ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(95)
"အဖြဲ႕နံပတ္သံုး...က...
ေက်ာက္စိမ္း...ေဆာင္းဟန္ေန...ေလးနဲ႔...
ရွန္းရွန္းတု႔ိသံုးေယာက္...
ဒီေန႔ကေတာ့...ကေလးအေဆာင္မွာမို႔လို႔...
မင္းတို႔နည္းနည္းေတာ့သတိထားေပး...
ရာသီဖလူမိထားတဲ့ကေလးေတြမ်ားလို႔ပင္ပန္းမွာပဲ...
ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ"
ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတည္ထြက္လာတာကိုေၾကျငာေနတဲ့ဦးေသွ်ာင့္ေလသံကတည္ၿငိမ္စြာ။
ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔တအုပ္စုထဲက်သြားတဲ့အတြက္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာကေဆာင္းဟန္ေနပါ။
က်န္တဲ့ေလးေယာက္စလံုးကေတာ့ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ...
အထာက်က်နဲ႔ေယာက်ာ္းေလးသံုးေယာက္မိန္းကေလးသံုးေယာက္ညီတူညီမွ်ျဖစ္ေနေတာ့...
အေလာင္စိန္မမေတြကဟီးကနဲထ,ေနတာ...
(ကဲ...ကဲ...
ညီတူညီမွ်ပဲတစ္ေယာက္စီေနာ္...
အဟိ....
ေကာင္မ...ငါကေရခဲတံုးပဲ။
ဟဲ့...ဘယ္ရမလဲငါလဲေရခဲတံုးပဲ။
ေသေလ...ေရခဲတံုးေလးကိုပဲလိုခ်င္တယ္ဆိုတိုင္းနင္တို႔ကိုဘယ္သူကေပးမွာလဲ...မဲနိႈက္ေၾကးပဲေဟ့...)
အသီးသီးကကိုယ္ပိုင္အၾကံဖန္နဲ႔ေပ်ာ္ေနၾကတာ...
တစ္တံုးထဲေသာေရခဲတံုးကပဲမေပ်ာ္က်ႏိုင္ျဖစ္ေနရသည္။
အဲဒီေၾကျငာခ်က္ေလးကိုၾကားေတာ့...
မ်က္ႏွာေလးရံႈ႕တြၿပီးမဲ့က်သြားရတာကေတာ့ေက်ာက္စိမ္းပဲ။
ဟား.....တကယ္ကိုပဲ...
အဲေကာင္ေတြနဲ႔တအုပ္စုထဲမသြားခ်င္ပါဘူးဆိုမွ...
ကံဇာတာေတြတက္ေနလိုက္တာ...
အခုပဲေခြေခါက္ၿပီးလဲက်ျပရမလား...
ေခါင္းမူးတယ္ဆိုၿပီးအိပ္က်န္ခဲ့ရမလား...
မိန္းကေလးေတြလိုရာသီလာသြားလို႔ဆိုၿပီးေတာ့...
မူးကနဲမိုက္ကနဲေတြသည္းျပရမလား...
က်စ္.....ရာသီဥတုကလည္းကိုယ့္ဘက္မပါလိုက္တာ။
"အေထြေထြသမားေတြကိုအတူတူထားေပးထားတာကမင္းတို႔ေဆြးေႏြးရတာပိုလြတ္လပ္မွာမို႔လို႔...
မသိတာေတြလည္းအခ်င္းခ်င္းေမးၿပီးအကူညီေတာင္းလို႔ရတာမို႔အတူထားေပးတာ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့...
ဒီကနယ္ဘက္ျဖစ္ေနလို႔...လူနာေတြနဲ႔ဆက္ဆံရတာေတြကအဆင္မေျပတာေတြပိုမ်ားေနမွာပဲ...
ဒါေပမယ့္...စိတ္မပူပါနဲ႔...
ေဆးရံုကအထိုင္ေဒါက္တာေတြနဲ႔ပဲတိုက္႐ိုက္ပတ္သက္မွာပါ။
တခုခုဆိုရင္...နယ္ခံဆရာရဲ႕စကားသာနားေထာင္ေပးေပါ့..."
ေၾကျငာခ်က္အၿပီးမွာ...ဦးေသွ်ာင္ကအားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုစီကိုပိုက္စိပ္တိုက္ၿပီးၾကည့္သည္။
ေနာက္ဆံုးကေနမဲ့တဲ့တဲ့နဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းမ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္ရင္ထဲမွာမေကာင္းဘူး။
သူ႔အနားမွာေခၚထားခ်င္သားပဲ။
ဒါေပမဲ့...သူ႔တစ္ေယာက္ထဲဆံုးျဖတ္ခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူးမို႔...အားလံုးနာခံရမွာပါပဲ။
ေဆးရံုနယ္ခံေဒါက္တာႀကီးေတြနဲ႔အတူတူဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ...
အဖြဲ႕ခြဲရတာမို႔လို႔...ေစာဒကတက္ဖို႔ခက္တယ္ေလ။
xxxxx
"ေသွ်ာင့္...အဲဒီကေနေျပာင္းေပးဆို..."
"မရဘူးေလ...ငါ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွမဟုတ္တာ၊
ေနာက္ၿပီးေတာ့အကုန္သင့္ေလ်ာ္လို႔ဒီလိုျဖစ္လာတာကြာ၊
ဂ်ီက်လို႔မွမရတာ...ေနာ္...ခဏပဲသည္းခံရမွာကြာ"
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာသိေနေပမယ့္လည္း....
