(141)
အလုပ္ျပန္ဝင္မယ္လို႔ေျပာေနတဲ့အဲဒီဟာေလးကိုဘယ္လိုစီရင္ရမလဲမဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့ဘူး...။
ခ်စ္တဲ့သူ႔ကိုခလုတ္မထိဆူးမၿငိဘဲနဲ႔...
ေျခေမႊးမီးမေလာင္လက္ေမႊးမီးမေလာင္ထားခ်င္မိတဲ့သူ႔အတၱကမွားမ်ားေနသလား..?...
ခ်စ္ခဲ့မိၿပီဆိုကတည္းက...
ေက်ာက္စိမ္းကိုသူတတ္ႏိုင္သမွ်...
ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ဘဝေလးေပးခ်င္ခဲ့တာ...။
ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခနဲ႔ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ဘဝေလးကိုလံုျခံဳေႏြးေထြးေစခ်င္မိတာ...
ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔႔ပဲျဖစ္ျဖစ္...
အစ္ကိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္...
ကိုယ္ကပဲကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္ခဲ့တာ...
သူ႔ရင္ထဲကခ်စ္ျခင္းေမတၱာကဘယ္အထိႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေနသလဲဆိုတာ...
မွန္းဆလို႔ကိုမရႏိုင္သလို.....ထုတ္ေျပာဖို႔လဲမျဖစ္ႏိုင္ဘူး...။
ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြကိုခဏခဏထုတ္မေျပာျဖစ္ေပမယ့္....
မင္းနားလည္ဖို႔ေတာ့အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားေနရတာပဲ...
ျမင္ေအာင္ၾကည့္ေပးဖို႔ေတာ့လိုတယ္...။
ေဖာက္ျပလို႔ရရင္ငါ့ရင္ဘတ္ႀကီးကိုေဖာက္ျပပါ့မယ္...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕...။
ဖုန္းခ်သြားတဲ့အထိေသွ်ာင့္မ်က္လံုးထဲမွာ...
ေက်ာက္စိမ္းရယ္....ေႏွာင္ႀကိဳးရယ္...
အငယ္ေလးရယ္...အဲဒီသံုးေယာက္ရဲ႕ျပံဳးေနတဲ့မ်က္ႏွာေတြခ်ည္းျမင္ေနရသည္...။
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းတဲ့အဲဒီေကာင္ေလးသံုးေယာက္ကိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရထားတာ...
သူ႔...ဘဝရဲ႕ဆုလာဘ္တစ္ခုလိုပါပဲ...။
စားပြဲေပၚမွာပိုလာတဲ့အငယ္ေလးရဲ႕ဓါတ္ပံုေသးေသးေလးေနာက္တစ္ပံုကိုတယုတယနဲ႔ေငးေမာၾကည့္ၿပီးေတာ့...နႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ကပ္လို႔နမ္းျဖစ္တယ္...။
ေနာက္ဆိုရင္...အဲဒီပံုေလးေတြအစား...
သူနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းရယ္...ကေလးေသးေသးေလးေတြအတူတူ႐ိုက္ထားတဲ့ဓါတ္ပံုေလးအစားထိုးမယ္...။
ခြဲခန္းထဲဝင္ရေတာ့မွာမို႔လို႔ျပင္ဆင္ရင္းနဲ႔....
ဘယ္ဘက္လက္သူႂကြယ္ကပလက္တီနမ္ေမာင္းကြင္းေလးကိုခြ်တ္ပစ္ၿပီးေတာ့...
ကတီပါအိတ္အနီေရာင္ေလးထဲေကာက္ထည့္ေတာ့...
အာရံုထဲမွာၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့...သူတို႔ရဲ႕လက္ထပ္ေနၾကတဲ့ျမင္ကြင္းေလးကိုျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္...။
ကေလးေပါက္စေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔...
သူနဲ႔...ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ေပါ့.....။
အဟင္း.....အခ်ိန္ေတြကိုျမန္ပစ္လိုက္ႏိုင္တဲ့အစြမ္းသာရွိေနရင္...
ရက္စြဲေတြကိုဒီဇင္ဘာလအထိျမန္ျမန္ေရႊ႕ပစ္လ္ိုက္မွာပဲ...။
ခုနစ္လရွစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာခဏေလးနဲ႔ကုန္သြားမွာဆိုေပမယ့္...
ဦးေသွ်ာင္ကေတာ့...ဒီ့ထက္ပိုျမန္ေစခ်င္တာပါပဲ...။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္မွရွိသြားေပမယ့္...
အခုထိစိတ္မမွန္ခ်င္ေသးတဲ့...
ေက်ာက္စိမ္းတံုးေလးက္ိုအသည္းယားလြန္းၿပီးေတာ့...
အခုခ်က္ခ်င္းအပိုင္ခ်ည္လို႔သိမ္းထားခ်င္မိတယ္...။
ႏုငယ္ေခ်ာေမာလြန္းတဲ့အေကာင္ေပါက္ေလးကိုေနာက္ကြယ္မွာတကယ္စိတ္မခ်လို႔ပါ...။
xxxxx
"စီနီယာ..."စီနီယာ...ေမရွားတို႔အကုန္အသင့္ျဖစ္ေနၿပီေနာ္...
စီနီယာပဲက်န္ေတာ့တယ္..."
အခန္းဝကေနသူ႔ရဲ႕ဂ်ဴနီယာေမရွားရဲ႕အသံကိုၾကားေတာ့မွ...
သတိဝင္လာတယ္...။
နာရီကိုၾကည့္ေတာ့...ဆယ့္ႏွစ္ခြဲၿပီးဆယ္မိနစ္...။
ေသွ်ာင္ကထိုင္ခံုကေနထ,ရပ္တယ္...။
အဝတ္လဲၿပီးေတာ့ခြဲခန္းထဲဝင္ရဦးမယ္...။
ဒီေန႔...
သူ႔လက္ေအာက္ကအငယ္ေလးေတြနဲ႔အတူတူအေသးစားခြဲစိတ္မႈတစ္ခုကို... လုပ္ရင္းနဲ႔...
live လြင့္ၿပီးေတာ့...ဘြဲ႕ယူဖို႔စာတမ္းျပင္ေနရတဲ့ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြကို lecture အေနနဲ႔ျပေပးရမွာပါ...။
live လြင့္ရင္းနဲ႔ခြဲစိတ္ျပရမွာဆိုေတာ့...
