ေက်ာင္းေဆာင္အထြက္နားရဲ႕အုတ္ခံု ျမင့္ျမင့္ေလးေပၚမွာ
သူနဲ႔ငတံုးနွစ္ေယာက္တည္း ေျခေထာက္ေတြ
ခ်ၿပီးထိုင္ေနလိုက္သည္။
ငတံုးက သူမေန႔ကငွားလာတ့ဲ
စာအုပ္ကိုစိတ္၀င္တစားဖတ္ေနတာမို႔
ရိေပၚကိုသတိမရ။ၾကာလာေတာ့လည္း
ပ်င္းတ့ဲသူကပဲစကားစရသည္။
"ေရွာင္က်န္႔..."
"ဟန္.."
"ငါ့ကိုၾကည့္ပါအံုး..."
"ေျပာေလ..နားေထာင္ေနတယ္..."
"ငါကမ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ေျပာခ်င္တာ"
သူ႔စကားကိုအာရံုမရေတာ့တ့ဲငတံုးက
စာကိုပဲသဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ေနျပန္သည္။
စုတ္သပ္ကာစာအုပ္ကိုဆြဲလုလိုက္ေတာ့
ငတံုးက မၾကည္သလိုေလးၾကည့္ကာ
"ေပးကြာ...ဘာလုပ္တာလဲ..."
"အိမ္ေရာက္မွဖတ္!"
"အားတ့ဲအခ်ိန္ေလးဖတ္ေနရတာကို
မေနွာင့္ယွက္နဲ႔ကြာ...ျပန္ေပး..."
လွမ္းဆြဲယူေတာ့ ရိေပၚကလ်ွာထုတ္ေျပာင္ျပသည္။
ငတံုးမ်က္ခံုးေလးေတြ က်ံဴ႕ေနတာ
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသား..
"ေပးကြာ..ရိေပၚ..."
ေနာက္ပို႔ထားတ့ဲစာအုပ္ကို ငတံုးက
လွမ္းလုေတာ့ သူလည္း ပိုေ၀းေအာင္ပို႔လိုက္သည္။
"၀မ္ရိေပၚ..ေပး..!!"
အားနဲ႔ ဆြဲလုတ႔ဲ ငတံုး ရဲ႕ကိုဟ္ေလးက
အရိွန္လြန္ၿပီးသူ႔ေပၚထပ္လ်က္သား...
တစ္ေယာက္မ်က္လံုးတစ္ေယာက္
စိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့ ငတံုးမ်က္၀န္းညိဳေတြက
လွလြန္းတာ ၀န္ခံရျပန္သည္။
"အဟမ္း...အ!"
အရွက္ေျပေခိာင္းဟန္းလိုက္ခါမွ သူ႔ကိုယ္ေပၚက
ဖယ္ေပးတ့ဲငတံုးက သူ႔လည္ပင္းေလး
သူပြတ္ကာ ဘာျဖစ္ေနလဲမသိ။
နား႐ြက္ေတြေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးရဲေနသည္။
"ျပန္...ျပန္ေပး.."
သူလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ငတံုးလက္ထဲစာအုပ္ေလး
ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့ ငတံုးက
စာအုပ္ကိုေျပာင္းျပန္ဖတ္ေနသည္။
ၿပီးမွ ျပန္တည့္ရင္း သူ႔ကို အရွက္ေျပ
ရယ္ျပသည္။ငတံုးေၾကာင့္ၿပံဳးမိျပန္ၿပီ။
"Cinderellaေလးက ဖန္ဖိနပ္ေလးကိုဘာလို႔
တစ္ၾကမ္တည္းနဲ႔ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္စီးတတ္တယ္လို႔
မင္းထင္လဲ...!"
"သူစီးဖူးလို႔ေပါ့..."
"သူကဆင္းရဲတယ္ေလ..ၿပီးေတာ့ သူ႔ဖန္ဖိနပ္ေလးက
ေဒါက္ျမင့္ေလး..အ့ဲကေလးမ ဘယ္လိုစီးလဲ
ငါသိခ်င္ေနတယ္...."
ေျပာၿပီးရိေပၚအၾကည့္ေရာက္သြားသည္က
ငတံုးေျခေထာက္ေတြဆီ။
"မင္းဖိနပ္ေပါက္ေနၿပီေရွာင္က်န္႔.."
