ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(73)
လူျမင္တဲ့ေနရာမွာဘာမွလာမလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ထင္လိုက္မိတာမွားသြားတယ္။
ေမွးကနဲျဖစ္ၿပီးေတာ့မွ...ပါးတစ္ဖက္မွာယားလာလို႔...
ေက်ာက္စိမ္းျပန္ႏိုးသြားတာ...
မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့...
သူ႔ကိုစီးမိုးၿပီးငံု႔နမ္းေနတဲ့ဦးေသွ်ာင္....
ေမေမေရ...ေသပါၿပီ။
ေအာက္ထပ္မွာျဖစ္ေနေတာ့...အသံက်ယ္ႀကီးမထြက္မိေအာင္သတိထားၿပီးေတာ့...
တြန္းထုတ္ရင္းခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ေအာ္ရသည္။
"ေသွ်ာင္.....ဖယ္စမ္း၊ ဒါလူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ"
"အင္...အဲဒါမင္းအခန္းမဟုတ္ဘူးလား၊
မင္းအိပ္ေနတာေတြ႕ေတာ့မင္းအခန္းလို႔ထင္ေနတာ၊
ငါသိပ္မျမင္ရလို႔ေလ..."
"အား...မနမ္းနဲ႔ေလ၊ လက္....အဲဒီလက္ဖယ္စမ္း"
ေဘာင္းဘီထဲေရာက္ေနတဲ့ေသွ်ာင့္လက္ကိုအေသအေၾကဆြဲထုတ္ရတာ၊
လံုးဝမူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့...
ယုန္ဆိုးကမထုတ္ေပးဘူး။
ေနာက္ၿပီးေတာ့.....သူလံုးဝအထိမခံခ်င္တဲ့ေနရာမွာလက္က......
အား.....ေသပါၿပီ။
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကေရာက္ေနတာလဲမသိ။
ငံု႔မိုးေနတဲ့ေက်ာကုန္းကိုတဘုန္းဘုန္းနဲ႔ထုတယ္၊
တြန္းခ်တယ္၊
ဒါေပမယ့္...တမင္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေတာ့တက္ဖိထားတဲ့ေသွ်ာင့္ကိုတြန္းဖယ္လို႔မရဘူး။
ကယ္ၾကပါလို႔လဲမေအာ္ႏိုင္ဘူး။
အဲဒါမွတအိမ္လံုးကိုနိႈးလိုက္သလိုျဖစ္သြားမွာ...
တအိမ္လံုးကသူတို႔အေၾကာင္းသိေနၾကပါတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ...
အဲလိုႀကီးေၾကညာလိုက္ဖို႔က...ခက္တယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ရွက္တယ္။
ေက်ာက္စိမ္းအသံမထြက္ႏိုင္ဘဲနဲ႔...တြန္းကန္ေနရင္း...
ေတြးေနရင္းနဲ႔ဟိုကခရီးလြန္ခ်င္ေနၿပီ။
အေပၚပိုင္းကတီရွပ္အက်ႌကိုေတာင္မွဆြဲခြ်တ္ေနၿပီ။
ရင္ဘတ္ေတြေပၚနယ္ကြ်ံလာတဲ့နႈတ္ခမ္းေတြကသိပ္ၿပီးေတာ့သူ႔ကိုခံစားမႈေကာင္းေကာင္းေတြေပးေနၿပီ။
ဗိုက္ကိုလာေထာက္ထားတဲ့သူ႔ငနဲကလည္း...ပိုးတံုးလံုးေကာင္ဘဝကေနအေတာင္ပံျဖန္႔မယ့္လိပ္ျပာေရာင္စံုျဖစ္ေနၿပီ။
အဲဒီၾကားမွာေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခါးေအာက္ပိုင္းမွာလည္းဒိန္းဂ်ားေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။
မျဖစ္ဘူး...လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာျပႆနာတက္ေတာ့မွာပဲ။
မူးေနေပမယ့္လည္းအဲေလာက္ကေတာ့အသိရွိေသးတာေၾကာင့္...
