CHAPTER 10:
Flashback and their Side
Part 2 of Yamamoto All girls School
Sophia Ariella's POV
Napangiti ako habang dinadama ang malamig na hanging humahampas sa mukha ko. It was blowing my hair away. Napakapresko sa pakiramdam.
Napatingala ako sa magandang tanawin na nasa harap. I am sitting on a very wide field, feeling the air blow and watching how the clouds move and passed slowly.
I am Sophia Ariella of Class 3-A of Yamamoto Gakuen, an All Girls School. Isa akong athlete. I am an all rounder. Magaling ako maglaro ng Volleyball at isa din akong Baseball player na dahilan kung bakit nasa meadow Field ako, malayo sa Diamond Court kung saan naglalaro ng Baseball.
But I am also an exceptional Runner. Sumasali ako sa mga paligsahan ng takbuhan na parehong nagbebenifit sa laro kong Volleyball at Baseball but somewhat.. I am more drawn in Running.. Im a member of the Track and Field team. Not because I am very talented or interested in it, but because of one special reason.
I have a boy I admire in that team that made me join them. He is from Yamamoto Gakuen too but in the Boys or Male Department of our school. Since katabi lang ng school namin ang school nila, hindi naging imposible na masilayan ko siya kahit papano.
It was hard though but not impossible. Nalaman ko na member siya ng Track and Field kaya naman ay napagdesisyunan ko ring sumali kahit pa may dalawa na akong sports.
This is one of the ways I can freely interact or talk to him. He was my senior. From Class 4-A. The man I like or maybe love..?
Graduating na siya kaya naman ay balak kong magtapat. Malapit na matapos ang School year at Im sure ay baka hindi na ako magkakaroon pa ng pagkakataon na masabi ang nararamdaman ko sa kaniya.
This is a risk I need to take.
Falling in love? I dont know how deep that word is. I just know that i like him so much. I adored him fiercely and what I feel for him is something deep. Not what high schoolers feels when they have crushes or the man they like that seem to be just shallow feelings or some infatuation. This is real.
I can't remember how i came to like him. One day he bumped me in the gate, the next day he came on my room scouting for track members.
Supposedly, two sports is very hard already. Playing and practing two sports is too much. But then again I still signed up to join him. Funny right? Well, it was really rough. Volleyball, Baseball and Track team at the same time? They said i was insane.
My Coaches, Teachers and even some teammates said that i should stop. It was impossible but i still did it. They made me choose to drop at least one unnecessary sport but i obviously refused. In-expect nila na titigil ako sa pagsali at pagiging member ng track and field pero hindi iyon nangyari.
Oo mahirap sa simula. Pero noong tumagal ay natuto akong balansehin lahat. Ang pag aaral, ang volleyball, ang baseball at ang track and field.
Nakamit ko ang gusto ng puso ko. Nakikita ko na siya kahit papano ng madalas, nakakasama at higit sa lahat ay nakakasalamuha at nakakausap. I finally existed on his world.
Kaya naman ngayon ay nagbabalak na akong magtapat. I cant let my chances slip. Aabangan ko siya sa rooftop. Maguusap kami at sasabihin ko na sa kaniya. Kaya naman ay kailangan ko munang tatagan ang sarili ko. I need to gather all my thoughts and muster all my courage so that I wont stutter and tell him my feelings.
________________________
Wendy's POV
I wiped the sweat forming in my head. Whew good thing it's not that hot in here. The sun was helping too because the cloud is covering it. I must say, today is a cloudy day. Sakto lang ang hangin kaya naman ay kahit pawisan, hindi pa ganoon ka alingasaw sa pakiramdam ang init at pawis.
I'm a member of the Agriculture Club. I am the awesome Wendy of Class 4-B. In charge in gardening.
I can say this is my passion so it's very easy for me. Piece of cake! But i gotta say. Our school is really impressive. It's been 45 years since our school was built by a pure blooded japanese. The Yamamoto Clan, as its founder was a very famous and rich Clan that originated in Japan that went here to establish an Elite School.
I must say, our school is very impressive and Cool. Mayroon kaming sariling Solar Powered Facilities, own big Gardens and Land for agriculture that is established on the rooftop, we have our own provided water supplies and tanks too that never run out, Elite teachers, Elite students, a handful of delinquents, and a very nice and glamorously Huge school.
