ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(109)
ညကသူနည္းနည္းအကိုက္လြန္သြားတာ...
ေက်ာက္စိမ္းခမ်ာသနားစရာေလး...
လည္ပင္းဖံုးမယ့္အက်ႌေလးပဲေရြးဝတ္ေနရတာ။
ညိဳ႕ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္ကိုေတာ့ပတ္တီးစည္းေပးလိုက္တာနဲ႔အဆင္ေျပသြားပါသည္။
လည္ပင္းကိုေတာ့ေဆးလိမ္းၿပီးေတာ့ပဲထားရတာ...
တခုခုကပ္ထားရင္ေနလို႔မေကာင္းဘူးဆိုလို႔ပါ။
"ေသွ်ာင့္...ငါ့လည္ပင္းမွာမင္းကိုက္ထားတာေလ...
အဲဒါျမင္ေနရသလားၾကည့္ေပးဦး..."
လည္ပင္းအပိတ္ကအေပၚထိမေရာက္ေတာ့သူ႔မွာလူျမင္မွာစိုးလို႔စိတ္ပူေနရတာပါ။
"မျမင္ပါဘူးဆို..."
"မင္းကသာမျမင္တာ...ဟိုလဒကငါ့ကိုဆိုျပဴးၿပဲၿပီးၾကည့္တာ"
"ဘယ္လဒလဲ"
"ေဆာင္းဟန္ေနေလ..."
"အာ...မင္းစိတ္ထင္တာေနမွာပါ...
သူကပံုမွန္ပါပဲ...တလြဲေတြအရမ္းမေတြးနဲ႔...စိတ္ပင္ပန္းတယ္...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕"
ဦးေသွ်ာင္ကအဲဒါပဲေျပာေနေတာ့တာပဲ။
ဟိုငနဲကပ္ေနပါတယ္လို႔အရိပ္ေယာင္ေလးေျပာျပၿပီးသတိထားခိုင္းတာေတာင္မွ...
မင္းစိတ္ထင္တယ္ဆိုတာပဲလာသည္။
စိတ္ကုန္တယ္...
တကယ္တမ္းက်ေတာ့လဲ.....
ဟန္ေနနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူအလုပ္လုပ္တာကိုေသွ်ာင္ေသေသခ်ာခ်ာမေတြ႕ခဲ့ဖူးလို႔ပါပဲ။
တကယ္ေတြ႕မယ္ဆိုရင္ေတာ့...
အူယားဖားယားျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာေသခ်ာပါတယ္။
"ျပစမ္း...အက်ႌကလည္ပင္းတဝက္ဖံုးေနတာပဲ၊ မသိသာဘူး၊ စိတ္ခ်"
ဝတ္ထားတဲ့အနက္ေရာင္လည္ပိတ္လက္ရွည္ေလးကိုေသခ်ာေလးေဘးကေရာ...ေနာက္ကေရာၾကည့္ေပးၿပီးမွဆံပင္ေတြေရျပန္သုတ္သည္။
ဂ်ဴတီခ်ိန္နည္းနည္းေနာက္က်သြားလို႔...
အခုမွေရခ်ိဳးရတဲ့ေသွ်ာင္ကေတာ့အဝတ္ေတာင္မဝတ္ရေသးပါဘူး။
ေရသုတ္ပိုင္းႀကီးနဲ႔ပဲအိပ္ယာေပၚထိုင္ေနတာပါ။
ေရသီးထေနတဲ့ေက်ာျပင္မွာသူကုတ္ထားတဲ့ဒဏ္ရာေလးေတြကေသြးျပန္စို႔ေနတာေတြ႕ေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းကၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ေမးသည္။
"ေသွ်ာင္...မင္းေရခ်ိဳးခန္းကေနဒီအထိဒီလိုႀကီးေက်ာေျပာင္နဲ႔လာတာလား"
"အင္းေလ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
သူ႔ေက်ာမွာကုတ္ရာေတြရွိတယ္ဆိုတာကိုဦးေသွ်ာင္ကေမ့ေနပံုရပါသည္။
မ်က္ႏွာေသေလးကတကယ္ကိုသတိမထားမိတဲ့ပံုနဲ႔...
"မင္း...မင္းေက်ာမွာငါ...ညကကုတ္ထားတာေတြကဒဏ္ရာေတြျဖစ္ၿပီး...အမ်ားႀကီးနဲ႔..."
"ဟုတ္လား...ငါမွမျမင္ရတာ..."
ညတုန္းကေက်ာက္စိမ္းကေဆးထည့္ေပးမယ္ေျပာတာအဲဒါေလးေတြကသိပ္ဆိုးေနတာေနမွာပါ။
ေရခ်ိဳးေတာ့စပ္ေနတာကိုသိေပမယ့္လည္းဒီအတိုင္းထားလိုက္သည္။
"အခန္းထဲျပန္လာေတာ့...ဘယ္သူနဲ႔မွမေတြ႕ဘူးလား"
"မေတြ႕ပါဘူး...ဘာလို႔လဲ"
"ဟာ့...လက္သည္းကုတ္ရာေတြဥစၥာ...
မင္းကိုလူေတြတမ်ိဳးတမည္ထင္မွာေပါ့ဟ..."
"ေအာ္...ဘာျဖစ္လဲ...ထင္ထင္ေပါ့...
ဘာဆန္းလို႔လဲ...
ငါကအသက္မျပည့္တဲ့ကေလးလား...
ဒါမ်ိဳးေတြျဖစ္လို႔မရဘူးလား"
"ခ်ီးပဲ...ေျပာလိုက္ရင္အဲဒီလိုပဲ...
ေစတနာနဲ႔ေျပာတာကို...
ဖယ္...အဲဒီေရသုတ္ပိုင္းကို...
ငါေဆးထည့္ေပးမယ္...
ဒီအတိုင္းဆိုေသြးျပန္ထြက္လိမ့္မယ္"
ေဆးဗူးသြားရွာထားတာဘယ္တုန္းကလဲမသိဘူး။
ေဆးအနီေလးေတြကဟိုအရင္ကေက်ာက္စိမ္းကိုသူထည့္ေပးဖူးတဲ့ေဆးဗူးေလးလိုပါ။
ဗူးပံုစံပဲမတူတာအထဲကေဆးကအဲလိုဟာမ်ိဳးပါပဲ။
ထိလိုက္တာနဲ႔စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းေလးျဖစ္သြားေတာ့...
ေသွ်ာင့္ေက်ာျပင္ေလးတခ်က္ခ်က္တြန္႔ပါသည္။
"စပ္လား"
"အင္း...အဲဒီေဆးကစပ္တယ္ေလ၊ ငါသိတယ္၊
ကေလးတုန္းကမင္းကိုငါလိမ္းေပးဖူးတယ္ေလ၊ လက္ျပင္မွာမင္းဒဏ္ရာရတုန္းက"
"လက္ေမာင္းစြန္းမွာပါ၊ လက္ျပင္မဟုတ္ဘူး"
"မင္း...မွတ္မိတယ္ေပါ့..."
"အင္း...မွတ္မိတယ္၊ မင္းငါ့တို႔ကိုလာေခၚလို႔ထြက္ေျပးရတာေလ၊ ေျခာက္ေယာက္လားမသိဘူး၊
ရဲရဲရဲ႕ေကာင္မေလးေတာင္ပါေသးတာ"
"အဟြန္႔...မင္းရဲ႕ crush ေလး"
"ဟာ...မဟုတ္ပါဘူးဆို...အဲဟာေလးမ်ိဳးကိုမုန္းတယ္"
"မင္းညီမရဲရဲလဲဘာထူးလဲ....ၾကည့္ေတာ့မိန္းကေလးပဲ...
သူလဲမိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းႀကိဳက္တာပဲ"
အဲဒါကိုေျပာေတာ့မေက်မနပ္နဲ႔ေက်ာျပင္ကဒဏ္ရာမရွိတဲ့ေနရာေလးေတြကိုလက္ညိဳးနဲ႔တမင္ကိုလိုက္ထိုးေတာ့သည္။
ေက်ာျပင္ေပၚကိုထိေတြ႕ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းႏုႏုေတြကအခုနည္းနည္းေလးမာေက်ာခ်င္ေနၿပီပဲ။
"ေက်ာက္စိမ္း...မင္းလက္ေတြခဏျပစမ္း"
ပုခံုးေပၚကေနထြက္လာတဲ့လက္ေခ်ာင္းဖ်ားေလးေတြကိုယူၾကည့္ေတာ့...
အကြဲရာအရွရာေလးေတြနဲ႔...တခ်ိဳ႕ၾကမ္းေနတဲ့ေနရာေလးေတြက..
လက္ေခ်ာင္းဖ်ားေတြတိုင္းမွာရွိသည္။
အဲဒီဒဏ္ရာေလးေတြကိုပြတ္သပ္ရင္းနဲ႔...
"မင္းလက္ကို cream ေသခ်ာလိမ္းအံုး၊ ၾကမ္းကုန္ၿပီ"
အယ္လ္ကိုေဟာနဲ႔ဒစ္ေတာေတြကိုင္ရတာမ်ားေတာ့လက္ေတြကမႏူးညံ့ေတာ့ဘူး။
သူ႔လက္လဲအတူတူပါပဲ။
"အရက္ပ်ံေတြခဏခဏထိေနရတာ၊ ၾကမ္းမွာပဲ...
ပူမေနနဲ႔ငါကေယာက်ာ္းေလး...မိန္းကေလးမဟုတ္ဘူး...
အဲေလာက္ကေတာ့အေပ်ာ့ပဲ၊
ငါ့ကိုသာေျပာေနတာ...မင္းလက္ေတြကပိုဆိုးတယ္၊ ဒဏ္ရာခ်ည္းပဲ...
ဆရာဝန္လုပ္ေနတာလား။
စက္ျပင္ဆရာလားကိုမသည္းကြဲဘူး...
ကိုင္လိုက္ရတဲ့စက္ေတြဆိုတာ..."
ေက်ာက္စိမ္းကပူမေနနဲ႔လို႔ေျပာေပမယ့္...
သူ႔ကိုအထိအခိုက္နည္းနည္းမွကိုမခံခ်င္တာ...
ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕အတၱပါ။
ညညဆို...
သူအသည္းယားၿပီးေတာ့ကိုက္ခ်င္လို႔ကိုက္မိတာေလးေတြလည္းေနာက္ေတာ့မွေနာင္တရကာ...
အမာရြတ္မက်န္ေနေအာင္ဂ႐ုျပန္စိုက္ေပးရသည္။
ေဆးလိမ္းလို႔ၿပီးသြားတာေၾကာင့္..
ေက်ာျပင္ေပၚကအထိေတြ႕ေလးေတြေပ်ာက္သြား၏။
"ရၿပီ...အက်ႌဝတ္ေတာ့...ၿပီးရင္သြားမယ္"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔အခန္းျပင္ဘက္ထြက္သြားတဲ့႔ေက်ာက္စိမ္းက.....အထက္ေအာက္အနက္ဆင္တူနဲ႔သန္႔ျပန္႔ေနခဲ့၏။
သူ႔မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာေလးကပိုၿပီးတည္ၾကည္ခန္႔ညားလာေပမယ့္...ကေလး႐ုပ္မေပ်ာက္ခ်င္ေသးဘူး။
လန္းဆန္းၿပီးေတာ့ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတုန္းပါ။
အဲဒီေကာင္ေလးကိုဂ်ဴနီယာမ,ေလးေတြစာလာေပးတယ္ဆိုတာလည္းၾကားခဲ့သည္။
ကေလးအေဆာင္ကနာ့စ္ေလးေတြကသူ႔ကိုဆိုေခ်ာ့ကလက္ေတြလိုက္ေပးတတ္တာကိုလည္းၾကားခဲ့ရသည္။
ဒီေန႔ေတာင္မွ...
"ေဒါက္တာ့ညီေလးကအလန္းဇယားေလး" ဆိုၿပီးေတာ့...
သူနာျပဳေလးေတြကစ,ေနၾကေသးတာ။
အဲဒါေတြျကားရင္သဝန္တိုမိေပမယ့္...
လိုက္ၿပီးထိန္းခ်ဳပ္ပိတ္ပင္လို႔မွအဆင္မေျပတာ။
ကိုယ့္ေရွ႕မွာေတာင္အဲလိုေတြေျဗာင္ေျပာၾကတာ၊
ေနာက္ကြယ္ဆိုပိုဆိုးေနမွာပါ။
ေက်ာက္စိမ္းကလည္း...တေလာကလံုးကလူေတြဆို...ဘယ္သူ႔ကိုမဆိုမႈန္ေတေတနဲ႔ေက်ာက္႐ုပ္လုပ္လြန္းလို႔...
စိတ္အခ်ရတာလြန္ၿပီးေတာ့...လူမႈဆက္ဆံေရးမွာစိတ္ပူေပးေနရေသးတာ...။
လူေတြနဲ႔မတည့္ဘူးရယ္လို႔အထင္ခံရမွာစိုးလို႔ပါ။
xxxxx
ပါတီလုပ္တယ္ေခၚမလား...
ညစာစားတယ္ေခၚမလား....
သူတို႔ေနတဲ့...အေဆာင္ရဲ႕ေခါင္မိုးေပၚမွာလုပ္ထားတဲ့ျမက္ခင္းျပင္အက်ယ္ႀကီးမွာ...
ဒီည...သူတို႔ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးမွာပါ။
ညေနေစာင္းကတည္းကေခါင္မိုးထပ္မွာလူစုေနၾကတာ...
ေမွာင္လာေလလူမ်ားလာေလပဲ။
volunteer ဆင္းတဲ့ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းေတာင္စုေပါင္းေနေတာ့လည္းလူကအမ်ားသား။
တဟီးဟီးတဟားဟားမဟုတ္ေတာင္မွ...
အရြယ္ငယ္ငယ္ေလးေတြခ်ည္းမို႔ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းပါသည္။
"ေသာက္ရင္သတိထားဦး...
ငါမင္းနဲ႔အတူတူရွိေနႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"
ေသွ်ာင္ကသူ႔ကိုေသခ်ာမွာေနရတာ...
သူကတျခားဆရာဝန္ေတြနဲ႔အတူရွိေနဖို႔မ်ားလို႔ပါပဲ။
"အင္း...မပူနဲ႔....မင္းသာဂ႐ုစိုက္၊
အၿမဲတမ္းပဲမင္းကမူးၿပဲေနတာ.....
ၿပီးရင္ပံုပ်က္ပန္းပ်က္နဲ႔"
ေသွ်ာင္ကမူးလာတိုင္းစီးကပ္ကပ္လုပ္တာ...အရမ္းဆိုးလို႔ပါ။
"အင္း...သိပ္မေသာက္ပါဘူး။
ငါကတျခားလူႀကီးနဲ႔ပဲရွိေနမွာေလ...
မင္း..က....ေလး'...တို႔ဆီမွာပဲေနေပါ့..."
အဲဒီလိုပဲလုပ္ရမွာပါပဲ၊ က်န္တဲ့သူေတြဆီမွမသြားခ်င္တာ။
ေဆာင္းဟန္ေန႔ကိုေတာ့မေတြ႕ခ်င္ေပမယ့္...
သည္းခံေနရမွာပဲ။
ဒီအခ်ိန္ႀကီးအခန္းထဲမွာတေယာက္ထဲေအာင္းေနဖို႔ကလဲ...
ေက်ာက္စိမ္းကအ႐ူးမွမဟုတ္တာ...