ငတံုးကသူ႔ဖိနပ္သူငံု႔ျကည့္ရင္းရယ္သည္။
"ေသးေသးေလးပါကြာ..."
"ေသးေသးေလးလဲေပါက္ေနေတာ့ျမင္မေကာင္းဘူးေလ။
မင္းအသစ္မ၀ယ္ဘူးလား..."
"ဟင့္အင္း...ငါပိုက္ဆံစုေနတုန္း"
"ဖိနပ္ေလးတစ္ရံ၀ာေတာ့ မင္းမွာရိွေလာက္ပါတယ္ကြာ."
"ရိွတာကရိွတယ္။မ၀ယ္ျဖစ္တာ။
ငါလိုတ႔ဲေနရာေတြမွာသံုးရင္းနဲ႔
ဖိနပ္ဆီ မေရာက္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့...ေက်ာင္းဖိနပ္က ေစ်းနည္းနည္း
ၿကီးတယ္ကြ..."
သူသက္ျပင္းသာခ်မိသည္။
Cinderellaေလးလိုပဲငတံုးရာ...
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
"ငါ့ကားနဲ႔လိုက္ခ့ဲပါလား..."
ငတံုးကေခါင္းရမ္းသည္။သူ႔လုိလူက
ကားေပၚေခၚေနတာကိုျငင္းတယ္ဆိုတည္းက
ငတံုးရဲ႕IQ အေျခေနကိုမင္းတို႔ေတြးၾကည့္။
"အ့ဲတာဆို မင္းစက္ဘီးေနာက္ကလိုက္မယ္.."
"မင္းကားပါတာပဲ..အ့ဲတာနဲ႔ျပန္ေလကြာ.."
"တစ္ခါပါပဲကြာ...မင္းေနာက္ကလိုက္ခ်င္လို႔.."
ေရွာင္က်န္႔က သက္ျပင္းကိုခပ္ေလးေလးခ်ၿပီး
"တက္..."
ေဆာင္းေလေအးေအးေလးရဲ႕
ခံစားခ်က္ကို ငတံုးေၾကာင့္
သူခံစားတတ္ခ့ဲၿပီ။
လက္နွစ္ဖက္ကိုဆန္႔တန္းရင္း
ေလသန္႔ေတြကိုတ၀ႀကီးရူရိူက္လိုက္ေတာ့
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနကြာ.."
ေရွာင္က်န္႔ ခါးကိုဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့
ရုတ္တရက္လန္႔သြားပံုရတာေၾကာင့္
စက္ဘီးေလးက လမ္းေဘးကို
အနည္းငယ္ယိုင္သြားသည္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
"ငါငယ္ဘ၀ကိုျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ...
ငယ္ငယ္က မာမားနဲ႔ ဒီလိုေလး
စက္ဘီးစီးဖူးတယ္..."
တိတ္ဆိတ္သြားတ့ဲ ေရွာင္က်န္႔လည္း
သူ႔မားကိုသတိရေနမွာမလြဲပါပဲ။
"ဒါငါ့အိမ္..."
"မင္း...ဘယ္မွာအိပ္တာလဲ.."
"ဒီမွာ.."
အခန္းေသးေသးေလးရဲ႕ ၾကမ္းျပင္မွာ
ခင္းထားတ့ံဲ တစ္ေယာက္စာ
ေမြ့ယာ အေပါစားေလးကိုလက္ညိဳးထိုးျပေတာ့
ရိေပၚ အ့ံၾသမိသည္။
ဒီလိုမ်ိဴးကို ရိေပၚတို႔အိမ္ကအလုပ္သမားေတြေတာင္
မအိပ္ၾကဘူး...
"ထိုင္လို႔ရတ႕ဲေနရာမွာထိုင္...ငါရွင္းစရာရိွေသးလို႔.."