ေက်ာက္စိမ္းသူ႔ကိုဂ်ီက်မိတာပါပဲ။
"ဂ႐ုစိုက္ေနာ္...အဲဒီဘက္ကဖလူကနည္းနည္းကူးလြယ္တယ္....
တခုခုကိုင္ၿပီးရင္လက္ကိုေသခ်ာေဆး။
အခုက...မိုးဦးအကူးရာသီျဖစ္ေနေတာ့ပိုဆိုးမွာ...
ေဆးရံုေပၚမွာကေလးေတြပံုမွန္ထက္ပိုမ်ားေနေတာ့ပင္ပန္းမွာပဲ...
ဒါေပမယ့္...ဒီလိုၾကံဳရတာမင္းအတြက္ပိုေကာင္းတယ္...
စာတမ္းအတြက္အခ်က္လက္ေကာင္းေတြေသခ်ာရမွာပဲ"
ေခ်ာ့ေျပာတာျဖစ္ျဖစ္၊ ေျခာက္ေျပာတာျဖစ္ျဖစ္အမွန္တကယ္ကိုအေတြ႕ၾကံဳေကာင္းတစ္ခုမွန္းသိပါသည္။
ဒါေပမဲ့...ဒါေပမဲ့...
xxxxx
က်စ္...ရႈပ္တာကြာ...
ေဘးကေန...မထိတထိေတာင္မဟုတ္ဘဲနဲ႔...
သိသိသာသာႀကီးကိုေဆာင္းဟန္ေနတို႔ကသူ႔ပုခံုးေပၚကိုက်ဴးေက်ာ္ၿပီးလာဖက္ထားတာ...
ထိုင္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေက်ာကုန္းကိုအေနာက္ကေနကပ္ၿပီးေတာ့...
လာရပ္ေနျပန္သည္။
"ကို...ေက်ာက္စိမ္း...
ဟန္ေန႔ကိုအဲဒါေလးတစ္ခ်က္ေလာက္..."
အေနာက္ဘက္မွာကပ္ရပ္ၿပီးေတာ့ေျပာလိုက္ရင္းနဲ႔...သူ႔ခါးကလိုတာထက္ပိုၿပီးကုန္းလို႔ၫႊတ္က်လာၿပီးမ်က္ႏွာေလးအနားတိုးလာခဲ့ေတာ့...
ပါးတစ္ျခမ္းမွာေလေႏြးေႏြးေလးေတြျဖတ္ေျပးသြားခဲ့တာကိုခံစားလိုက္ရသည္။
ဘာတုန္းဟ...
စာရြက္ကပ္ၫွပ္တဲ့စတာပလာေလးေတာင္းယူတာကိုကုန္းကြၿပီးပါးနားအထိတိုးကပ္စရာလား။
စိတ္ကတိုလာေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းကသိသိသာသာပဲဒုန္းကနဲထိုင္ခုံကိုေဆာင့္ကန္ၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္းထရပ္သည္။
တြန္႔ခ်ိဳးသြားတဲ့မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္နဲ႔စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့ဟန္နဲ႔...
ေဆာင္းဟန္ေနနဲ႔အနီးတဝိုက္ကေနေရွာင္ထြက္၏။
အဲဒါကို....
ေဘးနားကတျခားက်န္တဲ့ေလးေယာက္ေတာင္မွလန္႔သြားၿပီး...
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီမ်က္ႏွာမူလာၾကေတာ့၏။
(ဘာျဖစ္ၾကသလဲဟင္)
"စားပြဲသံုးခ်င္ရင္...မင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္သံုးပါ၊ က်ဥ္းက်ပ္ေနရင္ငါအဆင္မေျပလို႔"
တည္တင္းေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုေျပာင္းလဲျခင္းမရွိေအာင္ထိန္းကာစကားကိုေျပာရသည္။
ဟန္မေဆာင္ဘဲနဲ႔...
ငါ့ကိုအဲဒီလိုမထိနဲ႔...ငါမႀကိဳက္ဘူးလို႔ေျပာထုတ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္...
စိတ္ကိုထိန္းပစ္လိုက္ရတာ...
ပါလာတဲ့အုပ္စုထဲကတျခားလူေတြအတြက္ေနထိုင္ရပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ပါ။
ေက်ာက္စိမ္းက....ဒီေကာင့္ကိုပဲၾကည့္မရတာ...
က်န္တဲ့လူေတြကိုေတာ့တကယ္အေႏွာင့္ယွက္မေပးလိုပါဘူး။
ေနာက္ၿပီးေတာ့....
ေဘးမွာမိန္းကေလးေတြလဲရွိေနေတာ့...အားနာမိေသးတာ။
ခဏတျဖဳတ္ပညာလာရွာျကတဲ့လူအခ်င္းခ်င္း...
စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ေပးမိတာမ်ိဳးမျဖစ္ေစခ်င္လို႔...
ဒီလုပ္အားေပးကိုလာရတာအခ်ိန္ကုန္၊ လူပင္ပန္းၿပီးေတာ့အဓိပၸါယ္မဲ့သြားသလိုမ်ိဳးမျဖစ္ေစခ်င္လို႔။
ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းဘာထူးဆန္းလို႔လဲ။
နည္းနည္းေလးထိမိသြားတာကိုပံုႀကီးခ်ဲ႕တယ္လို႔ပဲေျပာေျပာ...
ရမ္းႀကီးတယ္ပဲဆိုဆို...
မႏွစ္သက္လို႔မႏွစ္သက္ေၾကာင္းေတာ့ျပရမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား။
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ေဆာင္းဟန္ေနကသူတကယ္ၾကည့္လို႔မရတဲ့အေကာင္ျဖစ္ေနလို႔။
အဖြဲ႕ကူးရတဲ့အေၾကာင္းကိုၾကားၿပီးတဲ့...
