ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(138)
ေပးဆပ္တတ္တဲ့သူကပိုခ်စ္တယ္လို႔ဆိုၾကတယ္...။
ယူတဲ့သူကက်ေတာ့ေပ်ာ္ရႊင္ရၿပီး...ျပန္ခ်စ္ဖို႔ေမ့ေနၾကတတ္တယ္တဲ့...။
ေသွ်ာင့္အတြက္ကေတာ့...အေမ့ခံေနရလဲကိစၥမရွိပါဘူး...။
ေပးႏိုင္သမွ်ေပးေနရတာကိုပဲသူေပ်ာ္ေနမိလို႔ပါ...။
ဘဝမွာ...ဒီလူသားတစ္ေယာက္ကပဲသူ႔အတြက္အေရးအႀကီးဆံုးမို႔လို႔...။
အလုပ္သြားဖို႔ေရခ်ိဳးလို႔ျပင္ဆင္ၿပီးတဲ့အထိ...
ေက်ာက္စိမ္းကအိပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္းပဲ...။
သူ...အိပ္ယာႏိုးရင္လဲမယ့္အဝတ္ကအစ...
သြားတိုက္ေဆးအဆံုး...
ေသာက္ရမယ့္ေဆးေတြအပါအဝင္...အကုန္အသင့္ျပင္ၿပီးေတာ့မွ...
အိပ္ယာေဘးလာရပ္ၿပီးေတာ့...
ေစာင္ထုပ္ေလးၾကားကျဖဴေဖြးႏုေထြးေနတဲ့အေကာင္ေပါက္ေလးကိုတျမတ္တႏိုးနဲ႔ေငးၾကည့္မိတယ္...။
ဗိုက္ေလးပူလာၿပီးကတည္းက...ကေလးေမြးၿပီးတဲ့အထိ.....
အျပင္ထြက္ၿပီးဆံပင္ၫွပ္ဖို႔အဆင္မေျပလို႔မၫွပ္ဘဲထားထားမိတဲ့သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကဖိုသီဖတ္သီနဲ႔ဂုတ္ေထာက္ခ်င္ေနၿပီ...။
အသည္းယားစရာေကာင္းလြန္းတဲ့...သူ႔ရဲ႕ပါးစံု႔ေဖာင္းေဖာင္းေလးက...မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကိုဖံုးကြယ္ထားတဲ့ဆံပင္အခ်ိဳ႕ၾကားမွာတစြန္းတစျမင္ေနရတာ...
မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္နဲ႔ငံု႔လို႔နမ္းမိျပန္တယ္...။
ဘယ္တုန္းကမွၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာမရွိမယ့္....အိစက္ညက္ေညာၿပီးစြဲမက္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့အထိအေတြ႕ေလးပါပဲ...။
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကိုခ်စ္လိုက္တာ....။
အိပ္ေနတာႏိုးသြားမွာစိုးလို႔...ဖြဖြေလးပဲနမ္းလိုက္မိတာေတာင္မွ...
ေက်ာက္စိမ္းက.....
"အင့္...".....ကနဲ....ညည္းသံေသးေသးေလးထြက္လာၿပီးေတာ့...
မ်က္ေတာင္ဖ်ားေလးေတြတဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ကာနိႈးသြားခဲ့တယ္...။
"အိပ္ေနတာေႏွာင့္ယွက္မိသြားသလား...."
ငံု႔မိုးလို႔ၾကည့္ေနရာကေန....
တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သလိုေျပာရင္းနဲ႔...ေသွ်ာင္ကအလွဆံုးျပံဳးျပေတာ့....
ေက်ာက္စိမ္းကေခါင္းကိုအသာေလးခါယမ္းတယ္...။
"ဟင့္အင္း.......ဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးၿပီလဲ...
မင္းက...အလုပ္ေတာင္သြားေတာ့မွာလား...
သားကေရာ..."
"ႏိုးသြားလို႔...ေမေမလာေခၚသြားတယ္...
ႀကိဳးကေလးကခုနကပဲေရခ်ိဳးၿပီးေအာက္ဆင္းသြားတာ...
အိပ္ေရးမဝရင္ျပန္အိပ္ေလ.....မင္းအားနည္းေနမယ္..."
"အင္း....ရတယ္.....မအိပ္ေတာ့ဘူး..."
ဆံပင္ေတြကိုဆြဲဖြလို႔.....ေက်ာက္စိမ္းကအိပ္ယာေပၚထထိုင္သည္...။
တဆက္ထဲ.......နႈတ္ခမ္းေလးမဲ့လို႔တကြ်တ္ကြ်တ္နဲ႔ညည္းတြားမိတာ...လႈပ္ရွားမိတာနဲ႔ေပါင္ၾကားကနာလာလို႔ပါ...။
"အားလာ့.......နာလိုက္တာ......"
ေပါင္ျကားကိုလက္ကအလိုလိုစမ္းမိရင္းနဲ႔ေစာင္ကိုဆြဲလွန္လို႔....ကိုယ့္ဘာသာငံု႔ၾကည့္မိတာ...
ဘာအဝတ္အစားမွရွိမေနတာကိုသိေတာ့...
ညတုန္းက.....ကိစၥေတြကိုျပန္သတိရသြားတယ္...။
ငါ....အညာလြယ္ျပန္ၿပီပဲ...လို႔ေတြးရင္းနဲ႔..
သူ႔ကိုရႊန္းရႊန္းစားစားစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ေသွ်ာင့္ကိုအျမင္ကတ္လာတယ္...။
ေသာက္အထန္ေကာင္....
တပတ္ေလာက္ပဲရွိေသးလို႔...လုပ္လ္ု႔မျဖစ္ဘူးလို႔ေဒါက္တာမွာလိုက္တာေတာင္မွ.....
ညကလာထန္သြားတာ...။
"နာေနလား....အခ်စ္ေလး...."