ပါတီလုပ္ေနတာအခန္းေအာင္းစရာလား...
ၿဖဲစရာရွိတာေတာ့ၿဖဲရမွာပဲ။
ေသာက္စရာရွိတာလဲေသာက္ရတာပဲ...
ေဘးမွာလူမရွိလဲဘာျဖစ္သလဲ...
ဘယ္သူ႔မွမေၾကာက္ဘူး...။
ေသာက္စရာေတြမ်ားေနေပမယ့္...
ေသာက္ခ်င္တာကနည္းသည္။
အဲဒီအထဲမွာမထိခ်င္ဆံုးကဝိုင္ခြက္ပဲ။
ဝိုင္မူးရတာတကယ္မေကာင္းဘူး...
တျခားဟာနဲ႔မတူဘဲမူးတဲ့ဒဏ္ကမမိုက္ဘူး။
ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့အသိေပ်ာက္တယ္။
ဟိုေရြးဒီေရြးနဲ႔တစ္ေယာက္ထဲအလုပ္ရႈပ္ေနတုန္း.....
"ဟိတ္...ေက်ာက္စိမ္း..."
လွမ္းေခၚတာက...ေလး'ပါ...။
သူ႔ေဘးမွာကရွန္းရွန္းတို႔နဲ႔...ေဆာင္းဟန္ေန...။
သူတို႔တအုပ္လံုးလည္းအနက္ေရာင္ဝမ္းဆက္ေတြနဲ႔ျဖစ္ေနတာ။
အနက္ေစြးေစြးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေဘးကိုေရာက္လာေတာ့ပိုဆိုးသြားတာ...
သူတို႔အုပ္စုကဂန္းစတားေတြလိုလိုနဲ႔...
မိန္းကေလးေတြပါေနလို႔ပဲေတာ္ေသး၏။
"ကိုေက်ာက္စိမ္း...စီနီယာကေရာ..."
"အင္း...လူႀကီးေတြနဲ႔ရွိမွာေပါ့..."
ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔...ဒီတစ္ရက္က်မွ...
ေလး'....ပံုစံကတမ်ိဳးပဲ...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ေဆာင္းဟန္ေန႔ကိုႀကိဳက္ေနသလား...ဘာလားပဲ...အၾကည့္ေတြကမ႐ိုးသားဘူး။
ဒါသူ႔စိတ္ကထင္ေနတာမ်ားလား....
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။
မ႐ိုးသားလဲငါနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး...
သူတို႔ႀကိဳက္သြားလဲပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္၊ မဟုတ္ရင္သူ႔ကိုမထိတထိလာလာလုပ္လြန္းလို႔။
"ကို...လက္ကပတ္တီးစည္းလိုက္တာလား"
သူ႔လက္ကိုညေနကမွေသွ်ာင္ကပတ္တီးစည္းေပးလိုက္တာပါ။
ညက်ရင္လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ေတြ႕ရမွာမို႔လို႔မေကာင္းဘူးတဲ့။
တကယ္ဆိုဒီဟာေလးကဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။
ညိဳ႕ၿပီးေတာ့နာေနတာတခုပဲ။
"အင္း...ေသွ်ာင္...စည္းေပးလိုက္တာ"
"အရမ္းနာေနတာမလား၊ ညိဳ႕မဲေနလို႔...
ဘာျဖစ္တာလဲဟင္..."
အဲဒီဒဏ္ရာအေၾကာင္းမသိဘဲနဲ႔ေမးေနတဲ့ေဆာင္းဟန္ေနကမူးေနပါၿပီ။
ဘာမွေတာင္မေသာက္ရေသးဘဲနဲ႔...ယိုင္ခ်င္ေနတာ...။
ဒါေပမယ့္...အသိစိတ္မေပ်ာက္ေသးဘူးဆိုတာသိသာတယ္။
ဒီအနာကိုပဲလာလာခလုတ္တိုက္ေနတာ...
ေက်ာက္စိမ္းစိတ္တိုလာပါေလေရာ...
"မင္းတအားစပ္စုတာပဲ...
ငါမေျဖခ်င္မွန္းသိတယ္မဟုတ္လား...
မေမးနဲ႔..."
နံေဘးကေနလာလာေၫွာင့္ေနတာစိတ္တိုလာလို႔အိမ္သာကိုအျမန္ပဲထြက္လာရသည္။
လိုက္မလာဘူးထင္လို႔...စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔အိမ္သာထဲေရာက္ၿပီးေတာ့...
ခုကနသူကိုင္လိုက္တဲ့လက္ကအနာကိုေသခ်ာေလးေရမစိုေအာင္လို႔လုပ္ေနတုန္း...
ေနာက္ကေနလက္ေတြကိုဆြဲခ်ဳပ္ခံလိုက္ရေတာ့တကယ္လန္႔သြားရတာ။
အေနာက္ကေနအဖက္ခံလိုက္ရတဲ့အေနအထားမို႔ပါ။
အဲဒါနဲ႔...ရင္ထဲမွာထိတ္ကနဲျဖစ္သြားၿပီးေတာ့...
မူးေနတဲ့အရွိန္နဲ႔...စိတ္ကေထာင္းကနဲျဖစ္ကာ...
လက္တစ္ဖက္ကအလိုလိုလက္သီးဆုပ္ၿပီးမ်က္ခြက္ကိုလွမ္းေကြ်းလိုက္မိေတာ့တာပဲ...
"ဟိတ္...ဖယ္စမ္း...ေဆာင္းဟန္ေန"
အဲဒါနဲ႔...ဆြဲဖယ္ၿပီးေတာ့ထိုးလိုက္မိေတာ့...
ေဆာင္းဟန္ေနက...ဘုန္းကနဲ...နံရံတစ္ဖက္ဆီကပ္လ်က္နဲ႔လဲက်သြားတာ။
သူ...သိပ္မမူးေသးတာေတာင္မွအဲဒီေလာက္ယိုင္နဲ႔ေနတာတမင္တကာမ်ားလားလို႔ထင္မိသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္...ျပန္ထလာကာ...ဟီးကနဲမဲ့သလိုလိုနဲ႔ရယ္၏။
"ထိုးရင္လဲေမ့သြားေအာင္ထိုးေပါ့......အဲဒါမွ...ေကာင္းမွာ"
အဲေကာင္နဲ႔ေတာ့ဒုကၡပဲ။
ဘုမသိဘမသိနဲ႔...သူကလဲထိုးလိုက္မိတာ...
အားသိပ္မျပင္းေတာ့လဲရာကေနျပန္ထလာႏိုင္ေသးလို႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕....
ေလး'ကဘယ္မွာက်န္ခဲ့လဲမသိဘူး။
ၾကည့္ေတာ့သူ႔ေဘးမွာမေတြ႕ျပန္ဘူး။
အိမ္သာထဲကေနျပန္လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အနာမရွိတဲ့လက္တစ္ဖက္ကိုေဆာင္းဟန္ေနကလွမး္ဆြဲသည္။
"ေနပါဦး...ကြ်န္ေတာ္...ေျပာစရာရွိလို႔..."
တကိုယ္လံုးကအားအကုန္သံုးထားတဲ့ပံုနဲ႔...ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ခ်ၿပီးေတာ့ဆြဲခ်ထားတာမို႔...
လက္ကို႐ုန္းလို႔အဆင္မေျပဘူး။
႐ုန္းခ်င္ရင္အဲဒီေကာင့္ကိုေျခကန္ၿပီး႐ုန္းမွရမွာ။
အဲဒီအထိလည္းေက်ာက္စိမ္းတို႔ကမရက္စက္ႏိုင္ပါဘူး။
မူးေနတာလည္းသိပ္သိသာေနတာမို႔....
