ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(132)
ေျပာလို႔မရဆိုလို႔မရနဲ႔...ညညေတြဆို...ဦးေသွ်ာင္က...စာေရးစားပြဲေပၚေမွာက္လ်က္လာအိပ္ေနခဲ့တာ...
ညတိုင္းျမင္ေနရတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကအိပ္လို႔မရေတာ့ဘူး...။
မေန႔ညကသူ႔အဘြားႀကီးဆီမွာသြားအိပ္တဲ့ႀကိဳးကေလးကဒီညမွျပန္ေရာက္လာခဲ့တာ...
ေဖေဖနဲ႔ငယ္ေလးနဲ႔အတူတူပဲအိပ္ခ်င္လို႔တဲ့...။
အခုမွတျခားအခန္းသြားပို႔လို႔ကလည္းမျဖစ္ျပန္ေတာ့ခက္ေတာ့တာပဲ...။
ေဘးတဖက္တခ်က္မွာႀကိဳးကေလးေရာ...အငယ္ေလးေရာရွိေနေတာ့...
သူတစ္ေယာက္ပဲေကာင္းေကာင္းအိပ္လို႔ရတာ...။
အိပ္ယာက king size ဆိုေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္းကအအိပ္ေဆာ့ေတာ့...
လူႀကီးႏွစ္ေယာက္တိုးက်ပ္အိပ္လို႔အဆင္ေျပဘဲခက္သည္...။
"ဦးေသွ်ာင္...မင္းအခန္းျပန္အိပ္ပါကြာ..."
"မအိပ္ဘူး...ဒီမွာပဲအိပ္ခ်င္တာ...
ငါလဲ...သားေလးအနားေနခ်င္တာေပါ့...
မင္းကတကယ္ကိုအလိုက္မသိဘူးပဲ..."
အဲဒီလိုဆိုေတာ့လည္း...သူ႔ၾကည့္ရင္းအားနာရျပန္ေသးတယ္...။
ကေလးကိုသူလည္းေတြ႕ခ်င္၊ ျမင္ခ်င္မွာပဲေလ...။
"မင္း...ဟိုဟိုဒီဒီမလုပ္ဘူးဆိုရင္ေပးအိပ္မယ္...
ဒါေပမယ့္...ငါတို႔က်ဥ္းက်ပ္ေနမွာ...
အဆင္ေျပရဲ႕လား..."
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕စကားေၾကာင့္...ဦးေသွ်ာင္ခ်က္ခ်င္းႀကီးမ်က္ႏွာျပံဳးၿဖီးသြားကာ...
ထိုင္ခံုေပၚကေနေျမာက္ကနဲခုန္တက္လို႔...
အိပ္ယာေပၚ႐ုတ္ခ်ည္းေရာက္လာ၏။
"အဟီး...အစကတည္းကမင္းအဲလိုသိတတ္ရမွာ...
ဘယ္ႏွစ္ညေတာင္ေစာင့္လိုက္ရလဲ..."
"ရွဴး......တိုးတိုးေနာ္...ခဏ...ငါႀကိဳးကေလးကိုေနရာေရြ႕မယ္..."
"မလုပ္နဲ႔...ေက်ာက္စိမ္း...
ေန....ေန...မင္းအေလးပင္မ,လို႔မျဖစ္ေသးဘူး..."
ႀကိဳးကေလးကိုေထာင့္ဘက္အနည္းငယ္ေရာက္ေအာင္ေရြ႕ၿပီးေတာ့ထားလိုက္ၿပီးမွ...ႀကိဳးကေလးနဲ႔...ေက်ာက္စိမ္းတို႔ၾကားမွာ...
ဦးေသွ်ာင္ဝင္တိုးအိပ္ေလသည္...။
"အငယ္ေလးအနားအိပ္ခ်င္တာဆို...
ဒီဘက္လာေလကြာ..."
"အင္း...ရတယ္...ႀကိဳးကေလးျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔...
ငါၾကည့္မယ္...
မင္းအငယ္ေလးကိုၾကည့္ထား..."
ႀကိဳးကေလးကိုၾကည့္မယ့္သူက...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုရင္ဘတ္တိုးကပ္လို႔...
ခါးဆီလာဖက္ၿပီးေနေနတာ...
ကေလးကိုသူ႔ေခါင္းေနာက္ေစ့နဲ႔မ်ားၾကည့္ေနသလားထင္ရတယ္...။
"ၿငိမ္ၿငိမ္အိ္ပ္ေနာ္...ဦးေသွ်ာင္...
မင္းမၿငိမ္ရင္အခန္းျပန္လႊတ္မွာေနာ္.."
"အင္း..."
အင္းလို႔သာေျပာတာ...
ခဏပဲၾကာတယ္...
သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြတိုးကပ္လာၿပီး...ကိုယ့္ေက်ာျပင္ဆီေနရာအႏွံ့နမ္းရိႈက္လာေတာ့သည္...။
မြပ္သိပ္တဲ့အနမ္းေတြေၾကာင့္...ကိုယ့္ေက်ာျပင္တခုလံုးၾကက္သီးေမြးၫွင္းေတြထ,လာလိုက္တာမ်ား...
သူနဲ႔ကိုယ္.....
ဆယ္လနီးပါးကမ႓ာျခားသြားသလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္...
ရင္ခုန္သံေတြဟာအသစ္အသစ္အတိုင္း...။
ဦးေသွ်ာင္တိုးဖက္ထားတဲ့လက္ကသူ႔ဗိုက္ေလးေပၚေရာက္ေနတာေၾကာင့္လည္း...
လူကေနထိုင္လို႔မေကာင္းခ်င္ဘဲနဲ႔...
ရင္ေတြတလွပ္လွပ္....တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔.....။
ေက်ာကိုပါးအပ္ၿပီးဖက္ထားတဲ့ဦးေသွ်ာင္ေတာ့သူ႔ရင္ခုန္သံေတြၾကားေနရမွာပါပဲ...။
မခုန္နဲ႔လို႔လွမ္းတားလို႔လဲမရဘဲနဲ႔...
မ်က္ခံုးေတြရံႈ႕မဲ့ၿပီးေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းမွာစိတ္ၿငိမ္ေအာင္ထားလို႔....
သူဖက္ထားတဲ့လက္ကိုမသိမသာေျဖခ်ေနရင္း...
ညာဘက္ကသားငယ္ေလးႏို႔ဗူးစို႔ေနတာကိုလည္းထထ,ၾကည့္ေနရေသးတယ္...။
"အရမ္းလြမ္းတာပဲ...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕..."
ဒါက္ိုပဲထပ္ဖန္တလဲလဲေျပာေနခဲ့တာ...
ကေလးေလးမုန္႔ဆာသလိုမ်ိဳး...
မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ဘူး...။
ခုန္ေနတဲ့သူ႔ရင္ဘတ္ကလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔အသံက်ယ္လာခဲ့တာ...
အက်ႌေအာက္ကေနလွ်ိဳဝင္လာတဲ့ဦးေသွ်ာင့္လက္ေတြေၾကာင့္...
ေသြးေၾကာေတြထဲမွာဖိန္းကနဲရွိန္းကနဲ...။
"ေသွ်ာင္....မင္း..!...."
"ရွဴး....!....ႀကိဳးကေလးႏိုးသြားမယ္..."
"အဲဒါဆိုမထိနဲ႔ေလ..."
"ဟင့္အင္း...ငါ...အဆင္မေျပေတာ့လို႔..."
ေက်ာကိုကပ္နမ္းေနတဲ့ေနရာကေန...
တီရွပ္အက်ႌကိုဆြဲလွန္ၿပီးေတာ့...ေခါင္းကိုတိုးဝင္ၿပီးေက်ာျပင္ကိုနႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ပြတ္တိုက္နမ္းရိႈက္ေနေတာ့တယ္...။
"အာ.....မလုပ္ပါနဲ႔ဦးေသွ်ာင္ရဲ႕..."
တားဆီးေနေပမယ့္...
ရင္ဘတ္ဆီကိုလက္ေတြနဲ႔ဖ်စ္ညစ္ဆုပ္ကိုင္ခံေနရရံုေလးနဲ႔တင္...
ထ,ႂကြႏိုးၾကားလာခဲ့တဲ့...
ကိုယ့္လူကသူ႔ဘက္ပါခ်င္ေနခဲ့ၿပီပဲ...။
"ငါ...အရမ္းသည္းခံေနခဲ့ရတာပဲသိလားဟင္..."
သူေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ...တင္ပါးဆီကိုလာထိမိေနတဲ့သူ႔လူေလးကအခ်က္ျပမီးေတြလင္းလာခဲ့ျပန္တာ...
"မျဖစ္ဘူးေလဦးေသွ်ာင္ရဲ႕....ငါက...အခုမွ...တပတ္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူးေလ..."
"သိတယ္...အဲဒါေၾကာင့္.....မယူပါဘူး...ဒီအတိုင္းေလးပဲ..."
ဒီအတိုင္းေလးပဲဆိုၿပီးေတာ့အေပၚကတီရွပ္ကကြ်တ္သြားျပန္ၿပီ...။
တစတစနဲ႔...ျပင္းထန္လာတဲ့သူ႔နႈတ္ခမ္းရဲ႕အပူခ်ိန္ကဖ်ားေနတဲ့လူမမာအတိုင္း...
ေနာက္ၿပီး....ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြကကုလားဗံုေလးအတိုင္း...။
မွန္ရာကိုဝန္ခံရလွ်င္.....သူ႔အထိအေတြ႕ေလးေတြလြမ္းမိပါသည္...။
ဒါေပမယ့္......ေလာေလာလတ္လတ္ႀကီးဆိုးရြားလွတဲ့ေဝဒနာဆီကေနလြတ္ကင္းလာတာသိပ္ကိုမၾကာေသးလို႔...
