ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(115)
ေလး'...က...လည္း...
သူ႔အနားနားမွာအရိပ္လိုကပ္လိုက္ေနေတာ့...
ဘယ္သြားသြား...ဘာလုပ္လုပ္...မလြတ္လပ္ဘူး။
ထမင္းစားခ်ိန္လည္းသူပဲအနားနားမွာေနျပန္ကာ...
ေဘာ္ဒီဂတ္ရလိုက္သလိုခံစားခ်က္ႀကီးက...မမိုက္ပါဘူး။
ငါ...ေက်ာက္စိမ္းကိုသေဘာက်တယ္လို...႔ဆိုတာေတာင္မွ...တကယ္ကိုဘာမွမခံစားရတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔...ေလးက...ေနတတ္ေသးတာ...။
"သိတယ္ေလ...မင္းသူ႔ကိုသေဘာက်တာ...
ဒီကလူအကုန္သိေနတာပဲ၊
မဆန္းေတာ့ဘူး...".......တဲ့။
တကယ္ကိုပဲ...ေလးကေနတတ္လိုက္တာ....။
ေနာက္ၿပီး...မင္းကိုငါစိတ္ဝင္စားတယ္လို႔ပဲေျပာလာခဲ့တာ....
မင္းကိုငါခ်စ္တယ္...
ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္ပါဆိုတာအထိဖြင့္ဟမလာေသးပါဘူး။
အဲဒါကို....ကိုယ့္ဘက္က...
မင္းကိုလက္မခံပါဘူးလို႔ျငင္းဆန္လိုက္ဖို႔အထိအခြင့္ေရးကမရွိတဲ့အတြက္လဲ...
သူ႔မွာ...စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္ရေသးသည္။
ေတာ္ေတာ့္ကိုေၾကာင္စီစီႏိုင္လွတဲ့...ေလး...ပါပဲ...။
"ေလး...မင္း...ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ...
ငါ့ကိုဘာလို႔ဒီေလာက္ကပ္ေနရတာလဲကြာ..."
"ကပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး...
ထိန္းေနတာ...မင္းကိုသူနဲ႔ထိပ္တိုက္မေတြ႕ေစခ်င္လို႔..."
"ဘာအေၾကာင္းအရာနဲ႔လဲ..."
"မျဖစ္လို႔ေပါ့...မင္းကြာ...
ဟိုကမၾကည္မွန္းသိေနသားနဲ႔...စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ေတာ့..."
"မေလ်ာ့ႏိုင္ဘူး...ေဟ့ေကာင္...
ငါေျပာစရာရွိတာေတာ့ေျပာရမွာပဲ..."
ဟန္ေနအဲဒီလိုေတြေျပာေနေလ...သူ႔ေခါင္းကျမင့္မိုရ္ေတာင္ေလာက္ျကီးေလးလာေလပဲ။
စီနီယာကလည္းသူ႔ကိုပဲအကူညီေတာင္းထားတာ...
"ငါမရွိတဲ့ေနာက္ကြယ္မွာထပ္ျပႆနာတက္ေနတာမ်ိဳးမလိုခ်င္လို႔...
မင္းကိုပဲအကူညီေတာင္းဖို႔ရွိတာ...ေလး...ရာ...
ကူညီအံုးေနာ္"
သူ႔အခန္းထဲကိုေျပာင္းေပးၿပီးဟန္ေန႔ကိုလာအပ္ကတည္းကေန...
ဒီညအထိစီနီယာကေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔အားနာေနတဲ့ပံုပါ။
"အားနာဖို႔ေတာ့မလိုပါဘူးဗ်ာ...
စီနီယာလည္းပင္ပန္းမွာပဲ...
အခုအလုပ္ရႈပ္ေနတာမလား....
ထမင္းေသခ်ာပို႔ေပးမယ္၊ စိတ္ခ်...
ေနာက္ၿပီး...ဟန္ေန႔က္ိုလည္းၾကည့္ထားေပးမယ္"
စီနီယာ့ကိုအဲဒီလိုေတြကတိေပးၿပီးေတာ့...
ဟန္ေန႔ကိုမထိန္းႏိုင္ရင္ခက္အံုးမွာ...။
အခု...သူ႔ေခါင္းထဲမွာပူထူေနရတာ...
ေဆာင္းဟန္ေန႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့အလုပ္ကပိုတင္းက်ပ္လာခဲ့လို႔ပါ။
ေန႔လည္ကလိုမ်ိဳးျဖစ္မွာစိုးရေသးသည္။
အဲဒါေၾကာင့္...
သူ႔ကိုစီနီယာဖုန္းဆက္ၿပီးညစာပို႔ေပးဖို႔အကူညီေတာင္းခံရတာကိုေတာင္မွေဆာင္းဟန္ဆန႔ကိုအသိမေပးရဲဘူး။
ေက်ာက္စိမ္းဆီကို...သူသြားခ်င္တယ္လို႔ေျပာမွာစိုးလို႔။
ဒါေပမယ့္လည္း...ေဆာင္းဟန္ေနကေတာ့လည္ၿပီးသားပဲ...။
ဖုန္းေျပာေနတာကိုအကုန္ခိုးနားေထာင္ထားတယ္။
ဘယ္အခ်ိန္မွာထမင္းသြားပို႔ၿပီးရင္ဘယ္အခ်ိန္မွာ...
လူလစ္မလဲလို႔သူေတြးထားၿပီးသား။
ဒီေန႔ည...ဦး...အခန္းျပန္လာဖို႔ေနာက္က်မယ္ဆိုတာသူသိၿပီးသား...။
ရင္ဖြင့္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေတြကိုစကားလံုးအျဖစ္စီထားၿပီးၿပီ။
ေက်ာက္စိမ္းကို...ဒီညမွမေျပာရရင္ေနာက္ထပ္အခြင့္ေရးမရွိေတာ့ဘူးဆိုတာကိုသူသိတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္...က်ားေခ်ာင္းေခ်ာင္းတယ္ပဲဆိုဆို...သူၾကံစည္ေနရတာ...
ဘယ္နည္းနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းေရွ႕ကိုေရာက္ေအာင္သြားမလဲဆ္ိုတာပဲ။
ဘယ္နည္းနဲ႔မွဒီအတိုင္းဖြင့္မေျပာဘဲနဲ႔ေတာ့...
လက္မေလ်ာ့လိုက္ခ်င္မိဘူး။
ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔အတြက္ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ...
သူမမွားဘူးလို႔ထင္ပါသည္။
xxxxx
မူးၿပီးရစ္မိတာကိုေတာင္းပန္ဖို႔အေၾကာင္းျပၿပီးစကားဆိုရင္း...
သူတို႔ၾကားမွာတခုခုေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္သြားဖို႔ပဲစိတ္ထဲေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိတာ...
တကယ္လို႔မ်ား....
ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔ကိုအားနာပါးနာနဲ႔အျမင္ၾကည္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ...။
ဘယ္လိုလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ...
အဲဒီအတြက္ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနပဲ...
ေငးေမာေနရံုေလးကအဆင္မေျပဘူးေလ...။
ေျခလွမ္းေတြကလည္း...ခဲဆြဲထားသလိုေလးလံေနျပန္ကာ...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေအးစက္ေနတဲ့ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္....ေရွ႕ဆက္တိုးသြားဖို႔ေၾကာက္ရြံ့ရသည္...။
သူ...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အခန္းေရွ႕မွာရပ္ေစာင့္ေနခဲ့မိတာ...ႏွစ္နာရီနီးပါးရွိေနၿပီ။
ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္နဲ႔....
