ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(127)
ဘာလိုလိုနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းအသက္ 22 ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ေရာက္ေတာ့မွာပဲ...။
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဘာေပးရရင္ေကာင္းမလဲလို႔ေတြးေနရင္းနဲ႔...
ဝူးကနဲထြက္သြားတဲ့ဆိုင္ကယ္ေလးကိုျမင္ေတာ့...
ဟုတ္ၿပီ....ၿပိဳင္ကားေလးဝယ္ေပးရမယ္။
အဲဒါဆိုဆိုင္ကယ္မစီးျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့...။
ေတြးေနရင္းနဲ႔ၿပိဳင္ကားဘက္စိတ္ေရာက္ၿပီးေတာ့...
တညလံုးအင္တာနက္မွာအသည္းအသန္ကားေတြရွာၾကည့္ေတာ့တာပဲ...။
အဲဒီေန႔ဂ်ဴတီၿပီးလို႔အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ...
ေျခေထာက္မွာပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကိုျမင္လိုက္ရေတာ့...တကိုယ္လံုးထူပူသြားရတယ္...။
"ဘာျဖစ္တာလဲ...ေက်ာက္စိမ္း..."
"ဆိုင္ကယ္လဲလို႔ပါ....မေန႔ကအိမ္အျပန္မွာေလ...ဒီအတိုင္းတစ္ေယာက္ထဲလမ္းအခ်ိဳးမွာမူးကနဲျဖစ္သြားၿပီးေတာ့...လဲသြားတာ...ဘာမွမျဖစ္ဘူး..."
"က်စ္...အဲဒါေတြပဲ...
မင္းဒီတစ္ပတ္ထဲမွာဒဏ္ရာအနာတရခ်ည္းပဲ...
ဂ႐ုစိုက္ပါဆိုတဲ့ဟာကို...
စကိတ္စီးထားလို႔ရတဲ့ဒဏ္ရာေတာင္မေပ်ာက္ေသးဘူး...."
ပြစိပြစိနဲ႔...ထံုးစံအတိုင္း...ရွည္ေနျပန္တာ...
တခ်ိန္လံုးအဲဒီေျခေထာက္ကိုပဲအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔...
"တတိယထပ္ကေနခဏခဏဆင္းလိုက္တက္လိုက္မလုပ္နဲ႔.....
တခုခုလိုရင္...ဖုန္းနဲ႔လွမ္းေျပာလိုက္...
ေမေမေလးတို႔ကိုမွာထားမယ္..."
ၿပီးေတာ့လည္းခ်က္ခ်င္းပဲအလုပ္မွာခြင့္ယူေပးျပန္တာ...တပတ္တိတိေပးနားဖို႔...
"ဟာ...တပတ္ေတာင္မလိုပါဘူး...
သံုးရက္ေလာက္ဆိုလမ္းေလွ်ာက္လို႔ရၿပီပဲကို"
"မရွည္နဲ႔.....ဒူးမွာျဖစ္သြားရင္ေတာ္ရံုမေကာင္းဘူး၊ ငါအ႐ိုးအေၾကာမဟုတ္ေပမယ့္သိတယ္......
ဖယ္.....အဲဒါကိုေသခ်ာၾကည့္ရမယ္..."
"ေတာ္ပါေတာ့....ေဆးေသခ်ာထည့္ၿပီးပတ္တီးစည္းၿပီးၿပီဥစၥာ...,"
"မရဘူး.....ၾကည့္မယ္..."
အတင္းေတြဆြဲၿပီးပတ္တီးေျဖၾကည့္ေနတာ...တားလို႔လဲမရဘူး။
"ညက်ရင္မင္းဖ်ားလိမ့္မယ္...ေသခ်ာတယ္.....
မျဖစ္ဘူး...ငါအလုပ္နားလိုက္မယ္..."
ဘယ္သူမွဘာမွဝင္ေျပာလို႔မရဘဲနဲ႔...ေန႔လဲေသခ်ာမအိပ္ဘဲ၊ ညဘက္ေတြလဲခဏခဏထ,ၾကည့္ေနတာနဲ႔.....ဦးေသွ်ာင္တို႔တကယ္......လြယ္မေနဘူး။
လူကိုအေနခက္တဲ့အထိခ်စ္တတ္ေနခဲ့တာ...။
xxxxx
ေမြးေန႔လုပ္တာမ်ိဳးေတြသိပ္မရွိေပမယ့္...
ဦးေသွ်ာင္ကေက်ာက္စိမ္းအတြက္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတာ့ေသခ်ာေပးတတ္သည္။
မနက္ပိုင္းေတာ့အိမ္မွာပဲႀကိဳးကေလးတို႔နဲ႔အတူေခါက္ဆြဲစားၿပီးကိတ္မုန္႔ေသးေသးေလးခြဲျဖစ္ခဲ့တယ္...။
ညေနဘက္က်မွ...ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ကိုအျပင္ခဏေခၚထုတ္ခဲ့ၿပီးေတာ့တစံုတခုကိုသူ႔လက္ထဲထည့္ေပးတယ္...။
လက္ထဲကိုေရာက္လာခဲ့တဲ့....ကားေသာ့ေလးကိုေက်ာက္စိမ္းကျပဴးၿပဲၾကည့္ၿပီးနားမလည္....