အဲဒီဘက္ကိုစိတ္ေရာက္မိတိုင္းဝင္ေလထြက္ေလပဲလိုက္မွတ္ရင္းစိတ္ကိုေျဖရသည္...။
"မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ...ဦးေသွ်ာင္ရဲ႕....."
"ရွဴး......တိုးတိုး...ႀကိဳးကေလးနည္းနည္းလႈပ္ရွားခ်င္ေနတယ္..."
အေနာက္ဘက္လွည့္မၾကည့္ဘဲႀကိဳးကေလးလႈပ္ရွားတာဘယ္လိုသိသလဲလို႔ပဲေမးခ်င္ေတာ့တယ္...။
ရပ္တန္႔မသြားဘဲနဲ႔...ရင္ဘတ္ေတြကေန...
ေပါင္ရင္းအထိဦးေသွ်ာင့္လက္ေတြကဆင္းလာခဲ့တဲ့အခါ...
"ေသွ်ာင္....!......အာ......"
"ရွဴး....."
တားတဲ့ပါးစပ္ေလးကိုေနာက္ကေနလက္ဖဝါးတစ္ဖက္နဲ႔လွမ္းပိတ္ရင္း...
ဦးေသွ်ာင္ကလက္ေတြလႈပ္ရွားတာမရပ္ေတာ့ဘူး...။
ခ်ည္သားေဘာင္းဘီထဲေရာက္လာခဲ့တဲ့ဦးေသွ်ာင့္လက္ေတြကက်ည္ျပည့္ေနတဲ့သူ႔ပစ္စတိုကိုဆုပ္ေထြးလို႔...ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအေပၚေအာက္စတင္လႈပ္ရွားတယ္...။
အခုမွစတင္ၿပီးေတာ့...အေသြးသားကိစၥကိုလက္တည့္စမ္းမယ့္သူလိုမ်ိဳး...
ေက်ာက္စိ္မ္းရင္ေတြခုန္ေနခဲ့တာ...
သူတို႔....အလလေဝးကြာခဲ့ျကလို႔ျဖစ္မည္ထင္၏။
ခပ္ေႏြးေႏြးသူ႔လက္ေတြထဲဆုပ္ကိုင္ခံထားရတဲ့ကိုယ့္လူေလးကလည္းမ်က္ရည္စိမ့္စိမ့္ထြက္လို႔ငိုေနရွာၿပီပဲ...။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ဦးေသွ်ာင့္လက္ေတြအေပၚေအာက္လႈပ္ရွားမႈျမန္လာတဲ့အခါ...
သူ...ညည္းသံသဲ့သဲ့ထြက္ခ်င္မိၿပီေလ...။
ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာကေလးတစ္ေယာက္စီနဲ႔မို႔...အသံထြက္လို႔မျဖစ္ဘူးဆိုတာေက်ာက္စိ္မ္းကနားလည္ပါရဲ႕...။
အႏွီးေဖြးေဖြးထဲကအငယ္ေလးကိုၾကည့္ေတာ့...
သူထိန္းကိုင္ေပးထားတဲ့ႏို႔႔ဗူးေလးစို႔လ်က္နဲ႔...
အိပ္ေမာက်ခ်င္ေနၿပီပဲ...။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔တိုးတိုးလာတဲ့...ေသြးေၾကာေတြရဲ႕လိုအင္ဆႏၵကိုအလိုလိုက္ခ်င္လာမိျပန္ကာ...
ညည္းညဴသံေလးေတြထြက္ခ်င္လာတဲ့နႈတ္ခမ္းဖ်ားကိုခပ္ဟဟဖြင့္ၿပီးေတာ့...
လာပိတ္ထားတဲ့ဦးေသွ်ာင့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုလွ်ာေလးနဲ႔လွမ္းထိုးၿပီးနမ္းစုပ္မိေတာ့တယ္...။
အလိုက္တသိနဲ႔ဝင္လာတဲ့ဦးေသွ်ာင့္လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ...
တမဟုတ္ခ်င္းတံေတြးေတြနဲ႔ေခ်ာေမြ႕လို႔...။
သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ကိုယ့္ေက်ာျပင္ရဲ႕အၾကားမွာေတာ့...
ေလတိုးေပါက္တစ္ေပါက္တေလမွ်မရွိတဲ့အထိ...က်ပ္သိပ္လာခဲ့တယ္...။
ဦးေသွ်ာင့္နႈတ္ခမ္းေတြကသူ႔ေက်ာျပင္အႏွံ့
ခပ္စိပ္စိပ္အနမ္းပြင့္ေတြေခြ်ခ်ေပးလာခဲ့ကာ...
သူ႔ပစ္စတိုကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ေတြကပိုပိုျမန္လာကာ...ခံစားမႈတို႔က႐ူးေလာက္ခ်င္စရာပါပဲ...။
"ဟာ့.....အင့္.......ေသွ်ာင့္.......ေျဖးေျဖး....."