မနက္ကတည္းကပုပ္သိုးခ်င္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုထိန္းထားရတာ...
ေက်ာက္စိမ္း...တကယ္ကိုအဆင္မေျပေတာ့ဘူး။
ငနဲက...တကယ္ကိုအလိုက္မသိဘဲနဲ႔...
ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးလိုက္ကပ္ေနခဲ့တာ။
ဘာလုပ္လုပ္သူနဲ႔မွဆိုတာမ်ိဳး...
ေတာ္ေသးတာက...ေလး'တစ္ေယာက္ရွိေနေသးလို႔ပါ။
ဒါေတာင္မွ...အိမ္သာေတြဘာေတြသြားရင္...
တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ေျပာရခက္ေအာင္ကို...
ၾကံဳရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြဆိုတကယ္ကိုစိတ္ထိန္းရတာ။
ဘာမွေထြေထြထူးထူးႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္လည္း...ခက္တယ္.....။
ၾကည့္မရတာကၾကည့္မရတာမို႔...
xxxxx
ေဆးရံုမွာရာသီတုပ္ေကြးမိတဲ့ကေလးေတြကအမ်ားသားပဲ။
ဖလူျဖစ္ၿပီလို႔သိရတာနဲ႔...
စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈကပံုမွန္အဖ်ားေတြလိုမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။
အဖ်ားတိုင္း...
ပါးစပ္ကိုအာ...လုပ္ၾကည့္ပါ။
လည္ပင္းနာလား...ေခ်ာင္းဆိုးလားဆိုတာေလာက္နဲ႔မၿပီးပါဘူး။
တုပ္ေကြးလို႔ယူဆရတာနဲ႔..
လူနာရဲ႕ႏွာေခါင္းထဲကိုစကၠဴေခ်ာင္းအပါးေလး႔ထည့္ၿပီးေတာ့...ျပန္ယူထုတ္ကာ...
ႏွာေခါင္းနဲ႔လည္ၿမိဳေနရာရဲ႕ခြ်ဲသလိပ္ေတြကပ္ပါလာတာကိုစစ္ေဆးၾကည့္ရသည္။
အဲဒီအင္ဖလူအင္ဇာစစ္ေဆးတဲ့ကိရိယာေလးကစကၠဴနဲ႔ျပဳလုပ္ထားၿပီးေတာ့...
ေဘာလ္ပင္ရဲ႕အထဲကမင္ပိုက္လံုးအရြယ္ထက္အနည္းငယ္ၿပီးပိန္ပါး၏။
လက္ညိဳးအရြယ္ထက္ပိုရွည္တဲ့စကၠဴေခ်ာင္းေလးေပမယ့္...
ႏွာေခါင္းရဲ႕အတြင္းဘက္ထိေရာက္ေအာင္ထိုးထည့္ၿပီးစစ္ေဆးရတာမို႔...
မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့အထိအလြန္နာက်င္တာကိုစစ္ေဆးဖူးတဲ့သူတိုင္းသိပါမည္။
ဖလူျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔အသက္ျပည့္ၿပီးတဲ့လူႀကီးေတာင္မွတုပ္ေကြးစစ္ေဆးတာကိုေၾကာက္တတ္ၾကတာပါ။
ကေလးေလးအရြယ္ကေတာ့...
ေျပာဖို႔ကိုလိုမွာမဟုတ္ပါဘူး။
"မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္...သား...ေနေကာင္းသြားဖို႔အတြက္ဆရာကေကာင္းေအာင္ပဲကုေပးမွာ..."
စမ္းသပ္ေနတဲ့အဲဒီေဆးရံုကဆရာဝန္ႀကီးကေတာ့ၾကင္နာတဲ့ေလသံေလးနဲ႔ေခ်ာ့ေျပာေနေပမယ့္...
ကေလးကေတာ့ကေလးထံုးစံအတိုင္းေၾကာက္ပါသည္ေပါ့။
"အင့္....အီး....ဟီး...ဟီး...."
နံေဘးနားကအေမျဖစ္သူကိုၾကည့္ၿပီးေခါင္းေလးရင္ခြင္ထဲတိုးငိုေနတဲ့ကေလးကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္းရင္ထဲမွာတမ်ိဳးေလးပါ။
သနားတာလား...စာနာေနတာမ်ိဳးလား...
အီးကနဲေအာ္ငိုေနတဲ့ကေလးေလးကရွိလွမွႀကိဳးကေလးအရြယ္ေလးပါပဲ။
နံေဘးကခံုမွာခ်ထားတဲ့...
သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းေလးကိုယူျကည့္လိုက္ေတာ့...
အသက္ေလးႏွစ္တဲ့...
ႀကိဳးကေလးထက္ေတာ့ေျခာက္လငယ္ပါေသးရဲ႕...
ကေလးေလးကတရပ္ကြက္လံုးၾကားတဲ့အထိတၿဗဲၿဗဲေတာ့ငိုတဲ့အထိေၾကာက္ရြံ့ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္....
တုန္ရီငိုေႂကြးေနတာ...သနားစရာေလးမို႔...
ႀကိဳးကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုပဲေျပးေျပးျမင္လာျပန္သည္။
လက္ထဲကိုေဒါက္တာကသၾကားလံုးေလးထည့္ေပးလိုက္တာေတာင္မွ...
အဲဒါကိုကေလးကစိတ္မေရာက္ႏိုင္ဘဲ...
