ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(89)
ဖ်ားတာေတာင္မွႏွစ္ေကာင္ပူးတြဲခ်န္ပီယံတဲ့။
ပိုဆိုးတာကငေသွ်ာင္ပဲ...
နဂိုကမွအဖ်ားရွိေနတာကိုေရခ်ိဳးတာၾကာလို႔ဆိုၿပီးတဟီးဟီးတုန္ေနတဲ့အထိဖ်ားသည္။
ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့ဘာလို႔ဖ်ားမွန္းမသိ။
"ႀကိဳးကေလးကိုဒီည..ရဲရဲသိပ္မယ္"
သူတို႔ဆီေရာက္ေနတဲ့ကေလးကိုရဲရဲကေစြ႕ကနဲေပြ႕သြားတာ...ႀကိဳးကေလးကကာတြန္းစာအုပ္ေလးေတာင္ယူမသြားဘူး။
သူ႔ရဲ႕ယုန္႐ုပ္ေလးလဲက်န္ခဲ့ျပန္သည္။
အဲဒါေလးကိုေကာက္ယူၿပီးေခါင္းရင္းဆီမွာထားေပးဖို႔လုပ္ေတာ့...
နားရြက္ဖ်ားေလးမွာရွိတဲ့ label ျပားေလးေပၚလက္ေရးမပီမသေတြနဲ႔တခုခုေရးထားတာကိုေတြ႕ရသည္။
ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ေတာ့...
ညီမေလး'တဲ့။
ဘယ္သူေရးထားတာလဲဆိုတာေတာ့မေသခ်ာ။
ႀကိဳးကေလးမ်ားလား...
ဒါေပမယ့္...
ဒီႏွစ္မွစၿပီးေတာ့ႀကိဳးကေလးကစာလံုးအကၡရာေတြစသင္ေနတုန္းပါ။
ဒီလိုမ်ိဳးေဝါဟာရတစ္ခုကိုေရးႏိုင္အံုးမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့လက္ေရးကေတာ့...ကေလးေလးရဲ႕လက္ေရးေလးပါပဲ။
ေက်ာက္စိမ္းအဲဒီအ႐ုပ္ကေလးကိုပိုက္ေထြးမိလိုက္ရင္းနဲ႔...အေတြးေတြစစ္ခင္းကုန္သည္။
တအိမ္လံုးကေနာက္ထပ္ကေလးေလးထပ္လိုခ်င္ေနၾကၿပီးေတာ့...သူတစ္ေယာက္ပဲဒြိဟေတြျဖစ္ေနတာ...
မဲအျပတ္အသတ္နဲ႔သူကအရံႈးသမားသာသာအေနအထားမွာပါ။
ေတြေဝေနရျခင္းက...အခ်ိန္တစ္ခုကိုေစာင့္ေနတာသက္သက္ပါ။
ေနာက္ထပ္ကေလးဆိုတဲ့အသံၾကားရင္လည္းေက်ာက္စိမ္းေၾကာက္ဖ်ားဖ်ားခ်င္တုန္းပဲ။
ဒုကၡတစ္ခုလိုသတ္မွတ္ထားမိခဲ့တဲ့...ဒဏ္ရာေဟာင္းကိုသူျပန္ၿပီးသတိမရခ်င္ေသးဘူး။
ဘာကိုေၾကာက္မွန္းမသိဘဲေၾကာက္ေနတာ။
သူကေလးမခ်စ္တတ္လို႔မဟုတ္ဘူး။
ဦးေသွ်ာင့္ကိုမခ်စ္လို႔လည္းမဟုတ္ဘူး။
ေသွ်ာင့္ကိုလည္းခ်စ္တယ္။
ေသွ်ာင္ကလည္းသူ႔ကိုခ်စ္တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲအဆင္ေျပေနတာမဟုတ္ဘူးလားလို႔ပဲသူေတြးေနမိတာ...
ဒီေနရာမွာပဲရပ္တန္႔ၿပီးဆက္ခ်စ္ေနလို႔မရဘူးတဲ့လား။
ႀကိဳးကေလးလဲရွိေနသားပဲကို။
အဲဒီဒုကၡေလးကိုထပ္ခံမွအဆင္ေျပၾကမွာလား။
ေသခ်ာတာကေတာ့...သူ႔အေပၚအရမ္းခ်စ္တဲ့ဦးေသွ်ာင့္ကိုသူတတ္ႏိုင္သမွ်ျပန္ခ်စ္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။
သူကိုယ့္ကိုခ်စ္သမွ်...ျပန္ခ်စ္ေပးဖို႔အတြက္...
ဘာမွမေပးပါနဲ႔တဲ့။
မိသားစုေလးပဲေပးပါတဲ့။
မင္းနဲ႔အတူေသတပန္သက္တဆံုးအထိပဲအတူေပ်ာ္ခ်င္တာတဲ့။
နားထဲကေနထြက္မသြားေသးတဲ့ဦးေသွ်ာင့္စကားသံေတြကပဲ့တင္ထပ္ေနတုန္းပါ။
မိသားစု...ဘဝတဲ့လား...?
မအိပ္ခ်င္ေသးေတာ့...ေက်ာက္စိမ္း...စာေရးစားပြဲမွာထိုင္ေနမိတာ...
ဘာစာကိုမွလည္းမယ္မယ္ရရမလုပ္ျဖစ္ဘဲနဲ႔စာရြက္ေတြေပၚမွာဟိုျခစ္ဒီျခစ္။
လြင့္ပ်ံ႕ေနတဲ့အေတြးေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔တခုခုေတာ့လိုေနၿပီပဲ။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဦးေသွ်ာင့္ကိုေဘးမွာထားၿပီးေတာ့တညလံုးသူမအိပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ေသွ်ာင္ေျပာတဲ့မိသားစုဘဝဆိုတာကိုသူသိပ္ၿပီးနားမလည္ေသးဘူး။
အသက္ 21 ဆိုတဲ့အရြယ္ေလးကလြတ္လပ္မႈကိုျမတ္ႏိုးတုန္း...
စိတ္ထင္ရာစိုင္းခ်င္တုန္းအရြယ္ေလးပဲရွိေသးတာပါ။
ေယာက်ာ္းေလးလဲျဖစ္ၿပီးငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ေက်ာက္စိ္မ္းကအဲဒီအိမ္ေထာင္ေရး၊ မိသားစု၊ ဘဝဆိုတဲ့စကားလံုးေတြကိုနားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ကခက္ခဲလြန္းေနတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။
xxxxx
"ေမာနင္း..."
ေဘးနားကေနေလေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးေတြရေနတာကိုသိေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္းကမ်က္လံုးကိုမဖြင့္လိုက္ခ်င္ဘဲနဲ႔ေမွးေနတာ၊
ေသွ်ာင္သူ႔ကိုနႈတ္ဆက္တဲ့အသံေလးေၾကာင့္မ်က္လံုးေတြပြင့္လာရသည္။
သူ႔လက္ေမာင္းကိုအၿမဲေခါင္းအံုးတတ္တဲ့ဦးေသွ်ာင္ကဒီမနက္မွာလည္းေခါင္းအံုးၿပီးအိပ္ေနခဲ့တာပဲ။
ေသွ်ာင့္နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီးစမ္းၾကည့္ေတာ့ေႏြးေနဆဲမို႔...
