ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(139)
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲအဲဒီစကားကိုေက်ာက္စိမ္းေျပာလာေတာ့မွာကိုသိတယ္...။
အဲဒီကေလးရသြားၿပီးကတည္းကအိမ္ထဲေအာင္းလိုက္ရတာကိုေက်ာက္စိမ္းကခဏခဏျပႆနာရွာေနခဲ့တာပါ...။
"ငါေနာက္လက်ရင္အလုပ္သင္ျပန္ဝင္ေတာ့မယ္..."
"ဘာ...!...ေနာက္လဆိုတာ...
အခုပဲလကုန္ဖို႔တပတ္ပဲက်န္တာကို...
အခ်ိန္ကေစာလြန္းတယ္...
မျဖစ္ဘူး...ရက္တစ္ရာေလာက္ေတာ့ေစာင့္လိုက္ဦး...
ငါခြင့္ထပ္တင္ေပးမယ္..."
"ဘာခြင့္ထပ္တင္မွာလဲ...
မတင္ဘူး...မင္းကတိမဖ်က္နဲ႔...ေသွ်ာင္..
ငါတို႔ေျပာထားတာကေလးေမြးၿပီးတလအၾကာထိပဲ...
ရက္တစ္ရာေတာ့မေစာင့္ႏိုင္ဘူး..."
"အခုကတလမွမျပည့္ေသးတာ..."
"ျပည့္ေတာ့မွာပဲ.....
ေနာက္ၿပီးေတာ့...အိမ္မွာခ်ည္းပဲမေနခ်င္ဘူး..."
"အိမ္မွာပ်င္းရင္အျပင္သြားလို႔ရေနတာပဲဟာကို...ကားေသာ့လဲျပန္ေပးၿပီၿပီေလ..."
ကေလးရွိေနတုန္းမွာယာဥ္မေမာင္းေစခ်င္လို႔ဦးေသွ်ာင္ကအိမ္မွာရွိတဲ့ယာဥ္မွန္သမွ်ကိုေသာ့ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့အကုန္သိမ္းထားခဲ့တာ...
ဒီေန႔မွကားေသာ့ေလးတစ္ေခ်ာင္းပဲျပန္ေပးျဖစ္တယ္...။
ဆိုင္ကယ္စီးေနမွာစိုးလို႔...ဆိုင္ကယ္ေသာ့ေတြက်ေတာ့အကုန္သိမ္းထားေသးတာကို...ငတိကေက်နပ္တဲ့ပံုမေပၚဘူး...။
"ကားေသာ့ပဲလား...ဆိုင္ကယ္ေသာ့နဲ႔...
စကိတ္ဘုတ္ေတြထားတဲ့အခန္းေသာ့ကေရာ..."
မ်က္ဝန္းေလးေတြကဂ်စ္တစ္တစ္နဲ႔... ေမးလာတာေက်နပ္လို႔မေနဘူးရယ္...။
"အဲဒါေတြစီးလို႔မရေသးဘူးဆို...မင္းေနာ္....ေက်ာက္စိမ္း...မဂ်စ္စမ္းနဲ႔..."
ေသြးႏုသားႏုနဲ႔လို႔သြားေျပာရင္လည္းငတိကမႀကိဳက္ဘူး...။
"ငါကမိန္းကေလးမဟုတ္ဘူး..."....ဆိုၿပီးစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေျပာတတ္ေသးတယ္....။
စကိတ္စီးဖို႔၊ အေလးျပန္မ,ဖို႔...အဲဒီလိုမေထာ္မနန္းေတြခ်ည္းပူဆာေနတာ...။
ခြင့္ျပဳလို႔မွမျဖစ္ဘဲ...တားဆီးတိုင္းလည္းရန္ျဖစ္ေနရတာပဲ...။
"ကားေပးစီးတာေတာင္ကံေကာင္းတယ္လို႔မွတ္...ခ်ီးထုပ္ေလးရဲ႕...
မင္းမသိတာလည္းမဟုတ္ဘူး...
ကေလးေမြးထားရတာသိပ္ေတာင္မၾကာေသးတာကို...မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုတာမင္းသိပါတယ္...
ခဏေလးပဲသည္းခံေနာ္...
ကေလးရက္တစ္ရာျပည့္ရင္အကုန္ျပန္ေပးမယ္..."
"ေျပာတာပဲ.....ဘယ္တုန္းကကတိတည္လို႔လဲ...
စိတ္ပုတ္ေကာင္...လူကိုအၿမဲညာတယ္..."
ညာတာပါေတးလုပ္တာခဏခဏခံလိုက္ရေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔အထာကိုသိသြားခဲ့ၿပီေလ...။
အခုလဲ...တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သူ႔ကိုအိမ္မွာအက်ယ္ခ်ဳပ္သေဘာနဲ႔ထားဖို႔ႀကိဳးစားေနတာလို႔ထင္ေနမိတယ္...။
အလုပ္သင္ျပန္စဖို႔ကိစၥကိုအခုထိေဆးရံုကေနဘာသတင္းမွမၾကားရဘဲနဲ႔...
