ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(86)
ႀကိဳးကေလးအိပ္ယာႏိုးလာေတာ့ေဘးမွာဘယ္သူမွမရွိ။
ေဖေဖကေရာ.....
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေအာက္ဆင္းၿပီးေတာ့ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ၿပီးမွေအာက္ထပ္ဆင္းလာၿပီးအေဖကိုရွာသည္။
ဘယ္ေနရာမွာမွမေတြ႕ေတာ့ဘြားေအကိုကေလးကေမးၿပီေပါ့။
"အဖြား...ေဖေဖကဘယ္သြားတာလဲ"
"ညကနင္နဲ႔အိပ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား"
"ႀကိဳး...ႏိုးလာေတာ့မရွိဘူး၊ ရွာလို႔မေတြ႕ဘူး"
"ဟင္..."
ကေလးကိုထားခဲ့ၿပီးဒုတိယအထပ္မွာသြားအိပ္ေနတာလည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ညကဦးေသွ်ာင္ကဂ်ဴတီရွိတာေလ...အိမ္မွျပန္မအိပ္တာ။
ဒါေပမယ့္...ေက်ာက္စိမ္းကိုတအိမ္လံုးဘယ္ေနရာမွာမွမေတြ႕ရဘူး။
"ေနဦး...ဆိုင္ကယ္သြားၾကည့္ရမယ္။"
ဂိုေဒါင္ထဲဝင္ၿပီးၾကည့္ေတာ့အၿမဲစီးေနက်ဆိုင္ကယ္ကမရွိဘူး။
ဟင္...ဘယ္သြားတာတုန္း။
အခ်ိန္ကမနက္ေျခာက္နာရီဆိုေတာ့...ေက်ာင္းသြားတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒီအခ်ိန္ႀကီးေစာေစာစီးစီးဘယ္သြားတာပါလိမ့္။
ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့မွ...
႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔...အိမ္ျပန္ေရာက္လာတာ။
ေက်ာက္စိမ္းတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘဲငေသွ်ာင္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တြဲႀကီး။
ေက်ာက္စိမ္းကဆိုင္ကယ္နဲ႔...ငေသွ်ာင္ကသူ႔ကားနဲ႔သူပါ။
ဒါေပမယ့္...ေက်ာက္စိမ္းကဖ႐ိုဖရဲနဲ႔...အိပ္မံႈစံုမႊား...။
ဦးေသွ်ာင္ကေတာ့ပံုမွန္အတိုင္းအလုပ္ကေနျပန္လာတာျဖစ္ေပမယ့္...ေဒၚယုယသံသယကအၿငိမ္မေနဘူး...။
"နင္တို႔ဘယ္သြားေနၾကတာလဲ၊ အခုကဘယ္ကျပန္လာတာလဲ"
"ဘယ္မွမသြားပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ကဂ်ဴတီက်ေနတာကို...အလုပ္မွာေပါ့"
"ဒါဆို...ေက်ာက္စိမ္း...နင္ဘယ္ကေနျပန္လာတာလဲဟင္"
"ကြ်န္ေတာ္က...အဲ...ဟို..."
အိပ္ခ်င္မူးတူး႐ုပ္နဲ႔...အေျဖကထြက္မလာဘဲနဲ႔...
မ်က္ႏွာေလးနီရဲေနၿပီးေခါင္းကုတ္လိုက္၊ ဆံပင္ေတြက္ိုဆြဲသပ္လိုက္နဲ႔၊
မေျဖေတာ့ဘဲ...ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကိုေသာ့ထည့္တဲ့ျခင္းထဲပစ္ထည့္ၿပီးေတာ့တခ်ိဳးထဲအိမ္ေပၚတက္ေျပးေတာ့တာပဲ။
"ဟဲ့...ငါေမးေနတယ္ေလ၊ ညကကေလးကိုထားခဲ့ၿပီးေတာ့...ဘယ္ေနရာေတြသေဝထိုးေနတာတုန္း၊
ဟင္..!...ငေသွ်ာင္...နင္ကေရာ၊ အလုပ္သြားတာေသခ်ာလား၊
အဲဒီမ်က္ႏွာကဘာျဖစ္လို႔နီရဲေနတာတုန္း၊
ေသာက္ၾကျပန္ၿပီလား...
နင္တို႔အျပင္မွာထြက္ကဲၾကျပန္ၿပီလား၊
ကေလးမဟုတ္သူငယ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊
အဲဒီကလပ္ေတြတက္ျပန္ၿပီလား"
"အာ...မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမေမေလးကလဲ၊
ကြ်န္ေတာ္အလုပ္သြားတယ္ေလ၊ ဒီမွာ...လာနမ္းၾကည့္ပါလား၊ ေဆးရံုနံ့ေတာင္မေပ်ာက္ေသးဘူး"
ေဒၚယုယအနားကိုသြားၿပီးရွပ္အက်ႌကိုေတာင္ေပးနမ္းလိုက္ေသးတာ။
အဟုတ္ကိုေဆးနံ့ေတြစြန္းေနေတာ့..
ေဒၚယုယမ်က္ခံုးေတြရံႈ႕လို႔စဥ္းစားမရ။
"ဒါဆိုဘာလို႔နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပူးႀကီးအိမ္ျပန္လာတာတုန္း"
"ဟိုေလ...အဲဒါက...သူ...ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ကိုလိုက္လာတာ"
"ဟင္...!...ဘာ...!...နင့္အလုပ္ကိုသူကဘာလာလုပ္ေနလဲ၊
ဟင္...နင္တို႔ေတြ...ဘယ္လိုေတာင္...
ငေသွ်ာင္..!..."
တျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားမိလာတာ၊ သူကဖုန္းဆက္ၿပီးလိုက္လာလို႔ေခၚတာလား။
ဟိုငခြ်တ္ကပဲမေနႏိုင္ဘဲေဆးရံုကိုလိုက္သြားတာလား...လို႔ေတြးမိသြားတဲ့အခါ...