"မင္းဒီေန႔အလုပ္မသြားလို႔ရတယ္မလား၊ မသြားနဲ႔အံုး"
စိတ္ပူေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုေငးရင္းေသွ်ာင္ကျပံဳးသည္။
"မင္း...အရမ္းေတြေျပာင္းလဲလာတာေနာ္...ေက်ာက္စိမ္း"
သူဘာေတြေျပာင္းလဲသြားသလဲေတာ့မသိဘူး။
ေသွ်ာင္ကကိုယ့္ကိုအရမ္းခ်စ္ေၾကာင္းေတြကိုေတာ့တျဖည္းျဖည္းသိလာခဲ့ရတာေတာ့ေသခ်ာတယ္။
"မင္းေၾကာင့္ေနမွာပါ...
မင္းအတြက္နဲ႔ေျပာင္းလဲလာခဲ့တာ"
"အင္း...ယံုတယ္၊ အား...ငါ့ရဲ႕ေက်ာက္စိမ္းတံုးေလးကရင့္က်က္လာၿပီ"
"ေခြးေကာင္...ပါးစပ္နဲ႔ပဲေျပာ...လက္ကိုေဘးဖယ္ထား"
ဘုန္းကနဲေက်ာျပင္ကိုေကာ့ပါသြားေအာင္ကိုအတီးခံလိုက္ရတာ...
ဦးေသွ်ာင္တို႔အီစလံေဝသြားသည္။
လက္ကအၿငိမ္မေနႏိုင္ဘဲနဲ႔ခါးဆီကိုသြားပြတ္သပ္တာကိုး။
ဦးေသွ်ာင္တို႔ကဒီလို...။
ဟိုကစိတ္ၾကည္ေနတုန္းေလးၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနမယ္လို႔ကိုမေတြးတာ။
အဲလိုမ်ိဳး...ၾကည္လင္ေနၿပီဆိုရင္တခုခုကေဖာက္လိုက္ရမွေနသာထိုင္သာရွိတာ။
"သြားစမ္း..."
"အင္...ဟင့္...ငါကခ်စ္လို႔ကို...
မထ,နဲ႔အံုး...ခဏေလးေန...ေန..."
"ပါးပါးေရ....."
ေအး...မင္းအေကာင္းဆံုးပဲ...ႀကိဳးကေလးရ၊
ၾကည္ႏူးစရာေတြကိုမင္းပဲယူယူလာေပးခဲ့တာ။
ေႏွာင္ႀကိဳးက...အသံတစာစာနဲ႔အိပ္ယာေပၚတက္လာၿပီးေတာ့...သူတို႔ၾကားဝင္တိုးအိပ္ေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့...ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕နဖူးကိုစမ္းလိုက္ေသးတာ...
"ေမာနင္း...ေဖေဖ၊ ပါးပါး...ဖ်ားေနတာေကာင္းၿပီလား"
"အင္း...မင္းပါးပါးဆီအရမ္းမကပ္နဲ႔အံုး၊ အဖ်ားကူးလိမ့္မယ္"
ႀကိဳးကေလးကသူ႔ပါးပါးဆီကပ္ေနတာေၾကာင့္...
ေက်ာက္စိမ္းကခါးကေနဆြဲၿပီးေပြ႕လိုက္ေတာ့...
"ညီမေလးယူေပးအံုး...ေဖေဖ".......တဲ့။
အမ္...ညီမေလး...ညီမေလး.....
ဘာလဲ...ဘာယူေပးရမယ္...?...
မနက္ေစာေစာစီးစီးဘယ္လိုကေမာက္ကမေတြေတြးမိျပန္တာလဲ။
တေန႔ကျဖစ္တဲ့ကိစၥေတြအေတြးထဲျပန္ေရာက္လာရင္း...
ေက်ာက္စိမ္းမ်က္လံုးေလးျပဴးရျပန္သည္...။
"ညီမေလးေလ...ဟိုကေခါင္းရင္းကယုန္ေလး"
ညီမေလးလို႔ေျပာၿပီးေတာ့ေခါင္းရင္းကယုန္႐ုပ္ေလးကိုသူ႔ဘာသာလွမ္းယူရင္းနဲ႔...ႀကိဳးကေလးကထပ္ေျပာျပန္၏။
"ဒါေလးက...သားရဲ႕ညီမေလး...သိလား"
သူ႔အေဖႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္...
ယုန္နားရြက္ေတြဆြဲၿပီးပြတ္သပ္လိုက္နဲ႔...
တကယ္ကိုစိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းေျပာေနတဲ့ဟန္ေဆာင္ကင္းတဲ့မ်က္ႏွာတည္ေလးနဲ႔ႀကိဳးကေလးကို....ျမင္ေနရတဲ့ေက်ာက္စိမ္းဟာ...
ရယ္ရလဲအခက္၊ ငိုရလဲအခက္နဲ႔...စိတ္လဲမဆိုးႏိုင္ဘူး။
ဒါေပမဲ့လဲ...သူအေနရခက္ေနျပန္တာ...
အဲဒီလိုေလးေတြေျပာလာမွာကိုတကယ္မခံစားတတ္ေသးဘဲျဖစ္ေနတာ။
ရွက္တာလိုလို...ဘာလိုလိုနဲ႔ပါ။
ဒါကိုေဘးကေနျမင္ေနတဲ့ဦးေသွ်ာင္ကရိပ္မိေတာ့...
တမင္တကာႀကိဳးကေလးရဲ႕စကားကိုဝင္ေထာက္သည္။
"ဟုတ္လား၊
ယုန္ကေလးလို႔ထင္ေနတာ၊
ညီမေလးတဲ့လား...
ဘာလို႔ညီမေလးလဲဟင္...ႀကိဳး"
"အင္း...ညီမေလးေပါ့...ႀကိဳး...လိုခ်င္လို႔ေပါ့၊
ရွိမွမရွိတာ၊
ယုန္ေလးပဲညီမေလးလုပ္ထားတာ"
(ကဲ...ေတြ႕လား၊ ေပးလိုက္ေတာ့...ေတာင္းေနၿပီ)
(မင္းမေျပာနဲ႔ေနာ္..😒😒😒)
"ႀကိဳး...တကယ့္ညီမေလးအစစ္မလိုဘူးလား"
(ဟား...ကေလးကိုအေၾကာင္းျပၿပီးေတာ့...မင္း...ဦးေသွ်ာင္...ဂါး... 😖😖😖)
(အခြင့္ေရးကထပ္မရဘူး...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕၊
ငါ... ဒီေလာက္ဂ်ီက်ေနတာေတာင္မွ...မင္းျငင္းဆန္ေနတာ၊ မသိဘူး...ဒီေန႔သားနဲ႔အတူတူငါဂ်ီက်မွာ၊
ႀကိဳးကေလးကိုေျမႇာက္ေပးဦးမယ္ 😅😅😅)
"ဟင္...ႀကိဳး...ညီမေလးပိစိေလးေလ"
"လိုတာေပါ့...ရွိရင္ေကာင္းတာေပါ့၊ ေဖေဖထပ္ေမြးရင္ေပါ့၊ အဖြားလဲေျပာေနတာပဲ...