ေမးလိုက္တိုင္းလဲ.....ေအးေဆးနားဖို႔ဆရာဝန္ကေျပာလို႔...
အလုပ္ဝင္ဖို႔ကို....တလေစာင့္၊ ႏွစ္လေစာင့္နဲ႔...
ၾကာရင္ေက်ာက္စိမ္းတို႔အိမ္ေတာ္ေစာင့္သက္သက္ျဖစ္ေတာ့မွာစိတ္ပူလာတယ္...။
တမင္သက္သက္အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံေနရသလိုပဲ.....
"ဒီေန႔အလုပ္သင္ေလွ်ာက္လႊာယူခဲ့ေနာ္...
ငါပို႔စ္တင္ေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ထားတယ္...
မင္းငါ့ကိုတမင္မေျပာတာမလား..."
"ေသခ်ာစဥ္းစားပါဦး...ေက်ာက္စိမ္းရာ...
မင္း...ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ေျပာေနတာ...
ဒီအခ်ိန္ႀကီးအလုပ္သင္ဘဝျပန္စမယ္ဆိုရင္...
အေရးေပၚဌာနမွာပဲဝင္ရမွာ...
အဲဒီေနရာကပင္ပန္းတယ္ဆိုတာမင္းသိသားပဲ...
စဥ္းစားရင္းနဲ႔တျခားပို႔စ္ေတြေစာင့္ေနလိုက္အံုး...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...စာေမးပြဲေတြေျဖႏိုင္သမွ်ေျဖထားဥ္ီိး...
မင္းနဲ႔ကိုက္ညီမယ့္ပို႔စ္ေတြ႕ရင္ေလွ်ာက္လႊာတင္ေပးမယ္ကြာ..."
"မင္းတမင္လုပ္ေနတာငါသိတယ္ေနာ္...ဦးေသွ်ာင္.....
ငါအလုပ္ဝင္မွာကိုကာဆီးကာဆီးနဲ႔လုပ္ေနတာေတြ...
ေမေမ့က္ိုေနာက္ကြယ္မွာက်ိတ္ေပါင္းေနတာေတြၾကားတယ္ေနာ္...
ငါတကယ္ကိုထရိန္နင္ျပန္ဆင္းမွာ...
ဘာ...ဂ်ဴနီယာေတြနဲ႔အတူတူဆင္းရမွာေအာက္တယ္တို႔...အငယ္ေတြၾကားမွာတစ္ေယာက္ထဲတို႔ဘာတို႔လာမေျပာနဲ႔.....
ငါကအဲဒီေလာက္အသက္ႀကီးေသးတာမဟုတ္ဘူး..."
"ဟာ....မင္းကလည္း...အဲဒီသေဘာနဲ႔ေျပာတာမွမဟုတ္တာ...မင္းအခုအဲဒီေဆးေလာကနဲ႔အရမ္းႀကီးကင္းကြာသြားလို႔...
ဒုကၡမ်ားမွာစိုးလို႔..."
"အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔...ဒီညအိမ္ျပန္လာလို႔...ေလွ်ာက္လႊာပါမလာရင္ေတာ့ေနာက္ေန႔ငါေဆးရံုကိုလိုက္လာယူမယ္...
ၾကည့္ေနလိုက္..."
"မင္းနဲ႔ေတာ့ျပႆနာပဲ...ေက်ာက္စိမ္းရ...
ငါ့ေစတနာကိုဘာလို႔နားမလည္တာတုန္း...
ဒီအတိုင္းေလးလဲအိမ္အလုပ္ေတြကူလုပ္ၿပီးေတာ့ေနရင္ရတာပဲကို...
အဲဒီေဆးေလာကကိုပဲသံေယာဇဥ္မကုန္ဘဲျဖစ္ေနရတာလဲ...
ခက္လိုက္တာ...."
"မခက္ဘူး....မင္းပဲခက္ေနတာ...ေသွ်ာင္...
ဘာလို႔ဒီေလာက္တားဆီးေနတာလဲ..."
"တားဆီးတာမဟုတ္ဘူးေလ...လမ္းေၾကာင္းကိုခ်ျပတာကို...."
"ငါစာက်က္ထားရတာေတြေတာ့အလဟႆအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး...ေဟ့ေကာင္....
ဘြဲ႕ႀကီးပဲယူထားၿပီးေတာ့ဘာမွမလုပ္ျဖစ္တာအဓိပၸါယ္မရွိဘူး...
ေနာက္ၿပီးေတာ့အိမ္ကအလုပ္ေတြကရဲရဲနဲ႔ဦးငယ္တို႔နဲ႔ပဲအဆင္ေျပေနတာ...
ေဖာေရွာလာမ႐ိုက္နဲ႔...
မင္းငါ့ကိုဘယ္စာရင္းသြင္းေနသလဲဆိုတာငါရိပ္မိတယ္ေနာ္...
မေျပာခ်င္လို႔ၿငိမ္ေနတာ...
မင္းတကယ္ကိုကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး...