"ေမြးေန႔လက္ေဆာင္....ဒီေန႔ကစၿပီးဆိုင္ကယ္ကိုစြန္႔လႊတ္လိုက္ေတာ့....အိုေကလား..."
အစကတည္းကစြန္႔လႊတ္ဖို႔လုပ္ထားၿပီးသားပါပဲ။
ဆိုင္ကယ္လဲတဲ့ေန႔က...ႀကိဳးကေလးနဲ႔အတူသာျဖစ္ေနခဲ့ရင္ဆိုတဲ့စိတ္ဝင္လာတာ...ေက်ာင္းပို႔ရင္ဆိုင္ကယ္ထပ္မစီးေတာ့ဘူးလို႔ပဲဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးသားပါ...။
"အင္း..."
လို႔ပဲေခါင္းညိတ္ျဖစ္လိုက္ရင္းနဲ႔...
ကားေလာ့ခ္ေျဖတဲ့ခလုတ္ေလးႏွိပ္လိုက္တာ...
ကားစင္တာထဲကၿပိဳင္ကားအနက္ေလးဆီကေနအခ်က္ျပမီးကလင္းေလသည္။
"မင္းအနက္ႀကိဳက္မယ္ထင္လို႔...."
"ႀကိဳက္တယ္..."
သူ႔ကားေလးကိုေတာင္မလဲျဖစ္ဘဲနဲ႔ကားအသစ္ထပ္ဝယ္ေပးေတာ့...
ရင္ထဲမွာၾကည္ႏူးေနခဲ့ရင္း......
ေက်ာက္စိမ္းကကားေမာင္းၾကည့္ၿပီးျပံဳးစိစိ...။
"ငါတို႔...ဒိတ္လုပ္ရေအာင္...rainbow bridge ကိုေမာင္းလိုက္"
ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာရွိတဲ့...diver city playground ရဲ႕အနားက rainbow bridge ဆိုတာ.....
ညဘက္ေတြမွာမီးေရာင္စံုနဲ႔သိပ္လွတတ္တာပါ။
မိနစ္နဲ႔စကၠန္႔လက္တံတို႔ 12 ကိုၿပိဳင္တူေရာက္လာတိုင္း...
မီးေရာင္စံုလင္းလာတတ္သည္။
အဲဒီတံတားကိုေသခ်ာျမင္ေနရတဲ့.....လမ္းက်ဥ္းေလးထဲကကားပါကင္မွာကားကိုရပ္ပစ္ခဲ့ရင္း...
အထိႏွစ္ေယာက္သားျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္႐ိုးရာေလွစီးလို႔ညစာစားျဖစ္ခဲ့တယ္...။
တခါမွအဲဒီလိုမထြက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္...
တခါတေလ....ထြက္ၾကည့္ေတာ့လည္းမဆိုးပါဘူး....လို႔...ေတြးေနရင္း...ေက်ာက္စိမ္းကခိုးျပံဳးလို႔...။
ႀကိဳတင္ၿပီးဘိုကင္တင္ထားမွအဆင္ေျပတဲ့...မီးပံုးေလးေတြခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ေလွထဲမွာစားပြဲအေသးေလးေတြဟိုဟိုဒီဒီရွိေနကာ...ေလွကအေတာ္က်ယ္ပါသည္။
ျမင္ရသမွ်ကစံုတြဲေတြပဲပိုမ်ားေနေတာ့လည္းေက်ာက္စိမ္းေနလို႔မတတ္ျပန္ဘူး။
ဒီေန႔မွ...လူေတြကလည္းမ်ားလိုက္တာ.....။
"ငါ့ေမေမဆီကဘာရသလဲ...."
အၿမဲလိုလိုေမေမကေက်ာက္စိမ္းကိုဆိုအဖိုးတန္လက္ေဆာင္ေသခ်ာေပးတတ္တာေၾကာင့္...
ေမးၾကည့္တာပါ...။
"အင္း...ဒီတစ္ႏွစ္ဘာမွမရေသးဘူး.."
"ေမ့ေနတာေနမွာ..."
စားပြဲထိုးေကာင္ေလးေရာက္လာေတာ့...ရွန္ပိန္ေကာင္းေကာင္းေလးမွာေပးသည္။
ၿပီးေတာ့ဘာမွန္းမသိတဲ့တခုခုကို menu book ထဲထည့္ၫွပ္ေပးလိုက္၏။
ေရွ႕က္ိုရွန္ပိန္တစ္ပုလင္းေရာက္လာေတာ့ေဖာက္ထည့္ေပးရင္း...
"နည္းနည္းပဲေသာက္ေနာ္..."
ျဖစ္ေအာင္ကိုတားလိုက္ေသးတာ...
