ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(76)
"ေဆး....ေဆးေပး..."
ေက်ာက္စိမ္းကအူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔လာေတာင္းေနတာ၊
ေဆးတဲ့။
အကိုက္ခဲေပ်ာက္ေဆးကိုလက္ထဲထည့္ေပးေတာ့။
"ဒါမဟုတ္ဘူး...အဲဒါေသာက္ၿပီးၿပီ၊
မင္းညကငါ့ကို....ဟိုဟာေတြ...ထည့္....တာမလား"
"မလိုင္ဖတ္ေတြလား..."
"အား....သူမ်ားေတြၾကားကုန္ေတာ့မယ္၊ ဦးေသွ်ာင္ရ....အသံတိုးခ်"
ဒါေတာ့ေက်ာက္စိမ္းကအေသေၾကာက္တာ၊ ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္ရရင္ေတာ့သြားၿပီ၊
သူ႔ကိုဘယ္ေနရာမွာဝွက္ထားရမလဲမသိဘူး။
ေဆးရံုကိုေရာက္လာၿပီးေဆးလာေတာင္းေနေတာ့ျပႆနာပဲ။
"ဒီမွာဘယ့္ႏွယ္ရွိမွာလဲ၊ ရွိရင္ေတာင္မွဘယ္လိုႀကီးေတာင္းရမွာလဲ၊
ဆိုင္မွာပဲဝယ္လို႔ရမွာေပါ့"
"အာ.....ငါ...ကိုယ္ဝန္ရသြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"အဲေလာက္လြယ္လို႔လား၊ မင္းမိန္းကေလးအစစ္မွမဟုတ္တာ၊ သိပ္မေၾကာက္ပါနဲ႔"
"ဟင့္.....
အရင္တခါကေတာင္တခါထဲနဲ႔......ႀကိဳးကေလးက.....
ဟာ....ေပးပါ၊ ငါဒါနဲ႔ပဲတေနကုန္စိတၱဇျဖစ္ေနတာ"
"ျပႆနာပဲ၊ ဒီမွာဘယ္လိုေတာင္းရမွာလဲကြာ၊ ငါ့ကိုတမ်ိဳးေတြထင္ကုန္ေတာ့မယ္၊
ေနဦး....ေဆးဆိုင္မွာဝယ္ေပးမယ္"
ဒီေလာက္လြယ္လြယ္ကူကူဝယ္လို႔ရေနတာကို၊
သူ႔ဘာသာဝယ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူး။
ၾကည့္မိေတာ့ရွက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကပါးစံု႔ေလးေတြနီရဲလို႔ေနတာ...သနားသြားျပန္သည္...။
"အျပင္သြားရေအာင္....ငါဝယ္ေပးမယ္"
အျပင္ကေဆးဆိုင္ကိုေခၚၿပီးသြားဝယ္ေပးရတာ၊
သူကဆိုင္ထဲကိုဝင္ကိုမလာဘူး။
ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔အျပင္မွာရပ္က်န္ေနခဲ့တာ။
သူ႔မွာပဲေဆးေကာင္တာကမိန္းကေလးကိုဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိ။
ခပ္တည္တည္နဲ႔ 48 hours prevent ေတြကိုအကတ္လိုက္ဝယ္ခဲ့ရတာ။
ဆိုင္ကလူေတြကသူ႔ကိုဘာထင္ၾကမလဲမသိဘူး။
မ်က္မွန္တစ္လက္နဲ႔...ပါးသိုင္းေမြးေတြနဲ႔ၫွင္းသိုးသိုးဘဲတစ္ေပြကဒီလိုေဆးေတြလာဝယ္တယ္ဆိုတာ.....ေၾကာက္လို႔ေတာင္ေနမလားမသိဘူး...။
ပိုက္ဆံရွင္းတာေတာင္မွ...
ေကာင္တာကမိန္းကေလးကမရဲတရဲေလး။
ျဖစ္ရတယ္၊ ငါကႏွာဗူး႐ုပ္ေပါက္တာလားဟ။
"ေရာ့...48 နာရီအတြင္းဆိုထိေရာက္တယ္"
"ဟာ့....အဲေလာက္အမ်ားႀကီးကို..."
"ဘာျဖစ္လဲ၊ ေနာက္တစ္ခါထပ္ဝယ္ဖို႔ေတာင္စိတ္မကူးရဲလို႔၊ တခါထဲဝယ္လာရတယ္၊
မင္းေနာ္.....ငါ့မွာလူေတြယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ေတာင္ျဖစ္ခံထားရတာ"
"အစကတည္းကမလုပ္နဲ႔ေပါ့....."