ဆရာဝန္လက္ထဲကလက္ညိဳးေခ်ာင္းအရြယ္အရွည္ရွိတဲ့ေကြးႏိုင္ေကာက္ႏိုင္တဲ့စကၠဴေခ်ာင္းေလးကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ပိုၿပီးတုန္ရီေနခဲ့၏။
"သားမ်က္လံုးမွိတ္ထားေနာ္...ဆရာစမ္းသပ္မွာမို႔လို႔"
"အင့္....အဲဒါေလးက...ဘာလုပ္မွာလဲဟင္"
လူနာကိုပံုမွန္စစ္ေဆးေနၾက...
အေတြ႕ၾကံဳရွိတဲ့ေဒါက္တာႀကီးကေတာ့ၾကင္နာတဲ့အသံေလးနဲ႔ပဲေခ်ာ့ေမာ့ေနတာပါ။
ဒါေပမယ့္...
အရမ္းေၾကာက္ေနတဲ့ကေလးကေတာ့...
ငိုၿမဲငိုေနတာပါပဲ။
"ခုနက...အင့္....သားရဲ႕ေဘးက...တစ္ေယာက္ကအရမ္းနာလို႔ငိုေနတာ...
အဲဒါ....နဲ႔...စမ္းသပ္မွာလား...ဟင္...
အင့္...အီး..."
မ်က္ရည္ေတြေရာ...
ႏွပ္ခ်ီးေတြေရာ...မ်က္ႏွာေပၚမွာေပက်ံေနေတာ့...
အေမျဖစ္သူကပဲေခ်ာ့ေမာ့သုတ္သင္ေပးေနေပမယ့္...
ကေလးမ်က္ႏွာေပၚမွာမ်က္ရည္တို႔ကစီးေနဆဲ...
ေက်ာက္စိမ္းကေဘးကေနရပ္ၿပီးမေနမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
သနားတာေရာ...စိတ္မရွည္တာေရာျဖစ္လာကာေခ်ာ့ေမာ့ေပးဖို႔ႀကိဳးစားမိ၏။
"မနာပါဘူးကြာ...
ဒါေလးက...ဘာမွမဟုတ္ဘူးဒီစကၠဴစေလးနဲ႔အတူတူပဲ...ဒီမွာၾကည့္..."
ေက်ာက္စိမ္းက...ေရွ႕မွာေတြ႕တဲ့တစ္သွ်ဴးဗူးထဲကတစ္သွ်ဴးေလးတစ္စကိုဆြဲယူၿပီးေတာ့...
လက္ဖဝါးထဲလံုးေခ်ကာထည့္ၿပီးေတာ့...အဲဒီလက္ကိုလက္သီးဆုပ္လုပ္လိုက္ၿပီးမွ...
နႈတ္ခမ္းနားေလးေတ့ၿပီးေတာ့ေလေလးခပ္ဖြဖြမႈတ္၏။
ၿပီးမွ...လက္သီးဆုပ္ေလးကိုကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေရွ႕သြားျပၿပီးေတာ့...လက္မနဲ႔လက္ညိဳးအေကြးၾကားေလးကိုေလမႈတ္ခိုင္းသည္။
"ဒီေနရာေလးကိုေလနည္းနည္းမႈတ္ၾကည့္လိုက္...ၿပီးရင္ေသခ်ာၾကည့္ေနေနာ္...
ဘာျမင္ရမလဲလို႔"
ကေလးကသူခိုင္းတဲ့အတိုင္းေလးေခါင္းညိတ္ကာေလေလးနဲ႔မႈတ္ေတာ့...
တဖက္ကလက္သန္းအေကြးေလးၾကားကေနစကၠဴအနီေရာင္စမ်ားစြာကၿဖဲကနဲထြက္လာေတာ့...
ေကာင္ေလးကတအံ့တၾသျဖစ္သြား၏။
"အို႔....အနီေရာင္ေလးေတြ..."
လက္ဖဝါးေပၚဖြာကနဲထြက္လာတဲ့စကၠဴစအနီေလးေတြကို...ကေလးကကိုင္ၾကည့္ေတာ့....
"ဒါေလးလဲဒီလိုပဲသိလား...
အခုလိုမ်ိဳးစကၠဴစေသးေသးေလးပဲ...မနာပါဘူး။
ခုနကကေလးကဗိုက္နာလို႔င္ိုတာတဲ့....
ဆရာခုနကေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ....
အခု...သားကမ်က္လံုးေလးပဲမွိတ္လိုက္ေနာ္...
ခဏေလးပဲ...ေကာင္းသြားမွာ...
ဒီကေဒါက္တာႀကီးကသားကိုအိမ္အျမန္ျပန္လို႔ရေအာင္လုပ္ေပးမွာ..."
ကေလးတစ္ေယာက္ကိုစိတ္ရွည္စြာေခ်ာ့ျမႇူတတ္ျခင္းကို...
ေက်ာက္စိမ္းကတုန္႔ဆိုင္းမႈမရွိဘဲလုပ္သြားတာေလးကိုေဘးကေန...
ေဆာင္းဟန္ေနနဲ႔...ေကာင္မေလးေတြခ်စ္ရည္ရႊန္းလဲ့တဲ့မ်က္ဝန္းကိုယ္စီနဲ႔ေငးေနခဲ့ၾက၏။
(ဝါး...စြရမ္းခိုက္မိျပန္ၿပီ)
အဲဒါနဲ႔ပဲ...ကေလးအေဆာင္မွာေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ကေလးတအုပ္ကမနက္တပိုင္းလံုး
တရံုးရံုးနဲ႔...
ဆရာဝန္ေပါက္စေလးလို႔ကိုမထင္ရဘဲမ်က္ႏွာႏုႏုေခ်ာေခ်ာေလးက...