အခန္းျပင္ဘက္ထြက္သြားေတာ့ သူလည္း
ငတံုးအခန္းကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္မိသည္။
သူ႔အခန္းက ေရခ်ိဴးခန္းေလာက္ပဲ က်ယ္တ့ဲ
ငတံုးအခန္းမွာ အ၀တ္ထည့္ Roll boxေလး
တစ္ခုနဲ႔ စာၾကည့္စားပြဲေသးေသးေလးတစ္ခု။
ထိုစားပြဲေပၚမွာ ကေလးေလးနစ္ေယာက္နဲ႔
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၿပံဳးလွလွေတြ။
ေသခ်ာတာ ငတံုးေလးျဖစ္မယ္ထင္ပါ့။
ငတံုးက ငယ္ရုပ္မေပ်ာက္ေသးတ့ဲ အေခ်ာေလး။
"ေရွာင္က်န္႔...!!!"
ေအာ္သံစူးစူးနဲ႔ အေပါက္၀က
ေခၚသံေၾကာင့္ သူမ်က္ခံုးက်ံဴ႕ကာ
ျပန္ၾကည့္မိသည္။အ့ဲလို ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္
ထြက္တ့ဲအသံေတြဆို အရမ္းမုန္းတာပဲ။
"ဘယ္သူလဲမသိဘူး..."
ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ ေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုေတြ႕ေတာ့ အသံေပ်ာ့သြားသည္။
Hk...လူေတြမ်ား အေပၚယံနဲ႔တင္
ေျပာင္းလဲတာ သိသာခ်က္...
"မင္းကဘယ္သူလဲ..."
"ေရွာင္က်န္႔ရဲ႕ညီမတစ္၀မ္းကြဲေစြ႕ရီပါ.."
မ်က္ခံုးကိုသာ တက္နိုင္သမ်ွ
က်ံဴ႕ထားလိုက္သည္။
သူလံုး၀သေဘာမက်ပါ...
ေမာင္နွမအရင္းဆိုရင္ေတာင္ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးသား
လူေတြအေနနဲ႔ စည္းကမ္းေတာ့
ရိွသင့္တယ္ေလ။စာေတြပဲဖတ္ေနတ႔ဲ
ငတံုးက ဒါေတြက်မသိေတာ့ဘူးလား..
"ဘာလာလုပ္တာလဲေစြ႕ရီ..."
ဆိုဂ်ဴပုလင္းေတြပိုက္ၿပီးျပန္လာတ့ဲ
ငတံုးေၾကာင့္ သူ႔အလိုမက်မႈက
ပိုမ်ားလာရသည္။ ဘယ္လို
အမိႈက္လိုလူေတြလဲ...
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး...ေနာက္မွေျပာေတာ့မယ္။
သြားလိုက္ပါအံုးမယ္ ေမာင္ေခ်ာေလး.."
မ်က္နွာခ်ိဴေသြံးထြက္သြားတ့ဲ
သူမကို လိုတာထက္ပိုၿပီး ခပ္တင္းတင္း
ၾကည့္ေပးလိုက္သည္။
"Sorry!!ငါ့ညီမေၾကာင့္ စိတ္အေနွာင့္ယွက္
ျဖစ္သြားတာလား..သူကအ့ဲလိုပဲ."
ေျပာၿပီး ဆိုဂ်ဴပုလင္းေတြကို ေဘးနားက
အိတ္ႀကီးထဲထည့္ေနျပန္သည္။ငတံုးလုပ္ေနတာေတြ
သူတစ္ခုမွလိုက္မမိီွေတာ့သည္ထိ။
"အ့ဲတာဘာေတြလဲ.."
"ပုလင္းခြံေတြေလ..ေရာင္းစားလို႔ရတယ္.."
"အခုမင္းက အမိႈက္ေကာက္ပါလုပ္ေနတာလား"
"ဘာလို႔လဲ..."
"ဒီအလုပ္ေတြက ဘယ္ေလာက္နိမ့္က်လဲသိလား"
ရုတ္ခ်ည္းတည္သြားတ့ဲငတံုးမ်က္နွာေၾကာင့္
စိတ္တိုသြားၿပီဆိုတာသိေပမ့ဲ
သူလက္မေလ်ာ့မိ။ေသခ်ာတာကေတာ့
ငတံုးအခုလိုလုပ္ေနတာေတြကို သူလံုး၀
မႀကိဳက္ပါ။မလုပ္ေစခ်င္တာဆိုမွန္မည္။
"ငါ့လိုအမိႈက္ေရာင္း္တ့ဲေကာင္နဲ႔
သူငယ္ခ်င္းမျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္းလည္း
မင္းသေဘာပဲ...ငါတားမွမဟုတ္ဘူး.."