ခြဲခန္းထဲကေနာက္ထပ္လူပိုေလးငါးေယာက္နဲ႔ၿပီးသြားမယ့္ကိစၥမဟုတ္ဘူး...။
စခရင္မ္ေပၚမွာသူခြဲစိတ္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာကို...
ေက်ာင္းသားေတြေရာ...
တျခားပါေမာကၡနဲ႔...နည္းျပေတြ၊ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ေတြပါၾကည့္ရႈေနၾကမွာမို႔...
ေသွ်ာင္...နည္းနည္းေလးေၾကာက္ခ်င္ေနတယ္...။
တကယ္ဆို...ေသွ်ာင့္လိုခြဲစိတ္ဆရာဝန္ေပါက္စတစ္ေယာက္အေနနဲ႔႔ေတာ့...အဲဒီဟာကိုလက္မခံသင့္ပါဘူး...။
တခုခုအမွားပါသြားခဲ့ရင္ျပႆနာတက္ၿပီးနာမည္ထိခိုက္လြယ္မွာမဟုတ္လား...။
ဒါေပမယ့္ေသွ်ာင္ကေတာ့...
ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့အဲဒီ challange ကိုလက္ခံလိုက္မိတယ္...။
သူႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္လို႔ပါပဲ...။
အထူးခြဲစိတ္ပါရဂူျဖစ္ခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔...
ေအာက္ေျခကေနအကုန္လံုးကိုသူအထူးကြ်မ္းက်င္ထားခ်င္မိပါတယ္...။
တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ...
ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းတစ္ခုနဲ႔....သူအဲဒီေလာကထဲမွာနာမည္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ရွင္သန္သြားမယ္လို႔စိတ္ကူးထားလို႔ပါပဲ...။
xxxxx
ကစားကြင္းထဲမွာေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ေႏွာင္ႀကိဳးတို႔ကကဲခ်င္တိုင္းကဲလို႔ေနတယ္...။
"ႀကိဳး...ေဖေဖတို႔ဆိုင္ကယ္စီးရေအာင္..."
"ရက္စ္....မိုက္တာေပါ့...အေဟး....."
အိမ္မွာဆိုင္ကယ္မစီးဘဲနဲ႔ေနရသမွ်အခ်ိန္ေတြကိုအတိုးခ်လို႔...
ဂိမ္းစင္တာထဲမွာသားအဖႏွစ္ေယာက္က...
ဆိုင္ကယ္ႀကီးႏွစ္စီးၿပိဳင္ၿပီးေတာ့...screen timing စီးေနၾကတာတဗူးဗူးနဲ႔...ဆူညံေနေတာ့၏။
"ေဖေဖ...အရမ္းကြ်မ္းတယ္ဆိုတိုင္းအႏိုင္မက်င့္နဲ႔..."
ႀကိဳးကေလးကေျခဖ်ားေထာက္ဖို႔မမီေတာ့...ဘရိတ္လဲမအုပ္ႏိုင္ဘူး...။
အဲဒီေတာ့...သူ႔အေဖကိုေဘးကေအာ္ဟစ္ၿပီးရန္လုပ္ေနတယ္...။
စေနတနဂၤေႏြမဟုတ္ဘူးမို႔လို႔...စင္တာထဲမွာလူကသိပ္မမ်ားဘူး...။
ဒါေပမယ့္...ေက်ာင္းေျပးၿပီးလာကစားၾကတဲ့ေက်ာင္းဝတ္စံုနဲ႔ေက်ာင္းသားေလးေတြကေနရာတကာမွာရွိေနၾကတယ္...။
ဟိုတစ္စုဒီတစ္စုနဲ႔...
ဒိတ္လူပ္တဲ့အတြဲေလးေတြလည္းရွိေနပါေသးရဲ႕...။
ဒီအခ်ိန္မွာသိပ္ဆူညံေနတဲ့ဂိမ္းစင္တာထဲကို...
ေလးနဲ႔ေဆာင္းဟန္ေနတို႔ပါေရာက္ေနခဲ့ၾကတယ္..။
လက္ထပ္လက္စြပ္ေရြးရဖို႔ရွိလို႔....သူတို႔ဒီေန႔အလုပ္အတူတူနားျပီးအျပင္ထြက္ၾကတာပါ...။
အ႐ုပ္ေကာက္ၾကရေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့...
ေလး'ကဒီဂိမ္းစင္တာထဲေခၚခဲ့လို႔...
ေဆာင္းဟန္ေနတို႔ဝင္လာခဲ့တာပါ...။
တစ္ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ဖလ္သားခံုေပၚကစပရိန္နဲ႔ေဘးဘယ္ညာေစာင္းလို႔ရေအာင္အထူးစီမံၿပီးတင္ထားတဲ့...ဆိုင္ကယ္တစ္ေယာက္တစ္စင္းစီနဲ႔ဆူညံေနတဲ့သားအဖကိုေဆာင္းဟန္ေနကအရင္စ,ျမင္ပါတယ္...။
"ေမာင္....ဟိုမွာေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ေႏွာင္ႀကိဳးမဟုတ္ဘူးလား...
ေဘးနည္းနည္းလွည့္ၾကည့္လိုက္..."
ေက်ာက္စိမ္းကဆံပင္ေတြရွည္ေနေတာ့...ေဆာင္းဟန္ေနကသိပ္ၿပီးမေသခ်ာလို႔...ေလး'ကိုေခၚၿပီးၾကည့္ေစရတယ္...။
"ေအး...ကိုယ္ေတာ္ေလးပဲ...စီနီယာလည္းမပါဘူး...
ႏွစ္ေယာက္ထဲလားမသိဘူး..."
သူတို႔ေနာက္ကြယ္မွာနာမည္ေျပာင္ေပးထားၾကတာ.....
ေက်ာက္စိမ္းကို...ကိုယ္ေတာ္ေလး'တဲ့....။
ဆံပင္ေတြရွည္ေနေပမယ့္...ပိုမိုႏုနယ္ၿပီးေတာ့...
ေခ်ာေမာေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းက...ကေလးအေဖလို႔ထင္ရက္စရာတစ္စက္မွမရွိပါဘူး...။
ခပ္ေဝးေဝးကေနျမင္ရတာေတာင္မွ...
အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္တီရွပ္နဲ႔ဂ်င္းအနက္ေရာင္တို႔နဲ႔...