So yeah, masasabi naming talagang pang elite dito. Me, as one of the Agriculture Club Member is an active gardener. Lagi kong minomonitor ang rooftop at nag aayos ng mga beddings, naghahalaman at nagdidilig kaya naman ay masasabi kong tambayan ko talaga ang rooftop.
Curious about the life i live in? Don't be. Wala namang interesante sa buhay ko eh. Im living boringly.. Walang spark and excitement like lovelife, hindi din naman ganun kakulay ang mundo ko, hindi ako masyadong matalino at wala namang kakaiba sa akin. I'm pretty normal.
Maayos naman ang buhay ko. Medyo boring but still im living my life.
Kaya naman ay nang nagbago ang takbo ng mundo, my definition of normal was ruined too. My life took a big turn. My world felt like it was upside down and it scared the shit out of me. Everything was in chaos. It was unfathomable. I can't seem to process what was really happening. It was all impossible. Everything was not normal!
Ang lahat ng nangyayari ay out of this world! Nabaliw na ba ako? Why did everything change? Ang normal para sakin ay naging abnormal. Did I lose my mind? Coz everything is falling apart and crumbling on my feet!
Please someone wake me up from this outrageous situation! This cannot be happening!! A nightmare it is indeed!
***
3rd Person's POV
It was a peaceful morning. They went to school. Lahat ay normal na ginagawa ang kanilang mga nakasanayan para sa araw na iyon.
"So, lagi ka bang nandito?" tanong ng makisig na lalaki sa babaeng nakatayo malapit sa kaniya. Pareho silang nakasandal sa barandilya ng rooftop at dinadama ang malamig ng simoy ng hangin nang hapong iyon.
Mapayapa ang paligid. May kakaunting ingay sa mga mag aaral na natira at nasa loob pa ng paaralan.
"Uh oo.. Naging hobby ko na din minsan ang pagpunta dito.." nahihiyang tugon ni Sophia. It was true. Pero hindi niya idinugtong na dahil iyon sa lalaking kausap. It was him all along that made her do some things that doesn't include her schedules.
"Hmm, masarap ang hangin dito eh." sang ayon ng lalaki. Napangiti si Sophia habang tinititigan ang lalaki. She really adored him so much. Seeing the man she ridiculously love smiling made her heart beat so fast.
'I hope he doesn't hear my loud Heartbeat. What the hell? Ganito ba talaga ang magtatapat? Pakiramdam ko ay mahihimatay na ako sa pressure na ito! Makalaglag panty ang ngiti niya ooh! Kalma selp! Kaya ko ito... Di na dapat ako maghintay pa na siya ang magkagusto o magtapat sa akin. Ni hindi niya nga alam ang feelings ko eh. Kailan pa mangyayari ang imagination ko? Baka gumraduate nalang siya ay ni hindi man lang kami magka-developan jusko! Alangan naman na maghintay akong siya pa ang manligaw sa akin? Kailan pa yan mangyayari? Usad pagong ang love story ko kung sakali kaya kahit pa ako ang gumawa ng first move o ang manligaw, gagawin ko na! Kakapalan ko ang mukha ko para sa kinabukasan ko!' isip isip pa ni Sophia.
It is typical to think that boys should court the girl. But what if the boy is oblivious of her? Hindi siya pwede maghintay syempre sa walang kasiguraduhan. It's called rationale thinking even though some people especially the ancestors and some gurangs is against that. Well, it was always believed that girls should wait. Tss. There really are some beliefs that's needed to break.
"Ayos ka lang ba? Para kang constipated sa itsura mo?" takang tanong ng lalaki. This made her more nervous. Awkward niyang nginitian ang lalaki at akmang mapapakamot ng ulo pero may naalala siya. Dont scratch your head! Mamaya ay baka isipin pa ng lalaki na may kuto siya, mas lalo pa siyang mababad shot!
Napafinger comb nalang siya. Hay.. Endorsement ba ito ng palmolive? Char...
"Sophia Ariella right? From Class 3-A?" tanong ng lalaki... Mukhang naninigurado ito. Sophia's face crumpled when she looked down.