တံခါးေခါက္ၿပီးဝင္သြားဖို႔က...နည္းနည္းေတာ့...ေၾကာက္စရာေကာင္းမွာပါ။
ညကိုးနာရီေလာက္မွေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ေက်ာက္စိမ္းကအျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။
တံခါးဖြင့္သံၾကားတာနဲ႔...ေဆာင္းဟန္ေနကအခန္းေထာင့္ခ်ိဳးနားေျပးပုန္းတာ...ပုေနတာပဲ။
အခန္းျပင္ကိုေက်ာက္စိမ္းေရာက္လာၿပီးေတာ့သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ကိုထြက္သြားတာ...အိမ္သာဘက္သြားတာေနမွာပါ။
သူကေတာ့.....အေမွာင္ထဲမွာပဲသက္ျပင္းေတြခ်ရင္းအျမန္စဥ္းစားရသည္။
ငါဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတြ႕လိုက္ရင္ေကာင္းမလဲ...
အခန္းထဲကိုဝင္သြားရင္ေကာင္းမလား...
အခန္းဝကေနပဲေစာင့္ရမလား...
အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးရင္း...
အခန္းထဲဝင္တာေတာ့မေကာင္းဘူး....
အဲဒီေတာ့....အခန္းတံခါးကိုမွီၿပီးရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
xxxxx
ခပ္ေဝးေဝးကေနျမင္ေနရတဲ့သူ႔အခန္းတံခါးဝကအရိပ္ကဘယ္သူလဲ...
ေက်ာက္စိမ္း...ၾကည့္ေနရင္းနီးလာေတာ့မွေဆာင္းဟန္ေနမွန္းသိလိုက္သည္။
ေတာက္...!...အကုသိုလ္ေကာင္...ဘာလာလုပ္ျပန္တာလဲ...။
"ကို...ေက်ာက္စိမ္း...ဟို...ဗိုက္နာတာသက္သာၿပီလားဟင္"
"မင္းအပူမပါဘူး"
"ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့....စိတ္ပူေနခဲ့တာပါ..."
"အဲဒါမင္းကိစၥေလ...ငါနဲ႔ဆိုင္လား"
"ကြ်န္ေတာ့္ကိစၥေပမယ့္....ဆိုင္ပါတယ္...
ကို႔အေၾကာင္းပဲမို႔ေလ..."
"ဘာေတြလာၿပီးပြားေနတာလဲကြာ...ဖယ္စမ္း...
မင္းနဲ႔ငါပတ္သက္စရာမရွိဘူး"
"ကို႔မွာမရွိေပမယ့္...ကြ်န္ေတာ့္မွာပတ္သက္စရာရွိတယ္...
အခုအဆင္ေျပတယ္ဆို...ကြ်န္ေတာ္ေျပာစရာရွိတာေလး...နားေထာင္ေပးေစခ်င္လို႔..."
သူကေတာင္းဆိုတဲ့သေဘာေပမယ့္...
ကိုယ့္အခန္းတံခါးကိုပိတ္ထားၿပီးေတာ့...
လူမိုက္လုပ္ၿပီးမိုက္ေၾကးခြဲေနတဲ့သေဘာမို႔...
မျဖစ္မေနဒါကိုႀကိဳတင္ၾကံစည္လာတာကိုသိလိုက္သည္။
အဲဒါကိုဆက္ၿပီးမပိတ္ပင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ...
ဒီေကာင္နဲ႔ရွင္းလင္းေရးလုပ္မွနားေအးသက္သာေတာ့မွာမို႔ပါ။
"ဘာလဲ...မင္း...ျမန္ျမန္ေျပာ..."
"ပထမဆံုး...ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ခ်င္လို႔ပါ...ဟိုညကမူးေနတုန္းကရမ္းကားမိတာ...
တကယ္ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အဲဒါဆိုမလိုဘူး...ထားလိုက္ေတာ့...မင္းနဲ႔ထပ္ၿပီးပတ္သက္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိေတာ့ကတည္းက...
ငါ့မွာဘာခံစားခ်က္မွမရွိတာ..."
"ကို႔မွာမရွိေပမယ့္...ကြ်န္ေတာ့္မွာခံစားခ်က္ေတြရွိတယ္...
ကို႔...ကို...ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေနၿပီ..."
အဲလိုေျပာလာမယ္ဆိုတာကိုတပ္အပ္သိေနတာမဟုတ္ေပမယ့္....
ေက်ာက္စိမ္း....ရိပ္မိခဲ့ၿပီးသားပါ။
အဲဒီအတြက္ရင္ခုန္စရာအေၾကာင္းမွမရွိတာ...
ျပတ္သားတည္ၿငိမ္တဲ့အသံနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းအတိအလင္းျငင္းမိသည္။
အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္...သူ႔ဆီကိုကပ္ေနဦးမွာေသခ်ာတာမို႔...
"အဲဒါ....မင္းလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔မင္းပဲ...
ငါ့မွာအဲဒီအတြက္ေဝဖန္ေပးဖို႔တာဝန္မရွိဘူးထင္တယ္...
ငါမင္းကိုစိတ္မဝင္စားႏိုင္လို႔......
မင္းဒီမွာပဲရပ္က်န္ခဲ့ေပးလို႔ရမလား..."
"ဟင့္အင္း...နည္းနည္းေတာ့ငဲ့ၾကည့္ေပးလို႔မရဘူးလား...ကို...
ကြ်န္ေတာ့ကိုနည္းနည္းေလးေတာ့စိတ္ဝင္စားေပးပါ..."
က်စ္...ျပႆနာပါပဲ။
ေဆာင္းဟန္ေန႔ေလသံေတြမွာတုန္ခါမႈအနည္းငယ္ပါလာခဲ့ေတာ့...ငိုေနတာျဖစ္ရမည္။
"မင္း..ကိုယ့္ဘာသာေယာက်ာ္းေလးဆိုတာေရာသိရဲ႕လား...
ငါလည္းေယာက်ာ္းေလးပဲ...
အဲဒါ...ကိုသိေနရဲ႕လား...
ဘာေတြကိုေၾကာင္ေယာင္ၿပီးေတာ့အိပ္မက္မက္ေနတာလဲ...
သြားကြာ...ဖယ္ေတာ့...မင္းနဲ႔ထပ္ေျပာစရာဘာမွမရွိဘူး..."
"ဟင့္အင္း...မဖယ္ႏိုင္ဘူး...
ဒီညအကုန္ေျပာပစ္လိုက္ဖို႔ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ထားတာ၊
အခုမေျပာလိုက္ရရင္ေနာင္တေတြရသြားႏိုင္တယ္...
ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းမႀကိဳက္ရဘူးလို႔ဘယ္သူကသတ္မွတ္ထားလို႔လဲ...
လူလူခ်င္း...လြတ္လပ္ေနတဲ့လူအခ်င္းခ်င္းပဲ၊
ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တယ္ေလ..."
"ျပႆနာပဲကြာ...
မင္းကရေပမယ့္...ငါဒါမ်ိဳးေတြက္ိုစိတ္မဝင္စားဘူးကြ...ေတာက္...!..."
"မဟုတ္ပါဘူး...ကို...ဟန္ေဆာင္ေနတာ...
ကိုေက်ာက္စိမ္း...ညာတာ....
ကိုနဲ႔...ကိုနဲ႔....."
သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦးရဲ႕ပတ္သက္မႈေတြကိုသိေနေၾကာင္းထုတ္ေဖာ္ေျပာဖို႔အထိလည္း...
ကြ်န္ေတာ္မဝံ့ရဲျပန္ဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္း...တလက္စထဲေျပာခ်င္သမွ်အကုန္ေျပာရမွာမို႔လို႔....
ရွိသမွ်အားေတြကိုဖ်စ္ညစ္ၿပီးေတာ့...အသံကိုၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီးေျပာထုတ္ရတယ္။
"စီနီယာ....နဲ႔ကိုတို႔ၾကားကဆက္ဆံေရးကပံုမွန္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို...