လဒေကာင္.....သူက်ေတာ့....ရိႈးစမိုးနဲ႔...သြားလိုက္လာလိုက္လုပ္ေနတာ...
ငါ့က်ေတာ့အိမ္ေစာင့္ဘဝထားခ်င္တယ္...
ခ်ီးလ္ိုပဲ.......
လက္ထပ္မယ္ပဲေခါင္းညိတ္တာေနာ္...
အိမ္ေထာင္သည္ဘဝလံုးဝလုပ္ပါ့မယ္လို႔ကတိေပးထားတာမဟုတ္ဘူး...
မတရားလာမလုပ္နဲ႔....."
ေဘာက္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ကားဂိုေဒါင္မွာကားယူထုတ္ေနတာကိုလိုက္လာၿပီးေတာ့ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးအိမ္ထဲျပန္လွည့္ဝင္သြားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကဖ်တ္လတ္လို႔....။
ကေလးေမြးၿပီးေတာ့မွပိုပိုၿပီးႏုငယ္လာခဲ့ကာ...
စိတ္ေကာက္တတ္ၿပီးဂ်ီက်တတ္လာတာက...ကေလးပိစိေလးအတိုင္းပဲ...။
အဲဒီဟာေလးကိုမွဲ႕တေပါက္ေတာင္မစြန္းေစခ်င္ဘဲနဲ႔...
တျမတ္တႏိုးေလးသိမ္းဆည္းထားခ်င္လို႔...
ေသွ်ာင္ကႀကိဳးစားေနခဲ့တာပါ...။
ကိုယ့္လက္နဲ႔အရာရာကိုသူ႔အတြက္ဖန္ဆင္းေပးခ်င္ၿပီးေတာ့...
ျမတ္ႏိုးယုယေနခ်င္တာ...သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ကအတၱဆန္ေနသလားေတာ့မစဥ္းစားတတ္ဘူး...။
xxxxx
အလုပ္မွာ...ဒီေန႔အေရးတႀကီးလုပ္စရာရွိလို႔ဆိုၿပီးေတာ့...
အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုအျပည့္နဲ႔ဦးေသွ်ာင္ကခန္႔ညားလြန္းေနတယ္...။
သိပ္ရွည္ၿပီးဂုတ္ေထာက္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ဆံပက္ေတြကိုဂ်ယ္လ္ေတြနဲ႔ဖီးလိမ္းၿပီးသပ္တင္ထားတာ...
မ်က္ႏွာေလးကၾကည္လင္ရွင္းလင္းလို႔ေနတယ္...။
အခန္းထဲကေနယူလာခဲ့တဲ့စာအုပ္တခ်ိဳ႕နဲ႔...စာရြက္စာတမ္းေတြကိုအိတ္တစ္လံုးထဲေကာက္ထည့္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းပိန္ပိန္ေလးေတြကအစဆြဲေဆာင္ေနတာ...
ေက်ာက္စိမ္းကအၾကည့္တစ္ခ်က္လြဲမသြားခဲ့ဘဲနဲ႔...ေငးေနမိတယ္...။
အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးဆိုတဲ့အရြယ္ကဒီေလာက္ေတာင္ခန္႔ညားေနဖို႔လိုလို႔လား...။
မနာလိုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ရွင္းသန္႔ေနတာ...
ဘယ္တုန္းကမွမလိမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ေခါင္းလိမ္းဂ်ယ္လ္ေတြေတာင္လိမ္းလို႔...။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥနဲ႔အခုလိုမ်ားသန္႔ျပန္႔ေအာင္ဝတ္ထားသလဲလို႔ေတြးရင္းနဲ႔...
မ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔ေမ့ေနေရာ...။
တစ္ခါမွအဲဒီလိုေငးၾကည့္မေနခဲ့ဖူးတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကေဘးကေနသူ႔ကိုအသားကုန္ေငးေနတာကိုမ်က္လံုးေထာင့္စြန္းကေနျမင္ေနရေတာ့...
ေသွ်ာင္ကနႈတ္ခမ္းစြန္းေတြေကြးတက္သြားေအာင္ျပံဳးမိတယ္...။
"မင္းေယာက်ာ္းသိပ္ခန္႔ေနတယ္မလား..."
မ်က္လံုးေတြကျကည့္မလာဘဲနဲ႔မ်က္ခံုးေလးတစ္ဖက္ပင့္ျပီးေသွ်ာင္ကေမးေတာ့...
ေငးေနမိတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကလူမိေတာ့....လန္႔လို႔သြားတယ္...။
ႏွလံုးသားကဒိန္းကနဲေဆာင့္ခုန္သြားေတာ႔လူပါတုန္ရီခ်င္လာေရာ...။
အဲဒါကိုေသွ်ာင္ကသတိထားမိၿပီးေတာ့...ခပ္ဟဟေလးရယ္ပါသည္...။
"အဟား.......မင္းနဲ႔ေတာ့...ဒုကၡပဲ.....ေက်ာက္စိမ္းရာ.....
ကိုယ့္ေယာက်ာ္းကိုကိုယ္ေငးတာ.....လန္႔ေနရေသးတယ္လို႔ကြာ....."