ေဖေဖ့ကိုေျပာတဲ့...."
ႀကိဳးကေလးရဲ႕အျပံဳးေလးကေတာ့ျဖဴစင္ေနကာ...
ခပ္ညစ္ညစ္ျပံဳးေနတဲ့ဦးေသွ်ာင္ကေတာ့မုန္းစရာဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ေက်ာက္စိမ္းစိတ္ေတြတိုေနၿပီေလ။
ဒါေပမယ့္...သူ...ဘာမွဝင္မေျပာဘူး။
ကေလးစိတ္ထိခိုက္မွာစိုးလို႔။
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေတာ့မယ့္သူကကေလးစိတ္ပညာဘာညာ...အဲဒါေလးေတြကိုေတာ့နားလည္သင့္သေလာက္နားလည္ရသည္ေလ။
ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သားေလးျဖစ္ေနတာလည္းပါတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္...အခုက...သူဘယ္လိုႀကီးကေလးထပ္ယူရမလဲ။
ေက်ာင္းလဲမၿပီးေသးဘူး။
လုပ္စရာေတြလဲက်န္ေသးတာ။
မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူးဥစၥာ။
အား...
"ေဖေဖ...ထပ္ေမြးေတာ့...ေနာ္...ေနာ္လို႔....
ေျပာလိုက္...ႀကိဳး...မင္းေျပာမွရမွာေနာ္၊ မင္းမပူဆာရင္ဘာမွထပ္ရမွာမဟုတ္ဘူးသိလား၊
မင္းအေဖကိုမင္းပဲနားခ်ေတာ့၊
တခါထဲေျပာေနာ္၊
တစ္ေယာက္ဆိုေတာ္ၿပီလား"
(ေခြးေကာင္...မင္း...ကေလးကို...ေသွ်ာင္...!...")
(ရွဴး...တိတ္တိတ္ေန၊ ႀကိဳးကေလးရွိေနတယ္ေနာ္)
"အဲ...အင္း...အမ်ားႀကီးရရင္လဲရပါတယ္၊
ႀကိဳးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆီမွာဆိုသံုးေယာက္ေတာင္ရွိတဲ့ေကာင္ရွိတာ၊
အၿမဲလာလာႂကြားတာ...
ဘယ္သူကဘယ္လို၊ ဘယ္ညီေလးက...ညီမေလးက...အဲဒီလို....
အမ်ားႀကီးဆိုပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းတာထင္တယ္...
အမ်ားႀကီးေပါ့"
(😳😳😳😳ေအး...မင္းေပ်ာ္ခ်င္တာ၊
ဒီအေဖကိုပဲဒုကၡေတြေပးေနလိုက္)
ေက်ာက္စိမ္းတို႔...စိတ္ထဲကေနဖိေဟာက္ေနတာ...
အျပင္မွာက်ေတာ့...ၿငိမ္ကုပ္လို႔။
အခန္းထဲကလဲထြက္မေျပးခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူအဲလိုေလးေနရတာကိုေပ်ာ္ေမြ႕ေနတတ္ၿပီကိုး။
"ေမြးေပးပါလားဟင္...ေဖေဖ၊
ႀကိဳး...လဲလိုခ်င္တယ္၊
ပါးပါးကလဲလိုခ်င္တယ္၊
အဖြားတို႔ကလဲလိုခ်င္တယ္"
အတည္ေပါက္ကိုႀကိဳးကေလးကေျပာေနခဲ့တာ...
ရင္ထဲမွာသနားလဲသနားရတယ္။
သူ႔အသံေလးေၾကာင့္...
ေသွ်ာင့္ကိုေဒါသျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေလးေတြလဲညံ့သက္တည္ၿငိမ္သြားရျပန္တယ္။
ဒါေပမဲ့ေလ...အား...ဘဝကခက္ခဲလိုက္တာ၊
ေခါင္းကုတ္ၿပီးဆံပင္ေတြဆြဲဖြကာ...
မ်က္ေထာင့္ေလးကပ္ၿပီးေတာ့ေက်ာက္စိမ္း...
ေသွ်ာင့္ဆီလွမ္းခိုးၾကည့္ေတာ့...
ယုန္သြားေတြေပၚတဲ့အထိျပံဳးၿပီးလာၾကည့္ေနတာ...
မ်က္ဝန္းထဲမွာျမဴးတူးလို႔....
(သူေတာင္းစား...ကေလးကိုေျမႇာက္ေပးထားတာမလား။
တမင္ကိုလက္သပ္ၿပီးေျပာျပထားတာမလား)
အဲမွာ...ကုတင္ေထာင့္မွာပါးစပ္ႀကီးၿပဲၿပီးရယ္ေနရင္းအူတက္ၿပီးဘဝကူးလိုက္ေတာ့...
ဦးေသွ်ာင္။
xxxxx
ေနမေကာင္းလို႔...အလုပ္တစ္ရက္နားတာေတာင္မွသူမအားရဘူး။
လာလိုက္တဲ့ဖုန္း...ေတြ...
ဒီေန႔မွေက်ာက္တြင္းဆီကလည္းမ်ားေျမာင္လိုက္တဲ့ကိစၥေတြကဖုန္းကေနလာေနတာ...
တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳးပဲ။
ျခံဝမွာလူသံၾကားလို႔ၾကည့္လိုက္တာ...
ေဆာင္းဟန္ေနဆိုတဲ့ဟိုအသုဘေလးက...
အိမ္အထိေရာက္လာျပန္ကာ...
ေသွ်ာင့္ကိုဘာစာရြက္ေတြလာေပးေနသလဲမသိဘူး။
သူတို႔အနားလဲမသြားခ်င္ဘူး...
ႀကိဳးကေလးလဲရွိေနေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းၾကေလးကိုအနားသြားရႈပ္မွာစိုးလို႔ဂိုေဒါင္ထဲေခၚထည့္ၿပီးေဆာ့ေနရတယ္။
"ေက်ာက္စိမ္းမရွိဘူးလားဟင္၊ ဦး"
"အင္း...ရွိတယ္၊ ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိဘူး၊ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္ထင္တယ္"
တမင္တကာမဟုတ္ေပမယ့္...မေခၚေပးခ်င္တာ၊
ႀကိဳးကေလးနဲ႔အတူရွိေနတာေၾကာင့္လည္းပါသည္။
အခုထိေက်ာက္စိမ္းကျမံဳစိစိျဖစ္ေနတုန္းမို႔...
အဲဒီကိစၥေတြကိုလူသိမခံခ်င္ေသးပါ...။
မေန႔ကျဖစ္ထားတဲ့ျပႆနာေလးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းစိတ္ရႈပ္ေထြးေနမွာကိုသိသည္။
ကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနတာေတာင္မွ...
