ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(104)
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ညနဲ႔.....
အေမွာင္ထုႀကီးက...သူတို႔ရဲ႕စိတ္ေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္မႈေလ်ာ့ပါးေစပါတယ္။
မေကာင္းမႈလို႔ေျပာလို႔မရေပမယ့္...
လူသိေစလို႔မရတဲ့ကိစၥေလးမို႔...လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖိုေလးျဖစ္ေနတာ...
ႏွစ္ေယာက္စလံုးကပံုမွန္ထက္ကိုရင္ေတြပိုခုန္ရပါသည္။
ညနက္နက္ႀကီးႏွစ္ေယာက္သားနတ္ကနားပြဲထဲေရာက္ေနတာ...
ရင္ခုန္သံေတြတျခားလူၾကားမွာေတာင္စိုးရတယ္။
ဒါေပမယ့္...သာသာယာယာနဲ႔ရင္ခုန္ေနရတာမဟုတ္ပါဘူး။
ရန္ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ...နိႈးလာခဲ့တဲ့ေက်ာက္စိမ္းကသူအေပၚမွာေနခ်င္ပါတယ္တဲ့။
"ငါအိပ္ေနတာကိုမင္းကလာနိႈးတာေလ၊
အားနာေသာအားျဖင့္....အာ့...!...မထည့္နဲ႔ဦး...ေလ...
မင္းေနာ္......အာ့...!..အားႀကီး...နဲ႔"
ဖိခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့အတိုင္း...မတြန္းလွန္ႏိုင္ေသးခင္မွာ...
ေမာင္းတင္ၿပီးေျပးေဆာင့္ဝင္လာတဲ့သူ႔ပစ္စတိုေၾကာင့္...
ေက်ာက္စိမ္း...တကိုယ္လံုးတုန္ရီသြား၏။
"ေသ...ပါၿပီ"
"ရွဴး...အသံမထြက္နဲ႔"
ဟိုငမူးကအိပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း...အသံမထြက္ဖို႔ထိန္းေနရတာ...
မလြယ္ကူေနဘူး။
ႏွစ္ေယာက္သားမထိေတြ႕တာၾကာၿပီဆိုေတာ့လည္း...
သင္ခန္းစာရဲ႕အစအစကိုျပန္ေရာက္သြားသလိုမ်ိဳး...
အကၡရာေတြစိမ္းသက္ေနခဲ့ရသည္။
အသစ္စစ္စစ္လံုးခ်င္းဝတၳဳရဲ႕..
ပထမစာမ်က္ႏွာမွာတင္...စာလံုးေပါင္းေတြကခက္ေနသလိုပဲ...
တကယ့္ကိုပဲ...က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းနဲ႔...
ေရွ႕ဆက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနရတာ....
မေခ်ာင္လည္တဲ့အေနအထားမို႔.....
ဦးေသွ်ာင္မွာ...
ဟူးကနဲ...သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္ရတဲ့အထိ...
😅😅😅
"အေမ့.....ေသွ်ာင္..!...ျဖည္း....အာ့....ျဖည္းျဖည္းဆို"
နာက်င္ရလြန္းေပမယ့္...အသံသိပ္မထြက္ႏိုင္တာ...
အနီးနားမွာလူပိုရွိေနခဲ့လို႔ပါ။
အသံထြက္ၿပီးေတာ့နာက်င္မႈကိုမေဖာက္ထုတ္ႏိုင္ေတာ့...
အဲဒီအစား...အသံက်ယ္နဲ႔ေအာ္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့အားအင္ေတြက
ငံု႔မိုးထားတဲ့ေသွ်ာင့္ေက်ာျပင္ကိုဖက္တြယ္ထားတဲ့...
လက္ေခ်ာင္းေတြဆီေရာက္ကုန္ၿပီး...
ေသွ်ာင့္ေနာက္ေက်ာကိုလက္သည္းေတြနဲ႔ကုတ္မိေတာ့သည္။
"အားလာ့...က်ပ္တည္း...လိုက္...တာ...
ဟာ့...အား..."
ရြာအဝင္လမ္းကိုခက္ခက္ခဲခဲႀကီးေလွ်ာက္ေနရတဲ့ဦးေသွ်ာင္ကအကုတ္ခံေနရတာကိုေတာင္မွမညည္းညဴႏိုင္ပါဘူး။
လမ္းကိုတည့္မတ္စြာဝင္လို႔ရေပမယ့္...
လမ္းအရမ္းက်ဥ္းေနလို႔ပါ။
အသံမထြက္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းကပိုကုတ္လာပါတယ္။
ေျခေထာက္ေတြကိုလည္းပိုၿပီးစုသြင္းလာေတာ့...
လက္နဲ႔ဖိထားၿပီးဆြဲၿဖဲရေသးတယ္။
"နာတယ္...လို႔...."