ဒီအခ်ိန္ကန္လိုက္ရင္တခါထဲလဲသြားမွာပါ။
အဲဒါေၾကာင့္...႐ုန္းကန္ရင္းနဲ႔ပဲ...တားဆီးေနရသည္။
"ဟိတ္ေကာင္...မထိနဲ႔ေလ...ငါဒီေလာက္မင္းကိုခါးခါးသီးသီးျဖစ္ေနတာေတာင္မွ....
မင္းလူလိုနားမလည္ဘူးလား...
လက္ကိုလြတ္စမ္းပါ"
"ကြ်န္ေတာ့္ကိုဘာလို႔အဲဒီေလာက္အထိျကည့္မရတာလဲဟင္...ကို..."
ၾကည့္မရပါဘူးဆိုမွအေၾကာင္းျပခ်က္ရွိမလား...။
ေတာက္..!...
စိတ္အရမ္းတိုလာရင္ေျပာမိေျပာရာမဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႔လက္ပါပါမိတာမို႔...
အဲဒီေကာင္နဲ႔ေဝးတဲ့ေနရာဆီသြားမွျဖစ္ေတာ့မယ္။
"ကို..."
ေခၚျပန္ျပီ။
အဲဒီစကားလံုးကိုသူအရမ္းမုန္းတာပါဆိုမွ...
"မင္း...အဲဒီစကားလံုးကို...ဟာကြာ....ေတာက္..!...
ထပ္မေခၚနဲ႔လို႔ေျပာထားတယ္မလား...
မင္းေယာက်ာ္းေလးမဟုတ္ဘူးလား...
ကႏြဲ႕ကလ်နဲ႔....လြတ္စမ္း...ငါ့လက္ကိုအခုလြတ္"
"မလြတ္ဘူး...ကြ်န္ေတာ္...ေျပာစရာရွိတယ္...
နားေထာင္.....ေပး"
"ဟိတ္ေကာင္...မင္းဆီကဘာမွမၾကားခ်င္ဘူး...
လႊတ္လိုက္ေနာ္..."
"ဟင့္အင္း...ေနဦးလို႔........"
မူးမူးနဲ႔လက္ကိုအတင္းဆြဲထားတာမို႔...
တကယ္ကို႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား...
အိမ္သာအဝနားေလးမွာျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ။
တစ္ေယာက္ကလက္ကိုဆြဲလ်က္နဲ႔ပါးေလးကပ္ၿပီးၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ခ်ေနတာ၊
ေက်ာက္စိမ္းကအတင္း႐ုန္းၿပီးေတာ့ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔...
"မလႊတ္ဘူးလား..."
"ဟင့္....ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာနားေထာင္ရင္...လႊတ္မယ္...."
"ဘာမွနားမေထာင္ဘူး...ေတာ္စမ္း...မလႊတ္ရင္ငါတကယ္ကန္ထည့္မွာေနာ္"
"ရတယ္...ကန္လိုက္...ခံမယ္"
"မင္း...ဟာကြာ....ေတာက္...!..."
စိတ္ေတြတိုလာေတာ့လဲေက်ာက္စိမ္းတကယ္ကို...ကန္မိပါေတာ့သည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာကံဆိုးစြာပဲတျခားလူေတြေရာက္လာေတာ့...ရန္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္ဆိုၿပီးျဖစ္ကုန္ၾကေရာ...
ခုနကအထိုးခံတာအျပင္မူးေနၿပီျဖစ္တဲ့ေဆာင္းဟန္ေနကပံုလ်က္သားနဲ႔လဲက်သြားတာ...
ျပန္မထႏိုင္ေတာ့...လူကူနဲ႔တြဲၿပီးေတာ့ခံုတလံုးမွာေပးထိုင္ရေတာ့တယ္။
"ဘာျဖစ္တာလဲဟင္..."
အဲဒီအခ်ိန္မွေလး'ဆိုတဲ့အေကာင္ကပ်ာယီးပ်ာယာနဲ႔ေရာက္လာကာေမးသည္။
"ရန္ျဖစ္ၾကတာထင္တယ္၊ ဒီတစ္ေယာက္ကဘာမွမေျပာလို႔"
ေက်ာက္စိမ္းကတကယ္ကိုဘယ္သူ႔ကိုမွဘာမွမေျပာဘူး။
မႈန္ေတေတနဲ႔...ရပ္ေနၿပီးေတာ့ထြက္မသြားပါဘူး။
ေလး...ကိုသူျမင္ေတာ့မွ...စကားဟေတာ့သည္။
"ဟုတ္တယ္၊ ေဒါသထြက္ေနလို႔ကန္လိုက္မိတာ"
မူးေနတဲ့လူကိုလုပ္ရက္တယ္လို႔...ဆိုတဲ့အၾကည့္ေလးေတြကေဝ့ဝဲၿပီးစကားသံေတြပါထြက္လာခဲ့တာေၾကာင့္...
ေနရထိုင္ရလည္းခက္လာခဲ့ၿပီ။
ဒီေနရာကေနခြာသြားခ်င္ၿပီ...ဒါေပမယ့္လည္း....
"ဟာ...ရတယ္...ရတယ္...ညီအစ္ကိုေတြပဲ...
အခန္႔မသင့္လို႔ျဖစ္တာ...
အဟဲ....ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ထဲကပါပဲ...စိတ္မပူနဲ႔...
တခါတေလျဖစ္ေနၾကပါပဲ"
လူစုေဝးျဖစ္လာတာမို႔...ေလး...ကပဲအျပံဳးေလးနဲ႔ေတာင္းပန္ၿပီးနံေဘးကလူေတြကိုေျဖရွင္းေပးရသည္။
စိတ္လံုးဝမၾကည္ေတာ့တဲ့ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့တည္တင္းေနခဲ့ကာ...
ငမူးကေတာ့...ေမွာက္လ်က္အိပ္ေနဆဲ....
"ေဆာရီး...ငါမလုပ္သင့္မွန္းသိေပမယ့္...ထိုးလဲထိုးလိုက္မိေသးတာ၊
တကယ္ေဆာရီးပါ..."
ဘာမွမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ေအာင္ေၾကာက္လန္႔တာနဲ႔...
လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လိုက္မိတာကိုအားနာမိလို႔ပါ။
ကာယကံရွင္ကိုေတာင္းပန္မွေကာင္းမွာဆိုတာကိုသိသည္။
ဒါေပမယ့္...
အဲဒီေကာင္က...သူ႔ကို...ဟား.........ခန္႔မွန္းရလဲခက္ခဲလိုက္တာ။
သူ႔မွာ...ေျပာစရာရွိတယ္၊ နားေထာင္ေပးလို႔ေျပာတဲ့ဟာကို...ဒီအထိလုပ္ရသလားလို႔စဥ္းစားမိျပန္ေတာ့...တကယ့္ကို...အားနာရျပန္တာ။
သြားကြာ...မသိဘူး...
လုပ္လိုက္ၿပီးၿပီပဲဟာကို...
စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔အမူးေသာက္ပစ္လိုက္ဖို႔စဥ္းစားမိကာ...
"သူ႔ကိုမနက္ျဖန္မွေတာင္းပန္ေတာ့မယ္...ေလး...ငါလဲစိတ္ရႈပ္လို႔...
မင္းပဲေခၚသြားလိုက္လို႔ရတယ္မလား...
သူမူးၿပီးလဲေနတာတခုပဲ...ငါကိုယ္ထိလက္ေရာက္လုပ္မိတာေဆာရီးကြာ...
တဖြဲ႕ထဲသားေတြမျဖစ္သင့္ဘူး"
"ရတယ္...ေက်ာက္စိမ္း...ငါနားလည္ႏိုင္တယ္...
မင္းအဲဒီအထိေတာင္းပန္ဖို႔မလိုဘူး"
ေလး...က...ဘာကိုနားလည္လို႔ေျပာမွန္းမသိေပမယ့္...
"မင္းနားမလည္ပါဘူး...အဲဒါ...နည္းနည္းရွင္းျပရခက္တယ္....