ေတာက္ပလြန္းေနခဲ့ေသးတယ္...။
အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္စီးေနတာကိုသေဘာတက်နဲ႔ေလး'ကဖုန္းနဲ႔ဗီဒီယိုေလးေတာင္႐ိုက္မိတယ္...။
"အိမ္ကေနခိုးလာတာထင္တယ္...
စီနီယာ့ကိုျပန္ျပမွာ....အဟီး...."
ေက်ာက္စိမ္း...ကေလးေမြးထားတာသိပ္မၾကာေသးမွန္းသူတို႔သိတယ္ေလ...။
"စီနီယာအလုပ္သြားတုန္း...အျပင္ခိုးထြက္ၿပီးလာကဲေနၾကတာ...."...........
.......လို႔....ႏွစ္ေယာက္သားတီးတိုးေျပာၿပီးရယ္ရင္းနဲ႔ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္...။
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ေႏွာင္ႀကိဳးကဆိုင္ကယ္ေပၚကေနဆင္းလာခဲ့ၿပီးေတာ့...
လဲထားတဲ့ကြိဳင္ျပားေတြကိုေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကေနယူထုတ္လို႔ေနာက္တစ္ခုေျပာင္းစီးဖို႔ျပင္ေနၾကတယ္...။
သူတို႔အေနာက္တည့္တည့္မွာရပ္ေစာင့္ေနတဲ့...
ေလး'တို႔စံုတြဲကိုမျမင္ဘူး...။
မ်က္ႏွာႀကီးေတြတျပံဳးျပံဳးလုပ္ၿပီးေတာ့....သားအဖႏွစ္ေယာက္ထဲကမ႓ာတစ္ခုထဲကိုေရာက္ေနၾကတာ...။
"ဘာထပ္ေဆာ့ဦးမလဲ...ႀကိဳး......"
"အင္း...dancing game ေဆာ့ရေအာင္....."
"အိုေက...let's go..!....."
ေရွ႕ကိုေသခ်ာမၾကည့္ဘဲနဲ႔...ကြိဳင္ျပားေတြကိုပဲေရတြက္ေနၾကတာ...
သူတို႔သားအဖကိုတမင္တကာလိုက္ပိတ္ရပ္ေနတဲ့...ေလး'တို႔နဲ႔ထုပ္ဆီထိုးသလိုျဖစ္ေတာ့မွ...
ေက်ာက္စိမ္းကေခါင္းကိုေမာ့ၾကည့္တယ္...။
လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီးေတာ့...လက္ထဲမွာအ႐ုပ္ခပ္ငယ္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကိုင္ထားတဲ့စံုတြဲကိုျမင္ေတာ့မွ...
ေက်ာက္စိမ္း.....မ်က္ဝန္းေလးေတြက်ယ္သြားတယ္...။
"ဟင္......ေလး...!......ေဆာင္းဟန္ေန....."
ဒီေလာက္ေတာင္တိုက္ဆိုင္ရသလားလို႔...ေတြးမိရင္း...
ေက်ာက္စိမ္းကအိုးတိုးအမ္းတမ္းနဲ႔ျဖစ္သြားရတယ္...။
ႀကိဳးကေလးလက္ကိုဆြဲၿပီးေတာ့ေရွာင္ထြက္သြားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကတဖြားဖြား....။
ဒါေပမယ့္......
အိမ္ကိုသူတို႔လိုက္လာဖူးေတာ့...
ေႏွာင္ႀကိဳးကသူတို႔ကိုမွတ္မိေနတာမို႔...
ေက်ာက္စိမ္းကိုထားခဲ့ၿပီး.....
ဖက္လွဲတကင္းလက္ဆြဲၿပီးေတာ့နႈတ္ဆက္ေလေတာ့သည္...။
"ဟာ......ကယ္ေလး...!.....ကယ္ေဆာင္း..."
ေလး'က....ေႏွာင္ႀကိဳးကိုလွမ္းခ်ီယူၿပီးမွပါးေလးကိုရႊတ္ကနဲနမ္းတယ္...။
"ဝါး......ႀကိဳးကေလးကထြားလာလိုက္တာ....
မေတြ႕တာၾကာၿပီေနာ္.....
ဘာလာလုပ္တာလဲ....ပါးပါးကေရာ...."
"ပါးပါးအလုပ္မွာေလ.....
ေဖေဖနဲ႔လာေဆာ့တာ..."
"ဟုတ္လား....ႏွစ္ေယာက္ထဲလား..."
"ဟင့္အင္း...ဘြားဘြားႀကီးတို႔နဲ႔ညီေလးပါေသးတယ္..."
"ေအာ္.....ခိုးလာၾကတယ္လို႔ထင္ေနတာ....
ဘယ္မွာလဲညီေလးက...."
ေလး'ကနံေဘးနံဘီလိုက္ရွာၾကည့္ရင္းနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္းကိုပါနႈတ္ဆက္သလိုနဲ႔ထပ္ေမး၏။
"အဟဲ.....မေတြ႕ရတာၾကာၿပီေနာ္....ေက်ာက္စိမ္း....
ေနလို႔ေကာင္းၿပီလား.....
သားငယ္ေလးကေရာ...ဘယ္မွာလဲ..."
ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔......ေလး..'....ကေမးလာတာ....
အိုးတိုးအမ္းတမ္းျဖစ္ေနေပမယ့္....
ေက်ာက္စိမ္းကမ်က္ႏွာေလးနည္းနည္းထိန္းၿပီးေတာ့...
အိေျႏၵဆည္ရတယ္...။
"ပါ...ပါတယ္...ေမေမတို႔နဲ႔က်န္ခဲ့တာ...
အေပၚကေရွာင္လံုခန္းဆိုင္မွာက်န္ခဲ့တယ္...
မင္းတို႔ေရာ...ဘာလာလုပ္တာလဲ..."
"ဒိတ္ေလ....ဒိတ္လာလုပ္တာ...
လက္စြပ္လည္းလာေရြးရင္းနဲ႔ေပါ့...."
လက္စြပ္ေရြးတယ္ဆိုေတာ့မွ...
သူတို႔လက္ထပ္ပြဲနီးေနတာကိုသတိျပဳမိသြားတယ္...။
"ေအာ္...ေနာက္ႏွစ္ပတ္ပဲက်န္ၿပီေနာ္...ဂုဏ္ယူပါတယ္...."
ဒီေလာက္ကေတာ့အလိုက္တသိနဲ႔ေျပာေပးဖို႔ေက်ာက္စိမ္းတို႔ေတြးတတ္ပါေသးတယ္...။
ဒါေပမယ့္...မ်က္ႏွာေလးကရဲခ်င္ေနတုန္းမို႔...
