ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(106)
ေမာပန္းၿပီးေတာ့ဇက္က်ိဳးက်ခ်င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့ေသွ်ာင့္ကိုသတိမထားမိခဲ့ဘူး။
ခုနကခြ်တ္ပံုလိုက္တဲ့အဝတ္ေတြကိုဆြဲယူၿပီးေတာ့...
ေရခ်ိဳးခန္းရဲ႕တံခါးေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာလႊားတင္တယ္။
ၿပီးေတာ့သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုေရေဆးခ်မလ္ို႔ျပင္တယ္။
ေရပန္းဆီကိုလက္လွမ္းၿပီးေတာ့...ဖြင့္လိုက္ဖို႔လုပ္တုန္းမွာ...
ဘတ္ကနဲဆြဲေဆာင့္ခံရၿပီးေတာ့...ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္လဲက်ေအာင္တြန္းခ်တာကိုခံလိုက္ရတယ္။
ေက်ာက္စိမ္းကအားကုန္ေနၿပီျဖစ္လို႔...ေျခေထာက္ကတကယ္မခိုင္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္အလြယ္တကူလဲက်သြားတာပါ။
လဲက်သြားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုအုပ္မိုးၿပီးေတာ့...
ဦးေသွ်ာင့္လက္ေတြကခါးေတြဆီကိုတြယ္ဖက္ရင္းနဲ႔...
ေပါင္ေလးေတြကိုေျမႇာက္ယူၿပီးေတာ့သူ႔ခါးေပၚမွာခြေစတယ္။
"အေမ့....ေသွ်ာင့္...ဘာ...!...ထပ္ၿပီးေတာ့လား"
"အင္း...မင္း....နိႈးလိုက္တာ...
ငါ့ဝံပုေလြေလးျပန္နိႈးလာၿပီးမာန္ဖီေနၿပီသိလား...
အဲဒါတာဝန္ယူေပးရမယ္..."
တကယ္လည္းသူ႔ေျခေထာက္ၾကားမွာတန္းလန္းႀကီးနဲ႔...
မာန္ဖီေနခဲ့တဲ့ဝံပုေလြေလးက...
ေက်ာက္စိမ္းကိုစိန္ေခၚပါသည္။
ကဲ...ဒုတိယမၸိေတြ႕ၾကျပန္ၿပီေနာ္....တဲ့။
ေသွ်ာင့္လက္တစ္ဖက္ကဝမ္းဗိုက္အစပ္ေလးကိုစမ္းေနရင္းနဲ႔...ပါးစံု႔ေလးေတြကိုဖိကပ္နမ္းရိႈက္လာတာ...
လွ်ာဖ်ားရဲရဲေလးေတြကေမွာ္လိုအစြမ္းနဲ႔ပါ။
"ဘာ..!...ထပ္လုပ္ဦးမွာလား...ဦးေသွ်ာင့္...!...."
"အင္း...ခုနကသိပ္ၿပီးအဆင္မေျပလိုက္ဘူးေလ၊
မင္းက.....မသိတတ္တာနဲ႔....အဲဒါေလးကိုျပန္နိႈးလိုက္တာ...
မင္းမွာတာဝန္ရွိတယ္သိလား"
"ဟမ္..........မင္း....အို....ဘာလုပ္တာလဲ...မလုပ္နဲ႔ေတာ့ေလ...ငါေညာင္းေနၿပီကြ"
"အင္းေလ...
အဲဒါေၾကာင့္ပဲ...ေအာက္မွာလဲခ်ထားတာ...
မေညာင္းေအာင္လို႔..."
မိန္႔မူးခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကိုၾကည္လင္ျပတ္သားေနတဲ့ေလသံေလးနဲ႔ေခ်ာ့သိပ္လာတာ...
ေသွ်ာင့္အျပံဳးေတြဟာ...ႏူးညံ့လြန္းတဲ့အာဏာအျပည့္နဲ႔ပါပဲ။
အဲဒီလိုျပံဳးျပရင္...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ႏွလံုးသားေတြတဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ေႂကြက်ေျမခရတာပဲ။
ေရွ႕ကယုန္သြားေလးေတြေပၚလာေအာင္ကိုျပံဳးရင္းနဲ႔...
မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကိုျမတ္ႏိုးစြာၾကည့္တယ္။
အိ...မၾကည့္ပါနဲ႔...
ရင္ခုန္ရလြန္းလို႔ငါ႐ူးသြားလိမ့္မယ္...ေသွ်ာင္ရဲ႕...
ဒါေပမဲ့လည္း...အဲဒီညိႈ့ဓါတ္မွာ...
ေက်ာက္စိမ္းၿပိဳလဲရတာပါပဲ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔....သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြဆီကိုစိုက္ၾကည့္လာတဲ့အခါ...ျဖာက်သြားတတ္တဲ့ေသွ်ာင့္ရဲ႕မ်က္ေတာင္ခပ္စိပ္စိပ္ေလးေတြကသိပ္ၿပီးေတာ့ကဗ်ာဆန္တယ္...
အဲဒီအၾကည့္ေတြကေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ရင္ကိုဖိုးသိုးဖတ္သတ္ျဖစ္သြားေစၿပီးေတာ့...
အိပ္ေမြ႕ခ်ႏိုင္တဲ့အစြမ္းရွိတယ္...။
အခုလဲ...သူေပြ႕ဖက္ေခ်ာ့သိပ္တဲ့အတိုင္းေလး...ယစ္မူးခ်င္လာတာပဲ။
နႈတ္ခမ္းေတြကခပ္ဟဟပြင့္ၿပီးေတာ့...သူ႔လွ်ာဖ်ားေလးကိုေတာင့္တလာတာပဲ။
႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္နဲ႔...အားအင္သိပ္မရွိေတာ့တဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးက....