ဒါကိုေက်ာက္စိမ္းကလည္းျဖစ္ေအာင္မ်က္ေစာင္းထိုးေသးတယ္....။
ခဏၾကာေတာ့.....အိမ္သာသြားဦးမယ္ဆိုၿပီးဦးေသွ်ာင္ကလွည့္ထြက္သြားတာ...
သိပ္ၾကာေနၿပီးမွဂစ္တာသံတစ္ခ်က္ၾကားရေတာ့...
ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲေရွ႕နားကဂစ္တာနဲ႔ဒရမ္ေတြထားတဲ့ေနရာေလးကိုၾကည့္မိတယ္...။
ဟင္...ဦးေသွ်ာင္က...အဲဒီမွာ....ဂစ္တာတလံုးနဲ႔...ထိုင္ေနရင္းသူ႔ဆီလွမ္းျပံဳးျပကာလက္ကေလးတစ္ဖက္ေဝွ႕ယမ္းျပ၏။
မေယာင္မလည္နဲ႔ျပန္ေဝွ႕ယမ္းျပရမလား...
စဥ္းစားတုန္း....
ေဘးနားကအားလံုးရဲ႕မ်က္လံုးကသူ႔စားပြဲဆီပဲေရာက္လာကာ...
အုအုအအနဲ႔ပဲျပန္ေဝွ႕ယမ္းျပလိုက္ရတယ္...။
အား....ဘယ္လိုခံစားခ်က္ႀကီးတုန္း...။
"ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ေယာက္တည္းေသာသူအတြက္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္သီခ်င္းေလးဆိုခ်င္လို႔ပါ..."
သိပ္ၿပီးၾကည္သာေနတဲ့အသံေလးကမိုက္ခ႐ိုဖုန္းထဲမွာေတာင္ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနခဲ့တယ္...။
သူဆိုတဲ့သီခ်င္းက...အလင္းတန္းေလး...တဲ့...။
(ေနာက္သံသရာအဆက္ဆက္အထိ
ေန႔ရက္တိုင္းကို
အျမတ္တႏိုးနဲ႔တန္ဖိုးထားမယ္...
တစ္စကၠန္႔တိုင္းကို
ႏွလံုးသားနဲ႔ရင္းၿပီးျဖတ္သန္းမယ္...
We are made to love....)
[ကူးေရးေပးရမွာေတာင္အရမ္းပ်င္းလို႔...ကိုယ့္ဘာသာရွာဖတ္ၾကပါေနာ္...
ဆရာေရွာင္းရဲ႕ light spot ပါ။
😂😂😂]
ေအးေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔အာဏာျပင္းတဲ့ဦးေသွ်ာင့္အသံေလးေၾကာင့္...
ခန္းမတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္လို႔...။
ခံုပုေလးေပၚက႐ိုး႐ိုးရွပ္အက်ႌအျဖဴနဲ႔ဦးေသွ်ာင့္ပံုရိပ္ေလးကေတာ့...
အရွိန္ဝါမ်ိဳးစံုနဲ႔ခန္႔ညားထည္ဝါေနခဲ့၏။
ဆြဲေဆာင္မႈရွိလြန္းတဲ့အသံေလးနဲ႔....သူ႔သီခ်င္းေလးအဆံုးမွာလက္ခုပ္သံမ်ားစြာနဲ႔...
"အသံေလးကေအးၿပီးၿငိမ္လိုက္တာ....".....လို႔ခ်ီးမြမ္းၾကေလသည္။
ေယာင္နနနဲ႔...အေမာင္ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့...
ထိုင္ရမလိုထေျပးရမလိုပဲ...။
ဦးေသွ်ာင္သူ႔အနားျပန္ေရာက္လာတဲ့အထိ...
ေယာင္နနနဲ႔....။
"အဟြန္႔...တုန္လႈပ္ေနတာလား...ရင္ခုန္ေနတာလား...
အဲလိုခ်ည္းမတိုးတက္လာရင္ေတာ့မျဖစ္ေသးဘူး....."
ေျပာလက္စနဲ႔...ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔နႈတ္ခမ္းေလးဆီကိုကုန္းနမ္းပစ္လိုက္ေတာ့......
ခန္းမတစ္ခုလံုး...ဝိုး.!...ကနဲ....ဝါး..!...ကနဲေတြျဖစ္ကုန္ေရာ....။
အားလံုးကလက္ခုပ္ပါထ,တီးၾကတာ.....
"ခ်စ္တယ္ေျပာလိုက္ပါ..."........တဲ့......။
အား...!...ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရမလဲ...။
ဦးေသွ်ာင္....မင္း...တအားျပႆနာရွာတာပဲ...။
ဘုၾကည့္ျပန္ၾကည့္ေပးၿပီးေတာ့......နႈတ္ခမ္းကိုေျပးနမ္းပစ္လိုက္သည္။
လူတစ္ကိုယ္လံုးရွိန္းဖိန္းၿပီးေတာ့...ေနလို႔မရေတာ့ဘဲ....