"တိတ္တိတ္ေနပါဆို..."
အဲဒါကပါးစပ္ပိတ္ၿပီးေတာ့ၿပီးဆံုးလို႔ရတဲ့ကိစၥမို႔လို႔လား...?....
ေနာက္ၿပီးေတာ့....ေဘာင္းဘီခြ်တ္မထားတာေတာင္မွ...တင္ပါးေတြဆီတိုးကပ္လာတဲ့သူ႔လူေလးကခ်ည္သားေဘာင္းဘီခံေနတာေတာင္မွ...
အထဲဝင္လုနီးနီးခံစားေနရတာ...
ဦးေသွ်ာင္ကဘယ္လိုေနသလဲမသိေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္းလံုးဝအဆင္ေျပမေနေတာ့ဘူး။
"မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့.....ဦးေသွ်ာင္ရဲ႕....."
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ျဖစ္လာခဲ့တာ...
အငယ္ေလးကညညဆိုခဏခဏႏိုးလာတတ္တာေၾကာင့္ပါပဲ...။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ေလာ့ခ္မခ်ထားတဲ့တံခါးဆီဘယ္သူဖြင့္ဝင္လာမလဲဆိုတာကိုမသိႏိုင္ဘူးမလား...။
"ဘာလို႔လဲ.....မင္းေကာင္းေနရဲ႕သားနဲ႔....
ၿပီးတဲ့အထိလုပ္ေပးမယ္...ဒီအတိုင္းေန..."
ဦးေသွ်ာင္ပါအဝတ္ေတြကြ်တ္ကုန္ရင္...
မေတာ္တဆႀကိဳးကေလးႏိုးလာတဲ့အခါဒုကၡမ်ားမွာစိုးလို႔...
သူမခြ်တ္လိုက္ရဲပါဘူး။
ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့...အေပၚပိုင္းတီရွပ္ကြ်တ္သြားတာ...
သူ႔ဘက္ကအငယ္ေလးကသိပ္မွမျမင္ရေသးတာမို႔ပါ...။
ဒီအတိုင္းေနဆိုတဲ့သူ႔စကားအတိုင္း...တေသြမတိမ္းလိုက္နာမိျပန္တာ...
ခံစားမႈေတြကိုမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ပါပဲ...။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဆိုးကနဲဆတ္ကနဲတုန္ရီခ်င္လာတဲ့အထိ...ဦးေသွ်ာင့္လက္ေတြကကြ်မ္းက်င္လိမၼာေနခဲ့တာ...
အဆံုးအစြန္းကိုေရာက္ဖို႔သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး...။
"နည္းနည္းေလးျမန္ေပးပါလား..."
ေတာင္းဆိုသံယဲ့ယဲ့ေလးၾကားလိုက္ရတဲ့...ဦးေသွ်ာင္ကေတာ့သိလိုက္ပါတယ္...။
ဂိမ္းအိုဗာေတာ့မယ္ဆိုတာပါပဲ...။
"တိုးတိုးေနာ္....ငါပါးစပ္နဲ႔လုပ္ေပးမယ္..."
ေနာက္ကေနဘတ္ကနဲ...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခါးကိုဆြဲလွည့္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ့ကုန္း႐ုန္းထကာ....
ေဘာင္းဘီကိုအနည္းငယ္ေအာက္ဆြဲခ်ၿပီးပါးစပ္ထဲထည့္လို႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးလႈပ္ရွားေပးလိုက္တယ္...။
မိနစ္ပိုင္းအၾကာမွာ....ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးဆတ္ကနဲတစ္ခ်က္တုန္ၿပီး...သူ႔ရဲ႕ပါးစပ္ထဲမွာပူပူေႏြးေႏြးအရည္တစ္ခ်ိဳ႕ျပည့္တက္လာခဲ့တယ္...။
ဂိမ္းအိုဗာပါပဲ...။
"မမ်ိဳခ်နဲ႔ေနာ္..."
ေက်ာက္စိမ္းက....
ခ်က္ခ်င္းထၿပီးေတာ့...ေျပာေပမယ့္...
ဦးေသွ်ာင္ဆိုတဲ့ငါးေမြထိုးကေတာ့လွ်ာေလးေတာင္နႈတ္ခမ္းကိုသပ္လို႔...။
"တပ္သား....သတင္းပို႔ေနာက္က်တယ္...ဆယ္မွတ္ေလ်ာ့မယ္...".....လို႔ေျပာရင္းနဲ႔...
ကုတင္ေပၚကထ,ကာ....
သန္႔စင္ခန္းဘက္ကိုေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ထေလွ်ာက္သြားတယ္...။
အိပ္ယာေပၚမွာေက်ာက္စိမ္းကေတာ့...
ပက္လက္ကေလးက်န္ခဲ့ရင္းနဲ႔...