"မလန္႔ပါဘူး...ဘယ္သူကလန္႔ေနလို႔လဲ..."
မလန္႔ပါဘူးလို႔ပဲေျပာေနတာ...
မ်က္လံုးေတြကဂနာကိုမၿငိမ္ဘူး...။
ခ်ီးထုပ္ေလး...နားရြက္ဖ်ားေတြပါရဲေနျပန္ၿပီ...။
ကေလးေတာင္ႏွစ္ေယာက္ရေနၿပီ...
အခုထိေက်ာက္စိမ္းတို႔ကအူတူတူ,အတတျဖစ္ေနတုန္းပဲ...။
လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကိုအိတ္ထဲအကုန္ထည့္ၿပီးေတာ့မွ...
ေဘးနားမွာရွိေနတဲ့က်ာက္စိမ္းဘက္ကိုေသခ်ာလွည့္ရပ္လို႔နဖူးေလးကိုခပ္ဖြဖြေလးငံု႔နမ္းတယ္...။
"မင္း...ေဆးကိုအခ်ိန္ၾကည့္ၿပီးေသခ်ာေသာက္ေနာ္...
သားရဲ႕ေဆးေတြယူဖို႔မေမ့နဲ႔ဦး...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ေသးခံထုပ္ေလးကိုခဏခဏၾကည့္ၿပီးေတာ့လဲေပး...
စိုစိုစိစိျဖစ္ေနရင္သူမႀကိဳက္ဘူး....
ကားထဲေရာက္ရင္...အဲယားကြန္းကိုအရမ္းေအးေအာင္မထားနဲ႔...
လူႀကီးနဲ႔ကေလးကမတူဘူး........
&&&&&&&&&....."
ဘလာ...ဘလာ....ဘလာ........စကားျဖတ္ေျပာလို႔မရေအာင္ကိုမွာတမ္းခ်ေနတာ...အရွည္ႀကီးပဲ...။
ဒီေန႔...သားကိုေဆးခန္းျပန္ျပရဖို႔ရွိေသးတာ...
သူကအလုပ္နားလို႔မရလ္ို႔...လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူး...။
စိတ္မခ်ဘူးဆိုၿပီးေတာ့...
အလုပ္မသြားခင္တအိမ္လံုးကလူေတြကိုလိုက္ၿပီးအပ္ေနတာ...နားကိုညည္းလို႔သူ႔အေမေတာင္အျမင္ကတ္ေနပါၿပီ...။
"အမေလးဟယ္...ငေသွ်ာင္....ငါတို႔လည္းကေလးထိန္းခဲ့ဖူးတာပါဟဲ့...
အျဖစ္ကိုသည္းတယ္...အလုပ္သြားမွာသာသြားစမ္းပါ...
အာရံုကိုေနာက္ေနေရာ..."
"ေမေမကလဲ.....စိတ္ပူလို႔ကို..."
"ဒီေလာက္စိတ္ပူေနရင္...အားလံုးကိုနင့္အိတ္ထဲသာေကာက္ထည့္သြားေတာ့ေအ..."
"ရရင္ထည့္ထားမွာ...မပူနဲ႔...
ဒါမ်ိဳးသာျဖစ္ႏိုင္ရင္...ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ကိုယ္နဲ႔မကြာေခၚသြားမယ္သိလား...."
အဲဒီလိုမ်ိဳး...သူ႔ရဲ႕ခ်စ္တတ္တဲ့ႏွလံုးသားကဘယ္ခ်ိန္မဆိုေသြးေအးလို႔မေနဘူး...။
အၿမဲတမ္းရွင္သန္ေနတာ...
သူ႔အခ်စ္ကအၿမဲစိမ္းေတာပါပဲလို႔......ဟစ္ေကြ်းေနေသးတယ္....။
အိမ္ရဲ႕ဖိနပ္ခြ်တ္ကေနအျပင္မေရာက္တၾကား...
ႀကိဳးကေလးကိုငံု႔နမ္းလိုက္...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕လက္ထဲကအငယ္ေလးကိုလွမ္းျမႇူလိုက္နဲ႔...
လက္ထဲကပစၥည္းပစၥယေတြကလည္းမႏိုင္မနင္းနဲ႔နႈတ္ဆက္ေနတာမၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး...။
ေဘးနားကအဘြားႏွစ္ေယာက္ကလည္းမႏိုင္လို႔လႊတ္ထားရတဲ့မ်က္ႏွာေပးန႔ဲၾကည့္ေနၾကတယ္...။
အခ်င္းခ်င္းမ်က္စပစ္ျပတယ္...။
"ကိုယ္႔သားအျဖစ္ကိုျမင္ၿပီမလား...အပိုမေျပာဘူး.....ဆိုတဲ့အထာနဲ႔.....
တကယ္ပါပဲ......အသက္ေလးနဲ႔မလိုက္ေအာင္ကိုသူ႔မွာအိမ္ေထာင္ရွင္ပီသေနတာ...