ကြ်န္ေတာ္သိတယ္..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ေဆာင္းဟန္ေနက...ေခါင္းငံု႔လက္ပ္ိုက္ျပီးေတာ့ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္က်သြားခဲ့၏။
ဒူးေတြတုန္ၿပီးေၾကာက္ရြံ့ေနတာကိုသူထိန္းခ်ဳပ္ထားလို႔မွမႏိုင္ေတာ့တာ...။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လွ်္ို႕ဝွက္ခ်က္ေပမယ့္...
အဲဒီလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ႀကီးကေၾကာက္စရာေကာင္းေနတာ။
ေသွ်ာင္နဲ႔သူရဲ႕ဆက္ဆံေရးကပံုမွန္မဟုတ္ဘူး...???
တလံုးခ်င္းပီပီသသထြက္လာတဲ့...ေဆာင္းဟန္ေန႔စကားလံုးေတြမွာ...
ေက်ာက္စိမ္းငုတ္တုတ္ေမ့ရပါၿပီ။
ဘာလဲ...အဲဒီေကာင္ဘာေတြသိထားလို႔လဲ၊
ေသွ်ာင္နဲ႔ငါ့ရဲ႕ပတ္သက္မႈကိုဘယ္အထိသိထားသလဲ။
ဘာလို႔သိေနရတာလဲ...
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာေခါင္းထဲမွာတလက္လက္ထ,လာခဲ့ေပမယ့္...
နႈတ္ဖ်ားကေတာ့ေအးခဲေနဆဲ...
"ဘာ...မင္း...အခု....ဘာ.....ေျပာတယ္..."
"သိတယ္...ကြ်န္ေတာ္သိေနတယ္လို႔...
အကိုတို႔ညီအစ္ကို...ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနတာပံုမွန္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုကြ်န္ေတာ္သိေနတယ္လို႔၊
ကိုေက်ာက္စိမ္းတို႔ကညီအစ္ကိုလို႔သာေျပာတာ...
အလကား...ဟန္ေဆာင္ေနၾကတာပဲ။
အဲဒါကိုကာဗာယူၿပီးေတာ့...တိတ္တိတ္ညားေနၾကတာပဲ..."
တိတိက်က်ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနဲ႔ထြက္လာတဲ့...
ေဆာင္းဟန္ေန႔စကားလံုးေတြမွာ...
ေက်ာက္စိမ္း...တကိုယ္လံုးေက်ာက္႐ုပ္လိုျဖစ္သြားရေလသည္။
"ညားေနတာမလား...
ကို...တို႔ကႀကိတ္ပုန္းခုတ္ေနၾကတာမလား...
ေယာက်ာ္းေလးကိုစိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ပဲေျပာတာ...
ကိုနဲ႔ညားေနတဲ့ကို႔အစ္ကိုကေယာက်ာ္းေလးမဟုတ္ဘဲနဲ႔...
မိန္းကေလးမို႔လား..."
တုန္ရီငိုရိႈက္ေနသံသဲ့သဲ့နဲ႔ေဆာင္းဟန္ေနကေၾကာက္ရြံ့ရင္းနဲ႔အဲဒီစကားလံုးေတြကိုေျပာေနေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔ထက္ပိုၿပီးေၾကာက္ရြြံ့ေနခဲ့တာပါ။
အဲဒီစကားလံုးေတြမွာ...
သူ႔မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုးပ်ားအတုပ္ခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳး...
ထူပူၿပီးရွိန္းဖိန္းလာကာ...
အဆိပ္တို႔ပ်ံ႕ႏွံ့ေနသလိုမ်ိဳး...ဘာတစ္ခုကိုမွသူမသိေတာ့ဘူး။
သိလဲမသိခ်င္ေတာ့ဘူး...
ဒီအခ်ိန္မွာတမ္းတမိတာဦိးေသွ်ာင္ပါပဲ။
စကားႏိုင္လုဖို႔...ျပန္လည္တုံ့ျပန္ေခ်ပဖို႔...
ဦးေသွ်ာင့္ကိုအေရးတႀကီးအလိုရွိလို႔....။
အခုငါဘယ္လိုျပန္ေျဖရွင္းရမလဲ...မသိေတာ့လို႔...
ေရာက္ရာအရပ္ကေနျပန္လာပါေတာ့...ေသွ်ာင္ရဲ႕...
ဆြံ့အျခင္းတစ္ခုထဲမဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႔...
နားမၾကားျခင္း...မ်က္စိမျမင္ျခင္းကိုပါ...
ေက်ာက္စိမ္းတခါထဲေတာင့္တမိသြားရင္း...
ထာဝရဘုရားရွင္ကိုတိုင္တည္တမ္းတမိေနတာ.....
အရွင္ဘုရား...
သူေျပာတာေတြအကုန္မွန္ေနလို႔...
ကြ်န္ေတာ္...
ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔အကုန္ျပည့္ရပါလို၏ဘုရား။
ဘယ္လိုအျဖစ္ပ်က္ႀကီးမ်ိဳးလဲအဲဒါက...
ဘယ္လိုယံုေပးရမွာလဲ။
ရင္ထဲမွာလည္း...အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာပိုးေကာင္ေတြတြယ္တက္လိုက္ခုန္ကိုက္လိုက္နဲ႔...ေနလို႔မရေအာင္ဒုကၡေပးေနသလိုပဲ။
ယားယံလိုက္တာ.....
ျပန္ၿပီးေတာ့ေခ်ပစရာစကားလံုးကိုရွာလို႔မေတြ႕ေတာ့ဘူး။
သူငံု႔မိုးၾကည့္ေနတဲ့....
သူ႔ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့....
တံခါးဝရဲ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚကပံု႔ပံု႔ေလးနဲ႔အရိပ္ပိုင္ရွင္ကသူ႔ထက္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ႀက္ီးမားလာလိုက္တာ...
အခုသူ႔ကိုဝါးၿမိဳသြားသလား...လို႔ေတာင္ထင္မိတဲ့အထိပဲ။
"ကို...တို႔ညီအစ္ကိုေတာင္မွပတ္သက္လို႔ရေသးတာ...
ကြ်န္ေတာ္ကသူစိမ္းေလ...
ဘာလို႔...မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ...
ပိုေတာင္ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့...
ကိုသာ...စဥ္းစားေပးမယ္ဆိုရင္ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့...
ရတယ္...အေပ်ာ္ျဖစ္ျဖစ္...
အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္...
အဲဒီလို....အဲဒီလိုပတ္သက္မႈမ်ိဳးနဲ႔....
ကြ်န္ေတာ္တို႔....မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား...
တိတ္တိတ္ပုန္းလို႔ပဲေျပာေျပာ...
အဲဒီလိုဆက္ႏြယ္မႈမ်ိဳး......."
"ဘာ..!....မင္း...ဘာကို....ဘယ္လို.....ဘယ္လို....???....."
"ကို႔ဆီမွာ.......ကြ်န္ေတာ့္ဘဝေရာ၊ ခႏၶာက္ိုယ္ႀကီးကိုပါ...ကို႔...စိတ္ႀကိဳက္ေပးပစ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္၊
ကြ်န္ေတာ့္ကို...အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္...
တြဲၾကည့္ဖို႔....."
"ေအး...ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔...အဲဒီလိုဆက္ႏြယ္မႈမ်ိဳးလိုခ်င္ရင္ငါနဲ႔အရင္ၿငိမွာပဲကြ....ထစမ္း..."
႐ုတ္တရက္...တင္းမာျပတ္သားေနတဲ့ေလသံတစ္ခုကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေရွ႕နားကေနေပၚထြက္လာခဲ့လို႔...လွမ္းၾကည့္ေတာ့.....
ဘယ္တုန္းကတည္းကေရာက္ေနခဲ့မွန္းမသိတဲ့...
ဦးေသွ်ာင္နဲ႔...ေလး...က...ခပ္လွမ္းလွမ္းေလးမွာရွိေနခဲ့ၾကသည္။
"ထစမ္း...