တကယ့္ကိုကေလးဗိုလ္ဒီဇိုင္းေလးအတိုင္း။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(95)
"အဖွဲ့နံပတ်သုံး...က...
ကျောက်စိမ်း...ဆောင်းဟန်နေ...လေးနဲ့...
ရှန်းရှန်းတို့သုံးယောက်...
ဒီနေ့ကတော့...ကလေးအဆောင်မှာမို့လို့...
မင်းတို့နည်းနည်းတော့သတိထားပေး...
ရာသီဖလူမိထားတဲ့ကလေးတွေများလို့ပင်ပန်းမှာပဲ...
ဂရုစိုက်ကြပါ"
ဆုံးဖြတ်ချက်အတည်ထွက်လာတာကိုကြေငြာနေတဲ့ဦးသျှောင့်လေသံကတည်ငြိမ်စွာ။
ကျောက်စိမ်းနဲ့တအုပ်စုထဲကျသွားတဲ့အတွက်ပျော်နေခဲ့တာကဆောင်းဟန်နေပါ။
ကျန်တဲ့လေးယောက်စလုံးကတော့ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ...
အထာကျကျနဲ့ယောကျာ်းလေးသုံးယောက်မိန်းကလေးသုံးယောက်ညီတူညီမျှဖြစ်နေတော့...
အလောင်စိန်မမတွေကဟီးကနဲထ,နေတာ...
(ကဲ...ကဲ...
ညီတူညီမျှပဲတစ်ယောက်စီနော်...
အဟိ....
ကောင်မ...ငါကရေခဲတုံးပဲ။
ဟဲ့...ဘယ်ရမလဲငါလဲရေခဲတုံးပဲ။
သေလေ...ရေခဲတုံးလေးကိုပဲလိုချင်တယ်ဆိုတိုင်းနင်တို့ကိုဘယ်သူကပေးမှာလဲ...မဲနှိုက်ကြေးပဲဟေ့...)
အသီးသီးကကိုယ်ပိုင်အကြံဖန်နဲ့ပျော်နေကြတာ...
တစ်တုံးထဲသောရေခဲတုံးကပဲမပျော်ကျနိုင်ဖြစ်နေရသည်။
အဲဒီကြေငြာချက်လေးကိုကြားတော့...
မျက်နှာလေးရှုံ့တွပြီးမဲ့ကျသွားရတာကတော့ကျောက်စိမ်းပဲ။
ဟား.....တကယ်ကိုပဲ...
အဲကောင်တွေနဲ့တအုပ်စုထဲမသွားချင်ပါဘူးဆိုမှ...
ကံဇာတာတွေတက်နေလိုက်တာ...
အခုပဲခွေခေါက်ပြီးလဲကျပြရမလား...
ခေါင်းမူးတယ်ဆိုပြီးအိပ်ကျန်ခဲ့ရမလား...
မိန်းကလေးတွေလိုရာသီလာသွားလို့ဆိုပြီးတော့...
မူးကနဲမိုက်ကနဲတွေသည်းပြရမလား...
ကျစ်.....ရာသီဥတုကလည်းကိုယ့်ဘက်မပါလိုက်တာ။
"အထွေထွေသမားတွေကိုအတူတူထားပေးထားတာကမင်းတို့ဆွေးနွေးရတာပိုလွတ်လပ်မှာမို့လို့...
မသိတာတွေလည်းအချင်းချင်းမေးပြီးအကူညီတောင်းလို့ရတာမို့အတူထားပေးတာ။
နောက်ပြီးတော့...
ဒီကနယ်ဘက်ဖြစ်နေလို့...လူနာတွေနဲ့ဆက်ဆံရတာတွေကအဆင်မပြေတာတွေပိုများနေမှာပဲ...
ဒါပေမယ့်...စိတ်မပူပါနဲ့...
ဆေးရုံကအထိုင်ဒေါက်တာတွေနဲ့ပဲတိုက်ရိုက်ပတ်သက်မှာပါ။
တခုခုဆိုရင်...နယ်ခံဆရာရဲ့စကားသာနားထောင်ပေးပေါ့..."
ကြေငြာချက်အပြီးမှာ...ဦးသျှောင်ကအားလုံးရဲ့မျက်နှာတစ်ခုစီကိုပိုက်စိပ်တိုက်ပြီးကြည့်သည်။
နောက်ဆုံးကနေမဲ့တဲ့တဲ့နဲ့ကြည့်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းမျက်နှာလေးကြောင့်ရင်ထဲမှာမကောင်းဘူး။
သူ့အနားမှာခေါ်ထားချင်သားပဲ။
ဒါပေမဲ့...သူ့တစ်ယောက်ထဲဆုံးဖြတ်ခဲ့ရတာမဟုတ်ဘူးမို့...အားလုံးနာခံရမှာပါပဲ။
ဆေးရုံနယ်ခံဒေါက်တာကြီးတွေနဲ့အတူတူဆုံးဖြတ်ပြီးမှ...
အဖွဲ့ခွဲရတာမို့လို့...စောဒကတက်ဖို့ခက်တယ်လေ။
xxxxx
"သျှောင့်...အဲဒီကနေပြောင်းပေးဆို..."
"မရဘူးလေ...ငါ့ဆုံးဖြတ်ချက်မှမဟုတ်တာ၊
နောက်ပြီးတော့အကုန်သင့်လျော်လို့ဒီလိုဖြစ်လာတာကွာ၊
ဂျီကျလို့မှမရတာ...နော်...ခဏပဲသည်းခံရမှာကွာ"
မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာသိနေပေမယ့်လည်း....