ႀကိဳးကေလးကိုတလွည့္...အငယ္ေလးကိုတလွည့္ၾကည့္ၿပီးသက္ျပင္းခိုးခ်မိတယ္...။
ညတိုင္းဒီလိုျပႆနာတက္ေနရင္ေတာ့ဒုကၡပါပဲ...။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(132)
ပြောလို့မရဆိုလို့မရနဲ့...ညညတွေဆို...ဦးသျှောင်က...စာရေးစားပွဲပေါ်မှောက်လျက်လာအိပ်နေခဲ့တာ...
ညတိုင်းမြင်နေရတဲ့ကျောက်စိမ်းကအိပ်လို့မရတော့ဘူး...။
မနေ့ညကသူ့အဘွားကြီးဆီမှာသွားအိပ်တဲ့ကြိုးကလေးကဒီညမှပြန်ရောက်လာခဲ့တာ...
ဖေဖေနဲ့ငယ်လေးနဲ့အတူတူပဲအိပ်ချင်လို့တဲ့...။
အခုမှတခြားအခန်းသွားပို့လို့ကလည်းမဖြစ်ပြန်တော့ခက်တော့တာပဲ...။
ဘေးတဖက်တချက်မှာကြိုးကလေးရော...အငယ်လေးရောရှိနေတော့...
သူတစ်ယောက်ပဲကောင်းကောင်းအိပ်လို့ရတာ...။
အိပ်ယာက king size ဆိုပေမယ့်...
ကျောက်စိမ်းကအအိပ်ဆော့တော့...
လူကြီးနှစ်ယောက်တိုးကျပ်အိပ်လို့အဆင်ပြေဘဲခက်သည်...။
"ဦးသျှောင်...မင်းအခန်းပြန်အိပ်ပါကွာ..."
"မအိပ်ဘူး...ဒီမှာပဲအိပ်ချင်တာ...
ငါလဲ...သားလေးအနားနေချင်တာပေါ့...
မင်းကတကယ်ကိုအလိုက်မသိဘူးပဲ..."
အဲဒီလိုဆိုတော့လည်း...သူ့ကြည့်ရင်းအားနာရပြန်သေးတယ်...။
ကလေးကိုသူလည်းတွေ့ချင်၊ မြင်ချင်မှာပဲလေ...။
"မင်း...ဟိုဟိုဒီဒီမလုပ်ဘူးဆိုရင်ပေးအိပ်မယ်...
ဒါပေမယ့်...ငါတို့ကျဉ်းကျပ်နေမှာ...
အဆင်ပြေရဲ့လား..."
ကျောက်စိမ်းရဲ့စကားကြောင့်...ဦးသျှောင်ချက်ချင်းကြီးမျက်နှာပြုံးဖြီးသွားကာ...
ထိုင်ခုံပေါ်ကနေမြောက်ကနဲခုန်တက်လို့...
အိပ်ယာပေါ်ရုတ်ချည်းရောက်လာ၏။
"အဟီး...အစကတည်းကမင်းအဲလိုသိတတ်ရမှာ...
ဘယ်နှစ်ညတောင်စောင့်လိုက်ရလဲ..."
"ရှူး......တိုးတိုးနော်...ခဏ...ငါကြိုးကလေးကိုနေရာရွေ့မယ်..."
"မလုပ်နဲ့...ကျောက်စိမ်း...
နေ....နေ...မင်းအလေးပင်မ,လို့မဖြစ်သေးဘူး..."
ကြိုးကလေးကိုထောင့်ဘက်အနည်းငယ်ရောက်အောင်ရွေ့ပြီးတော့ထားလိုက်ပြီးမှ...ကြိုးကလေးနဲ့...ကျောက်စိမ်းတို့ကြားမှာ...
ဦးသျှောင်ဝင်တိုးအိပ်လေသည်...။
"အငယ်လေးအနားအိပ်ချင်တာဆို...
ဒီဘက်လာလေကွာ..."
"အင်း...ရတယ်...ကြိုးကလေးပြုတ်ကျမှာစိုးလို့...
ငါကြည့်မယ်...
မင်းအငယ်လေးကိုကြည့်ထား..."
ကြိုးကလေးကိုကြည့်မယ့်သူက...
ကျောက်စိမ်းရဲ့ကျောပြင်ကိုရင်ဘတ်တိုးကပ်လို့...
ခါးဆီလာဖက်ပြီးနေနေတာ...
ကလေးကိုသူ့ခေါင်းနောက်စေ့နဲ့များကြည့်နေသလားထင်ရတယ်...။
"ငြိမ်ငြိမ်အိ်ပ်နော်...ဦးသျှောင်...
မင်းမငြိမ်ရင်အခန်းပြန်လွှတ်မှာနော်.."
"အင်း..."
အင်းလို့သာပြောတာ...
ခဏပဲကြာတယ်...