'Bakit? Madami ka bang nakilalang babae na kailangan mo pang manigurado sa kausap mo?' yamot na isip ni Sophia pero nang tignan niya ulit ang lalaki ay nakangiti siya.
"Just Sophie." saad niya. It's impressive. Hindi mababakasan ng pag kainis o irita ang pagmumukha niya ng ngitian niya ang lalaki ng pagka tamis tamis.
Napawi ang ngiti ng lalaki. Nag alala tuloy siya. Alam na ba nito ang balak niyang pagtatapat? Hala... What to do?
Hinarap siya nito at nilapitan. Sophia took a step back because she felt too much of him. Kinakabahan siya at naiilang siya sa sobrang lapit ng lalaki kahit pa mahal niya ito. "Hmm may problema ba?" tanong pa nito. Mukhang hindi niya nagustuhan ang paglayo ni Sophia sa kanya.
She smiled shyly. "Ugh I just think you're too close. Sorry, hindi kasi ako naging ganito kalapit sa iba.." She trailed off. Sophia expected him to laugh at her. She was so brave meeting him here but then she will back down because of too much closeness? Napangiti ang lalaki.
"That's good to hear." he said happily. She was bold to talk to him in this isolated place, he was actually glad that she never got close with any boy.
Mukhang hindi naman iyon naintindihan ni Sophia. "Huh?" she asked quizzically at him.
"Sorry... Ang totoo niyan ay kilala naman talaga kita eh. Baka lang kasi isipin mo na ang weird ko masyado." pag uumpisa ng lalaki. This got Sophia in many questions.. Hindi niya maintindihan ang lalaki. Ano ba ang ibig nito sabihin?
Diba dapat ay magtatapat siya? Ano na ang nangyayari? Bakit parang naaagawan na siya ng mga salita?
"Huh? Sorry, direct to the point please?" she asked him. He was acting weird. The man is looking intensely at her like he was analyzing her reactions.. Para bang may pinaparating ito sa kaniya.
"What I'm saying is, I know you already from the very start." ngiti ng lalaki. It was not a boyish grin like her boys. Kakaiba ang ngiti nito. It was hint with adoration? His eyes have some different glint too.
"Oh are you kidding me? That's impossible.. Haha.." she retorted but the man didnt waiver. Natigil siya sa kaniyang awkward na tawa. "You're not serious right?" naguguluhang tanong ni Sophia. Her head was all over the place. Hindi niya matanggap ang sinabi ng lalaki kasi pakiramdam niya ay imposible iyon at di makatotohanan na para bang imahinasyon niya lang. Mamaya ay pinagtitripan pala siya ng lalaki.
"Unfortunately no.. You're Sophia Ariella Perez from Class 3-A. Ranked to be always in top 5 of your Batch. You always eat outside the school and lives in 21st Avenue Malcolm Street. You are a Baseball regular player and the Volleyballs wing spiker and an excellent reciever. You always get picked up by your car when going home. Want to know more?" the boy said. It shocked her to the core. How the hell did he know that?
"If you knew me from the start, then why did you asked for my name?" takang tanong niya pa.
Natawa ang lalaki. Clearly amused on her. "Well, i obviously dont exist on your world. Ni hindi mo nga ako kilala eh. Of course I made a move for you to notice me." ngisi niya.. Napasinghap si Sophia. She was overwhelmed. Is this really true?
Does he like her too? She cant help but hope. "Please dont make fun of me. Hindi ko gusto na pinaglalaruan o pinapa-asa." kabado niyang wika. Napatango naman ang lalaki.
"Don't worry. I'm dead serious about us. Magsisimula na akong manligaw sayo just in case di mo pa rin narerealize." he declared.
Sobrang nashock si Sophia. She can't believe it! Bakit nabaliktad ata? Hindi ba at siya ang magtatapat sa lalaki at mangliligaw? Dream come true na ba ito? Para siyang nasa alapaap na nakalutang...
"Oh, sige..." she felt her cheeks burned. Iniwas niya tuloy ang pagmumukha niya sa lalaki.
