ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(75)
ခ်စ္ခြင့္ရခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကိုအခုသီခ်င္းလုပ္ဆိုဖို႔မလိုေတာ့ဘူး...
ဒါေပမယ့္...
ငတိကိုေခ်ာ့ေနရတုန္းပဲ။
အရင္ကေတာ့လွ်ာမွာျမက္ေပါက္မတတ္ေခ်ာ့ရတာ။
အခုကေတာ့...လက္ေတြက....ပဲႀကီးေရစိမ္ျဖစ္တဲ့အထိမ်က္ရည္သုတ္ၿပီးေခ်ာ့ေနရတာ။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုေပးပါမယ္ဆိုၿပီးေျပာလာေအာင္လို႔တမင္တကာႀကီးညစ္ပတ္ခဲ့ရတာကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဆိုေပမယ့္....
တကယ္တမ္း...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ရင္ထဲကိုသူအကုန္ျမင္ေနရတာေၾကာင့္.....
စာနာတဲ့စိတ္တို႔ကလူကိုေရွ႕ဆက္ခြင့္မေပးႏိုင္ေပ။
ႏုနယ္ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာသူရခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာကမမွ်ခဲ့ဘူး။
ကိုယ္ကခ်စ္သလား၊ မုန္းသလား သူ႔ဘက္ကအျဖဴအမည္းမကြဲျပားတဲ့အေျခအေနမွာ...
ကိုယ္မွားလိုက္တဲ့အမွားနဲ႔...
ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ဘဝႀကီးပ်က္စီးလုနီးနီးျဖစ္သြားရတာ...
အခုလက္ရွိအသက္ရွင္လ်က္နဲ႔ျမင္ေနရတာကိုပဲကံေကာင္းျခင္းမက.....
ေကာင္းျခင္းလို႔ယူဆခဲ့တယ္။
တကယ္ဆို...ငါဘာမွထပ္မလိုအပ္ေတာ့ဘူးသိလား...ေက်ာက္စိမ္း...
မင္းကိုငါခ်စ္ခ်င္တာပဲသိတာ။
က်န္တာကအပိုကိစၥေတြ။
ေငးၾကည့္မိေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာေလးက...ရိႈက္ငင္ျခင္းတစ္ဝက္...
မူးေမာျခင္းတစ္ဝက္နဲ႔...ေမာပန္းေနတဲ့ပံုေလး။
သူ႔ကိုေငးေနခဲ့တဲ့မ်က္ဝန္းေလးတြလဲ့ျဖာလို႔ေနၿပီး...
နႈတ္ခမ္းေလးေတြေတာင္သူဖိကိုက္မိလြန္းလို႔နီရဲေနၿပီ...
"ဘာၾကည့္တာလဲ...မင္းအဲလိုၾကည့္ေနရင္...
ဒီေကာင္တကယ္ကိုစိတ္မခိုင္ခ်င္ဘူး၊
တင္းထားသမွ်အကုန္အရည္ေပ်ာ္တာပဲ"
ပါးေလးကပ္နမ္း၊ နဖူးေလးကပ္နမ္းနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကိုေခ်ာ့ေနခဲ့တာ...
အဲဒါ...သူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္ျခင္းပဲလို႔ေက်ာက္စိမ္းလည္းသိတယ္။
"ေသွ်ာင့္....တကယ္ဆိုမင္း....ငါ့ကိုခြင့္မေတာင္းဘဲနဲ႔ယူလိုက္လို႔ရသားပဲ၊
ဘာလို႔....အခုလို...."
"ဟြန္႔...ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားလို႔ထင္ေသးသလဲ၊ မင္းကိုျပန္ေမးမယ္...ေျဖ..."
"ဟို.... ဟို.....ကြာ....
ငါ့ိကိုမင္းအႏိုင္က်င့္လို႔ရသားပဲ၊
ငါလဲမင္းကိုခ်စ္ေနတာပဲဥစၥာ"
"ခ်စ္ေနတာနဲ႔...အဲဒါနဲ႔...ဆိုင္လို႔လား၊ ဟင္...!...
အႏိုင္က်င့္ၿပီးငါယူလိုက္လို႔...
ငါ့ကိုလူယုတ္မာႀကီး၊ ႏွာဗူးႀကီးလို႔မင္းထင္သြားတာမဟုတ္ဘူးလား...
အခုထိဖင္တုန္ေအာင္ေျကာက္ရြံ့ေနခဲ့တာ...
ဘယ္ကသတၱိခဲေလးလဲ"
"အာ...အဲဒါက...ငါ...က..."
"ငါကႏွာဗူးက်တာမဟုတ္ဘူး၊
မင္းကႏွာဗူးက်တာ၊ ငါ့က္ိုေဆးခတ္တယ္၊
ပစ္စလက္ခတ္ၾကံတယ္၊ ေနာက္ၿပီးရက္စက္တယ္၊
ဖယ္....အခုငါ့အလွည့္ပဲ...
မင္းလို...တဖက္သတ္ႀကီးမယုတ္မာတဲ့အတြက္...
ငါကပိုဂုဏ္ယူတာ"
"အဲ...မင္းေနာ္...ေၾကာက္ေအာင္မေျခာက္နဲ႔"
အဲဒါနဲ႔ပဲမနက္ထပ္လင္းဦးမယ္၊ ငတိကိုထပ္ျမႇူဆြယ္ရမွာလဲက်န္ေသးတယ္။
မျဖစ္ဘူး...အဲဟာေလးသိပ္စကားမ်ားတတ္လာၿပီ။
ေနသားက်ေအာင္လို႔သင္ေပးမိတဲ့အမွားေတြပဲ။
အခုဆို...သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေနဘယ္လို႐ုန္းရင္လႊတ္သလဲလို႔...