သူ့နှုတ်ခမ်းတွေတိုးကပ်လာပြီး...ကိုယ့်ကျောပြင်ဆီနေရာအနှံ့နမ်းရှိုက်လာတော့သည်...။
မွပ်သိပ်တဲ့အနမ်းတွေကြောင့်...ကိုယ့်ကျောပြင်တခုလုံးကြက်သီးမွေးညှင်းတွေထ,လာလိုက်တာများ...
သူနဲ့ကိုယ်.....
ဆယ်လနီးပါးကမ႓ာခြားသွားသလိုဖြစ်နေတာကြောင့်...
ရင်ခုန်သံတွေဟာအသစ်အသစ်အတိုင်း...။
ဦးသျှောင်တိုးဖက်ထားတဲ့လက်ကသူ့ဗိုက်လေးပေါ်ရောက်နေတာကြောင့်လည်း...
လူကနေထိုင်လို့မကောင်းချင်ဘဲနဲ့...
ရင်တွေတလှပ်လှပ်....တဒိတ်ဒိတ်နဲ့.....။
ကျောကိုပါးအပ်ပြီးဖက်ထားတဲ့ဦးသျှောင်တော့သူ့ရင်ခုန်သံတွေကြားနေရမှာပါပဲ...။
မခုန်နဲ့လို့လှမ်းတားလို့လဲမရဘဲနဲ့...
မျက်ခုံးတွေရှုံ့မဲ့ပြီးတော့...ကျောက်စိမ်းမှာစိတ်ငြိမ်အောင်ထားလို့....
သူဖက်ထားတဲ့လက်ကိုမသိမသာဖြေချနေရင်း...
ညာဘက်ကသားငယ်လေးနို့ဗူးစို့နေတာကိုလည်းထထ,ကြည့်နေရသေးတယ်...။
"အရမ်းလွမ်းတာပဲ...ကျောက်စိမ်းရဲ့..."
ဒါက်ိုပဲထပ်ဖန်တလဲလဲပြောနေခဲ့တာ...
ကလေးလေးမုန့်ဆာသလိုမျိုး...
မပြီးနိုင်မစီးနိုင်ဘူး...။
ခုန်နေတဲ့သူ့ရင်ဘတ်ကလည်းတဖြည်းဖြည်းနဲ့အသံကျယ်လာခဲ့တာ...
အကျႌအောက်ကနေလျှိုဝင်လာတဲ့ဦးသျှောင့်လက်တွေကြောင့်...
သွေးကြောတွေထဲမှာဖိန်းကနဲရှိန်းကနဲ...။
"သျှောင်....မင်း..!...."
"ရှူး....!....ကြိုးကလေးနိုးသွားမယ်..."
"အဲဒါဆိုမထိနဲ့လေ..."
"ဟင့်အင်း...ငါ...အဆင်မပြေတော့လို့..."
ကျောကိုကပ်နမ်းနေတဲ့နေရာကနေ...
တီရှပ်အကျႌကိုဆွဲလှန်ပြီးတော့...ခေါင်းကိုတိုးဝင်ပြီးကျောပြင်ကိုနှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ပွတ်တိုက်နမ်းရှိုက်နေတော့တယ်...။
"အာ.....မလုပ်ပါနဲ့ဦးသျှောင်ရဲ့..."
တားဆီးနေပေမယ့်...
ရင်ဘတ်ဆီကိုလက်တွေနဲ့ဖျစ်ညစ်ဆုပ်ကိုင်ခံနေရရုံလေးနဲ့တင်...
ထ,ကြွနိုးကြားလာခဲ့တဲ့...
ကိုယ့်လူကသူ့ဘက်ပါချင်နေခဲ့ပြီပဲ...။
"ငါ...အရမ်းသည်းခံနေခဲ့ရတာပဲသိလားဟင်..."
သူပြောတဲ့အတိုင်းပဲ...တင်ပါးဆီကိုလာထိမိနေတဲ့သူ့လူလေးကအချက်ပြမီးတွေလင်းလာခဲ့ပြန်တာ...
"မဖြစ်ဘူးလေဦးသျှောင်ရဲ့....ငါက...အခုမှ...တပတ်တောင်မပြည့်သေးဘူးလေ..."
"သိတယ်...အဲဒါကြောင့်.....မယူပါဘူး...ဒီအတိုင်းလေးပဲ..."
ဒီအတိုင်းလေးပဲဆိုပြီးတော့အပေါ်ကတီရှပ်ကကျွတ်သွားပြန်ပြီ...။
တစတစနဲ့...ပြင်းထန်လာတဲ့သူ့နှုတ်ခမ်းရဲ့အပူချိန်ကဖျားနေတဲ့လူမမာအတိုင်း...
နောက်ပြီး....ကိုယ့်ရင်ခုန်သံတွေကကုလားဗုံလေးအတိုင်း...။
မှန်ရာကိုဝန်ခံရလျှင်.....သူ့အထိအတွေ့လေးတွေလွမ်းမိပါသည်...။
ဒါပေမယ့်......လောလောလတ်လတ်ကြီးဆိုးရွားလှတဲ့ဝေဒနာဆီကနေလွတ်ကင်းလာတာသိပ်ကိုမကြာသေးလို့...
