊာေလးတခါထဲရရင္ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားေျပာေနၾကတာကိုျမင္ရတာ...
ေသွ်ာင့္ဦးေႏွာက္ထဲမွာ...အၾကံေတြတဖြားဖြား...။
တေန႔ေတာ့...မီးယပ္အထူးကုနားမွာသြားၿပီးနားညည္းဦးမယ္...။
😂😂😂
Unicode
(144)
နှောင်ကြိုးနိုးလာတာနဲ့...သားအဖနှစ်ယောက်တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ့...အလုပ်လုပ်နေတဲ့သျှောင့်ကိုတကြည့်ကြည့်လုပ်နေကြတယ်...။
လက်ထဲမှာဂိမ်းစက်အသေးလေးတစ်ခုစီကိုင်ပြီးတော့...
ခေါင်းချင်းဆိုင်ကြတော့တာ...
မထင်ရင်သူငယ်ချင်းတွေလိုပဲ...။
ဒါလား...ကလေးအဖေဆိုတာ...။
မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှာမြင်နေရတော့...
သျှောင်ကသဘောတကျနဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေတွန့်ချိုးလို့ပြုံးတယ်...။
ဟွန့်.....ကိုယ်မွေးတဲ့ကလေးနဲ့သူငယ်ချင်းပြန်လုပ်တယ်ဆိုတာတကယ်မြင်ဖူးပြီပဲ...။
ဂိမ်းဆော့နေရင်းနဲ့ထိုင်စောင့်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းကဒါကိုမြင်တော့...
မကျေမနပ်နဲ့တွေးနေတာ...
ဘာကိစ္စနဲ့အလုပ်လုပ်နေရင်းပြုံးနေရတာလဲပေါ့...။
မဟုတ်မှလွဲရော...တယောက်ယောက်နဲ့များချက်တင်ထိုင်နေတာလားလို့သံသယလေးဝင်လာတယ်...။
ဒီအခန်းထဲမှာသူတို့သားအဖရှိနေတာတစ်နာရီလောက်ပဲရှိဦးမယ်...။
သျှောင့်အခန်းထဲကိုဝင်လာတဲ့ဒေါက်တာတွေနဲ့နာ့စ်လေးတွေဆိုတာ...ရေထားလို့ကိုမနိုင်ဘူး...။
ကြီးကြီးရော၊ သေးသေးရော၊ စော်လှလှတွေရော၊ ဘဲခန့်ခန့်တွေရော၊ အရွယ်စုံ၊ ဆိုဒ်စုံ၊ ဂိုက်စုံ၊ စုံပလုံစိနေတာ...
ဝင်လာမစဲတသဲသဲနဲ့...
ဆေးရုံတစ်ခုလုံးကကိစ္စတွေကဦးသျှောင့်ဆီမှာစုပြုံပြီးတော့အစီရင်လာခံနေသလားအောက်မေ့ရတယ်...။
ဟော...အခုလဲနောက်တစ်ယောက်ဝင်လာခဲ့ပြန်ပြီ...။
တံခါးခေါက်သံခပ်ဖွဖွရဲ့နောက်မှာ...
ခြေသံတဒေါက်ဒေါက်နဲ့လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဝင်လာတဲ့...ခပ်လှလှအမျိုးသမီးတစ်ဦး...။
ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ အရပ်မြင့်မြင်နဲ့့...ညှို့ချက်တို့ကအပြင်းစား...။
ဂျူတီကုတ်အဖြူကအညိုရောင်ဘောင်းဘီပွပွရဲ့ပေါင်လယ်လောက်အထိဖားလျားကြီးဝဲဖြာနေတာတောင်မှ...
ထင်းလင်းနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းခပ်လှလှတို့ကဖုံးဖိထားလို့မရ...။
လှလိုက်တာ...။
မြင်ရတာနဲ့အဲဒီလိုမျိုးပြောထုတ်လိုက်ချင်တဲ့အထိသူမရဲ့အလှအပတို့ကထင်းရှင်းနေကာ....
တစ်ယောက်ယောက်နဲ့တူလိုက်တာလို့...
တွေးမိသွားရင်းနဲ့...
ကျောက်စိမ်း....မြင်ယောင်လာခဲ့တာ...