သူက...ငါ့ကို....."
"မဟုတ္ပါဘူး...ငါနားလည္တယ္လို႔ပဲမွတ္ထား...
မင္းဘာလို႔သူ႔ကိုဒီအထိၾကည့္လို႔မရလဲဆိုတာ...
ငါနားလည္တယ္...ေက်ာက္စိမ္း...
ေနာက္ထပ္တစ္ခါပဲသူ႔ကိုအဲဒီလိုကိုယ္ထိလက္ေရာက္မလုပ္ဖို႔ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္....."
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(109)
ညကသူနည်းနည်းအကိုက်လွန်သွားတာ...
ကျောက်စိမ်းခမျာသနားစရာလေး...
လည်ပင်းဖုံးမယ့်အကျႌလေးပဲရွေးဝတ်နေရတာ။
ညို့နေတဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုတော့ပတ်တီးစည်းပေးလိုက်တာနဲ့အဆင်ပြေသွားပါသည်။
လည်ပင်းကိုတော့ဆေးလိမ်းပြီးတော့ပဲထားရတာ...
တခုခုကပ်ထားရင်နေလို့မကောင်းဘူးဆိုလို့ပါ။
"သျှောင့်...ငါ့လည်ပင်းမှာမင်းကိုက်ထားတာလေ...
အဲဒါမြင်နေရသလားကြည့်ပေးဦး..."
လည်ပင်းအပိတ်ကအပေါ်ထိမရောက်တော့သူ့မှာလူမြင်မှာစိုးလို့စိတ်ပူနေရတာပါ။
"မမြင်ပါဘူးဆို..."
"မင်းကသာမမြင်တာ...ဟိုလဒကငါ့ကိုဆိုပြူးပြဲပြီးကြည့်တာ"
"ဘယ်လဒလဲ"
"ဆောင်းဟန်နေလေ..."
"အာ...မင်းစိတ်ထင်တာနေမှာပါ...
သူကပုံမှန်ပါပဲ...တလွဲတွေအရမ်းမတွေးနဲ့...စိတ်ပင်ပန်းတယ်...ကျောက်စိမ်းရဲ့"
ဦးသျှောင်ကအဲဒါပဲပြောနေတော့တာပဲ။
ဟိုငနဲကပ်နေပါတယ်လို့အရိပ်ယောင်လေးပြောပြပြီးသတိထားခိုင်းတာတောင်မှ...
မင်းစိတ်ထင်တယ်ဆိုတာပဲလာသည်။
စိတ်ကုန်တယ်...
တကယ်တမ်းကျတော့လဲ.....
ဟန်နေနဲ့ကျောက်စိမ်းတို့နှစ်ယောက်အတူတူအလုပ်လုပ်တာကိုသျှောင်သေသေချာချာမတွေ့ခဲ့ဖူးလို့ပါပဲ။
တကယ်တွေ့မယ်ဆိုရင်တော့...
အူယားဖားယားဖြစ်နေမယ်ဆိုတာသေချာပါတယ်။
"ပြစမ်း...အကျႌကလည်ပင်းတဝက်ဖုံးနေတာပဲ၊ မသိသာဘူး၊ စိတ်ချ"
ဝတ်ထားတဲ့အနက်ရောင်လည်ပိတ်လက်ရှည်လေးကိုသေချာလေးဘေးကရော...နောက်ကရောကြည့်ပေးပြီးမှဆံပင်တွေရေပြန်သုတ်သည်။
ဂျူတီချိန်နည်းနည်းနောက်ကျသွားလို့...
အခုမှရေချိုးရတဲ့သျှောင်ကတော့အဝတ်တောင်မဝတ်ရသေးပါဘူး။
ရေသုတ်ပိုင်းကြီးနဲ့ပဲအိပ်ယာပေါ်ထိုင်နေတာပါ။
ရေသီးထနေတဲ့ကျောပြင်မှာသူကုတ်ထားတဲ့ဒဏ်ရာလေးတွေကသွေးပြန်စို့နေတာတွေ့တော့...
ကျောက်စိမ်းကကြည့်နေရင်းနဲ့မေးသည်။
"သျှောင်...မင်းရေချိုးခန်းကနေဒီအထိဒီလိုကြီးကျောပြောင်နဲ့လာတာလား"
"အင်းလေ...ဘာဖြစ်လို့လဲ"
သူ့ကျောမှာကုတ်ရာတွေရှိတယ်ဆိုတာကိုဦးသျှောင်ကမေ့နေပုံရပါသည်။
မျက်နှာသေလေးကတကယ်ကိုသတိမထားမိတဲ့ပုံနဲ့...
"မင်း...မင်းကျောမှာငါ...ညကကုတ်ထားတာတွေကဒဏ်ရာတွေဖြစ်ပြီး...အများကြီးနဲ့..."
"ဟုတ်လား...ငါမှမမြင်ရတာ..."
ညတုန်းကကျောက်စိမ်းကဆေးထည့်ပေးမယ်ပြောတာအဲဒါလေးတွေကသိပ်ဆိုးနေတာနေမှာပါ။
ရေချိုးတော့စပ်နေတာကိုသိပေမယ့်လည်းဒီအတိုင်းထားလိုက်သည်။
"အခန်းထဲပြန်လာတော့...ဘယ်သူနဲ့မှမတွေ့ဘူးလား"
"မတွေ့ပါဘူး...ဘာလို့လဲ"
"ဟာ့...လက်သည်းကုတ်ရာတွေဥစ္စာ...
မင်းကိုလူတွေတမျိုးတမည်ထင်မှာပေါ့ဟ..."
"အော်...ဘာဖြစ်လဲ...ထင်ထင်ပေါ့...
ဘာဆန်းလို့လဲ...
ငါကအသက်မပြည့်တဲ့ကလေးလား...
ဒါမျိုးတွေဖြစ်လို့မရဘူးလား"
"ချီးပဲ...ပြောလိုက်ရင်အဲဒီလိုပဲ...
စေတနာနဲ့ပြောတာကို...
ဖယ်...အဲဒီရေသုတ်ပိုင်းကို...
ငါဆေးထည့်ပေးမယ်...
ဒီအတိုင်းဆိုသွေးပြန်ထွက်လိမ့်မယ်"
ဆေးဗူးသွားရှာထားတာဘယ်တုန်းကလဲမသိဘူး။
ဆေးအနီလေးတွေကဟိုအရင်ကကျောက်စိမ်းကိုသူထည့်ပေးဖူးတဲ့ဆေးဗူးလေးလိုပါ။
ဗူးပုံစံပဲမတူတာအထဲကဆေးကအဲလိုဟာမျိုးပါပဲ။
ထိလိုက်တာနဲ့စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းလေးဖြစ်သွားတော့...
သျှောင့်ကျောပြင်လေးတချက်ချက်တွန့်ပါသည်။
"စပ်လား"
"အင်း...အဲဒီဆေးကစပ်တယ်လေ၊ ငါသိတယ်၊
ကလေးတုန်းကမင်းကိုငါလိမ်းပေးဖူးတယ်လေ၊ လက်ပြင်မှာမင်းဒဏ်ရာရတုန်းက"
"လက်မောင်းစွန်းမှာပါ၊ လက်ပြင်မဟုတ်ဘူး"
"မင်း...မှတ်မိတယ်ပေါ့..."
"အင်း...မှတ်မိတယ်၊ မင်းငါ့တို့ကိုလာခေါ်လို့ထွက်ပြေးရတာလေ၊ ခြောက်ယောက်လားမသိဘူး၊
ရဲရဲရဲ့ကောင်မလေးတောင်ပါသေးတာ"
"အဟွန့်...မင်းရဲ့ crush လေး"
"ဟာ...မဟုတ်ပါဘူးဆို...အဲဟာလေးမျိုးကိုမုန်းတယ်"
"မင်းညီမရဲရဲလဲဘာထူးလဲ....ကြည့်တော့မိန်းကလေးပဲ...