လူသိေအာင္ဖြင့္မေျပာရဲၾကဘူးဆိုတဲ့စိတ္ကေလးမ်ိဳးျဖစ္မသြားေစခ်င္တာပါ...။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္ဖို႔လည္းတိုင္ပင္ေနရေသးေတာ့...လက္ထပ္ၿပီးေတာ့မွပဲအဲဒီကိစၥေတြကိုလူအသိခံဖို႔စဥ္းစားမိ၏။
ေရွ႕ရက္ေတြကသူ႔ေမေမနဲ႔ဖုန္းေျပာရင္း...
လက္ထပ္ၾကမလားလို႔ေမးၾကတာ...
ငတိကနည္းနည္းေလးေတာ့...သူ႔ဘက္ပါလာေပမယ့္...
အသာတၾကည္လက္ခံဖို႔ကၾကာဦးမလားမသိပါ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔...ေက်ာက္စိမ္းကလက္ရွိအေျခေနမွာေနသားက်သလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္...သူကေက်ာက္စိမ္းကိုဖိအားအရမ္းမေပးခ်င္ပါ...။
ဒ့ါေၾကာင့္...ေမေမတို႔ခဏခဏဆူေနတာကိုလဲေသွ်ာင္ပဲခံေနလိုက္တာ။
"သူ႔ကိုေတာ့ခဏေလးလြတ္လပ္ပါေစအံုးေနာ္...
ေမေမေလး...
သူအသာတၾကည္လက္ခံၿပီဆိုမွ...
က်န္တာဆက္စဥ္းစားခ်င္တာ၊
ဖိအားသိပ္မေပးပါနဲ႔...
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မွာဆိုေပမယ့္...
သူ႔မွာလုပ္စရာေတြတပံုႀကီးပဲ၊ သူဆမ,ရဖို႔ၾကာဦးမွာ"
"အမယ္...ဘြဲ႕ရၿပီးရင္လည္းဆရာဝန္မလုပ္ရ
င္လဲကိစၥမရွိပါဘူး၊
တျခားအလုပ္ေတြအိမ္မွာတပံုႀကီး။
မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဆရာဝန္အလုပ္မလုပ္ဘဲနဲ႔ေတာင္အဆင္ေျပတာ၊
မင္းကဘာေတြကိုေတြးေၾကာက္ေနရျပန္တာလဲ...ဟင္...ဦးေသွ်ာင္"
"ဟာ...ေတြးေၾကာက္တာမွမဟုတ္တာ၊
သူ႔ကိုစာနာလို႔ပါ၊ ေမေမရာ...စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊
သူမိန္းကေလးမွမဟုတ္တာ...
အသက္ကလည္းအိမ္ေထာင္ရာသားက်သင့္တဲ့အရြယ္မဟုတ္ဘူး...
ေတာ္ေတာ္ကိုငယ္ေသးတာ၊
ေနာက္ၿပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သူကညီအစ္ကိုေတြဆိုၿပီးလက္ထပ္လိုက္ရင္....."
"အမေလး...
အဲဒါကိုအစကတည္းကသေဘာေပါက္ထားရင္၊
ဒီႀကိဳးကေလးကထြက္လာဖို႔ရွိလို႔လား...
ငါ့ႏွယ္ေနာ္...ငါအေမျဖစ္ေနလို႔ေဟ့...
ေျပာမေကာင္းဆိုမေကာင္းေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။
မင္းတို႔အစကတည္းက...ကျမင္းတာေတြဘာေတြမလုပ္ခဲ့ရင္ဒီလိုဟာေလးထြက္လာမလား။
အခုကေရာ...မင္းတို႔ေတြကလူသိသိမသိသိကျမင္းေနၾကတာပဲ။
လက္ထပ္ဖို႔စဥ္းစားၾကေတာ့...
ဘာမွျပန္မျငင္းနဲ႔။
ရွက္တယ္ဆိုရင္လက္မွတ္ေတာ့ထိုးထားရမွာပဲ။
ေနာက္မွဘာလုပ္လုပ္။
ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေမြးၿပီးမွလက္ထပ္မလို႔ဆိုၿပီးလာမေျပာၾကနဲ႔သိလား..."
"မေျပာပါဘူး၊ သူေက်နပ္တယ္ဆိုရင္ပဲရၿပီ။
က်န္တာဘာျပႆနာမွမရွိဘူး။
အခုကငယ္ေသးလို႔ေျပာတာ...
သူေလာကႀကီးထဲရွင္သန္ဖို႔ကိုအခုမွအေၫွာင့္ထြက္ရတာ"
"ျဖစ္ရတယ္...မင္းကအသက္ေတြႀကီးၿပီးအိုမင္းေနတဲ့ပံုစံနဲ႔...ေျပာေနတာ။
မင္းနဲ႔သူဘယ္ေလာက္ေတာင္အသက္ကကြာလို႔လဲ၊
ႏွစ္ႏွစ္ထဲကြာတာကို...
ဇြတ္ႀကီးလူႀကီးဆန္ျပေနတာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ဟိုကမင္းကိုေအာက္မွာပဲထားတာေနမွာ။
ကေလးလဲေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီ...
ဖင္ေႏွးမေနနဲ႔ေနာ္...
ေက်ာက္စိမ္းကိုလည္းမင္းမရွိတုန္းေျပာရဦးမွာပဲ"
"အာ...အဲလိုႀကီးသြားမေျပာပါနဲ႔ဆို"
"မင္းကဘာျဖစ္ေနတုန္း...ငေသွ်ာင္"
"ေမေမကလဲ..."
ဖုန္းထဲမွာရန္ေတြျဖစ္ေနရတာ၊
အိမ္ေရာက္လာရင္အိေျႏၵမပ်က္ၾကဖို႔...တဲ့...။
ေအးကြယ္...ဒီအေမေတြကပဲယြစိထ,ေနတယ္လို႔ျဖစ္ရေသးတယ္။
ကိုယ့္ဘက္ပါေနတုန္းေလးဆိုၿပီးေတာ့အခြင့္ေရးေတာင္မယူႏိုင္တဲ့အထိ...
မင္းကိုခ်စ္ေနလို႔...သိလား...ေက်ာက္စိမ္းေရ။
xxxxx
ျခံဝမွာရပ္ထားတဲ့ေဆာင္းဟန္ေန႔ဆိုင္ကယ္ေလးေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ...
ႀကိဳးကေလးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းတို႔ဂိုေဒါင္ထဲမွာေဆာ့ေနခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့...အဲဒီေကာင္အိမ္ကိုဘာလာလုပ္တာလဲဆိုတာသိခ်င္တဲ့စိတ္တို႔ကတားလို႔ကိုမရ။
တနံု႔နံု႔နဲ႔...ရင္ထဲမွာ...
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုတာလက္ညိဳးထိုးျပလို႔မရေပမယ့္...
အဲဒီစိတ္ကေလးကသဝန္တိုျခင္းဆိုတာကိုေသေသခ်ာခ်ာသေဘာေပါက္ခဲ့ၿပီ။
သူဒီအထိေသွ်ာင့္အေပၚကိုခ်စ္မိသြားခဲ့တာ...
ႀကိဳးကေလးဆိုတဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္လား...
ကိုယ္တိုင္ကယစ္မူးတြယ္တာရတာလား...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...
မင္းကိုခ်စ္တတ္ေနၿပီမို႔လို႔...
မင္းသိဖို႔...
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(89)
ဖျားတာတောင်မှနှစ်ကောင်ပူးတွဲချန်ပီယံတဲ့။
ပိုဆိုးတာကငသျှောင်ပဲ...
နဂိုကမှအဖျားရှိနေတာကိုရေချိုးတာကြာလို့ဆိုပြီးတဟီးဟီးတုန်နေတဲ့အထိဖျားသည်။
ကျောက်စိမ်းကတော့ဘာလို့ဖျားမှန်းမသိ။
"ကြိုးကလေးကိုဒီည..ရဲရဲသိပ်မယ်"
သူတို့ဆီရောက်နေတဲ့ကလေးကိုရဲရဲကစွေ့ကနဲပွေ့သွားတာ...ကြိုးကလေးကကာတွန်းစာအုပ်လေးတောင်ယူမသွားဘူး။
သူ့ရဲ့ယုန်ရုပ်လေးလဲကျန်ခဲ့ပြန်သည်။
အဲဒါလေးကိုကောက်ယူပြီးခေါင်းရင်းဆီမှာထားပေးဖို့လုပ်တော့...
နားရွက်ဖျားလေးမှာရှိတဲ့ label ပြားလေးပေါ်လက်ရေးမပီမသတွေနဲ့တခုခုရေးထားတာကိုတွေ့ရသည်။
သေချာဖတ်ကြည့်တော့...
ညီမလေး'တဲ့။
ဘယ်သူရေးထားတာလဲဆိုတာတော့မသေချာ။
ကြိုးကလေးများလား...
ဒါပေမယ့်...
ဒီနှစ်မှစပြီးတော့ကြိုးကလေးကစာလုံးအက္ခရာတွေစသင်နေတုန်းပါ။
ဒီလိုမျိုးဝေါဟာရတစ်ခုကိုရေးနိုင်အုံးမှာမဟုတ်ဘူး။
ဒါပေမဲ့လက်ရေးကတော့...ကလေးလေးရဲ့လက်ရေးလေးပါပဲ။
ကျောက်စိမ်းအဲဒီအရုပ်ကလေးကိုပိုက်ထွေးမိလိုက်ရင်းနဲ့...အတွေးတွေစစ်ခင်းကုန်သည်။
တအိမ်လုံးကနောက်ထပ်ကလေးလေးထပ်လိုချင်နေကြပြီးတော့...သူတစ်ယောက်ပဲဒွိဟတွေဖြစ်နေတာ...
မဲအပြတ်အသတ်နဲ့သူကအရှုံးသမားသာသာအနေအထားမှာပါ။
တွေဝေနေရခြင်းက...အချိန်တစ်ခုကိုစောင့်နေတာသက်သက်ပါ။
နောက်ထပ်ကလေးဆိုတဲ့အသံကြားရင်လည်းကျောက်စိမ်းကြောက်ဖျားဖျားချင်တုန်းပဲ။
ဒုက္ခတစ်ခုလိုသတ်မှတ်ထားမိခဲ့တဲ့...ဒဏ်ရာဟောင်းကိုသူပြန်ပြီးသတိမရချင်သေးဘူး။
ဘာကိုကြောက်မှန်းမသိဘဲကြောက်နေတာ။
သူကလေးမချစ်တတ်လို့မဟုတ်ဘူး။
ဦးသျှောင့်ကိုမချစ်လို့လည်းမဟုတ်ဘူး။
သျှောင့်ကိုလည်းချစ်တယ်။
သျှောင်ကလည်းသူ့ကိုချစ်တယ်။
ဒါနဲ့ပဲအဆင်ပြေနေတာမဟုတ်ဘူးလားလို့ပဲသူတွေးနေမိတာ...
ဒီနေရာမှာပဲရပ်တန့်ပြီးဆက်ချစ်နေလို့မရဘူးတဲ့လား။
ကြိုးကလေးလဲရှိနေသားပဲကို။
အဲဒီဒုက္ခလေးကိုထပ်ခံမှအဆင်ပြေကြမှာလား။
သေချာတာကတော့...သူ့အပေါ်အရမ်းချစ်တဲ့ဦးသျှောင့်ကိုသူတတ်နိုင်သမျှပြန်ချစ်ပေးဖို့ကြိုးစားနေတယ်ဆိုတာပါပဲ။
သူကိုယ့်ကိုချစ်သမျှ...ပြန်ချစ်ပေးဖို့အတွက်...
ဘာမှမပေးပါနဲ့တဲ့။
မိသားစုလေးပဲပေးပါတဲ့။
မင်းနဲ့အတူသေတပန်သက်တဆုံးအထိပဲအတူပျော်ချင်တာတဲ့။
နားထဲကနေထွက်မသွားသေးတဲ့ဦးသျှောင့်စကားသံတွေကပဲ့တင်ထပ်နေတုန်းပါ။
မိသားစု...ဘဝတဲ့လား...?
မအိပ်ချင်သေးတော့...ကျောက်စိမ်း...စာရေးစားပွဲမှာထိုင်နေမိတာ...
ဘာစာကိုမှလည်းမယ်မယ်ရရမလုပ်ဖြစ်ဘဲနဲ့စာရွက်တွေပေါ်မှာဟိုခြစ်ဒီခြစ်။
လွင့်ပျံ့နေတဲ့အတွေးတွေကိုထိန်းချုပ်နိုင်ဖို့တခုခုတော့လိုနေပြီပဲ။
အိပ်ပျော်နေတဲ့ဦးသျှောင့်ကိုဘေးမှာထားပြီးတော့တညလုံးသူမအိပ်နိုင်ခဲ့ဘူး။
သျှောင်ပြောတဲ့မိသားစုဘဝဆိုတာကိုသူသိပ်ပြီးနားမလည်သေးဘူး။
အသက် 21 ဆိုတဲ့အရွယ်လေးကလွတ်လပ်မှုကိုမြတ်နိုးတုန်း...
စိတ်ထင်ရာစိုင်းချင်တုန်းအရွယ်လေးပဲရှိသေးတာပါ။
ယောကျာ်းလေးလဲဖြစ်ပြီးငယ်ရွယ်သေးတဲ့ကျောက်စိ်မ်းကအဲဒီအိမ်ထောင်ရေး၊ မိသားစု၊ ဘဝဆိုတဲ့စကားလုံးတွေကိုနားလည်သဘောပေါက်ဖို့ကခက်ခဲလွန်းနေတာတော့အမှန်ပါပဲ။
xxxxx
"မောနင်း..."
ဘေးနားကနေလေငွေ့နွေးနွေးလေးတွေရနေတာကိုသိပေမယ့်...