ေက်ာက္စိမ္းၾကံတတ္ေနၿပီ။
သူ႔အၾကင္နာေတြကိုအလိမၼာသံုးၿပီးေတာ့ေရွာင္ကြင္းေနတတ္ၿပီ။
"ေျဖးေျဖးေလ....အာ့.....လက္က...ဘယ္လိုႀကီး...အ!..."
သူ႔ရဲ႕လွ်ိဴ႕ဝွက္ေနရာေလးထဲကိုလက္ေလးထည့္တာနဲ႔တင္ေအာ္ငိုေနတာ...
ရယ္လဲရယ္ခ်င္...သနားလဲသနား...။
"မင္းအရမ္းတရားက်ဖို႔ေကာင္းတာ...သိလား၊
ငါဘာမွေတာင္မဘာရေသးဘူး၊
လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ဘဝပ်က္ေနတာ"
"နာလို႔...ဆိုေန...အဲဒါႏွစ္ေခ်ာင္းမဟုတ္ဘူး...
ငါသိ....အ....!...သိတယ္၊
ဦးေသွ်ာင္ေနာ္..."
အဲဒါလည္းငတိကသိေနျပန္တာ၊ လက္ကထည့္ေနတာႏွစ္ေခ်ာင္းထဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သူညာေျပာတာ.....
"အာ...ငါလဲေျဖးေျဖးလုပ္တာပဲကို၊
ဒီထက္ႏူးညံ့ေနရင္လည္း...မနက္လင္းမွာပဲ"
"အား...
အၾကာႀကီးမရဘူး....
မင္းၿပီးရင္ေတာ့....ငါ့အလွည့္ပဲ၊ အာ့လား....မင္း...ထက္...ဆိုးေအာင္.....လုပ္မွာ..."
"မင္းေနာ္...ေက်ာက္စိမ္း၊
ေျပာေနတုန္းလား...တကယ္ႀကီးတညလံုးလုပ္ေနရမလား"
"မညစ္ပတ္နဲ႔ေလ...တေယာက္တဝက္ပဲ"
ညကိုႏွစ္ပံုပံုၿပီးေတာ့...တစ္ေယာက္တစ္လွည့္တဲ့။
ရယ္ရတယ္...
မသိဘူး...
အရင္လုပ္တဲ့သူကမဆင္းေပးရင္ဘာျဖစ္မွာမို႔လဲ။
ဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးထိုးမထိုးထိုး...သူ႔ကိုျပဳစားထားႏိုင္ရင္ရၿပီပဲ။
အခုလဲမ်က္ရည္ေလးတစမ္းစမ္းနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္းကသနားစရာေလး။
နာေနတာသိေပမယ့္...ငခြ်တ္က...တခ်က္မွသူ႔ကိုအေလ်ာ့မေပးဘူး။
သူအျပစ္ေတြလည္းလုပ္ထားေသး၊
အေပၚလည္းတက္ခ်င္ေနေသးတာ...
သူနဲ႔အေပးအယူေတာင္လုပ္လိုက္ေသး။
"ငါမသိဘဲနဲ႔...အဲဒါကိုမင္းမထိရဘူး၊
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ငါအခုေက်ာင္းတက္ေနရေသးတာ၊
ငါဘြဲ႕ယူတဲ့အထိေတာ့...မင္း...အဲ..ကေလး....."
႐ုတ္တရက္ႀကီး...ကေလးကိစၥကိုေျပာၿပီးေတာ့မွေက်ာက္စိမ္းကရွက္ေနေသးတာ၊
မ်က္လံုးကိုလက္ႀကီးနဲ႔အုပ္လို႔ပါ။
အဟား.....
ကိုယ္ေတာင္မွသတိမထားမိဘဲနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္းကအဲဒါကိုစိတ္ထဲစြဲေနခဲ့တာထင္သည္။
ျပံဳးၿပီးေတာ့သူ႔နႈတ္ခမ္းေလးဖမ္းကိုက္လိုက္ရင္း...
မ်က္လံုးပိတ္ထားတဲ့လက္ကိုဆြဲဖယ္သည္။
"ငါ့ကိုကေလးေမြးေပးဖို႔အစီစဥ္ေလးရွိတယ္ေပါ့...
ငါေမွ်ာ္လင့္လို႔ရေသးတယ္ေပါ့...
အား....ေပ်ာ္လိုက္တာ၊
မဂၤလာျပန္ေဆာင္မယ္...
ကေလးေတြအမ်ားႀကီးထပ္ေမြးမယ္..."
"မင္း...ဘယ္လိုေတြ...အေမ့......
ဘာႀကီးလဲ......မင္း.....အဲဒါ.....မေျပာ...ဘဲ...နဲ႔...
ထည့္....ထည့္....အင့္..!..."
စကားေတြမ်ားေနတာ...ၾကာလွၿပီ။
ေထာ္လိုက္...စုလိုက္...ဝိုင္းလိုက္နဲ႔...
တခ်က္ခ်က္ထညည္းေနေသးတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးကအလုပ္ရႈပ္ေနတာ၊
ခဏေလးၿငိမ္ေနေအာင္လို႔...ပိတ္နမ္းပစ္လိုက္ရင္း...
ခါးေအာက္ဘက္ကိုအလုပ္နဲနဲေလးေပးလိုက္သည္။
လက္တစ္ဆစ္စာေလာက္ေပါ့....
႐ုတ္တရက္ႀကီးသူ႔ယုန္ေလးကဝင္ေရာက္သြားတာမို႔...နာက်င္လို႔ထင္သည္...။
စစ္ကနဲနႈတ္ခမ္းဖ်ားကိုအားယူသလိုနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းသူ႔ကိုကိုက္လိုက္တာကိုသိေပမယ့္...နႈတ္ခမ္းေတြကိုမလႊတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး...။
ျငင္းဆန္လာမွာစိုးလို႔ပါ...။
ေနာက္မွေျပာခ်င္တာေျပာ...