Inayos ng lalaki ang bag niya at kinuha ang gamit ni Sophia na nakalapag lang sa may kakapalang barandilya. "Halika na.. Ihahatid na kita sa inyo."
Para siyang tanga na napatango na lang. She looks like in daze. Tahimik nilang linakad ang malawak na rooftop ng mga Building from both of Girls and Boys department. Yes, connected ang mga rooftop ng bawat building kaya naman ay talagang sobrang lawak ng rooftop nila.
While they walk in unison may napansin silang babaeng tahimik na nag gagarden na kuryoso niyang tinignan. Hmm, she seems weird.
Naglalakad sila nang bigla na lamang maibagsak ng lalaki ang mga gamit na hawak at napasandal ito sa barricade ng rooftop. He feels bad oddly.
Nagsisirko ang paningin ng lalaki at bigla na lamang siya napaubo ng malakas.
"Is that blood? Ayos ka lang ba? Oh my gosh!" nag aalalang tanong ni Sophia. Naguguluhan siya kung ano ang gagawin at kung paano matutulungan ang lalaking mahal niya.
"So-sophie.." the man stuttered softly. He can't focus and his visions were somewhat hazy. Then his eyes blacked out. Oddly, he can still hear clearly and feel everything around him though.
"Senpai! Please anong nangyayari sayo?" tarantang wika ng babae. Linapitan niya ang lalaking nakapikit at nakasandal sa barandilya.
He's breathing became labored. Malalim itong humihingi at lumayo sa kanya. "Pi-please... S-..s.. So-sophie. D- d.. o nnttt... Come ne-n-.. eearr..." it was so heartbreaking that the girl was stunned and rooted in place.
Narinig nila ang mga kakaibang sigawan na pumupuno sa paaralan nila. Then another scream... Bumagsak ang lalaki. Nangingisay ito pero mukhang pinipilit padin niyang lumaban. He want to think rationale and set his mind straight but he feels light-headed.
"May tao ba dito?!!" nabulabog sila sa malakas na katok sa mismong mga separate locks ng bawat end door ng rooftop.
It was urgent and chilling. They were surprised to see a teacher rushing in with a young student. Then they closed door.
Naguluhan si Sophia. Naiiyak siya. Seeing the man she loved in front of her slowly dying is enough to make her crazy. She was shocked and can't keep up. The new people kept on calling her but to no avail, she seemed far from them and completely took over her thoughts.
........
Azumane Yama's POV
"Miss Yama, hindi masamang maging malapit sa mga estudiyante mo pero please be professional. You need to draw a line to separate yourself from them. Magandang magkaroon ng bond sa mga students pero you're overdoing it. You need to control yourself and your students. Or else, you won't be able to manage the school and continue to live up your clans memory. Think this through. Not just for yourself but for all the YAMAMOTO CLAN." the head of the teacher told me. I agreed and said my apologies. I need to get myself straight. This is harder than I thought.
If only they were not my students, I'm sure we can be the best of Friends. I cannot blame them too. I am young and inexperienced, but that doesn't mean I am stupid.
"Bzzztttt bzzzzzttttt.." malakas na nagvibrate ang alarm clock ko. Masigla akong bumangon.
Okay Yama!! Today is a new day. Tama na muna ang pag iisip ng ganun. Kailangan kong magfocus sa pag tuturo at siguraduhing tatratuhin nila akong guro at hindi ka-level nila.
I toasted some bread and drank coffee for breakfast. Naligo ako at nag ayos para pumasok sa paaralan. While fixing my clothes, my phone rang.
🎶Cause every night I lie in bed 🎶
🎶The brightest colors in my head🎶
🎶A million dreams thats keep--🎶🎶
Napangiti ako sa ring tone ko. This is my dream inspiration. Gusto ko mang patagalin pa ang kanta ay baka hindi ko na masagot ang tawag gaya ng nangyayari noon.
"Hello?" - panimula ko
"Anak?"
"Mom! Napatawag ka?"
"Mangangamusta lang.. Kailan ka uuwi? Namimiss ka na namin ng daddy mo."
"Baka matagalan pa mom.. Medyo busy kasi sa school eh, bukod sa pagtuturo ay pinag aaralan ko na din ang mismong school at mga estudiyante para sa pagmamanage ko."