အဲဒီေလွကိုေတြ႕တဲ့ေနရာမွာရပ္ၿပီးေတာ့ဆင္းက်န္ေနခဲ့ခ်င္တာ...အဆင္မေျပလို႔ေအာင့္ထားရတယ္။
ႏွစ္နာရီဆိုတဲ့အခ်ိန္ကိုသိပ္ၾကာတယ္လို႔ထင္မိတာ...
ဘဝမွာပထမဦးဆံုးပဲ...။
ျမန္ျမန္အခ်ိန္ကုန္ပါေတာ့လို႔ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္း...ရွန္ပိန္ကိုတဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ေမာ့ေသာက္ပစ္တယ္...။
ဒီေလွထဲဆက္ထိုင္ေနရင္အ႐ူးလက္မွတ္ရသြားႏိုင္တာမို႔...
ကမ္းကပ္မယ့္အခ်ိန္ကိုပဲေစာင့္ေနလိုက္ရတယ္။
ကမ္းကပ္တာနဲ႔လွစ္ကနဲဆင္းေျပးရတာပဲ....။
အားလံုးဝိုင္းျကည့္တဲ့ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္လို႔...။
ဒါေပမယ့္.....စပ႐ိုက္စ္က်န္ေသးတယ္....တဲ့....။
တံတားကိုျမင္ရတဲ့ျမစ္ကမ္းေဘးကကားပါကင္ထဲျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔...ကားအျပင္မွာခဏေလးရပ္ေနခဲ့တာ.....
"ဖက္ထားခ်င္လို႔..."
ေအးေဆးၿပီးရွတတဲ့ေလသံေလးနဲ႔နားရြက္ေလးတစ္ဖက္ကိုနမ္းရိႈက္ရင္းနဲ႔ခါးေနာက္ကေနေထြးဖက္လာခဲ့တယ္...။
"တံတားဆီကိုၾကည့္ေနေနာ္.......
55-56-57-58-59-!!!!!!!!"
ဦးေသွ်ာင္က.....နံပတ္စဥ္ေတြကိုေရေနခဲ့တာ....တစ္နာရီျပည့္တိုင္းတစ္ခါမီးေရာင္စံုလင္းတဲ့တံတားႀကီးက...
သူေရတဲ့နံပတ္စဥ္အတိုင္းတစစနဲ႔လင္းလက္လာခဲ့တာ....
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔တံတားတစ္စင္းလံုးမီးေတြထိန္လင္းသြားၿပီးေတာ့.....
ဘန္းကနဲ....ျမည္သံနဲ႔အတူ......မီးရွဴးမီးပန္းအႀကီးႀကီးတစ္ခုေကာင္းကင္မွာေပၚလာခဲ့သည္။
💥💥💥💥💥
520 ပါတဲ့....။
(ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္...ဟုတ္လိုက္....ပါ...)
😂😂😂
"မင္းကိုခ်စ္တယ္....ေက်ာက္စိမ္း..."
"ငါလဲမင္းကိုခ်စ္တယ္..."
"ေပ်ာ္လား..."
"အင္း..."
"ေက်းဇူးမတင္ဘူးလား...."
"အင္း...."
"ေက်းဇူးဆပ္..."
"ဟင္..."
ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္နဲ႔လို႔ေတြးေနတုန္း...
ေက်ာက္စိမ္းတစ္ကိုယ္လံုးကကားေနာက္ခန္းထဲေရာက္ေနၿပီ...။
"ဘာတုန္း.......တည့္သြားရင္...မင္း.....ဒီလိုခ်ည္းပဲ....လြတ္စမ္း......ကားပါကင္ထဲမွာေနာ္....
ဦးေသွ်ာင္...ေနာက္ၿပီးညအရမ္းနက္ေနၿပီ....."
"ပိုမေကာင္းဘူးလား....
အဟြန္း.......ကားအသစ္ေလးမို႔လို႔....ပါကင္ေဖာက္တာေလ...
မဟုတ္ဘူးလား......ငါတို႔နဲ႔ရင္းႏွီးေအာင္လို႔....ႀကိဳဆိုေပးတာ...."
အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔...
ဦးေသွ်ာင္လုပ္စားသြားျပန္တာ......
႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္နဲ႔........ကားအသစ္ေလးထဲမွာ....။
တည့္မယ္မၾကံဘူး....ဆြဲစားမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲတဲ့.....။
ပြစိပြစိနဲ႔...ရန္သတ္ၾကျပန္တယ္....။
"ဦးေသွ်ာင္.......မင္းအရင္လုပ္ရင္အိမ္ေရာက္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး.....ဟား........ဘုန္း.......ဒုန္း....."
ကားအသစ္ေလးကေတာ့...သခင္ႏွစ္ေယာက္ကိုပထမဆံုးအႀကိမ္မွာတင္ဆလံေပးလို႔ကြ်တ္သြားမွာပဲ...။
ေအာ္သံ...ဆဲသံေပါင္းစံုနဲ႔...