အသံကိုကၾကက္သီးထ,ခ်င္စရာႀကီးမို႔....ေက်ာက္စိမ္းမ်က္ေစာင္းပိတ္ထိုးတယ္...။
အဝတ္မပါတဲ့ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းတစ္ခုလံုးကို...
ေသွ်ာင္က....ငါးခူျပံဳးႀကီးနဲ႔စိမ္ေျပနေျပက္ိုၾကည့္ေနတယ္...။
"ေခြးေကာင္...ငါ့ကိုဘယ္လ္ိုေတြၾကည့္ေနတာလဲ...
သြားစမ္း...ႏွာဗူးေကာင္..."
"ခ်စ္လို႔ဥစၥာ......"
"ဖာ့ခ္....အခ်စ္ႀကီး..."
"ဟုတ္တယ္...ခ်စ္လို႔ႏွာဗူးက်တယ္....
ႏွာဗူးက်ေတာ့ဖာ့ခ္ခ်င္တာေလ...
ဖာ့ခ္အခ်စ္ပဲ.........မင္းေတာ္တယ္......အမွတ္ျပည့္ေပးမယ္...ေရာ့....အာဘြား....."
အိပ္ယာေပၚေလးဘက္ေထာက္ၿပီးတြားတက္လာၿပီးေတာ့....
သူ႔နႈတ္ခမ္းဆီကိုႁပြတ္ကနဲငံု႔နမ္းလာတဲ့...ေသွ်ာင့္နႈတ္ခမ္းေတြကေႏြးေထြးလို႔....
သူ႔ဆံပင္ေတြဆီကရွန္ပူရနံ့ေလးကႏွလံုးအိမ္ကိုလာထိခတ္တယ္.....။
ၿပီးေတာ့....ဖြဖြေလးေထြးဖက္ခံလိုက္ရတဲ့အခါ....ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခႏၶာက္ိုယ္ေလးဟာၾကက္သီးေတြဖိန္းကနဲထ,လို႔................
"ဟြန္႔........အဲဒီနႈတ္ခမ္းေလးကထပ္ဆဲပါဦးလား...
လူယုတ္မာတို႔...ဘာတို႔ေလ......ေရွ႕ဆက္ၿပီးသက္ေသျပခ်င္လို႔......"
တႁပြတ္ႁပြတ္လာစုပ္ၿပီးနမ္းေနတာ...
နႈတ္ခမ္းေတာင္မွထူပူလာေရာ....။
"ရွစ္ထ္........"
"အဆဲေတာ္လို႔....ခ်စ္လိုက္တာ...."
ဆဲလိုက္တာမွားသြားျပန္ၿပီ...။
အဲဒီႏွာဗူးနဲ႔ေတာ့ျပႆနာပဲ...အလုပ္သြားဖို႔အဝတ္ေသခ်ာဝတ္ၿပီးေတာ့မွ...
အိပ္ယာထၿပီးစသူ႔ကိုပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ႀကီးဖက္ၿပီးနမ္းေနျပန္တာ...။
"ေသနာ.......မနမ္းနဲ႔ေလ...ငါ...မ်က္ႏွာမွမသစ္ရေသးတာ...မင္းနံကုန္လိမ့္မယ္...ဖယ္ပါ......."
တားလိုက္ေတာ့မွပိုၿပီးတင္းေအာင္ဖက္လိုက္ရင္းနဲ႔...ေစာင္ကိုဖယ္လို႔ငံု႔ၾကည့္လာျပန္တယ္...။
"ဟာ.......ေသွ်ာင္......ဘာၾကည့္ျပန္တာတုန္း.......ဖယ္စမ္း..."
ေသွ်ာင့္ခႏၶာကိုယ္ကိုတြန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေပမယ့္...ဖက္ထားတာကိုတခ်က္မလႊတ္ေပးဘဲ...
ထပ္ေျပာျပန္တယ္...။
"ဒီကစိုးရိမ္လို႔ဟာကို.....ညတုနက.....!...."
ပစ္ခြ်ဲေနတဲ့အသံနဲ႔...အၾကည့္ေတြကမ႐ိုးမရြျဖစ္ခ်င္စရာႀကီးမို႔....
မနက္ေစာေစာစီးစီးမွာ...ေက်ာက္စိမ္းရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းနဲ႔ခုန္ရျပန္တာ.....
အဲဒီမသာနဲ႔ေတာ့ျပႆနာပါပဲ...။
လူကိုလာျမႇူဆြယ္ေနျပန္ၿပီ...။
"ဟြန္႔.....လုပ္တုန္းကလုပ္ၿပီးေတာ့...ဘာလာစိုးရိမ္ေနတာလဲ...သြား...ကပ္မလာနဲ႔..."
အဝတ္စားရွိမေနေတာ့...ေစာင္ကိုပဲေသခ်ာပတ္ၿပီးေနလိုက္ရတယ္...။
သူ႔တကိုယ္လံုးကိုဗို႔အားတစ္ေထာင့္ငါးရာနဲ႔ငမ္းေနတဲ့ယုန္မ်က္ဝန္းေတြကေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေနလို႔...ၾကက္သီးေတြေတာင္ထလာေရာ....။
အဲဒီမ်က္လံုးနဲ႔အျပံဳးေတြေၾကာင့္...ေက်ာက္စိမ္းခဏခဏလမ္းေပ်ာက္ရတာ...
သိပ္ကိုညိႈ႕တတ္လြန္းတဲ့လူႀကီး...။
"အဟဲ...မင္းကလည္း...ငါ့ေယာက်ာ္းကိုငါစိတ္မပူရင္ဘယ္သူပူရမွာလဲ...လို႔......"
"ဘာ..!....ေယာက်ာ္းလဲ.....မေခၚနဲ႔..."
အခုတေလာမွ...ေသွ်ာင္ကသူ႔ကိုေယာက်ာ္း၊ ေယာက်ာ္းဆိုၿပီးေခၚေခၚေနတာ...