ဦးသျှောင့်ရဲ့အခန်းနံရံပေါ်ကဂျနီဖာလိုပက်ဇ်ရဲ့ပိုစတာကြီးကိုပါ...။
တူလိုက်တာ...။
ပိုနီးလာခဲ့ပြီးရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရတော့မှ...ပိရိသေသပ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကတကယ့်က်ိုဂျေလိုနဲ့တူနေတာ...
တူချက်ထဲမှာအဆိုးဆုံးကတော့ဂစ်တာရှိတ်(ပ်)နဲ့လှနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးပဲ...။
ဟား..........ရုတ်တရက်ကြီးရင်ထဲမှာပူလောင်လာတာ.......ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းကိုကိုယ့်ဘာသာတွေးမရဘူး...။
အဲဒါ...ဘယ်သူလဲ..?......
အရင်ကဒီဆေးရုံမှာမတွေ့ခဲ့ဖူးပါဘူး...။
တောင်တောင်မြောက်မြောက်တွေတွေးပြီးတော့...
ဂိမ်းစက်လေးကိုကိုင်လျက်နဲ့ကျောက်စိမ်းစူးစိုက်ငေးမောရင်းနဲ့အတွေးတွေကအတိတ်ဆီဝဲပျံကာသွားရပြန်တယ်...။
"အဲဒီလိုခန္ဓာကိုယ်မျိုးကိုကြိုက်တာ..."....ဆိုတဲ့...သျှောင့်စကားသံလေးကိုပြန်ကြားယောင်လို့....
ဟိုးလူပျိုမပေါက်တပေါက်တုန်းကအကြောင်းအရာတွေကခေါင်းထဲမှာအစီအရီပဲ...ထွက်လာပြန်တယ်...။
သျှောင်က....သူ့အခန်းနံရံမှာဂျနီဇာလိုပက်ဇ်ရဲ့ပုံကြီးကိုအကျအနကပ်ပြီးတော့...
လာလာကြွားတာ...
"ငါ့စော်လှတယ်မလား..."....တဲ့...။
"ဟင့်အင်း...မလှပါဘူး...ဖင်တွေတစ်အစ်နေတာရွံစရာကြီး...
ငါက...အေဗရယ့်(Avril Lavigne) ပဲကြိုက်တာ၊
ပါးပါးလေးနဲ့မိုက်တယ်..."
အဲဒီလိုပြန်ပြောပြီးတော့....သိပ်မကြာဘူး...သူ့အခန်းထဲမှာကျောက်စိမ်းက...အေဗရယ့်ပုံလေးကိုကပ်ထားလိုက်တာ၊ အခုထိရှိနေတုန်းပဲ...။
အဲဒါတွေက...ဘယ်နှစ်နှစ်လောက်ကြာသွားပြီလဲရုတ်တရက်မမှတ်မိပေမယ့်...
ဟိုးကလေးဘဝတုန်းကအဖြစ်ပျက်တွေကမနေ့တနေ့ကလိုမျိုးပေါ်လာခဲ့တာ....
ကျောက်စိမ်းမှာတကယ်နေလို့မကျတော့ပါဘူး...။
ငါ့ရဲ့ crush မမ ဆိုပြီးတော့...ခဏခဏပြောတတ်တာ၊
ဒီလိုစော်မျိုးရရင်အတည်တွဲမှာ....ဆိုတဲ့....
ရှေးရှေးတုန်းကစကားတွေအလိုလိုပြန်ကြားပြီးတော့...
အဲဒီဒေါက်တာမမဝင်လာကတည်းက....
ရင်ထဲမှာမီးထတောက်နေတော့တာပဲ...။
သူမကတော့....ကျောက်စိမ်းတို့ကိုမြင်ပုံမရဘဲနဲ့...သျှောင့်ဆီပဲတန်းတန်းမတ်မတ်လျှောက်လာခဲ့ပြီး...
စားပွဲပေါ်ကိုယူလာတဲ့ဖိုင်လေးတင်ပေး၏။
"တို့တောင်းထားတဲ့လူနာတစ်ယောက်ရဲ့...ခွဲစိတ်မှတ်တမ်းတွေရပြီလား..."
လူပါတင်လှတာမဟုတ်ဘဲနဲ့...အသံလေးကအစခပ်ကြည်ကြည်နဲ့ချိုအေးနေတာ...
ကျောက်စိမ်း....သဝန်တိုချင်တဲ့စိတ်ကလေးကြောင့်......