ကျောက်စိမ်းကမျက်လုံးကိုမဖွင့်လိုက်ချင်ဘဲနဲ့မှေးနေတာ၊
သျှောင်သူ့ကိုနှုတ်ဆက်တဲ့အသံလေးကြောင့်မျက်လုံးတွေပွင့်လာရသည်။
သူ့လက်မောင်းကိုအမြဲခေါင်းအုံးတတ်တဲ့ဦးသျှောင်ကဒီမနက်မှာလည်းခေါင်းအုံးပြီးအိပ်နေခဲ့တာပဲ။
သျှောင့်နဖူးပေါ်လက်တင်ပြီးစမ်းကြည့်တော့နွေးနေဆဲမို့...
"မင်းဒီနေ့အလုပ်မသွားလို့ရတယ်မလား၊ မသွားနဲ့အုံး"
စိတ်ပူနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေကိုငေးရင်းသျှောင်ကပြုံးသည်။
"မင်း...အရမ်းတွေပြောင်းလဲလာတာနော်...ကျောက်စိမ်း"
သူဘာတွေပြောင်းလဲသွားသလဲတော့မသိဘူး။
သျှောင်ကကိုယ့်ကိုအရမ်းချစ်ကြောင်းတွေကိုတော့တဖြည်းဖြည်းသိလာခဲ့ရတာတော့သေချာတယ်။
"မင်းကြောင့်နေမှာပါ...
မင်းအတွက်နဲ့ပြောင်းလဲလာခဲ့တာ"
"အင်း...ယုံတယ်၊ အား...ငါ့ရဲ့ကျောက်စိမ်းတုံးလေးကရင့်ကျက်လာပြီ"
"ခွေးကောင်...ပါးစပ်နဲ့ပဲပြော...လက်ကိုဘေးဖယ်ထား"
ဘုန်းကနဲကျောပြင်ကိုကော့ပါသွားအောင်ကိုအတီးခံလိုက်ရတာ...
ဦးသျှောင်တို့အီစလံဝေသွားသည်။
လက်ကအငြိမ်မနေနိုင်ဘဲနဲ့ခါးဆီကိုသွားပွတ်သပ်တာကိုး။
ဦးသျှောင်တို့ကဒီလို...။
ဟိုကစိတ်ကြည်နေတုန်းလေးငြိမ်ငြိမ်လေးနေမယ်လို့ကိုမတွေးတာ။
အဲလိုမျိုး...ကြည်လင်နေပြီဆိုရင်တခုခုကဖောက်လိုက်ရမှနေသာထိုင်သာရှိတာ။
"သွားစမ်း..."
"အင်...ဟင့်...ငါကချစ်လို့ကို...
မထ,နဲ့အုံး...ခဏလေးနေ...နေ..."
"ပါးပါးရေ....."
အေး...မင်းအကောင်းဆုံးပဲ...ကြိုးကလေးရ၊
ကြည်နူးစရာတွေကိုမင်းပဲယူယူလာပေးခဲ့တာ။
နှောင်ကြိုးက...အသံတစာစာနဲ့အိပ်ယာပေါ်တက်လာပြီးတော့...သူတို့ကြားဝင်တိုးအိပ်တော့သည်။
ပြီးတော့...နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့နဖူးကိုစမ်းလိုက်သေးတာ...
"မောနင်း...ဖေဖေ၊ ပါးပါး...ဖျားနေတာကောင်းပြီလား"
"အင်း...မင်းပါးပါးဆီအရမ်းမကပ်နဲ့အုံး၊ အဖျားကူးလိမ့်မယ်"
ကြိုးကလေးကသူ့ပါးပါးဆီကပ်နေတာကြောင့်...
ကျောက်စိမ်းကခါးကနေဆွဲပြီးပွေ့လိုက်တော့...
"ညီမလေးယူပေးအုံး...ဖေဖေ".......တဲ့။
အမ်...ညီမလေး...ညီမလေး.....
ဘာလဲ...ဘာယူပေးရမယ်...?...
မနက်စောစောစီးစီးဘယ်လိုကမောက်ကမတွေတွေးမိပြန်တာလဲ။
တနေ့ကဖြစ်တဲ့ကိစ္စတွေအတွေးထဲပြန်ရောက်လာရင်း...
ကျောက်စိမ်းမျက်လုံးလေးပြူးရပြန်သည်...။
"ညီမလေးလေ...ဟိုကခေါင်းရင်းကယုန်လေး"
ညီမလေးလို့ပြောပြီးတော့ခေါင်းရင်းကယုန်ရုပ်လေးကိုသူ့ဘာသာလှမ်းယူရင်းနဲ့...ကြိုးကလေးကထပ်ပြောပြန်၏။
"ဒါလေးက...သားရဲ့ညီမလေး...သိလား"
သူ့အဖေနှစ်ယောက်စလုံးရဲ့မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်...
ယုန်နားရွက်တွေဆွဲပြီးပွတ်သပ်လိုက်နဲ့...
တကယ်ကိုစိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပြောနေတဲ့ဟန်ဆောင်ကင်းတဲ့မျက်နှာတည်လေးနဲ့ကြိုးကလေးကို....မြင်နေရတဲ့ကျောက်စိမ်းဟာ...
ရယ်ရလဲအခက်၊ ငိုရလဲအခက်နဲ့...စိတ်လဲမဆိုးနိုင်ဘူး။
ဒါပေမဲ့လဲ...သူအနေရခက်နေပြန်တာ...
အဲဒီလိုလေးတွေပြောလာမှာကိုတကယ်မခံစားတတ်သေးဘဲဖြစ်နေတာ။
ရှက်တာလိုလို...ဘာလိုလိုနဲ့ပါ။
ဒါကိုဘေးကနေမြင်နေတဲ့ဦးသျှောင်ကရိပ်မိတော့...
တမင်တကာကြိုးကလေးရဲ့စကားကိုဝင်ထောက်သည်။
"ဟုတ်လား၊
ယုန်ကလေးလို့ထင်နေတာ၊
ညီမလေးတဲ့လား...
ဘာလို့ညီမလေးလဲဟင်...ကြိုး"
"အင်း...ညီမလေးပေါ့...ကြိုး...လိုချင်လို့ပေါ့၊
ရှိမှမရှိတာ၊
ယုန်လေးပဲညီမလေးလုပ်ထားတာ"
(ကဲ...တွေ့လား၊ ပေးလိုက်တော့...တောင်းနေပြီ)
(မင်းမပြောနဲ့နော်..😒😒😒)
"ကြိုး...တကယ့်ညီမလေးအစစ်မလိုဘူးလား"
(ဟား...ကလေးကိုအကြောင်းပြပြီးတော့...မင်း...ဦးသျှောင်...ဂါး... 😖😖😖)
(အခွင့်ရေးကထပ်မရဘူး...ကျောက်စိမ်းရဲ့၊
ငါ... ဒီလောက်ဂျီကျနေတာတောင်မှ...မင်းငြင်းဆန်နေတာ၊ မသိဘူး...ဒီနေ့သားနဲ့အတူတူငါဂျီကျမှာ၊
ကြိုးကလေးကိုမြှောက်ပေးဦးမယ် 😅😅😅)
"ဟင်...ကြိုး...ညီမလေးပိစိလေးလေ"
"လိုတာပေါ့...ရှိရင်ကောင်းတာပေါ့၊ ဖေဖေထပ်မွေးရင်ပေါ့၊ အဖွားလဲပြောနေတာပဲ...