ေဒၚယုယစိတ္တိုလြန္းလို႔...ဦးေသွ်ာင့္နားရြက္ကိုေျပးဆြဲေတာ့သည္။
"ဟင္...ကေလးကိုဒီအတိုင္းပစ္ထားၿပီးေတာ့...တရက္တေလေတာင္မွနင္တို႔သည္းမခံႏိုင္ဘူးလား"
"အာ...ေျဖးေျဖးေလ...နာတယ္ဗ်၊
လႊတ္ပါ၊ ေမေမေလးရဲ႕...
အား......!...လာ့"
"ေနဦး...အဲဒီေက်ာက္စိမ္းကိုလည္းသြားလုပ္ဦးမွာ၊
ကျမင္းေၾကာသိပ္ထတဲ့အေကာင္ေတြ...
ဟဲ့...လာခဲ့စမ္း...ေက်ာက္စိမ္း"
"ဟာ...မသြားပါနဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ့ကိုပဲသူ႔အစားလုပ္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္မေန႔ညကဖ်ားခ်င္ေနလို႔သူစိတ္ပူၿပီးလိုက္လာတာ...ေမေမေလးရာ၊
မသြားနဲ႔...သူအိပ္ေရးမဝေသးဘူး၊
ကြ်န္ေတာ့္ကိုပဲစိတ္ရွိလက္ရွိတီးထည့္လိုက္"
အံမယ္၊ လင္ေလးကိုကာကြယ္ေျပာဆိုေနလိုက္တာ။
ေက်ာက္စိမ္းကိုနားရြက္သြားဆြဲမွာစိုးေနတဲ့ပံုနဲ႔...
ေဒၚယုယကိုျပန္ဆြဲထားတယ္...။
လာဖိခ်ဳပ္ထားတဲ့ေသွ်ာင့္လက္ဖ်ားေလးေတြကအရမ္းေအးစက္ေနတာေၾကာင့္...
ေဒၚယုယကသူ႔ကိုေသခ်ာလွည့္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့...
ေသွ်ာင့္ရဲ႕နီရဲေနတဲ့မ်က္ခမ္းစပ္ေလးေတြနဲ႔ႏွာသီးဖ်ားေတြကိုျမင္ရသည္။
အဲဒါ...ငေသွ်ာင္ဖ်ားခ်င္ေနတာပဲလို႔သူမသိလိုက္သည္။
သူေနမေကာင္းတာေတာင္မွ...ကိုယ့္ဘာသာဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘဲနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္းကိုပဲ...အဲေလာက္ေတာင္အကာကြယ္ေပးေနတာ...
စိတ္ထဲမွာရယ္လဲရယ္ခ်င္...
တညလံုးကေလးေလးကိုထားခဲ့လို႔ေဒါသကလည္းထြက္ခ်င္နဲ႔...
"နင္တို႔ေတြ...ဘယ္လိုေတာင္...ငါေနာ္...ေျပာမေကာင္းဆိုမေကာင္းေတြျဖစ္ေတာ့မယ္၊
သြားစမ္း...ငါ့မ်က္စိေရွ႕ကသြားလိုက္ေတာ့...
ကေလးတုန္းကလိုႀကိမ္လံုးကိုင္မိေတာ့မယ္...ဟင္း"
ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔က်န္ခဲ့ရင္း...ေဒၚယုယအိမ္ေနာက္ေဖးဝင္ကာစိတ္ေလးေတြေလ်ာ့ရေတာ့သည္။
အဲလိုခ်စ္ေနေတာ့လည္းေက်နပ္ရတာဆိုေပမယ့္...
ငေသွ်ာင္...ကေက်ာက္စိမ္းကိုအလိုလိုက္လြန္း၊ ကာကြယ္လြန္းေနတာကိုေတာ့နည္းနည္းေလးသေဘာမက်ခ်င္ပါ။
နင့္ေၾကာင့္ပဲ...အဲဒီဟာေလးကေရာင့္တက္ေနတာျဖစ္မယ္။
ကေလးယူဖို႔ျငင္းဆန္ေနတာကနင့္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္မွာ။
xxxxx
မနက္ကိုးနာရီထိုးေနေပမယ့္...အိပ္ယာထဲကေနမထခ်င္ေသးဘဲဦးေသွ်ာင့္တကိုယ္လံုးနံုးခ်ိေနခဲ့တယ္...။
မေန႔ကဖ်ားခ်င္ေနခဲ့တာကိုဂ႐ုမစိုက္ဘဲ...ညတုန္းကငတိေသာင္းက်န္းတာကိုခံလိုက္ရေတာ့လူကအရမ္းအိပ္ခ်င္ေနခဲ့သည္။
ခဏေလးပဲေနာ္ဆိုၿပီးေတာ့...သူ႔ကိုေက်ာက္စိမ္းကအေပၚကေနလုပ္စားသြားတာကိုေက်နပ္ေနခဲ့တာ။
သူ႔အလွည့္ေတာင္မေရာက္လိုက္ဘူး။
အလုပ္ခ်ိန္ထဲျဖစ္ေနေတာ့...
သူ႔စိတ္ေတြကိုသူေလ်ာ့ခ်ၿပီးေတာ့ငတိကိုအလိုလိုက္ၿပီး...
သူကအလုပ္ထဲပံုမွန္လိုပဲျပန္ဝင္ေနလိုက္သည္။
ကားထဲမွာအိပ္ရမွာသက္ေတာင့္သက္သာမျဖစ္လို႔...
မင္းအိမ္ျပန္အိပ္ပါလားလို႔ဆိုေတာ့...
မထခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီးသူ႔ကားထဲမွာေက်ာက္စိမ္းအိပ္ေနတာေလးကိုသနားလို႔မနိႈးေတာ့ဘဲ...မနက္လင္းသြားခဲ့၏။
မနက္က်မွအိမ္ကဖုန္းလာတာ...