ျမင္ေနရင္းနဲ႔လည္းရယ္လည္းရယ္ခ်င္၊ သေဘာလဲက်ေနရေသးတယ္...။
ေတာ္ပါေသးတယ္...သူတို႔...ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျမန္ျမန္ရသြားလို႔...။
xxxxx
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(139)
ထင်တဲ့အတိုင်းပဲအဲဒီစကားကိုကျောက်စိမ်းပြောလာတော့မှာကိုသိတယ်...။
အဲဒီကလေးရသွားပြီးကတည်းကအိမ်ထဲအောင်းလိုက်ရတာကိုကျောက်စိမ်းကခဏခဏပြဿနာရှာနေခဲ့တာပါ...။
"ငါနောက်လကျရင်အလုပ်သင်ပြန်ဝင်တော့မယ်..."
"ဘာ...!...နောက်လဆိုတာ...
အခုပဲလကုန်ဖို့တပတ်ပဲကျန်တာကို...
အချိန်ကစောလွန်းတယ်...
မဖြစ်ဘူး...ရက်တစ်ရာလောက်တော့စောင့်လိုက်ဦး...
ငါခွင့်ထပ်တင်ပေးမယ်..."
"ဘာခွင့်ထပ်တင်မှာလဲ...
မတင်ဘူး...မင်းကတိမဖျက်နဲ့...သျှောင်..
ငါတို့ပြောထားတာကလေးမွေးပြီးတလအကြာထိပဲ...
ရက်တစ်ရာတော့မစောင့်နိုင်ဘူး..."
"အခုကတလမှမပြည့်သေးတာ..."
"ပြည့်တော့မှာပဲ.....
နောက်ပြီးတော့...အိမ်မှာချည်းပဲမနေချင်ဘူး..."
"အိမ်မှာပျင်းရင်အပြင်သွားလို့ရနေတာပဲဟာကို...ကားသော့လဲပြန်ပေးပြီပြီလေ..."
ကလေးရှိနေတုန်းမှာယာဉ်မမောင်းစေချင်လို့ဦးသျှောင်ကအိမ်မှာရှိတဲ့ယာဉ်မှန်သမျှကိုသော့ဖြုတ်ပြီးတော့အကုန်သိမ်းထားခဲ့တာ...
ဒီနေ့မှကားသော့လေးတစ်ချောင်းပဲပြန်ပေးဖြစ်တယ်...။
ဆိုင်ကယ်စီးနေမှာစိုးလို့...ဆိုင်ကယ်သော့တွေကျတော့အကုန်သိမ်းထားသေးတာကို...ငတိကကျေနပ်တဲ့ပုံမပေါ်ဘူး...။
"ကားသော့ပဲလား...ဆိုင်ကယ်သော့နဲ့...
စကိတ်ဘုတ်တွေထားတဲ့အခန်းသော့ကရော..."
မျက်ဝန်းလေးတွေကဂျစ်တစ်တစ်နဲ့... မေးလာတာကျေနပ်လို့မနေဘူးရယ်...။
"အဲဒါတွေစီးလို့မရသေးဘူးဆို...မင်းနော်....ကျောက်စိမ်း...မဂျစ်စမ်းနဲ့..."
သွေးနုသားနုနဲ့လို့သွားပြောရင်လည်းငတိကမကြိုက်ဘူး...။
"ငါကမိန်းကလေးမဟုတ်ဘူး..."....ဆိုပြီးစိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ပြောတတ်သေးတယ်....။
စကိတ်စီးဖို့၊ အလေးပြန်မ,ဖို့...အဲဒီလိုမထော်မနန်းတွေချည်းပူဆာနေတာ...။
ခွင့်ပြုလို့မှမဖြစ်ဘဲ...တားဆီးတိုင်းလည်းရန်ဖြစ်နေရတာပဲ...။
"ကားပေးစီးတာတောင်ကံကောင်းတယ်လို့မှတ်...ချီးထုပ်လေးရဲ့...
မင်းမသိတာလည်းမဟုတ်ဘူး...
ကလေးမွေးထားရတာသိပ်တောင်မကြာသေးတာကို...မသင့်တော်ဘူးဆိုတာမင်းသိပါတယ်...
ခဏလေးပဲသည်းခံနော်...
ကလေးရက်တစ်ရာပြည့်ရင်အကုန်ပြန်ပေးမယ်..."
"ပြောတာပဲ.....ဘယ်တုန်းကကတိတည်လို့လဲ...
စိတ်ပုတ်ကောင်...လူကိုအမြဲညာတယ်..."
ညာတာပါတေးလုပ်တာခဏခဏခံလိုက်ရတော့...
ကျောက်စိမ်းကသူ့အထာကိုသိသွားခဲ့ပြီလေ...။
အခုလဲ...တဖြည်းဖြည်းနဲ့သူ့ကိုအိမ်မှာအကျယ်ချုပ်သဘောနဲ့ထားဖို့ကြိုးစားနေတာလို့ထင်နေမိတယ်...။
အလုပ်သင်ပြန်စဖို့ကိစ္စကိုအခုထိဆေးရုံကနေဘာသတင်းမှမကြားရဘဲနဲ့...