ဖေဖေ့ကိုပြောတဲ့...."
ကြိုးကလေးရဲ့အပြုံးလေးကတော့ဖြူစင်နေကာ...
ခပ်ညစ်ညစ်ပြုံးနေတဲ့ဦးသျှောင်ကတော့မုန်းစရာဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ကျောက်စိမ်းစိတ်တွေတိုနေပြီလေ။
ဒါပေမယ့်...သူ...ဘာမှဝင်မပြောဘူး။
ကလေးစိတ်ထိခိုက်မှာစိုးလို့။
ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်တော့မယ့်သူကကလေးစိတ်ပညာဘာညာ...အဲဒါလေးတွေကိုတော့နားလည်သင့်သလောက်နားလည်ရသည်လေ။
ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သားလေးဖြစ်နေတာလည်းပါတာပေါ့။
ဒါပေမယ့်...အခုက...သူဘယ်လိုကြီးကလေးထပ်ယူရမလဲ။
ကျောင်းလဲမပြီးသေးဘူး။
လုပ်စရာတွေလဲကျန်သေးတာ။
မဖြစ်နိုင်သေးဘူးဥစ္စာ။
အား...
"ဖေဖေ...ထပ်မွေးတော့...နော်...နော်လို့....
ပြောလိုက်...ကြိုး...မင်းပြောမှရမှာနော်၊ မင်းမပူဆာရင်ဘာမှထပ်ရမှာမဟုတ်ဘူးသိလား၊
မင်းအဖေကိုမင်းပဲနားချတော့၊
တခါထဲပြောနော်၊
တစ်ယောက်ဆိုတော်ပြီလား"
(ခွေးကောင်...မင်း...ကလေးကို...သျှောင်...!...")
(ရှူး...တိတ်တိတ်နေ၊ ကြိုးကလေးရှိနေတယ်နော်)
"အဲ...အင်း...အများကြီးရရင်လဲရပါတယ်၊
ကြိုးရဲ့သူငယ်ချင်းဆီမှာဆိုသုံးယောက်တောင်ရှိတဲ့ကောင်ရှိတာ၊
အမြဲလာလာကြွားတာ...
ဘယ်သူကဘယ်လို၊ ဘယ်ညီလေးက...ညီမလေးက...အဲဒီလို....
အများကြီးဆိုပိုပျော်စရာကောင်းတာထင်တယ်...
အများကြီးပေါ့"
(😳😳😳😳အေး...မင်းပျော်ချင်တာ၊
ဒီအဖေကိုပဲဒုက္ခတွေပေးနေလိုက်)
ကျောက်စိမ်းတို့...စိတ်ထဲကနေဖိဟောက်နေတာ...
အပြင်မှာကျတော့...ငြိမ်ကုပ်လို့။
အခန်းထဲကလဲထွက်မပြေးချင်တော့ဘူး။
သူအဲလိုလေးနေရတာကိုပျော်မွေ့နေတတ်ပြီကိုး။
"မွေးပေးပါလားဟင်...ဖေဖေ၊
ကြိုး...လဲလိုချင်တယ်၊
ပါးပါးကလဲလိုချင်တယ်၊
အဖွားတို့ကလဲလိုချင်တယ်"
အတည်ပေါက်ကိုကြိုးကလေးကပြောနေခဲ့တာ...
ရင်ထဲမှာသနားလဲသနားရတယ်။
သူ့အသံလေးကြောင့်...
သျှောင့်ကိုဒေါသဖြစ်ချင်တဲ့စိတ်လေးတွေလဲညံ့သက်တည်ငြိမ်သွားရပြန်တယ်။
ဒါပေမဲ့လေ...အား...ဘဝကခက်ခဲလိုက်တာ၊
ခေါင်းကုတ်ပြီးဆံပင်တွေဆွဲဖွကာ...
မျက်ထောင့်လေးကပ်ပြီးတော့ကျောက်စိမ်း...
သျှောင့်ဆီလှမ်းခိုးကြည့်တော့...
ယုန်သွားတွေပေါ်တဲ့အထိပြုံးပြီးလာကြည့်နေတာ...
မျက်ဝန်းထဲမှာမြူးတူးလို့....
(သူတောင်းစား...ကလေးကိုမြှောက်ပေးထားတာမလား။
တမင်ကိုလက်သပ်ပြီးပြောပြထားတာမလား)
အဲမှာ...ကုတင်ထောင့်မှာပါးစပ်ကြီးပြဲပြီးရယ်နေရင်းအူတက်ပြီးဘဝကူးလိုက်တော့...
ဦးသျှောင်။
xxxxx
နေမကောင်းလို့...အလုပ်တစ်ရက်နားတာတောင်မှသူမအားရဘူး။
လာလိုက်တဲ့ဖုန်း...တွေ...
ဒီနေ့မှကျောက်တွင်းဆီကလည်းများမြောင်လိုက်တဲ့ကိစ္စတွေကဖုန်းကနေလာနေတာ...
တမျိုးပြီးတမျိုးပဲ။
ခြံဝမှာလူသံကြားလို့ကြည့်လိုက်တာ...
ဆောင်းဟန်နေဆိုတဲ့ဟိုအသုဘလေးက...
အိမ်အထိရောက်လာပြန်ကာ...
သျှောင့်ကိုဘာစာရွက်တွေလာပေးနေသလဲမသိဘူး။
သူတို့အနားလဲမသွားချင်ဘူး...
ကြိုးကလေးလဲရှိနေတော့...
ကျောက်စိမ်းကြလေးကိုအနားသွားရှုပ်မှာစိုးလို့ဂိုဒေါင်ထဲခေါ်ထည့်ပြီးဆော့နေရတယ်။
"ကျောက်စိမ်းမရှိဘူးလားဟင်၊ ဦး"
"အင်း...ရှိတယ်၊ ဘယ်ရောက်နေလဲမသိဘူး၊ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်ထင်တယ်"
တမင်တကာမဟုတ်ပေမယ့်...မခေါ်ပေးချင်တာ၊
ကြိုးကလေးနဲ့အတူရှိနေတာကြောင့်လည်းပါသည်။
အခုထိကျောက်စိမ်းကမြုံစိစိဖြစ်နေတုန်းမို့...
အဲဒီကိစ္စတွေကိုလူသိမခံချင်သေးပါ...။
မနေ့ကဖြစ်ထားတဲ့ပြဿနာလေးနဲ့ကျောက်စိမ်းစိတ်ရှုပ်ထွေးနေမှာကိုသိသည်။
ကလေးတစ်ယောက်ရှိနေတာတောင်မှ...
လူသိအောင်ဖွင့်မပြောရဲကြဘူးဆိုတဲ့စိတ်ကလေးမျိုးဖြစ်မသွားစေချင်တာပါ...။
သူတို့နှစ်ယောက်လက်ထပ်ဖို့လည်းတိုင်ပင်နေရသေးတော့...လက်ထပ်ပြီးတော့မှပဲအဲဒီကိစ္စတွေကိုလူအသိခံဖို့စဉ်းစားမိ၏။
ရှေ့ရက်တွေကသူ့မေမေနဲ့ဖုန်းပြောရင်း...