တားမွာမဟုတ္ဘူး တ့ဲ။
ငတံုးက သူငယ္ခ်င္းစိတ္ဆိုးရင္ေတာင္
ေခ်ာ့ဖို႔စိတ္ကူးမရိွဘူးတ့ဲလား။
စိတ္တိုသြားတ့ဲ နွလံုးအစံုက
သူ႔မ်က္၀န္းေတြပါစိုစြတ္လာူည္။
ဘာလို႔ငိုရမွာလဲ။တန္ဖိုးမထားတတ္တ့ဲ
လူတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔.
..
"မင္းကအၿမဲအ့ဲလိုပဲ..မင္းထင္တာပဲေျပာတယ္။
ငါေျပာတ့ဲအဓိပၸါယ္ကိုနားမလည္ဘူး။
မင္းသိလား...မင္းကိုငါ့နားမွာ
ထားရတာ သစ္ပင္ႀကီးနဲ႔သူငယ္ခ်င္း
လုပ္ေနရသလိုဘဲ..မင္းငါ့ကို
တကယ္မခင္ဘူးေရွာင္က်န္႔..."
အမိႈက္အိတ္ႀကီးကို ေျခေထာက္နဲ႔ကန္လိုက္ၿပီး
အိမ္ပုေလးထဲက ထြက္လာလိုက္သည္။
သူတို႔ အသံေတြကိုေခ်ာင္းနားေထာင္ေနတ႔ဲ
အမိႈက္ေတြကေတာ့ ရိေပၚကိုျမင္တာနဲ႔
ရယ္ျပရွာသည္။
ဂရုမစိုက္စြာလွည့္ထြံက္လာလိုက္ေတာ့
အိမ္ေရွ႕မွာ Bodyguardေတြက
အသင့္ေရာက္ေနၾကၿပီ။
ကားထဲေျခစံုပစ္၀င္ထိုင္ရင္း ေျပာလိုက္သည္က
တစ္ေနရာတည္း။
"မာမားဆီေမာင္းေပး..."
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
ရန္ျဖစ္ျပန္ၿပီ ေစာင္ခေလးေတြက😑
•Part 15•
ကျောင်းဆောင်အထွက်နားရဲ့အုတ်ခုံ မြင့်မြင့်လေးပေါ်မှာ
သူနဲ့ငတုံးနှစ်ယောက်တည်း ခြေထောက်တွေ
ချပြီးထိုင်နေလိုက်သည်။
ငတုံးက သူမနေ့ကငှားလာတဲ့
စာအုပ်ကိုစိတ်ဝင်တစားဖတ်နေတာမို့
ရိပေါ်ကိုသတိမရ။ကြာလာတော့လည်း
ပျင်းတဲ့သူကပဲစကားစရသည်။
"ရှောင်းကျန့်..."
"ဟန်.."
"ငါ့ကိုကြည့်ပါအုံး."
"ပြောလေ။နားထောင်နေတယ်..."
"ငါကမျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ပြောချင်တာ"
သူ့စကားကိုအာရုံမရတော့တဲ့ငတုံးက
စာကိုပဲသဲကြီးမဲကြီးဖတ်နေပြန်သည်။
စုတ်သပ်ကာစာအုပ်ကိုဆွဲလုလိုက်တော့
ငတုံးက မကြည်သလိုလေးကြည့်ကာ
"ပေးကွာ...ဘာလုပ်တာလဲ?"
"အိမ်ရောက်မှဖတ်!"
"အားတဲ့အချိန်လေးဖတ်နေရတာကို
မနှောင့်ယှက်နဲ့ကွာ...ပြန်ပေး"
လှမ်းဆွဲယူတော့ ရိပေါ်ကလျှာထုတ်ပြောင်ပြသည်။မကျေမချမ်း ဖြစ်နေတာကြောင့်
ငတုံးမျက်ခုံးလေးတွေ ကျူံ့နေတာက
ချစ်ဖို့ကောင်းသား..
"ပေးကွာ ရိပေါ်..."