သူလဲမိန်းကလေးအချင်းချင်းကြိုက်တာပဲ"
အဲဒါကိုပြောတော့မကျေမနပ်နဲ့ကျောပြင်ကဒဏ်ရာမရှိတဲ့နေရာလေးတွေကိုလက်ညိုးနဲ့တမင်ကိုလိုက်ထိုးတော့သည်။
ကျောပြင်ပေါ်ကိုထိတွေ့နေတဲ့လက်ချောင်းနုနုတွေကအခုနည်းနည်းလေးမာကျောချင်နေပြီပဲ။
"ကျောက်စိမ်း...မင်းလက်တွေခဏပြစမ်း"
ပုခုံးပေါ်ကနေထွက်လာတဲ့လက်ချောင်းဖျားလေးတွေကိုယူကြည့်တော့...
အကွဲရာအရှရာလေးတွေနဲ့...တချို့ကြမ်းနေတဲ့နေရာလေးတွေက..
လက်ချောင်းဖျားတွေတိုင်းမှာရှိသည်။
အဲဒီဒဏ်ရာလေးတွေကိုပွတ်သပ်ရင်းနဲ့...
"မင်းလက်ကို cream သေချာလိမ်းအုံး၊ ကြမ်းကုန်ပြီ"
အယ်လ်ကိုဟောနဲ့ဒစ်တောတွေကိုင်ရတာများတော့လက်တွေကမနူးညံ့တော့ဘူး။
သူ့လက်လဲအတူတူပါပဲ။
"အရက်ပျံတွေခဏခဏထိနေရတာ၊ ကြမ်းမှာပဲ...
ပူမနေနဲ့ငါကယောကျာ်းလေး...မိန်းကလေးမဟုတ်ဘူး...
အဲလောက်ကတော့အပျော့ပဲ၊
ငါ့ကိုသာပြောနေတာ...မင်းလက်တွေကပိုဆိုးတယ်၊ ဒဏ်ရာချည်းပဲ...
ဆရာဝန်လုပ်နေတာလား။
စက်ပြင်ဆရာလားကိုမသည်းကွဲဘူး...
ကိုင်လိုက်ရတဲ့စက်တွေဆိုတာ..."
ကျောက်စိမ်းကပူမနေနဲ့လို့ပြောပေမယ့်...
သူ့ကိုအထိအခိုက်နည်းနည်းမှကိုမခံချင်တာ...
ဦးသျှောင့်ရဲ့အတ္တပါ။
ညညဆို...
သူအသည်းယားပြီးတော့ကိုက်ချင်လို့ကိုက်မိတာလေးတွေလည်းနောက်တော့မှနောင်တရကာ...
အမာရွတ်မကျန်နေအောင်ဂရုပြန်စိုက်ပေးရသည်။
ဆေးလိမ်းလို့ပြီးသွားတာကြောင့်..
ကျောပြင်ပေါ်ကအထိတွေ့လေးတွေပျောက်သွား၏။
"ရပြီ...အကျႌဝတ်တော့...ပြီးရင်သွားမယ်"
ပြောပြီးတာနဲ့အခန်းပြင်ဘက်ထွက်သွားတဲ့့ကျောက်စိမ်းက.....အထက်အောက်အနက်ဆင်တူနဲ့သန့်ပြန့်နေခဲ့၏။
သူ့မျက်နှာချောချောလေးကပိုပြီးတည်ကြည်ခန့်ညားလာပေမယ့်...ကလေးရုပ်မပျောက်ချင်သေးဘူး။
လန်းဆန်းပြီးတော့ချစ်ဖို့ကောင်းနေတုန်းပါ။
အဲဒီကောင်လေးကိုဂျူနီယာမ,လေးတွေစာလာပေးတယ်ဆိုတာလည်းကြားခဲ့သည်။
ကလေးအဆောင်ကနာ့စ်လေးတွေကသူ့ကိုဆိုချော့ကလက်တွေလိုက်ပေးတတ်တာကိုလည်းကြားခဲ့ရသည်။
ဒီနေ့တောင်မှ...
"ဒေါက်တာ့ညီလေးကအလန်းဇယားလေး" ဆိုပြီးတော့...
သူနာပြုလေးတွေကစ,နေကြသေးတာ။
အဲဒါတွေကြားရင်သဝန်တိုမိပေမယ့်...
လိုက်ပြီးထိန်းချုပ်ပိတ်ပင်လို့မှအဆင်မပြေတာ။
ကိုယ့်ရှေ့မှာတောင်အဲလိုတွေဗြောင်ပြောကြတာ၊
နောက်ကွယ်ဆိုပိုဆိုးနေမှာပါ။
ကျောက်စိမ်းကလည်း...တလောကလုံးကလူတွေဆို...ဘယ်သူ့ကိုမဆိုမှုန်တေတေနဲ့ကျောက်ရုပ်လုပ်လွန်းလို့...
စိတ်အချရတာလွန်ပြီးတော့...လူမှုဆက်ဆံရေးမှာစိတ်ပူပေးနေရသေးတာ...။
လူတွေနဲ့မတည့်ဘူးရယ်လို့အထင်ခံရမှာစိုးလို့ပါ။
xxxxx
ပါတီလုပ်တယ်ခေါ်မလား...
ညစာစားတယ်ခေါ်မလား....
သူတို့နေတဲ့...အဆောင်ရဲ့ခေါင်မိုးပေါ်မှာလုပ်ထားတဲ့မြက်ခင်းပြင်အကျယ်ကြီးမှာ...
ဒီည...သူတို့သောက်စားပျော်ပါးမှာပါ။
ညနေစောင်းကတည်းကခေါင်မိုးထပ်မှာလူစုနေကြတာ...
မှောင်လာလေလူများလာလေပဲ။
volunteer ဆင်းတဲ့ကျောင်းသုံးကျောင်းတောင်စုပေါင်းနေတော့လည်းလူကအများသား။
တဟီးဟီးတဟားဟားမဟုတ်တောင်မှ...
အရွယ်ငယ်ငယ်လေးတွေချည်းမို့ပျော်စရာတော့ကောင်းပါသည်။
"သောက်ရင်သတိထားဦး...
ငါမင်းနဲ့အတူတူရှိနေနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး"
သျှောင်ကသူ့ကိုသေချာမှာနေရတာ...
သူကတခြားဆရာဝန်တွေနဲ့အတူရှိနေဖို့များလို့ပါပဲ။
"အင်း...မပူနဲ့....မင်းသာဂရုစိုက်၊
အမြဲတမ်းပဲမင်းကမူးပြဲနေတာ.....
ပြီးရင်ပုံပျက်ပန်းပျက်နဲ့"
သျှောင်ကမူးလာတိုင်းစီးကပ်ကပ်လုပ်တာ...အရမ်းဆိုးလို့ပါ။
"အင်း...သိပ်မသောက်ပါဘူး။
ငါကတခြားလူကြီးနဲ့ပဲရှိနေမှာလေ...
မင်း..က....လေး'...တို့ဆီမှာပဲနေပေါ့..."
အဲဒီလိုပဲလုပ်ရမှာပါပဲ၊ ကျန်တဲ့သူတွေဆီမှမသွားချင်တာ။
ဆောင်းဟန်နေ့ကိုတော့မတွေ့ချင်ပေမယ့်...
သည်းခံနေရမှာပဲ။
ဒီအချိန်ကြီးအခန်းထဲမှာတယောက်ထဲအောင်းနေဖို့ကလဲ...
ကျောက်စိမ်းကအရူးမှမဟုတ်တာ...
ပါတီလုပ်နေတာအခန်းအောင်းစရာလား...
ဖြဲစရာရှိတာတော့ဖြဲရမှာပဲ။
သောက်စရာရှိတာလဲသောက်ရတာပဲ...