ရွက္ေနေသးတာသိသာလွတယ္...။
ဒါကို....ေလး..'....ကစိတ္ေပါ့ပါးသြားေအာင္လို႔အရႊန္းေဖာက္ပါတယ္...။
"ဒီလိုစကားေျပာပါ့မလားလို႔...အဟီး...
မင္းအတြက္လဲဂုဏ္ယူပါတယ္...
အငယ္ေလးထပ္ရလာလို႔ပါ...
ငါတို႔လိုက္ၾကည့္လို႔ရတယ္မလား...
အခုၾကံဳတုန္းေလး..."
အေၾကာင္းစံုသိေနတဲ့သူျဖစ္ေနေတာ့လည္း...
ေက်ာက္စိမ္းကသိပ္မျငင္းခ်င္ေတာ့ဘူး...။
"လိုက္ေလ...ဒါေပမယ့္...ေႏွာင္ႀကိဳးကခဏေတာ့ေဆာ့ဦးမွာထင္တယ္..."
"အိုေက...ရပါတယ္...အတူတူေဆာ့ၿပီးမွသြားၾကတာေပါ့ေလ...
ႀကိဳးကေလး.....ဘာထပ္ေဆာ့ဦးမလဲ....."
"dancing game ေဆာ့မလို႔..."
သူေဆာ့ခ်င္တဲ့အတိုင္း...
တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီေဆာ့ေပးရင္းနဲ႔အခ်ိန္ေတြေတာင္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္...။
ဘယ္သူကမွေတာ္ၿပီဆိုတဲ့စကားေျပာမလာၾကဘူး...။
ဒါေပမယ့္....ေမာေတာ့ေတာ္ေတာ္ေမာေနၾကပါၿပီ...။
ေက်ာက္စိမ္းလည္း...အျပင္မထြက္တာၾကာေတာ့လူကယိုင္ခ်င္ေနၿပီ....။
ႀကိဳးကေလးကမေတာ္ခ်င္ေသးဘူး...။
"ေနဦး...ေဖေဖ.......ဟိုကေရခဲျပင္ႀကီးကဘာလဲ..."
ႀကိဳးကေလးကလက္ညိဳးထိုးရင္းနဲ႔...ေရွ႕ကေျပးထြက္ေတာ့၏။
သူျပရာကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့...
ေရခဲျပင္စကိတ္ကြင္းအေသးေလးကိုျမင္ရသည္။
ေရေငြ႕ေတြနဲ႔ခဲေအာင္တမင္လုပ္ထားတဲ့ေရခဲမြမြေတြထေနတဲ့စကိတ္ကြင္းေလးမွာ...
ဟိုဟိုဒီဒီစီးစကိတ္စီးေနၾကတဲ့...လူေလးငါးဆယ္ေယာက္ကိုႀကိဳးကေလးကေအာ္ရင္းနဲ႔ေငးေနေတာ့သည္...။
"ဝါး.........အဟိ.......မိုက္လိုက္တာ....
ေဖေဖ.......လာပါဦး.........
ဒါစီးရေအာင္........
ႀကိဳး....ဒါစီးခ်င္တယ္.......အေဟးေဟး....."
လက္ခုပ္လက္ဝါးပါတီးၿပီးေတာ့...
အခုပဲစကိတ္ကြင္းထဲဝင္ေျပးသြားေတာ့မဲ့ဒီဇိုင္းေလးနဲ႔...
ခုန္ဆြဆြလုပ္သည္...။
"ျမန္ျမန္လာပါေဖေဖရဲ႕.....
ဒါစီးရေအာင္....
ဒါေလး......စီးမယ္ေနာ္...."
မ်က္ဝန္းေလးေတြလက္လက္ထ,ေနၿပီးေတာ့...
အနားေရာက္လာတဲ့ေက်ာက္စိမး္ရဲ႕လက္ကိုဆြဲလို႔...ေျပာတာ...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ပါ...။
"အာ့.......အဲဒါက.....ေနဦးသားရဲ႕.....
မျဖစ္ဘူး..."
တေန႔ကမွ...
စကိတ္ဘုတ္စီးဖို႔ေျပာရင္းနဲ႔ေသွ်ာင္နဲ႔သူျပႆနာျဖစ္ေသးတာ...။
အဲဒါေၾကာင့္...ဒါေလးကိုခြင့္ျပဳဖို႔ကေတာ့ခက္တယ္...။
"ဟင့္....ေဖေဖေနာ္.......
အကုန္စိတ္ႀကိဳက္လို႔ေျပာၿပီးေတာ့.....
ဟြန္႔............လုပ္ပါေနာ္.........ေနာ္.......လို႔.......
ေဖေဖရယ္..........ႀကိဳးေလ.....စကိတ္မစီးရတာၾကာေနၿပီ..........
အဲဒါ.........မစီးခ်င္ဘူးလားဟင္........"
မ်က္ဝန္းေလးေတြညိႈးငယ္လို႔......
နႈတ္ခမ္းပါးရဲရဲေလးေတြစူၿပီးခြ်ဲစိန္လုပ္ေနတဲ့...
သားေတာ္ေမာင္ကိုျမင္ေတာ့.........
မဆီမဆိုင္...သူ႔ပါးပါးရဲ႕နႈတ္ခမ္းေလးေတြအတိုင္းပဲလို႔ေတြးၿပီးေတာ့....မွင္သက္မိျပန္တယ္...။
ဟြန္း.........တူေနလိုက္ၾက......
မင္းတို႔သားအဖေတြအဲဒီလိုခြ်တ္စြပ္ႀကီးတူေနလိုက္ၾက....
သိလား......။
အဲဒီလိုခြ်ဲစိန္လုပ္ၿပီးေတာ့.....ငါ့ကိုပဲအႏိုင္နဲ႔ပိုင္းေနလိုက္ၾကေတာ့....။
ခပ္ဂ်စ္ဂ်စ္ေလးေတြးေနေပမယ့္......သူ႔နႈတ္ခမ္းေလးေတြျပံဳးေယာင္သန္းၿပီး....
ေခါင္းညိတ္ခ်ကာအလိုလိုက္မိျပန္တယ္...။
"အိုေက.....ဒါေပမဲ့ခဏပဲရမွာေနာ္........ေဖေဖတို႔အခ်ိန္အရမ္းၾကာေနၿပီ....
အဘြားဆူေတာ့မယ္...."
"အင္း...."