ကျောက်စိမ်းသူ့ကိုဂျီကျမိတာပါပဲ။
"ဂရုစိုက်နော်...အဲဒီဘက်ကဖလူကနည်းနည်းကူးလွယ်တယ်....
တခုခုကိုင်ပြီးရင်လက်ကိုသေချာဆေး။
အခုက...မိုးဦးအကူးရာသီဖြစ်နေတော့ပိုဆိုးမှာ...
ဆေးရုံပေါ်မှာကလေးတွေပုံမှန်ထက်ပိုများနေတော့ပင်ပန်းမှာပဲ...
ဒါပေမယ့်...ဒီလိုကြုံရတာမင်းအတွက်ပိုကောင်းတယ်...
စာတမ်းအတွက်အချက်လက်ကောင်းတွေသေချာရမှာပဲ"
ချော့ပြောတာဖြစ်ဖြစ်၊ ခြောက်ပြောတာဖြစ်ဖြစ်အမှန်တကယ်ကိုအတွေ့ကြုံကောင်းတစ်ခုမှန်းသိပါသည်။
ဒါပေမဲ့...ဒါပေမဲ့...
xxxxx
ကျစ်...ရှုပ်တာကွာ...
ဘေးကနေ...မထိတထိတောင်မဟုတ်ဘဲနဲ့...
သိသိသာသာကြီးကိုဆောင်းဟန်နေတို့ကသူ့ပုခုံးပေါ်ကိုကျူးကျော်ပြီးလာဖက်ထားတာ...
ထိုင်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ကျောကုန်းကိုအနောက်ကနေကပ်ပြီးတော့...
လာရပ်နေပြန်သည်။
"ကို...ကျောက်စိမ်း...
ဟန်နေ့ကိုအဲဒါလေးတစ်ချက်လောက်..."
အနောက်ဘက်မှာကပ်ရပ်ပြီးတော့ပြောလိုက်ရင်းနဲ့...သူ့ခါးကလိုတာထက်ပိုပြီးကုန်းလို့ညွှတ်ကျလာပြီးမျက်နှာလေးအနားတိုးလာခဲ့တော့...
ပါးတစ်ခြမ်းမှာလေနွေးနွေးလေးတွေဖြတ်ပြေးသွားခဲ့တာကိုခံစားလိုက်ရသည်။
ဘာတုန်းဟ...
စာရွက်ကပ်ညှပ်တဲ့စတာပလာလေးတောင်းယူတာကိုကုန်းကွပြီးပါးနားအထိတိုးကပ်စရာလား။
စိတ်ကတိုလာတော့...
ကျောက်စိမ်းကသိသိသာသာပဲဒုန်းကနဲထိုင်ခုံကိုဆောင့်ကန်ပြီးတော့ချက်ချင်းထရပ်သည်။
တွန့်ချိုးသွားတဲ့မျက်ခုံးနှစ်ဖက်နဲ့စိတ်အခန့်မသင့်တဲ့ဟန်နဲ့...
ဆောင်းဟန်နေနဲ့အနီးတဝိုက်ကနေရှောင်ထွက်၏။
အဲဒါကို....
ဘေးနားကတခြားကျန်တဲ့လေးယောက်တောင်မှလန့်သွားပြီး...
သူတို့နှစ်ယောက်ဆီမျက်နှာမူလာကြတော့၏။
(ဘာဖြစ်ကြသလဲဟင်)
"စားပွဲသုံးချင်ရင်...မင်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်သုံးပါ၊ ကျဉ်းကျပ်နေရင်ငါအဆင်မပြေလို့"
တည်တင်းနေတဲ့မျက်နှာကိုပြောင်းလဲခြင်းမရှိအောင်ထိန်းကာစကားကိုပြောရသည်။
ဟန်မဆောင်ဘဲနဲ့...
ငါ့ကိုအဲဒီလိုမထိနဲ့...ငါမကြိုက်ဘူးလို့ပြောထုတ်လိုက်ချင်ပေမယ့်...
စိတ်ကိုထိန်းပစ်လိုက်ရတာ...
ပါလာတဲ့အုပ်စုထဲကတခြားလူတွေအတွက်နေထိုင်ရပင်ပန်းမှာစိုးလို့ပါ။
ကျောက်စိမ်းက....ဒီကောင့်ကိုပဲကြည့်မရတာ...
ကျန်တဲ့လူတွေကိုတော့တကယ်အနှောင့်ယှက်မပေးလိုပါဘူး။
နောက်ပြီးတော့....
ဘေးမှာမိန်းကလေးတွေလဲရှိနေတော့...အားနာမိသေးတာ။
ခဏတဖြုတ်ပညာလာရှာကြတဲ့လူအချင်းချင်း...
စိတ်အနှောင့်ယှက်ပေးမိတာမျိုးမဖြစ်စေချင်လို့...
ဒီလုပ်အားပေးကိုလာရတာအချိန်ကုန်၊ လူပင်ပန်းပြီးတော့အဓိပ္ပါယ်မဲ့သွားသလိုမျိုးမဖြစ်စေချင်လို့။
ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းဘာထူးဆန်းလို့လဲ။
နည်းနည်းလေးထိမိသွားတာကိုပုံကြီးချဲ့တယ်လို့ပဲပြောပြော...
ရမ်းကြီးတယ်ပဲဆိုဆို...
မနှစ်သက်လို့မနှစ်သက်ကြောင်းတော့ပြရမှာပဲမဟုတ်ဘူးလား။
နောက်ပြီးတော့...ဆောင်းဟန်နေကသူတကယ်ကြည့်လို့မရတဲ့အကောင်ဖြစ်နေလို့။
အဖွဲ့ကူးရတဲ့အကြောင်းကိုကြားပြီးတဲ့...