"ဟမ္.....နာေတာ့မယ္၊ မင္းေတာ့...
မင္းက်ေတာ့...ငါ့ကို...ဘယ္လိုေတြေသာင္းက်န္းၿပီးေတာ့....ေသနာေလး၊
ေသာက္မွာသာေသာက္၊ ေရာ့...ေရဗူး"
အဖံုးဖြင့္ၿပီးအဆင္သင့္လက္ထဲထည့္ေပးသည္။
ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့မွ...
ဦးေသွ်ာင့္ကိုသူျပန္ၾကည့္ေနတာဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔၊
"မင္းလုပ္လို႔ဒီေန႔ငါအကက်င့္ဖို႔ပ်က္ျပန္ၿပီ၊
ဒီတပတ္လံုးငါ့ကိုလက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မထိနဲ႔"
"ဟတ္...မင္းကမေနႏိုင္ေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့အာမမခံဘူးပဲ"
"ေသမွာေနာ္...
ငါမင္းကိုမေက်နပ္ဘူး၊ ဒီတစ္ခါအေၾကာထဲေဆးထိုးထည့္ၿပီးေတာ့လုပ္မွာ"
ေက်ာက္စိမ္း.....
ေသွ်ာင့္ကိုျပန္ေျပာေနတဲ့နႈတ္ခမ္းလံုးလံုးေလးမွာမေက်နပ္မႈတို႔ကအထင္းသား။
ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ရယ္ခ်င္လာျပန္ကာ...ေသွ်ာင္သူ႔ကို....စ,မိျပန္ၿပီ...
"မိန္းမကလဲကြာ...."
"ဘာ....ေခၚျပန္ၿပီ...ေရာ့...အင့္..."
႐ုတ္တရက္ႀကီးဗိုက္ျပင္ကိုအထိုးခံလိုက္ရေတာ့...အငိုက္မိသြားၿပီးဦးေသွ်ာင္ကဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္ေလးကိုင္လ်က္နဲ႔...ခါးေလးၫႊတ္က်သြားသည္။
ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာခြထိုင္ေနရက္နဲ႔...ထိုးလိုက္ၿပီးေတာ့ခပ္တည္တည္နဲ႔ၾကည့္ေနကာ...
"မာယာမမ်ားနဲ႔...အဲေလာက္နာသြားရေအာင္ငါ့လက္သီိးကအားမျပင္းဘူး၊
ညတုန္းကကုန္ထားတဲ့အားေတြအခုမွျပန္ျဖည့္ေနတုန္း..."
ႏွစ္ေယာက္သားေျပာဆိုေနတာကိုေဝးေဝးကတည္းကျမင္ေနခဲ့တဲ့...လူတစ္ေယာက္ရွိေနခဲ့တယ္...။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အဲဒီလူကအနားေရာက္ေနတာကိုႏွစ္ေယာက္သားသတိမထားခဲ့မိဘူး။
ေဆးရံုကကားပါကင္ထဲမွာပဲေသွ်ာင္နဲ႔ေက်ာက္စိမ္းတို႔ရွိေနခဲ့ၾကတာျဖစ္ေတာ့...
ေဘးနားမွာတျခားဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြပါရွိေနတယ္...။
သူတို႔ေဘးမွာဆိုင္ကယ္တစ္စင္းရပ္ထားတာကိုသိေပမယ့္...ေဆာင္းဟန္ေန႔ဆိုင္ကယ္ဆိုတာကိုသူတို႔မသိခဲ့ၾကဘူး...။
ကားပါကင္ထဲမွာလူသိပ္မရွိတတ္ေတာ့လည္း
ေခါင္းထဲမထည့္ၾကေတာ့ဘဲနဲ႔ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာ၊ လုပ္ခ်င္ရာေတြလုပ္ေနၾကေတာ့တာ...။
ကားပါကင္ထဲမွာတစ္ခါခိုးခ်ိန္းဖူးၿပီးကတည္းက...
ေက်ာက္စိမ္းအတြက္ေရာ၊ ဦးေသွ်ာင့္အတြက္ပါဒီေနရာကမစိမ္းေနေတာ့ဘူး။
ဒီေတာ့သတိလက္လြတ္နဲ႔ေျပာေနၾကေတာ့တာပဲ။
အနားမွာေျခသံၾကားေတာ့မွ...