ဦးေသွ်ာင့္ကို...သူမႏိုင္ေပမယ့္အတင္းတြန္းကန္ထားရင္း...
"ဟိတ္ေကာင္...လႊတ္စမ္း.....သတိထားဦး၊
ဒီေနရာကဧည့္ခန္းႀကီးဆိုေန"
"ဟာ့.....အ.....မသိပါဘူး.....
ငါမင္းကိုခ်စ္ခ်င္တာပဲသိတာ...ေအ့"
"အာ......တိုးတိုးပါဆို...ၾကားကုန္ေတာ့မွာပဲ"
ေျပာေနရင္းနဲ႔မွ...ဦးေသွ်ာင္က...
လွ်ာဖ်ားေတြနဲ႔...သူ႔ကိုမထိတထိနမ္းလာခဲ့သည္။
ခါတိုင္းထက္ပိုအူျမဴးခ်င္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ေတြက...
သူ႔ကိုေသွ်ာင္ကထိလိုက္တာနဲ႔အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ေသြးသားထဲမွာစိမ့္တက္လာတာ...
လူတကိုယ္လံုးထူပူသြားၿပီး...
႐ူးရေတာ့မွာပဲ...
ရီေဝခ်င္ေနတဲ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာလည္း...
အဲဒါကိုျငင္းဆန္ႏိုင္တဲ့အသိတရားကိုလံုေလာက္စြာထုတ္မေပးေတာ့ဘူး။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ရစ္ပတ္တင္းက်ပ္လာတဲ့သူ႔လက္ေမာင္းေတြၾကားမွာ...
ေက်ာက္စိမ္းအသက္ငင္ေနရသလိုပဲ။
တြန္းကန္ေနေလတင္းက်ပ္ေလ...
ဟင့္အင္း...မျဖစ္ပါဘူးဆို။
"မလုပ္ပါနဲ႔...ငါ...ငါတို႔...ဒီမွာေတာ့မျဖစ္ဘူး၊
ဦးေသွ်ာင္ရဲ႕"
"ဘာလို႔လဲဟင္...မင္းငါ့ကိုျငင္းဆန္ခ်င္ေနတုန္းလား"
ဦးေသွ်ာင့္အသံကဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။
တကယ္ႀကီးအသိစိတ္လႊတ္ေနတဲ့ပံုနဲ႔...
တုန္ရီေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔...
"မဟုတ္ဘူး...ဒီေနရာက...ဧည့္ခန္းႀကီး၊
အိမ္ကလူေတြ....လူေတြသိ...ကုန္...လိမ့္မယ္၊
ဖယ္ပါ...ေသွ်ာင္...မင္းသတိထားစမ္း"
သူထင္ေနတာကဦးေသွ်ာင္အသ္ိစိတ္ကဘာမွမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ပါ။
"ဟင့္အင္း...ဒီမွာဆို ဒီမွာပဲလုပ္မွာ၊
ဒီေနရာေလးကဘယ္ေလာက္သာယာလဲ..."
အမငီးသြားပါၿပီ...
တကယ္ႀကီးလႊတ္ေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္...သူ႔ကိုဖက္ၿပီးေတာ့အုပ္မိုးထားတဲ့အားကိုေက်ာက္စိမ္းမ႐ုန္းဖယ္ႏိုင္ပါ။
"ေသွ်ာင္...ဟိတ္ေကာင္...သတိထားစမ္း...
အာ့...မင္းလက္.....ဖယ္....ဖယ္ေတာ့..
မရဘူး...ကြာ..."
"ေက်ာက္စိမ္း...ဘာလို႔လဲဟင္...!...မင္းငါ့ကိုမခ်စ္ေတာ့ျပန္ဘူးလား"
တကယ္ငိုခ်ေတာ့မလိုႀကီးနဲ႔ဦးေသွ်ာင့္အသံကအဖ်ားခတ္ေနၿပီ...။
"မဟုတ္...မဟုတ္ဘူးေလ...
ဒီမွာ...ဒီေနရာမွာမျဖစ္တာ...
မင္းသတိထားစမ္း..."