မေးလိုက်တိုင်းလဲ.....အေးဆေးနားဖို့ဆရာဝန်ကပြောလို့...
အလုပ်ဝင်ဖို့ကို....တလစောင့်၊ နှစ်လစောင့်နဲ့...
ကြာရင်ကျောက်စိမ်းတို့အိမ်တော်စောင့်သက်သက်ဖြစ်တော့မှာစိတ်ပူလာတယ်...။
တမင်သက်သက်အချုပ်ချယ်ခံနေရသလိုပဲ.....
"ဒီနေ့အလုပ်သင်လျှောက်လွှာယူခဲ့နော်...
ငါပို့စ်တင်တွေအများကြီးတွေ့ထားတယ်...
မင်းငါ့ကိုတမင်မပြောတာမလား..."
"သေချာစဉ်းစားပါဦး...ကျောက်စိမ်းရာ...
မင်း...ပင်ပန်းမှာစိုးလို့ပြောနေတာ...
ဒီအချိန်ကြီးအလုပ်သင်ဘဝပြန်စမယ်ဆိုရင်...
အရေးပေါ်ဌာနမှာပဲဝင်ရမှာ...
အဲဒီနေရာကပင်ပန်းတယ်ဆိုတာမင်းသိသားပဲ...
စဉ်းစားရင်းနဲ့တခြားပို့စ်တွေစောင့်နေလိုက်အုံး...
နောက်ပြီးတော့...စာမေးပွဲတွေဖြေနိုင်သမျှဖြေထားဉ်ီိး...
မင်းနဲ့ကိုက်ညီမယ့်ပို့စ်တွေ့ရင်လျှောက်လွှာတင်ပေးမယ်ကွာ..."
"မင်းတမင်လုပ်နေတာငါသိတယ်နော်...ဦးသျှောင်.....
ငါအလုပ်ဝင်မှာကိုကာဆီးကာဆီးနဲ့လုပ်နေတာတွေ...
မေမေ့က်ိုနောက်ကွယ်မှာကျိတ်ပေါင်းနေတာတွေကြားတယ်နော်...
ငါတကယ်ကိုထရိန်နင်ပြန်ဆင်းမှာ...
ဘာ...ဂျူနီယာတွေနဲ့အတူတူဆင်းရမှာအောက်တယ်တို့...အငယ်တွေကြားမှာတစ်ယောက်ထဲတို့ဘာတို့လာမပြောနဲ့.....
ငါကအဲဒီလောက်အသက်ကြီးသေးတာမဟုတ်ဘူး..."
"ဟာ....မင်းကလည်း...အဲဒီသဘောနဲ့ပြောတာမှမဟုတ်တာ...မင်းအခုအဲဒီဆေးလောကနဲ့အရမ်းကြီးကင်းကွာသွားလို့...
ဒုက္ခများမှာစိုးလို့..."
"အပိုတွေပြောမနေနဲ့...ဒီညအိမ်ပြန်လာလို့...လျှောက်လွှာပါမလာရင်တော့နောက်နေ့ငါဆေးရုံကိုလိုက်လာယူမယ်...
ကြည့်နေလိုက်..."
"မင်းနဲ့တော့ပြဿနာပဲ...ကျောက်စိမ်းရ...
ငါ့စေတနာကိုဘာလို့နားမလည်တာတုန်း...
ဒီအတိုင်းလေးလဲအိမ်အလုပ်တွေကူလုပ်ပြီးတော့နေရင်ရတာပဲကို...
အဲဒီဆေးလောကကိုပဲသံယောဇဉ်မကုန်ဘဲဖြစ်နေရတာလဲ...
ခက်လိုက်တာ...."
"မခက်ဘူး....မင်းပဲခက်နေတာ...သျှောင်...
ဘာလို့ဒီလောက်တားဆီးနေတာလဲ..."
"တားဆီးတာမဟုတ်ဘူးလေ...လမ်းကြောင်းကိုချပြတာကို...."
"ငါစာကျက်ထားရတာတွေတော့အလဟဿအဖြစ်မခံနိုင်ဘူး...ဟေ့ကောင်....
ဘွဲ့ကြီးပဲယူထားပြီးတော့ဘာမှမလုပ်ဖြစ်တာအဓိပ္ပါယ်မရှိဘူး...
နောက်ပြီးတော့အိမ်ကအလုပ်တွေကရဲရဲနဲ့ဦးငယ်တို့နဲ့ပဲအဆင်ပြေနေတာ...
ဖောရှောလာမရိုက်နဲ့...
မင်းငါ့ကိုဘယ်စာရင်းသွင်းနေသလဲဆိုတာငါရိပ်မိတယ်နော်...
မပြောချင်လို့ငြိမ်နေတာ...
မင်းတကယ်ကိုကိုယ်ချင်းမစာဘူး...
လဒကောင်.....သူကျတော့....ရှိုးစမိုးနဲ့...သွားလိုက်လာလိုက်လုပ်နေတာ...