ႏွစ္သိမ့္ျခင္းေတြပါတဲ့...ေသွ်ာင့္အနမ္းေတြမွာပဲစီးေမ်ာေနျပန္တယ္။
"ဟင့္.....မထိပါနဲ႔ေတာ့လား...ေသွ်ာင္ရဲ႕"
"ဟင့္အင္း...ငါမရေတာ့လို႔ပါ...မင္းကိုအေကာင္းဆံုးေပးမွာမို႔....စိတ္ေလ်ာ့ထားေနာ္..."
ေမွးမွိတ္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕မ်က္ဝန္းအစံုျကားကိုအနမ္းခပ္ဖြဖြေခြ်ၿပီးေတာ့...
လက္ကကြ်မ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာပဲသင္ခန္းစာကိုစတင္တယ္။
အားနည္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ေျခေထာက္ေတြကသူ႔အလိုအတိုင္းပဲ...ခါးေတြေပၚမွာခြတင္လို႔...
လွ်ိဳ႕ဝွက္လြန္းတဲ့တံခါးေလးကိုခက္ခက္ခဲခဲပဲတြန္းဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားရတယ္။
ေပ်ာ့တိေပ်ာ့ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ဝံပုေလြေလးေတာင္မွနည္းနည္းေလးတုန္ခါခ်င္လာတယ္။
"အ....ေသွ်ာင္.....အရမ္းနာတာပဲ...."
သူ႔လက္ဖ်ားေတြရဲ႕တြန္းထိုးမႈမွာ...
စိမ့္ကနဲက်င္တက္သြားတဲ့ခံစားခ်က္ဟာဘာနဲ႔မွနိႈင္းယွဥ္လို႔မရဘူး။
လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကေနသံုးေခ်ာင္းျဖစ္သြားတာကိုသိတယ္...နာက်င္ေနတယ္...
ဒါေပမယ့္...တားလိုက္ခ်င္တဲ့ဆႏၵကေပၚမလာဘူး။
အရမ္းသိမ္ေမြ႕တဲ့အထိအေတြ႕မွာ႐ူးခါေနေအာင္ကိုျဖစ္သြားလို႔...
"မင္းဟာႀကီးထည့္မွာလား...."
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ေလသံေလးကလန္႔ေနပံုရတာမို႔...
ေသွ်ာင္...အရည္ေတြေပ်ာ္က်ခ်င္ျပန္ၿပီပဲ။
"နည္းနည္းေတာ့သည္းခံကြာ...အစပဲနာမွာ"
ေျပာလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ေသွ်ာင္ကသူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုမၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
တမင္တကာကိုအၾကည့္လြဲပစ္လိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့.....
လက္ရဲဇက္ရဲပဲေခ်ာေမြ႕လာတဲ့တံခါးေပါက္ဆီကို....ကယ္ရီအြန္ပါတယ္။
"အို႔....ဝိုး......မင္းအရမ္းကို...ဟိတက္ေနတာပဲ...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕....
ေကာင္းေနရဲ႕သားနဲ႔....
လာပါ...ခါးနဲနဲထပ္ႂကြလိုက္..."
က်စ္.....ထိေတြ႕လိုက္တာနဲ႔...
အရည္ေပ်ာ္က်မတတ္ကိုသူ႔ရဲ႕အသားစိုင္ေတြကပူျပင္းလြန္းေနတယ္။
လိႈက္စားတတ္တဲ့အက္စစ္ရည္ေတြလိုပဲ...။
အဲဒါကမႈစရာမဟုတ္ဘူး....
ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔...ခႏၶာကိုယ္ကအသိေပးတယ္။
ေျခေခ်ာင္းေလးေတြေကြးေကာက္ကုန္တဲ့အထိ...
မူးယစ္ရီေဝေနၿပီျဖစ္တဲ့ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔လက္ေမာင္းေတြကိုအားျပဳၿပီးတြယ္ဖက္ထားတာ...
"အ...ဟာ့.....မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး....
မကစားနဲ႔ေတာ့....ေသွ်ာင္.....
ငါ့ကိုအဆံုးထိသိမ္းပိုက္ေတာ့"
ေက်ာက္စိမ္းက...အံႀကိတ္ထားတဲ့အတြက္ေမး႐ိုးေလးေတြကႂကြရြေနတာ....
သူခုနကအားေတြက်ိဳးကုန္လို႔လဲမ႐ုန္းကန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
အတြင္းဘက္အထိတျဖည္းျဖည္းတိုးဝင္စီးေမွ်ာသြားတဲ့ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာအၾကင္နာေတြယိုစိမ့္လို႔....
နာက်င္မႈကိုခံစားရေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္း....အေသြးသားထဲကေတာင့္တလာတာက...ဒီ့ထက္ပို.....
"ဦးေသွ်ာင့္.....ခပ္ျမန္ျမန္ေလး...ပဲ....အား....အ...!..."
"မင္းအရမ္းနာ....."
"ရတယ္.....အဲဒါက...ပိုၿပီး....သက္သာေစတာ၊
ငါ့ကိုနမ္းပါ..."
အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းဆိုတတ္လာခဲ့တဲ့နႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကိုအရမ္းခ်စ္ေနမိပါၿပီ။
ေက်ာက္စိမ္း...ေတာင့္တသမွ်ကိုအစြမ္းကုန္ျဖည့္ဆည္းလိုက္ဖို႔အတြက္...
အခ်စ္ရဲ႕ေရကာတာႀကီးကိုဖြင့္ခ်လိုက္ပါၿပီ။
"အို႔.....ငါေတာ့႐ူးေတာ့မွာပဲ...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕...."