ထိုင်ရာကနေထပြီးသျှောင့်အနားကပ်လို့ပြေးရပ်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့အထိပဲ...။
"ရနေပြီ...ဒေါက်တာ...
ခဏလေးနော်...ကျွန်တော်ဒါလေးပို့တာမပြီးသေးလို့...
ပို့ထားလိုက်မယ်...စောင့်မနေနဲ့တော့...."
ပို့လက်စဖိုင်တွဲကမပြီးသေးတော့...
သျှောင်ကသူမကိုလှမ်းမော့ကြည့်ပြီးတောင်းပန်သလိုလေးပြုံးပြ၏။
အဲဒီအခါ....
ဘေးတစောင်းလေးလှမ်းမြင်နေရတဲ့ပါးတစ်ဖက်မှာပါးချိုင့်သေးသေးလေးကအထင်းသား...။
ဟာ........သျှောင်.........မပြုံးနဲ့လေ....
အဲဒီအထိပြုံးဖို့လိုလို့လား....?....
"ရတယ်...သျှောင်...အေးဆေး...တို့မပြန်သေးဘူးမို့လို့..."
"သင့်ခ်ယူဒေါက်တာ..."
ပြန်လှည့်ထွက်သွားတဲ့ဒေါက်တာမမကိုမကြည့်ဘဲနဲ့...
ခပ်အေးအေးဖြစ်နေတဲ့ကျေးဇူးတင်စကားသံနဲ့သျှောင့်အမူအရာကတော့ပုံမှန်ပဲ...။
ပုံမမှန်တာကကျောက်စိမ်း....
အခုပဲကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေရင်းနဲ့ထပြေးတော့မလိုလို....
နှုတ်ခမ်းတွေကတစ်ခုခုကိုပြောဖို့ပြင်နေတာလိုလိုနဲ့....
မျက်ဝန်းတွေကစူးရဲအေးစက်နေခဲ့တယ်...။
ဘေးနားကနေဂိမ်းအတူတူဆော့နေတဲ့...
နှောင်ကြိုးကတောင်...
ကျောက်စိမ်းငြိမ်ချက်သားကောင်းသွားလို့လက်ကုတ်ရတဲ့အထိပဲ...။
"ဖေဖေ.....ကြိုး...ချည်းပဲကန်နေရတာ...
ဘာလုပ်နေတာလဲ....အကုန်လွှတ်ကုန်ပြီ...."
နှောင်ကြိုးရဲ့အသံလေးထွက်လာတော့မှ...
ကျောက်စိမ်းအသိပြန်ဝင်ရတာ...
ဒေါက်တာမမကတော့ရှိမနေတော့ပါဘူး...။
ဒီလိုမျိုးလှတဲ့မိန်းမတွေဘယ်နှစ်ယောက်နဲ့များ...
ဦးသျှောင်ကအလုပ်ထဲမှာတွေ့နေရသလဲ...။
အခုလိုမျိုး...ဒီအခန်းထဲမှာ...
နီးနီးကပ်ကပ်နဲ့ဘယ်နှစ်နာရီကြာအောင်အထိနေခဲ့ဖူးသလဲ...။
ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့သဝန်တိုနေတဲ့ကျောက်စိမ်းကမှုန်တေတေနဲ့ဖြစ်နေခဲ့တာ...
အနီးနားမှာရှိနေတဲ့နှောင်ကြိုးတောင်မှသူ့အဖေကိုကြည့်ပြီးတော့...သံသယတွေဝင်လို့ပါ...။
မဟုတ်မှလွဲရော...ပါးပါးဆူထားတာများလားဆိုတဲ့အတွေးလေးနဲ့...
သျှောင့်ဆီကပ်ပြီးတော့...တိတ်တိတ်လေးလာပြောတယ်...။
"ပါးပါး...ဖေဖေ့ကိုမဆူပါနဲ့...ကြိုး...က...အဲဒီရေခဲစကိတ်စီးချင်လို့ပူဆာမိတာပါ...
နောက်ပြီးတော့...အခုတကယ်မနာတော့ဘူးသိလား"....တဲ့...။
ပတ်တီးပတ်ထားတဲ့ခြေထောက်ကိုမနိုင့်တနိုင်နဲ့ထောက်ပြသေးလို့...