နောက်ပို့ထားတဲ့စာအုပ်ကို ငတုံးက
လှမ်းလုတော့ သူလည်း ပိုဝေးအောင်ပို့လိုက်သည်။
"၀မ်ရိပေါ်..ပေး..!!"
အားနဲ့ ဆွဲလုတဲ့ ငတုံး ရဲ့ကိုယ်လေးက
အရှိန်လွန်ပြီးသူ့ပေါ်ထပ်လျှက်သား။
တစ်ယောက်မျက်လုံးတစ်ယောက်
စိုက်ကြည့်နေမိတော့ ငတုံးမျက်ဝန်းညိုတွေက
လှလွန်းတာ ၀န်ခံရပြန်သည်။
"အဟမ်း...အ!"
အရှက်ပြေခေိာင်းဟန်းလိုက်ခါမှ သူ့ကိုယ်ပေါ်က
ဖယ်ပေးတဲ့ငတုံးက သူ့လည်ပင်းလေး
သူပွတ်ကာ ဘာဖြစ်နေလဲမသိ။
နားရွက်တွေတော့တော်တော်လေးရဲနေသည်။
"ပြန်...ပြန်ပေး.."
သူလည်း ရှက်ရှက်နဲ့ငတုံးလက်ထဲစာအုပ်လေး
ထိုးထည့်လိုက်တော့ ငတုံးက
စာအုပ်ကိုပြောင်းပြန်ဖတ်နေသည်။
ပြီးမှ ပြန်တည့်ရင်း သူ့ကို အရှက်ပြေ
ရယ်ပြသည်။ငတုံးကြောင့်ပြုံးမိပြန်ပြီ။
"Cinderellaလေးက ဖန်ဖိနပ်လေးကိုဘာလို့
တစ်ကြိမ်တည်းနဲ့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်စီးတတ်တယ်လို့
မင်းထင်လဲ...!"
"သူစီးဖူးလို့ပေါ့..."
"သူကဆင်းရဲတယ်လေ။ပြီးတော့ သူ့ဖန်ဖိနပ်လေးက
ဒေါက်မြင့်လေး။အဲ့ကလေးမ ဘယ်လိုစီးလဲ
ငါသိချင်နေတယ်...."
ပြောပြီးရိပေါ်အကြည့်ရောက်သွားသည်က
ငတုံးခြေထောက်တွေဆီ။
"မင်းဖိနပ်ပေါက်နေပြီ ရှောင်းကျန့်.."
ငတုံးကသူ့ဖိနပ်သူငုံ့ကြည့်ရင်းရယ်သည်။
"သေးသေးလေးပါကွာ..."
"သေးသေးလေးလဲပေါက်နေတော့မြင်မကောင်းဘူးလေ။
မင်းအသစ်မ၀ယ်ဘူးလား?"
"ဟင့်အင်း...ငါပိုက်ဆံစုနေတုန်း"
"ဖိနပ်လေးတစ်ရံစာတော့ မင်းမှာရှိလောက်ပါတယ်ကွာ."
"ရှိတာကရှိတယ်။မ၀ယ်ဖြစ်တာ။
ငါလိုတဲ့နေရာတွေမှာသုံးရင်းနဲ့
ဖိနပ်ဆီ မရောက်ဘူးဖြစ်နေတယ်။
ပြီးတော့...ကျောင်းဖိနပ်က ဈေးနည်းနည်း
ကြီးတယ်ကွ"
သူသက်ပြင်းသာချမိသည်။
Cinderellaလေးလိုပဲငတုံးရာ...
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
"ငါ့ကားနဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား..."
ငတုံးကခေါင်းရမ်းသည်။သူ့လိုလူက
ကားပေါ်ခေါ်နေတာကိုငြင်းတယ်ဆိုတည်းက
ငတုံးရဲ့IQ အခြေအနေကိုမင်းတို့တွေးကြည့်။
"အဲ့တာဆို မင်းစက်ဘီးနောက်ကလိုက်မယ်.."
"မင်းကားပါတာပဲ။အဲ့တာနဲ့ပြန်လေ.."
"တစ်ခါပါပဲကွာ။မင်းနောက်ကလိုက်ချင်လို့.."