"မင္းက႐ူးပဲ႐ူးတာ....ငါကေသရေတာ့မွာပဲ....
အား....!....ဒါႀကီးက....ပို...ႀကီး...လာသလို..."
ေျပာျပန္ၿပီ....
"မင္း...မင္းဟာနဲ႔ဆိုဒ္အတူတူပဲ....."
"ႀကီးတယ္....ရွည္လည္းပိုရွည္တယ္"
"မႀကီးပါဘူးဆို.......ရွည္ေနတာေတာ့......ဟာ့အား.......ဟုတ္တယ္။
အာဟ့.......ေႏြးၿပီးေတာ့ေကာင္းလိုက္တာ...
အေနာက္ကနဲ႔မတူဘူး....
ငါေတာ့...ဟိုေနရာေတာင္မထိခ်င္ေတာ့ဘူး"
"အား.....အ....သတ္မွာေနာ္....
မင္းငါ့ကို....အဲဒါပဲလာလာေတာင္းရင္...လည္ပင္းညစ္သတ္....သတ္....အေမ့......."
ၾကမ္းျပင္မွာ....ပက္လက္ႀကီးျဖစ္ေနတာကိုခါးကေနဆြဲမၿပီးေတာ့....
တကိုယ္လံုးကိုေပါင္ေပၚဆြဲတင္ၿပီးထိုင္ေစလိုက္တာမို႔...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခါးကနာက်င္သြားရၿပီး...
လန္႔သြားေတာ့၏။
ေသွ်ာင့္ေပါင္ေပၚခြထိုင္ထားသလိုနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ႀကီးျဖစ္သြားေတာ့....
သူ႔ရင္ဘတ္ဆီကိုဦးေသွ်ာင္ကနႈတ္ခမ္းႏုႏုေလးနဲ႔ဖိကပ္ကာနမ္းသည္။
"အခုသတ္ၾကည့္မလား.....
လည္ပင္းေတာ့မညစ္နဲ႔အံုး...မင္းလက္ေတြမွာအားသိပ္မက်န္ေတာ့လို႔ေလ......
ဒီေလာက္အားနဲ႔ဆိုငါေသမွာမဟုတ္ဘူး....
ဒါေပမယ့္......သတ္နည္းေျပာျပမယ္....
ေသခ်ာနားေထာင္....."
သူ႔စကားကိုအေကာင္းမွတ္လို႔မ်က္လံုးပိတ္ပိတ္ေလးေတြကိုျပဴးက်ယ္ၿပီးတကယ္နားစြင့္လာတဲ့ေက်ာက္စိမ္းက....
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ......
အဟား.......ဘာေလးနဲ႔တူမွန္းကိုမသိဘူး။
ႏွာတံလံုးလံုးေလးကိုခပ္ဖြဖြတစ္ခ်က္ဖိကိုက္လို႔.....
သူ႔ရင္ဘတ္ကျခင္ကိုက္ဖုေလးကို....လက္တိုးစမ္းၿပီး...
အားနဲ႔ဆြဲဖ်စ္ေပးလိုက္ေတာ့....
နာက်င္ရံႈ႕မဲ့စြာ...တအင့္အင့္ညည္းတြားရင္း...
ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔နာမည္ကိုေဒါသသံေလးစြက္ၿပီးထေအာ္ပါေတာ့၏။
"အား....!....ဦးေသွ်ာင့္....!......."
"အင္း....ဟုတ္တယ္....အဲဒါ....ငါ့ကိုသတ္တဲ့နည္းပဲ..."
ေသွ်ာင့္ေလသံေငြ႕ေငြ႕တို႔ကရင္ဘတ္ဆီ႐ိုက္ခတ္လာကာ....
ျခင္ကိုက္ဖုေလးဆီကိုလွ်ာဖ်ားတို႔ကထပ္မံၿပီးေဆာ့ကစားလာေတာ့.....
ေက်ာက္စိမ္း.....အသည္းယားလို႔ထပ္ညည္းမိျပန္သည္။
"အာ့......ေကာင္းတယ္...ေသွ်ာင္ရဲ႕..."
"အင္း....ငါေသဖ္ို႔အတြက္လံုေလာက္ၿပီ...
သိလား...ေက်ာက္စိမ္း.....
မင္း....ငါ့နာမည္ေလးကိုေအာ္ရင္....
အသည္းေတြေႂကြမတတ္ခိုက္မိတာ.....
မွတ္ထား...ေနာ္......
ငါ့ကိုသတ္ဖို႔အတြက္....
ဒီေလာက္လြယ္တဲ့နည္းလမ္းမရွိေတာ့ဘူး......ဆိုတာ...."
ေသွ်ာင့္ရဲ႕....ရွတတေလသံတို႔အဆံုးမွာ...
သူ႔လက္ေတြက....
သူ႔ေပါင္ေပၚခြထိုင္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးကိုတင္ပါးဆီကေနပင့္မၿပီးေတာ့...
လႈပ္ရွားေစလိုက္သည္။
အလိုက္တသိနဲ႔ႂကြတက္လာတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးကတျဖည္းျဖည္းနဲ႔အရွိန္ျမန္လာကာ...
ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္မ်ားစြာနဲ႔....အတူ.....
လႈပ္ရွားေလ၏။
"အင့္.....အင့္....ျဖည္း...ျဖည္း..."
"ခ်စ္တယ္...သိလား.....ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕....
မင္းရဲ႕အရာရာကိုခ်စ္တယ္"
"အင္း...ဟင့္.....ခ်စ္တာကလည္း...ၾကမ္း....ျကမ္းလိုက္တာ...ဟာ့..!..."