မနက်ကတည်းကပုပ်သိုးချင်နေတဲ့မျက်နှာကိုထိန်းထားရတာ...
ကျောက်စိမ်း...တကယ်ကိုအဆင်မပြေတော့ဘူး။
ငနဲက...တကယ်ကိုအလိုက်မသိဘဲနဲ့...
တောက်လျှောက်ကြီးလိုက်ကပ်နေခဲ့တာ။
ဘာလုပ်လုပ်သူနဲ့မှဆိုတာမျိုး...
တော်သေးတာက...လေး'တစ်ယောက်ရှိနေသေးလို့ပါ။
ဒါတောင်မှ...အိမ်သာတွေဘာတွေသွားရင်...
တိုက်ဆိုင်တယ်လို့ပြောရခက်အောင်ကို...
ကြုံရတဲ့အခါမျိုးတွေဆိုတကယ်ကိုစိတ်ထိန်းရတာ။
ဘာမှထွေထွေထူးထူးကြီးမဟုတ်ပေမယ့်လည်း...ခက်တယ်.....။
ကြည့်မရတာကကြည့်မရတာမို့...
xxxxx
ဆေးရုံမှာရာသီတုပ်ကွေးမိတဲ့ကလေးတွေကအများသားပဲ။
ဖလူဖြစ်ပြီလို့သိရတာနဲ့...
စမ်းသပ်စစ်ဆေးမှုကပုံမှန်အဖျားတွေလိုမျိုးမဟုတ်ပါ။
အဖျားတိုင်း...
ပါးစပ်ကိုအာ...လုပ်ကြည့်ပါ။
လည်ပင်းနာလား...ချောင်းဆိုးလားဆိုတာလောက်နဲ့မပြီးပါဘူး။
တုပ်ကွေးလို့ယူဆရတာနဲ့..
လူနာရဲ့နှာခေါင်းထဲကိုစက္ကူချောင်းအပါးလေး့ထည့်ပြီးတော့...ပြန်ယူထုတ်ကာ...
နှာခေါင်းနဲ့လည်မြိုနေရာရဲ့ချွဲသလိပ်တွေကပ်ပါလာတာကိုစစ်ဆေးကြည့်ရသည်။
အဲဒီအင်ဖလူအင်ဇာစစ်ဆေးတဲ့ကိရိယာလေးကစက္ကူနဲ့ပြုလုပ်ထားပြီးတော့...
ဘောလ်ပင်ရဲ့အထဲကမင်ပိုက်လုံးအရွယ်ထက်အနည်းငယ်ပြီးပိန်ပါး၏။
လက်ညိုးအရွယ်ထက်ပိုရှည်တဲ့စက္ကူချောင်းလေးပေမယ့်...
နှာခေါင်းရဲ့အတွင်းဘက်ထိရောက်အောင်ထိုးထည့်ပြီးစစ်ဆေးရတာမို့...
မခံမရပ်နိုင်တဲ့အထိအလွန်နာကျင်တာကိုစစ်ဆေးဖူးတဲ့သူတိုင်းသိပါမည်။
ဖလူဖြစ်ပြီဆိုတာနဲ့အသက်ပြည့်ပြီးတဲ့လူကြီးတောင်မှတုပ်ကွေးစစ်ဆေးတာကိုကြောက်တတ်ကြတာပါ။
ကလေးလေးအရွယ်ကတော့...
ပြောဖို့ကိုလိုမှာမဟုတ်ပါဘူး။
"မကြောက်နဲ့နော်...သား...နေကောင်းသွားဖို့အတွက်ဆရာကကောင်းအောင်ပဲကုပေးမှာ..."
စမ်းသပ်နေတဲ့အဲဒီဆေးရုံကဆရာဝန်ကြီးကတော့ကြင်နာတဲ့လေသံလေးနဲ့ချော့ပြောနေပေမယ့်...
ကလေးကတော့ကလေးထုံးစံအတိုင်းကြောက်ပါသည်ပေါ့။
"အင့်....အီး....ဟီး...ဟီး...."
နံဘေးနားကအမေဖြစ်သူကိုကြည့်ပြီးခေါင်းလေးရင်ခွင်ထဲတိုးငိုနေတဲ့ကလေးကိုကြည့်ရင်းနဲ့...
ကျောက်စိမ်းရင်ထဲမှာတမျိုးလေးပါ။
သနားတာလား...စာနာနေတာမျိုးလား...
အီးကနဲအော်ငိုနေတဲ့ကလေးလေးကရှိလှမှကြိုးကလေးအရွယ်လေးပါပဲ။
နံဘေးကခုံမှာချထားတဲ့...
သူ့ရဲ့ကိုယ်ရေးမှတ်တမ်းလေးကိုယူကြည့်လိုက်တော့...
အသက်လေးနှစ်တဲ့...
ကြိုးကလေးထက်တော့ခြောက်လငယ်ပါသေးရဲ့...
ကလေးလေးကတရပ်ကွက်လုံးကြားတဲ့အထိတဗြဲဗြဲတော့ငိုတဲ့အထိကြောက်ရွံ့နေတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်....
တုန်ရီငိုကြွေးနေတာ...သနားစရာလေးမို့...
ကြိုးကလေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုပဲပြေးပြေးမြင်လာပြန်သည်။
လက်ထဲကိုဒေါက်တာကသကြားလုံးလေးထည့်ပေးလိုက်တာတောင်မှ...