နာမယ္လို႔သိေနေပမယ့္...မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။
စိုစြတ္ေနေပမယ့္...နာတာကေတာ့နာတာပါပဲ။
"ခဏပဲကြာ"
နဖူးေစာင္းေလးကိုနမ္းရိႈက္ရင္းနဲ႔ခါးကိုခဏၿငိမ္ေနရေသးသည္။
ဒါကိုေတာင္မွ...ေက်ာက္စိမ္းကရိႈက္သံေတြထြက္ခ်င္ေနတာ...
ဒီပံုစံနဲ႔ဆို...အဆင္ေျပပါ့မလား။
"စိတ္ေလ်ာ့ထား.....မနာဘူးေနာ္"
အဲဒီလို...ခဏခဏလိမ္ေျပာေနမွန္းသိေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္းကလဲအမိုက္မဲခံၿပီးေတာ့ယံုေနမိတာပါပဲ။
ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကထူပူၿပီးေတာ့နာက်င္ေနတာေတာင္မွ...
သူ႔အနမ္းေတြေၾကာင့္သတိမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဖမ္းစားတတ္လြန္းတဲ့ေသွ်ာင့္နႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြနဲ႔...
လွ်ာပါးပါးေလးကသူ႔နႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔...
လည္တိုင္ေတြၾကားမွာကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ပါ။
သူ႔ရင္ဘတ္ေတြကိုအားနဲ႔ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့တာ...
ေသွ်ာင့္လက္ေတြကေမွာ္ဝင္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ။
အဲဒီခံစားမႈေတြမွာမိန္႔မူးေနတုန္း...
ခါးေအာက္ပိုင္းကိုခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္လႈပ္ရွားလိုက္တဲ့ဦးေသွ်ာင့္ေၾကာင့္...
ေက်ာက္စိမ္းမ်က္လံုးေတြျပာေဝသြားခဲ့၏။
"အာ့.....ျပန္...ျပန္ထုတ္ေပး....ေတာ့......နာ.....လို႔"
"ရႉး.......တိုးတိုး....."
"နာ...တာကိုး...အေမ့.......မလႈပ္...နဲ႔ဦးေလ....ဟိုး......"
"ခဏပဲေနာ္...အဲဒါမလုပ္တာၾကာသြားလို႔"
ဒါပဲေျပာေနေတာ့တာပဲ၊ လူကိုမစာမနာနဲ႔။
"အား...!.....အ..!...."
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲဆြဲထုတ္လိုက္၊ ျပန္သြင္းလိုက္လုပ္ေနတာကိုခံစားမိေပမယ့္...
နာေနတာကအဆမတန္ျဖစ္ေနတာမို႔....ေက်ာက္စိမ္းရံႈ႕မဲ့မိသည္။
"ငေသွ်ာင္....မင္းဟာကပိုႀကီးလာတာလား...ဟင္..!...ငါေသေတာ့မွာပဲ"
"ျဖစ္ရတယ္၊ မလုပ္ျဖစ္တာၾကာလို႔ပါဆို..."
"အား...!....အထဲမွာမင္း...ဟာ...က...ပိုႀကီးလာျပန္ၿပီ"
"ဒုကၡပါပဲ၊ ရွဴး......အသံတိုးခ်"
အသံမထြက္ဖို႔ေျပာေနေပမယ့္...
အဲဒီနႈတ္ခမ္းေလးကအားေနရင္ေတာ့ေအာ္မွာပဲ။
"ကဲကြာ...နားကိုညည္းတယ္....ပိတ္စမ္း"
နႈတ္ခမ္းကိုအတင္းဖိပိတ္လို႔နမ္းလိုက္ရင္းနဲ႔...
ခါးကိုတခ်က္လႈပ္ၿပီးေတာ့...ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကိုအနည္းငယ္ကြာေအာင္ခြာယူေတာ့...
ပုခံုးေတြကိုတြန္းထုတ္ၿပီးေက်ာက္စိမ္းကျငင္းဆန္၏။
"အို႔......ေသ....ေသၿပီ၊ ေသွ်ာင္ရဲ႕...နာ...နာလိုက္တာ"
"အရမ္းက်ပ္ေနတာ...နည္းနည္းေတာ့သည္းခံေနာ္၊
ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ဆိုေတာ့အဆင္ေျပသြားမယ္၊
ခဏပဲ..."
"မင္း...ဟာက....အရင္ကထက္...ပိုႀကီးေနတာ၊ အမေလး...ေသပါၿပီ၊ အဆံုးထိ...မထည့္....နဲ႔ေလ....
အာလာ့လာ့.....အာ့..!...."
ေတာ္ၿပီ၊ မေခ်ာ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီငတိတမင္မာယာမ်ားေနတာ....
သူ႔ကိုအလိုလိုက္မိရင္....
အဲဒါနဲ႔ပဲ...တညလံုးကုန္သြားလိမ့္မယ္။
ေသွ်ာင္ကိုယ့္ဘာသာေတြးၿပီးေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းမေအာ္ႏိုင္ေအာင္လို႔...