"အား...မင္းငါ့ကိုမုန္းသြားျပန္ၿပီလား...
မခ်စ္ေတာ့ဘူးတဲ့လား...ဟင္...!...
လက္မခံေတာ့ဘူးတဲ့လား...ဟင္!...
ငါ့မွာေတာ့ခ်စ္လိုက္ရတာ...
ဒီရင္ဘတ္ႀကီးကခ်စ္လိုက္ရတာ..."
ဦးေသွ်ာင္က...သူ႔ရင္ဘတ္ကိုသူတဗုန္းဗုန္းနဲ႔ထုထုေျပာေနတာ၊
အိမ္ကလူေတြၾကားကုန္ေတာ့မွာပဲ...
"ဦးေသွ်ာင္...ဟိတ္ေကာင္...တိုးတိုးဆို..."
"အီး......ေမေမေလးရဲ႕....
သူမုန္းသြားျပန္ၿပီ"
အသံကအနည္းငယ္ၿပဲထြက္လာတာေၾကာင့္...
အာ....ေမေမႏိုးလာရင္ေသကုန္ေတာ့မယ္။
ညနက္ႀကီးမွာေလတိုးသံေလာက္နဲ႔စကားေျပာတာေတာင္မွၾကားတဲ့အခါၾကားရတတ္တာ..
ၾကားသြားလို႔ႏိုးလာရင္ဒီအေျခေနႀကီးနဲ႔...
မျဖစ္ဘူး။
ၾကံရာတကယ္မရဘဲနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္း.....မူးေနတာေတာင္...
ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ပါ။
အဲဒီတအီအီလုပ္ေနတဲ့ပါးစပ္ကိုအရင္ပိတ္ရမွာ...
လက္ကိုလည္းတုပ္ဖက္ထားေတာ့႐ုန္းမရဘဲနဲ႔...
ကုန္းက်ေနတဲ့ေသွ်ာင့္နႈတ္ခမ္းကိုပဲအတင္းဖိကပ္ၿပီးနမ္းရေတာ့တာ။
ခဏၾကာလို႔...သူ႔အသံေတြၿငိမ္သြားေတာ့မွပဲ...
တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာရသည္။
"ခဏေနဦး...အခန္းထဲသြားမယ္.....တဲ့။
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္နဲ႔မာယာမ်ားေနခဲ့တဲ့ဦးေသွ်ာင္ကေတာ့...
သူ႔ေလသံေလးနဲ႔တိုးတိုးေလးလာကပ္ေျပာတာကိုအသည္းေတြယားလို႔...
ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုရင္...
မိန္းကေလးကအတင္းႀကီးဝင္လံုးေနလို႔...
ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေတာ့ထြက္ေျပးေနရတဲ့ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ပရိယာယ္ေလသံေလးနဲ႔တူတာ။
ေသွ်ာင္...ရယ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကိုထိန္းၿပီးေတာ့ထပ္ၿပီးခြ်ဲရသည္။
"ငါမရေတာ့ဘူး၊ ဒီမွာပဲ"
အဲ...ဒါမွ...ျပႆနာပဲ။
အတည္ႀကီးနဲ႔အဝတ္ေတြကြ်တ္ကုန္ၿပီ။
"မရဘူး...အဲဒီမွာ။ ဟာ.....ဦးေသွ်ာင့္...ေနပါဦးဆို၊
အဲဒါလူျမင္ကြင္းႀကီး၊
မျဖစ္ဘူး....."
"ဒါဆို...အခန္းထဲေရာက္ရင္...ငါလိုတာမင္းေပးမွာလား..."
ဧည့္ခန္းထဲမွာမီးေရာင္အနည္းငယ္ရွိေနေတာ့...
ေဝေတဝါးတားေလာက္ကေတာ့ျမင္ရသည္။
ဦးေသွ်ာင့္မ်က္ဝန္းေလးေတြကသနားစဖြယ္ေလးျဖစ္ေနတာ...
မ်က္ရည္ေလးေတြစို႔ေနတာလား...။
သူ႔ကိုပဲေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ၾကည့္ေနၿပီး...