စိတ္ထဲမွာတမ်ိဳးပဲ...ရွက္ေနသလိုလိုႀကီးနဲ႔...။
လက္ထပ္ေတာ့မယ့္...ေလးနဲ႔ေဆာင္းဟန္ေနတို႔က...ကိုကိုေတြေမာင္ေတြလုပ္ေနတာအားက်လို႔တဲ့...။
နာမ္စားေလးတစ္ခုခုေျပာင္းေခၚပါလ္ို႔ဂ်ီက်ေနတာ...
သူ...ကေလးမေမြးခင္ကတည္းကပါပဲ...။
"ဟင့္...မင္းကေယာက်ာ္းမဟုတ္လို႔ဘာလဲ...
မိန္းမလား...ဟင္.......?
မိန္းမလို႔ေခၚရမလား...မိန္းမ....ေရ..."
"ဟာ.....ဦးေသွ်ာင္.....မင္းေနာ္...မစ,နဲ႔....
ေမး႐ိုးႀကီးျပဳတ္ေအာင္ထိုးမွာေနာ္..."
"ေရာ့.....အင့္......လုပ္ရက္တယ္ဆိုရင္ထိုးလိုက္ပါ...ဒီေကာင္ကေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံပါ့မယ္...လို႔...."
ေသွ်ာင္က....အိေၫွာင့္ေၫွာင့္အသံနဲ႔ေျပာရင္း...ပါးတစ္ဖက္ကိုေစာင္းၿပီးေတာ့ထိုးေပးေနတာ...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ႏွာေခါင္းနားကိုသိပ္ကပ္ေနၿပီ...။
"ထိုးေလ......အခ်စ္ဆံုးရဲ႕...."
ျပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ေသွ်ာင့္....မ်က္ႏွာႀကီးက...ေက်ာက္စိမ္းလုပ္ရက္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိတယ္ဆိုတဲ့အထာႀကီးနဲ႔....
ဟြန္႔...ယုန္ပန္ကာႀကီးပဲ...။
ဆပ္ျပာရနံ့လားဘာလားမသိေပမယ့္ခပ္သင္းသင္းရနံ့တခ်ိဳ႕နဲ႔ေမႊးထံုေနတဲ့...
ေသွ်ာင့္ပါးျပင္ကဝင္းမႊတ္ညက္ေညာေနကာ...အနီးကပ္ၾကည့္ရတာရင္ခုန္ခ်င္စရာပါပဲ...။
"ငါတကယ္ထိုးမွာေနာ္.....ေသွ်ာင္...."
ညစ္တစ္တစ္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔...ခပ္တင္းတင္းေလသံနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကတမင္တကာေျပာတယ္...။
ၿပီးေတာ့....သူ႔ပါးျပင္ကိုႏွာေခါင္းလံုးလံုးေတြနဲ႔ရႊတ္ကနဲ...ထိုးနမ္းပစ္လိုက္တယ္...။
ပိန္ေညာင္စိစပ္ေနၿပီးပါး႐ိုးေတြေတာင္ေငါထြက္ေနေပမယ့္...
ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕အသားအေရေလးကေတာ့...ႏူးညံ့လို႔ေနတာပဲ...။
မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြရွိေနတဲ့ေနရာကလြဲလို႔ေပါ့...။
ပါးျပင္တစ္ဖက္မွာေႏြးသြားေတာ့...
မ်က္လံုးေလးဖြင့္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ဦးေသွ်ာင္ကခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ေမးလာတယ္...။
"ထိုးလိုက္ရေတာ့ေက်နပ္လား....?...."
"ဟင့္အင္း......"
ေခါင္းခါလို႔ေနေပမယ့္...ေက်ာက္စိမ္းမ်က္ဝန္းေတြကျပံဳးရႊင္လို႔ေနတယ္...။
"ဒါဆိုထပ္ထိုးလိုက္ဦး....ေနာက္ပါးတစ္ဖက္ေပးဦးမယ္......"
ေနာက္ပါးတစ္ဖက္ကိုပါတရႊတ္ရႊတ္နမ္းရင္းနဲ႔...ဦးေသွ်ာင့္မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးအနမ္းမိုးေတြစိုသြားတယ္...။
ၾကည္ႏူးစြာျပံဳးေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးေတြကခ်ိဳျမလို႔...။
အနမ္းေတြကစကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ေပမယ့္...ဒီတစ္ေန႔စာအတြက္ေတာ့အားအင္ျပည့္သြားၿပီလို႔ဆိုရမယ္...။
"မင္းအလုပ္ဘယ္အခ်ိန္လဲ......နာရီၾကည့္ဦး..."
ေက်ာက္စိမ္းကေျပာလိုက္ေတာ့မွ...နာရီကိုၾကည့္မိတယ္....။
"အင္း...ရေသးတယ္...ေနာက္မက်ဘူး..."
ေသွ်ာင္က....ဒီေန႔မွနက္ခ္တိုင္နဲ႔ဝတ္စံုအျပည့္ဝတ္ထားတာ...
ေဆးရံုမွာတခုခုရွိေနပံုရသည္...။
ပါးလ်ားေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကအနက္ေရာင္ဝစၥကုတ္အတိုေလးေၾကာင့္ပိုၿပီးေသးငယ္ေနသလိုျဖစ္ေန၏။
"ေသွ်ာင္....မင္းကိုယ့္ဘာသာဂ႐ုစိုက္ဦး...
ပိန္လာလိုက္တာ...အ႐ိုးပဲရွိေတာ့တယ္....
အစားစာေသခ်ာစားရဲ႕လား....
ဒီမနက္စာကေရာ....."
တခါမွေက်ာက္စိမ္းက.....အဲဒီလို...
သူ႔ကိုပိန္တယ္၊ ဝတယ္...ဆိုၿပီးေတာ့႐ုပ္အသြင္အျပင္ကိုအေရးတယူနဲ႔မေျပာခဲ့ဖူးေတာ့...
႐ုတ္တရက္ႀကီးၾကားလိုက္ရတာ...အံ့ၾသေနရင္း........