နႈတ္ခမ္းေတြကိုပဲေျပးပိတ္ကာ...စိတ္ႀကိဳက္လႈပ္ရွားေတာ့သည္။
ဒါေတာင္မွ...အေၾကာက္အကန္ျငင္းဆန္ေနေသးတာ...
ခါးေတြကိုမလႈပ္ရွားႏိုင္ေအာင္ကိုလက္နဲ႔လာခ်ဳပ္ထိန္းထားေသးသည္။
ဘယ္ရမလဲ.....
သူ႔ရင္ဘတ္ကၾကယ္သီးေလးကိုပဲဆြဲဖ်စ္ေပးလိုက္တာ...
ဗ်ာမ်ားသြားၿပီးေတာ့...ခါးကိုမခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
အဲဒါမွ...လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးလႈပ္ရွားေပးလိုက္တာ...
ခ်က္ခ်င္းေတာ့မေခ်ာင္လည္သြားေပမယ့္...
အဆင္ေျပသြားတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္းက...ခါးေလးပါေကာ့ပါလာခဲ့သည္။
"စိတ္ေလ်ာ့ထား...အာ့...အရမ္းက်ပ္ေနတာပဲကြာ....."
ဂိတ္ဝကေနဂူအဆံုးထိေရာက္သြားေတာ့...
ႏွစ္ေယာက္စလံုး...မ်က္ရည္ေလးေတာင္ဝဲလာခဲ့သည္။
ကိစၥကထိပ္ဝမွာတင္မဟုတ္ေတာ့ဘူးကိုး...
"အို႔.......ငါ...လဲနာတာပဲ.....မင္း...အရမ္းက်ပ္ေနလို႔....."
ေျခေထာက္ေတြဖိမိမွာစိုးလို႔...သတိထားၿပီးေတာ့လက္နဲ႔တြန္းဖယ္ရင္း....
လႈပ္ရွားမႈေတြကိုပိုျမန္ပစ္လိုက္ေတာ့...
ေအာက္ကေနတဲ့ငတိခမ်ာ...အလူးအလဲပဲ။
နႈတ္ခမ္းေလးေတြျပတ္မတတ္ဖိကိုက္လာတာ...
သနားလြန္းလို႔မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီးေတာ့...အနမ္းေလးနဲ႔ႏွစ္သိမ့္ရတယ္။
မနာပါဘူးလို႔ထပ္မညာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
နႈတ္ခမ္းနဲ႔...ေမးစပ္ေလးေတြ...လည္ၿမိဳေလးေတြကိုတံဆိပ္ကပ္ေနတဲ့...နႈတ္ခမ္းကမအားေတာ့လို႔ေလ။
အနမ္းေတြနဲ႔ခဏေလးသူ႔ကိုျပဳစားၿပီးမွ...
တဆင့္ခ်င္းအရွိန္ပ္ိုတိုးၿပီးေတာ့...ခါးေတြကိုခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားပစ္လိုက္ေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းကခပ္သိမ့္သိမ့္ေလးညည္းလာတယ္။
"ေကာင္းတယ္...".....တဲ့။
ဦးေသွ်ာင္လဲ...သူမနာက်င္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရရင္း...ခပ္လြန္႔လြန္႔ေလးျပံဳးၿပီးေတာ့...ညည္းညဴမိတယ္။
"မင္းကအရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ"
ခါးေအာက္ပိုင္းကလႈပ္ရွားမႈမ်ားလာၿပီးပူေႏြးရွိန္းဖိန္းလာေတာ့မွ...သိပ္ၿပီးညည္းသံမၾကားရေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္...
နႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေတြေတာ့တုန္ရီၿမဲျဖစ္ေနၿပီး...
ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြနဲ႔...ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးရြဲလို႔စိုေနေရာ။
ခႏၶာကိုယ္အပူခ်ိန္ေတြဘယ္အထိျမင့္တက္ေနသလဲမသိဘူး။
ႏွစ္ဦးသားထိစပ္မိတဲ့ေနရာေတြတိုင္းကေခ်ာ္ရည္ပူေတြလိုပဲ။
ပူေလာင္ၿပီးစြဲမက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
ျပာက်သြားမလားေအာက္ေမ့ရတဲ့အထိ...
အခ်စ္မီးလွ်ံေတြကေတာက္ေလာင္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီမီးေတာက္ေတြနဲ႔မလံုေလာက္သလိုမ်ိဳး....ခႏၶာကိုယ္တို႔ကပိုပိုၿပီးဆာေလာင္လာၾကပါတယ္။
ရီေဝၿပီးေတာ့...အိပ္မက္ေယာင္သူလို...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕မိန္႔မူးေနတဲ့နႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးေတြက...
ခပ္တိုးတိုးေလးညည္းလိုက္...ရိႈက္လိုက္နဲ႔.....
ေျပာလာခဲ့တာ.....