"ေဆာရီး...ဒီထက္ၾကမ္းဦးမွာမို႔လို႔....
ငါထရပ္လိုက္မယ္ေနာ္...
ဒီအတိုင္းေျခေထာက္ကိုမလႊတ္ေစနဲ႔"
ခါးထစ္ခြင္ထားတဲ့ေျခေထာက္ေတြကိုေသခ်ာေလးခိုင္ေအာင္လုပ္ေစၿပီးမွ...
ေသွ်ာင္ကထရပ္သည္။
ဆက္စပ္တြယ္ၿငိေနတဲ့ေနရာေလးေတြကလႊတ္ထြက္မသြားဘူး။
အဲဒါပညာပဲတဲ့....
😅😅😅
ၿပီးေတာ့...
ကေလးေတြကိုခါးထစ္ခြင္ခ်ီထားသလိုမ်ိဳးေလးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ပဲ...
ေက်ာက္စိမ္းကိုနံရံမွာေက်ာကပ္ေစၿပီးေတာ့...
ခါးေတြက္ိုအဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားတယ္။
တအင့္အင့္ညည္းသံေတြပိုက်ယ္လာတယ္...
ေတာင္းဆိုသံ...ဝန္ခံသံေတြပိုထြက္လာတယ္။
လႈပ္ရွားမႈေတြက....
ပိုပိုျမန္လာတယ္၊ ပိုပိုၿပီးၾကမ္းတမ္းလာတယ္။
နာက်င္ေနမယ္ဆိုတာသိတယ္။
ဒါေပမယ့္...
မရပ္တန္႔လိုက္ႏိုင္ဘူး...
အဲဒါကိုမရပ္တန္႔လိုက္ခ်င္ဘူး...
ပိုၿပီးျမန္လာတဲ့အရွိန္ဟုန္ၾကားမွာ...
ညည္းညဴသံတို႔ကပိုျပင္းလာသည္။
ေရာင္နီတို႔မလာေသးေပမယ့္...အခ်ိန္လဲေတာ္ေတာ္ၾကာေနခဲ့ပါၿပီ။
"မင္း...အခ်ိန္...ကိုၾကည့္ဦး...
ေသွ်ာင့္ရဲ႕.....အလုပ္က...အာ့..!...အား............"
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါကြယ္.....ခရီးမ်ားအဆံုးထိေလွ်ာက္....အား...ခရီးမ်ားအဆံုးထိေလွ်ာက္...."
"ေသနာ....ငါကေစတနာ...နဲ႔....
ရွစ္ထ္....အာ့လာ့....."
"ေအးေလ....ဒါ့ေၾကာင့္ေခ်ာ့သိပ္ေနတာကို...
ခ်စ္တယ္...."
"ခ်စ္ရင္ေတာ္ၿပီေလ...
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကနံရံႀကီးထဲကိုဝင္သြားေတာ့....မယ္....
အိုး....မင္း....မင္း...."
ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔တခုခုကအဲဒီ......အထဲမွာပူေႏြးျပည့္လွ်ံလာခဲ့တာ.....
ေသွ်ာင္.....က.....ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခ်က္တုန္ခါသြားတာကိုသိလိုက္တယ္။
"ဖာ့ခ္......လူယုတ္မာ....အဲဒါေတြထည့္လိုက္တာလား....မထည့္နဲ႔လို႔ဆို....
အာ့....လႊတ္...လႊတ္စမ္း...
ဖယ္....ေအာက္ကိုခ်ေပး"
"ဟင့္အင္း...ထြက္သြားတာ....တမင္တကာ......ဟားဟားဟား....."
ေသွ်ာင္က...
လူယုတ္မာရယ္သံနဲ႔ေခါင္းေမာ့ၿပီးေအာ္ရယ္ေနခဲ့တာ...မုန္းစရာႀကီးပါ။
အာ့....သြားပါၿပီ....
ေနာက္ထပ္ကေလးရသြားရင္ဘဝေတာ့ပ်က္ပါၿပီ။
"ဖယ္....ဖယ္....ငါ့ကိုေအာက္ခ်ေတာ့....
ဒုကၡပဲ....."
အတင္း႐ိုက္ပုတ္ကုတ္ဖဲ့ၿပီးေတာ့...
ေရဖြင့္ခ်ၿပီးေတာ့သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကိုေရေဆးခ်တာ...
ေဆးခ်တာ...
အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့...ဦးေသွ်ာင္ကပိုရယ္ခ်င္လာတာ...
ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႔...
ဝါးဟားဟားဆိုၿပီးဝါးလံုးကြဲသံႀကီးနဲ႔ပါ။
"အဟား...ဟား...ဟား.....ဝူး....ဟားဟားဟား"
"ရယ္ေနလိုက္...
မင္း...အဲဒီမွာ...ရယ္ေနရင္းအူတက္ေသ...
ေခ်ာင္းဆ္ိုးၿပီးေသ....
တံေတြးေတြနင္ၿပီးေသ...
အသက္ရွဴရပ္ၿပီးေသ...."
ေက်ာက္စိမ္းက်ိန္ဆဲလိုက္တဲ့...ေသနည္းေတြကအမ်ိဳးကိုစံုေနတာပဲ၊
တဟားဟားနဲ႔ရယ္ေနခဲ့တဲ့ဦးေသွ်ာင္ကေတာ့...
ရယ္သံရပ္မသြားခဲ့ဘူး။
"သိလား...ေက်ာက္စိမ္း...
ငါ့ရဲ႕ရွင္သန္ျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္းက...မင္းရဲ႕ျဖစ္တည္မႈေတြေပၚမွာပဲမူတည္တာ၊
ဒီလူကအၿမဲမင္းကိုပဲဗဟိုျပဳၿပီးရွင္သန္ေနမွာ....