ေက်ာက္စိမ္းကအိမ္မွာမရွိလို႔ဆိုၿပီးေမေမေလးတို႔ကစိတ္ပူေနခဲ့၏။
အဲဒါနဲ႔ပဲငေသွ်ာင္လည္းဂ်ဴတီႏုတ္ၿပီး...ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔အတူတူျပန္ျဖစ္ၾကေတာ့ေမေမေလးဆူတာခံလိုက္ရသည္။
အဟိ...
မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီးေတာ့...ညကကိစၥကိုကိုယ့္ဘာသာစဥ္းစားရင္းနဲ႔ၾကည္ႏူးၿပီးျပံဳးမိျပန္သည္။
ညတုန္းကတေရးႏိုးေတာ့...သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္လိုက္ရတာ...
ဘယ္လိုေတာင္ေပ်ာ္ျမဴးသြားလဲဆိုတာျပန္ေတြးရင္းနဲ႔ရင္ခုန္ေနတုန္းပဲ။
ညဘက္ႀကီးလြမ္းလို႔ဆိုၿပီးသူလိုက္လာခဲ့ေတာ့...
အလုပ္ခ်ိန္ေရာက္ေနတာကိုေတာင္မွဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ခိုးထြက္ၿပီးကားေပၚမွာသြားခ်ိန္းခဲ့တာ...
ေအာက္ကေနခံလိုက္ရတာကိုလည္းေက်နပ္ေနေသးတာပဲ။
သူဘာမွမဘာလိုက္ရတာကိုလည္းေက်နပ္တယ္။
အခ်ိန္ကခဏေလးပဲရမွာဆိုေတာ့...
သူ႔အတြက္သိပ္အဆင္မေျပလို႔ေက်ာက္စိမ္းကိုအေလ်ာ့ေပးလိုက္တာ။
ေက်ာက္စိမ္းခမ်ာ...
သူမလာခ်င္တဲ့ေဆးရံုက္ိုေတာင္မွအရဲစြန္႔ၿပီးလိုက္လာခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူးလား။
သူ႔ကိုသတိရလို႔...လြမ္းလို႔...မေနႏိုင္လို႔လိုက္လာေတြ႕တာေလ။
အားဟာ...သူေက်ာက္စိမ္းကိုလႊမ္းမိုးႏိုင္ေနၿပီေလ။
ေပ်ာ္လိုက္တာ။
ျပံဳးၿပီးေတာ့အိပ္ယာေပၚမွာလူးလူးလိမ့္လိမ့္လုပ္ေနတုန္း...
တဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔...silent လုပ္ထားတဲ့ဖုန္းသံကိုၾကားရသည္။
ဖုန္းေလးျမည္ေနတာကိုမ်က္လံုးမဖြင့္ဘဲနဲ႔လက္နဲ႔လိုက္စမ္းေနတာ...ဖုန္းသံကအနားမွာပဲၾကားေနရၿပီးရွာလို႔မေတြ႕။
ဒီအခ်ိန္မွာအျပင္ကေနဝင္လာတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကသူမျမင္ဘဲစမ္းယူေနတဲ့ဖုန္းေလးကိုယူကာလက္ထဲထည့္ေပးမလို႔ျပင္သည္...။
ဖုန္းကိုယူလိုက္ရင္းနဲ႔...ေပၚေနတဲ့နာမည္ကိုၾကည့္ေတာ့...ေဆာင္းဟန္ေနတဲ့။
လာျပန္ၿပီ၊ မနက္ေစာေစာစီးစီးဘာကိစၥလဲမသိ။
ဦးေသွ်ာင္...
ႏိုက္ဂ်ဴတီဝင္ထားတာ...ဒီအခ်ိန္အိပ္ေနမယ္ဆိုတာကို...ေသာက္ငနဲကမသိတာလား။
တမင္တကာလား...
ဟုတ္တယ္...စိတ္တိုတယ္။
ဖုန္းကိုခ်ပစ္လိုက္မလို႔လုပ္ၿပီးမွမေကာင္းတတ္လို႔သူ႔လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ေရာ့..."
အသံခပ္ၫွင္းၫွင္းေလးၾကားလိုက္ရၿပီးဖုန္းေလးလက္ထဲေရာက္လာမွ...
ဦးေသွ်ာင္မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္သည္။
အျပင္ကျပန္လာပံုရတဲ့ပံုစံေလးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကရွင္းသန္႔ေနတာ...
ႀကိဳးကေလးကိုေက်ာင္းပို႔ၿပီးေတာ့ျပန္လာတာျဖစ္မည္။
သူ႔လက္ထဲဖုန္းလာထည့္ေတာ့မၾကည္မလင္ျဖစ္သြားတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔...ဟြန္႔ကနဲေတာင္မဲ့လိုက္ေသးတယ္။
ၿပီးမွ...
အေပၚထပ္ကုတ္အက်ႌကိုဆြဲခြ်တ္ၿပီးေတာ့ထိုင္ခံုေနာက္မွီမွာလႊားတင္ၿပီးစာေရးစားပြဲမွာထိုင္ခ်ေတာ့မလိုလုပ္ေတာ့...ေသွ်ာင္ကမမီ့တမီလွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။
သူဆြဲတဲ့အတိုင္းေက်ာက္စိမ္းအိပ္ယာေပၚကိုအင့္ကနဲပစ္လွဲသြားေတာ့...ခါးေလးကိုလွမ္းဖက္တယ္။
"ဟာ့..."
"ရွဴး...တိုးတိုး...ဖုန္းေျပာမလို႔၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန"
ေပြ႕ထားရာကေနသူ႔နႈတ္ခမ္းကိုလက္နဲ႔လာပိတ္ၿပီးေတာ့...ငေသွ်ာင္ကဖုန္းကိုင္သည္...။
"ဟဲလို..."