သိပ္ၿပီးေပ်ာ္ရႊင္သြားတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔....
ယုန္သြားေလးေတြေပၚေအာင္လို႔ဟီးကနဲရယ္ေလေတာ့သည္...။
"ေဖေဖကအေကာင္းဆံုးပဲ...ခ်စ္လိုက္တာ..."
Unicode
(141)
အလုပ်ပြန်ဝင်မယ်လို့ပြောနေတဲ့အဲဒီဟာလေးကိုဘယ်လိုစီရင်ရမလဲမဆုံးဖြတ်တတ်တော့ဘူး...။
ချစ်တဲ့သူ့ကိုခလုတ်မထိဆူးမငြိဘဲနဲ့...
ခြေမွှေးမီးမလောင်လက်မွှေးမီးမလောင်ထားချင်မိတဲ့သူ့အတ္တကမှားများနေသလား..?...
ချစ်ခဲ့မိပြီဆိုကတည်းက...
ကျောက်စိမ်းကိုသူတတ်နိုင်သမျှ...
ပြီးပြည့်စုံတဲ့ဘဝလေးပေးချင်ခဲ့တာ...။
ကိုယ့်လက်ကိုယ့်ခြေနဲ့ချစ်တဲ့သူရဲ့ဘဝလေးကိုလုံခြုံနွေးထွေးစေချင်မိတာ...
ခင်ပွန်းတစ်ယောက်အနေနဲ့့ပဲဖြစ်ဖြစ်...
အစ်ကိုတစ်ယောက်အနေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်...
ကိုယ်ကပဲကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးချင်ခဲ့တာ...
သူ့ရင်ထဲကချစ်ခြင်းမေတ္တာကဘယ်အထိကြီးမားကျယ်ပြန့်နေသလဲဆိုတာ...
မှန်းဆလို့ကိုမရနိုင်သလို.....ထုတ်ပြောဖို့လဲမဖြစ်နိုင်ဘူး...။
ချစ်တဲ့အကြောင်းလေးတွေကိုခဏခဏထုတ်မပြောဖြစ်ပေမယ့်....
မင်းနားလည်ဖို့တော့အစွမ်းကုန်ကြိုးစားနေရတာပဲ...
မြင်အောင်ကြည့်ပေးဖို့တော့လိုတယ်...။
ဖောက်ပြလို့ရရင်ငါ့ရင်ဘတ်ကြီးကိုဖောက်ပြပါ့မယ်...
ကျောက်စိမ်းရဲ့...။
ဖုန်းချသွားတဲ့အထိသျှောင့်မျက်လုံးထဲမှာ...
ကျောက်စိမ်းရယ်....နှောင်ကြိုးရယ်...
အငယ်လေးရယ်...အဲဒီသုံးယောက်ရဲ့ပြုံးနေတဲ့မျက်နှာတွေချည်းမြင်နေရသည်...။
ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းတဲ့အဲဒီကောင်လေးသုံးယောက်ကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရထားတာ...
သူ့...ဘဝရဲ့ဆုလာဘ်တစ်ခုလိုပါပဲ...။
စားပွဲပေါ်မှာပိုလာတဲ့အငယ်လေးရဲ့ဓါတ်ပုံသေးသေးလေးနောက်တစ်ပုံကိုတယုတယနဲ့ငေးမောကြည့်ပြီးတော့...နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ကပ်လို့နမ်းဖြစ်တယ်...။
နောက်ဆိုရင်...အဲဒီပုံလေးတွေအစား...
သူနဲ့ကျောက်စိမ်းရယ်...ကလေးသေးသေးလေးတွေအတူတူရိုက်ထားတဲ့ဓါတ်ပုံလေးအစားထိုးမယ်...။
ခွဲခန်းထဲဝင်ရတော့မှာမို့လို့ပြင်ဆင်ရင်းနဲ့....
ဘယ်ဘက်လက်သူကြွယ်ကပလက်တီနမ်မောင်းကွင်းလေးကိုချွတ်ပစ်ပြီးတော့...
ကတီပါအိတ်အနီရောင်လေးထဲကောက်ထည့်တော့...
အာရုံထဲမှာကြည်နူးစရာကောင်းတဲ့...သူတို့ရဲ့လက်ထပ်နေကြတဲ့မြင်ကွင်းလေးကိုမြင်ယောင်ကြည့်မိတယ်...။
ကလေးပေါက်စလေးနှစ်ယောက်နဲ့...
သူနဲ့...ကျောက်စိမ်းနဲ့ပေါ့.....။
အဟင်း.....အချိန်တွေကိုမြန်ပစ်လိုက်နိုင်တဲ့အစွမ်းသာရှိနေရင်...
ရက်စွဲတွေကိုဒီဇင်ဘာလအထိမြန်မြန်ရွှေ့ပစ်လ်ိုက်မှာပဲ...။
ခုနစ်လရှစ်လဆိုတဲ့အချိန်ဟာခဏလေးနဲ့ကုန်သွားမှာဆိုပေမယ့်...
ဦးသျှောင်ကတော့...ဒီ့ထက်ပိုမြန်စေချင်တာပါပဲ...။
ကလေးနှစ်ယောက်တောင်မှရှိသွားပေမယ့်...
အခုထိစိတ်မမှန်ချင်သေးတဲ့...
ကျောက်စိမ်းတုံးလေးက်ိုအသည်းယားလွန်းပြီးတော့...
အခုချက်ချင်းအပိုင်ချည်လို့သိမ်းထားချင်မိတယ်...။
နုငယ်ချောမောလွန်းတဲ့အကောင်ပေါက်လေးကိုနောက်ကွယ်မှာတကယ်စိတ်မချလို့ပါ...။
xxxxx
"စီနီယာ..."စီနီယာ...မေရှားတို့အကုန်အသင့်ဖြစ်နေပြီနော်...
စီနီယာပဲကျန်တော့တယ်..."
အခန်းဝကနေသူ့ရဲ့ဂျူနီယာမေရှားရဲ့အသံကိုကြားတော့မှ...
သတိဝင်လာတယ်...။
နာရီကိုကြည့်တော့...ဆယ့်နှစ်ခွဲပြီးဆယ်မိနစ်...။
သျှောင်ကထိုင်ခုံကနေထ,ရပ်တယ်...။
အဝတ်လဲပြီးတော့ခွဲခန်းထဲဝင်ရဦးမယ်...။
ဒီနေ့...