ဗိုက္ကိုလက္နဲ႔ဖိၿပီးနာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ဦးေသွ်ာင္ကမ်က္ႏွာေမာ့လာၿပီးေဘးကိုၾကည့္တယ္...
"ဟင္..!...ေဆာင္းဟန္ေန..."
သူလဲေရာက္လာတာနဲ႔...ေျပာေနသမွ်ကိုၾကားသြားသလားဆိုတဲ့စိတ္ေလးနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းတို႔ေၾကာက္အားလန္႔အားထ,ျဖစ္ၿပီးေတာ့...
ကိုင္ထားမိတဲ့ေဆးထုပ္ကျပဳတ္က်ပါေတာ့တယ္...။
ၿဖဲကနဲျဖစ္သြားတဲ့အနက္ေရာင္ေဆးအိတ္ကေလးထဲကေဆးကဒ္ေတြကိုဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့ေဆာင္းဟန္ေနကသိေနမွာအေသခ်ာပါပဲ...။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လည္းအဲဒီေဆးကဒ္ေတြကေဆာင္းဟန္ေနရဲ႕ေျခေထာက္နားေလးဆီမွာျပဳတ္က်ေနေတာ့...
ျပဴးတူးၿပဲတဲနဲ႔ျပန္ေကာက္ရလဲခက္ခက္ျဖစ္ေန၏။
ဒီၾကားထဲမွာ...
ငေသွ်ာင္ကလည္းဗိုက္ႀကီးႏွိပ္ၿပီးေတာ့...
ေရဗူးကိုလက္တစ္ဖက္ကကိုင္ၿပီးကုန္းကြေနတာ...
ဟိုေကာင္ေလးကဘယ္လိုေတြေတြးကုန္မလဲေတာျမေျပာတတ္ဘူး...။
ေက်ာက္စိမ္းေရာ၊ ငေသွ်ာင္ပါတေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ရင္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔...
ေျခေထာက္နားကေဆးအိတ္ကိုအေျပးေကာက္ဖို႔ၾကံေနတုန္း...
ေဆာင္းဟန္ေနကေကာက္ယူလိုက္ပါေလေရာ...
ေဆးကတ္ထဲကတစ္လံုးကေဖာက္ေသာက္ထားတာဆိုေတာ့...
ေဆးကတ္ကိုၾကည့္...ဗိုက္ႀကီးကိုလက္နဲ႔ႏွိပ္ထားၿပီးေတာ့ကုန္းကြေနတဲ့ဦးေသွ်ာင့္ကိုျပန္ၾကည့္။
ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာမ်က္ႏွာႀကီးနီရဲေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုၾကည့္....
သံုးေယာက္သား...ဖိုခေနာက္ဆိုင္ေလးနဲ႔ငါ့မ်က္ႏွာသူၾကည့္၊ သူ႔မ်က္ႏွာငါၾကည့္နဲ႔။
ဗိုက္ႏွိပ္ထားတဲ့လက္ကိုလဲမဖယ္မိေတာ့...
ေဆာင္းေနဟန္ကေမးေလေတာ့သည္။
"ဦး....ဘာျဖစ္တာလဲဗိုက္က....ဒီကာကြယ္ေဆးကဘာလုပ္တာလဲ"
"အဲ....ဟို....မဟုတ္ဘူး...
ဒီေဆးက...ဒီေဆးကကြာ...."
ဘယ့္ႏွယ္ေျဖရမတုန္း....
ေခါင္းကုတ္ဖင္ကုတ္ေတြျဖစ္ကုန္တာ၊ အေျဖကခက္ၿပီေလ။
"မဟုတ္ဘူး...ငါ...ေကာင္မေလးကိုတိုက္မလို႔...ဝယ္လာတာ"
"ဟင္...ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးေတာင္မွ..."
"အင္း...သူေလ...ေက်ာက္စိမ္းအတြက္ေရာ...ဝယ္လာတာ...."
"ဘာ..!..."
"အာ....သူလဲသူ႔ေကာင္မေလးကိုတိုက္ဖို႔မွာလို႔...."