႐ုတ္တရက္အေပ်ာ္လံုးဆို႔ၿပီးေတာ့....
ဘာမွျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲျပံဳးေနမိတယ္...။
"ဟင္.......မနက္စာစားၿပီးၿပီလားလို႔ေမးေနတာ..."
"ဟင့္အင္း....မစားရေသးဘူး....."
"ခဏေစာင့္......ငါနဲ႔အတူတူစားၿပီးမွအလုပ္သြား..."
အိပ္ယာေပၚကေနေစာင္ႀကီးပတ္ၿပီးေတာ့...
ေရခ်ိဳးခန္းဆီလႊားကနဲဝင္သြားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေနာက္ေက်ာေလးကိုေငးက်န္ခဲ့ရင္း...........
သူ႔ႏွလံုးသားမွာပီတိေတြမ်ားစြာနဲ႔.......
"အိုး...အို႔......ရက္စ္..........ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ႏွလံုးသားေလးကိုငါရလိုက္ၿပီပဲ......"
xxxxx
မိသားစုအားလံုးနဲ႔အတူမနက္စာစားၾကရင္းနဲ႔.....
လက္ထပ္ဖို႔အေၾကာင္းေလးကိုေသွ်ာင့္ေမေမကေျပာလာတယ္...။
"မင္းတို႔လက္ထပ္သင့္ေနၿပီ...
ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္ရေနၿပီပဲ...
ျမန္ျမန္စဥ္းစားၾကေတာ့..."
ေက်ာက္စိမ္းကခါးခါးသီးသီးမဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္...
အခ်ိန္ေပးေစလိုတဲ့သေဘာနဲ႔...အင္တင္တင္ေလး....
"အာ.....အဲဒါက......"
"ေက်ာက္စိမ္း....ဘာျငင္းဦးမလို႔လဲ...
ေဘာလံုးတသင္းစာေလာက္ကေလးေတြထြက္လာမွမင္းတို႔လက္ထပ္ၾကဖို႔တိုင္ပင္ထားတာလား..."
"မားေန႔ကလဲ......."
ရွက္ရြံ့ေနတာေလးကက်န္ေနဆဲျဖစ္ကာ...
ေက်ာက္စိမ္းကမ်က္လံုးေလးလြဲလို႔ေနတယ္...။
"ဒီႏွစ္ကုန္ေလာက္ေနာက္ဆံုးထားလိုက္ေနာ္...ေက်ာက္စိမ္း...
အငယ္ေလးလည္းအဲဒီအခ်ိန္ဆိုႀကီးေနၿပီ...
မားေန႔လဲဒီကိုေျပာင္းလာေလာက္ၿပီ..."
"ဟင္.....ေမေမကဒီကိုျပန္လာေတာ့မွာလား"
"ေအးေပါ့....ဒီတစ္ခါျပန္ရင္ရဲရဲလက္ထဲကိုဟိုကအလုပ္အကုန္ထိုးအပ္ေတာ့မွာ...
အခုေတာင္ရဲရဲကေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပေနၿပီ...
ရဲရဲကိုဟိုမွာလြဲထားလို႔ရၿပီဆိုရင္..
ေမေမဒီကိုျပန္လာေတာ့မလို႔....
နံေဘးကေမေမ့ရဲ႕ျခံကိုေတာင္မွအိမ္ထပ္ေဆာက္ေတာ့မယ္...
သားတို႔ႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္ၾကၿပီးကေလးေတြအမ်ားႀကီးထပ္ရလာတဲ့အခါေပးမလို႔..."
သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူဟုတ္ေနတဲ့ေဒၚေနေနကေတာ့ၾကည္ႏူးလို႔ေနတယ္...။
"မင္းတို႔...ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ထပ္ေမြးၾကဦးမလဲ...
ငယ္ရြယ္တုန္းေလးျမန္ျမန္ေမြးၾကေနာ္.....အခုေတာင္မွေျမးလုခ်စ္ေနရတာ...
ေနာက္တစ္ခါေမြးရင္မိန္းကေလးေနာ္..."
"ညီမေလးေနာ္...ေဖေဖ....."
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာေနၾကတာ...
ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့အဲဒီစကားေတြၾကားၿပီးေတာ့...
အဖ်ားတက္ခ်င္သလိုတုန္တုန္ရီရီနဲ႔...
လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့တူေတာင္မွအခ်င္းခ်င္းေျပး႐ိုက္လို႔အသံေတာင္မွထြက္ေနတာ...
ေအာ္.....ငါ့ဘဝကလည္းဆိုးပါ့...။
အဲဒီယုန္အိုႀကီးရဲ႕လက္ေျဖာင့္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆိုရင္...
သူ႔ဘဝကကေလးေမြးၿပီးအိမ္ထဲပဲေအာင္းေနရမွာ...လံုးဝက္ိုေသခ်ာေနတယ္...။
ညတုန္းကလည္းမထိပါနဲ႔လို႔တားေနရက္တန္းလန္းနဲ႔...
လူကိုလာၿပီးျမႇူဆြယ္သြားျပန္တာ...
သူနဲ႔ဆို...ဘာမဆိုမျငင္းဆန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ၿငိမ္သက္နာခံတတ္တဲ့ႏွလံုးသားကလဲေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေနၿပီ...။
မျဖစ္ေတာ့ဘူး...အခုပဲျပတ္ျပတ္သားသားေျပာမထားရင္ဘဝကဆံုးၿပီပဲ...။
ေလးငါးႏွစ္ေက်ာင္းတက္စာက်က္နဲ႔အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားလာရတာ...
အခုထိဆရာဝန္လုပ္ဖို႔လမ္းစကိုမျမင္ရေသးတာ...။
ေဟာက္စ္ဆင္းတာတလေလာက္နဲ႔...ကေလးရသြားလို႔...႐ုတ္တရက္က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပၿပီးေတာ့နားလိုက္ရတာ...