သူ့လက်အောက်ကအငယ်လေးတွေနဲ့အတူတူအသေးစားခွဲစိတ်မှုတစ်ခုကို... လုပ်ရင်းနဲ့...
live လွင့်ပြီးတော့...ဘွဲ့ယူဖို့စာတမ်းပြင်နေရတဲ့နောက်ဆုံးနှစ်ကျောင်းသားတွေကို lecture အနေနဲ့ပြပေးရမှာပါ...။
live လွင့်ရင်းနဲ့ခွဲစိတ်ပြရမှာဆိုတော့...
ခွဲခန်းထဲကနောက်ထပ်လူပိုလေးငါးယောက်နဲ့ပြီးသွားမယ့်ကိစ္စမဟုတ်ဘူး...။
စခရင်မ်ပေါ်မှာသူခွဲစိတ်နေတဲ့အကြောင်းအရာကို...
ကျောင်းသားတွေရော...
တခြားပါမောက္ခနဲ့...နည်းပြတွေ၊ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်တွေပါကြည့်ရှုနေကြမှာမို့...
သျှောင်...နည်းနည်းလေးကြောက်ချင်နေတယ်...။
တကယ်ဆို...သျှောင့်လိုခွဲစိတ်ဆရာဝန်ပေါက်စတစ်ယောက်အနေနဲ့့တော့...အဲဒီဟာကိုလက်မခံသင့်ပါဘူး...။
တခုခုအမှားပါသွားခဲ့ရင်ပြဿနာတက်ပြီးနာမည်ထိခိုက်လွယ်မှာမဟုတ်လား...။
ဒါပေမယ့်သျှောင်ကတော့...
ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့အဲဒီ challange ကိုလက်ခံလိုက်မိတယ်...။
သူကြိုးစားကြည့်ချင်လို့ပါပဲ...။
အထူးခွဲစိတ်ပါရဂူဖြစ်ချင်တဲ့အတွက်ကြောင့်မို့လို့...
အောက်ခြေကနေအကုန်လုံးကိုသူအထူးကျွမ်းကျင်ထားချင်မိပါတယ်...။
တနေ့နေ့တချိန်ချိန်မှာ...
ကိုယ်ပိုင်ဆေးခန်းတစ်ခုနဲ့....သူအဲဒီလောကထဲမှာနာမည်ကောင်းကောင်းနဲ့ရှင်သန်သွားမယ်လို့စိတ်ကူးထားလို့ပါပဲ...။
xxxxx
ကစားကွင်းထဲမှာတော့...ကျောက်စိမ်းနဲ့နှောင်ကြိုးတို့ကကဲချင်တိုင်းကဲလို့နေတယ်...။
"ကြိုး...ဖေဖေတို့ဆိုင်ကယ်စီးရအောင်..."
"ရက်စ်....မိုက်တာပေါ့...အဟေး....."
အိမ်မှာဆိုင်ကယ်မစီးဘဲနဲ့နေရသမျှအချိန်တွေကိုအတိုးချလို့...
ဂိမ်းစင်တာထဲမှာသားအဖနှစ်ယောက်က...
ဆိုင်ကယ်ကြီးနှစ်စီးပြိုင်ပြီးတော့...screen timing စီးနေကြတာတဗူးဗူးနဲ့...ဆူညံနေတော့၏။
"ဖေဖေ...အရမ်းကျွမ်းတယ်ဆိုတိုင်းအနိုင်မကျင့်နဲ့..."
ကြိုးကလေးကခြေဖျားထောက်ဖို့မမီတော့...ဘရိတ်လဲမအုပ်နိုင်ဘူး...။
အဲဒီတော့...သူ့အဖေကိုဘေးကအော်ဟစ်ပြီးရန်လုပ်နေတယ်...။
စနေတနင်္ဂနွေမဟုတ်ဘူးမို့လို့...စင်တာထဲမှာလူကသိပ်မများဘူး...။
ဒါပေမယ့်...ကျောင်းပြေးပြီးလာကစားကြတဲ့ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့ကျောင်းသားလေးတွေကနေရာတကာမှာရှိနေကြတယ်...။
ဟိုတစ်စုဒီတစ်စုနဲ့...
ဒိတ်လူပ်တဲ့အတွဲလေးတွေလည်းရှိနေပါသေးရဲ့...။
ဒီအချိန်မှာသိပ်ဆူညံနေတဲ့ဂိမ်းစင်တာထဲကို...
လေးနဲ့ဆောင်းဟန်နေတို့ပါရောက်နေခဲ့ကြတယ်..။
လက်ထပ်လက်စွပ်ရွေးရဖို့ရှိလို့....သူတို့ဒီနေ့အလုပ်အတူတူနားပြီးအပြင်ထွက်ကြတာပါ...။
အရုပ်ကောက်ကြရအောင်ဆိုပြီးတော့...
လေး'ကဒီဂိမ်းစင်တာထဲခေါ်ခဲ့လို့...
ဆောင်းဟန်နေတို့ဝင်လာခဲ့တာပါ...။
တစ်ပေလောက်မြင့်တဲ့ဖလ်သားခုံပေါ်ကစပရိန်နဲ့ဘေးဘယ်ညာစောင်းလို့ရအောင်အထူးစီမံပြီးတင်ထားတဲ့...ဆိုင်ကယ်တစ်ယောက်တစ်စင်းစီနဲ့ဆူညံနေတဲ့သားအဖကိုဆောင်းဟန်နေကအရင်စ,မြင်ပါတယ်...။
"မောင်....ဟိုမှာကျောက်စိမ်းနဲ့နှောင်ကြိုးမဟုတ်ဘူးလား...
ဘေးနည်းနည်းလှည့်ကြည့်လိုက်..."
ကျောက်စိမ်းကဆံပင်တွေရှည်နေတော့...ဆောင်းဟန်နေကသိပ်ပြီးမသေချာလို့...လေး'ကိုခေါ်ပြီးကြည့်စေရတယ်...။
"အေး...ကိုယ်တော်လေးပဲ...စီနီယာလည်းမပါဘူး...
နှစ်ယောက်ထဲလားမသိဘူး..."
သူတို့နောက်ကွယ်မှာနာမည်ပြောင်ပေးထားကြတာ.....
ကျောက်စိမ်းကို...ကိုယ်တော်လေး'တဲ့....။
ဆံပင်တွေရှည်နေပေမယ့်...ပိုမိုနုနယ်ပြီးတော့...