စကားေတြလဲမွားကုန္ပါၿပီ၊ ေသစမ္းကြာ။
ဦးထုပ္ေတာင္ယူမေဆာင္းႏိုင္ေတာ့ဘဲနဲ႔၊
ေက်ာက္စိမ္းခမ်ာ...တခ်ိဳးထဲလစ္ထြက္ေတာ့တာပဲ...။
"ေပး...ငါခ်ိန္းထားတာေနာက္က်ေနလို႔သြားၿပီ၊
ငါ့ေကာင္မေလးစိတ္ေကာက္ေနဦးမယ္"
ဆိုၿပီးေဆးထုပ္ႀကီးကိုလုယူၿပီးေတာ့တခ်ိဳးထဲေမာင္းေျပးေတာ့တာပဲ။
က်န္ခဲ့တဲ့ဦးေသွ်ာင္ကေတာ့...
အခုထိဗိုက္ေပၚကလက္ကိုမဖယ္မိေသးဘူး။
"ဦး...ဗိုက္ကဘာျဖစ္တာလဲ၊ နာေနတာလား..."
"ဟင္...အဲ..,ဟိုေလ....ရတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး"
ေဆာင္းဟန္ေန႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ဘာအရိပ္မေယာင္မွရွာမေတြ႕ဘူး။
သူကပဲအကဲမခတ္ႏိုင္တာလားမသိဘူး။
ဒါေပမယ့္.....ေသွ်ာင္က...သူ႔မ်က္ႏွာကိုပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ျပင္သည္။
"ဒီေန႔မင္းဂ်ဴတီၿပီးၿပီလား"
"ဟုတ္...အခုပဲျပန္ေတာ့မွာ၊ ေအာ္...စာအုပ္ေလ...
ဟန္ေန႔နာမည္နဲ႔ပဲရက္ထပ္တိုးၿပီးဆက္ငွားေပးမလို႔၊
ဦးရဲ႕စားပြဲေပၚမွာထားခဲ့တယ္သိလား...
အဲဒါေလးကလူငွားတာအရမ္းမ်ားလို႔...
ဦးထပ္ငွားရင္မရမွာစိုးလို႔ပါ"
"ေအာ္...ေအး...ေက်းဇူးပါ၊ ဂ႐ုစိုက္ေမာင္း၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းအံုး"
"ဟုတ္...တာ့တာ...
မနက္ျဖန္မွေတြ႕မယ္"
လက္ကေလးျပၿပီးအခ်ိဳဆံုးျပံဳးျပသြားတာ၊
ဒီေကာင္ေလး...ဘာမွေတာ့အထူးတဆန္းေတြးမသြားဘူးလို႔ေတာ့ထင္ပါသည္။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(76)
"ဆေး....ဆေးပေး..."
ကျောက်စိမ်းကအူကြောင်ကြောင်နဲ့လာတောင်းနေတာ၊
ဆေးတဲ့။
အကိုက်ခဲပျောက်ဆေးကိုလက်ထဲထည့်ပေးတော့။
"ဒါမဟုတ်ဘူး...အဲဒါသောက်ပြီးပြီ၊
မင်းညကငါ့ကို....ဟိုဟာတွေ...ထည့်....တာမလား"
"မလိုင်ဖတ်တွေလား..."
"အား....သူများတွေကြားကုန်တော့မယ်၊ ဦးသျှောင်ရ....အသံတိုးချ"
ဒါတော့ကျောက်စိမ်းကအသေကြောက်တာ၊ နောက်ကလေးတစ်ယောက်ရရင်တော့သွားပြီ၊
သူ့ကိုဘယ်နေရာမှာဝှက်ထားရမလဲမသိဘူး။
ဆေးရုံကိုရောက်လာပြီးဆေးလာတောင်းနေတော့ပြဿနာပဲ။
"ဒီမှာဘယ့်နှယ်ရှိမှာလဲ၊ ရှိရင်တောင်မှဘယ်လိုကြီးတောင်းရမှာလဲ၊
ဆိုင်မှာပဲဝယ်လို့ရမှာပေါ့"
"အာ.....ငါ...ကိုယ်ဝန်ရသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"အဲလောက်လွယ်လို့လား၊ မင်းမိန်းကလေးအစစ်မှမဟုတ်တာ၊ သိပ်မကြောက်ပါနဲ့"
"ဟင့်.....
အရင်တခါကတောင်တခါထဲနဲ့......ကြိုးကလေးက.....