အခုအေရးႀကီးတာကအေရးႀကီးတာပဲ။
သူ႔ခါးကိုအနည္းငယ္အားထည့္ၿပီးလႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့...အင့္ကနဲညည္းသံနဲ႔အတူ...
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕.....ေမွးစင္းသြားတဲ့မ်က္ေတာင္ေလးေတြမွာတြဲလြဲခိုလာခဲ့တဲ့...မ်က္ရည္ေလးတစ။
အဲဒါေလးကိုအျမတ္တႏိုးနဲ႔နမ္းရိႈက္ယူရင္းျဖစ္ေအာင္သိမ္းဆည္းမိ၏။
ဒါ...ဒုတိယအႀကိမ္ေျမႇာက္မ်က္ရည္စက္ေလးျဖစ္မွာပဲ။
ဒါေပမယ့္...ႏွစ္ဦးသားအသိစိတ္မကြာဘဲနဲ႔ၾကည္ႏူးရတဲ့အခိုက္တန္႔ေလးက...
ပထမဦးဆံုးမို႔။
ရင္ခုန္စြာ...
သူ႔အထိအေတြ႕...အရိႈက္အငင္ေတြမွာအလိုက္သင့္စီးေမ်ာသြားရင္း...
"ငါ့ကိုမလႊတ္လိုက္ပါနဲ႔...ဖက္ထားပါ၊
အရမ္းနာရင္႐ုန္းမိမွာစိုးလို႔".......တဲ့။
"ဟား.....မင္းအဲဒီလိုေျပာေတာ့...
ဒီေကာင္ကအတင့္ရဲခ်င္လာေရာ...
အရွိန္နည္းနည္းတင္မယ္ေနာ္..."
သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ရရမရရ၊ ေစာင့္မေနေတာ့ဘူး။
ေသွ်ာင္....အဆံုးထိစြန္႔စားပစ္လိုက္တယ္...
"အား...!.......
ဦးေသွ်ာင္...!....မင္း.....ၾကမ္း....လိုက္...တာ"
နံရိႈက္(နံ႐ိုးၾကား)ကိုေျပးဝင္လာတဲ့လက္သီးတစ္လံုးနဲ႔...
လည္ပင္းေစာင္းမွာစစ္ကနဲကိုက္ထည့္တာခံလိုက္ရတယ္။
ဒါေပမယ့္...သူဂ႐ုမစိုက္မိေတာ့ဘူး။
ထပ္ၿပီးေတာ့...အကိုက္ခံရတဲ့လက္ေမာင္းေတြ...
ရင္အံုေတြနာေနေပမယ့္...
အဲဒီ...ေခြးေပါက္ေလးက...သူ႔ကိုနာက်င္ေစလိုတဲ့စိတ္နဲ႔ကိုက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလို႔သူနားလည္တယ္ေလ။
ဒီညေတာ့...ဦးေသွ်ာင္ကဂိုးသြင္းတဲ့ဂိုးသမားစစ္စစ္ပဲ။
သူဂိုးမေစာင့္ရေတာ့ဘူး။
သူ...အသားကုန္ႀကိဳးစားပါတယ္။
ဂိုးေပါက္ကေတာ့အနည္းငယ္မေခ်ာင္လည္တဲ့အတြက္ပါ။
ဂိုးေရွ႕မွာ...လူက်ပ္ေနပါတယ္။
ၾကားထဲမွာဂိုးေပါက္ေစာင့္တဲ့ငနဲက...အတင္းႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္...
ကာကြယ္ေရးအရမ္းလုပ္လို႔...
သူခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ဂိုးသြင္းေနရပါတယ္။
သူလက္မေလ်ာ့ပါဘူး။
တႀကိမ္ၿပီးတႀကိမ္ႀကိဳးစားသြင္းၾကည့္ပါတယ္။
မီးခဲေတြၾကားထဲဝင္တိုးသလိုမ်ိဳးပူေႏြးစိုစြတ္ေနလိုက္တာ.....
"အာ့.....ေသွ်ာင္...!....အဲဒါ.....နာ...တယ္၊
ျပန္ထုတ္ေပးပါ...."
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ညည္းသံသဲ့သဲ့ကမပီျပင္ဘူး။
စိတ္ကကာကြယ္ခ်င္တာေတာင္မွခႏၶာကိုယ္ကျငင္းဆန္ေနတာ...
ေဘာလံုးကလည္းဂိုးေပါက္ထဲကေနအျပင္ျပန္မထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဂိုးေစာင့္နဲ႔ဂိုးသမားတို႔လံုးေထြးၿပီးလုကန္ေနရပါတယ္။
အထဲကိုျပန္ဝင္ပါတယ္။
ဂိုးေစာင့္က...ျပန္ပုတ္ထုတ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...သူ႔မွာအားမပါပါဘူး။
ဂိုးသမားကေတာ့...အဲဒါက္ိုသိေနေတာ့ပိုအတင့္ရဲလာပါတယ္။
ငုပ္မိသဲတိုင္တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္ပါ။
(စကားပံုကိုတလြဲယူသံုးမိတဲ့အတြက္...ေတြ႕ပုခ်ီ....😂😂😂
ရးေနရင္းနဲ႔မထိန္းႏိုင္ေတာ့လို႔ထည့္ေရးလိုက္တာပါ)
ဒီအခ်ိန္မွာဒိုင္လူႀကီးခရာမႈတ္မႈတ္၊ မမႈတ္မႈတ္ဦးေသွ်ာင္ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။
အခ်ိန္ေစ့ေစ့မေစ့ေစ့ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။
သူသိတာကဂိုးခ်င္တာပါ။
ဟိုကအလံျဖဴျပလဲသူမျမင္ေတာ့ပါဘူး။
ေဆးတိုက္ထားမိတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကကိ္ုယ့္အျပစ္နဲ႔က္ိုယ္အဗ်င္းခံေနရပါၿပီ။
သူေနာင္တေတြရေနပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ၾကံေနတုန္းပဲ။
ေနာက္ခါက်ရင္အေၾကာထဲကိုေဆးထိုးထည့္ၿပီးေတာ့...အထက္ပုဂၢိဳလ္လုပ္မွာပါ။
ဒီေန႔လိုမ်ိဳးျပန္အန္ထုတ္လို႔မရေအာင္ပါ။
သူဂိုးတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့...ပစ္စလက္ခတ္ဂိုးပါတယ္။
ဦးေသွ်ာင္ကဂိုးေပါက္ေစာင့္ဘဝမွာသူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေပးဂိုးတာကိုသူသတိမရပါဘူး။
အခု...ဦးေသွ်ာင္ကစိတ္ႀကိဳက္ဂိုးေတာ့မွာကို...