တကယ္ကိုဘာမွသိသလိုနဲ႔...ငိုခ်မွာစိုးမိသြားတာ။
ဒါ့ေၾကာင့္လတ္တေလာေတာ့အခ်ိဳသတ္ၿပီးအခန္းထဲသြားပို႔ရမွာပဲ။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ဒီလူျမင္ကြင္းကေနထြက္ခြာရဖို႔ကအေရးႀကီးတာမို႔...
ဘာမွမေတြးေတာ့ဘဲေက်ာက္စိမ္းကေခါင္းကိုညိတ္ခ်သည္။
"အင္း...ေပးမယ္၊ မင္းလိုခ်င္တာကိုေပးမယ္၊
အရင္ဆံုးအခန္းထဲသြားရေအာင္ေလ"
ေက်ာက္စိမ္းကေခါင္းညိတ္ခ်လိုက္တာနဲ႔...
သူ႔ကိုတက္ဖိထားတဲ့ဦးေသွ်ာင္က...
ခ်က္ခ်င္းႀကီးထရပ္လို႔...
"ကတိေနာ္...မင္းေခါင္းညိတ္ၿပီးၿပီ"....တဲ့။
ဘာလဲ...ခုနတုန္းကဦးေသွ်ာင္ကအဲလိုမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါက...ဒါက...
ေက်ာက္စိမ္းမေတြးေတာႏိုင္ေတာ့ဘဲဆြံ့အေနဆဲမွာ...
ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ကိုေစြ႕ကနဲေပြ႕ယူသည္။
ဟင္...!....
ဘာလဲ...ဟ....ခုနတုန္းက...
ခုနတုန္းက...ေသွ်ာင္ကအသိစိတ္လႊတ္ေနတာပါ။
အခုကဘယ္လိုမ်ိဳး...
အား...ယုတ္မာတာခံလိုက္ရၿပီ။
"ဟိတ္ေကာင္...ငါ့ကိုေအာက္ခ်ေပးစမ္း...
လႊတ္...ဦးေသွ်ာင္"
"ဟာ့...တိုးတိုးေလ၊ မင္းပဲခုနတုန္းကၾကားကုန္မွာဆို၊
အိမ္ကလူေတြႏိုးကုန္မွာေၾကာက္တယ္ဆို၊
ရွဴး.... "
ဒီညမွမင္းကို...အမဲမဖ်က္ရရင္ဘယ္ေတာ့မွဖ်က္ရမလဲ...ေမာင္ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕...
ဟြန္႔....ငါ့ကိုခဏခဏလုပ္စားဖို႔ပဲၾကံေနတာ၊
မင္းကိုဒီလိုမွ...မသတ္ရင္မင္းငါ့ကိုၾကံေနဦးမွာပဲ။
"မ႐ုန္းနဲ႔ေနာ္...တကယ္ႀကီးဒီဧည့္ခန္းထဲမွာမင္းတစစီျဖစ္သြားမယ္"
ေပြ႕ယူထားတဲ့အေနထားကေနမ႐ုန္းႏိုင္ေအာင္ကိုခ်ီယူထားရတာ၊
ငတိကဒါေတာင္မွ႐ုန္းကန္ေနေသး။
"အသံထြက္သြားရင္ႏိုးကုန္ၾကမွာေနာ္...
ၿငိမ္ျငိမ္ေနစမ္း..."
"မင္း...မယုတ္မာနဲ႔...ေသွ်ာင့္"
"ဟားဟား...မင္းကအရင္ယုတ္မာတာေလ၊ ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕...
ဘာလို႔ငါ့ကိုလာဆြတာလဲ၊ ဟမ္...
ထြက္လဲေျပးေသးတယ္၊ ငါ့ကိုလဲေဆးနဲ႔ၾကံေသးတာ..."
"ဟာ့...လြတ္စမ္း....."
"မ႐ုန္းနဲ႔ေနာ္...ေလွကားေပၚမွာျပဳတ္က်သြားလိမ့္မယ္၊
အသံလည္းတိုးခ်ဦး၊ လူသိမွာေၾကာက္တာလဲမင္းပဲရွိတာ"
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ငေသွ်ာင္တို႔ညိႈ႕တတ္သလဲဆိုရင္...