ဟာ....ပေးပါ၊ ငါဒါနဲ့ပဲတနေကုန်စိတ္တဇဖြစ်နေတာ"
"ပြဿနာပဲ၊ ဒီမှာဘယ်လိုတောင်းရမှာလဲကွာ၊ ငါ့ကိုတမျိုးတွေထင်ကုန်တော့မယ်၊
နေဦး....ဆေးဆိုင်မှာဝယ်ပေးမယ်"
ဒီလောက်လွယ်လွယ်ကူကူဝယ်လို့ရနေတာကို၊
သူ့ဘာသာဝယ်လိုက်တာမဟုတ်ဘူး။
ကြည့်မိတော့ရှက်နေတဲ့မျက်နှာလေးကပါးစုံ့လေးတွေနီရဲလို့နေတာ...သနားသွားပြန်သည်...။
"အပြင်သွားရအောင်....ငါဝယ်ပေးမယ်"
အပြင်ကဆေးဆိုင်ကိုခေါ်ပြီးသွားဝယ်ပေးရတာ၊
သူကဆိုင်ထဲကိုဝင်ကိုမလာဘူး။
ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့အပြင်မှာရပ်ကျန်နေခဲ့တာ။
သူ့မှာပဲဆေးကောင်တာကမိန်းကလေးကိုဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိ။
ခပ်တည်တည်နဲ့ 48 hours prevent တွေကိုအကတ်လိုက်ဝယ်ခဲ့ရတာ။
ဆိုင်ကလူတွေကသူ့ကိုဘာထင်ကြမလဲမသိဘူး။
မျက်မှန်တစ်လက်နဲ့...ပါးသိုင်းမွေးတွေနဲ့ညှင်းသိုးသိုးဘဲတစ်ပွေကဒီလိုဆေးတွေလာဝယ်တယ်ဆိုတာ.....ကြောက်လို့တောင်နေမလားမသိဘူး...။
ပိုက်ဆံရှင်းတာတောင်မှ...
ကောင်တာကမိန်းကလေးကမရဲတရဲလေး။
ဖြစ်ရတယ်၊ ငါကနှာဗူးရုပ်ပေါက်တာလားဟ။
"ရော့...48 နာရီအတွင်းဆိုထိရောက်တယ်"
"ဟာ့....အဲလောက်အများကြီးကို..."
"ဘာဖြစ်လဲ၊ နောက်တစ်ခါထပ်ဝယ်ဖို့တောင်စိတ်မကူးရဲလို့၊ တခါထဲဝယ်လာရတယ်၊
မင်းနော်.....ငါ့မှာလူတွေယုန်ထင်ကြောင်ထင်တောင်ဖြစ်ခံထားရတာ"
"အစကတည်းကမလုပ်နဲ့ပေါ့....."
"ဟမ်.....နာတော့မယ်၊ မင်းတော့...
မင်းကျတော့...ငါ့ကို...ဘယ်လိုတွေသောင်းကျန်းပြီးတော့....သေနာလေး၊
သောက်မှာသာသောက်၊ ရော့...ရေဗူး"
အဖုံးဖွင့်ပြီးအဆင်သင့်လက်ထဲထည့်ပေးသည်။
ဆေးသောက်ပြီးတော့မှ...
ဦးသျှောင့်ကိုသူပြန်ကြည့်နေတာဂျစ်ကန်ကန်နဲ့၊
"မင်းလုပ်လို့ဒီနေ့ငါအကကျင့်ဖို့ပျက်ပြန်ပြီ၊
ဒီတပတ်လုံးငါ့ကိုလက်ဖျားနဲ့တောင်မထိနဲ့"
"ဟတ်...မင်းကမနေနိုင်အောင်လုပ်ရင်တော့အာမမခံဘူးပဲ"
"သေမှာနော်...
ငါမင်းကိုမကျေနပ်ဘူး၊ ဒီတစ်ခါအကြောထဲဆေးထိုးထည့်ပြီးတော့လုပ်မှာ"
ကျောက်စိမ်း.....
သျှောင့်ကိုပြန်ပြောနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးမှာမကျေနပ်မှုတို့ကအထင်းသား။
ကြည့်နေရင်းနဲ့ရယ်ချင်လာပြန်ကာ...သျှောင်သူ့ကို....စ,မိပြန်ပြီ...
"မိန်းမကလဲကွာ...."
"ဘာ....ခေါ်ပြန်ပြီ...ရော့...အင့်..."