နပန္းသတ္ေနခဲ့ျကတာ...တဝုန္းဝုန္းတဒိုင္းဒိုင္းပဲ...။
"အေမ့.......မင္း......ကိုေနာက္တခါက်ရင္တကယ္ကိုလက္စားေခ်မွာသိလား...ဦးေသွ်ာင္........
မင္း....ယုတ္....မာ.....အား............!....."
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(127)
ဘာလိုလိုနဲ့ကျောက်စိမ်းအသက် 22 နှစ်ပြည့်မွေးနေ့ရောက်တော့မှာပဲ...။
မွေးနေ့လက်ဆောင်ဘာပေးရရင်ကောင်းမလဲလို့တွေးနေရင်းနဲ့...
ဝူးကနဲထွက်သွားတဲ့ဆိုင်ကယ်လေးကိုမြင်တော့...
ဟုတ်ပြီ....ပြိုင်ကားလေးဝယ်ပေးရမယ်။
အဲဒါဆိုဆိုင်ကယ်မစီးဖြစ်တော့ဘူးပေါ့...။
တွေးနေရင်းနဲ့ပြိုင်ကားဘက်စိတ်ရောက်ပြီးတော့...
တညလုံးအင်တာနက်မှာအသည်းအသန်ကားတွေရှာကြည့်တော့တာပဲ...။
အဲဒီနေ့ဂျူတီပြီးလို့အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ...
ခြေထောက်မှာပတ်တီးအဖွေးသားနဲ့ကျောက်စိမ်းကိုမြင်လိုက်ရတော့...တကိုယ်လုံးထူပူသွားရတယ်...။
"ဘာဖြစ်တာလဲ...ကျောက်စိမ်း..."
"ဆိုင်ကယ်လဲလို့ပါ....မနေ့ကအိမ်အပြန်မှာလေ...ဒီအတိုင်းတစ်ယောက်ထဲလမ်းအချိုးမှာမူးကနဲဖြစ်သွားပြီးတော့...လဲသွားတာ...ဘာမှမဖြစ်ဘူး..."
"ကျစ်...အဲဒါတွေပဲ...
မင်းဒီတစ်ပတ်ထဲမှာဒဏ်ရာအနာတရချည်းပဲ...
ဂရုစိုက်ပါဆိုတဲ့ဟာကို...
စကိတ်စီးထားလို့ရတဲ့ဒဏ်ရာတောင်မပျောက်သေးဘူး...."
ပွစိပွစိနဲ့...ထုံးစံအတိုင်း...ရှည်နေပြန်တာ...
တချိန်လုံးအဲဒီခြေထောက်ကိုပဲအရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့...
"တတိယထပ်ကနေခဏခဏဆင်းလိုက်တက်လိုက်မလုပ်နဲ့.....
တခုခုလိုရင်...ဖုန်းနဲ့လှမ်းပြောလိုက်...
မေမေလေးတို့ကိုမှာထားမယ်..."
ပြီးတော့လည်းချက်ချင်းပဲအလုပ်မှာခွင့်ယူပေးပြန်တာ...တပတ်တိတိပေးနားဖို့...
"ဟာ...တပတ်တောင်မလိုပါဘူး...
သုံးရက်လောက်ဆိုလမ်းလျှောက်လို့ရပြီပဲကို"
"မရှည်နဲ့.....ဒူးမှာဖြစ်သွားရင်တော်ရုံမကောင်းဘူး၊ ငါအရိုးအကြောမဟုတ်ပေမယ့်သိတယ်......
ဖယ်.....အဲဒါကိုသေချာကြည့်ရမယ်..."
"တော်ပါတော့....ဆေးသေချာထည့်ပြီးပတ်တီးစည်းပြီးပြီဥစ္စာ...,"
"မရဘူး.....ကြည့်မယ်..."
အတင်းတွေဆွဲပြီးပတ်တီးဖြေကြည့်နေတာ...တားလို့လဲမရဘူး။
"ညကျရင်မင်းဖျားလိမ့်မယ်...သေချာတယ်.....
မဖြစ်ဘူး...ငါအလုပ်နားလိုက်မယ်..."
ဘယ်သူမှဘာမှဝင်ပြောလို့မရဘဲနဲ့...နေ့လဲသေချာမအိပ်ဘဲ၊ ညဘက်တွေလဲခဏခဏထ,ကြည့်နေတာနဲ့.....ဦးသျှောင်တို့တကယ်......လွယ်မနေဘူး။
လူကိုအနေခက်တဲ့အထိချစ်တတ်နေခဲ့တာ...။
xxxxx
မွေးနေ့လုပ်တာမျိုးတွေသိပ်မရှိပေမယ့်...
ဦးသျှောင်ကကျောက်စိမ်းအတွက်မွေးနေ့လက်ဆောင်တော့သေချာပေးတတ်သည်။
မနက်ပိုင်းတော့အိမ်မှာပဲကြိုးကလေးတို့နဲ့အတူခေါက်ဆွဲစားပြီးကိတ်မုန့်သေးသေးလေးခွဲဖြစ်ခဲ့တယ်...။
ညနေဘက်ကျမှ...ဦးသျှောင်ကသူ့ကိုအပြင်ခဏခေါ်ထုတ်ခဲ့ပြီးတော့တစုံတခုကိုသူ့လက်ထဲထည့်ပေးတယ်...။
လက်ထဲကိုရောက်လာခဲ့တဲ့....ကားသော့လေးကိုကျောက်စိမ်းကပြူးပြဲကြည့်ပြီးနားမလည်....