သူ႔ကိုခ်ီထားၿပီးေတာ့အေပၚထပ္ေရာက္လာတဲ့အထိေက်ာက္စိမ္းလႊတ္မသြားဘူး။
ခုနတုန္းကတံခါးေသာ့ခတ္ထားတဲ့သူ႔အခန္းကလဲပြင့္လ်က္သားနဲ႔...
အဆင္သင့္ဝင္သြားရံုေလး...
တံခါးကိုဒုန္းကနဲေဆာင့္ပိတ္သံၾကားမွေက်ာက္စိမ္းတို႔အသိတရားေတြအကုန္ျပန္ႏိုးထသည္။
လူညစ္ႀကီး...
သူအကုန္ၾကံစည္ထားတာပဲ....
ေမေမေရ...
ဒီညမွဘဝမပ်က္ရင္.....
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(73)
လူမြင်တဲ့နေရာမှာဘာမှလာမလုပ်နိုင်ဘူးလို့ထင်လိုက်မိတာမှားသွားတယ်။
မှေးကနဲဖြစ်ပြီးတော့မှ...ပါးတစ်ဖက်မှာယားလာလို့...
ကျောက်စိမ်းပြန်နိုးသွားတာ...
မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့...
သူ့ကိုစီးမိုးပြီးငုံ့နမ်းနေတဲ့ဦးသျှောင်....
မေမေရေ...သေပါပြီ။
အောက်ထပ်မှာဖြစ်နေတော့...အသံကျယ်ကြီးမထွက်မိအောင်သတိထားပြီးတော့...
တွန်းထုတ်ရင်းခပ်ကြိတ်ကြိတ်အော်ရသည်။
"သျှောင်.....ဖယ်စမ်း၊ ဒါလူမြင်ကွင်းကြီးမှာ"
"အင်...အဲဒါမင်းအခန်းမဟုတ်ဘူးလား၊
မင်းအိပ်နေတာတွေ့တော့မင်းအခန်းလို့ထင်နေတာ၊
ငါသိပ်မမြင်ရလို့လေ..."
"အား...မနမ်းနဲ့လေ၊ လက်....အဲဒီလက်ဖယ်စမ်း"
ဘောင်းဘီထဲရောက်နေတဲ့သျှောင့်လက်ကိုအသေအကြေဆွဲထုတ်ရတာ၊
လုံးဝမူးချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့...
ယုန်ဆိုးကမထုတ်ပေးဘူး။
နောက်ပြီးတော့.....သူလုံးဝအထိမခံချင်တဲ့နေရာမှာလက်က......
အား.....သေပါပြီ။
ဘယ်အချိန်ကတည်းကရောက်နေတာလဲမသိ။
ငုံ့မိုးနေတဲ့ကျောကုန်းကိုတဘုန်းဘုန်းနဲ့ထုတယ်၊
တွန်းချတယ်၊
ဒါပေမယ့်...တမင်ယောင်ဆောင်ပြီးတော့တက်ဖိထားတဲ့သျှောင့်ကိုတွန်းဖယ်လို့မရဘူး။
ကယ်ကြပါလို့လဲမအော်နိုင်ဘူး။
အဲဒါမှတအိမ်လုံးကိုနှိုးလိုက်သလိုဖြစ်သွားမှာ...
တအိမ်လုံးကသူတို့အကြောင်းသိနေကြပါတယ်ဆိုရင်တောင်မှ...
အဲလိုကြီးကြေညာလိုက်ဖို့က...ခက်တယ်။
နောက်ပြီးတော့...ရှက်တယ်။
ကျောက်စိမ်းအသံမထွက်နိုင်ဘဲနဲ့...တွန်းကန်နေရင်း...