ရုတ်တရက်ကြီးဗိုက်ပြင်ကိုအထိုးခံလိုက်ရတော့...အငိုက်မိသွားပြီးဦးသျှောင်ကဆိုင်ကယ်လက်ကိုင်လေးကိုင်လျက်နဲ့...ခါးလေးညွှတ်ကျသွားသည်။
ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာခွထိုင်နေရက်နဲ့...ထိုးလိုက်ပြီးတော့ခပ်တည်တည်နဲ့ကြည့်နေကာ...
"မာယာမများနဲ့...အဲလောက်နာသွားရအောင်ငါ့လက်သီိးကအားမပြင်းဘူး၊
ညတုန်းကကုန်ထားတဲ့အားတွေအခုမှပြန်ဖြည့်နေတုန်း..."
နှစ်ယောက်သားပြောဆိုနေတာကိုဝေးဝေးကတည်းကမြင်နေခဲ့တဲ့...လူတစ်ယောက်ရှိနေခဲ့တယ်...။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့အဲဒီလူကအနားရောက်နေတာကိုနှစ်ယောက်သားသတိမထားခဲ့မိဘူး။
ဆေးရုံကကားပါကင်ထဲမှာပဲသျှောင်နဲ့ကျောက်စိမ်းတို့ရှိနေခဲ့ကြတာဖြစ်တော့...
ဘေးနားမှာတခြားဆိုင်ကယ်တွေ၊ ကားတွေပါရှိနေတယ်...။
သူတို့ဘေးမှာဆိုင်ကယ်တစ်စင်းရပ်ထားတာကိုသိပေမယ့်...ဆောင်းဟန်နေ့ဆိုင်ကယ်ဆိုတာကိုသူတို့မသိခဲ့ကြဘူး...။
ကားပါကင်ထဲမှာလူသိပ်မရှိတတ်တော့လည်း
ခေါင်းထဲမထည့်ကြတော့ဘဲနဲ့ပြောချင်ရာတွေပြော၊ လုပ်ချင်ရာတွေလုပ်နေကြတော့တာ...။
ကားပါကင်ထဲမှာတစ်ခါခိုးချိန်းဖူးပြီးကတည်းက...
ကျောက်စိမ်းအတွက်ရော၊ ဦးသျှောင့်အတွက်ပါဒီနေရာကမစိမ်းနေတော့ဘူး။
ဒီတော့သတိလက်လွတ်နဲ့ပြောနေကြတော့တာပဲ။
အနားမှာခြေသံကြားတော့မှ...
ဗိုက်ကိုလက်နဲ့ဖိပြီးနာချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ဦးသျှောင်ကမျက်နှာမော့လာပြီးဘေးကိုကြည့်တယ်...
"ဟင်..!...ဆောင်းဟန်နေ..."
သူလဲရောက်လာတာနဲ့...ပြောနေသမျှကိုကြားသွားသလားဆိုတဲ့စိတ်လေးနဲ့ကျောက်စိမ်းတို့ကြောက်အားလန့်အားထ,ဖြစ်ပြီးတော့...
ကိုင်ထားမိတဲ့ဆေးထုပ်ကပြုတ်ကျပါတော့တယ်...။
ဖြဲကနဲဖြစ်သွားတဲ့အနက်ရောင်ဆေးအိတ်ကလေးထဲကဆေးကဒ်တွေကိုဆရာဝန်ဖြစ်တဲ့ဆောင်းဟန်နေကသိနေမှာအသေချာပါပဲ...။
ဖြစ်ချင်တော့လည်းအဲဒီဆေးကဒ်တွေကဆောင်းဟန်နေရဲ့ခြေထောက်နားလေးဆီမှာပြုတ်ကျနေတော့...
ပြူးတူးပြဲတဲနဲ့ပြန်ကောက်ရလဲခက်ခက်ဖြစ်နေ၏။
ဒီကြားထဲမှာ...
ငသျှောင်ကလည်းဗိုက်ကြီးနှိပ်ပြီးတော့...
ရေဗူးကိုလက်တစ်ဖက်ကကိုင်ပြီးကုန်းကွနေတာ...
ဟိုကောင်လေးကဘယ်လိုတွေတွေးကုန်မလဲတောမြပြောတတ်ဘူး...။
ကျောက်စိမ်းရော၊ ငသျှောင်ပါတယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ရင်းကြောင်တောင်တောင်နဲ့...
ခြေထောက်နားကဆေးအိတ်ကိုအပြေးကောက်ဖို့ကြံနေတုန်း...