လက်ထပ်ကြမလားလို့မေးကြတာ...
ငတိကနည်းနည်းလေးတော့...သူ့ဘက်ပါလာပေမယ့်...
အသာတကြည်လက်ခံဖို့ကကြာဦးမလားမသိပါ။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့...ကျောက်စိမ်းကလက်ရှိအခြေနေမှာနေသားကျသလိုမျိုးဖြစ်နေပါပြီ။
ဒါပေမယ့်...သူကကျောက်စိမ်းကိုဖိအားအရမ်းမပေးချင်ပါ...။
ဒ့ါကြောင့်...မေမေတို့ခဏခဏဆူနေတာကိုလဲသျှောင်ပဲခံနေလိုက်တာ။
"သူ့ကိုတော့ခဏလေးလွတ်လပ်ပါစေအုံးနော်...
မေမေလေး...
သူအသာတကြည်လက်ခံပြီဆိုမှ...
ကျန်တာဆက်စဉ်းစားချင်တာ၊
ဖိအားသိပ်မပေးပါနဲ့...
ကျောင်းပြီးတော့မှာဆိုပေမယ့်...
သူ့မှာလုပ်စရာတွေတပုံကြီးပဲ၊ သူဆမ,ရဖို့ကြာဦးမှာ"
"အမယ်...ဘွဲ့ရပြီးရင်လည်းဆရာဝန်မလုပ်ရ
င်လဲကိစ္စမရှိပါဘူး၊
တခြားအလုပ်တွေအိမ်မှာတပုံကြီး။
မင်းတို့နှစ်ယောက်စလုံးဆရာဝန်အလုပ်မလုပ်ဘဲနဲ့တောင်အဆင်ပြေတာ၊
မင်းကဘာတွေကိုတွေးကြောက်နေရပြန်တာလဲ...ဟင်...ဦးသျှောင်"
"ဟာ...တွေးကြောက်တာမှမဟုတ်တာ၊
သူ့ကိုစာနာလို့ပါ၊ မေမေရာ...စဉ်းစားကြည့်လေ၊
သူမိန်းကလေးမှမဟုတ်တာ...
အသက်ကလည်းအိမ်ထောင်ရာသားကျသင့်တဲ့အရွယ်မဟုတ်ဘူး...
တော်တော်ကိုငယ်သေးတာ၊
နောက်ပြီးတော့ကျွန်တော်နဲ့သူကညီအစ်ကိုတွေဆိုပြီးလက်ထပ်လိုက်ရင်....."
"အမလေး...
အဲဒါကိုအစကတည်းကသဘောပေါက်ထားရင်၊
ဒီကြိုးကလေးကထွက်လာဖို့ရှိလို့လား...
ငါ့နှယ်နော်...ငါအမေဖြစ်နေလို့ဟေ့...
ပြောမကောင်းဆိုမကောင်းတွေဖြစ်ကုန်ပြီ။
မင်းတို့အစကတည်းက...ကမြင်းတာတွေဘာတွေမလုပ်ခဲ့ရင်ဒီလိုဟာလေးထွက်လာမလား။
အခုကရော...မင်းတို့တွေကလူသိသိမသိသိကမြင်းနေကြတာပဲ။
လက်ထပ်ဖို့စဉ်းစားကြတော့...
ဘာမှပြန်မငြင်းနဲ့။
ရှက်တယ်ဆိုရင်လက်မှတ်တော့ထိုးထားရမှာပဲ။
နောက်မှဘာလုပ်လုပ်။
ကလေးဘယ်နှစ်ယောက်မွေးပြီးမှလက်ထပ်မလို့ဆိုပြီးလာမပြောကြနဲ့သိလား..."
"မပြောပါဘူး၊ သူကျေနပ်တယ်ဆိုရင်ပဲရပြီ။
ကျန်တာဘာပြဿနာမှမရှိဘူး။
အခုကငယ်သေးလို့ပြောတာ...
သူလောကကြီးထဲရှင်သန်ဖို့ကိုအခုမှအညှောင့်ထွက်ရတာ"
"ဖြစ်ရတယ်...မင်းကအသက်တွေကြီးပြီးအိုမင်းနေတဲ့ပုံစံနဲ့...ပြောနေတာ။
မင်းနဲ့သူဘယ်လောက်တောင်အသက်ကကွာလို့လဲ၊
နှစ်နှစ်ထဲကွာတာကို...
ဇွတ်ကြီးလူကြီးဆန်ပြနေတာ၊ ဒါ့ကြောင့်ဟိုကမင်းကိုအောက်မှာပဲထားတာနေမှာ။
ကလေးလဲတော်တော်ကြီးနေပြီ...
ဖင်နှေးမနေနဲ့နော်...
ကျောက်စိမ်းကိုလည်းမင်းမရှိတုန်းပြောရဦးမှာပဲ"
"အာ...အဲလိုကြီးသွားမပြောပါနဲ့ဆို"
"မင်းကဘာဖြစ်နေတုန်း...ငသျှောင်"
"မေမေကလဲ..."
ဖုန်းထဲမှာရန်တွေဖြစ်နေရတာ၊
အိမ်ရောက်လာရင်အိန္ဒြေမပျက်ကြဖို့...တဲ့...။
အေးကွယ်...ဒီအမေတွေကပဲယွစိထ,နေတယ်လို့ဖြစ်ရသေးတယ်။
ကိုယ့်ဘက်ပါနေတုန်းလေးဆိုပြီးတော့အခွင့်ရေးတောင်မယူနိုင်တဲ့အထိ...
မင်းကိုချစ်နေလို့...သိလား...ကျောက်စိမ်းရေ။
xxxxx
ခြံဝမှာရပ်ထားတဲ့ဆောင်းဟန်နေ့ဆိုင်ကယ်လေးပျောက်သွားတဲ့အထိ...
ကြိုးကလေးနဲ့ကျောက်စိမ်းတို့ဂိုဒေါင်ထဲမှာဆော့နေခဲ့ကြသည်။
ကျောက်စိမ်းကတော့...အဲဒီကောင်အိမ်ကိုဘာလာလုပ်တာလဲဆိုတာသိချင်တဲ့စိတ်တို့ကတားလို့ကိုမရ။
တနုံ့နုံ့နဲ့...ရင်ထဲမှာ...
ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတာလက်ညိုးထိုးပြလို့မရပေမယ့်...
အဲဒီစိတ်ကလေးကသဝန်တိုခြင်းဆိုတာကိုသေသေချာချာသဘောပေါက်ခဲ့ပြီ။
သူဒီအထိသျှောင့်အပေါ်ကိုချစ်မိသွားခဲ့တာ...
ကြိုးကလေးဆိုတဲ့သံယောဇဉ်ကြိုးတစ်ချောင်းကြောင့်လား...
ကိုယ်တိုင်ကယစ်မူးတွယ်တာရတာလား...
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ...
မင်းကိုချစ်တတ်နေပြီမို့လို့...
မင်းသိဖို့...