"Ganun ba? Well then, be safe and take care of yourself.."
"Yes ma.. I will. Kayo din.."
"By the way, Anak ingat ka sa pagdadrive ah? Nabalita kasi ngayon na may banggaan daw diyan sa City niyo. Nagdulot ng matinding traffic."
"Talaga? Thank you sa info mama. Hindi ko pa po alam eh.. Sige po bye ma. I love you."
"Love you too! Oh siya bye na, baka malate ka."
tooottttt tttooooooottttt
(End call)
Hay, ano kayang nangyari? Bakit kaya may banggaan? Talagang matatraffic na naman ako.
Maybe I should just take another route. Ayaw ko naman maipit sa traffic, especially kasi may klase pa ako.
( F A S T F O R W A R D )
Masaya ang magturo.
I am currently teaching today. After I gave them some pointers to read and review in the coming exam, I dismissed them finally.
Lunch Break na..
"Eury? Pwedeng magpaiwan ka? Maaga naman kayong nadismiss kaya may oras pa tayo para mag usap." I told her.. She just happily nodded.
Pagkatapos niya mag ayos ng gamit ay lumapit na siya sa table ko. Naghila siya ng upuan para hindi mangalay.
"Ayane, may problema ba?"
I sighed. Well, I also like this kid. Mabait, inosente at higit sa lahat ay parang isang bola ng liwanag na laging nagpapasaya sa mga taong malapit sa kaniya.
Nginitian ko nalang siya. "Eurydice, you should learn to call me Azumane Sensei and not Ayane..." pangangaral ko na naman sa kaniya. Palagi nalang, araw araw. She liked calling me that. Ayos lang naman pero nakikigaya na din kasi minsan ang ibang estudiyante eh. Saka hindi iyon nagugustuhan ng ibang teachers.
"Naiinsulto ka po ba Ayane? Sabi nila ay di daw kita nirerespeto.." kunot noo niyang tanong. Her chinky eyes became more chinky.
"Well, sa tingin mo?" I asked her. I want her to know what's right and wrong. Mabait naman siya at maganda pero medyo bata pa kasi siya kaya ganyan.
"Iniisip mo din bang hindi kita nirerespeto? What's wrong calling you Ayane?" malungkot niyang tanong.
Hay Eury... *o* why are you so cute!
"It's not like that, Eury.. People just think its not appropriate to call me Ayane.. Maybe you can call me that when we are alone. Okay?" Marahan kong paliwanag. I should not make her upset. Her emotions are most of the time unstable. Kaya dapat ay dinadahan dahan siyang kausapin.
"Oki, I understand!" she beamed. That's good then.
"Come on.. Let's eat. I cooked these you know." anyaya ko. Inilabas ko ang ginawa kong mga bento na nakawrap sa malaking blanket.
Ginaya niya ako. Nilabas niya rin ang baon niya. Maingat kong kinalas ang tali ng bento namin. I cooked a lot more food since we eat together. Although she also brings her own meal, I still bring a lot. Masyadong maliit ang dala niya.
As always ay magana siyang kumain. Nagshare kami ng mga ulam na gawain namin lagi.
Nang matapos na kami ay nagligpit kami at pinunasan ang table. Mamaya baka mapagalitan kami ng teacher kapag may dumikit o natirang kanin or anumang tirang pagkain sa table.
Mabilis lumipas ang oras at natapos na din ang pang huling klase ko. Gaya noon ay nagkita kami ni Eury sa classroom niya.
Nakaupo lang siya doon ng mag isa at hinihintay ako. Minsan talaga ay nakakaawa siya kapag ganitong mag isa lang at nakatulala.
Nagsimula akong turuan siya ng mga bagay na hindi niya masyadong makuha. Pero napapansin ko na lumilipad na naman ang--
"Kyaaaaaaaaaahhhhh!!!!!"
Napaigtad kami nang may mga malalakas na tili at sigaw na umalingawngaw sa buong school.
Dali dali akong tumayo at lumapit sa malaking salamin. Sinilip namin ang nangyayari sa labas at labis na nagimbal.
"Maam anong nangyayari?" natatakot na tanong ni Eury. Napakapit siya sa akin at napatulala sa tanawing nakikita namin...