ဘေးမှာလူမရှိလဲဘာဖြစ်သလဲ...
ဘယ်သူ့မှမကြောက်ဘူး...။
သောက်စရာတွေများနေပေမယ့်...
သောက်ချင်တာကနည်းသည်။
အဲဒီအထဲမှာမထိချင်ဆုံးကဝိုင်ခွက်ပဲ။
ဝိုင်မူးရတာတကယ်မကောင်းဘူး...
တခြားဟာနဲ့မတူဘဲမူးတဲ့ဒဏ်ကမမိုက်ဘူး။
ခေါင်းကိုက်တယ်၊ ပိုပြီးတော့အသိပျောက်တယ်။
ဟိုရွေးဒီရွေးနဲ့တစ်ယောက်ထဲအလုပ်ရှုပ်နေတုန်း.....
"ဟိတ်...ကျောက်စိမ်း..."
လှမ်းခေါ်တာက...လေး'ပါ...။
သူ့ဘေးမှာကရှန်းရှန်းတို့နဲ့...ဆောင်းဟန်နေ...။
သူတို့တအုပ်လုံးလည်းအနက်ရောင်ဝမ်းဆက်တွေနဲ့ဖြစ်နေတာ။
အနက်စွေးစွေးနဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ဘေးကိုရောက်လာတော့ပိုဆိုးသွားတာ...
သူတို့အုပ်စုကဂန်းစတားတွေလိုလိုနဲ့...
မိန်းကလေးတွေပါနေလို့ပဲတော်သေး၏။
"ကိုကျောက်စိမ်း...စီနီယာကရော..."
"အင်း...လူကြီးတွေနဲ့ရှိမှာပေါ့..."
ခါတိုင်းလိုမဟုတ်ဘဲနဲ့...ဒီတစ်ရက်ကျမှ...
လေး'....ပုံစံကတမျိုးပဲ...
နောက်ပြီးတော့...ဆောင်းဟန်နေ့ကိုကြိုက်နေသလား...ဘာလားပဲ...အကြည့်တွေကမရိုးသားဘူး။
ဒါသူ့စိတ်ကထင်နေတာများလား....
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ။
မရိုးသားလဲငါနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး...
သူတို့ကြိုက်သွားလဲပိုတောင်ကောင်းသေးတယ်၊ မဟုတ်ရင်သူ့ကိုမထိတထိလာလာလုပ်လွန်းလို့။
"ကို...လက်ကပတ်တီးစည်းလိုက်တာလား"
သူ့လက်ကိုညနေကမှသျှောင်ကပတ်တီးစည်းပေးလိုက်တာပါ။
ညကျရင်လူအများကြီးနဲ့တွေ့ရမှာမို့လို့မကောင်းဘူးတဲ့။
တကယ်ဆိုဒီဟာလေးကဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။
ညို့ပြီးတော့နာနေတာတခုပဲ။
"အင်း...သျှောင်...စည်းပေးလိုက်တာ"
"အရမ်းနာနေတာမလား၊ ညို့မဲနေလို့...
ဘာဖြစ်တာလဲဟင်..."
အဲဒီဒဏ်ရာအကြောင်းမသိဘဲနဲ့မေးနေတဲ့ဆောင်းဟန်နေကမူးနေပါပြီ။
ဘာမှတောင်မသောက်ရသေးဘဲနဲ့...ယိုင်ချင်နေတာ...။
ဒါပေမယ့်...အသိစိတ်မပျောက်သေးဘူးဆိုတာသိသာတယ်။
ဒီအနာကိုပဲလာလာခလုတ်တိုက်နေတာ...
ကျောက်စိမ်းစိတ်တိုလာပါလေရော...
"မင်းတအားစပ်စုတာပဲ...
ငါမဖြေချင်မှန်းသိတယ်မဟုတ်လား...
မမေးနဲ့..."
နံဘေးကနေလာလာညှောင့်နေတာစိတ်တိုလာလို့အိမ်သာကိုအမြန်ပဲထွက်လာရသည်။
လိုက်မလာဘူးထင်လို့...စိတ်ချလက်ချနဲ့အိမ်သာထဲရောက်ပြီးတော့...
ခုကနသူကိုင်လိုက်တဲ့လက်ကအနာကိုသေချာလေးရေမစိုအောင်လို့လုပ်နေတုန်း...
နောက်ကနေလက်တွေကိုဆွဲချုပ်ခံလိုက်ရတော့တကယ်လန့်သွားရတာ။
အနောက်ကနေအဖက်ခံလိုက်ရတဲ့အနေအထားမို့ပါ။
အဲဒါနဲ့...ရင်ထဲမှာထိတ်ကနဲဖြစ်သွားပြီးတော့...
မူးနေတဲ့အရှိန်နဲ့...စိတ်ကထောင်းကနဲဖြစ်ကာ...
လက်တစ်ဖက်ကအလိုလိုလက်သီးဆုပ်ပြီးမျက်ခွက်ကိုလှမ်းကျွေးလိုက်မိတော့တာပဲ...
"ဟိတ်...ဖယ်စမ်း...ဆောင်းဟန်နေ"
အဲဒါနဲ့...ဆွဲဖယ်ပြီးတော့ထိုးလိုက်မိတော့...
ဆောင်းဟန်နေက...ဘုန်းကနဲ...နံရံတစ်ဖက်ဆီကပ်လျက်နဲ့လဲကျသွားတာ။
သူ...သိပ်မမူးသေးတာတောင်မှအဲဒီလောက်ယိုင်နဲ့နေတာတမင်တကာများလားလို့ထင်မိသွားတယ်။
ဒါပေမယ့်...ပြန်ထလာကာ...ဟီးကနဲမဲ့သလိုလိုနဲ့ရယ်၏။
"ထိုးရင်လဲမေ့သွားအောင်ထိုးပေါ့......အဲဒါမှ...ကောင်းမှာ"
အဲကောင်နဲ့တော့ဒုက္ခပဲ။
ဘုမသိဘမသိနဲ့...သူကလဲထိုးလိုက်မိတာ...
အားသိပ်မပြင်းတော့လဲရာကနေပြန်ထလာနိုင်သေးလို့တော်ပါသေးရဲ့....
လေး'ကဘယ်မှာကျန်ခဲ့လဲမသိဘူး။
ကြည့်တော့သူ့ဘေးမှာမတွေ့ပြန်ဘူး။
အိမ်သာထဲကနေပြန်လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်တော့...
ကျောက်စိမ်းရဲ့အနာမရှိတဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုဆောင်းဟန်နေကလှမး်ဆွဲသည်။
"နေပါဦး...ကျွန်တော်...ပြောစရာရှိလို့..."
တကိုယ်လုံးကအားအကုန်သုံးထားတဲ့ပုံနဲ့...ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချပြီးတော့ဆွဲချထားတာမို့...
လက်ကိုရုန်းလို့အဆင်မပြေဘူး။
ရုန်းချင်ရင်အဲဒီကောင့်ကိုခြေကန်ပြီးရုန်းမှရမှာ။
အဲဒီအထိလည်းကျောက်စိမ်းတို့ကမရက်စက်နိုင်ပါဘူး။
မူးနေတာလည်းသိပ်သိသာနေတာမို့....
ဒီအချိန်ကန်လိုက်ရင်တခါထဲလဲသွားမှာပါ။
အဲဒါကြောင့်...ရုန်းကန်ရင်းနဲ့ပဲ...တားဆီးနေရသည်။
"ဟိတ်ကောင်...မထိနဲ့လေ...ငါဒီလောက်မင်းကိုခါးခါးသီးသီးဖြစ်နေတာတောင်မှ....
မင်းလူလိုနားမလည်ဘူးလား...