"xxxxx"
ဖုန္းေျပာတာလြတ္လြတ္လပ္လပ္မေျပာဘူးဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းတို႔နႈတ္ခမ္းေလးမဲ့ၿပီးေတာ့အသံမထြက္ဘဲ႐ုန္း၏။
လႊတ္စမ္း...
ေက်ာက္စိမ္း႐ုန္းကန္ေနတာကိုသိေနေပမယ့္...
ခါးကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔အတင္းဆြဲဖက္ထားတာလံုးဝမလႊတ္ေပးသလို၊ ဖုန္းေျပာတာလည္းမပ်က္ဘူး...။
"xxxxx"
"အဲဒါငါနဲ႔မွမဆိုင္တာ...
ဒါေပမယ့္...လိုအပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့..."
"xxxxx"
"အိုေက...စဥ္းစားေပးမယ္"
တအင္းအင္းနဲ႔ဖုန္းကိုနားေထာင္ရင္းသူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုျငိမ္ၿငိမ္ေနဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔...
ေသွ်ာင္ကမ်က္လံုးေလးကိုထပ္မွိတ္ျပသည္။
ၿပီးေတာ့အနားတိုးၿပီးေတာ့နႈတ္ခမ္းေလးကိုအနမ္းေခြ်လိုက္...
လည္ပင္းေလးကိုလာထိနမ္းလိုက္နဲ႔...
ဖုန္းနားေထာင္တာေရာ...
ျပန္ေျဖေနတာေရာ...
နမ္းေနတာေရာ...
လက္တစ္ဖက္ကသူ႔ကိုကလိေနတာေရာ...ၿပိဳင္တူလုပ္ေနခဲ့တာ...။
အလုပ္အစံုပဲ...အလုပ္အကုန္လုပ္ႏိုင္တဲ့ငေပြးႀကီး။
အသားကုန္ျမဴဆြယ္ေနတဲ့ေသွ်ာင့္လက္ေတြေၾကာင့္...ေက်ာက္စိမ္းကၿငိမ္သက္က်သြားျပန္ေတာ့...
ဖုန္းနားေထာင္ရင္းနဲ႔ေက်နပ္စြာျပံဳး၏။
ေသွ်ာင္ကယုန္သြားေလးေတြေတာင္ေပၚတဲ့အထိျပံဳးေနခဲ့တာ...
မ်က္လံုးေလးေတြဝိုင္းၿပီးေတာ့ၾကည့္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုသေဘာက်မိလို႔ပါ...။
အဲဒါကိုေက်ာက္စိမ္းကတလြဲေတြးေနခဲ့တယ္...။
အဲဒီဖုန္းထဲမွာေဆာင္းဟန္ေနဆိုတဲ့လဒေကာင္ကဘာေတြေျပာေနလို႔...
ေသွ်ာင္တို႔...ဒီေလာက္ေတာင္မက္မက္စက္စက္ျပံဳးေနျပန္သလဲမသိဘူး။
ေက်ာက္စိမ္း...ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ကိုသဝန္တိုလာျပီး...
သူ႔ဖုန္းနားေလးကိုတိုးကပ္ၿပီးနားေထာင္မိေတာ့သည္။
ဒါကိုျမင္ေနရတဲ့ေသွ်ာင္ကရယ္ခ်င္လာကာ...
ေနာက္ကိုနည္းနည္းေလးဆုတ္၏။
ဒါေပမယ့္...ခါးဖက္ထားတာကိုေတာ့မလႊတ္ဘူး။
တကယ္တမ္းေတာ့ဖုန္းကက်သြားပါၿပီ။
ဒါကိုဆက္ေျပာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ...
ေက်ာက္စိမ္းျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာအမူအရာေလးကိုသေဘာက်လြန္းလို႔ပါ။
သေဘာက်ေတာ့...ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔အသားကုန္ျပံဳးမိတာ။
ငတိကဒါကိုဖုန္းေျပာေနရင္းနဲ႔ျပံဳးပါတယ္ဆိုၿပိအထင္ေတြစြတ္လြဲေနေတာ့တယ္။
ေဆာင္းဟန္ေန.....
ေသာက္လဒေကာင္ေလး...အကုသိုလ္ကိုေပးတယ္။
ေဆးရံုမွာလည္းတေနကုန္အတူရွိေနတာကိုေတြးမိရင္...
ေက်ာက္စိမ္း...ရင္ေတြသိပ္ပူရတာ။
တကယ္ႀကီးမနာလိုေတာ့ဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္...ေသွ်ာင့္အနီးနားမွာကပ္ေနဖို႔သူ႔ေဆးရံုမွာထရိန္နင္ဆင္းပါမယ္လို႔ေျပာထားတာ...
အခုထိဘာမွအေၾကာင္းျပန္ေသးေတာ့...စိတ္ကမရွည္ေတာ့ဘူး။
မေန႔ကလည္း...ဟိုလဒေကာင္ဖုန္းဆက္ေခၚလို႔႐ုတ္တရက္ႀကီးအလုပ္ျပန္ဝင္ရတာ။
ေသခ်ာေတာင္မေတြ႕လိုက္ရလို႔...
ညနက္ႀကီးမေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္နဲ႔သူပဲေသွ်ာင့္ဆီေရာက္သြားရေသးတယ္။
အဲဒါနဲ႔...
ကားထဲမွာထန္မိၿပီးေတာ့...
မနက္ႀကီးအိမ္ခ်က္ခ်င္းမျပန္ႏိုင္ေတာ့လို႔...