သျှောင်ကပြေးပွေ့ရသေးတယ်...။
ဟွန့်...ငလည်လေး....ဒီအရွယ်ကတည်းကသူ့အဖေကိုကာကွယ်နေလိုက်တာ.....
"မဆူပါဘူးသားရာ...
ပါးပါးကစိတ်ပူလို့ကားကိုသိမ်းလိုက်တာ...
ပြန်ပေးမှာပါကွ...
မင့်ဖေဖေကတမင်ဂျစ်တိုက်နေတာကွ...ညကျမှချော့လိုက်မယ်..."
😆😆😆
ဘာချော့မှာလဲ...
ယုန်ဆိုးကြီး...
သူ့နောက်ကွယ်မှာ...အလုပ်ထဲကလူတွေနဲ့ပလူးပလဲတွေလုပ်ပြီးတော့...
သာယာနေလို့ငါ့ကိုအလုပ်သင်ပြန်ဝင်စေဖို့ကိုတားဆီးနေတာမလား...?...
အခုတောင်မှချက်ချင်းလျှောက်လွှာတင်ခဲ့တာကိုသျှောင်က...ပွစိပွစိနဲ့လုပ်နေသေးတာ...
"စောလွန်းတယ်ကျောက်စိမ်းရာ...
အငယ်လေးကတော်တော်ငယ်နေသေးတာ...
ရက်တစ်ရာပြည့်မှဝင်လေနော်..."
"နိုး...ငါအိမ်မှာနေရတာတော်တော်ပျင်းနေပြီ...
အခုမင်းငါ့ကိုကားလဲပြန်သိမ်းသေးတာ...
နည်းနည်းပါးပါးလဲလူကိုစာနာဦး..."
"အာကွာ.......အဲဒါတွေမင်းကိုစိတ်ပူလို့ပါဆိုနေ...စေတနာကိုနားမလည်ဘူး...ခွေးဆိုးလေး...
ပြန်ပေးမှာပါဆိုနေမှ..."
"အခုပေးလေ...
အခုချက်ချင်းပေးနိုင်တာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့...
အလကား...မင်းငါ့ကိုဆိုချုပ်ချယ်ချင်နေတာ...
လူဆိုးကောင်ကြီး..."
ဘာတစ်ခုမှမရိပ်မိတဲ့ဦးသျှောင်ကတော့...
ဂျစ်တိုက်နေတဲ့ငတိမျက်နှာကိုပဲအရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့...
ကားပေါ်ရောက်ပေမယ့်လည်းခါးပတ်လေးမတပ်ဘဲနဲ့ငြိမ်လို့နေတာကြောင့်...
ကားထိုင်ခုံခါးပတ်လေးကိုသူကပဲလှမ်းတပ်ပေးရင်းမေးသည်...။
"တခုခုစားဦးမလားကျောက်စိမ်း...နည်းနည်းလည်းနောက်ကျနေပြီဆိုတော့လေ...
ဗိုက်မဆာဘူးလား..."
ကျောက်စိမ်းကတမင်တကာကိုမျက်နှာကြီးကိုသျှောင်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုလှည့်ထားကာ...
ဘာမှပြန်မဖြေဘူး...။
"ကြိုးကတော့...အသားကင်စားချင်တယ်..."
"အိုကေ..."
ဒီလိုနဲ့ပဲ...ဆောင်းဟန်နေနဲ့...လေး..'...တို့နှစ်ယောက်ကိုပါခေါ်ပြီးတော့အတူတူညစာစားဖြစ်ကြတယ်...။
xxxxx
သူတို့ရှေ့မှာ...တမောင်မောင်နဲ့...ဆောင်းဟန်နေက...လေး'....ကိုခေါ်နေတာကြားရတော့...
ကျောက်စိမ်း.....နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့လို့နေသည်...။
"မောင်...ဟန်နေ့ပန်းကန်ကိုချည်းထည့်ပေးမနေနဲ့...
ကိုယ့်ဘာသာစားဦး...ရော့.....ခုနကဗိုက်ဆာတယ်ဆိုပြီးတော့...မောင်ပဲအရင်စားပါ...
ဟန်နေဗိုက်သိပ်မဆာဘူး...
ဘီယာပဲသောက်ချင်တာ..."