"မင္းရဲ႕ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းေတြကိုဒီ့ထက္ပိုေတာင္းဆိုခ်င္လို႔....ေသွ်ာင္..."
အဲဒီလိုသာဆိုရင္...ပိုေက်နပ္ရတာေပါ့...တဲ့။
အသံတိတ္ေလးနဲ႔...ဦးေသွ်ာင္ကမပီမျပင္ျပံဳးပါတယ္။
ၿပီးေတာ့...နားရြက္ဖ်ားေလးဆီကပ္ၿပီးေတာ့...
ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ေျပာရပါတယ္။
"ရွဴး....အသံမထြက္ေစနဲ႔....."
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးေတြကမလႈပ္တလႈပ္နဲ႔.....သေဘာတူသလား၊ မတူဘူးလား....မေရရာခဲ့ဘူး။
ညေမွာင္ေမွာင္မို႔...မျမင္ရတာအျပင္...
ေမာဟိုက္ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္...သတိလည္းေကာင္းေကာင္းမထားႏိုင္ေတာ့တာပါ။
သူ႔ခါးေလးကိုပိုဆြဲေျမႇာက္လိုက္ၿပီးေတာ့...
ပိုတင္းက်ပ္ေအာင္လို႔ေပြ႕ဖက္ရင္း...
အနမ္းဖြဖြေလးေတြနဲ႔...အားနည္းနည္းယူပါတယ္။
"ငါ့ကိုဖက္ထားေနာ္..."
ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕...ၾကင္နာတတ္တဲ့ႏွလံုးသားဟာဘယ္အခ်ိန္မဆိုမေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္ပါဘူး။
မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းနဲ႔...ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈကိုတနင့္တပိုးႀကီးသယ္ေဆာင္လိုက္ပါေသးတယ္။
"စိတ္ေလ်ာ့ထား"
ၾကင္နာတတ္တဲ့ဦးေသွ်ာင့္အသံကဘယ္အခ်ိန္မဆိုသူ႔ကိုႏူးညံေစတတ္တယ္။
အဲဒါက္ို...ေက်ာက္စိမ္းေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔...ေလးညွိဳ႕ကလႊတ္တဲ့ျမႇားလိုမ်ိဳး...
အျမန္နႈန္းေတြကဂိတ္ကုန္ထိေရာက္သြားတယ္။
ေႏြးတယ္...ေအးတယ္။
ေျမႇာက္တယ္....က်တယ္။
တခ်က္ခ်က္မွာသိမ့္ကနဲတုန္သြားတိုင္း...
အသံက်ယ္က်ယ္ထြက္ၿပီးညည္းလို႔မရတဲ့အစား...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕က်ားေပါက္ေလးလိုလက္သည္းကုတ္ခ်က္ေတြ...ေသြးစို႔ေနတဲ့ဒဏ္ရာေတြက...
ဦးေသွ်ာင့္ေက်ာေပၚမွာ...ပိုပိုမ်ားလာတယ္။
အကုတ္ခံရလ္ို႔နာက်င္ေနေပမယ့္...
အဲဒါကိုတကယ္ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘူး။
သူ႔အေပၚသက္ေရာက္တဲ့ယုယမႈေတြအတြက္တန္ျပန္လာတဲ့ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာျပင္းအားေလးမို႔...
ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ရတယ္။
"မင္းနဲ႔အတူ....ဟိုးကမ႓ာတစ္ဖက္အစြန္းကို...
သြားမလို႔...
ငါတို႔...စည္းခ်က္ညီမယ္မဟုတ္လား"
ငါနဲ႔မင္း...
ဒီည......
တိမ္ေတြဆီသြားမယ္...
ေကာင္းကင္ေပၚမွာပ်ံသန္းေနရင္းနဲ႔....
တခါတရံမွာ...
ဟိုးအနိမ့္ဆံုးကိုဆင္းတဲ့အခါအသည္းေလးေအးမွာပဲ....
ဒါေပမယ့္...မပူနဲ႔...
ငါ့မွာအေႏြးေထြးဆံုးေသာအနမ္းေတြေပးတတ္တဲ့နႈတ္ခမ္းတစ္စံုရွိတယ္။
တခါတရံမွာ...
အဲဒီ့အနိမ့္ဆံုးေနရာကေနဟိုးအာကာသအထိ...
႐ုတ္ခ်ည္းျမင့္သြားတာမ်ိဳးရွိမွာပဲ...
ဒါေပမယ့္...မပူနဲ႔...
ငါ့လက္ေတြနဲ႔ၿမဲေအာင္ဆြဲထားတာကိုမလႊတ္လိုက္ဖို႔ပဲလိုတယ္။
ၾကင္နာပါတယ္...
ဒါေပမယ့္...
နာက်င္ရတဲ့အခိုက္အတန္႔ေတြက...
တမင္တကာမဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ...