ေမေမဆူတာေတာင္ခံလိုက္ရေသးတယ္။
ကေလးကိုပစ္ထားခဲ့လို႔တဲ့။
ေဆာင္းဟန္ေန႔ေၾကာင့္ဒါေတြျဖစ္ေနတာမေက်နပ္ဘူးလို႔ေတြးၿပီးေက်ာက္စိမ္းမ်က္ႏွာကခပ္မဲ့မဲ့...။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(86)
ကြိုးကလေးအိပ်ယာနိုးလာတော့ဘေးမှာဘယ်သူမှမရှိ။
ဖေဖေကရော.....
ဖြည်းဖြည်းချင်းအောက်ဆင်းပြီးတော့ရေချိုးခန်းထဲဝင်၊ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်ပြီးမှအောက်ထပ်ဆင်းလာပြီးအဖေကိုရှာသည်။
ဘယ်နေရာမှာမှမတွေ့တော့ဘွားအေကိုကလေးကမေးပြီပေါ့။
"အဖွား...ဖေဖေကဘယ်သွားတာလဲ"
"ညကနင်နဲ့အိပ်နေတာမဟုတ်ဘူးလား"
"ကြိုး...နိုးလာတော့မရှိဘူး၊ ရှာလို့မတွေ့ဘူး"
"ဟင်..."
ကလေးကိုထားခဲ့ပြီးဒုတိယအထပ်မှာသွားအိပ်နေတာလည်းမဖြစ်နိုင်ဘူး။
ညကဦးသျှောင်ကဂျူတီရှိတာလေ...အိမ်မှပြန်မအိပ်တာ။
ဒါပေမယ့်...ကျောက်စိမ်းကိုတအိမ်လုံးဘယ်နေရာမှာမှမတွေ့ရဘူး။
"နေဦး...ဆိုင်ကယ်သွားကြည့်ရမယ်။"
ဂိုဒေါင်ထဲဝင်ပြီးကြည့်တော့အမြဲစီးနေကျဆိုင်ကယ်ကမရှိဘူး။
ဟင်...ဘယ်သွားတာတုန်း။
အချိန်ကမနက်ခြောက်နာရီဆိုတော့...ကျောင်းသွားတာမဖြစ်နိုင်ဘူး။
ဒီအချိန်ကြီးစောစောစီးစီးဘယ်သွားတာပါလိမ့်။
ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့မှ...
ရူးကြောင်မူးကြောင်နဲ့...အိမ်ပြန်ရောက်လာတာ။
ကျောက်စိမ်းတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ဘဲငသျှောင်နဲ့နှစ်ယောက်တွဲကြီး။
ကျောက်စိမ်းကဆိုင်ကယ်နဲ့...ငသျှောင်ကသူ့ကားနဲ့သူပါ။
ဒါပေမယ့်...ကျောက်စိမ်းကဖရိုဖရဲနဲ့...အိပ်မှုံစုံမွှား...။
ဦးသျှောင်ကတော့ပုံမှန်အတိုင်းအလုပ်ကနေပြန်လာတာဖြစ်ပေမယ့်...ဒေါ်ယုယသံသယကအငြိမ်မနေဘူး...။
"နင်တို့ဘယ်သွားနေကြတာလဲ၊ အခုကဘယ်ကပြန်လာတာလဲ"
"ဘယ်မှမသွားပါဘူး၊ ကျွန်တော်ကဂျူတီကျနေတာကို...အလုပ်မှာပေါ့"
"ဒါဆို...ကျောက်စိမ်း...နင်ဘယ်ကနေပြန်လာတာလဲဟင်"
"ကျွန်တော်က...အဲ...ဟို..."
အိပ်ချင်မူးတူးရုပ်နဲ့...အဖြေကထွက်မလာဘဲနဲ့...
မျက်နှာလေးနီရဲနေပြီးခေါင်းကုတ်လိုက်၊ ဆံပင်တွေက်ိုဆွဲသပ်လိုက်နဲ့၊
မဖြေတော့ဘဲ...ဆိုင်ကယ်သော့ကိုသော့ထည့်တဲ့ခြင်းထဲပစ်ထည့်ပြီးတော့တချိုးထဲအိမ်ပေါ်တက်ပြေးတော့တာပဲ။
"ဟဲ့...ငါမေးနေတယ်လေ၊ ညကကလေးကိုထားခဲ့ပြီးတော့...ဘယ်နေရာတွေသဝေထိုးနေတာတုန်း၊
ဟင်..!...ငသျှောင်...နင်ကရော၊ အလုပ်သွားတာသေချာလား၊
အဲဒီမျက်နှာကဘာဖြစ်လို့နီရဲနေတာတုန်း၊
သောက်ကြပြန်ပြီလား...
နင်တို့အပြင်မှာထွက်ကဲကြပြန်ပြီလား၊
ကလေးမဟုတ်သူငယ်မဟုတ်ဘဲနဲ့၊
အဲဒီကလပ်တွေတက်ပြန်ပြီလား"
"အာ...မဟုတ်ပါဘူး၊ မေမေလေးကလဲ၊
ကျွန်တော်အလုပ်သွားတယ်လေ၊ ဒီမှာ...လာနမ်းကြည့်ပါလား၊ ဆေးရုံနံ့တောင်မပျောက်သေးဘူး"
ဒေါ်ယုယအနားကိုသွားပြီးရှပ်အကျႌကိုတောင်ပေးနမ်းလိုက်သေးတာ။
အဟုတ်ကိုဆေးနံ့တွေစွန်းနေတော့..
ဒေါ်ယုယမျက်ခုံးတွေရှုံ့လို့စဉ်းစားမရ။
"ဒါဆိုဘာလို့နင်တို့နှစ်ယောက်ပူးကြီးအိမ်ပြန်လာတာတုန်း"
"ဟိုလေ...အဲဒါက...သူ...ကျွန်တော့်အလုပ်ကိုလိုက်လာတာ"
"ဟင်...!...ဘာ...!...နင့်အလုပ်ကိုသူကဘာလာလုပ်နေလဲ၊
ဟင်...နင်တို့တွေ...ဘယ်လိုတောင်...