သူမႏွစ္ၿမိဳ႕ပါဘူး။
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ဟိုေနရာနဲ႔မတူဘဲနာလို႔ပါ။
"ဦးေသွ်ာင္.....မင္းျပီးလို႔ရေနၿပီ၊
အ..!...နာတယ္လို႔"
"ဟမ္...အခုမွအစပဲရွိေသးတာ၊ ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း"
"ဘာ....ဘာေျပာတယ္....အခုဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးေနၿပီ.....လဲ.....အဲ.......အား....လား....
လူယုတ္မာ.....
ေျဖးေျဖး....ပါဆို"
"မင္းစကားမ်ားလိုက္တာ၊ ထပ္ၿပီးမ်ားေနရင္ပိုၾကမ္းမွာေနာ္...."
"မင္း....မယုတ္မာနဲ႔၊ ၿပီးသြားရင္လည္းေအာက္ဆင္း...
ငါလဲလုပ္ခ်င္တယ္"
"လာျပန္ၿပီလား။ ခါးက်ိဳးသြားေအာင္လုပ္ပစ္မယ္၊
လာစမ္း၊ အဲဒီလက္ကိုေပး...
ဆရာလို႔ေခၚ....စမ္း"
"အ..!...
ေခြးသေတာင္းစား.....ေသပါၿပီ၊ အရွိန္ေလ်ာ့ပါဟ.....အား....."
"မေခၚဘူးလား....ဆရာလို႔ေခၚ.......ဆရာ"
နားနားတိုးကပ္ၿပီးေတာ့ေလေငြ႕ေငြ႕နဲ႔ေျပာေနတာ၊
အဲဒါလူကိုတမင္တကာညိႈ႕ငင္ျခင္းတဲ့၊
စကားမ်ားမ်ားေျပာေနတဲ့အခါ...
အလုပ္ပိုလုပ္ႏိုင္တာတဲ့။
ေမာတာကေမာတာပါပဲတဲ့။
ဦးေသွ်ာင္စကားမ်ားတတ္တဲ့အတိုင္းေက်ာက္စိမ္းလည္းစကားမ်ားတတ္ေနၿပီ။
ပတြတ္ပတြတ္ျပန္ေျပာတတ္ေနၿပီ။
နာတာကိုလဲေမ့ၿပီ။
"မေခၚဘူး၊ မင္း....အ!.....ေသကုန္ေတာ့မယ္၊
ဦးေသွ်ာင့္......ဟ..!...."
ဦးေသွ်ာင္လုပ္လို႔....ဒီညေတာ့ဂိုးေပါက္ႀကီးၿပဲသြားမလားမေျပာတတ္ပါဘူး။
မိုင္ကုန္တင္ထားတဲ့ေရလႊာဂ်က္စကီးႀကီးလိုပါ။
"ဆရာမေခၚဘူးလား....လံုးဝမဆင္းေပးဘူးေနာ္..."
"အဲ....မင္း.....ဆရာ...."
"ေနာက္တစ္ခြန္း...."
"ဆရာ....အား..!....ေသနာ...လက္ကဘာလာလုပ္ေနျပန္တာလဲ၊
မင္းဘာတစ္ခုမွကိုအလြတ္မေပးဘူး၊
ေသာက္ႏွာဗူး......."
"ဆဲျပန္ၿပီ...မင္း...."
"လူယုတ္မာႀကီး......"
"ေအး...မင္းရဲ႕ဆရာက...
ေမြးကတည္းက....ယုတ္မာ၊ ပက္စက္၊ ေကာက္က်စ္၊ စဥ္းလဲ၊ ဉာဏ္မ်ားတာ....
သိလား....
မေခၚရင္မဆင္းေပးဘူးတကယ္...
တညလံုးဆိုတညလံုးလုပ္မွာပဲ၊
ေန႔ကူးကူး...ေနာက္တမိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္၊
ေခၚစမ္း....
ဆရာေသွ်ာင္....လို႔"
"ဆရာ...ေသွ်ာင္..."
စကားလည္းမ်ားတာမ်ားတာ၊ မေမာဘူးလားမသိဘူး။
မေခၚမခ်င္းရစ္တာ...ရစ္တာ...မနားသြားဘူး။
တညလံုးဆရာေခၚေပးလိုက္ရတာ၊
ေက်ာက္စိမ္းေနာက္တေန႔မွာေက်ာင္းေတာင္မတက္ႏိုင္ပါဘူး။
ႀကိဳးကေလးကိုဦးေသွ်ာင္ေက်ာင္းပို႔ေတာ့...
ႀကိဳးကေလးကေတာ့ေမးပါတယ္။
"ပါးပါးေရ...ေဖေဖ့ကိုကေလးေလးေမြးခိုင္းတာမေမြးေပးဘူးတဲ့...
အဲဒါ...ပါးပါးေမြးလို႔မရဘူးလားဟင္..."..,,,,တဲ့။
ေအး....ပါးပါးမွာအပိုပါရင္ေတာ့တစ္ေယာက္မကေမြးမွာ၊
အခုေတာ့မင္းအေဖနဲ႔စစ္ခင္းေနရတုန္း...