ေက်ာက္စိမ္းကို......မင္းဒီလိုေျပာရဲရင္...
ငါနဲ႔လဲရင္ဆိုင္ရဲရမွာပဲ...ေတာက္..!...
ဘာကို...ေၾကာက္ေနတဲ့ပံုဖမ္းၿပီးဟန္ေဆာင္နတာလဲ.......မင္း...
ေဆာင္း...!...ဟန္...!...ေန...!..."
ခပ္ျပင္းျပင္းေတာက္ေခါက္သံအဆံုးမွာ...
ေသွ်ာင့္လက္သီးျပင္းျပင္းေတြကေဆာင္းဟန္ေန႔မ်က္ႏွာဆီကိုအဆက္မျပတ္ထိခတ္ေလသည္။
ခြပ္...ခြပ္...ဗုန္း...
"မင္း...ဒီအထိအရွက္မဲ့ရသလား...ကြ...ဟမ္..."
"ဘုန္း...ဒုန္း"
"ငါတို႔ဒီလိုပတ္သက္ေနမွန္းသိတာေတာင္မွ...
မင္း...ေက်ာက္စိမ္းကို...ဘယ္လိုေတြယုတ္မာရတာလဲကြ....
ဟမ္...!......
ေတာက္..!...ေသစမ္း...မင္း...ေသကြာ"
ေဆာင္းဟန္ေန႔အက်ႌလည္ပင္းစကို...
တစ္ဖက္ကဆြဲကိုင္ထားၿပီးလက္သီးေတြအဆက္မျပတ္ေကြ်းပစ္တာ...
တခြပ္ခြပ္အသံက...အဆက္မျပတ္ပါပဲ...။
ေဆာင္းဟန္ေန...
လံုးဝျပန္မ႐ုန္းကန္ႏိုင္ဘဲနဲ႔...ေသွ်ာင့္လက္သီးခ်က္ေတြအတိုင္းေခါင္းတစ္ခုလံုးစိစိညက္ညက္ေၾကမတတ္...
လႈပ္ခါရမ္းခတ္ေနခဲ့တာ...
ေသြးစေတြသံမံတလင္းေပၚမွာဟိုဟိုဒီဒီျဖစ္လာေတာ့မွ...
ဆြံ့အေနခဲ့ၾကတဲ့...
ေလးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းတို႔ကဝင္ဆြဲေတာ့သည္။
"စီနီယာ...ေတာ္ပါေတာ့..."
"ေသွ်ာင္...ရပ္လိုက္"
ေလးက...ေဆာင္းဟန္ေန႔ကိုေပြ႕ပိုက္ကာကာကြယ္ရင္း...
ေက်ာက္စိမ္းက...ေသွ်ာင့္လက္ေတြကိုဖမ္းတုပ္ရင္း...
"ေနဦး...ငါမေက်နပ္ေသးဘူး...
ေက်ာက္စိမ္း...ဖယ္ကြာ...က်က္သေရတံုးေကာင္...
မင္း...အ႐ိုင္းအစိုင္းေလး...!,.,ဟိတ္ေကာင္...ေလး...,
ဖယ္ေပး...မဖယ္ရင္မင္းပါနာမွာ......ဖယ္...အခုလႊတ္..!...."
"ေသွ်ာင့္...အာ....ဟိတ္ေကာင္...."
ေက်ာက္စိမ္းတားေနတဲ့ၾကားကေန...
ေလးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကေဆာင္းဟန္ေန႔ကိုသဲႀကီးမဲႀကီးနဲ႔...လိုက္ဆြဲကာ...ထပ္ထိုးဖို႔ျပင္သည္။
"အာ...စီနီယာ...ေတာ္ပါေတာ့ဗ်...အာ့
ေသၿပီ...မထိုးပါနဲ႔ေတာ့...အားလာ့"
ရင္ခြင္ထဲကဟန္ေန႔ကိုထိုးေပမယ့္...
ဖက္ထားတဲ့...ေလး...ကိုပါထိခတ္မိကုန္ၿပီ။
ကာကြယ္ေပးတဲ့သူေရာ...ကာကြယ္ခံရတဲ့သူပါ...
ေသွ်ာင့္ရဲ႕အကန္အေၾကာက္နဲ႔လက္သီးေတြကိုအလူးအလဲကာကြယ္ရေတာ့သည္။
ေက်ာက္စိမ္းလဲသူ႔ကိုဆြဲေနေပမယ့္...
ႏြားသိုင္းႀကိဳးျပတ္သလိုမ်ိဳး...ကမူးရွဴးထိုးနဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့...
ေသွ်ာင့္ပံုစံဟာတကယ့္ကိုေၾကာက္စရာမို႔...
ေက်ာက္စိမ္းကဆြဲဖို႔မျပင္ေတာ့ဘဲနဲ႔...
ၾကမ္းခင္းေပၚမွာငံု႔ငံု႔ေလးျဖစ္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကိုအေပၚကေနအုပ္မိုးကာကြယ္ရေတာ့တယ္...။
"ဖယ္...ေက်ာက္စိမ္း...မင္းဖယ္ေနာ္..."
"မလုပ္နဲ႔ေတာ့ဆို..."
"အဲဒီေကာင္...ဒီေလာက္အထိသိေနတာေတာင္မွ...
မင္းကိုဘယ္ေလာက္ေစာ္ကားထားသလဲကြ...
ေတာက္...!...အမ်ိဳးယုတ္ေကာင္....!.......
ဖယ္...မေလာက္ေသးဘူး...
သြားေတြကြ်တ္ပါသြားေအာင္ထိုးခ်င္တာ...
ဖယ္လိုက္.....ဖယ္စမ္းကြာ..."
"ေသွ်ာင္...ေတာ္ပါၿပီဆို...လက္လြန္ေနၿပီ...
ၾကမ္းျပင္ေပၚေသြးေတြနည္းတာမဟုတ္ဘူး..."
"မေသေသးဘူးကြ.....
အဲေလာက္နဲ႔မေသႏိုင္ဘူး...
ျဖစ္ႏိုင္ရင္လည္ပင္းပါညစ္သတ္ခ်င္တာ....
မ်ိဳးမစစ္ေကာင္...ထစမ္း....ဖယ္...ဖယ္ေပး....."
"ဟာ...ဦးေသွ်ာင့္...ေတာ္ၿပီဆို...ရပ္ေတာ့..."
ေက်ာက္စိမ္းကဆက္ၿပီးအုပ္မိုးထားေပးတာေၾကာင့္....
ေသွ်ာင္ကထပ္မထိုးေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္...ဖားဖိုလိုနိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္နဲ႔ရင္ဘတ္ႀကီးရယ္...
ရွဴးရွဴးရွဲရွဲနဲ႔နဂါးမီးမႈတ္သလိုအသက္ရွဴသံရယ္ကဘယ္ေလာက္အထိသူ႔ေဒါသေတြျမင့္ေနသလဲဆိုတာကိုသိႏိုင္၏။
"ေလး...သူ႔ေခၚၿပီးျမန္ျမန္ေျပးေတာ့...ငါဆြဲထားမယ္"
ေလသံကိုနိမ့္ၿပီးေျပာကာ...
ေလး'ကိုအရင္ထရပ္လို႔ႏိုင္ေအာင္ဆြဲထူေပးရသည္။
ၿပီးမွ...
ေက်ာက္စိမ္းကေသွ်ာင့္ဆီေျပးကပ္လို႔ခါးကိုအတင္းဆြဲဖက္ထားလိုက္ရ၏။
ဒါေတာင္မွ...အတင္း႐ုန္းထြက္ေနခဲ့ေသးသည္။
"ေတာ္ပါေတာ့...အဲဒီေကာင္ေခါင္းထ,ေထာင္လို႔ေတာင္မႏိုင္ေတာ့ဘူး...