ငသျှောင်..!..."
တဖြည်းဖြည်းစဉ်းစားမိလာတာ၊ သူကဖုန်းဆက်ပြီးလိုက်လာလို့ခေါ်တာလား။
ဟိုငချွတ်ကပဲမနေနိုင်ဘဲဆေးရုံကိုလိုက်သွားတာလား...လို့တွေးမိသွားတဲ့အခါ...
ဒေါ်ယုယစိတ်တိုလွန်းလို့...ဦးသျှောင့်နားရွက်ကိုပြေးဆွဲတော့သည်။
"ဟင်...ကလေးကိုဒီအတိုင်းပစ်ထားပြီးတော့...တရက်တလေတောင်မှနင်တို့သည်းမခံနိုင်ဘူးလား"
"အာ...ဖြေးဖြေးလေ...နာတယ်ဗျ၊
လွှတ်ပါ၊ မေမေလေးရဲ့...
အား......!...လာ့"
"နေဦး...အဲဒီကျောက်စိမ်းကိုလည်းသွားလုပ်ဦးမှာ၊
ကမြင်းကြောသိပ်ထတဲ့အကောင်တွေ...
ဟဲ့...လာခဲ့စမ်း...ကျောက်စိမ်း"
"ဟာ...မသွားပါနဲ့၊ ကျွန်တော့ကိုပဲသူ့အစားလုပ်ပါ။
ကျွန်တော်မနေ့ညကဖျားချင်နေလို့သူစိတ်ပူပြီးလိုက်လာတာ...မေမေလေးရာ၊
မသွားနဲ့...သူအိပ်ရေးမဝသေးဘူး၊
ကျွန်တော့်ကိုပဲစိတ်ရှိလက်ရှိတီးထည့်လိုက်"
အံမယ်၊ လင်လေးကိုကာကွယ်ပြောဆိုနေလိုက်တာ။
ကျောက်စိမ်းကိုနားရွက်သွားဆွဲမှာစိုးနေတဲ့ပုံနဲ့...
ဒေါ်ယုယကိုပြန်ဆွဲထားတယ်...။
လာဖိချုပ်ထားတဲ့သျှောင့်လက်ဖျားလေးတွေကအရမ်းအေးစက်နေတာကြောင့်...
ဒေါ်ယုယကသူ့ကိုသေချာလှည့်ပြီးကြည့်လိုက်တော့...
သျှောင့်ရဲ့နီရဲနေတဲ့မျက်ခမ်းစပ်လေးတွေနဲ့နှာသီးဖျားတွေကိုမြင်ရသည်။
အဲဒါ...ငသျှောင်ဖျားချင်နေတာပဲလို့သူမသိလိုက်သည်။
သူနေမကောင်းတာတောင်မှ...ကိုယ့်ဘာသာဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲနဲ့...
ကျောက်စိမ်းကိုပဲ...အဲလောက်တောင်အကာကွယ်ပေးနေတာ...
စိတ်ထဲမှာရယ်လဲရယ်ချင်...
တညလုံးကလေးလေးကိုထားခဲ့လို့ဒေါသကလည်းထွက်ချင်နဲ့...
"နင်တို့တွေ...ဘယ်လိုတောင်...ငါနော်...ပြောမကောင်းဆိုမကောင်းတွေဖြစ်တော့မယ်၊
သွားစမ်း...ငါ့မျက်စိရှေ့ကသွားလိုက်တော့...
ကလေးတုန်းကလိုကြိမ်လုံးကိုင်မိတော့မယ်...ဟင်း"
တောက်တခေါက်ခေါက်နဲ့ကျန်ခဲ့ရင်း...ဒေါ်ယုယအိမ်နောက်ဖေးဝင်ကာစိတ်လေးတွေလျော့ရတော့သည်။
အဲလိုချစ်နေတော့လည်းကျေနပ်ရတာဆိုပေမယ့်...
ငသျှောင်...ကကျောက်စိမ်းကိုအလိုလိုက်လွန်း၊ ကာကွယ်လွန်းနေတာကိုတော့နည်းနည်းလေးသဘောမကျချင်ပါ။
နင့်ကြောင့်ပဲ...အဲဒီဟာလေးကရောင့်တက်နေတာဖြစ်မယ်။
ကလေးယူဖို့ငြင်းဆန်နေတာကနင့်ကြောင့်ပဲဖြစ်မှာ။
xxxxx
မနက်ကိုးနာရီထိုးနေပေမယ့်...အိပ်ယာထဲကနေမထချင်သေးဘဲဦးသျှောင့်တကိုယ်လုံးနုံးချိနေခဲ့တယ်...။
မနေ့ကဖျားချင်နေခဲ့တာကိုဂရုမစိုက်ဘဲ...ညတုန်းကငတိသောင်းကျန်းတာကိုခံလိုက်ရတော့လူကအရမ်းအိပ်ချင်နေခဲ့သည်။
ခဏလေးပဲနော်ဆိုပြီးတော့...သူ့ကိုကျောက်စိမ်းကအပေါ်ကနေလုပ်စားသွားတာကိုကျေနပ်နေခဲ့တာ။
သူ့အလှည့်တောင်မရောက်လိုက်ဘူး။
အလုပ်ချိန်ထဲဖြစ်နေတော့...
သူ့စိတ်တွေကိုသူလျော့ချပြီးတော့ငတိကိုအလိုလိုက်ပြီး...
သူကအလုပ်ထဲပုံမှန်လိုပဲပြန်ဝင်နေလိုက်သည်။
ကားထဲမှာအိပ်ရမှာသက်တောင့်သက်သာမဖြစ်လို့...
မင်းအိမ်ပြန်အိပ်ပါလားလို့ဆိုတော့...