မင္းလဲသိတယ္...ငါလဲသိတယ္။
အဲဒီအတြက္ေတာ့...စိတ္မခုေၾကး...
(မနက္က်မွရန္ျဖစ္မယ္
😂😂😂)
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(104)
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ညနဲ့.....
အမှောင်ထုကြီးက...သူတို့ရဲ့စိတ်တွေကိုထိန်းချုပ်မှုလျော့ပါးစေပါတယ်။
မကောင်းမှုလို့ပြောလို့မရပေမယ့်...
လူသိစေလို့မရတဲ့ကိစ္စလေးမို့...လျှို့ဝှက်သည်းဖိုလေးဖြစ်နေတာ...
နှစ်ယောက်စလုံးကပုံမှန်ထက်ကိုရင်တွေပိုခုန်ရပါသည်။
ညနက်နက်ကြီးနှစ်ယောက်သားနတ်ကနားပွဲထဲရောက်နေတာ...
ရင်ခုန်သံတွေတခြားလူကြားမှာတောင်စိုးရတယ်။
ဒါပေမယ့်...သာသာယာယာနဲ့ရင်ခုန်နေရတာမဟုတ်ပါဘူး။
ရန်ဖြစ်ကြပါတယ်။
ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ...နှိုးလာခဲ့တဲ့ကျောက်စိမ်းကသူအပေါ်မှာနေချင်ပါတယ်တဲ့။
"ငါအိပ်နေတာကိုမင်းကလာနှိုးတာလေ၊
အားနာသောအားဖြင့်....အာ့...!...မထည့်နဲ့ဦး...လေ...
မင်းနော်......အာ့...!..အားကြီး...နဲ့"
ဖိချုပ်ခံထားရတဲ့အတိုင်း...မတွန်းလှန်နိုင်သေးခင်မှာ...
မောင်းတင်ပြီးပြေးဆောင့်ဝင်လာတဲ့သူ့ပစ်စတိုကြောင့်...
ကျောက်စိမ်း...တကိုယ်လုံးတုန်ရီသွား၏။
"သေ...ပါပြီ"
"ရှူး...အသံမထွက်နဲ့"
ဟိုငမူးကအိပ်နေတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း...အသံမထွက်ဖို့ထိန်းနေရတာ...
မလွယ်ကူနေဘူး။
နှစ်ယောက်သားမထိတွေ့တာကြာပြီဆိုတော့လည်း...
သင်ခန်းစာရဲ့အစအစကိုပြန်ရောက်သွားသလိုမျိုး...
အက္ခရာတွေစိမ်းသက်နေခဲ့ရသည်။
အသစ်စစ်စစ်လုံးချင်းဝတ္ထုရဲ့..
ပထမစာမျက်နှာမှာတင်...စာလုံးပေါင်းတွေကခက်နေသလိုပဲ...
တကယ့်ကိုပဲ...ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းနဲ့...
ရှေ့ဆက်ဖို့ကြိုးစားနေရတာ....
မချောင်လည်တဲ့အနေအထားမို့.....
ဦးသျှောင်မှာ...
ဟူးကနဲ...သက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်ရတဲ့အထိ...
😅😅😅
"အမေ့.....သျှောင်..!...ဖြည်း....အာ့....ဖြည်းဖြည်းဆို"
နာကျင်ရလွန်းပေမယ့်...အသံသိပ်မထွက်နိုင်တာ...
အနီးနားမှာလူပိုရှိနေခဲ့လို့ပါ။
အသံထွက်ပြီးတော့နာကျင်မှုကိုမဖောက်ထုတ်နိုင်တော့...
အဲဒီအစား...အသံကျယ်နဲ့အော်ထုတ်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့အားအင်တွေက
ငုံ့မိုးထားတဲ့သျှောင့်ကျောပြင်ကိုဖက်တွယ်ထားတဲ့...
လက်ချောင်းတွေဆီရောက်ကုန်ပြီး...
သျှောင့်နောက်ကျောကိုလက်သည်းတွေနဲ့ကုတ်မိတော့သည်။
"အားလာ့...ကျပ်တည်း...လိုက်...တာ...
ဟာ့...အား..."
ရွာအဝင်လမ်းကိုခက်ခက်ခဲခဲကြီးလျှောက်နေရတဲ့ဦးသျှောင်ကအကုတ်ခံနေရတာကိုတောင်မှမညည်းညူနိုင်ပါဘူး။
လမ်းကိုတည့်မတ်စွာဝင်လို့ရပေမယ့်...
လမ်းအရမ်းကျဉ်းနေလို့ပါ။
အသံမထွက်နိုင်ဘဲဖြစ်နေတော့...ကျောက်စိမ်းကပိုကုတ်လာပါတယ်။
ခြေထောက်တွေကိုလည်းပိုပြီးစုသွင်းလာတော့...
လက်နဲ့ဖိထားပြီးဆွဲဖြဲရသေးတယ်။
"နာတယ်...လို့...."