ေသွ်ာင္ရဲ႕....."
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(115)
လေး'...က...လည်း...
သူ့အနားနားမှာအရိပ်လိုကပ်လိုက်နေတော့...
ဘယ်သွားသွား...ဘာလုပ်လုပ်...မလွတ်လပ်ဘူး။
ထမင်းစားချိန်လည်းသူပဲအနားနားမှာနေပြန်ကာ...
ဘော်ဒီဂတ်ရလိုက်သလိုခံစားချက်ကြီးက...မမိုက်ပါဘူး။
ငါ...ကျောက်စိမ်းကိုသဘောကျတယ်လို...့ဆိုတာတောင်မှ...တကယ်ကိုဘာမှမခံစားရတဲ့မျက်နှာနဲ့...လေးက...နေတတ်သေးတာ...။
"သိတယ်လေ...မင်းသူ့ကိုသဘောကျတာ...
ဒီကလူအကုန်သိနေတာပဲ၊
မဆန်းတော့ဘူး...".......တဲ့။
တကယ်ကိုပဲ...လေးကနေတတ်လိုက်တာ....။
နောက်ပြီး...မင်းကိုငါစိတ်ဝင်စားတယ်လို့ပဲပြောလာခဲ့တာ....
မင်းကိုငါချစ်တယ်...
ငါ့ကိုပြန်ချစ်ပါဆိုတာအထိဖွင့်ဟမလာသေးပါဘူး။
အဲဒါကို....ကိုယ့်ဘက်က...
မင်းကိုလက်မခံပါဘူးလို့ငြင်းဆန်လိုက်ဖို့အထိအခွင့်ရေးကမရှိတဲ့အတွက်လဲ...
သူ့မှာ...စနိုးစနောင့်ဖြစ်ရသေးသည်။
တော်တော့်ကိုကြောင်စီစီနိုင်လှတဲ့...လေး...ပါပဲ...။
"လေး...မင်း...ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ...
ငါ့ကိုဘာလို့ဒီလောက်ကပ်နေရတာလဲကွာ..."
"ကပ်နေတာမဟုတ်ဘူး...
ထိန်းနေတာ...မင်းကိုသူနဲ့ထိပ်တိုက်မတွေ့စေချင်လို့..."
"ဘာအကြောင်းအရာနဲ့လဲ..."
"မဖြစ်လို့ပေါ့...မင်းကွာ...
ဟိုကမကြည်မှန်းသိနေသားနဲ့...စိတ်လျော့လိုက်တော့..."
"မလျော့နိုင်ဘူး...ဟေ့ကောင်...
ငါပြောစရာရှိတာတော့ပြောရမှာပဲ..."
ဟန်နေအဲဒီလိုတွေပြောနေလေ...သူ့ခေါင်းကမြင့်မိုရ်တောင်လောက်ကြီးလေးလာလေပဲ။
စီနီယာကလည်းသူ့ကိုပဲအကူညီတောင်းထားတာ...
"ငါမရှိတဲ့နောက်ကွယ်မှာထပ်ပြဿနာတက်နေတာမျိုးမလိုချင်လို့...
မင်းကိုပဲအကူညီတောင်းဖို့ရှိတာ...လေး...ရာ...
ကူညီအုံးနော်"
သူ့အခန်းထဲကိုပြောင်းပေးပြီးဟန်နေ့ကိုလာအပ်ကတည်းကနေ...
ဒီညအထိစီနီယာကတောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့အားနာနေတဲ့ပုံပါ။
"အားနာဖို့တော့မလိုပါဘူးဗျာ...
စီနီယာလည်းပင်ပန်းမှာပဲ...
အခုအလုပ်ရှုပ်နေတာမလား....
ထမင်းသေချာပို့ပေးမယ်၊ စိတ်ချ...
နောက်ပြီး...ဟန်နေ့က်ိုလည်းကြည့်ထားပေးမယ်"
စီနီယာ့ကိုအဲဒီလိုတွေကတိပေးပြီးတော့...
ဟန်နေ့ကိုမထိန်းနိုင်ရင်ခက်အုံးမှာ...။
အခု...သူ့ခေါင်းထဲမှာပူထူနေရတာ...
ဆောင်းဟန်နေ့ကိုစောင့်ကြည့်ရတဲ့အလုပ်ကပိုတင်းကျပ်လာခဲ့လို့ပါ။
နေ့လည်ကလိုမျိုးဖြစ်မှာစိုးရသေးသည်။
အဲဒါကြောင့်...
သူ့ကိုစီနီယာဖုန်းဆက်ပြီးညစာပို့ပေးဖို့အကူညီတောင်းခံရတာကိုတောင်မှဆောင်းဟန်ဆန့ကိုအသိမပေးရဲဘူး။
ကျောက်စိမ်းဆီကို...သူသွားချင်တယ်လို့ပြောမှာစိုးလို့။
ဒါပေမယ့်လည်း...ဆောင်းဟန်နေကတော့လည်ပြီးသားပဲ...။
ဖုန်းပြောနေတာကိုအကုန်ခိုးနားထောင်ထားတယ်။
ဘယ်အချိန်မှာထမင်းသွားပို့ပြီးရင်ဘယ်အချိန်မှာ...
လူလစ်မလဲလို့သူတွေးထားပြီးသား။
ဒီနေ့ည...ဦး...အခန်းပြန်လာဖို့နောက်ကျမယ်ဆိုတာသူသိပြီးသား...။
ရင်ဖွင့်ချင်တဲ့အကြောင်းတွေကိုစကားလုံးအဖြစ်စီထားပြီးပြီ။
ကျောက်စိမ်းကို...ဒီညမှမပြောရရင်နောက်ထပ်အခွင့်ရေးမရှိတော့ဘူးဆိုတာကိုသူသိတယ်။
အဲဒါကြောင့်...ကျားချောင်းချောင်းတယ်ပဲဆိုဆို...သူကြံစည်နေရတာ...
ဘယ်နည်းနဲ့ကျောက်စိမ်းရှေ့ကိုရောက်အောင်သွားမလဲဆ်ိုတာပဲ။
ဘယ်နည်းနဲ့မှဒီအတိုင်းဖွင့်မပြောဘဲနဲ့တော့...
လက်မလျော့လိုက်ချင်မိဘူး။
ရှေ့ဆက်တိုးဖို့အတွက်ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ...
သူမမှားဘူးလို့ထင်ပါသည်။
xxxxx
မူးပြီးရစ်မိတာကိုတောင်းပန်ဖို့အကြောင်းပြပြီးစကားဆိုရင်း...
သူတို့ကြားမှာတခုခုပြောင်းလဲခြင်းဖြစ်သွားဖို့ပဲစိတ်ထဲမျှော်လင့်နေခဲ့မိတာ...
တကယ်လို့များ....
ကျောက်စိမ်းကသူ့ကိုအားနာပါးနာနဲ့အမြင်ကြည်လာခဲ့မယ်ဆိုရင်ပေါ့လေ...။
ဘယ်လိုလုပ်ရရင်ကောင်းမလဲ...
အဲဒီအတွက်ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေပဲ...
ငေးမောနေရုံလေးကအဆင်မပြေဘူးလေ...။
ခြေလှမ်းတွေကလည်း...ခဲဆွဲထားသလိုလေးလံနေပြန်ကာ...
ကျောက်စိမ်းရဲ့အေးစက်နေတဲ့ဆက်ဆံရေးကြောင့်....ရှေ့ဆက်တိုးသွားဖို့ကြောက်ရွံ့ရသည်...။
သူ...ကျောက်စိမ်းရဲ့အခန်းရှေ့မှာရပ်စောင့်နေခဲ့မိတာ...နှစ်နာရီနီးပါးရှိနေပြီ။
ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်နဲ့....