မထချင်တော့ဘူးဆိုပြီးသူ့ကားထဲမှာကျောက်စိမ်းအိပ်နေတာလေးကိုသနားလို့မနှိုးတော့ဘဲ...မနက်လင်းသွားခဲ့၏။
မနက်ကျမှအိမ်ကဖုန်းလာတာ...
ကျောက်စိမ်းကအိမ်မှာမရှိလို့ဆိုပြီးမေမေလေးတို့ကစိတ်ပူနေခဲ့၏။
အဲဒါနဲ့ပဲငသျှောင်လည်းဂျူတီနုတ်ပြီး...ကျောက်စိမ်းနဲ့အတူတူပြန်ဖြစ်ကြတော့မေမေလေးဆူတာခံလိုက်ရသည်။
အဟိ...
မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးတော့...ညကကိစ္စကိုကိုယ့်ဘာသာစဉ်းစားရင်းနဲ့ကြည်နူးပြီးပြုံးမိပြန်သည်။
ညတုန်းကတရေးနိုးတော့...သူ့မျက်နှာလေးကိုမြင်လိုက်ရတာ...
ဘယ်လိုတောင်ပျော်မြူးသွားလဲဆိုတာပြန်တွေးရင်းနဲ့ရင်ခုန်နေတုန်းပဲ။
ညဘက်ကြီးလွမ်းလို့ဆိုပြီးသူလိုက်လာခဲ့တော့...
အလုပ်ချိန်ရောက်နေတာကိုတောင်မှဂရုမစိုက်နိုင်ခဲ့ဘူး။
ခိုးထွက်ပြီးကားပေါ်မှာသွားချိန်းခဲ့တာ...
အောက်ကနေခံလိုက်ရတာကိုလည်းကျေနပ်နေသေးတာပဲ။
သူဘာမှမဘာလိုက်ရတာကိုလည်းကျေနပ်တယ်။
အချိန်ကခဏလေးပဲရမှာဆိုတော့...
သူ့အတွက်သိပ်အဆင်မပြေလို့ကျောက်စိမ်းကိုအလျော့ပေးလိုက်တာ။
ကျောက်စိမ်းခမျာ...
သူမလာချင်တဲ့ဆေးရုံက်ိုတောင်မှအရဲစွန့်ပြီးလိုက်လာခဲ့ရတာမဟုတ်ဘူးလား။
သူ့ကိုသတိရလို့...လွမ်းလို့...မနေနိုင်လို့လိုက်လာတွေ့တာလေ။
အားဟာ...သူကျောက်စိမ်းကိုလွှမ်းမိုးနိုင်နေပြီလေ။
ပျော်လိုက်တာ။
ပြုံးပြီးတော့အိပ်ယာပေါ်မှာလူးလူးလိမ့်လိမ့်လုပ်နေတုန်း...
တဂျစ်ဂျစ်နဲ့...silent လုပ်ထားတဲ့ဖုန်းသံကိုကြားရသည်။
ဖုန်းလေးမြည်နေတာကိုမျက်လုံးမဖွင့်ဘဲနဲ့လက်နဲ့လိုက်စမ်းနေတာ...ဖုန်းသံကအနားမှာပဲကြားနေရပြီးရှာလို့မတွေ့။
ဒီအချိန်မှာအပြင်ကနေဝင်လာတဲ့ကျောက်စိမ်းကသူမမြင်ဘဲစမ်းယူနေတဲ့ဖုန်းလေးကိုယူကာလက်ထဲထည့်ပေးမလို့ပြင်သည်...။
ဖုန်းကိုယူလိုက်ရင်းနဲ့...ပေါ်နေတဲ့နာမည်ကိုကြည့်တော့...ဆောင်းဟန်နေတဲ့။
လာပြန်ပြီ၊ မနက်စောစောစီးစီးဘာကိစ္စလဲမသိ။
ဦးသျှောင်...
နိုက်ဂျူတီဝင်ထားတာ...ဒီအချိန်အိပ်နေမယ်ဆိုတာကို...သောက်ငနဲကမသိတာလား။
တမင်တကာလား...
ဟုတ်တယ်...စိတ်တိုတယ်။
ဖုန်းကိုချပစ်လိုက်မလို့လုပ်ပြီးမှမကောင်းတတ်လို့သူ့လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။
"ရော့..."
အသံခပ်ညှင်းညှင်းလေးကြားလိုက်ရပြီးဖုန်းလေးလက်ထဲရောက်လာမှ...
ဦးသျှောင်မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်သည်။
အပြင်ကပြန်လာပုံရတဲ့ပုံစံလေးနဲ့ကျောက်စိမ်းကရှင်းသန့်နေတာ...
ကြိုးကလေးကိုကျောင်းပို့ပြီးတော့ပြန်လာတာဖြစ်မည်။
သူ့လက်ထဲဖုန်းလာထည့်တော့မကြည်မလင်ဖြစ်သွားတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့...ဟွန့်ကနဲတောင်မဲ့လိုက်သေးတယ်။
ပြီးမှ...
အပေါ်ထပ်ကုတ်အကျႌကိုဆွဲချွတ်ပြီးတော့ထိုင်ခုံနောက်မှီမှာလွှားတင်ပြီးစာရေးစားပွဲမှာထိုင်ချတော့မလိုလုပ်တော့...သျှောင်ကမမီ့တမီလှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။
သူဆွဲတဲ့အတိုင်းကျောက်စိမ်းအိပ်ယာပေါ်ကိုအင့်ကနဲပစ်လှဲသွားတော့...ခါးလေးကိုလှမ်းဖက်တယ်။
"ဟာ့..."
"ရှူး...တိုးတိုး...ဖုန်းပြောမလို့၊ ငြိမ်ငြိမ်နေ"
ပွေ့ထားရာကနေသူ့နှုတ်ခမ်းကိုလက်နဲ့လာပိတ်ပြီးတော့...ငသျှောင်ကဖုန်းကိုင်သည်...။
"ဟဲလို..."