ပြောနေရင်းနဲ့ဆောင်းဟန်နေကအကင်ဖိုအသေးလေးရဲ့ဇကာပေါ်ကနေအမဲသားကိုယူသည်...။
"နေဦးလေ...အဲဒါကသိပ်မကျက်သေးဘူးကွ...
နောက်ပြီးအဆီတွေနဲ့...
နောက်ပြီးတော့...ဘီယာလည်းသောက်ဦးမယ်....
မင်း..အဆီတွေတက်လာလိမ့်မယ်...
ပွဲကနီးနေပြီနော်...ပြီးမှဗိုက်ကြီးကအဆီတွေစုနေတယ်ဘာညာမကြားချင်ဘူး..."
"ဟား.....မောင်ကလည်း..."
"မသောက်နဲ့ကွာ..."
"နည်းနည်းပဲလေနော်...."
"အဲဒါဆိုဝိုင်ပဲသောက်...ဒီမှာဝိုင်ကောင်းကောင်းရတယ်..."
"ဟင့်....မောင်နော်..."
ဘာလို့သျှောင်ကအခုတလောမှာမှသူ့ကို...
အခေါ်ဝေါ်လေးပြောင်းပါလို့ပြောနေသလဲသဘောပေါက်သွားတယ်...။
အဲဒီသကောင့်သားနှစ်ကောင်ကပလူးပလဲနဲ့အပိုတွေလုပ်လွန်းတာကိုး...။
ဟွန့်.....အမြင်ကတ်စရာ...။
အခုလည်းပဲ...ညစာစားနေကြတာ...
ကိ်ုယ့်ဘာသာမစားဘူး...
သူ့ပန်းကန်ထဲကိုယ်ထည့်ပေး၊ ကိုယ့်ပန်းကန်ထဲသူလာထည့်ပေးနဲ့...
အရှုပ်တွေလုပ်နေကြတာလို့တွေးရင်းကျောက်စိမ်းနှာခေါင်းရှုံ့မိသည်...။
"ကျွန်တော့်မင်္ဂလာပွဲမှာ...စီနီယာ့ကိုအခမ်းနားမှူးလုပ်စေချင်လို့....
အဲဒါလေး...စဉ်းစားပေးပါလား..."
"ဖြစ်ပါ့မလား.....တစ်ခါမှအဲဒီလိုမလုပ်ဖူးဘူး...
ဘာတွေပြောရသလဲမှမသိတာ...
နိုးနိုး......ကပေါက်တိကပေါက်ချာတွေဖြစ်ကုန်မှာပဲ..."
"ဖြစ်ပါတယ်ဗျာ...ဘာပြောရတာမှတ်လို့လဲ...
စာရွက်ကြည့်ပြောရမှာပဲဟာကို....
လုပ်ပါနော်...........
အစကတော့....လက်စွပ်ဗူးသယ်ဖို့ကြိုးကလေးကိုတောင်းချင်တာ...
အခုတော့.....ကြိုးကလေးကခြေနာသွားတာဆိုတော့လေ........နော်....
စီနီယာလုပ်ပါ............မဟုတ်ရင်ကျောက်စိမ်းကိုသတို့သားအရံလုပ်ခိုင်းရမလား....."
"အာ......အဲဒါကတော့....
မဖြစ်ဘူး.......ငါပဲအနှောင်စာလုပ်ပေးမယ်...."
"အဟဲ.........ကျေးဇူးပဲ....."
နှစ်ခါတောင်အကျပ်မကိုင်ရဘူး...
ငသျှောင်တို့လွယ်လိုက်တာလို့တွေးပြီးကျောက်စိမ်းကနှာခေါင်းလေးရှုံ့နေတော့တယ်...။
သိပ်ကိုသဘောကောင်းတဲ့ဘဲကြီး...
လူတကာကိုစိတ်ကောင်းစေတနာကောင်းပဲထားနေလိုက်သိလား...။
ငါ့ကိုကျတော့......ကျပ်နေလိုက်တာ...ဂျပန်မူလီကောင်ကြီး...။
"ငါလဲဘီယာသောက်မယ်..."
"မသောက်ရဘူးနော်...ကျောက်စိမ်း..."
တားပြန်ပြီ...သူကျတော့သောက်နေပြီးတော့...
ဟွန့်...မုန်းစရာ...။
ကားသော့ပြန်မရတာကိုရင်ခံပြီးတော့...