အခုထိကိုဘာအလုပ္မွကိုမသင္ရေသးဘူး...။
အခု....တအိမ္လံုးဝိုင္းေျပာေနတဲ့ပံုစံနဲ႔ဆိုရင္...
သူ႔ဘဝႀကီးကေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က်သလိုကိုျဖစ္ေနတာပဲ...။
မျဖစ္ေသးဘူး.....ေျပာစရာရွိတာေျပာမွျဖစ္ေတာ့မယ္...။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(138)
ပေးဆပ်တတ်တဲ့သူကပိုချစ်တယ်လို့ဆိုကြတယ်...။
ယူတဲ့သူကကျတော့ပျော်ရွှင်ရပြီး...ပြန်ချစ်ဖို့မေ့နေကြတတ်တယ်တဲ့...။
သျှောင့်အတွက်ကတော့...အမေ့ခံနေရလဲကိစ္စမရှိပါဘူး...။
ပေးနိုင်သမျှပေးနေရတာကိုပဲသူပျော်နေမိလို့ပါ...။
ဘဝမှာ...ဒီလူသားတစ်ယောက်ကပဲသူ့အတွက်အရေးအကြီးဆုံးမို့လို့...။
အလုပ်သွားဖို့ရေချိုးလို့ပြင်ဆင်ပြီးတဲ့အထိ...
ကျောက်စိမ်းကအိပ်လို့ကောင်းနေတုန်းပဲ...။
သူ...အိပ်ယာနိုးရင်လဲမယ့်အဝတ်ကအစ...
သွားတိုက်ဆေးအဆုံး...
သောက်ရမယ့်ဆေးတွေအပါအဝင်...အကုန်အသင့်ပြင်ပြီးတော့မှ...
အိပ်ယာဘေးလာရပ်ပြီးတော့...
စောင်ထုပ်လေးကြားကဖြူဖွေးနုထွေးနေတဲ့အကောင်ပေါက်လေးကိုတမြတ်တနိုးနဲ့ငေးကြည့်မိတယ်...။
ဗိုက်လေးပူလာပြီးကတည်းက...ကလေးမွေးပြီးတဲ့အထိ.....
အပြင်ထွက်ပြီးဆံပင်ညှပ်ဖို့အဆင်မပြေလို့မညှပ်ဘဲထားထားမိတဲ့သူ့ဆံပင်လေးတွေကဖိုသီဖတ်သီနဲ့ဂုတ်ထောက်ချင်နေပြီ...။
အသည်းယားစရာကောင်းလွန်းတဲ့...သူ့ရဲ့ပါးစုံ့ဖောင်းဖောင်းလေးက...မျက်နှာတစ်ခြမ်းကိုဖုံးကွယ်ထားတဲ့ဆံပင်အချို့ကြားမှာတစွန်းတစမြင်နေရတာ...
မနေနိုင်မထိုင်နိုင်နဲ့ငုံ့လို့နမ်းမိပြန်တယ်...။
ဘယ်တုန်းကမှငြီးငွေ့ဖွယ်ရာမရှိမယ့်....အိစက်ညက်ညောပြီးစွဲမက်ချင်စရာကောင်းတဲ့အထိအတွေ့လေးပါပဲ...။
ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကိုချစ်လိုက်တာ....။
အိပ်နေတာနိုးသွားမှာစိုးလို့...ဖွဖွလေးပဲနမ်းလိုက်မိတာတောင်မှ...
ကျောက်စိမ်းက.....
"အင့်...".....ကနဲ....ညည်းသံသေးသေးလေးထွက်လာပြီးတော့...
မျက်တောင်ဖျားလေးတွေတဖျတ်ဖျတ်လှုပ်ကာနှိုးသွားခဲ့တယ်...။
"အိပ်နေတာနှောင့်ယှက်မိသွားသလား...."
ငုံ့မိုးလို့ကြည့်နေရာကနေ....
တိုးလျှိုးတောင်းပန်သလိုပြောရင်းနဲ့...သျှောင်ကအလှဆုံးပြုံးပြတော့....
ကျောက်စိမ်းကခေါင်းကိုအသာလေးခါယမ်းတယ်...။
"ဟင့်အင်း.......ဘယ်နှစ်နာရီထိုးပြီလဲ...
မင်းက...အလုပ်တောင်သွားတော့မှာလား...
သားကရော..."
"နိုးသွားလို့...မေမေလာခေါ်သွားတယ်...
ကြိုးကလေးကခုနကပဲရေချိုးပြီးအောက်ဆင်းသွားတာ...
အိပ်ရေးမဝရင်ပြန်အိပ်လေ.....မင်းအားနည်းနေမယ်..."
"အင်း....ရတယ်.....မအိပ်တော့ဘူး..."
ဆံပင်တွေကိုဆွဲဖွလို့.....ကျောက်စိမ်းကအိပ်ယာပေါ်ထထိုင်သည်...။
တဆက်ထဲ.......နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့လို့တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ညည်းတွားမိတာ...လှုပ်ရှားမိတာနဲ့ပေါင်ကြားကနာလာလို့ပါ...။
"အားလာ့.......နာလိုက်တာ......"
ပေါင်ကြားကိုလက်ကအလိုလိုစမ်းမိရင်းနဲ့စောင်ကိုဆွဲလှန်လို့....ကိုယ့်ဘာသာငုံ့ကြည့်မိတာ...
ဘာအဝတ်အစားမှရှိမနေတာကိုသိတော့...
ညတုန်းက.....ကိစ္စတွေကိုပြန်သတိရသွားတယ်...။
ငါ....အညာလွယ်ပြန်ပြီပဲ...လို့တွေးရင်းနဲ့..
သူ့ကိုရွှန်းရွှန်းစားစားစိုက်ကြည့်နေတဲ့သျှောင့်ကိုအမြင်ကတ်လာတယ်...။
သောက်အထန်ကောင်....