"မွေးနေ့လက်ဆောင်....ဒီနေ့ကစပြီးဆိုင်ကယ်ကိုစွန့်လွှတ်လိုက်တော့....အိုကေလား..."
အစကတည်းကစွန့်လွှတ်ဖို့လုပ်ထားပြီးသားပါပဲ။
ဆိုင်ကယ်လဲတဲ့နေ့က...ကြိုးကလေးနဲ့အတူသာဖြစ်နေခဲ့ရင်ဆိုတဲ့စိတ်ဝင်လာတာ...ကျောင်းပို့ရင်ဆိုင်ကယ်ထပ်မစီးတော့ဘူးလို့ပဲဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးသားပါ...။
"အင်း..."
လို့ပဲခေါင်းညိတ်ဖြစ်လိုက်ရင်းနဲ့...
ကားလော့ခ်ဖြေတဲ့ခလုတ်လေးနှိပ်လိုက်တာ...
ကားစင်တာထဲကပြိုင်ကားအနက်လေးဆီကနေအချက်ပြမီးကလင်းလေသည်။
"မင်းအနက်ကြိုက်မယ်ထင်လို့...."
"ကြိုက်တယ်..."
သူ့ကားလေးကိုတောင်မလဲဖြစ်ဘဲနဲ့ကားအသစ်ထပ်ဝယ်ပေးတော့...
ရင်ထဲမှာကြည်နူးနေခဲ့ရင်း......
ကျောက်စိမ်းကကားမောင်းကြည့်ပြီးပြုံးစိစိ...။
"ငါတို့...ဒိတ်လုပ်ရအောင်...rainbow bridge ကိုမောင်းလိုက်"
မြစ်ကမ်းနဖူးမှာရှိတဲ့...diver city playground ရဲ့အနားက rainbow bridge ဆိုတာ.....
ညဘက်တွေမှာမီးရောင်စုံနဲ့သိပ်လှတတ်တာပါ။
မိနစ်နဲ့စက္ကန့်လက်တံတို့ 12 ကိုပြိုင်တူရောက်လာတိုင်း...
မီးရောင်စုံလင်းလာတတ်သည်။
အဲဒီတံတားကိုသေချာမြင်နေရတဲ့.....လမ်းကျဉ်းလေးထဲကကားပါကင်မှာကားကိုရပ်ပစ်ခဲ့ရင်း...
အထိနှစ်ယောက်သားမြစ်ကမ်းတစ်လျှောက်ရိုးရာလှေစီးလို့ညစာစားဖြစ်ခဲ့တယ်...။
တခါမှအဲဒီလိုမထွက်ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့်...
တခါတလေ....ထွက်ကြည့်တော့လည်းမဆိုးပါဘူး....လို့...တွေးနေရင်း...ကျောက်စိမ်းကခိုးပြုံးလို့...။
ကြိုတင်ပြီးဘိုကင်တင်ထားမှအဆင်ပြေတဲ့...မီးပုံးလေးတွေချိတ်ဆွဲထားတဲ့လှေထဲမှာစားပွဲအသေးလေးတွေဟိုဟိုဒီဒီရှိနေကာ...လှေကအတော်ကျယ်ပါသည်။
မြင်ရသမျှကစုံတွဲတွေပဲပိုများနေတော့လည်းကျောက်စိမ်းနေလို့မတတ်ပြန်ဘူး။
ဒီနေ့မှ...လူတွေကလည်းများလိုက်တာ.....။
"ငါ့မေမေဆီကဘာရသလဲ...."
အမြဲလိုလိုမေမေကကျောက်စိမ်းကိုဆိုအဖိုးတန်လက်ဆောင်သေချာပေးတတ်တာကြောင့်...
မေးကြည့်တာပါ...။
"အင်း...ဒီတစ်နှစ်ဘာမှမရသေးဘူး.."
"မေ့နေတာနေမှာ..."
စားပွဲထိုးကောင်လေးရောက်လာတော့...ရှန်ပိန်ကောင်းကောင်းလေးမှာပေးသည်။
ပြီးတော့ဘာမှန်းမသိတဲ့တခုခုကို menu book ထဲထည့်ညှပ်ပေးလိုက်၏။
ရှေ့က်ိုရှန်ပိန်တစ်ပုလင်းရောက်လာတော့ဖောက်ထည့်ပေးရင်း...
"နည်းနည်းပဲသောက်နော်..."
ဖြစ်အောင်ကိုတားလိုက်သေးတာ...