ငါ့ကျတော့အိမ်စောင့်ဘဝထားချင်တယ်...
ချီးလ်ိုပဲ.......
လက်ထပ်မယ်ပဲခေါင်းညိတ်တာနော်...
အိမ်ထောင်သည်ဘဝလုံးဝလုပ်ပါ့မယ်လို့ကတိပေးထားတာမဟုတ်ဘူး...
မတရားလာမလုပ်နဲ့....."
ဘောက်ဆတ်ဆတ်နဲ့ကားဂိုဒေါင်မှာကားယူထုတ်နေတာကိုလိုက်လာပြီးတော့ပြောချင်တာပြောပြီးအိမ်ထဲပြန်လှည့်ဝင်သွားတဲ့ကျောက်စိမ်းကဖျတ်လတ်လို့....။
ကလေးမွေးပြီးတော့မှပိုပိုပြီးနုငယ်လာခဲ့ကာ...
စိတ်ကောက်တတ်ပြီးဂျီကျတတ်လာတာက...ကလေးပိစိလေးအတိုင်းပဲ...။
အဲဒီဟာလေးကိုမှဲ့တပေါက်တောင်မစွန်းစေချင်ဘဲနဲ့...
တမြတ်တနိုးလေးသိမ်းဆည်းထားချင်လို့...
သျှောင်ကကြိုးစားနေခဲ့တာပါ...။
ကိုယ့်လက်နဲ့အရာရာကိုသူ့အတွက်ဖန်ဆင်းပေးချင်ပြီးတော့...
မြတ်နိုးယုယနေချင်တာ...သူ့ရဲ့အချစ်ကအတ္တဆန်နေသလားတော့မစဉ်းစားတတ်ဘူး...။
xxxxx
အလုပ်မှာ...ဒီနေ့အရေးတကြီးလုပ်စရာရှိလို့ဆိုပြီးတော့...
အနောက်တိုင်းဝတ်စုံအပြည့်နဲ့ဦးသျှောင်ကခန့်ညားလွန်းနေတယ်...။
သိပ်ရှည်ပြီးဂုတ်ထောက်ချင်နေပြီဖြစ်တဲ့ဆံပက်တွေကိုဂျယ်လ်တွေနဲ့ဖီးလိမ်းပြီးသပ်တင်ထားတာ...
မျက်နှာလေးကကြည်လင်ရှင်းလင်းလို့နေတယ်...။
အခန်းထဲကနေယူလာခဲ့တဲ့စာအုပ်တချို့နဲ့...စာရွက်စာတမ်းတွေကိုအိတ်တစ်လုံးထဲကောက်ထည့်နေတဲ့လက်ချောင်းပိန်ပိန်လေးတွေကအစဆွဲဆောင်နေတာ...
ကျောက်စိမ်းကအကြည့်တစ်ချက်လွဲမသွားခဲ့ဘဲနဲ့...ငေးနေမိတယ်...။
အသက်နှစ်ဆယ့်ငါးဆိုတဲ့အရွယ်ကဒီလောက်တောင်ခန့်ညားနေဖို့လိုလို့လား...။
မနာလိုချင်စရာကောင်းလောက်အောင်ရှင်းသန့်နေတာ...
ဘယ်တုန်းကမှမလိမ်းခဲ့ဖူးတဲ့ခေါင်းလိမ်းဂျယ်လ်တွေတောင်လိမ်းလို့...။
ဘယ်လောက်တောင်အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စနဲ့အခုလိုများသန့်ပြန့်အောင်ဝတ်ထားသလဲလို့တွေးရင်းနဲ့...
မျက်တောင်ခတ်ဖို့မေ့နေရော...။
တစ်ခါမှအဲဒီလိုငေးကြည့်မနေခဲ့ဖူးတဲ့ကျောက်စိမ်းကဘေးကနေသူ့ကိုအသားကုန်ငေးနေတာကိုမျက်လုံးထောင့်စွန်းကနေမြင်နေရတော့...
သျှောင်ကနှုတ်ခမ်းစွန်းတွေကွေးတက်သွားအောင်ပြုံးမိတယ်...။
"မင်းယောကျာ်းသိပ်ခန့်နေတယ်မလား..."
မျက်လုံးတွေကကြည့်မလာဘဲနဲ့မျက်ခုံးလေးတစ်ဖက်ပင့်ပြီးသျှောင်ကမေးတော့...
ငေးနေမိတဲ့ကျောက်စိမ်းကလူမိတော့....လန့်လို့သွားတယ်...။
နှလုံးသားကဒိန်းကနဲဆောင့်ခုန်သွားတော့လူပါတုန်ရီချင်လာရော...။
အဲဒါကိုသျှောင်ကသတိထားမိပြီးတော့...ခပ်ဟဟလေးရယ်ပါသည်...။
"အဟား.......မင်းနဲ့တော့...ဒုက္ခပဲ.....ကျောက်စိမ်းရာ.....
ကိုယ့်ယောကျာ်းကိုကိုယ်ငေးတာ.....လန့်နေရသေးတယ်လို့ကွာ....."