ဆောင်းဟန်နေအတွက်မှာထားတဲ့ဝိုင်တွေကိုတဂွပ်ဂွပ်နဲ့ကျောက်စိမ်းကယူသောက်နေခဲ့တယ်...။
ဆရာကြီးလုပ်ပြီးတော့...လေး'တို့စုံတွဲရဲ့အတိုင်ပင်ခံလုပ်နေတဲ့...ဦးသျှောင်ကမရိပ်မိသေးဘူး...။
နဲနဲလေးကြာတော့မှကျောက်စိမ်းတဂွပ်ဂွပ်နဲ့ဝိုင်တွေကိုရေသောက်သလိုထည့်သောက်နေတာကို...
သျှောင်ကသတိထားမိသွားတယ်...။
"ဟာ....ကျောက်စိမ်း...မင်းအရမ်းတွေမသောက်နဲ့လေ...
အခုဘယ်လောက်တောင်မှသောက်ပစ်လိုက်တာလဲ.....
ဒုက္ခပါပဲ........
တနေ့ကပဲဗိုက်အောင့်တယ်ပြောနေပြီးတော့..."
"ဗိုက်အောင့်တာအစားနဲ့ဆိုင်တာ...
ဝိုင်နဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ...
အခုနည်းနည်းပဲသောက်ရသေးတာ..."
နည်းနည်းပဲဆိုပြီးကြည့်လိုက်တော့...
ဝိုင်ငါးဗူးတောင်မှ...ကုန်နေပြီ...။
"လဒကောင်...မင်းကျတော့တဖြဲနှစ်ဖြဲသောက်တယ်၊
ငါ့ကျတော့မသောက်နဲ့တဲ့.......မူးလဲသွားအောင်သောက်ဦးမှာ...
ပေးစမ်း......ဟိတ်ကောင်...နောက်တစ်ဗူးထပ်မှာလိုက်..."
ဆောင်းဟန်နေကိုအမိန့်ပေးနေတဲ့.....ခပ်ရဲရဲနဲ့တင်းမာစုဖုနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးကအသည်းယားချင်စရာလေး...။
ရီဝေရွှန်းလဲ့နေတဲ့မျက်လုံးလေးတွေကသွေးဆူနေပြီဆိုတာသိသာသည်...။
ပေါက်ကနဲ...ပက်ကနဲ...ပြန်ပြောနေတာလေးကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ကြည့်နေရင်းနဲ့...
သျှောင်ကခေါင်းခါလို့....
"ထားလိုက်ပါ...စီနီယာကလည်း.....
ဘာမှမဖြစ်ဘူးဒီလောက်နဲ့..."
လေး'...ကဝင်ပြီးတော့ထောက်ခံပေးလိုက်တာ...
မောင်ကျောက်စိမ်းတို့ဟီးကနဲပြုံးပြီးတော့...
ခွက်ချင်းတောင်ပြေးတိုက်ပစ်လိုက်တယ်...။
အသားဖတ်တွေကိုတမြုံ့မြုံ့ဝါးနေတဲ့....
ကြိုးကလေးကတော့...ဆောင်းဟန်နေ့ဘေးကခုံပေါ်မှာ...။
ပါးပေါ်မှာအသားရဲ့ဆော့စ်ထဲကနှမ်းဖတ်လေးကပ်လို့နေတာကိုဆောင်းဟန်နေကတယုတယနဲ့ဖယ်ပေးလို့နေတယ်...။
သူတို့တစ်တွေကလေးရှိလာတဲ့အခါအလေ့ကျင့်ဖြစ်နေအောင်လို့ဆိုပြီးတော့...
နှောင်ကြိုးကိုဘေးနားခေါ်ထားပြီးတော့ယုယနေခဲ့ကြတာ...။
"ကျွန်တော်တို့ကလေးလေးရရင်ဘယ်လိုပြုစုရမလဲဆိုတာကိုအတွေ့ကြုံရသွားတာပေါ့..."...တဲ့...။
နောက်ပြီး....အမွှာလေးတခါထဲရရင်ကောင်းမယ်ဆိုပြီးတော့နှစ်ယောက်သားပြောနေကြတာကိုမြင်ရတာ...
သျှောင့်ဦးနှောက်ထဲမှာ...အကြံတွေတဖွားဖွား...။
တနေ့တော့...မီးယပ်အထူးကုနားမှာသွားပြီးနားညည်းဦးမယ်...။
😂😂😂