ဒါကိုကျောက်စိမ်းကလည်းဖြစ်အောင်မျက်စောင်းထိုးသေးတယ်....။
ခဏကြာတော့.....အိမ်သာသွားဦးမယ်ဆိုပြီးဦးသျှောင်ကလှည့်ထွက်သွားတာ...
သိပ်ကြာနေပြီးမှဂစ်တာသံတစ်ချက်ကြားရတော့...
ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲရှေ့နားကဂစ်တာနဲ့ဒရမ်တွေထားတဲ့နေရာလေးကိုကြည့်မိတယ်...။
ဟင်...ဦးသျှောင်က...အဲဒီမှာ....ဂစ်တာတလုံးနဲ့...ထိုင်နေရင်းသူ့ဆီလှမ်းပြုံးပြကာလက်ကလေးတစ်ဖက်ဝှေ့ယမ်းပြ၏။
မယောင်မလည်နဲ့ပြန်ဝှေ့ယမ်းပြရမလား...
စဉ်းစားတုန်း....
ဘေးနားကအားလုံးရဲ့မျက်လုံးကသူ့စားပွဲဆီပဲရောက်လာကာ...
အုအုအအနဲ့ပဲပြန်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်ရတယ်...။
အား....ဘယ်လိုခံစားချက်ကြီးတုန်း...။
"ကျွန်တော့်ရဲ့တစ်ယောက်တည်းသောသူအတွက်မွေးနေ့လက်ဆောင်သီချင်းလေးဆိုချင်လို့ပါ..."
သိပ်ပြီးကြည်သာနေတဲ့အသံလေးကမိုက်ခရိုဖုန်းထဲမှာတောင်ဆွဲဆောင်မှုရှိနေခဲ့တယ်...။
သူဆိုတဲ့သီချင်းက...အလင်းတန်းလေး...တဲ့...။
(နောက်သံသရာအဆက်ဆက်အထိ
နေ့ရက်တိုင်းကို
အမြတ်တနိုးနဲ့တန်ဖိုးထားမယ်...
တစ်စက္ကန့်တိုင်းကို
နှလုံးသားနဲ့ရင်းပြီးဖြတ်သန်းမယ်...
We are made to love....)
[ကူးရေးပေးရမှာတောင်အရမ်းပျင်းလို့...ကိုယ့်ဘာသာရှာဖတ်ကြပါနော်...
ဆရာရှောင်းရဲ့ light spot ပါ။
😂😂😂]
အေးအေးငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့အာဏာပြင်းတဲ့ဦးသျှောင့်အသံလေးကြောင့်...
ခန်းမတစ်ခုလုံးတိတ်ဆိတ်လို့...။
ခုံပုလေးပေါ်ကရိုးရိုးရှပ်အကျႌအဖြူနဲ့ဦးသျှောင့်ပုံရိပ်လေးကတော့...
အရှိန်ဝါမျိုးစုံနဲ့ခန့်ညားထည်ဝါနေခဲ့၏။
ဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းတဲ့အသံလေးနဲ့....သူ့သီချင်းလေးအဆုံးမှာလက်ခုပ်သံများစွာနဲ့...
"အသံလေးကအေးပြီးငြိမ်လိုက်တာ....".....လို့ချီးမွမ်းကြလေသည်။
ယောင်နနနဲ့...အမောင်ကျောက်စိမ်းကတော့...
ထိုင်ရမလိုထပြေးရမလိုပဲ...။
ဦးသျှောင်သူ့အနားပြန်ရောက်လာတဲ့အထိ...
ယောင်နနနဲ့....။
"အဟွန့်...တုန်လှုပ်နေတာလား...ရင်ခုန်နေတာလား...
အဲလိုချည်းမတိုးတက်လာရင်တော့မဖြစ်သေးဘူး....."
ပြောလက်စနဲ့...ဦးသျှောင်ကသူ့နှုတ်ခမ်းလေးဆီကိုကုန်းနမ်းပစ်လိုက်တော့......
ခန်းမတစ်ခုလုံး...ဝိုး.!...ကနဲ....ဝါး..!...ကနဲတွေဖြစ်ကုန်ရော....။
အားလုံးကလက်ခုပ်ပါထ,တီးကြတာ.....
"ချစ်တယ်ပြောလိုက်ပါ..."........တဲ့......။
အား...!...ဘယ့်နှယ်လုပ်ရမလဲ...။
ဦးသျှောင်....မင်း...တအားပြဿနာရှာတာပဲ...။
ဘုကြည့်ပြန်ကြည့်ပေးပြီးတော့......နှုတ်ခမ်းကိုပြေးနမ်းပစ်လိုက်သည်။
လူတစ်ကိုယ်လုံးရှိန်းဖိန်းပြီးတော့...နေလို့မရတော့ဘဲ....
အဲဒီလှေကိုတွေ့တဲ့နေရာမှာရပ်ပြီးတော့ဆင်းကျန်နေခဲ့ချင်တာ...အဆင်မပြေလို့အောင့်ထားရတယ်။
နှစ်နာရီဆိုတဲ့အချိန်ကိုသိပ်ကြာတယ်လို့ထင်မိတာ...