အဲဒီဘက်ကိုစိတ်ရောက်မိတိုင်းဝင်လေထွက်လေပဲလိုက်မှတ်ရင်းစိတ်ကိုဖြေရသည်...။
"မလုပ်ပါနဲ့ကွာ...ဦးသျှောင်ရဲ့....."
"ရှူး......တိုးတိုး...ကြိုးကလေးနည်းနည်းလှုပ်ရှားချင်နေတယ်..."
အနောက်ဘက်လှည့်မကြည့်ဘဲကြိုးကလေးလှုပ်ရှားတာဘယ်လိုသိသလဲလို့ပဲမေးချင်တော့တယ်...။
ရပ်တန့်မသွားဘဲနဲ့...ရင်ဘတ်တွေကနေ...
ပေါင်ရင်းအထိဦးသျှောင့်လက်တွေကဆင်းလာခဲ့တဲ့အခါ...
"သျှောင်....!......အာ......"
"ရှူး....."
တားတဲ့ပါးစပ်လေးကိုနောက်ကနေလက်ဖဝါးတစ်ဖက်နဲ့လှမ်းပိတ်ရင်း...
ဦးသျှောင်ကလက်တွေလှုပ်ရှားတာမရပ်တော့ဘူး...။
ချည်သားဘောင်းဘီထဲရောက်လာခဲ့တဲ့ဦးသျှောင့်လက်တွေကကျည်ပြည့်နေတဲ့သူ့ပစ်စတိုကိုဆုပ်ထွေးလို့...ဖြည်းဖြည်းချင်းအပေါ်အောက်စတင်လှုပ်ရှားတယ်...။
အခုမှစတင်ပြီးတော့...အသွေးသားကိစ္စကိုလက်တည့်စမ်းမယ့်သူလိုမျိုး...
ကျောက်စိ်မ်းရင်တွေခုန်နေခဲ့တာ...
သူတို့....အလလဝေးကွာခဲ့ကြလို့ဖြစ်မည်ထင်၏။
ခပ်နွေးနွေးသူ့လက်တွေထဲဆုပ်ကိုင်ခံထားရတဲ့ကိုယ့်လူလေးကလည်းမျက်ရည်စိမ့်စိမ့်ထွက်လို့ငိုနေရှာပြီပဲ...။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ဦးသျှောင့်လက်တွေအပေါ်အောက်လှုပ်ရှားမှုမြန်လာတဲ့အခါ...
သူ...ညည်းသံသဲ့သဲ့ထွက်ချင်မိပြီလေ...။
ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာကလေးတစ်ယောက်စီနဲ့မို့...အသံထွက်လို့မဖြစ်ဘူးဆိုတာကျောက်စိ်မ်းကနားလည်ပါရဲ့...။
အနှီးဖွေးဖွေးထဲကအငယ်လေးကိုကြည့်တော့...
သူထိန်းကိုင်ပေးထားတဲ့နို့့ဗူးလေးစို့လျက်နဲ့...
အိပ်မောကျချင်နေပြီပဲ...။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့တိုးတိုးလာတဲ့...သွေးကြောတွေရဲ့လိုအင်ဆန္ဒကိုအလိုလိုက်ချင်လာမိပြန်ကာ...
ညည်းညူသံလေးတွေထွက်ချင်လာတဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားကိုခပ်ဟဟဖွင့်ပြီးတော့...
လာပိတ်ထားတဲ့ဦးသျှောင့်လက်ချောင်းလေးတွေကိုလျှာလေးနဲ့လှမ်းထိုးပြီးနမ်းစုပ်မိတော့တယ်...။
အလိုက်တသိနဲ့ဝင်လာတဲ့ဦးသျှောင့်လက်ချောင်းတွေဟာ...
တမဟုတ်ချင်းတံတွေးတွေနဲ့ချောမွေ့လို့...။
သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ကိုယ့်ကျောပြင်ရဲ့အကြားမှာတော့...
လေတိုးပေါက်တစ်ပေါက်တလေမျှမရှိတဲ့အထိ...ကျပ်သိပ်လာခဲ့တယ်...။
ဦးသျှောင့်နှုတ်ခမ်းတွေကသူ့ကျောပြင်အနှံ့
ခပ်စိပ်စိပ်အနမ်းပွင့်တွေချွေချပေးလာခဲ့ကာ...
သူ့ပစ်စတိုကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်တွေကပိုပိုမြန်လာကာ...ခံစားမှုတို့ကရူးလောက်ချင်စရာပါပဲ...။
"ဟာ့.....အင့်.......သျှောင့်.......ဖြေးဖြေး....."
"တိတ်တိတ်နေပါဆို..."