Nakakatakot.. Anong nangyayari? Hindi ko din masagot ang tanong ni Eury! Nagsisigawan ang mga tao.. Hindi lang sa labas ang naririnig namin kundi pati narin sa loob ng mga building.. Nakakaawa..
Nakita ko pa ang isang batang humiyaw sa sobrang takot nang pinagtulungan siyang kagatin ng mga nasa labas... Nakita ko itong napahiga at unti unting nalalagutan ng hininga..
Patay na ito.. Pero nagulat ako, bigla itong nanginig. Tapos bumangon itong muli! Paano nangyayari ito? Alam kong patay na siya kanina!
Lumapit ang patay na batang bumangon sa kamag aral niya at ito naman ang kinagat niya! Mahabaging Diyos! Ano ba talaga ang nangyayari?
Hinila ko na si Eury paalis sa harap ng bintana. Kailangan na namin umalis! Baka kami na ang susunod!
Lumabas kami ng classroom.. Magulo ang corridor. May mga basag na bubog galing sa sirang bintana. Madaming nagkalat na laman at mga dugo sa buong paligid.
Hinila ko si Eury at tumakbo kami nang maagaw ang atensiyon. Bumangon ang ibang patay at sinubukan kaming kagatin kaya nama'y tumakbo ako... Malakas kong hinihila si Eury para mapabilis ang takbo niya at hindi ko siya maiwan.
"Ayane!!" Malakas niyang tawag..
Hindi man ganun kadami ang sumusunod sa amin ay pinipilit pa din nilang humabol sa amin. Kapag nagpatuloy ito ay mas dadami pa sila.. Wala na kaming matatakbuhan kung sakali!
"Sa rooftop tayo!" sigaw ko sa kanya at tinahak ang daan papunta sa rooftop.. Tama, buti nalang talaga at naalala ko ang rooftop.
Halos magkandadapa kami sa pagkukumahog na makaakyat ng mabilis...
..............
3rd Person's POV
Napalingon si Wendy nang may marinig siya na iyak, then followed by madaming sigawan sa school. As always, alams niyo naman na tambay siya sa rooftop.
Nasa likod siya banda ng school nakapwesto. Kakatapos niya lang kasi magdilig ng mga halaman. Dapat kasama ni Wendy ngayon si Irene lalo pa at magkaklase sila. Supposedly, ay magkapareho sila ng free time pero minsan ay abala sa ibang bagay si Irene kaya hindi sila magkasama lagi.
"Anong nangyayari?" nagtatakang tanong ni Wendy sa sarili. Tumayo siya sa pagkakaupo sa pinagpapahingahan niya. Doon nakita niya ang isa sa mga underclassmen niyang babae.
Hindi naman pamilyar sa kanya ang lalaki pero naalala ni Wendy ang babae bilang isa sa mga top students na mas bata sa kanya.
Naaawa siya sa kanila. Gusto niya sana lumapit pero parang napako siya sa kaniyang kinatatayuan.
Halos nagimbal siya nang mas lumala ang panginginig ng lalaki at sumuka na ito ng dugo. Unti unting nangitim ang balat ng lalaki at gumapang iyon sa katawan niya mula sa loob ng damit at parang ugat na itim. Binalot ang buong katawan ng lalaki. Pero ang visible area lang nito ang makikitaan ng ugat na itim na gumapang mula sa suot nito paakyat sa leeg at mukha pati narin sa kamay.
"Arnault.." mahinang bulong ni Sophie. Iyon ang pangalan ng lalaking mahal niya.
"Shhh... Wa-wag k.. k-ka na umiyak. Sorry ah mukhang d-di na kita ma-m.. ma-lili.. gawan... Basta.... So-sophia mahal kita."
Huling salita ng lalaki at tuluyan nang naging prominente ang kulay itim sa mata nito. Bumagsak ang katawan ni Aaron at lumupaypay.
Sophia was shocked. Nagulat siya sa nangyari at natulala nalang sa lalaki.
"May tao ba dito?!!" nabulabog sila sa malakas na katok sa mismong mga separate locks ng bawat end door ng rooftop.
It was urgent and chilling. They were surprised to see a teacher rushing in with a young student. Then they closed door.