ချောမောနေတဲ့ကျောက်စိမ်းက...ကလေးအဖေလို့ထင်ရက်စရာတစ်စက်မှမရှိပါဘူး...။
ခပ်ဝေးဝေးကနေမြင်ရတာတောင်မှ...
အနီရောင်တောက်တောက်တီရှပ်နဲ့ဂျင်းအနက်ရောင်တို့နဲ့...
တောက်ပလွန်းနေခဲ့သေးတယ်...။
အရှိန်ကောင်းကောင်းနဲ့သားအဖနှစ်ယောက်ပြိုင်စီးနေတာကိုသဘောတကျနဲ့လေး'ကဖုန်းနဲ့ဗီဒီယိုလေးတောင်ရိုက်မိတယ်...။
"အိမ်ကနေခိုးလာတာထင်တယ်...
စီနီယာ့ကိုပြန်ပြမှာ....အဟီး...."
ကျောက်စိမ်း...ကလေးမွေးထားတာသိပ်မကြာသေးမှန်းသူတို့သိတယ်လေ...။
"စီနီယာအလုပ်သွားတုန်း...အပြင်ခိုးထွက်ပြီးလာကဲနေကြတာ...."...........
.......လို့....နှစ်ယောက်သားတီးတိုးပြောပြီးရယ်ရင်းနဲ့ရပ်စောင့်နေလိုက်တယ်...။
မိနစ်အနည်းငယ်အကြာမှာတော့...
ကျောက်စိမ်းနဲ့နှောင်ကြိုးကဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေဆင်းလာခဲ့ပြီးတော့...
လဲထားတဲ့ကွိုင်ပြားတွေကိုဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲကနေယူထုတ်လို့နောက်တစ်ခုပြောင်းစီးဖို့ပြင်နေကြတယ်...။
သူတို့အနောက်တည့်တည့်မှာရပ်စောင့်နေတဲ့...
လေး'တို့စုံတွဲကိုမမြင်ဘူး...။
မျက်နှာကြီးတွေတပြုံးပြုံးလုပ်ပြီးတော့....သားအဖနှစ်ယောက်ထဲကမ႓ာတစ်ခုထဲကိုရောက်နေကြတာ...။
"ဘာထပ်ဆော့ဦးမလဲ...ကြိုး......"
"အင်း...dancing game ဆော့ရအောင်....."
"အိုကေ...let's go..!....."
ရှေ့ကိုသေချာမကြည့်ဘဲနဲ့...ကွိုင်ပြားတွေကိုပဲရေတွက်နေကြတာ...
သူတို့သားအဖကိုတမင်တကာလိုက်ပိတ်ရပ်နေတဲ့...လေး'တို့နဲ့ထုပ်ဆီထိုးသလိုဖြစ်တော့မှ...
ကျောက်စိမ်းကခေါင်းကိုမော့ကြည့်တယ်...။
လက်ချင်းချိတ်ပြီးတော့...လက်ထဲမှာအရုပ်ခပ်ငယ်ငယ်လေးတစ်ကောင်ကိုင်ထားတဲ့စုံတွဲကိုမြင်တော့မှ...
ကျောက်စိမ်း.....မျက်ဝန်းလေးတွေကျယ်သွားတယ်...။
"ဟင်......လေး...!......ဆောင်းဟန်နေ....."
ဒီလောက်တောင်တိုက်ဆိုင်ရသလားလို့...တွေးမိရင်း...
ကျောက်စိမ်းကအိုးတိုးအမ်းတမ်းနဲ့ဖြစ်သွားရတယ်...။
ကြိုးကလေးလက်ကိုဆွဲပြီးတော့ရှောင်ထွက်သွားချင်တဲ့စိတ်တွေကတဖွားဖွား....။
ဒါပေမယ့်......
အိမ်ကိုသူတို့လိုက်လာဖူးတော့...
နှောင်ကြိုးကသူတို့ကိုမှတ်မိနေတာမို့...
ကျောက်စိမ်းကိုထားခဲ့ပြီး.....
ဖက်လှဲတကင်းလက်ဆွဲပြီးတော့နှုတ်ဆက်လေတော့သည်...။
"ဟာ......ကယ်လေး...!.....ကယ်ဆောင်း..."
လေး'က....နှောင်ကြိုးကိုလှမ်းချီယူပြီးမှပါးလေးကိုရွှတ်ကနဲနမ်းတယ်...။
"ဝါး......ကြိုးကလေးကထွားလာလိုက်တာ....
မတွေ့တာကြာပြီနော်.....
ဘာလာလုပ်တာလဲ....ပါးပါးကရော...."
"ပါးပါးအလုပ်မှာလေ.....
ဖေဖေနဲ့လာဆော့တာ..."
"ဟုတ်လား....နှစ်ယောက်ထဲလား..."
"ဟင့်အင်း...ဘွားဘွားကြီးတို့နဲ့ညီလေးပါသေးတယ်..."
"အော်.....ခိုးလာကြတယ်လို့ထင်နေတာ....
ဘယ်မှာလဲညီလေးက...."
လေး'ကနံဘေးနံဘီလိုက်ရှာကြည့်ရင်းနဲ့...
ကျောက်စိမ်းကိုပါနှုတ်ဆက်သလိုနဲ့ထပ်မေး၏။
"အဟဲ.....မတွေ့ရတာကြာပြီနော်....ကျောက်စိမ်း....
နေလို့ကောင်းပြီလား.....
သားငယ်လေးကရော...ဘယ်မှာလဲ..."
ရယ်ကျဲကျဲနဲ့......လေး..'....ကမေးလာတာ....
အိုးတိုးအမ်းတမ်းဖြစ်နေပေမယ့်....
ကျောက်စိမ်းကမျက်နှာလေးနည်းနည်းထိန်းပြီးတော့...
အိန္ဒြေဆည်ရတယ်...။
"ပါ...ပါတယ်...မေမေတို့နဲ့ကျန်ခဲ့တာ...
အပေါ်ကရှောင်လုံခန်းဆိုင်မှာကျန်ခဲ့တယ်...
မင်းတို့ရော...ဘာလာလုပ်တာလဲ..."
"ဒိတ်လေ....ဒိတ်လာလုပ်တာ...
လက်စွပ်လည်းလာရွေးရင်းနဲ့ပေါ့...."
လက်စွပ်ရွေးတယ်ဆိုတော့မှ...
သူတို့လက်ထပ်ပွဲနီးနေတာကိုသတိပြုမိသွားတယ်...။
"အော်...နောက်နှစ်ပတ်ပဲကျန်ပြီနော်...ဂုဏ်ယူပါတယ်...."