အဲဒါကပါးစပ်ပိတ်ပြီးတော့ပြီးဆုံးလို့ရတဲ့ကိစ္စမို့လို့လား...?....
နောက်ပြီးတော့....ဘောင်းဘီချွတ်မထားတာတောင်မှ...တင်ပါးတွေဆီတိုးကပ်လာတဲ့သူ့လူလေးကချည်သားဘောင်းဘီခံနေတာတောင်မှ...
အထဲဝင်လုနီးနီးခံစားနေရတာ...
ဦးသျှောင်ကဘယ်လိုနေသလဲမသိပေမယ့်...
ကျောက်စိမ်းလုံးဝအဆင်ပြေမနေတော့ဘူး။
"မလုပ်ပါနဲ့တော့.....ဦးသျှောင်ရဲ့....."
တောင်းတောင်းပန်ပန်ဖြစ်လာခဲ့တာ...
အငယ်လေးကညညဆိုခဏခဏနိုးလာတတ်တာကြောင့်ပါပဲ...။
နောက်ပြီးတော့လော့ခ်မချထားတဲ့တံခါးဆီဘယ်သူဖွင့်ဝင်လာမလဲဆိုတာကိုမသိနိုင်ဘူးမလား...။
"ဘာလို့လဲ.....မင်းကောင်းနေရဲ့သားနဲ့....
ပြီးတဲ့အထိလုပ်ပေးမယ်...ဒီအတိုင်းနေ..."
ဦးသျှောင်ပါအဝတ်တွေကျွတ်ကုန်ရင်...
မတော်တဆကြိုးကလေးနိုးလာတဲ့အခါဒုက္ခများမှာစိုးလို့...
သူမချွတ်လိုက်ရဲပါဘူး။
ကျောက်စိမ်းကတော့...အပေါ်ပိုင်းတီရှပ်ကျွတ်သွားတာ...
သူ့ဘက်ကအငယ်လေးကသိပ်မှမမြင်ရသေးတာမို့ပါ...။
ဒီအတိုင်းနေဆိုတဲ့သူ့စကားအတိုင်း...တသွေမတိမ်းလိုက်နာမိပြန်တာ...
ခံစားမှုတွေကိုမထိန်းချုပ်နိုင်တော့တာကြောင့်ပါပဲ...။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဆိုးကနဲဆတ်ကနဲတုန်ရီချင်လာတဲ့အထိ...ဦးသျှောင့်လက်တွေကကျွမ်းကျင်လိမ္မာနေခဲ့တာ...
အဆုံးအစွန်းကိုရောက်ဖို့သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး...။
"နည်းနည်းလေးမြန်ပေးပါလား..."
တောင်းဆိုသံယဲ့ယဲ့လေးကြားလိုက်ရတဲ့...ဦးသျှောင်ကတော့သိလိုက်ပါတယ်...။
ဂိမ်းအိုဗာတော့မယ်ဆိုတာပါပဲ...။
"တိုးတိုးနော်....ငါပါးစပ်နဲ့လုပ်ပေးမယ်..."
နောက်ကနေဘတ်ကနဲ...ကျောက်စိမ်းရဲ့ခါးကိုဆွဲလှည့်ပစ်လိုက်ပြီးတော့ကုန်းရုန်းထကာ....
ဘောင်းဘီကိုအနည်းငယ်အောက်ဆွဲချပြီးပါးစပ်ထဲထည့်လို့ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလှုပ်ရှားပေးလိုက်တယ်...။
မိနစ်ပိုင်းအကြာမှာ....ကျောက်စိမ်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဆတ်ကနဲတစ်ချက်တုန်ပြီး...သူ့ရဲ့ပါးစပ်ထဲမှာပူပူနွေးနွေးအရည်တစ်ချို့ပြည့်တက်လာခဲ့တယ်...။
ဂိမ်းအိုဗာပါပဲ...။
"မမျိုချနဲ့နော်..."
ကျောက်စိမ်းက....
ချက်ချင်းထပြီးတော့...ပြောပေမယ့်...
ဦးသျှောင်ဆိုတဲ့ငါးမွေထိုးကတော့လျှာလေးတောင်နှုတ်ခမ်းကိုသပ်လို့...။
"တပ်သား....သတင်းပို့နောက်ကျတယ်...ဆယ်မှတ်လျော့မယ်...".....လို့ပြောရင်းနဲ့...
ကုတင်ပေါ်ကထ,ကာ....
သန့်စင်ခန်းဘက်ကိုခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ထလျှောက်သွားတယ်...။
အိပ်ယာပေါ်မှာကျောက်စိမ်းကတော့...
ပက်လက်ကလေးကျန်ခဲ့ရင်းနဲ့...
ကြိုးကလေးကိုတလှည့်...အငယ်လေးကိုတလှည့်ကြည့်ပြီးသက်ပြင်းခိုးချမိတယ်...။
ညတိုင်းဒီလိုပြဿနာတက်နေရင်တော့ဒုက္ခပါပဲ...။