တပတ်လောက်ပဲရှိသေးလို့...လုပ်လ်ု့မဖြစ်ဘူးလို့ဒေါက်တာမှာလိုက်တာတောင်မှ.....
ညကလာထန်သွားတာ...။
"နာနေလား....အချစ်လေး...."
အသံကိုကကြက်သီးထ,ချင်စရာကြီးမို့....ကျောက်စိမ်းမျက်စောင်းပိတ်ထိုးတယ်...။
အဝတ်မပါတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို...
သျှောင်က....ငါးခူပြုံးကြီးနဲ့စိမ်ပြေနပြေက်ိုကြည့်နေတယ်...။
"ခွေးကောင်...ငါ့ကိုဘယ်လ်ိုတွေကြည့်နေတာလဲ...
သွားစမ်း...နှာဗူးကောင်..."
"ချစ်လို့ဥစ္စာ......"
"ဖာ့ခ်....အချစ်ကြီး..."
"ဟုတ်တယ်...ချစ်လို့နှာဗူးကျတယ်....
နှာဗူးကျတော့ဖာ့ခ်ချင်တာလေ...
ဖာ့ခ်အချစ်ပဲ.........မင်းတော်တယ်......အမှတ်ပြည့်ပေးမယ်...ရော့....အာဘွား....."
အိပ်ယာပေါ်လေးဘက်ထောက်ပြီးတွားတက်လာပြီးတော့....
သူ့နှုတ်ခမ်းဆီကိုပြွတ်ကနဲငုံ့နမ်းလာတဲ့...သျှောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကနွေးထွေးလို့....
သူ့ဆံပင်တွေဆီကရှန်ပူရနံ့လေးကနှလုံးအိမ်ကိုလာထိခတ်တယ်.....။
ပြီးတော့....ဖွဖွလေးထွေးဖက်ခံလိုက်ရတဲ့အခါ....ကျောက်စိမ်းရဲ့ခန္ဓာက်ိုယ်လေးဟာကြက်သီးတွေဖိန်းကနဲထ,လို့................
"ဟွန့်........အဲဒီနှုတ်ခမ်းလေးကထပ်ဆဲပါဦးလား...
လူယုတ်မာတို့...ဘာတို့လေ......ရှေ့ဆက်ပြီးသက်သေပြချင်လို့......"
တပြွတ်ပြွတ်လာစုပ်ပြီးနမ်းနေတာ...
နှုတ်ခမ်းတောင်မှထူပူလာရော....။
"ရှစ်ထ်........"
"အဆဲတော်လို့....ချစ်လိုက်တာ...."
ဆဲလိုက်တာမှားသွားပြန်ပြီ...။
အဲဒီနှာဗူးနဲ့တော့ပြဿနာပဲ...အလုပ်သွားဖို့အဝတ်သေချာဝတ်ပြီးတော့မှ...
အိပ်ယာထပြီးစသူ့ကိုပယ်ပယ်နှယ်နှယ်ကြီးဖက်ပြီးနမ်းနေပြန်တာ...။
"သေနာ.......မနမ်းနဲ့လေ...ငါ...မျက်နှာမှမသစ်ရသေးတာ...မင်းနံကုန်လိမ့်မယ်...ဖယ်ပါ......."
တားလိုက်တော့မှပိုပြီးတင်းအောင်ဖက်လိုက်ရင်းနဲ့...စောင်ကိုဖယ်လို့ငုံ့ကြည့်လာပြန်တယ်...။
"ဟာ.......သျှောင်......ဘာကြည့်ပြန်တာတုန်း.......ဖယ်စမ်း..."
သျှောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုတွန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပေမယ့်...ဖက်ထားတာကိုတချက်မလွှတ်ပေးဘဲ...
ထပ်ပြောပြန်တယ်...။
"ဒီကစိုးရိမ်လို့ဟာကို.....ညတုနက.....!...."
ပစ်ချွဲနေတဲ့အသံနဲ့...အကြည့်တွေကမရိုးမရွဖြစ်ချင်စရာကြီးမို့....
မနက်စောစောစီးစီးမှာ...ကျောက်စိမ်းရင်တွေတဒိန်းဒိန်းနဲ့ခုန်ရပြန်တာ.....
အဲဒီမသာနဲ့တော့ပြဿနာပါပဲ...။
လူကိုလာမြှူဆွယ်နေပြန်ပြီ...။
"ဟွန့်.....လုပ်တုန်းကလုပ်ပြီးတော့...ဘာလာစိုးရိမ်နေတာလဲ...သွား...ကပ်မလာနဲ့..."
အဝတ်စားရှိမနေတော့...စောင်ကိုပဲသေချာပတ်ပြီးနေလိုက်ရတယ်...။
သူ့တကိုယ်လုံးကိုဗို့အားတစ်ထောင့်ငါးရာနဲ့ငမ်းနေတဲ့ယုန်မျက်ဝန်းတွေကကြောက်ဖို့ကောင်းနေလို့...ကြက်သီးတွေတောင်ထလာရော....။
အဲဒီမျက်လုံးနဲ့အပြုံးတွေကြောင့်...ကျောက်စိမ်းခဏခဏလမ်းပျောက်ရတာ...
သိပ်ကိုညှို့တတ်လွန်းတဲ့လူကြီး...။
"အဟဲ...မင်းကလည်း...ငါ့ယောကျာ်းကိုငါစိတ်မပူရင်ဘယ်သူပူရမှာလဲ...လို့......"
"ဘာ..!....ယောကျာ်းလဲ.....မခေါ်နဲ့..."
အခုတလောမှ...သျှောင်ကသူ့ကိုယောကျာ်း၊ ယောကျာ်းဆိုပြီးခေါ်ခေါ်နေတာ...
စိတ်ထဲမှာတမျိုးပဲ...ရှက်နေသလိုလိုကြီးနဲ့...။
လက်ထပ်တော့မယ့်...လေးနဲ့ဆောင်းဟန်နေတို့က...ကိုကိုတွေမောင်တွေလုပ်နေတာအားကျလို့တဲ့...။
နာမ်စားလေးတစ်ခုခုပြောင်းခေါ်ပါလ်ို့ဂျီကျနေတာ...