"မလန့်ပါဘူး...ဘယ်သူကလန့်နေလို့လဲ..."
မလန့်ပါဘူးလို့ပဲပြောနေတာ...
မျက်လုံးတွေကဂနာကိုမငြိမ်ဘူး...။
ချီးထုပ်လေး...နားရွက်ဖျားတွေပါရဲနေပြန်ပြီ...။
ကလေးတောင်နှစ်ယောက်ရနေပြီ...
အခုထိကျောက်စိမ်းတို့ကအူတူတူ,အတတဖြစ်နေတုန်းပဲ...။
လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေကိုအိတ်ထဲအကုန်ထည့်ပြီးတော့မှ...
ဘေးနားမှာရှိနေတဲ့ကျာက်စိမ်းဘက်ကိုသေချာလှည့်ရပ်လို့နဖူးလေးကိုခပ်ဖွဖွလေးငုံ့နမ်းတယ်...။
"မင်း...ဆေးကိုအချိန်ကြည့်ပြီးသေချာသောက်နော်...
သားရဲ့ဆေးတွေယူဖို့မမေ့နဲ့ဦး...
နောက်ပြီးတော့...သေးခံထုပ်လေးကိုခဏခဏကြည့်ပြီးတော့လဲပေး...
စိုစိုစိစိဖြစ်နေရင်သူမကြိုက်ဘူး....
ကားထဲရောက်ရင်...အဲယားကွန်းကိုအရမ်းအေးအောင်မထားနဲ့...
လူကြီးနဲ့ကလေးကမတူဘူး........
&&&&&&&&&....."
ဘလာ...ဘလာ....ဘလာ........စကားဖြတ်ပြောလို့မရအောင်ကိုမှာတမ်းချနေတာ...အရှည်ကြီးပဲ...။
ဒီနေ့...သားကိုဆေးခန်းပြန်ပြရဖို့ရှိသေးတာ...
သူကအလုပ်နားလို့မရလ်ို့...လိုက်မပို့နိုင်ဘူး...။
စိတ်မချဘူးဆိုပြီးတော့...
အလုပ်မသွားခင်တအိမ်လုံးကလူတွေကိုလိုက်ပြီးအပ်နေတာ...နားကိုညည်းလို့သူ့အမေတောင်အမြင်ကတ်နေပါပြီ...။
"အမလေးဟယ်...ငသျှောင်....ငါတို့လည်းကလေးထိန်းခဲ့ဖူးတာပါဟဲ့...
အဖြစ်ကိုသည်းတယ်...အလုပ်သွားမှာသာသွားစမ်းပါ...
အာရုံကိုနောက်နေရော..."
"မေမေကလဲ.....စိတ်ပူလို့ကို..."
"ဒီလောက်စိတ်ပူနေရင်...အားလုံးကိုနင့်အိတ်ထဲသာကောက်ထည့်သွားတော့အေ..."
"ရရင်ထည့်ထားမှာ...မပူနဲ့...
ဒါမျိုးသာဖြစ်နိုင်ရင်...ဘယ်နေရာဖြစ်ဖြစ်ကိုယ်နဲ့မကွာခေါ်သွားမယ်သိလား...."
အဲဒီလိုမျိုး...သူ့ရဲ့ချစ်တတ်တဲ့နှလုံးသားကဘယ်ချိန်မဆိုသွေးအေးလို့မနေဘူး...။
အမြဲတမ်းရှင်သန်နေတာ...
သူ့အချစ်ကအမြဲစိမ်းတောပါပဲလို့......ဟစ်ကျွေးနေသေးတယ်....။
အိမ်ရဲ့ဖိနပ်ချွတ်ကနေအပြင်မရောက်တကြား...
ကြိုးကလေးကိုငုံ့နမ်းလိုက်...
ကျောက်စိမ်းရဲ့လက်ထဲကအငယ်လေးကိုလှမ်းမြှူလိုက်နဲ့...
လက်ထဲကပစ္စည်းပစ္စယတွေကလည်းမနိုင်မနင်းနဲ့နှုတ်ဆက်နေတာမပြီးနိုင်တော့ဘူး...။
ဘေးနားကအဘွားနှစ်ယောက်ကလည်းမနိုင်လို့လွှတ်ထားရတဲ့မျက်နှာပေးနဲ့ကြည့်နေကြတယ်...။
အချင်းချင်းမျက်စပစ်ပြတယ်...။
"ကိုယ့်သားအဖြစ်ကိုမြင်ပြီမလား...အပိုမပြောဘူး.....ဆိုတဲ့အထာနဲ့.....
တကယ်ပါပဲ......အသက်လေးနဲ့မလိုက်အောင်ကိုသူ့မှာအိမ်ထောင်ရှင်ပီသနေတာ...
မြင်နေရင်းနဲ့လည်းရယ်လည်းရယ်ချင်၊ သဘောလဲကျနေရသေးတယ်...။
တော်ပါသေးတယ်...သူတို့...ငြိမ်းချမ်းရေးမြန်မြန်ရသွားလို့...။
xxxxx