လက်ကိုလွတ်စမ်းပါ"
"ကျွန်တော့်ကိုဘာလို့အဲဒီလောက်အထိကြည့်မရတာလဲဟင်...ကို..."
ကြည့်မရပါဘူးဆိုမှအကြောင်းပြချက်ရှိမလား...။
တောက်..!...
စိတ်အရမ်းတိုလာရင်ပြောမိပြောရာမဟုတ်တော့ဘဲနဲ့လက်ပါပါမိတာမို့...
အဲဒီကောင်နဲ့ဝေးတဲ့နေရာဆီသွားမှဖြစ်တော့မယ်။
"ကို..."
ခေါ်ပြန်ပြီ။
အဲဒီစကားလုံးကိုသူအရမ်းမုန်းတာပါဆိုမှ...
"မင်း...အဲဒီစကားလုံးကို...ဟာကွာ....တောက်..!...
ထပ်မခေါ်နဲ့လို့ပြောထားတယ်မလား...
မင်းယောကျာ်းလေးမဟုတ်ဘူးလား...
ကနွဲ့ကလျနဲ့....လွတ်စမ်း...ငါ့လက်ကိုအခုလွတ်"
"မလွတ်ဘူး...ကျွန်တော်...ပြောစရာရှိတယ်...
နားထောင်.....ပေး"
"ဟိတ်ကောင်...မင်းဆီကဘာမှမကြားချင်ဘူး...
လွှတ်လိုက်နော်..."
"ဟင့်အင်း...နေဦးလို့........"
မူးမူးနဲ့လက်ကိုအတင်းဆွဲထားတာမို့...
တကယ်ကိုရုန်းရင်းဆန်ခတ်နဲ့နှစ်ယောက်သား...
အိမ်သာအဝနားလေးမှာဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြတော့တာ။
တစ်ယောက်ကလက်ကိုဆွဲလျက်နဲ့ပါးလေးကပ်ပြီးကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချနေတာ၊
ကျောက်စိမ်းကအတင်းရုန်းပြီးတော့ဒေါသဖြစ်နေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့...
"မလွှတ်ဘူးလား..."
"ဟင့်....ကျွန်တော်ပြောတာနားထောင်ရင်...လွှတ်မယ်...."
"ဘာမှနားမထောင်ဘူး...တော်စမ်း...မလွှတ်ရင်ငါတကယ်ကန်ထည့်မှာနော်"
"ရတယ်...ကန်လိုက်...ခံမယ်"
"မင်း...ဟာကွာ....တောက်...!..."
စိတ်တွေတိုလာတော့လဲကျောက်စိမ်းတကယ်ကို...ကန်မိပါတော့သည်။
အဲဒီအချိန်မှာကံဆိုးစွာပဲတခြားလူတွေရောက်လာတော့...ရန်ဖြစ်နေကြပါတယ်ဆိုပြီးဖြစ်ကုန်ကြရော...
ခုနကအထိုးခံတာအပြင်မူးနေပြီဖြစ်တဲ့ဆောင်းဟန်နေကပုံလျက်သားနဲ့လဲကျသွားတာ...
ပြန်မထနိုင်တော့...လူကူနဲ့တွဲပြီးတော့ခုံတလုံးမှာပေးထိုင်ရတော့တယ်။
"ဘာဖြစ်တာလဲဟင်..."
အဲဒီအချိန်မှလေး'ဆိုတဲ့အကောင်ကပျာယီးပျာယာနဲ့ရောက်လာကာမေးသည်။
"ရန်ဖြစ်ကြတာထင်တယ်၊ ဒီတစ်ယောက်ကဘာမှမပြောလို့"
ကျောက်စိမ်းကတကယ်ကိုဘယ်သူ့ကိုမှဘာမှမပြောဘူး။
မှုန်တေတေနဲ့...ရပ်နေပြီးတော့ထွက်မသွားပါဘူး။
လေး...ကိုသူမြင်တော့မှ...စကားဟတော့သည်။
"ဟုတ်တယ်၊ ဒေါသထွက်နေလို့ကန်လိုက်မိတာ"
မူးနေတဲ့လူကိုလုပ်ရက်တယ်လို့...ဆိုတဲ့အကြည့်လေးတွေကဝေ့ဝဲပြီးစကားသံတွေပါထွက်လာခဲ့တာကြောင့်...
နေရထိုင်ရလည်းခက်လာခဲ့ပြီ။
ဒီနေရာကနေခွာသွားချင်ပြီ...ဒါပေမယ့်လည်း....
"ဟာ...ရတယ်...ရတယ်...ညီအစ်ကိုတွေပဲ...
အခန့်မသင့်လို့ဖြစ်တာ...
အဟဲ....ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ထဲကပါပဲ...စိတ်မပူနဲ့...
တခါတလေဖြစ်နေကြပါပဲ"
လူစုဝေးဖြစ်လာတာမို့...လေး...ကပဲအပြုံးလေးနဲ့တောင်းပန်ပြီးနံဘေးကလူတွေကိုဖြေရှင်းပေးရသည်။
စိတ်လုံးဝမကြည်တော့တဲ့ကျောက်စိမ်းကတော့တည်တင်းနေခဲ့ကာ...
ငမူးကတော့...မှောက်လျက်အိပ်နေဆဲ....
"ဆောရီး...ငါမလုပ်သင့်မှန်းသိပေမယ့်...ထိုးလဲထိုးလိုက်မိသေးတာ၊
တကယ်ဆောရီးပါ..."
ဘာမှမစဉ်းစားနိုင်တော့အောင်ကြောက်လန့်တာနဲ့...
လုပ်ချင်ရာလုပ်လိုက်မိတာကိုအားနာမိလို့ပါ။
ကာယကံရှင်ကိုတောင်းပန်မှကောင်းမှာဆိုတာကိုသိသည်။
ဒါပေမယ့်...
အဲဒီကောင်က...သူ့ကို...ဟား.........ခန့်မှန်းရလဲခက်ခဲလိုက်တာ။
သူ့မှာ...ပြောစရာရှိတယ်၊ နားထောင်ပေးလို့ပြောတဲ့ဟာကို...ဒီအထိလုပ်ရသလားလို့စဉ်းစားမိပြန်တော့...တကယ့်ကို...အားနာရပြန်တာ။
သွားကွာ...မသိဘူး...
လုပ်လိုက်ပြီးပြီပဲဟာကို...
စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့အမူးသောက်ပစ်လိုက်ဖို့စဉ်းစားမိကာ...
"သူ့ကိုမနက်ဖြန်မှတောင်းပန်တော့မယ်...လေး...ငါလဲစိတ်ရှုပ်လို့...
မင်းပဲခေါ်သွားလိုက်လို့ရတယ်မလား...
သူမူးပြီးလဲနေတာတခုပဲ...ငါကိုယ်ထိလက်ရောက်လုပ်မိတာဆောရီးကွာ...
တဖွဲ့ထဲသားတွေမဖြစ်သင့်ဘူး"
"ရတယ်...ကျောက်စိမ်း...ငါနားလည်နိုင်တယ်...
မင်းအဲဒီအထိတောင်းပန်ဖို့မလိုဘူး"
လေး...က...ဘာကိုနားလည်လို့ပြောမှန်းမသိပေမယ့်...
"မင်းနားမလည်ပါဘူး...အဲဒါ...နည်းနည်းရှင်းပြရခက်တယ်....
သူက...ငါ့ကို....."
"မဟုတ်ပါဘူး...ငါနားလည်တယ်လို့ပဲမှတ်ထား...
မင်းဘာလို့သူ့ကိုဒီအထိကြည့်လို့မရလဲဆိုတာ...
ငါနားလည်တယ်...ကျောက်စိမ်း...
နောက်ထပ်တစ်ခါပဲသူ့ကိုအဲဒီလိုကိုယ်ထိလက်ရောက်မလုပ်ဖို့တောင်းဆိုချင်တယ်....."