သူ...ကလေးမမွေးခင်ကတည်းကပါပဲ...။
"ဟင့်...မင်းကယောကျာ်းမဟုတ်လို့ဘာလဲ...
မိန်းမလား...ဟင်.......?
မိန်းမလို့ခေါ်ရမလား...မိန်းမ....ရေ..."
"ဟာ.....ဦးသျှောင်.....မင်းနော်...မစ,နဲ့....
မေးရိုးကြီးပြုတ်အောင်ထိုးမှာနော်..."
"ရော့.....အင့်......လုပ်ရက်တယ်ဆိုရင်ထိုးလိုက်ပါ...ဒီကောင်ကကျေကျေနပ်နပ်ကြီးခံပါ့မယ်...လို့...."
သျှောင်က....အိညှောင့်ညှောင့်အသံနဲ့ပြောရင်း...ပါးတစ်ဖက်ကိုစောင်းပြီးတော့ထိုးပေးနေတာ...
ကျောက်စိမ်းရဲ့နှာခေါင်းနားကိုသိပ်ကပ်နေပြီ...။
"ထိုးလေ......အချစ်ဆုံးရဲ့...."
ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့သျှောင့်....မျက်နှာကြီးက...ကျောက်စိမ်းလုပ်ရက်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာသိတယ်ဆိုတဲ့အထာကြီးနဲ့....
ဟွန့်...ယုန်ပန်ကာကြီးပဲ...။
ဆပ်ပြာရနံ့လားဘာလားမသိပေမယ့်ခပ်သင်းသင်းရနံ့တချို့နဲ့မွှေးထုံနေတဲ့...
သျှောင့်ပါးပြင်ကဝင်းမွှတ်ညက်ညောနေကာ...အနီးကပ်ကြည့်ရတာရင်ခုန်ချင်စရာပါပဲ...။
"ငါတကယ်ထိုးမှာနော်.....သျှောင်...."
ညစ်တစ်တစ်မျက်နှာပေးနဲ့...ခပ်တင်းတင်းလေသံနဲ့ကျောက်စိမ်းကတမင်တကာပြောတယ်...။
ပြီးတော့....သူ့ပါးပြင်ကိုနှာခေါင်းလုံးလုံးတွေနဲ့ရွှတ်ကနဲ...ထိုးနမ်းပစ်လိုက်တယ်...။
ပိန်ညောင်စိစပ်နေပြီးပါးရိုးတွေတောင်ငေါထွက်နေပေမယ့်...
ဦးသျှောင့်ရဲ့အသားအရေလေးကတော့...နူးညံ့လို့နေတာပဲ...။
မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေရှိနေတဲ့နေရာကလွဲလို့ပေါ့...။
ပါးပြင်တစ်ဖက်မှာနွေးသွားတော့...
မျက်လုံးလေးဖွင့်ကြည့်ရင်းနဲ့ဦးသျှောင်ကခပ်ပြုံးပြုံးလေးနဲ့မေးလာတယ်...။
"ထိုးလိုက်ရတော့ကျေနပ်လား....?...."
"ဟင့်အင်း......"
ခေါင်းခါလို့နေပေမယ့်...ကျောက်စိမ်းမျက်ဝန်းတွေကပြုံးရွှင်လို့နေတယ်...။
"ဒါဆိုထပ်ထိုးလိုက်ဦး....နောက်ပါးတစ်ဖက်ပေးဦးမယ်......"
နောက်ပါးတစ်ဖက်ကိုပါတရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်းနဲ့...ဦးသျှောင့်မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးအနမ်းမိုးတွေစိုသွားတယ်...။
ကြည်နူးစွာပြုံးနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကချိုမြလို့...။
အနမ်းတွေကစက္ကန့်ပိုင်းလောက်ပေမယ့်...ဒီတစ်နေ့စာအတွက်တော့အားအင်ပြည့်သွားပြီလို့ဆိုရမယ်...။
"မင်းအလုပ်ဘယ်အချိန်လဲ......နာရီကြည့်ဦး..."
ကျောက်စိမ်းကပြောလိုက်တော့မှ...နာရီကိုကြည့်မိတယ်....။
"အင်း...ရသေးတယ်...နောက်မကျဘူး..."
သျှောင်က....ဒီနေ့မှနက်ခ်တိုင်နဲ့ဝတ်စုံအပြည့်ဝတ်ထားတာ...
ဆေးရုံမှာတခုခုရှိနေပုံရသည်...။
ပါးလျားနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကအနက်ရောင်ဝစ္စကုတ်အတိုလေးကြောင့်ပိုပြီးသေးငယ်နေသလိုဖြစ်နေ၏။
"သျှောင်....မင်းကိုယ့်ဘာသာဂရုစိုက်ဦး...
ပိန်လာလိုက်တာ...အရိုးပဲရှိတော့တယ်....
အစားစာသေချာစားရဲ့လား....
ဒီမနက်စာကရော....."
တခါမှကျောက်စိမ်းက.....အဲဒီလို...
သူ့ကိုပိန်တယ်၊ ဝတယ်...ဆိုပြီးတော့ရုပ်အသွင်အပြင်ကိုအရေးတယူနဲ့မပြောခဲ့ဖူးတော့...
ရုတ်တရက်ကြီးကြားလိုက်ရတာ...အံ့သြနေရင်း........
ရုတ်တရက်အပျော်လုံးဆို့ပြီးတော့....
ဘာမှပြန်မဖြေနိုင်ဘဲပြုံးနေမိတယ်...။
"ဟင်.......မနက်စာစားပြီးပြီလားလို့မေးနေတာ..."
"ဟင့်အင်း....မစားရသေးဘူး....."
"ခဏစောင့်......ငါနဲ့အတူတူစားပြီးမှအလုပ်သွား..."