ဒီလောက်ကတော့အလိုက်တသိနဲ့ပြောပေးဖို့ကျောက်စိမ်းတို့တွေးတတ်ပါသေးတယ်...။
ဒါပေမယ့်...မျက်နှာလေးကရဲချင်နေတုန်းမို့...
ရှက်နေသေးတာသိသာလှတယ်...။
ဒါကို....လေး..'....ကစိတ်ပေါ့ပါးသွားအောင်လို့အရွှန်းဖောက်ပါတယ်...။
"ဒီလိုစကားပြောပါ့မလားလို့...အဟီး...
မင်းအတွက်လဲဂုဏ်ယူပါတယ်...
အငယ်လေးထပ်ရလာလို့ပါ...
ငါတို့လိုက်ကြည့်လို့ရတယ်မလား...
အခုကြုံတုန်းလေး..."
အကြောင်းစုံသိနေတဲ့သူဖြစ်နေတော့လည်း...
ကျောက်စိမ်းကသိပ်မငြင်းချင်တော့ဘူး...။
"လိုက်လေ...ဒါပေမယ့်...နှောင်ကြိုးကခဏတော့ဆော့ဦးမှာထင်တယ်..."
"အိုကေ...ရပါတယ်...အတူတူဆော့ပြီးမှသွားကြတာပေါ့လေ...
ကြိုးကလေး.....ဘာထပ်ဆော့ဦးမလဲ....."
"dancing game ဆော့မလို့..."
သူဆော့ချင်တဲ့အတိုင်း...
တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီဆော့ပေးရင်းနဲ့အချိန်တွေတောင်တော်တော်ကြာသွားသည်...။
ဘယ်သူကမှတော်ပြီဆိုတဲ့စကားပြောမလာကြဘူး...။
ဒါပေမယ့်....မောတော့တော်တော်မောနေကြပါပြီ...။
ကျောက်စိမ်းလည်း...အပြင်မထွက်တာကြာတော့လူကယိုင်ချင်နေပြီ....။
ကြိုးကလေးကမတော်ချင်သေးဘူး...။
"နေဦး...ဖေဖေ.......ဟိုကရေခဲပြင်ကြီးကဘာလဲ..."
ကြိုးကလေးကလက်ညိုးထိုးရင်းနဲ့...ရှေ့ကပြေးထွက်တော့၏။
သူပြရာကိုလှမ်းကြည့်မိတော့...
ရေခဲပြင်စကိတ်ကွင်းအသေးလေးကိုမြင်ရသည်။
ရေငွေ့တွေနဲ့ခဲအောင်တမင်လုပ်ထားတဲ့ရေခဲမွမွတွေထနေတဲ့စကိတ်ကွင်းလေးမှာ...
ဟိုဟိုဒီဒီစီးစကိတ်စီးနေကြတဲ့...လူလေးငါးဆယ်ယောက်ကိုကြိုးကလေးကအော်ရင်းနဲ့ငေးနေတော့သည်...။
"ဝါး.........အဟိ.......မိုက်လိုက်တာ....
ဖေဖေ.......လာပါဦး.........
ဒါစီးရအောင်........
ကြိုး....ဒါစီးချင်တယ်.......အဟေးဟေး....."
လက်ခုပ်လက်ဝါးပါတီးပြီးတော့...
အခုပဲစကိတ်ကွင်းထဲဝင်ပြေးသွားတော့မဲ့ဒီဇိုင်းလေးနဲ့...
ခုန်ဆွဆွလုပ်သည်...။
"မြန်မြန်လာပါဖေဖေရဲ့.....
ဒါစီးရအောင်....
ဒါလေး......စီးမယ်နော်...."
မျက်ဝန်းလေးတွေလက်လက်ထ,နေပြီးတော့...
အနားရောက်လာတဲ့ကျောက်စိမး်ရဲ့လက်ကိုဆွဲလို့...ပြောတာ...
မျှော်လင့်ချက်များစွာနဲ့ပါ...။
"အာ့.......အဲဒါက.....နေဦးသားရဲ့.....
မဖြစ်ဘူး..."
တနေ့ကမှ...
စကိတ်ဘုတ်စီးဖို့ပြောရင်းနဲ့သျှောင်နဲ့သူပြဿနာဖြစ်သေးတာ...။
အဲဒါကြောင့်...ဒါလေးကိုခွင့်ပြုဖို့ကတော့ခက်တယ်...။
"ဟင့်....ဖေဖေနော်.......
အကုန်စိတ်ကြိုက်လို့ပြောပြီးတော့.....
ဟွန့်............လုပ်ပါနော်.........နော်.......လို့.......
ဖေဖေရယ်..........ကြိုးလေ.....စကိတ်မစီးရတာကြာနေပြီ..........
အဲဒါ.........မစီးချင်ဘူးလားဟင်........"
မျက်ဝန်းလေးတွေညှိုးငယ်လို့......
နှုတ်ခမ်းပါးရဲရဲလေးတွေစူပြီးချွဲစိန်လုပ်နေတဲ့...
သားတော်မောင်ကိုမြင်တော့.........
မဆီမဆိုင်...သူ့ပါးပါးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေအတိုင်းပဲလို့တွေးပြီးတော့....မှင်သက်မိပြန်တယ်...။
ဟွန်း.........တူနေလိုက်ကြ......
မင်းတို့သားအဖတွေအဲဒီလိုချွတ်စွပ်ကြီးတူနေလိုက်ကြ....
သိလား......။
အဲဒီလိုချွဲစိန်လုပ်ပြီးတော့.....ငါ့ကိုပဲအနိုင်နဲ့ပိုင်းနေလိုက်ကြတော့....။
ခပ်ဂျစ်ဂျစ်လေးတွေးနေပေမယ့်......သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေပြုံးယောင်သန်းပြီး....
ခေါင်းညိတ်ချကာအလိုလိုက်မိပြန်တယ်...။
"အိုကေ.....ဒါပေမဲ့ခဏပဲရမှာနော်........ဖေဖေတို့အချိန်အရမ်းကြာနေပြီ....
အဘွားဆူတော့မယ်...."
"အင်း...."
သိပ်ပြီးပျော်ရွှင်သွားတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့....
ယုန်သွားလေးတွေပေါ်အောင်လို့ဟီးကနဲရယ်လေတော့သည်...။
"ဖေဖေကအကောင်းဆုံးပဲ...ချစ်လိုက်တာ..."