"Ma-ma'am Azumane!" gulat na tawag ni Wendy nang makita ang guro na pumasok sa pinto ng rooftop.
Nakita niya ang isa pang babaeng kasama nito na hinila ng guro niya at pinaatras. Kabadong kabado naman si Ma'am Azumane at puno ng adrenaline. Natatakot siya na baka nasundan sila ng humahabol sa kanila kaya isinarado niya ang pinto at nilock.
"Saglit! Andito pa ako! Wait po!" umalingawngaw ang sigaw ni Irene. Paakyat din siya sa hagdan at papunta sa rooftop.
"Bilis! Halika! Takbo!" Pag-eencourage pa ng guro. Irene run even when she's tired. Pagkapasok niya ay agad isinara ng guro ang pinto at nilock.
Doon naramdaman nila ang malakas na pagtulak sa kabilang side ng pinto kung nasaan ang mga zombies.
Sa kabilang banda naman ay nashock talaga si Sophie at nakatulala lang kay Arnault. Si Wendy naman ay di alam ang gagawin. Tapos nakasalampak sa lapag si Eury at gaya ni Sophia ay tulala rin. Si Yama at Irene lang ang nasa matinong pag iisip at sinusubukang itulak ang pinto, nilalabanan ang mga zombies na nagpupumilit makapasok.
"Push it!" hirap na sigaw ni Ma'am Azumane. Tumulong naman si Irene.
Habang patuloy nilang binabantayan ang pinto ay biglang bumangon ang bangkay ni Aaron.
"Senpai!! Buhay ka!" galak na wika ni Sophia. Akmang lalapitan niya na ang lalaki nang pigilan siya ni Wendy.
"Wag!"
Nagtatakang tinitigan niya ang lalaking mahal. Kakaiba na ito. Purong itim na ang mata ni Aaron at parang wala sa sarili itong naglakad palapit.
Natakot si Sophia. Kakaiba na ang inaakto ni Arnault. Lumayo siya. Nakakakilabot ang paraan nito ng pagtitig sa kaniya na para bang gusto siya nito papakin.
"Nooo! Don't come near me!"
Umatras si Sophia palayo sa lalaki pero nakorner na siya. The air was breezy. Nililipad niyon ang buhok ng lalaki. He was as handsome as ever but he feels different. It was like Aaron is a different person.
Sa kabilang banda ay napasabunot si Wendy sa buhok niya. She was so nervous to the point that she dont know wether to help keep the zombies out or help Sophia.
"Wendy! Tulungan mo siya!" giit ni Irene nang makita ang kaguluhan sa kaibigan.
Nagpalinga-linga si Wendy at naghanap ng maaaring ipang hampas sa lalaki. There she saw her shovel. Buong lakas niya iyong hinampas sa likod ng zombie na si Aaron. Sophia was so scared that she screamed when she thought he's going to bite her.
Mabuti nalang at maagap si Wendy. Nagtalsikan ang mga dugo kay Sophia. But it was not enough. The zombie is still struggling to stand.
Wendy used the shovels' sharp edge and decapitated the zombie. Malakas na sumigaw si Sophia sa nakita.
Natataranta sila lahat sa nangyari at halos wala nang pagpilian. Hinang hina na napasandal si Sophia.
That was the day they first united as one and formed the School Living Club to survive.
========================
Nixzelle's Note:
Okay, I know medyo magulo. Please lang, kung may tanong po kayo or di maintindihan sa story ay comment lang.. I am very open for suggestions, critiques and advise.
By the way, ang mga nangyayari ay paiba iba nang scenes.. Piece by piece lalabas.. Try to solve, which of the flashbacks come in sequence. Kumbaga try niyo i-analyze kung alin sa mga nilapag ko ang mas nauna nangyari at ang sunod... Mahirap sa umpisa pero kapag narating natin ang Chapter 12 mas maliliwanagan na kayo!
One of these days, uunti-untiin kong iaayos ang bawat chapter lalo na ang plot holes ko saka mga typos.
I hope you guys can be patient with me. Madami pa akong plano sa story at mga revelation na magaganap. Just hold on tight for a bumpy ride!
(End of Chapter 10)