ရှောင်ကျန့်က သက်ပြင်းကိုခပ်လေးလေးချပြီး
"တက်..."
ဆောင်းလေအေးအေးလေးရဲ့
ခံစားချက်ကို ငတုံးကြောင့်
သူခံစားတတ်ခဲ့ပြီ။
လက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်တန်းရင်း
လေသန့်တွေကိုတ၀ကြီးရူရိူက်လိုက်တော့
"ငြိမ်ငြိမ်နေကွာ.."
ရှောင်ကျန့် ခါးကိုဆွဲဖက်လိုက်တော့
ရုတ်တရက်လန့်သွားပုံရတာကြောင့်
စက်ဘီးလေးက လမ်းဘေးကို
အနည်းငယ်ယိုင်သွားသည်။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ..."
"ငါငယ်ဘ၀ကိုပြန်ရောက်သွားသလိုပဲ။
ငယ်ငယ်က မာမားနဲ့ ဒီလိုလေး
စက်ဘီးစီးဖူးတယ်..."
တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ ရှောင်းကျန့်လည်း
သူ့မားကိုသတိရနေမှာမလွဲပါပဲ။
"ဒါငါ့အိမ်..."
"မင်းဘယ်မှာအိပ်တာလဲ.."
"ဒီမှာ.."
အခန်းသေးသေးလေးရဲ့ ကြမ်းပြင်မှာ
ခင်းထားတဲံ့ တစ်ယောက်စာ
မွေ့ယာ အပေါစားလေးကိုလက်ညိုးထိုးပြတော့
ရိပေါ် အံ့သြမိသည်။
ဒီလိုမျိူးကို ရိပေါ်တို့အိမ်ကအလုပ်သမားတွေတောင်
မအိပ်ကြဘူး...
"ထိုင်လို့ရတဲ့နေရာမှာထိုင်။ငါရှင်းစရာရှိသေးလို့.."
အခန်းပြင်ဘက်ထွက်သွားတော့ သူလည်း
ငတုံးအခန်းကိုလှည့်ပတ်ကြည့်မိသည်။
ရိပေါ်ရဲ့ ရေချိူးခန်းလောက်ပဲ ကျယ်တဲ့
ငတုံးအခန်းမှာ အ၀တ်ထည့် Roll boxလေး
တစ်ခုနဲ့ စာကြည့်စားပွဲသေးသေးလေးတစ်ခု။
ထိုစားပွဲပေါ်မှာ ကလေးလေးနစ်ယောက်နဲ့
မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အပြုံးလှလှတွေ။
သေချာတာ ငတုံးလေးဖြစ်မယ်ထင်ပါ့။
ငတုံးက ငယ်ရုပ်မပျောက်သေးတဲ့ အချောလေး။
"ရှောင်းကျန့်...!!!"
အော်သံစူးစူးနဲ့ အပေါက်ဝက
ခေါ်သံကြောင့် သူမျက်ခုံးကျူံ့ကာ
ပြန်ကြည့်မိသည်။အဲ့လို ခပ်ဆောင့်ဆောင့်
ထွက်တဲ့အသံတွေဆို အရမ်းမုန်းတာပဲ။
"ဘယ်သူလဲမသိဘူး..."
ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ ကောင်မလေး
တစ်ယောက်က သူ့ကိုတွေ့တော့ အသံပျော့သွားသည်။
ဟက်...လူတွေများ အပေါ်ယံနဲ့တင်
ပြောင်းလဲတာ သိသာချက်။
"မင်းကဘယ်သူလဲ?"
"ရှောင်ကျန့်ရဲ့ညီမတစ်ဝမ်းကွဲစွေ့ရီပါ.."
မျက်ခုံးကိုသာ တက်နိုင်သမျှ
ကျူံ့ထားလိုက်သည်။
သူလုံးဝသဘောမကျပါ...
မောင်နှမအရင်းဆိုရင်တောင် အရွယ်ရောက်ပြီးသား
လူတွေအနေနဲ့ စည်းကမ်းတော့
ရှိသင့်တယ်လေ။စာတွေပဲဖတ်နေတဲ့
ငတုံးက ဒါတွေကျမသိတော့ဘူးလား?
"ဘာလာလုပ်တာလဲစွေ့ရီ?"