တံခါးခေါက်ပြီးဝင်သွားဖို့က...နည်းနည်းတော့...ကြောက်စရာကောင်းမှာပါ။
ညကိုးနာရီလောက်မှဆေးလိပ်သောက်ဖို့ကျောက်စိမ်းကအပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။
တံခါးဖွင့်သံကြားတာနဲ့...ဆောင်းဟန်နေကအခန်းထောင့်ချိုးနားပြေးပုန်းတာ...ပုနေတာပဲ။
အခန်းပြင်ကိုကျောက်စိမ်းရောက်လာပြီးတော့သူနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုထွက်သွားတာ...အိမ်သာဘက်သွားတာနေမှာပါ။
သူကတော့.....အမှောင်ထဲမှာပဲသက်ပြင်းတွေချရင်းအမြန်စဉ်းစားရသည်။
ငါဘယ်လိုလုပ်ပြီးတွေ့လိုက်ရင်ကောင်းမလဲ...
အခန်းထဲကိုဝင်သွားရင်ကောင်းမလား...
အခန်းဝကနေပဲစောင့်ရမလား...
အမျိုးမျိုးတွေးရင်း...
အခန်းထဲဝင်တာတော့မကောင်းဘူး....
အဲဒီတော့....အခန်းတံခါးကိုမှီပြီးရပ်စောင့်နေလိုက်သည်။
xxxxx
ခပ်ဝေးဝေးကနေမြင်နေရတဲ့သူ့အခန်းတံခါးဝကအရိပ်ကဘယ်သူလဲ...
ကျောက်စိမ်း...ကြည့်နေရင်းနီးလာတော့မှဆောင်းဟန်နေမှန်းသိလိုက်သည်။
တောက်...!...အကုသိုလ်ကောင်...ဘာလာလုပ်ပြန်တာလဲ...။
"ကို...ကျောက်စိမ်း...ဟို...ဗိုက်နာတာသက်သာပြီလားဟင်"
"မင်းအပူမပါဘူး"
"ကျွန်တော်ကတော့....စိတ်ပူနေခဲ့တာပါ..."
"အဲဒါမင်းကိစ္စလေ...ငါနဲ့ဆိုင်လား"
"ကျွန်တော့်ကိစ္စပေမယ့်....ဆိုင်ပါတယ်...
ကို့အကြောင်းပဲမို့လေ..."
"ဘာတွေလာပြီးပွားနေတာလဲကွာ...ဖယ်စမ်း...
မင်းနဲ့ငါပတ်သက်စရာမရှိဘူး"
"ကို့မှာမရှိပေမယ့်...ကျွန်တော့်မှာပတ်သက်စရာရှိတယ်...
အခုအဆင်ပြေတယ်ဆို...ကျွန်တော်ပြောစရာရှိတာလေး...နားထောင်ပေးစေချင်လို့..."
သူကတောင်းဆိုတဲ့သဘောပေမယ့်...
ကိုယ့်အခန်းတံခါးကိုပိတ်ထားပြီးတော့...
လူမိုက်လုပ်ပြီးမိုက်ကြေးခွဲနေတဲ့သဘောမို့...
မဖြစ်မနေဒါကိုကြိုတင်ကြံစည်လာတာကိုသိလိုက်သည်။
အဲဒါကိုဆက်ပြီးမပိတ်ပင်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ...
ဒီကောင်နဲ့ရှင်းလင်းရေးလုပ်မှနားအေးသက်သာတော့မှာမို့ပါ။
"ဘာလဲ...မင်း...မြန်မြန်ပြော..."
"ပထမဆုံး...ကျွန်တော်တောင်းပန်ချင်လို့ပါ...ဟိုညကမူးနေတုန်းကရမ်းကားမိတာ...
တကယ်ကိုတောင်းပန်ပါတယ်"
"အဲဒါဆိုမလိုဘူး...ထားလိုက်တော့...မင်းနဲ့ထပ်ပြီးပတ်သက်ဖို့စိတ်ကူးမရှိတော့ကတည်းက...
ငါ့မှာဘာခံစားချက်မှမရှိတာ..."
"ကို့မှာမရှိပေမယ့်...ကျွန်တော့်မှာခံစားချက်တွေရှိတယ်...
ကို့...ကို...ကျွန်တော်ချစ်နေပြီ..."
အဲလိုပြောလာမယ်ဆိုတာကိုတပ်အပ်သိနေတာမဟုတ်ပေမယ့်....
ကျောက်စိမ်း....ရိပ်မိခဲ့ပြီးသားပါ။
အဲဒီအတွက်ရင်ခုန်စရာအကြောင်းမှမရှိတာ...
ပြတ်သားတည်ငြိမ်တဲ့အသံနဲ့ကျောက်စိမ်းအတိအလင်းငြင်းမိသည်။
အဲဒီလိုမှမဟုတ်ရင်...သူ့ဆီကိုကပ်နေဦးမှာသေချာတာမို့...
"အဲဒါ....မင်းလွတ်လပ်ခွင့်နဲ့မင်းပဲ...
ငါ့မှာအဲဒီအတွက်ဝေဖန်ပေးဖို့တာဝန်မရှိဘူးထင်တယ်...
ငါမင်းကိုစိတ်မဝင်စားနိုင်လို့......
မင်းဒီမှာပဲရပ်ကျန်ခဲ့ပေးလို့ရမလား..."
"ဟင့်အင်း...နည်းနည်းတော့ငဲ့ကြည့်ပေးလို့မရဘူးလား...ကို...
ကျွန်တော့ကိုနည်းနည်းလေးတော့စိတ်ဝင်စားပေးပါ..."
ကျစ်...ပြဿနာပါပဲ။
ဆောင်းဟန်နေ့လေသံတွေမှာတုန်ခါမှုအနည်းငယ်ပါလာခဲ့တော့...ငိုနေတာဖြစ်ရမည်။
"မင်း..ကိုယ့်ဘာသာယောကျာ်းလေးဆိုတာရောသိရဲ့လား...
ငါလည်းယောကျာ်းလေးပဲ...
အဲဒါ...ကိုသိနေရဲ့လား...
ဘာတွေကိုကြောင်ယောင်ပြီးတော့အိပ်မက်မက်နေတာလဲ...
သွားကွာ...ဖယ်တော့...မင်းနဲ့ထပ်ပြောစရာဘာမှမရှိဘူး..."
"ဟင့်အင်း...မဖယ်နိုင်ဘူး...
ဒီညအကုန်ပြောပစ်လိုက်ဖို့ကျွန်တော်ဆုံးဖြတ်ထားတာ၊
အခုမပြောလိုက်ရရင်နောင်တတွေရသွားနိုင်တယ်...
ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းမကြိုက်ရဘူးလို့ဘယ်သူကသတ်မှတ်ထားလို့လဲ...
လူလူချင်း...လွတ်လပ်နေတဲ့လူအချင်းချင်းပဲ၊
ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်ရွေးချယ်နိုင်တယ်လေ..."
"ပြဿနာပဲကွာ...
မင်းကရပေမယ့်...ငါဒါမျိုးတွေက်ိုစိတ်မဝင်စားဘူးကွ...တောက်...!..."
"မဟုတ်ပါဘူး...ကို...ဟန်ဆောင်နေတာ...
ကိုကျောက်စိမ်း...ညာတာ....
ကိုနဲ့...ကိုနဲ့....."
သူတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ဦးရဲ့ပတ်သက်မှုတွေကိုသိနေကြောင်းထုတ်ဖော်ပြောဖို့အထိလည်း...
ကျွန်တော်မဝံ့ရဲပြန်ဘူး။
ဒါပေမယ့်လည်း...တလက်စထဲပြောချင်သမျှအကုန်ပြောရမှာမို့လို့....