အဲဒါ.....သံသရာအဆက္ဆက္စာပါပဲ"
unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(106)
မောပန်းပြီးတော့ဇက်ကျိုးကျချင်နေပြီဖြစ်တဲ့ကျောက်စိမ်းကတော့သျှောင့်ကိုသတိမထားမိခဲ့ဘူး။
ခုနကချွတ်ပုံလိုက်တဲ့အဝတ်တွေကိုဆွဲယူပြီးတော့...
ရေချိုးခန်းရဲ့တံခါးပေါက်ဘောင်ပေါ်မှာလွှားတင်တယ်။
ပြီးတော့သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုရေဆေးချမလ်ို့ပြင်တယ်။
ရေပန်းဆီကိုလက်လှမ်းပြီးတော့...ဖွင့်လိုက်ဖို့လုပ်တုန်းမှာ...
ဘတ်ကနဲဆွဲဆောင့်ခံရပြီးတော့...ကြမ်းပြင်ပေါ်ပစ်လဲကျအောင်တွန်းချတာကိုခံလိုက်ရတယ်။
ကျောက်စိမ်းကအားကုန်နေပြီဖြစ်လို့...ခြေထောက်ကတကယ်မခိုင်တော့ပါဘူး။
အဲဒါကြောင့်အလွယ်တကူလဲကျသွားတာပါ။
လဲကျသွားတဲ့ကျောက်စိမ်းကိုအုပ်မိုးပြီးတော့...
ဦးသျှောင့်လက်တွေကခါးတွေဆီကိုတွယ်ဖက်ရင်းနဲ့...
ပေါင်လေးတွေကိုမြှောက်ယူပြီးတော့သူ့ခါးပေါ်မှာခွစေတယ်။
"အမေ့....သျှောင့်...ဘာ...!...ထပ်ပြီးတော့လား"
"အင်း...မင်း....နှိုးလိုက်တာ...
ငါ့ဝံပုလွေလေးပြန်နှိုးလာပြီးမာန်ဖီနေပြီသိလား...
အဲဒါတာဝန်ယူပေးရမယ်..."
တကယ်လည်းသူ့ခြေထောက်ကြားမှာတန်းလန်းကြီးနဲ့...
မာန်ဖီနေခဲ့တဲ့ဝံပုလွေလေးက...
ကျောက်စိမ်းကိုစိန်ခေါ်ပါသည်။
ကဲ...ဒုတိယမ္ပိတွေ့ကြပြန်ပြီနော်....တဲ့။
သျှောင့်လက်တစ်ဖက်ကဝမ်းဗိုက်အစပ်လေးကိုစမ်းနေရင်းနဲ့...ပါးစုံ့လေးတွေကိုဖိကပ်နမ်းရှိုက်လာတာ...
လျှာဖျားရဲရဲလေးတွေကမှော်လိုအစွမ်းနဲ့ပါ။
"ဘာ..!...ထပ်လုပ်ဦးမှာလား...ဦးသျှောင့်...!...."
"အင်း...ခုနကသိပ်ပြီးအဆင်မပြေလိုက်ဘူးလေ၊
မင်းက.....မသိတတ်တာနဲ့....အဲဒါလေးကိုပြန်နှိုးလိုက်တာ...
မင်းမှာတာဝန်ရှိတယ်သိလား"
"ဟမ်..........မင်း....အို....ဘာလုပ်တာလဲ...မလုပ်နဲ့တော့လေ...ငါညောင်းနေပြီကွ"
"အင်းလေ...
အဲဒါကြောင့်ပဲ...အောက်မှာလဲချထားတာ...
မညောင်းအောင်လို့..."
မိန့်မူးချင်စရာကောင်းလောက်အောင်ကိုကြည်လင်ပြတ်သားနေတဲ့လေသံလေးနဲ့ချော့သိပ်လာတာ...
သျှောင့်အပြုံးတွေဟာ...နူးညံ့လွန်းတဲ့အာဏာအပြည့်နဲ့ပါပဲ။
အဲဒီလိုပြုံးပြရင်...ကျောက်စိမ်းရဲ့နှလုံးသားတွေတဖုတ်ဖုတ်နဲ့ကြွေကျမြေခရတာပဲ။
ရှေ့ကယုန်သွားလေးတွေပေါ်လာအောင်ကိုပြုံးရင်းနဲ့...
မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ကျောက်စိမ်းကိုမြတ်နိုးစွာကြည့်တယ်။
အိ...မကြည့်ပါနဲ့...
ရင်ခုန်ရလွန်းလို့ငါရူးသွားလိမ့်မယ်...သျှောင်ရဲ့...
ဒါပေမဲ့လည်း...အဲဒီညှို့ဓါတ်မှာ...
ကျောက်စိမ်းပြိုလဲရတာပါပဲ။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့....သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဆီကိုစိုက်ကြည့်လာတဲ့အခါ...ဖြာကျသွားတတ်တဲ့သျှောင့်ရဲ့မျက်တောင်ခပ်စိပ်စိပ်လေးတွေကသိပ်ပြီးတော့ကဗျာဆန်တယ်...
အဲဒီအကြည့်တွေကကျောက်စိမ်းရဲ့ရင်ကိုဖိုးသိုးဖတ်သတ်ဖြစ်သွားစေပြီးတော့...
အိပ်မွေ့ချနိုင်တဲ့အစွမ်းရှိတယ်...။
အခုလဲ...သူပွေ့ဖက်ချော့သိပ်တဲ့အတိုင်းလေး...ယစ်မူးချင်လာတာပဲ။
နှုတ်ခမ်းတွေကခပ်ဟဟပွင့်ပြီးတော့...သူ့လျှာဖျားလေးကိုတောင့်တလာတာပဲ။
ရိုးတိုးရိပ်တိတ်နဲ့...အားအင်သိပ်မရှိတော့တဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက....