တွေးနေရင်းနဲ့ဟိုကခရီးလွန်ချင်နေပြီ။
အပေါ်ပိုင်းကတီရှပ်အကျႌကိုတောင်မှဆွဲချွတ်နေပြီ။
ရင်ဘတ်တွေပေါ်နယ်ကျွံလာတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကသိပ်ပြီးတော့သူ့ကိုခံစားမှုကောင်းကောင်းတွေပေးနေပြီ။
ဗိုက်ကိုလာထောက်ထားတဲ့သူ့ငနဲကလည်း...ပိုးတုံးလုံးကောင်ဘဝကနေအတောင်ပံဖြန့်မယ့်လိပ်ပြာရောင်စုံဖြစ်နေပြီ။
အဲဒီကြားမှာကျောက်စိမ်းရဲ့ခါးအောက်ပိုင်းမှာလည်းဒိန်းဂျားတွေဖြစ်ကုန်ပြီ။
မဖြစ်ဘူး...လူမြင်ကွင်းကြီးမှာပြဿနာတက်တော့မှာပဲ။
မူးနေပေမယ့်လည်းအဲလောက်ကတော့အသိရှိသေးတာကြောင့်...
ဦးသျှောင့်ကို...သူမနိုင်ပေမယ့်အတင်းတွန်းကန်ထားရင်း...
"ဟိတ်ကောင်...လွှတ်စမ်း.....သတိထားဦး၊
ဒီနေရာကဧည့်ခန်းကြီးဆိုနေ"
"ဟာ့.....အ.....မသိပါဘူး.....
ငါမင်းကိုချစ်ချင်တာပဲသိတာ...အေ့"
"အာ......တိုးတိုးပါဆို...ကြားကုန်တော့မှာပဲ"
ပြောနေရင်းနဲ့မှ...ဦးသျှောင်က...
လျှာဖျားတွေနဲ့...သူ့ကိုမထိတထိနမ်းလာခဲ့သည်။
ခါတိုင်းထက်ပိုအူမြူးချင်နေတဲ့ခံစားချက်တွေက...
သူ့ကိုသျှောင်ကထိလိုက်တာနဲ့အုံနဲ့ကျင်းနဲ့သွေးသားထဲမှာစိမ့်တက်လာတာ...
လူတကိုယ်လုံးထူပူသွားပြီး...
ရူးရတော့မှာပဲ...
ရီဝေချင်နေတဲ့ဦးနှောက်ထဲမှာလည်း...
အဲဒါကိုငြင်းဆန်နိုင်တဲ့အသိတရားကိုလုံလောက်စွာထုတ်မပေးတော့ဘူး။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ရစ်ပတ်တင်းကျပ်လာတဲ့သူ့လက်မောင်းတွေကြားမှာ...
ကျောက်စိမ်းအသက်ငင်နေရသလိုပဲ။
တွန်းကန်နေလေတင်းကျပ်လေ...
ဟင့်အင်း...မဖြစ်ပါဘူးဆို။
"မလုပ်ပါနဲ့...ငါ...ငါတို့...ဒီမှာတော့မဖြစ်ဘူး၊
ဦးသျှောင်ရဲ့"
"ဘာလို့လဲဟင်...မင်းငါ့ကိုငြင်းဆန်ချင်နေတုန်းလား"
ဦးသျှောင့်အသံကဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး။
တကယ်ကြီးအသိစိတ်လွှတ်နေတဲ့ပုံနဲ့...
တုန်ရီနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့...
"မဟုတ်ဘူး...ဒီနေရာက...ဧည့်ခန်းကြီး၊
အိမ်ကလူတွေ....လူတွေသိ...ကုန်...လိမ့်မယ်၊
ဖယ်ပါ...သျှောင်...မင်းသတိထားစမ်း"
သူထင်နေတာကဦးသျှောင်အသ်ိစိတ်ကဘာမှမစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူးလို့ပါ။
"ဟင့်အင်း...ဒီမှာဆို ဒီမှာပဲလုပ်မှာ၊
ဒီနေရာလေးကဘယ်လောက်သာယာလဲ..."
အမငီးသွားပါပြီ...