နာမယ်လို့သိနေပေမယ့်...မတတ်နိုင်ပါဘူး။
စိုစွတ်နေပေမယ့်...နာတာကတော့နာတာပါပဲ။
"ခဏပဲကွာ"
နဖူးစောင်းလေးကိုနမ်းရှိုက်ရင်းနဲ့ခါးကိုခဏငြိမ်နေရသေးသည်။
ဒါကိုတောင်မှ...ကျောက်စိမ်းကရှိုက်သံတွေထွက်ချင်နေတာ...
ဒီပုံစံနဲ့ဆို...အဆင်ပြေပါ့မလား။
"စိတ်လျော့ထား.....မနာဘူးနော်"
အဲဒီလို...ခဏခဏလိမ်ပြောနေမှန်းသိပေမယ့်...
ကျောက်စိမ်းကလဲအမိုက်မဲခံပြီးတော့ယုံနေမိတာပါပဲ။
ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကထူပူပြီးတော့နာကျင်နေတာတောင်မှ...
သူ့အနမ်းတွေကြောင့်သတိမထားနိုင်တော့ဘူး။
ဖမ်းစားတတ်လွန်းတဲ့သျှောင့်နှုတ်ခမ်းဖျားတွေနဲ့...
လျှာပါးပါးလေးကသူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့...
လည်တိုင်တွေကြားမှာကူးချည်သန်းချည်ပါ။
သူ့ရင်ဘတ်တွေကိုအားနဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့တာ...
သျှောင့်လက်တွေကမှော်ဝင်နေတဲ့အတိုင်းပဲ။
အဲဒီခံစားမှုတွေမှာမိန့်မူးနေတုန်း...
ခါးအောက်ပိုင်းကိုခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်လှုပ်ရှားလိုက်တဲ့ဦးသျှောင့်ကြောင့်...
ကျောက်စိမ်းမျက်လုံးတွေပြာဝေသွားခဲ့၏။
"အာ့.....ပြန်...ပြန်ထုတ်ပေး....တော့......နာ.....လို့"
"ရှူး.......တိုးတိုး....."
"နာ...တာကိုး...အမေ့.......မလှုပ်...နဲ့ဦးလေ....ဟိုး......"
"ခဏပဲနော်...အဲဒါမလုပ်တာကြာသွားလို့"
ဒါပဲပြောနေတော့တာပဲ၊ လူကိုမစာမနာနဲ့။
"အား...!.....အ..!...."
ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်သွင်းလိုက်လုပ်နေတာကိုခံစားမိပေမယ့်...
နာနေတာကအဆမတန်ဖြစ်နေတာမို့....ကျောက်စိမ်းရှုံ့မဲ့မိသည်။
"ငသျှောင်....မင်းဟာကပိုကြီးလာတာလား...ဟင်..!...ငါသေတော့မှာပဲ"
"ဖြစ်ရတယ်၊ မလုပ်ဖြစ်တာကြာလို့ပါဆို..."
"အား...!....အထဲမှာမင်း...ဟာ...က...ပိုကြီးလာပြန်ပြီ"
"ဒုက္ခပါပဲ၊ ရှူး......အသံတိုးချ"
အသံမထွက်ဖို့ပြောနေပေမယ့်...
အဲဒီနှုတ်ခမ်းလေးကအားနေရင်တော့အော်မှာပဲ။
"ကဲကွာ...နားကိုညည်းတယ်....ပိတ်စမ်း"
နှုတ်ခမ်းကိုအတင်းဖိပိတ်လို့နမ်းလိုက်ရင်းနဲ့...
ခါးကိုတချက်လှုပ်ပြီးတော့...ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုအနည်းငယ်ကွာအောင်ခွာယူတော့...
ပုခုံးတွေကိုတွန်းထုတ်ပြီးကျောက်စိမ်းကငြင်းဆန်၏။
"အို့......သေ....သေပြီ၊ သျှောင်ရဲ့...နာ...နာလိုက်တာ"
"အရမ်းကျပ်နေတာ...နည်းနည်းတော့သည်းခံနော်၊
နောက်တစ်ခေါက်လောက်ဆိုတော့အဆင်ပြေသွားမယ်၊
ခဏပဲ..."
"မင်း...ဟာက....အရင်ကထက်...ပိုကြီးနေတာ၊ အမလေး...သေပါပြီ၊ အဆုံးထိ...မထည့်....နဲ့လေ....
အာလာ့လာ့.....အာ့..!...."
တော်ပြီ၊ မချော့တော့ဘူး။ အဲဒီငတိတမင်မာယာများနေတာ....
သူ့ကိုအလိုလိုက်မိရင်....
အဲဒါနဲ့ပဲ...တညလုံးကုန်သွားလိမ့်မယ်။
သျှောင်ကိုယ့်ဘာသာတွေးပြီးတော့...ကျောက်စိမ်းမအော်နိုင်အောင်လို့...