ခဏေတာ့ေစာင့္...
ပူစီေဖာင္းေတြျဖစ္လာဖို႔...ပါးပါးၾကံဖန္ရဦးမယ္။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(75)
ချစ်ခွင့်ရချင်တဲ့အကြောင်းကိုအခုသီချင်းလုပ်ဆိုဖို့မလိုတော့ဘူး...
ဒါပေမယ့်...
ငတိကိုချော့နေရတုန်းပဲ။
အရင်ကတော့လျှာမှာမြက်ပေါက်မတတ်ချော့ရတာ။
အခုကတော့...လက်တွေက....ပဲကြီးရေစိမ်ဖြစ်တဲ့အထိမျက်ရည်သုတ်ပြီးချော့နေရတာ။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုပေးပါမယ်ဆိုပြီးပြောလာအောင်လို့တမင်တကာကြီးညစ်ပတ်ခဲ့ရတာကိုယ်ကိုယ်တိုင်ဆိုပေမယ့်....
တကယ်တမ်း...
ကျောက်စိမ်းရဲ့ရင်ထဲကိုသူအကုန်မြင်နေရတာကြောင့်.....
စာနာတဲ့စိတ်တို့ကလူကိုရှေ့ဆက်ခွင့်မပေးနိုင်ပေ။
နုနယ်ငယ်ရွယ်တဲ့အချိန်မှာသူရခဲ့တဲ့ဒဏ်ရာကမမျှခဲ့ဘူး။
ကိုယ်ကချစ်သလား၊ မုန်းသလား သူ့ဘက်ကအဖြူအမည်းမကွဲပြားတဲ့အခြေအနေမှာ...
ကိုယ်မှားလိုက်တဲ့အမှားနဲ့...
ဒီကောင်လေးရဲ့ဘဝကြီးပျက်စီးလုနီးနီးဖြစ်သွားရတာ...
အခုလက်ရှိအသက်ရှင်လျက်နဲ့မြင်နေရတာကိုပဲကံကောင်းခြင်းမက.....
ကောင်းခြင်းလို့ယူဆခဲ့တယ်။
တကယ်ဆို...ငါဘာမှထပ်မလိုအပ်တော့ဘူးသိလား...ကျောက်စိမ်း...
မင်းကိုငါချစ်ချင်တာပဲသိတာ။
ကျန်တာကအပိုကိစ္စတွေ။
ငေးကြည့်မိနေတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့မျက်နှာချောချောလေးက...ရှိုက်ငင်ခြင်းတစ်ဝက်...
မူးမောခြင်းတစ်ဝက်နဲ့...မောပန်းနေတဲ့ပုံလေး။
သူ့ကိုငေးနေခဲ့တဲ့မျက်ဝန်းလေးတွလဲ့ဖြာလို့နေပြီး...
နှုတ်ခမ်းလေးတွေတောင်သူဖိကိုက်မိလွန်းလို့နီရဲနေပြီ...
"ဘာကြည့်တာလဲ...မင်းအဲလိုကြည့်နေရင်...
ဒီကောင်တကယ်ကိုစိတ်မခိုင်ချင်ဘူး၊
တင်းထားသမျှအကုန်အရည်ပျော်တာပဲ"
ပါးလေးကပ်နမ်း၊ နဖူးလေးကပ်နမ်းနဲ့ကျောက်စိမ်းကိုချော့နေခဲ့တာ...
အဲဒါ...သူ့ကိုနှစ်သိမ့်ခြင်းပဲလို့ကျောက်စိမ်းလည်းသိတယ်။
"သျှောင့်....တကယ်ဆိုမင်း....ငါ့ကိုခွင့်မတောင်းဘဲနဲ့ယူလိုက်လို့ရသားပဲ၊
ဘာလို့....အခုလို...."
"ဟွန့်...ဘာ့ကြောင့်များလို့ထင်သေးသလဲ၊ မင်းကိုပြန်မေးမယ်...ဖြေ..."
"ဟို.... ဟို.....ကွာ....
ငါ့ိကိုမင်းအနိုင်ကျင့်လို့ရသားပဲ၊
ငါလဲမင်းကိုချစ်နေတာပဲဥစ္စာ"
"ချစ်နေတာနဲ့...အဲဒါနဲ့...ဆိုင်လို့လား၊ ဟင်...!...
အနိုင်ကျင့်ပြီးငါယူလိုက်လို့...
ငါ့ကိုလူယုတ်မာကြီး၊ နှာဗူးကြီးလို့မင်းထင်သွားတာမဟုတ်ဘူးလား...
အခုထိဖင်တုန်အောင်ကြောက်ရွံ့နေခဲ့တာ...
ဘယ်ကသတ္တိခဲလေးလဲ"
"အာ...အဲဒါက...ငါ...က..."
"ငါကနှာဗူးကျတာမဟုတ်ဘူး၊
မင်းကနှာဗူးကျတာ၊ ငါ့က်ိုဆေးခတ်တယ်၊
ပစ်စလက်ခတ်ကြံတယ်၊ နောက်ပြီးရက်စက်တယ်၊
ဖယ်....အခုငါ့အလှည့်ပဲ...
မင်းလို...တဖက်သတ်ကြီးမယုတ်မာတဲ့အတွက်...
ငါကပိုဂုဏ်ယူတာ"
"အဲ...မင်းနော်...ကြောက်အောင်မခြောက်နဲ့"
အဲဒါနဲ့ပဲမနက်ထပ်လင်းဦးမယ်၊ ငတိကိုထပ်မြှူဆွယ်ရမှာလဲကျန်သေးတယ်။
မဖြစ်ဘူး...အဲဟာလေးသိပ်စကားများတတ်လာပြီ။
နေသားကျအောင်လို့သင်ပေးမိတဲ့အမှားတွေပဲ။
အခုဆို...သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေဘယ်လိုရုန်းရင်လွှတ်သလဲလို့...