တကယ်ကြီးလွှတ်နေပြီ။
ဒါပေမယ့်...သူ့ကိုဖက်ပြီးတော့အုပ်မိုးထားတဲ့အားကိုကျောက်စိမ်းမရုန်းဖယ်နိုင်ပါ။
"သျှောင်...ဟိတ်ကောင်...သတိထားစမ်း...
အာ့...မင်းလက်.....ဖယ်....ဖယ်တော့..
မရဘူး...ကွာ..."
"ကျောက်စိမ်း...ဘာလို့လဲဟင်...!...မင်းငါ့ကိုမချစ်တော့ပြန်ဘူးလား"
တကယ်ငိုချတော့မလိုကြီးနဲ့ဦးသျှောင့်အသံကအဖျားခတ်နေပြီ...။
"မဟုတ်...မဟုတ်ဘူးလေ...
ဒီမှာ...ဒီနေရာမှာမဖြစ်တာ...
မင်းသတိထားစမ်း..."
"အား...မင်းငါ့ကိုမုန်းသွားပြန်ပြီလား...
မချစ်တော့ဘူးတဲ့လား...ဟင်...!...
လက်မခံတော့ဘူးတဲ့လား...ဟင်!...
ငါ့မှာတော့ချစ်လိုက်ရတာ...
ဒီရင်ဘတ်ကြီးကချစ်လိုက်ရတာ..."
ဦးသျှောင်က...သူ့ရင်ဘတ်ကိုသူတဗုန်းဗုန်းနဲ့ထုထုပြောနေတာ၊
အိမ်ကလူတွေကြားကုန်တော့မှာပဲ...
"ဦးသျှောင်...ဟိတ်ကောင်...တိုးတိုးဆို..."
"အီး......မေမေလေးရဲ့....
သူမုန်းသွားပြန်ပြီ"
အသံကအနည်းငယ်ပြဲထွက်လာတာကြောင့်...
အာ....မေမေနိုးလာရင်သေကုန်တော့မယ်။
ညနက်ကြီးမှာလေတိုးသံလောက်နဲ့စကားပြောတာတောင်မှကြားတဲ့အခါကြားရတတ်တာ..
ကြားသွားလို့နိုးလာရင်ဒီအခြေနေကြီးနဲ့...
မဖြစ်ဘူး။
ကြံရာတကယ်မရဘဲနဲ့...
ကျောက်စိမ်း.....မူးနေတာတောင်...
ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ပါ။
အဲဒီတအီအီလုပ်နေတဲ့ပါးစပ်ကိုအရင်ပိတ်ရမှာ...
လက်ကိုလည်းတုပ်ဖက်ထားတော့ရုန်းမရဘဲနဲ့...
ကုန်းကျနေတဲ့သျှောင့်နှုတ်ခမ်းကိုပဲအတင်းဖိကပ်ပြီးနမ်းရတော့တာ။
ခဏကြာလို့...သူ့အသံတွေငြိမ်သွားတော့မှပဲ...
တိုးတိုးလေးကပ်ပြောရသည်။
"ခဏနေဦး...အခန်းထဲသွားမယ်.....တဲ့။
ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်နဲ့မာယာများနေခဲ့တဲ့ဦးသျှောင်ကတော့...
သူ့လေသံလေးနဲ့တိုးတိုးလေးလာကပ်ပြောတာကိုအသည်းတွေယားလို့...
ဘာနဲ့တူသလဲဆိုရင်...
မိန်းကလေးကအတင်းကြီးဝင်လုံးနေလို့...
ချော့မော့ပြီးတော့ထွက်ပြေးနေရတဲ့ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ရဲ့ပရိယာယ်လေသံလေးနဲ့တူတာ။
သျှောင်...ရယ်ချင်တဲ့စိတ်ကိုထိန်းပြီးတော့ထပ်ပြီးချွဲရသည်။
"ငါမရတော့ဘူး၊ ဒီမှာပဲ"
အဲ...ဒါမှ...ပြဿနာပဲ။
အတည်ကြီးနဲ့အဝတ်တွေကျွတ်ကုန်ပြီ။
"မရဘူး...အဲဒီမှာ။ ဟာ.....ဦးသျှောင့်...နေပါဦးဆို၊
အဲဒါလူမြင်ကွင်းကြီး၊
မဖြစ်ဘူး....."