နှစ်သိမ့်ခြင်းတွေပါတဲ့...သျှောင့်အနမ်းတွေမှာပဲစီးမျောနေပြန်တယ်။
"ဟင့်.....မထိပါနဲ့တော့လား...သျှောင်ရဲ့"
"ဟင့်အင်း...ငါမရတော့လို့ပါ...မင်းကိုအကောင်းဆုံးပေးမှာမို့....စိတ်လျော့ထားနော်..."
မှေးမှိတ်ချင်နေပြီဖြစ်တဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့မျက်ဝန်းအစုံကြားကိုအနမ်းခပ်ဖွဖွချွေပြီးတော့...
လက်ကကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာပဲသင်ခန်းစာကိုစတင်တယ်။
အားနည်းနေပြီဖြစ်တဲ့ခြေထောက်တွေကသူ့အလိုအတိုင်းပဲ...ခါးတွေပေါ်မှာခွတင်လို့...
လျှို့ဝှက်လွန်းတဲ့တံခါးလေးကိုခက်ခက်ခဲခဲပဲတွန်းဖွင့်ဖို့ကြိုးစားရတယ်။
ပျော့တိပျော့ဖတ်ဖြစ်နေတဲ့သူ့ဝံပုလွေလေးတောင်မှနည်းနည်းလေးတုန်ခါချင်လာတယ်။
"အ....သျှောင်.....အရမ်းနာတာပဲ...."
သူ့လက်ဖျားတွေရဲ့တွန်းထိုးမှုမှာ...
စိမ့်ကနဲကျင်တက်သွားတဲ့ခံစားချက်ဟာဘာနဲ့မှနှိုင်းယှဉ်လို့မရဘူး။
လက်နှစ်ချောင်းကနေသုံးချောင်းဖြစ်သွားတာကိုသိတယ်...နာကျင်နေတယ်...
ဒါပေမယ့်...တားလိုက်ချင်တဲ့ဆန္ဒကပေါ်မလာဘူး။
အရမ်းသိမ်မွေ့တဲ့အထိအတွေ့မှာရူးခါနေအောင်ကိုဖြစ်သွားလို့...
"မင်းဟာကြီးထည့်မှာလား...."
ကျောက်စိမ်းရဲ့တုန်တုန်ရီရီနဲ့လေသံလေးကလန့်နေပုံရတာမို့...
သျှောင်...အရည်တွေပျော်ကျချင်ပြန်ပြီပဲ။
"နည်းနည်းတော့သည်းခံကွာ...အစပဲနာမှာ"
ပြောလိုက်ပြီးတာနဲ့သျှောင်ကသူ့မျက်နှာလေးကိုမကြည့်နိုင်တော့ပါဘူး။
တမင်တကာကိုအကြည့်လွဲပစ်လိုက်ပါတယ်။
ပြီးတော့.....
လက်ရဲဇက်ရဲပဲချောမွေ့လာတဲ့တံခါးပေါက်ဆီကို....ကယ်ရီအွန်ပါတယ်။
"အို့....ဝိုး......မင်းအရမ်းကို...ဟိတက်နေတာပဲ...ကျောက်စိမ်းရဲ့....
ကောင်းနေရဲ့သားနဲ့....
လာပါ...ခါးနဲနဲထပ်ကြွလိုက်..."
ကျစ်.....ထိတွေ့လိုက်တာနဲ့...
အရည်ပျော်ကျမတတ်ကိုသူ့ရဲ့အသားစိုင်တွေကပူပြင်းလွန်းနေတယ်။
လှိုက်စားတတ်တဲ့အက်စစ်ရည်တွေလိုပဲ...။
အဲဒါကမှုစရာမဟုတ်ဘူး....
ရှေ့ဆက်တိုးဖို့လိုအပ်တယ်လို့...ခန္ဓာကိုယ်ကအသိပေးတယ်။
ခြေချောင်းလေးတွေကွေးကောက်ကုန်တဲ့အထိ...
မူးယစ်ရီဝေနေပြီဖြစ်တဲ့ကျောက်စိမ်းကသူ့လက်မောင်းတွေကိုအားပြုပြီးတွယ်ဖက်ထားတာ...
"အ...ဟာ့.....မနေနိုင်တော့ဘူး....
မကစားနဲ့တော့....သျှောင်.....
ငါ့ကိုအဆုံးထိသိမ်းပိုက်တော့"
ကျောက်စိမ်းက...အံကြိတ်ထားတဲ့အတွက်မေးရိုးလေးတွေကကြွရွနေတာ....
သူခုနကအားတွေကျိုးကုန်လို့လဲမရုန်းကန်နိုင်တော့ပါဘူး။
အတွင်းဘက်အထိတဖြည်းဖြည်းတိုးဝင်စီးမျှောသွားတဲ့မြစ်ကြောင်းတစ်လျှောက်မှာအကြင်နာတွေယိုစိမ့်လို့....
နာကျင်မှုကိုခံစားရပေမယ့်...
ကျောက်စိမ်း....အသွေးသားထဲကတောင့်တလာတာက...ဒီ့ထက်ပို.....
"ဦးသျှောင့်.....ခပ်မြန်မြန်လေး...ပဲ....အား....အ...!..."
"မင်းအရမ်းနာ....."
"ရတယ်.....အဲဒါက...ပိုပြီး....သက်သာစေတာ၊
ငါ့ကိုနမ်းပါ..."