ကျောက်စိမ်းကြံတတ်နေပြီ။
သူ့အကြင်နာတွေကိုအလိမ္မာသုံးပြီးတော့ရှောင်ကွင်းနေတတ်ပြီ။
"ဖြေးဖြေးလေ....အာ့.....လက်က...ဘယ်လိုကြီး...အ!..."
သူ့ရဲ့လျှိူ့ဝှက်နေရာလေးထဲကိုလက်လေးထည့်တာနဲ့တင်အော်ငိုနေတာ...
ရယ်လဲရယ်ချင်...သနားလဲသနား...။
"မင်းအရမ်းတရားကျဖို့ကောင်းတာ...သိလား၊
ငါဘာမှတောင်မဘာရသေးဘူး၊
လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ဘဝပျက်နေတာ"
"နာလို့...ဆိုနေ...အဲဒါနှစ်ချောင်းမဟုတ်ဘူး...
ငါသိ....အ....!...သိတယ်၊
ဦးသျှောင်နော်..."
အဲဒါလည်းငတိကသိနေပြန်တာ၊ လက်ကထည့်နေတာနှစ်ချောင်းထဲမဟုတ်တော့ဘူး။
သူညာပြောတာ.....
"အာ...ငါလဲဖြေးဖြေးလုပ်တာပဲကို၊
ဒီထက်နူးညံ့နေရင်လည်း...မနက်လင်းမှာပဲ"
"အား...
အကြာကြီးမရဘူး....
မင်းပြီးရင်တော့....ငါ့အလှည့်ပဲ၊ အာ့လား....မင်း...ထက်...ဆိုးအောင်.....လုပ်မှာ..."
"မင်းနော်...ကျောက်စိမ်း၊
ပြောနေတုန်းလား...တကယ်ကြီးတညလုံးလုပ်နေရမလား"
"မညစ်ပတ်နဲ့လေ...တယောက်တဝက်ပဲ"
ညကိုနှစ်ပုံပုံပြီးတော့...တစ်ယောက်တစ်လှည့်တဲ့။
ရယ်ရတယ်...
မသိဘူး...
အရင်လုပ်တဲ့သူကမဆင်းပေးရင်ဘာဖြစ်မှာမို့လဲ။
ဘယ်နှစ်နာရီထိုးထိုးမထိုးထိုး...သူ့ကိုပြုစားထားနိုင်ရင်ရပြီပဲ။
အခုလဲမျက်ရည်လေးတစမ်းစမ်းနဲ့...
ကျောက်စိမ်းကသနားစရာလေး။
နာနေတာသိပေမယ့်...ငချွတ်က...တချက်မှသူ့ကိုအလျော့မပေးဘူး။
သူအပြစ်တွေလည်းလုပ်ထားသေး၊
အပေါ်လည်းတက်ချင်နေသေးတာ...
သူနဲ့အပေးအယူတောင်လုပ်လိုက်သေး။
"ငါမသိဘဲနဲ့...အဲဒါကိုမင်းမထိရဘူး၊
နောက်ပြီးတော့...ငါအခုကျောင်းတက်နေရသေးတာ၊
ငါဘွဲ့ယူတဲ့အထိတော့...မင်း...အဲ..ကလေး....."
ရုတ်တရက်ကြီး...ကလေးကိစ္စကိုပြောပြီးတော့မှကျောက်စိမ်းကရှက်နေသေးတာ၊
မျက်လုံးကိုလက်ကြီးနဲ့အုပ်လို့ပါ။
အဟား.....
ကိုယ်တောင်မှသတိမထားမိဘဲနဲ့...
ကျောက်စိမ်းကအဲဒါကိုစိတ်ထဲစွဲနေခဲ့တာထင်သည်။
ပြုံးပြီးတော့သူ့နှုတ်ခမ်းလေးဖမ်းကိုက်လိုက်ရင်း...
မျက်လုံးပိတ်ထားတဲ့လက်ကိုဆွဲဖယ်သည်။
"ငါ့ကိုကလေးမွေးပေးဖို့အစီစဉ်လေးရှိတယ်ပေါ့...
ငါမျှော်လင့်လို့ရသေးတယ်ပေါ့...
အား....ပျော်လိုက်တာ၊
မင်္ဂလာပြန်ဆောင်မယ်...
ကလေးတွေအများကြီးထပ်မွေးမယ်..."
"မင်း...ဘယ်လိုတွေ...အမေ့......
ဘာကြီးလဲ......မင်း.....အဲဒါ.....မပြော...ဘဲ...နဲ့...
ထည့်....ထည့်....အင့်..!..."
စကားတွေများနေတာ...ကြာလှပြီ။
ထော်လိုက်...စုလိုက်...ဝိုင်းလိုက်နဲ့...
တချက်ချက်ထညည်းနေသေးတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကအလုပ်ရှုပ်နေတာ၊
ခဏလေးငြိမ်နေအောင်လို့...ပိတ်နမ်းပစ်လိုက်ရင်း...
ခါးအောက်ဘက်ကိုအလုပ်နဲနဲလေးပေးလိုက်သည်။
လက်တစ်ဆစ်စာလောက်ပေါ့....
ရုတ်တရက်ကြီးသူ့ယုန်လေးကဝင်ရောက်သွားတာမို့...နာကျင်လို့ထင်သည်...။
စစ်ကနဲနှုတ်ခမ်းဖျားကိုအားယူသလိုနဲ့ကျောက်စိမ်းသူ့ကိုကိုက်လိုက်တာကိုသိပေမယ့်...နှုတ်ခမ်းတွေကိုမလွှတ်ပစ်နိုင်ခဲ့ဘူး...။
ငြင်းဆန်လာမှာစိုးလို့ပါ...။
နောက်မှပြောချင်တာပြော...