အိပ်ယာပေါ်ကနေစောင်ကြီးပတ်ပြီးတော့...
ရေချိုးခန်းဆီလွှားကနဲဝင်သွားတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့နောက်ကျောလေးကိုငေးကျန်ခဲ့ရင်း...........
သူ့နှလုံးသားမှာပီတိတွေများစွာနဲ့.......
"အိုး...အို့......ရက်စ်..........ကျောက်စိမ်းရဲ့နှလုံးသားလေးကိုငါရလိုက်ပြီပဲ......"
xxxxx
မိသားစုအားလုံးနဲ့အတူမနက်စာစားကြရင်းနဲ့.....
လက်ထပ်ဖို့အကြောင်းလေးကိုသျှောင့်မေမေကပြောလာတယ်...။
"မင်းတို့လက်ထပ်သင့်နေပြီ...
ကလေးနှစ်ယောက်တောင်ရနေပြီပဲ...
မြန်မြန်စဉ်းစားကြတော့..."
ကျောက်စိမ်းကခါးခါးသီးသီးမဟုတ်တော့ပေမယ့်...
အချိန်ပေးစေလိုတဲ့သဘောနဲ့...အင်တင်တင်လေး....
"အာ.....အဲဒါက......"
"ကျောက်စိမ်း....ဘာငြင်းဦးမလို့လဲ...
ဘောလုံးတသင်းစာလောက်ကလေးတွေထွက်လာမှမင်းတို့လက်ထပ်ကြဖို့တိုင်ပင်ထားတာလား..."
"မားနေ့ကလဲ......."
ရှက်ရွံ့နေတာလေးကကျန်နေဆဲဖြစ်ကာ...
ကျောက်စိမ်းကမျက်လုံးလေးလွဲလို့နေတယ်...။
"ဒီနှစ်ကုန်လောက်နောက်ဆုံးထားလိုက်နော်...ကျောက်စိမ်း...
အငယ်လေးလည်းအဲဒီအချိန်ဆိုကြီးနေပြီ...
မားနေ့လဲဒီကိုပြောင်းလာလောက်ပြီ..."
"ဟင်.....မေမေကဒီကိုပြန်လာတော့မှာလား"
"အေးပေါ့....ဒီတစ်ခါပြန်ရင်ရဲရဲလက်ထဲကိုဟိုကအလုပ်အကုန်ထိုးအပ်တော့မှာ...
အခုတောင်ရဲရဲကတော်တော်အဆင်ပြေနေပြီ...
ရဲရဲကိုဟိုမှာလွဲထားလို့ရပြီဆိုရင်..
မေမေဒီကိုပြန်လာတော့မလို့....
နံဘေးကမေမေ့ရဲ့ခြံကိုတောင်မှအိမ်ထပ်ဆောက်တော့မယ်...
သားတို့နှစ်ယောက်လက်ထပ်ကြပြီးကလေးတွေအများကြီးထပ်ရလာတဲ့အခါပေးမလို့..."
သူ့အစီအစဉ်နဲ့သူဟုတ်နေတဲ့ဒေါ်နေနေကတော့ကြည်နူးလို့နေတယ်...။
"မင်းတို့...နောက်ထပ်ဘယ်နှစ်ယောက်ထပ်မွေးကြဦးမလဲ...
ငယ်ရွယ်တုန်းလေးမြန်မြန်မွေးကြနော်.....အခုတောင်မှမြေးလုချစ်နေရတာ...
နောက်တစ်ခါမွေးရင်မိန်းကလေးနော်..."
"ညီမလေးနော်...ဖေဖေ....."
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ပြောချင်ရာတွေပြောနေကြတာ...
ကျောက်စိမ်းကတော့အဲဒီစကားတွေကြားပြီးတော့...
အဖျားတက်ချင်သလိုတုန်တုန်ရီရီနဲ့...
လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့တူတောင်မှအချင်းချင်းပြေးရိုက်လို့အသံတောင်မှထွက်နေတာ...
အော်.....ငါ့ဘဝကလည်းဆိုးပါ့...။
အဲဒီယုန်အိုကြီးရဲ့လက်ဖြောင့်ပုံမျိုးနဲ့ဆိုရင်...
သူ့ဘဝကကလေးမွေးပြီးအိမ်ထဲပဲအောင်းနေရမှာ...လုံးဝက်ိုသေချာနေတယ်...။
ညတုန်းကလည်းမထိပါနဲ့လို့တားနေရက်တန်းလန်းနဲ့...
လူကိုလာပြီးမြှူဆွယ်သွားပြန်တာ...
သူနဲ့ဆို...ဘာမဆိုမငြင်းဆန်နိုင်လောက်အောင်ငြိမ်သက်နာခံတတ်တဲ့နှလုံးသားကလဲကြောက်ဖို့ကောင်းနေပြီ...။
မဖြစ်တော့ဘူး...အခုပဲပြတ်ပြတ်သားသားပြောမထားရင်ဘဝကဆုံးပြီပဲ...။
လေးငါးနှစ်ကျောင်းတက်စာကျက်နဲ့အပတ်တကုတ်ကြိုးစားလာရတာ...
အခုထိဆရာဝန်လုပ်ဖို့လမ်းစကိုမမြင်ရသေးတာ...။
ဟောက်စ်ဆင်းတာတလလောက်နဲ့...ကလေးရသွားလို့...ရုတ်တရက်ကျန်းမာရေးအကြောင်းပြပြီးတော့နားလိုက်ရတာ...
အခုထိကိုဘာအလုပ်မှကိုမသင်ရသေးဘူး...။
အခု....တအိမ်လုံးဝိုင်းပြောနေတဲ့ပုံစံနဲ့ဆိုရင်...
သူ့ဘဝကြီးကနေအိမ်အကျယ်ချုပ်ကျသလိုကိုဖြစ်နေတာပဲ...။
မဖြစ်သေးဘူး.....ပြောစရာရှိတာပြောမှဖြစ်တော့မယ်...။