အမျိုးမျိုးတောင်းဆိုတတ်လာခဲ့တဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုအရမ်းချစ်နေမိပါပြီ။
ကျောက်စိမ်း...တောင့်တသမျှကိုအစွမ်းကုန်ဖြည့်ဆည်းလိုက်ဖို့အတွက်...
အချစ်ရဲ့ရေကာတာကြီးကိုဖွင့်ချလိုက်ပါပြီ။
"အို့.....ငါတော့ရူးတော့မှာပဲ...ကျောက်စိမ်းရဲ့...."
"မင်းကရူးပဲရူးတာ....ငါကသေရတော့မှာပဲ....
အား....!....ဒါကြီးက....ပို...ကြီး...လာသလို..."
ပြောပြန်ပြီ....
"မင်း...မင်းဟာနဲ့ဆိုဒ်အတူတူပဲ....."
"ကြီးတယ်....ရှည်လည်းပိုရှည်တယ်"
"မကြီးပါဘူးဆို.......ရှည်နေတာတော့......ဟာ့အား.......ဟုတ်တယ်။
အာဟ့.......နွေးပြီးတော့ကောင်းလိုက်တာ...
အနောက်ကနဲ့မတူဘူး....
ငါတော့...ဟိုနေရာတောင်မထိချင်တော့ဘူး"
"အား.....အ....သတ်မှာနော်....
မင်းငါ့ကို....အဲဒါပဲလာလာတောင်းရင်...လည်ပင်းညစ်သတ်....သတ်....အမေ့......."
ကြမ်းပြင်မှာ....ပက်လက်ကြီးဖြစ်နေတာကိုခါးကနေဆွဲမပြီးတော့....
တကိုယ်လုံးကိုပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီးထိုင်စေလိုက်တာမို့...
ကျောက်စိမ်းရဲ့ခါးကနာကျင်သွားရပြီး...
လန့်သွားတော့၏။
သျှောင့်ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်ထားသလိုနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ကြီးဖြစ်သွားတော့....
သူ့ရင်ဘတ်ဆီကိုဦးသျှောင်ကနှုတ်ခမ်းနုနုလေးနဲ့ဖိကပ်ကာနမ်းသည်။
"အခုသတ်ကြည့်မလား.....
လည်ပင်းတော့မညစ်နဲ့အုံး...မင်းလက်တွေမှာအားသိပ်မကျန်တော့လို့လေ......
ဒီလောက်အားနဲ့ဆိုငါသေမှာမဟုတ်ဘူး....
ဒါပေမယ့်......သတ်နည်းပြောပြမယ်....
သေချာနားထောင်....."
သူ့စကားကိုအကောင်းမှတ်လို့မျက်လုံးပိတ်ပိတ်လေးတွေကိုပြူးကျယ်ပြီးတကယ်နားစွင့်လာတဲ့ကျောက်စိမ်းက....
ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ......
အဟား.......ဘာလေးနဲ့တူမှန်းကိုမသိဘူး။
နှာတံလုံးလုံးလေးကိုခပ်ဖွဖွတစ်ချက်ဖိကိုက်လို့.....
သူ့ရင်ဘတ်ကခြင်ကိုက်ဖုလေးကို....လက်တိုးစမ်းပြီး...
အားနဲ့ဆွဲဖျစ်ပေးလိုက်တော့....
နာကျင်ရှုံ့မဲ့စွာ...တအင့်အင့်ညည်းတွားရင်း...
ကျောက်စိမ်းကသူ့နာမည်ကိုဒေါသသံလေးစွက်ပြီးထအော်ပါတော့၏။
"အား....!....ဦးသျှောင့်....!......."
"အင်း....ဟုတ်တယ်....အဲဒါ....ငါ့ကိုသတ်တဲ့နည်းပဲ..."
သျှောင့်လေသံငွေ့ငွေ့တို့ကရင်ဘတ်ဆီရိုက်ခတ်လာကာ....
ခြင်ကိုက်ဖုလေးဆီကိုလျှာဖျားတို့ကထပ်မံပြီးဆော့ကစားလာတော့.....
ကျောက်စိမ်း.....အသည်းယားလို့ထပ်ညည်းမိပြန်သည်။
"အာ့......ကောင်းတယ်...သျှောင်ရဲ့..."
"အင်း....ငါသေဖ်ို့အတွက်လုံလောက်ပြီ...
သိလား...ကျောက်စိမ်း.....
မင်း....ငါ့နာမည်လေးကိုအော်ရင်....
အသည်းတွေကြွေမတတ်ခိုက်မိတာ.....
မှတ်ထား...နော်......
ငါ့ကိုသတ်ဖို့အတွက်....
ဒီလောက်လွယ်တဲ့နည်းလမ်းမရှိတော့ဘူး......ဆိုတာ...."
သျှောင့်ရဲ့....ရှတတလေသံတို့အဆုံးမှာ...
သူ့လက်တွေက....
သူ့ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုတင်ပါးဆီကနေပင့်မပြီးတော့...
လှုပ်ရှားစေလိုက်သည်။
အလိုက်တသိနဲ့ကြွတက်လာတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကတဖြည်းဖြည်းနဲ့အရှိန်မြန်လာကာ...
ချွေးသီးချွေးပေါက်များစွာနဲ့....အတူ.....
လှုပ်ရှားလေ၏။
"အင့်.....အင့်....ဖြည်း...ဖြည်း..."
"ချစ်တယ်...သိလား.....ကျောက်စိမ်းရဲ့....
မင်းရဲ့အရာရာကိုချစ်တယ်"
"အင်း...ဟင့်.....ချစ်တာကလည်း...ကြမ်း....ကြမ်းလိုက်တာ...ဟာ့..!..."