အခုအရေးကြီးတာကအရေးကြီးတာပဲ။
သူ့ခါးကိုအနည်းငယ်အားထည့်ပြီးလှုပ်ရှားလိုက်တော့...အင့်ကနဲညည်းသံနဲ့အတူ...
ကျောက်စိမ်းရဲ့.....မှေးစင်းသွားတဲ့မျက်တောင်လေးတွေမှာတွဲလွဲခိုလာခဲ့တဲ့...မျက်ရည်လေးတစ။
အဲဒါလေးကိုအမြတ်တနိုးနဲ့နမ်းရှိုက်ယူရင်းဖြစ်အောင်သိမ်းဆည်းမိ၏။
ဒါ...ဒုတိယအကြိမ်မြှောက်မျက်ရည်စက်လေးဖြစ်မှာပဲ။
ဒါပေမယ့်...နှစ်ဦးသားအသိစိတ်မကွာဘဲနဲ့ကြည်နူးရတဲ့အခိုက်တန့်လေးက...
ပထမဦးဆုံးမို့။
ရင်ခုန်စွာ...
သူ့အထိအတွေ့...အရှိုက်အငင်တွေမှာအလိုက်သင့်စီးမျောသွားရင်း...
"ငါ့ကိုမလွှတ်လိုက်ပါနဲ့...ဖက်ထားပါ၊
အရမ်းနာရင်ရုန်းမိမှာစိုးလို့".......တဲ့။
"ဟား.....မင်းအဲဒီလိုပြောတော့...
ဒီကောင်ကအတင့်ရဲချင်လာရော...
အရှိန်နည်းနည်းတင်မယ်နော်..."
သူ့ခွင့်ပြုချက်ရရမရရ၊ စောင့်မနေတော့ဘူး။
သျှောင်....အဆုံးထိစွန့်စားပစ်လိုက်တယ်...
"အား...!.......
ဦးသျှောင်...!....မင်း.....ကြမ်း....လိုက်...တာ"
နံရှိုက်(နံရိုးကြား)ကိုပြေးဝင်လာတဲ့လက်သီးတစ်လုံးနဲ့...
လည်ပင်းစောင်းမှာစစ်ကနဲကိုက်ထည့်တာခံလိုက်ရတယ်။
ဒါပေမယ့်...သူဂရုမစိုက်မိတော့ဘူး။
ထပ်ပြီးတော့...အကိုက်ခံရတဲ့လက်မောင်းတွေ...
ရင်အုံတွေနာနေပေမယ့်...
အဲဒီ...ခွေးပေါက်လေးက...သူ့ကိုနာကျင်စေလိုတဲ့စိတ်နဲ့ကိုက်နေတာမဟုတ်ဘူးလို့သူနားလည်တယ်လေ။
ဒီညတော့...ဦးသျှောင်ကဂိုးသွင်းတဲ့ဂိုးသမားစစ်စစ်ပဲ။
သူဂိုးမစောင့်ရတော့ဘူး။
သူ...အသားကုန်ကြိုးစားပါတယ်။
ဂိုးပေါက်ကတော့အနည်းငယ်မချောင်လည်တဲ့အတွက်ပါ။
ဂိုးရှေ့မှာ...လူကျပ်နေပါတယ်။
ကြားထဲမှာဂိုးပေါက်စောင့်တဲ့ငနဲက...အတင်းကြီးမဟုတ်ပေမယ့်...
ကာကွယ်ရေးအရမ်းလုပ်လို့...
သူခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ဂိုးသွင်းနေရပါတယ်။
သူလက်မလျော့ပါဘူး။
တကြိမ်ပြီးတကြိမ်ကြိုးစားသွင်းကြည့်ပါတယ်။
မီးခဲတွေကြားထဲဝင်တိုးသလိုမျိုးပူနွေးစိုစွတ်နေလိုက်တာ.....
"အာ့.....သျှောင်...!....အဲဒါ.....နာ...တယ်၊
ပြန်ထုတ်ပေးပါ...."
ကျောက်စိမ်းရဲ့ညည်းသံသဲ့သဲ့ကမပီပြင်ဘူး။
စိတ်ကကာကွယ်ချင်တာတောင်မှခန္ဓာကိုယ်ကငြင်းဆန်နေတာ...
ဘောလုံးကလည်းဂိုးပေါက်ထဲကနေအပြင်ပြန်မထွက်ချင်တော့ဘူး။
ဂိုးစောင့်နဲ့ဂိုးသမားတို့လုံးထွေးပြီးလုကန်နေရပါတယ်။
အထဲကိုပြန်ဝင်ပါတယ်။
ဂိုးစောင့်က...ပြန်ပုတ်ထုတ်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့်...သူ့မှာအားမပါပါဘူး။
ဂိုးသမားကတော့...အဲဒါက်ိုသိနေတော့ပိုအတင့်ရဲလာပါတယ်။
ငုပ်မိသဲတိုင်တက်နိုင်ဖျားရောက်ပါ။
(စကားပုံကိုတလွဲယူသုံးမိတဲ့အတွက်...တွေ့ပုချီ....😂😂😂
ရးနေရင်းနဲ့မထိန်းနိုင်တော့လို့ထည့်ရေးလိုက်တာပါ)
ဒီအချိန်မှာဒိုင်လူကြီးခရာမှုတ်မှုတ်၊ မမှုတ်မှုတ်ဦးသျှောင်ဂရုမစိုက်ပါဘူး။
အချိန်စေ့စေ့မစေ့စေ့ဂရုမစိုက်ပါဘူး။
သူသိတာကဂိုးချင်တာပါ။
ဟိုကအလံဖြူပြလဲသူမမြင်တော့ပါဘူး။
ဆေးတိုက်ထားမိတဲ့ကျောက်စိမ်းကကိ်ုယ့်အပြစ်နဲ့က်ိုယ်အဗျင်းခံနေရပါပြီ။
သူနောင်တတွေရနေပါပြီ။
ဒါပေမယ့်ကြံနေတုန်းပဲ။
နောက်ခါကျရင်အကြောထဲကိုဆေးထိုးထည့်ပြီးတော့...အထက်ပုဂ္ဂိုလ်လုပ်မှာပါ။
ဒီနေ့လိုမျိုးပြန်အန်ထုတ်လို့မရအောင်ပါ။
သူဂိုးတဲ့အချိန်တုန်းကတော့...ပစ်စလက်ခတ်ဂိုးပါတယ်။
ဦးသျှောင်ကဂိုးပေါက်စောင့်ဘဝမှာသူ့စိတ်ကြိုက်ပေးဂိုးတာကိုသူသတိမရပါဘူး။
အခု...ဦးသျှောင်ကစိတ်ကြိုက်ဂိုးတော့မှာကို...