နှုတ်ခမ်းတွေကိုပဲပြေးပိတ်ကာ...စိတ်ကြိုက်လှုပ်ရှားတော့သည်။
ဒါတောင်မှ...အကြောက်အကန်ငြင်းဆန်နေသေးတာ...
ခါးတွေကိုမလှုပ်ရှားနိုင်အောင်ကိုလက်နဲ့လာချုပ်ထိန်းထားသေးသည်။
ဘယ်ရမလဲ.....
သူ့ရင်ဘတ်ကကြယ်သီးလေးကိုပဲဆွဲဖျစ်ပေးလိုက်တာ...
ဗျာများသွားပြီးတော့...ခါးကိုမချုပ်နိုင်တော့ဘူးလေ။
အဲဒါမှ...လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးလှုပ်ရှားပေးလိုက်တာ...
ချက်ချင်းတော့မချောင်လည်သွားပေမယ့်...
အဆင်ပြေသွားတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့...
ကျောက်စိမ်းက...ခါးလေးပါကော့ပါလာခဲ့သည်။
"စိတ်လျော့ထား...အာ့...အရမ်းကျပ်နေတာပဲကွာ....."
ဂိတ်ဝကနေဂူအဆုံးထိရောက်သွားတော့...
နှစ်ယောက်စလုံး...မျက်ရည်လေးတောင်ဝဲလာခဲ့သည်။
ကိစ္စကထိပ်ဝမှာတင်မဟုတ်တော့ဘူးကိုး...
"အို့.......ငါ...လဲနာတာပဲ.....မင်း...အရမ်းကျပ်နေလို့....."
ခြေထောက်တွေဖိမိမှာစိုးလို့...သတိထားပြီးတော့လက်နဲ့တွန်းဖယ်ရင်း....
လှုပ်ရှားမှုတွေကိုပိုမြန်ပစ်လိုက်တော့...
အောက်ကနေတဲ့ငတိခမျာ...အလူးအလဲပဲ။
နှုတ်ခမ်းလေးတွေပြတ်မတတ်ဖိကိုက်လာတာ...
သနားလွန်းလို့မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီးတော့...အနမ်းလေးနဲ့နှစ်သိမ့်ရတယ်။
မနာပါဘူးလို့ထပ်မညာနိုင်တော့ဘူး။
နှုတ်ခမ်းနဲ့...မေးစပ်လေးတွေ...လည်မြိုလေးတွေကိုတံဆိပ်ကပ်နေတဲ့...နှုတ်ခမ်းကမအားတော့လို့လေ။
အနမ်းတွေနဲ့ခဏလေးသူ့ကိုပြုစားပြီးမှ...
တဆင့်ချင်းအရှိန်ပ်ိုတိုးပြီးတော့...ခါးတွေကိုခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားပစ်လိုက်တော့...
ကျောက်စိမ်းကခပ်သိမ့်သိမ့်လေးညည်းလာတယ်။
"ကောင်းတယ်...".....တဲ့။
ဦးသျှောင်လဲ...သူမနာကျင်အောင်ကြိုးစားနေရရင်း...ခပ်လွန့်လွန့်လေးပြုံးပြီးတော့...ညည်းညူမိတယ်။
"မင်းကအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ"
ခါးအောက်ပိုင်းကလှုပ်ရှားမှုများလာပြီးပူနွေးရှိန်းဖိန်းလာတော့မှ...သိပ်ပြီးညည်းသံမကြားရတော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်...
နှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေတော့တုန်ရီမြဲဖြစ်နေပြီး...
ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေနဲ့...ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးရွဲလို့စိုနေရော။
ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်တွေဘယ်အထိမြင့်တက်နေသလဲမသိဘူး။
နှစ်ဦးသားထိစပ်မိတဲ့နေရာတွေတိုင်းကချော်ရည်ပူတွေလိုပဲ။
ပူလောင်ပြီးစွဲမက်ဖို့ကောင်းတယ်။
ပြာကျသွားမလားအောက်မေ့ရတဲ့အထိ...
အချစ်မီးလျှံတွေကတောက်လောင်ခဲ့ကြတယ်။
အဲဒီမီးတောက်တွေနဲ့မလုံလောက်သလိုမျိုး....ခန္ဓာကိုယ်တို့ကပိုပိုပြီးဆာလောင်လာကြပါတယ်။
ရီဝေပြီးတော့...အိပ်မက်ယောင်သူလို...
ကျောက်စိမ်းရဲ့မိန့်မူးနေတဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေက...
ခပ်တိုးတိုးလေးညည်းလိုက်...ရှိုက်လိုက်နဲ့.....
ပြောလာခဲ့တာ.....
"မင်းရဲ့လောင်မြိုက်ခြင်းတွေကိုဒီ့ထက်ပိုတောင်းဆိုချင်လို့....သျှောင်..."