အဲဒါကိုကလေးကစိတ်မရောက်နိုင်ဘဲ...
ဆရာဝန်လက်ထဲကလက်ညိုးချောင်းအရွယ်အရှည်ရှိတဲ့ကွေးနိုင်ကောက်နိုင်တဲ့စက္ကူချောင်းလေးကိုကြည့်ပြီးတော့ပိုပြီးတုန်ရီနေခဲ့၏။
"သားမျက်လုံးမှိတ်ထားနော်...ဆရာစမ်းသပ်မှာမို့လို့"
"အင့်....အဲဒါလေးက...ဘာလုပ်မှာလဲဟင်"
လူနာကိုပုံမှန်စစ်ဆေးနေကြ...
အတွေ့ကြုံရှိတဲ့ဒေါက်တာကြီးကတော့ကြင်နာတဲ့အသံလေးနဲ့ပဲချော့မော့နေတာပါ။
ဒါပေမယ့်...
အရမ်းကြောက်နေတဲ့ကလေးကတော့...
ငိုမြဲငိုနေတာပါပဲ။
"ခုနက...အင့်....သားရဲ့ဘေးက...တစ်ယောက်ကအရမ်းနာလို့ငိုနေတာ...
အဲဒါ....နဲ့...စမ်းသပ်မှာလား...ဟင်...
အင့်...အီး..."
မျက်ရည်တွေရော...
နှပ်ချီးတွေရော...မျက်နှာပေါ်မှာပေကျံနေတော့...
အမေဖြစ်သူကပဲချော့မော့သုတ်သင်ပေးနေပေမယ့်...
ကလေးမျက်နှာပေါ်မှာမျက်ရည်တို့ကစီးနေဆဲ...
ကျောက်စိမ်းကဘေးကနေရပ်ပြီးမနေမထိုင်နိုင်တော့ပါဘူး။
သနားတာရော...စိတ်မရှည်တာရောဖြစ်လာကာချော့မော့ပေးဖို့ကြိုးစားမိ၏။
"မနာပါဘူးကွာ...
ဒါလေးက...ဘာမှမဟုတ်ဘူးဒီစက္ကူစလေးနဲ့အတူတူပဲ...ဒီမှာကြည့်..."
ကျောက်စိမ်းက...ရှေ့မှာတွေ့တဲ့တစ်သျှူးဗူးထဲကတစ်သျှူးလေးတစ်စကိုဆွဲယူပြီးတော့...
လက်ဖဝါးထဲလုံးချေကာထည့်ပြီးတော့...အဲဒီလက်ကိုလက်သီးဆုပ်လုပ်လိုက်ပြီးမှ...
နှုတ်ခမ်းနားလေးတေ့ပြီးတော့လေလေးခပ်ဖွဖွမှုတ်၏။
ပြီးမှ...လက်သီးဆုပ်လေးကိုကလေးရဲ့မျက်နှာရှေ့သွားပြပြီးတော့...လက်မနဲ့လက်ညိုးအကွေးကြားလေးကိုလေမှုတ်ခိုင်းသည်။
"ဒီနေရာလေးကိုလေနည်းနည်းမှုတ်ကြည့်လိုက်...ပြီးရင်သေချာကြည့်နေနော်...
ဘာမြင်ရမလဲလို့"
ကလေးကသူခိုင်းတဲ့အတိုင်းလေးခေါင်းညိတ်ကာလေလေးနဲ့မှုတ်တော့...
တဖက်ကလက်သန်းအကွေးလေးကြားကနေစက္ကူအနီရောင်စများစွာကဖြဲကနဲထွက်လာတော့...
ကောင်လေးကတအံ့တသြဖြစ်သွား၏။
"အို့....အနီရောင်လေးတွေ..."
လက်ဖဝါးပေါ်ဖွာကနဲထွက်လာတဲ့စက္ကူစအနီလေးတွေကို...ကလေးကကိုင်ကြည့်တော့....
"ဒါလေးလဲဒီလိုပဲသိလား...
အခုလိုမျိုးစက္ကူစသေးသေးလေးပဲ...မနာပါဘူး။
ခုနကကလေးကဗိုက်နာလို့င်ိုတာတဲ့....
ဆရာခုနကမေးကြည့်ပြီးပြီ....
အခု...သားကမျက်လုံးလေးပဲမှိတ်လိုက်နော်...
ခဏလေးပဲ...ကောင်းသွားမှာ...
ဒီကဒေါက်တာကြီးကသားကိုအိမ်အမြန်ပြန်လို့ရအောင်လုပ်ပေးမှာ..."
ကလေးတစ်ယောက်ကိုစိတ်ရှည်စွာချော့မြှူတတ်ခြင်းကို...
ကျောက်စိမ်းကတုန့်ဆိုင်းမှုမရှိဘဲလုပ်သွားတာလေးကိုဘေးကနေ...
ဆောင်းဟန်နေနဲ့...ကောင်မလေးတွေချစ်ရည်ရွှန်းလဲ့တဲ့မျက်ဝန်းကိုယ်စီနဲ့ငေးနေခဲ့ကြ၏။
(ဝါး...စွရမ်းခိုက်မိပြန်ပြီ)
အဲဒါနဲ့ပဲ...ကလေးအဆောင်မှာကျောက်စိမ်းနဲ့ကလေးတအုပ်ကမနက်တပိုင်းလုံး
တရုံးရုံးနဲ့...
ဆရာဝန်ပေါက်စလေးလို့ကိုမထင်ရဘဲမျက်နှာနုနုချောချောလေးက...
တကယ့်ကိုကလေးဗိုလ်ဒီဇိုင်းလေးအတိုင်း။