ရှိသမျှအားတွေကိုဖျစ်ညစ်ပြီးတော့...အသံကိုငြိမ်အောင်ထားပြီးပြောထုတ်ရတယ်။
"စီနီယာ....နဲ့ကိုတို့ကြားကဆက်ဆံရေးကပုံမှန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို...
ကျွန်တော်သိတယ်..."
ပြောပြီးတာနဲ့ဆောင်းဟန်နေက...ခေါင်းငုံ့လက်ပ်ိုက်ပြီးတော့ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ကျသွားခဲ့၏။
ဒူးတွေတုန်ပြီးကြောက်ရွံ့နေတာကိုသူထိန်းချုပ်ထားလို့မှမနိုင်တော့တာ...။
လူတစ်ယောက်ရဲ့လျှ်ို့ဝှက်ချက်ပေမယ့်...
အဲဒီလျှို့ဝှက်ချက်ကြီးကကြောက်စရာကောင်းနေတာ။
သျှောင်နဲ့သူရဲ့ဆက်ဆံရေးကပုံမှန်မဟုတ်ဘူး...???
တလုံးချင်းပီပီသသထွက်လာတဲ့...ဆောင်းဟန်နေ့စကားလုံးတွေမှာ...
ကျောက်စိမ်းငုတ်တုတ်မေ့ရပါပြီ။
ဘာလဲ...အဲဒီကောင်ဘာတွေသိထားလို့လဲ၊
သျှောင်နဲ့ငါ့ရဲ့ပတ်သက်မှုကိုဘယ်အထိသိထားသလဲ။
ဘာလို့သိနေရတာလဲ...
မေးခွန်းပေါင်းများစွာခေါင်းထဲမှာတလက်လက်ထ,လာခဲ့ပေမယ့်...
နှုတ်ဖျားကတော့အေးခဲနေဆဲ...
"ဘာ...မင်း...အခု....ဘာ.....ပြောတယ်..."
"သိတယ်...ကျွန်တော်သိနေတယ်လို့...
အကိုတို့ညီအစ်ကို...ပတ်သက်ဆက်နွယ်နေတာပုံမှန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာကိုကျွန်တော်သိနေတယ်လို့၊
ကိုကျောက်စိမ်းတို့ကညီအစ်ကိုလို့သာပြောတာ...
အလကား...ဟန်ဆောင်နေကြတာပဲ။
အဲဒါကိုကာဗာယူပြီးတော့...တိတ်တိတ်ညားနေကြတာပဲ..."
တိတိကျကျရှင်းရှင်းလင်းလင်းနဲ့ထွက်လာတဲ့...
ဆောင်းဟန်နေ့စကားလုံးတွေမှာ...
ကျောက်စိမ်း...တကိုယ်လုံးကျောက်ရုပ်လိုဖြစ်သွားရလေသည်။
"ညားနေတာမလား...
ကို...တို့ကကြိတ်ပုန်းခုတ်နေကြတာမလား...
ယောကျာ်းလေးကိုစိတ်မဝင်စားဘူးလို့ပဲပြောတာ...
ကိုနဲ့ညားနေတဲ့ကို့အစ်ကိုကယောကျာ်းလေးမဟုတ်ဘဲနဲ့...
မိန်းကလေးမို့လား..."
တုန်ရီငိုရှိုက်နေသံသဲ့သဲ့နဲ့ဆောင်းဟန်နေကကြောက်ရွံ့ရင်းနဲ့အဲဒီစကားလုံးတွေကိုပြောနေပေမယ့်...
ကျောက်စိမ်းကသူ့ထက်ပိုပြီးကြောက်ရွွံ့နေခဲ့တာပါ။
အဲဒီစကားလုံးတွေမှာ...
သူ့မျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံးပျားအတုပ်ခံလိုက်ရသလိုမျိုး...
ထူပူပြီးရှိန်းဖိန်းလာကာ...
အဆိပ်တို့ပျံ့နှံ့နေသလိုမျိုး...ဘာတစ်ခုကိုမှသူမသိတော့ဘူး။
သိလဲမသိချင်တော့ဘူး...
ဒီအချိန်မှာတမ်းတမိတာဦိးသျှောင်ပါပဲ။
စကားနိုင်လုဖို့...ပြန်လည်တုံ့ပြန်ချေပဖို့...
ဦးသျှောင့်ကိုအရေးတကြီးအလိုရှိလို့....။
အခုငါဘယ်လိုပြန်ဖြေရှင်းရမလဲ...မသိတော့လို့...
ရောက်ရာအရပ်ကနေပြန်လာပါတော့...သျှောင်ရဲ့...
ဆွံ့အခြင်းတစ်ခုထဲမဟုတ်တော့ဘဲနဲ့...
နားမကြားခြင်း...မျက်စိမမြင်ခြင်းကိုပါ...
ကျောက်စိမ်းတခါထဲတောင့်တမိသွားရင်း...
ထာဝရဘုရားရှင်ကိုတိုင်တည်တမ်းတမိနေတာ.....
အရှင်ဘုရား...
သူပြောတာတွေအကုန်မှန်နေလို့...
ကျွန်တော်...
တောင်းတဲ့ဆုနဲ့အကုန်ပြည့်ရပါလို၏ဘုရား။
ဘယ်လိုအဖြစ်ပျက်ကြီးမျိုးလဲအဲဒါက...
ဘယ်လိုယုံပေးရမှာလဲ။
ရင်ထဲမှာလည်း...အမျိုးမျိုးသောပိုးကောင်တွေတွယ်တက်လိုက်ခုန်ကိုက်လိုက်နဲ့...နေလို့မရအောင်ဒုက္ခပေးနေသလိုပဲ။
ယားယံလိုက်တာ.....
ပြန်ပြီးတော့ချေပစရာစကားလုံးကိုရှာလို့မတွေ့တော့ဘူး။
သူငုံ့မိုးကြည့်နေတဲ့....
သူ့ရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့....
တံခါးဝရဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်ကပုံ့ပုံ့လေးနဲ့အရိပ်ပိုင်ရှင်ကသူ့ထက်တဖြည်းဖြည်းနဲ့ကြ်ီးမားလာလိုက်တာ...
အခုသူ့ကိုဝါးမြိုသွားသလား...လို့တောင်ထင်မိတဲ့အထိပဲ။
"ကို...တို့ညီအစ်ကိုတောင်မှပတ်သက်လို့ရသေးတာ...
ကျွန်တော်ကသူစိမ်းလေ...
ဘာလို့...မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ...
ပိုတောင်ဖြစ်နိုင်တာပေါ့...
ကိုသာ...စဉ်းစားပေးမယ်ဆိုရင်ဖြစ်နိုင်တာပေါ့...
ရတယ်...အပျော်ဖြစ်ဖြစ်...
အပျော်သဘောနဲ့ဖြစ်ဖြစ်...
အဲဒီလို....အဲဒီလိုပတ်သက်မှုမျိုးနဲ့....
ကျွန်တော်တို့....မဖြစ်နိုင်ဘူးလား...
တိတ်တိတ်ပုန်းလို့ပဲပြောပြော...
အဲဒီလိုဆက်နွယ်မှုမျိုး......."
"ဘာ..!....မင်း...ဘာကို....ဘယ်လို.....ဘယ်လို....???....."
"ကို့ဆီမှာ.......ကျွန်တော့်ဘဝရော၊ ခန္ဓာက်ိုယ်ကြီးကိုပါ...ကို့...စိတ်ကြိုက်ပေးပစ်လိုက်နိုင်ပါတယ်၊
ကျွန်တော့်ကို...အပျော်သဘောနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်...
တွဲကြည့်ဖို့....."
"အေး...ကျောက်စိမ်းနဲ့...အဲဒီလိုဆက်နွယ်မှုမျိုးလိုချင်ရင်ငါနဲ့အရင်ငြိမှာပဲကွ....ထစမ်း..."