သူမနှစ်မြို့ပါဘူး။
နောက်ပြီးတော့...ဟိုနေရာနဲ့မတူဘဲနာလို့ပါ။
"ဦးသျှောင်.....မင်းပြီးလို့ရနေပြီ၊
အ..!...နာတယ်လို့"
"ဟမ်...အခုမှအစပဲရှိသေးတာ၊ ဘာဖြစ်နေတာတုန်း"
"ဘာ....ဘာပြောတယ်....အခုဘယ်နှစ်နာရီထိုးနေပြီ.....လဲ.....အဲ.......အား....လား....
လူယုတ်မာ.....
ဖြေးဖြေး....ပါဆို"
"မင်းစကားများလိုက်တာ၊ ထပ်ပြီးများနေရင်ပိုကြမ်းမှာနော်...."
"မင်း....မယုတ်မာနဲ့၊ ပြီးသွားရင်လည်းအောက်ဆင်း...
ငါလဲလုပ်ချင်တယ်"
"လာပြန်ပြီလား။ ခါးကျိုးသွားအောင်လုပ်ပစ်မယ်၊
လာစမ်း၊ အဲဒီလက်ကိုပေး...
ဆရာလို့ခေါ်....စမ်း"
"အ..!...
ခွေးသတောင်းစား.....သေပါပြီ၊ အရှိန်လျော့ပါဟ.....အား....."
"မခေါ်ဘူးလား....ဆရာလို့ခေါ်.......ဆရာ"
နားနားတိုးကပ်ပြီးတော့လေငွေ့ငွေ့နဲ့ပြောနေတာ၊
အဲဒါလူကိုတမင်တကာညှို့ငင်ခြင်းတဲ့၊
စကားများများပြောနေတဲ့အခါ...
အလုပ်ပိုလုပ်နိုင်တာတဲ့။
မောတာကမောတာပါပဲတဲ့။
ဦးသျှောင်စကားများတတ်တဲ့အတိုင်းကျောက်စိမ်းလည်းစကားများတတ်နေပြီ။
ပတွတ်ပတွတ်ပြန်ပြောတတ်နေပြီ။
နာတာကိုလဲမေ့ပြီ။
"မခေါ်ဘူး၊ မင်း....အ!.....သေကုန်တော့မယ်၊
ဦးသျှောင့်......ဟ..!...."
ဦးသျှောင်လုပ်လို့....ဒီညတော့ဂိုးပေါက်ကြီးပြဲသွားမလားမပြောတတ်ပါဘူး။
မိုင်ကုန်တင်ထားတဲ့ရေလွှာဂျက်စကီးကြီးလိုပါ။
"ဆရာမခေါ်ဘူးလား....လုံးဝမဆင်းပေးဘူးနော်..."
"အဲ....မင်း.....ဆရာ...."
"နောက်တစ်ခွန်း...."
"ဆရာ....အား..!....သေနာ...လက်ကဘာလာလုပ်နေပြန်တာလဲ၊
မင်းဘာတစ်ခုမှကိုအလွတ်မပေးဘူး၊
သောက်နှာဗူး......."
"ဆဲပြန်ပြီ...မင်း...."
"လူယုတ်မာကြီး......"
"အေး...မင်းရဲ့ဆရာက...
မွေးကတည်းက....ယုတ်မာ၊ ပက်စက်၊ ကောက်ကျစ်၊ စဉ်းလဲ၊ ဉာဏ်များတာ....
သိလား....
မခေါ်ရင်မဆင်းပေးဘူးတကယ်...
တညလုံးဆိုတညလုံးလုပ်မှာပဲ၊
နေ့ကူးကူး...နောက်တမိုးချုပ်ချုပ်၊
ခေါ်စမ်း....
ဆရာသျှောင်....လို့"
"ဆရာ...သျှောင်..."
စကားလည်းများတာများတာ၊ မမောဘူးလားမသိဘူး။
မခေါ်မချင်းရစ်တာ...ရစ်တာ...မနားသွားဘူး။
တညလုံးဆရာခေါ်ပေးလိုက်ရတာ၊
ကျောက်စိမ်းနောက်တနေ့မှာကျောင်းတောင်မတက်နိုင်ပါဘူး။
ကြိုးကလေးကိုဦးသျှောင်ကျောင်းပို့တော့...
ကြိုးကလေးကတော့မေးပါတယ်။
"ပါးပါးရေ...ဖေဖေ့ကိုကလေးလေးမွေးခိုင်းတာမမွေးပေးဘူးတဲ့...
အဲဒါ...ပါးပါးမွေးလို့မရဘူးလားဟင်..."..,,,,တဲ့။
အေး....ပါးပါးမှာအပိုပါရင်တော့တစ်ယောက်မကမွေးမှာ၊
အခုတော့မင်းအဖေနဲ့စစ်ခင်းနေရတုန်း...
ခဏတော့စောင့်...
ပူစီဖောင်းတွေဖြစ်လာဖို့...ပါးပါးကြံဖန်ရဦးမယ်။