ဘဝမှာပထမဦးဆုံးပဲ...။
မြန်မြန်အချိန်ကုန်ပါတော့လို့ဆုတောင်းရင်းနဲ့...
ကျောက်စိမ်း...ရှန်ပိန်ကိုတဂွပ်ဂွပ်နဲ့မော့သောက်ပစ်တယ်...။
ဒီလှေထဲဆက်ထိုင်နေရင်အရူးလက်မှတ်ရသွားနိုင်တာမို့...
ကမ်းကပ်မယ့်အချိန်ကိုပဲစောင့်နေလိုက်ရတယ်။
ကမ်းကပ်တာနဲ့လှစ်ကနဲဆင်းပြေးရတာပဲ....။
အားလုံးဝိုင်းကြည့်တဲ့ဒဏ်ကိုမခံနိုင်လို့...။
ဒါပေမယ့်.....စပရိုက်စ်ကျန်သေးတယ်....တဲ့....။
တံတားကိုမြင်ရတဲ့မြစ်ကမ်းဘေးကကားပါကင်ထဲပြန်ရောက်လာတာနဲ့...ကားအပြင်မှာခဏလေးရပ်နေခဲ့တာ.....
"ဖက်ထားချင်လို့..."
အေးဆေးပြီးရှတတဲ့လေသံလေးနဲ့နားရွက်လေးတစ်ဖက်ကိုနမ်းရှိုက်ရင်းနဲ့ခါးနောက်ကနေထွေးဖက်လာခဲ့တယ်...။
"တံတားဆီကိုကြည့်နေနော်.......
55-56-57-58-59-!!!!!!!!"
ဦးသျှောင်က.....နံပတ်စဉ်တွေကိုရေနေခဲ့တာ....တစ်နာရီပြည့်တိုင်းတစ်ခါမီးရောင်စုံလင်းတဲ့တံတားကြီးက...
သူရေတဲ့နံပတ်စဉ်အတိုင်းတစစနဲ့လင်းလက်လာခဲ့တာ....
တဖြည်းဖြည်းနဲ့တံတားတစ်စင်းလုံးမီးတွေထိန်လင်းသွားပြီးတော့.....
ဘန်းကနဲ....မြည်သံနဲ့အတူ......မီးရှူးမီးပန်းအကြီးကြီးတစ်ခုကောင်းကင်မှာပေါ်လာခဲ့သည်။
💥💥💥💥💥
520 ပါတဲ့....။
(ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ်ဟုတ်...ဟုတ်လိုက်....ပါ...)
😂😂😂
"မင်းကိုချစ်တယ်....ကျောက်စိမ်း..."
"ငါလဲမင်းကိုချစ်တယ်..."
"ပျော်လား..."
"အင်း..."
"ကျေးဇူးမတင်ဘူးလား...."
"အင်း...."
"ကျေးဇူးဆပ်..."
"ဟင်..."
ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်နဲ့လို့တွေးနေတုန်း...
ကျောက်စိမ်းတစ်ကိုယ်လုံးကကားနောက်ခန်းထဲရောက်နေပြီ...။
"ဘာတုန်း.......တည့်သွားရင်...မင်း.....ဒီလိုချည်းပဲ....လွတ်စမ်း......ကားပါကင်ထဲမှာနော်....
ဦးသျှောင်...နောက်ပြီးညအရမ်းနက်နေပြီ....."
"ပိုမကောင်းဘူးလား....
အဟွန်း.......ကားအသစ်လေးမို့လို့....ပါကင်ဖောက်တာလေ...
မဟုတ်ဘူးလား......ငါတို့နဲ့ရင်းနှီးအောင်လို့....ကြိုဆိုပေးတာ...."
အကြောင်းပြချက်အမျိုးမျိုးနဲ့...
ဦးသျှောင်လုပ်စားသွားပြန်တာ......
ရုန်းရင်းဆန်ခတ်နဲ့........ကားအသစ်လေးထဲမှာ....။
တည့်မယ်မကြံဘူး....ဆွဲစားမယ်ဆိုတာချည်းပဲတဲ့.....။
ပွစိပွစိနဲ့...ရန်သတ်ကြပြန်တယ်....။
"ဦးသျှောင်.......မင်းအရင်လုပ်ရင်အိမ်ရောက်မှာမဟုတ်တော့ဘူး.....ဟား........ဘုန်း.......ဒုန်း....."
ကားအသစ်လေးကတော့...သခင်နှစ်ယောက်ကိုပထမဆုံးအကြိမ်မှာတင်ဆလံပေးလို့ကျွတ်သွားမှာပဲ...။
အော်သံ...ဆဲသံပေါင်းစုံနဲ့...
နပန်းသတ်နေခဲ့ကြတာ...တဝုန်းဝုန်းတဒိုင်းဒိုင်းပဲ...။
"အမေ့.......မင်း......ကိုနောက်တခါကျရင်တကယ်ကိုလက်စားချေမှာသိလား...ဦးသျှောင်........
မင်း....ယုတ်....မာ.....အား............!....."