အဲဒီလိုသာဆိုရင်...ပိုကျေနပ်ရတာပေါ့...တဲ့။
အသံတိတ်လေးနဲ့...ဦးသျှောင်ကမပီမပြင်ပြုံးပါတယ်။
ပြီးတော့...နားရွက်ဖျားလေးဆီကပ်ပြီးတော့...
လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ပြောရပါတယ်။
"ရှူး....အသံမထွက်စေနဲ့....."
ကျောက်စိမ်းရဲ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေကမလှုပ်တလှုပ်နဲ့.....သဘောတူသလား၊ မတူဘူးလား....မရေရာခဲ့ဘူး။
ညမှောင်မှောင်မို့...မမြင်ရတာအပြင်...
မောဟိုက်လောင်ကျွမ်းနေတဲ့အရှိန်ကြောင့်...သတိလည်းကောင်းကောင်းမထားနိုင်တော့တာပါ။
သူ့ခါးလေးကိုပိုဆွဲမြှောက်လိုက်ပြီးတော့...
ပိုတင်းကျပ်အောင်လို့ပွေ့ဖက်ရင်း...
အနမ်းဖွဖွလေးတွေနဲ့...အားနည်းနည်းယူပါတယ်။
"ငါ့ကိုဖက်ထားနော်..."
ဦးသျှောင့်ရဲ့...ကြင်နာတတ်တဲ့နှလုံးသားဟာဘယ်အချိန်မဆိုမပျောက်ဆုံးသွားတတ်ပါဘူး။
မမေ့မလျော့ခြင်းနဲ့...ချစ်မြတ်နိုးမှုကိုတနင့်တပိုးကြီးသယ်ဆောင်လိုက်ပါသေးတယ်။
"စိတ်လျော့ထား"
ကြင်နာတတ်တဲ့ဦးသျှောင့်အသံကဘယ်အချိန်မဆိုသူ့ကိုနူးညံစေတတ်တယ်။
အဲဒါက်ို...ကျောက်စိမ်းကောင်းကောင်းနားလည်တယ်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့...လေးညှို့ကလွှတ်တဲ့မြှားလိုမျိုး...
အမြန်နှုန်းတွေကဂိတ်ကုန်ထိရောက်သွားတယ်။
နွေးတယ်...အေးတယ်။
မြှောက်တယ်....ကျတယ်။
တချက်ချက်မှာသိမ့်ကနဲတုန်သွားတိုင်း...
အသံကျယ်ကျယ်ထွက်ပြီးညည်းလို့မရတဲ့အစား...
ကျောက်စိမ်းရဲ့ကျားပေါက်လေးလိုလက်သည်းကုတ်ချက်တွေ...သွေးစို့နေတဲ့ဒဏ်ရာတွေက...
ဦးသျှောင့်ကျောပေါ်မှာ...ပိုပိုများလာတယ်။
အကုတ်ခံရလ်ို့နာကျင်နေပေမယ့်...
အဲဒါကိုတကယ်ဂရုမစိုက်နိုင်ဘူး။
သူ့အပေါ်သက်ရောက်တဲ့ယုယမှုတွေအတွက်တန်ပြန်လာတဲ့မြတ်နိုးဖွယ်ရာပြင်းအားလေးမို့...
ကျေနပ်နှစ်သိမ့်ရတယ်။
"မင်းနဲ့အတူ....ဟိုးကမ႓ာတစ်ဖက်အစွန်းကို...
သွားမလို့...
ငါတို့...စည်းချက်ညီမယ်မဟုတ်လား"
ငါနဲ့မင်း...
ဒီည......
တိမ်တွေဆီသွားမယ်...
ကောင်းကင်ပေါ်မှာပျံသန်းနေရင်းနဲ့....
တခါတရံမှာ...
ဟိုးအနိမ့်ဆုံးကိုဆင်းတဲ့အခါအသည်းလေးအေးမှာပဲ....
ဒါပေမယ့်...မပူနဲ့...
ငါ့မှာအနွေးထွေးဆုံးသောအနမ်းတွေပေးတတ်တဲ့နှုတ်ခမ်းတစ်စုံရှိတယ်။
တခါတရံမှာ...
အဲဒီ့အနိမ့်ဆုံးနေရာကနေဟိုးအာကာသအထိ...
ရုတ်ချည်းမြင့်သွားတာမျိုးရှိမှာပဲ...
ဒါပေမယ့်...မပူနဲ့...
ငါ့လက်တွေနဲ့မြဲအောင်ဆွဲထားတာကိုမလွှတ်လိုက်ဖို့ပဲလိုတယ်။
ကြင်နာပါတယ်...
ဒါပေမယ့်...
နာကျင်ရတဲ့အခိုက်အတန့်တွေက...
တမင်တကာမဟုတ်ခဲ့ဘူးဆိုတာ...
မင်းလဲသိတယ်...ငါလဲသိတယ်။
အဲဒီအတွက်တော့...စိတ်မခုကြေး...
(မနက်ကျမှရန်ဖြစ်မယ်
😂😂😂)