"xxxxx"
ဖုန်းပြောတာလွတ်လွတ်လပ်လပ်မပြောဘူးဆိုတဲ့မျက်နှာပေးလေးနဲ့ကျောက်စိမ်းတို့နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့ပြီးတော့အသံမထွက်ဘဲရုန်း၏။
လွှတ်စမ်း...
ကျောက်စိမ်းရုန်းကန်နေတာကိုသိနေပေမယ့်...
ခါးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့အတင်းဆွဲဖက်ထားတာလုံးဝမလွှတ်ပေးသလို၊ ဖုန်းပြောတာလည်းမပျက်ဘူး...။
"xxxxx"
"အဲဒါငါနဲ့မှမဆိုင်တာ...
ဒါပေမယ့်...လိုအပ်တယ်ဆိုရင်တော့..."
"xxxxx"
"အိုကေ...စဉ်းစားပေးမယ်"
တအင်းအင်းနဲ့ဖုန်းကိုနားထောင်ရင်းသူ့ရင်ခွင်ထဲမှာရုန်းကန်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းကိုငြိမ်ငြိမ်နေဆိုတဲ့သဘောနဲ့...
သျှောင်ကမျက်လုံးလေးကိုထပ်မှိတ်ပြသည်။
ပြီးတော့အနားတိုးပြီးတော့နှုတ်ခမ်းလေးကိုအနမ်းချွေလိုက်...
လည်ပင်းလေးကိုလာထိနမ်းလိုက်နဲ့...
ဖုန်းနားထောင်တာရော...
ပြန်ဖြေနေတာရော...
နမ်းနေတာရော...
လက်တစ်ဖက်ကသူ့ကိုကလိနေတာရော...ပြိုင်တူလုပ်နေခဲ့တာ...။
အလုပ်အစုံပဲ...အလုပ်အကုန်လုပ်နိုင်တဲ့ငပွေးကြီး။
အသားကုန်မြူဆွယ်နေတဲ့သျှောင့်လက်တွေကြောင့်...ကျောက်စိမ်းကငြိမ်သက်ကျသွားပြန်တော့...
ဖုန်းနားထောင်ရင်းနဲ့ကျေနပ်စွာပြုံး၏။
သျှောင်ကယုန်သွားလေးတွေတောင်ပေါ်တဲ့အထိပြုံးနေခဲ့တာ...
မျက်လုံးလေးတွေဝိုင်းပြီးတော့ကြည့်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းကိုသဘောကျမိလို့ပါ...။
အဲဒါကိုကျောက်စိမ်းကတလွဲတွေးနေခဲ့တယ်...။
အဲဒီဖုန်းထဲမှာဆောင်းဟန်နေဆိုတဲ့လဒကောင်ကဘာတွေပြောနေလို့...
သျှောင်တို့...ဒီလောက်တောင်မက်မက်စက်စက်ပြုံးနေပြန်သလဲမသိဘူး။
ကျောက်စိမ်း...ဟန်မဆောင်နိုင်အောင်ကိုသဝန်တိုလာပြီး...
သူ့ဖုန်းနားလေးကိုတိုးကပ်ပြီးနားထောင်မိတော့သည်။
ဒါကိုမြင်နေရတဲ့သျှောင်ကရယ်ချင်လာကာ...
နောက်ကိုနည်းနည်းလေးဆုတ်၏။
ဒါပေမယ့်...ခါးဖက်ထားတာကိုတော့မလွှတ်ဘူး။
တကယ်တမ်းတော့ဖုန်းကကျသွားပါပြီ။
ဒါကိုဆက်ပြောချင်ယောင်ဆောင်နေတာ...
ကျောက်စိမ်းဖြစ်နေတဲ့မျက်နှာအမူအရာလေးကိုသဘောကျလွန်းလို့ပါ။
သဘောကျတော့...ကြည့်နေရင်းနဲ့အသားကုန်ပြုံးမိတာ။
ငတိကဒါကိုဖုန်းပြောနေရင်းနဲ့ပြုံးပါတယ်ဆိုပြိအထင်တွေစွတ်လွဲနေတော့တယ်။
ဆောင်းဟန်နေ.....
သောက်လဒကောင်လေး...အကုသိုလ်ကိုပေးတယ်။
ဆေးရုံမှာလည်းတနေကုန်အတူရှိနေတာကိုတွေးမိရင်...
ကျောက်စိမ်း...ရင်တွေသိပ်ပူရတာ။
တကယ်ကြီးမနာလိုတော့ဘူး။
ဒါ့ကြောင့်...သျှောင့်အနီးနားမှာကပ်နေဖို့သူ့ဆေးရုံမှာထရိန်နင်ဆင်းပါမယ်လို့ပြောထားတာ...
အခုထိဘာမှအကြောင်းပြန်သေးတော့...စိတ်ကမရှည်တော့ဘူး။
မနေ့ကလည်း...ဟိုလဒကောင်ဖုန်းဆက်ခေါ်လို့ရုတ်တရက်ကြီးအလုပ်ပြန်ဝင်ရတာ။
သေချာတောင်မတွေ့လိုက်ရလို့...
ညနက်ကြီးမနေနိုင်မထိုင်နိုင်နဲ့သူပဲသျှောင့်ဆီရောက်သွားရသေးတယ်။
အဲဒါနဲ့...
ကားထဲမှာထန်မိပြီးတော့...
မနက်ကြီးအိမ်ချက်ချင်းမပြန်နိုင်တော့လို့...
မေမေဆူတာတောင်ခံလိုက်ရသေးတယ်။
ကလေးကိုပစ်ထားခဲ့လို့တဲ့။
ဆောင်းဟန်နေ့ကြောင့်ဒါတွေဖြစ်နေတာမကျေနပ်ဘူးလို့တွေးပြီးကျောက်စိမ်းမျက်နှာကခပ်မဲ့မဲ့...။