ဆိုဂျူပုလင်းတွေပိုက်ပြီးပြန်လာတဲ့
ငတုံးကြောင့် သူ့အလိုမကျမှုက
ပိုများလာရသည်။ ဘယ်လို
အမှိုက်လိုလူတွေလဲ?
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး...နောက်မှပြောတော့မယ်။
သွားလိုက်ပါအုံးမယ် မောင်ချောလေး"
မျက်နှာချိူသွေးပြီး ထွက်သွားတဲ့
သူမကို လိုတာထက်ပိုပြီး ခပ်တင်းတင်း
ကြည့်ပေးလိုက်သည်။
"Sorry!!ငါ့ညီမကြောင့် စိတ်အနှောင့်ယှက်
ဖြစ်သွားတာလား။သူကအဲ့လိုပဲ."
ပြောပြီး ဆိုဂျူပုလင်းတွေကို ဘေးနားက
အိတ်ကြီးထဲထည့်နေပြန်သည်။ငတုံးလုပ်နေတာတွေ
သူတစ်ခုမှလိုက်မမှီတော့သည်ထိ။
"အဲ့တာဘာတွေလဲ?"
"ပုလင်းခွံတွေလေ။ရောင်းစားလို့ရတယ်.."
"အခုမင်းက အမှိုက်ကောက်ပါလုပ်နေတာလား"
"ဘာလို့လဲ?"
"ဒီအလုပ်တွေက ဘယ်လောက်နိမ့်ကျလဲသိလား"
ရုတ်ချည်းတည်သွားတဲ့ငတုံးမျက်နှာကြောင့်
စိတ်တိုသွားပြီဆိုတာသိပေမဲ့
သူလက်မလျော့မိ။သေချာတာကတော့
ငတုံးအခုလိုလုပ်နေတာတွေကို သူလုံးဝ
မကြိုက်ပါ။မလုပ်စေချင်တာဆိုမှန်မည်။
"ငါ့လိုအမှိုက်ရောင်းတဲ့ကောင်နဲ့
သူငယ်ချင်းမဖြစ်ချင်ဘူးဆိုရင်းလည်း
မင်းသဘောပဲ...ငါတားမှမဟုတ်ဘူး။"
တားမှာမဟုတ်ဘူး တဲ့။
ငတုံးက သူငယ်ချင်းစိတ်ဆိုးရင်တောင်
ချော့ဖို့စိတ်ကူးမရှိဘူးတဲ့လား။
စိတ်တိုသွားတဲ့ နှလုံးအစုံက
သူ့မျက်ဝန်းတွေပါစိုစွတ်လာသည်။
ဘာလို့ငိုရမှာလဲ။တန်ဖိုးမထားတတ်တဲ့
လူတစ်ယောက်အတွက်နဲ့...
"မင်းကအမြဲအဲ့လိုပဲ..မင်းထင်တာပဲပြောတယ်။
ငါပြောတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကိုနားမလည်ဘူး။
မင်းသိလား...မင်းကိုငါ့နားမှာ
ထားရတာ သစ်ပင်ကြီးနဲ့သူငယ်ချင်း
လုပ်နေရသလိုဘဲ။မင်းငါ့ကို
တကယ်မခင်ဘူး ရှောင်းကျန့်..."
အမှိုက်အိတ်ကြီးကို ခြေထောက်နဲ့ကန်လိုက်ပြီး
အိမ်ပုလေးထဲက ထွက်လာလိုက်သည်။
သူတို့ အသံတွေကိုချောင်းနားထောင်နေတဲ့
လူ့အမှိုက်တွေကတော့ ရိပေါ်ကိုမြင်တာနဲ့
ရယ်ပြရှာသည်။
ဂရုမစိုက်စွာလှည့်ထွက်လာလိုက်တော့
အိမ်ရှေ့မှာ Bodyguardတွေက
အသင့်ရောက်နေကြပြီ။
ကားထဲခြေစုံပစ်ဝင်ထိုင်ရင်း ပြောလိုက်သည်က
တစ်နေရာတည်း။
"မာမားဆီမောင်းပေး..."
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
ရန်ဖြစ်ပြန်ပြီ စောင်ခလေးတွေက😑