ဆောင်းဟန်နေကကောက်ယူလိုက်ပါလေရော...
ဆေးကတ်ထဲကတစ်လုံးကဖောက်သောက်ထားတာဆိုတော့...
ဆေးကတ်ကိုကြည့်...ဗိုက်ကြီးကိုလက်နဲ့နှိပ်ထားပြီးတော့ကုန်းကွနေတဲ့ဦးသျှောင့်ကိုပြန်ကြည့်။
ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာမျက်နှာကြီးနီရဲနေတဲ့ကျောက်စိမ်းကိုကြည့်....
သုံးယောက်သား...ဖိုခနောက်ဆိုင်လေးနဲ့ငါ့မျက်နှာသူကြည့်၊ သူ့မျက်နှာငါကြည့်နဲ့။
ဗိုက်နှိပ်ထားတဲ့လက်ကိုလဲမဖယ်မိတော့...
ဆောင်းနေဟန်ကမေးလေတော့သည်။
"ဦး....ဘာဖြစ်တာလဲဗိုက်က....ဒီကာကွယ်ဆေးကဘာလုပ်တာလဲ"
"အဲ....ဟို....မဟုတ်ဘူး...
ဒီဆေးက...ဒီဆေးကကွာ...."
ဘယ့်နှယ်ဖြေရမတုန်း....
ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ်တွေဖြစ်ကုန်တာ၊ အဖြေကခက်ပြီလေ။
"မဟုတ်ဘူး...ငါ...ကောင်မလေးကိုတိုက်မလို့...ဝယ်လာတာ"
"ဟင်...ဒီလောက်အများကြီးတောင်မှ..."
"အင်း...သူလေ...ကျောက်စိမ်းအတွက်ရော...ဝယ်လာတာ...."
"ဘာ..!..."
"အာ....သူလဲသူ့ကောင်မလေးကိုတိုက်ဖို့မှာလို့...."
စကားတွေလဲမှားကုန်ပါပြီ၊ သေစမ်းကွာ။
ဦးထုပ်တောင်ယူမဆောင်းနိုင်တော့ဘဲနဲ့၊
ကျောက်စိမ်းခမျာ...တချိုးထဲလစ်ထွက်တော့တာပဲ...။
"ပေး...ငါချိန်းထားတာနောက်ကျနေလို့သွားပြီ၊
ငါ့ကောင်မလေးစိတ်ကောက်နေဦးမယ်"
ဆိုပြီးဆေးထုပ်ကြီးကိုလုယူပြီးတော့တချိုးထဲမောင်းပြေးတော့တာပဲ။
ကျန်ခဲ့တဲ့ဦးသျှောင်ကတော့...
အခုထိဗိုက်ပေါ်ကလက်ကိုမဖယ်မိသေးဘူး။
"ဦး...ဗိုက်ကဘာဖြစ်တာလဲ၊ နာနေတာလား..."
"ဟင်...အဲ..,ဟိုလေ....ရတယ်၊ ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး"
ဆောင်းဟန်နေ့မျက်နှာမှာတော့ဘာအရိပ်မယောင်မှရှာမတွေ့ဘူး။
သူကပဲအကဲမခတ်နိုင်တာလားမသိဘူး။
ဒါပေမယ့်.....သျှောင်က...သူ့မျက်နှာကိုပုံမှန်ဖြစ်အောင်ပြင်သည်။
"ဒီနေ့မင်းဂျူတီပြီးပြီလား"
"ဟုတ်...အခုပဲပြန်တော့မှာ၊ အော်...စာအုပ်လေ...
ဟန်နေ့နာမည်နဲ့ပဲရက်ထပ်တိုးပြီးဆက်ငှားပေးမလို့၊
ဦးရဲ့စားပွဲပေါ်မှာထားခဲ့တယ်သိလား...
အဲဒါလေးကလူငှားတာအရမ်းများလို့...
ဦးထပ်ငှားရင်မရမှာစိုးလို့ပါ"
"အော်...အေး...ကျေးဇူးပါ၊ ဂရုစိုက်မောင်း၊ ဦးထုပ်ဆောင်းအုံး"
"ဟုတ်...တာ့တာ...
မနက်ဖြန်မှတွေ့မယ်"
လက်ကလေးပြပြီးအချိုဆုံးပြုံးပြသွားတာ၊
ဒီကောင်လေး...ဘာမှတော့အထူးတဆန်းတွေးမသွားဘူးလို့တော့ထင်ပါသည်။