ရုတ်တရက်...တင်းမာပြတ်သားနေတဲ့လေသံတစ်ခုကသူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ရှေ့နားကနေပေါ်ထွက်လာခဲ့လို့...လှမ်းကြည့်တော့.....
ဘယ်တုန်းကတည်းကရောက်နေခဲ့မှန်းမသိတဲ့...
ဦးသျှောင်နဲ့...လေး...က...ခပ်လှမ်းလှမ်းလေးမှာရှိနေခဲ့ကြသည်။
"ထစမ်း...
ကျောက်စိမ်းကို......မင်းဒီလိုပြောရဲရင်...
ငါနဲ့လဲရင်ဆိုင်ရဲရမှာပဲ...တောက်..!...
ဘာကို...ကြောက်နေတဲ့ပုံဖမ်းပြီးဟန်ဆောင်နတာလဲ.......မင်း...
ဆောင်း...!...ဟန်...!...နေ...!..."
ခပ်ပြင်းပြင်းတောက်ခေါက်သံအဆုံးမှာ...
သျှောင့်လက်သီးပြင်းပြင်းတွေကဆောင်းဟန်နေ့မျက်နှာဆီကိုအဆက်မပြတ်ထိခတ်လေသည်။
ခွပ်...ခွပ်...ဗုန်း...
"မင်း...ဒီအထိအရှက်မဲ့ရသလား...ကွ...ဟမ်..."
"ဘုန်း...ဒုန်း"
"ငါတို့ဒီလိုပတ်သက်နေမှန်းသိတာတောင်မှ...
မင်း...ကျောက်စိမ်းကို...ဘယ်လိုတွေယုတ်မာရတာလဲကွ....
ဟမ်...!......
တောက်..!...သေစမ်း...မင်း...သေကွာ"
ဆောင်းဟန်နေ့အကျႌလည်ပင်းစကို...
တစ်ဖက်ကဆွဲကိုင်ထားပြီးလက်သီးတွေအဆက်မပြတ်ကျွေးပစ်တာ...
တခွပ်ခွပ်အသံက...အဆက်မပြတ်ပါပဲ...။
ဆောင်းဟန်နေ...
လုံးဝပြန်မရုန်းကန်နိုင်ဘဲနဲ့...သျှောင့်လက်သီးချက်တွေအတိုင်းခေါင်းတစ်ခုလုံးစိစိညက်ညက်ကြေမတတ်...
လှုပ်ခါရမ်းခတ်နေခဲ့တာ...
သွေးစတွေသံမံတလင်းပေါ်မှာဟိုဟိုဒီဒီဖြစ်လာတော့မှ...
ဆွံ့အနေခဲ့ကြတဲ့...
လေးနဲ့ကျောက်စိမ်းတို့ကဝင်ဆွဲတော့သည်။
"စီနီယာ...တော်ပါတော့..."
"သျှောင်...ရပ်လိုက်"
လေးက...ဆောင်းဟန်နေ့ကိုပွေ့ပိုက်ကာကာကွယ်ရင်း...
ကျောက်စိမ်းက...သျှောင့်လက်တွေကိုဖမ်းတုပ်ရင်း...
"နေဦး...ငါမကျေနပ်သေးဘူး...
ကျောက်စိမ်း...ဖယ်ကွာ...ကျက်သရေတုံးကောင်...
မင်း...အရိုင်းအစိုင်းလေး...!,.,ဟိတ်ကောင်...လေး...,
ဖယ်ပေး...မဖယ်ရင်မင်းပါနာမှာ......ဖယ်...အခုလွှတ်..!...."
"သျှောင့်...အာ....ဟိတ်ကောင်...."
ကျောက်စိမ်းတားနေတဲ့ကြားကနေ...
လေးရဲ့ရင်ခွင်ထဲကဆောင်းဟန်နေ့ကိုသဲကြီးမဲကြီးနဲ့...လိုက်ဆွဲကာ...ထပ်ထိုးဖို့ပြင်သည်။
"အာ...စီနီယာ...တော်ပါတော့ဗျ...အာ့
သေပြီ...မထိုးပါနဲ့တော့...အားလာ့"
ရင်ခွင်ထဲကဟန်နေ့ကိုထိုးပေမယ့်...
ဖက်ထားတဲ့...လေး...ကိုပါထိခတ်မိကုန်ပြီ။
ကာကွယ်ပေးတဲ့သူရော...ကာကွယ်ခံရတဲ့သူပါ...
သျှောင့်ရဲ့အကန်အကြောက်နဲ့လက်သီးတွေကိုအလူးအလဲကာကွယ်ရတော့သည်။
ကျောက်စိမ်းလဲသူ့ကိုဆွဲနေပေမယ့်...
နွားသိုင်းကြိုးပြတ်သလိုမျိုး...ကမူးရှူးထိုးနဲ့ဖြစ်နေတဲ့...
သျှောင့်ပုံစံဟာတကယ့်ကိုကြောက်စရာမို့...
ကျောက်စိမ်းကဆွဲဖို့မပြင်တော့ဘဲနဲ့...
ကြမ်းခင်းပေါ်မှာငုံ့ငုံ့လေးဖြစ်နေတဲ့နှစ်ယောက်ကိုအပေါ်ကနေအုပ်မိုးကာကွယ်ရတော့တယ်...။
"ဖယ်...ကျောက်စိမ်း...မင်းဖယ်နော်..."
"မလုပ်နဲ့တော့ဆို..."
"အဲဒီကောင်...ဒီလောက်အထိသိနေတာတောင်မှ...
မင်းကိုဘယ်လောက်စော်ကားထားသလဲကွ...
တောက်...!...အမျိုးယုတ်ကောင်....!.......
ဖယ်...မလောက်သေးဘူး...
သွားတွေကျွတ်ပါသွားအောင်ထိုးချင်တာ...
ဖယ်လိုက်.....ဖယ်စမ်းကွာ..."
"သျှောင်...တော်ပါပြီဆို...လက်လွန်နေပြီ...
ကြမ်းပြင်ပေါ်သွေးတွေနည်းတာမဟုတ်ဘူး..."
"မသေသေးဘူးကွ.....
အဲလောက်နဲ့မသေနိုင်ဘူး...
ဖြစ်နိုင်ရင်လည်ပင်းပါညစ်သတ်ချင်တာ....
မျိုးမစစ်ကောင်...ထစမ်း....ဖယ်...ဖယ်ပေး....."
"ဟာ...ဦးသျှောင့်...တော်ပြီဆို...ရပ်တော့..."
ကျောက်စိမ်းကဆက်ပြီးအုပ်မိုးထားပေးတာကြောင့်....
သျှောင်ကထပ်မထိုးတော့ပါဘူး။
ဒါပေမယ့်...ဖားဖိုလိုနိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ရင်ဘတ်ကြီးရယ်...
ရှူးရှူးရှဲရှဲနဲ့နဂါးမီးမှုတ်သလိုအသက်ရှူသံရယ်ကဘယ်လောက်အထိသူ့ဒေါသတွေမြင့်နေသလဲဆိုတာကိုသိနိုင်၏။
"လေး...သူ့ခေါ်ပြီးမြန်မြန်ပြေးတော့...ငါဆွဲထားမယ်"
လေသံကိုနိမ့်ပြီးပြောကာ...
လေး'ကိုအရင်ထရပ်လို့နိုင်အောင်ဆွဲထူပေးရသည်။
ပြီးမှ...
ကျောက်စိမ်းကသျှောင့်ဆီပြေးကပ်လို့ခါးကိုအတင်းဆွဲဖက်ထားလိုက်ရ၏။
ဒါတောင်မှ...အတင်းရုန်းထွက်နေခဲ့သေးသည်။
"တော်ပါတော့...အဲဒီကောင်ခေါင်းထ,ထောင်လို့တောင်မနိုင်တော့ဘူး...
သျှောင်ရဲ့....."