"ဆောရီး...ဒီထက်ကြမ်းဦးမှာမို့လို့....
ငါထရပ်လိုက်မယ်နော်...
ဒီအတိုင်းခြေထောက်ကိုမလွှတ်စေနဲ့"
ခါးထစ်ခွင်ထားတဲ့ခြေထောက်တွေကိုသေချာလေးခိုင်အောင်လုပ်စေပြီးမှ...
သျှောင်ကထရပ်သည်။
ဆက်စပ်တွယ်ငြိနေတဲ့နေရာလေးတွေကလွှတ်ထွက်မသွားဘူး။
အဲဒါပညာပဲတဲ့....
😅😅😅
ပြီးတော့...
ကလေးတွေကိုခါးထစ်ခွင်ချီထားသလိုမျိုးလေးမျက်နှာချင်းဆိုင်ပဲ...
ကျောက်စိမ်းကိုနံရံမှာကျောကပ်စေပြီးတော့...
ခါးတွေက်ိုအဆက်မပြတ်လှုပ်ရှားတယ်။
တအင့်အင့်ညည်းသံတွေပိုကျယ်လာတယ်...
တောင်းဆိုသံ...ဝန်ခံသံတွေပိုထွက်လာတယ်။
လှုပ်ရှားမှုတွေက....
ပိုပိုမြန်လာတယ်၊ ပိုပိုပြီးကြမ်းတမ်းလာတယ်။
နာကျင်နေမယ်ဆိုတာသိတယ်။
ဒါပေမယ့်...
မရပ်တန့်လိုက်နိုင်ဘူး...
အဲဒါကိုမရပ်တန့်လိုက်ချင်ဘူး...
ပိုပြီးမြန်လာတဲ့အရှိန်ဟုန်ကြားမှာ...
ညည်းညူသံတို့ကပိုပြင်းလာသည်။
ရောင်နီတို့မလာသေးပေမယ့်...အချိန်လဲတော်တော်ကြာနေခဲ့ပါပြီ။
"မင်း...အချိန်...ကိုကြည့်ဦး...
သျှောင့်ရဲ့.....အလုပ်က...အာ့..!...အား............"
"ဘာဖြစ်ဖြစ်ပါကွယ်.....ခရီးများအဆုံးထိလျှောက်....အား...ခရီးများအဆုံးထိလျှောက်...."
"သေနာ....ငါကစေတနာ...နဲ့....
ရှစ်ထ်....အာ့လာ့....."
"အေးလေ....ဒါ့ကြောင့်ချော့သိပ်နေတာကို...
ချစ်တယ်...."
"ချစ်ရင်တော်ပြီလေ...
ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ကနံရံကြီးထဲကိုဝင်သွားတော့....မယ်....
အိုး....မင်း....မင်း...."
ခပ်ပြင်းပြင်းနဲ့တခုခုကအဲဒီ......အထဲမှာပူနွေးပြည့်လျှံလာခဲ့တာ.....
သျှောင်.....က.....ခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ချက်တုန်ခါသွားတာကိုသိလိုက်တယ်။
"ဖာ့ခ်......လူယုတ်မာ....အဲဒါတွေထည့်လိုက်တာလား....မထည့်နဲ့လို့ဆို....
အာ့....လွှတ်...လွှတ်စမ်း...
ဖယ်....အောက်ကိုချပေး"
"ဟင့်အင်း...ထွက်သွားတာ....တမင်တကာ......ဟားဟားဟား....."
သျှောင်က...
လူယုတ်မာရယ်သံနဲ့ခေါင်းမော့ပြီးအော်ရယ်နေခဲ့တာ...မုန်းစရာကြီးပါ။
အာ့....သွားပါပြီ....
နောက်ထပ်ကလေးရသွားရင်ဘဝတော့ပျက်ပါပြီ။
"ဖယ်....ဖယ်....ငါ့ကိုအောက်ချတော့....
ဒုက္ခပဲ....."
အတင်းရိုက်ပုတ်ကုတ်ဖဲ့ပြီးတော့...
ရေဖွင့်ချပြီးတော့သူ့ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုရေဆေးချတာ...
ဆေးချတာ...
အဲဒါကိုကြည့်ပြီးတော့...ဦးသျှောင်ကပိုရယ်ချင်လာတာ...
ခပ်ကြိတ်ကြိတ်မဟုတ်တော့ဘဲနဲ့...
ဝါးဟားဟားဆိုပြီးဝါးလုံးကွဲသံကြီးနဲ့ပါ။
"အဟား...ဟား...ဟား.....ဝူး....ဟားဟားဟား"
"ရယ်နေလိုက်...
မင်း...အဲဒီမှာ...ရယ်နေရင်းအူတက်သေ...
ချောင်းဆ်ိုးပြီးသေ....
တံတွေးတွေနင်ပြီးသေ...
အသက်ရှူရပ်ပြီးသေ...."
ကျောက်စိမ်းကျိန်ဆဲလိုက်တဲ့...သေနည်းတွေကအမျိုးကိုစုံနေတာပဲ၊
တဟားဟားနဲ့ရယ်နေခဲ့တဲ့ဦးသျှောင်ကတော့...
ရယ်သံရပ်မသွားခဲ့ဘူး။
"သိလား...ကျောက်စိမ်း...
ငါ့ရဲ့ရှင်သန်ခြင်း၊ သေဆုံးခြင်းက...မင်းရဲ့ဖြစ်တည်မှုတွေပေါ်မှာပဲမူတည်တာ၊
ဒီလူကအမြဲမင်းကိုပဲဗဟိုပြုပြီးရှင်သန်နေမှာ....
အဲဒါ.....သံသရာအဆက်ဆက်စာပါပဲ"