"ဒါဆို...အခန်းထဲရောက်ရင်...ငါလိုတာမင်းပေးမှာလား..."
ဧည့်ခန်းထဲမှာမီးရောင်အနည်းငယ်ရှိနေတော့...
ဝေတေဝါးတားလောက်ကတော့မြင်ရသည်။
ဦးသျှောင့်မျက်ဝန်းလေးတွေကသနားစဖွယ်လေးဖြစ်နေတာ...
မျက်ရည်လေးတွေစို့နေတာလား...။
သူ့ကိုပဲဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့ကြည့်နေပြီး...
တကယ်ကိုဘာမှသိသလိုနဲ့...ငိုချမှာစိုးမိသွားတာ။
ဒါ့ကြောင့်လတ်တလောတော့အချိုသတ်ပြီးအခန်းထဲသွားပို့ရမှာပဲ။
ဘာဖြစ်ဖြစ်ဒီလူမြင်ကွင်းကနေထွက်ခွာရဖို့ကအရေးကြီးတာမို့...
ဘာမှမတွေးတော့ဘဲကျောက်စိမ်းကခေါင်းကိုညိတ်ချသည်။
"အင်း...ပေးမယ်၊ မင်းလိုချင်တာကိုပေးမယ်၊
အရင်ဆုံးအခန်းထဲသွားရအောင်လေ"
ကျောက်စိမ်းကခေါင်းညိတ်ချလိုက်တာနဲ့...
သူ့ကိုတက်ဖိထားတဲ့ဦးသျှောင်က...
ချက်ချင်းကြီးထရပ်လို့...
"ကတိနော်...မင်းခေါင်းညိတ်ပြီးပြီ"....တဲ့။
ဘာလဲ...ခုနတုန်းကဦးသျှောင်ကအဲလိုမဟုတ်ပါဘူး။
ဒါက...ဒါက...
ကျောက်စိမ်းမတွေးတောနိုင်တော့ဘဲဆွံ့အနေဆဲမှာ...
ဦးသျှောင်ကသူ့ကိုစွေ့ကနဲပွေ့ယူသည်။
ဟင်...!....
ဘာလဲ...ဟ....ခုနတုန်းက...
ခုနတုန်းက...သျှောင်ကအသိစိတ်လွှတ်နေတာပါ။
အခုကဘယ်လိုမျိုး...
အား...ယုတ်မာတာခံလိုက်ရပြီ။
"ဟိတ်ကောင်...ငါ့ကိုအောက်ချပေးစမ်း...
လွှတ်...ဦးသျှောင်"
"ဟာ့...တိုးတိုးလေ၊ မင်းပဲခုနတုန်းကကြားကုန်မှာဆို၊
အိမ်ကလူတွေနိုးကုန်မှာကြောက်တယ်ဆို၊
ရှူး.... "
ဒီညမှမင်းကို...အမဲမဖျက်ရရင်ဘယ်တော့မှဖျက်ရမလဲ...မောင်ကျောက်စိမ်းရဲ့...
ဟွန့်....ငါ့ကိုခဏခဏလုပ်စားဖို့ပဲကြံနေတာ၊
မင်းကိုဒီလိုမှ...မသတ်ရင်မင်းငါ့ကိုကြံနေဦးမှာပဲ။
"မရုန်းနဲ့နော်...တကယ်ကြီးဒီဧည့်ခန်းထဲမှာမင်းတစစီဖြစ်သွားမယ်"
ပွေ့ယူထားတဲ့အနေထားကနေမရုန်းနိုင်အောင်ကိုချီယူထားရတာ၊
ငတိကဒါတောင်မှရုန်းကန်နေသေး။
"အသံထွက်သွားရင်နိုးကုန်ကြမှာနော်...
ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း..."
"မင်း...မယုတ်မာနဲ့...သျှောင့်"
"ဟားဟား...မင်းကအရင်ယုတ်မာတာလေ၊ ကျောက်စိမ်းရဲ့...
ဘာလို့ငါ့ကိုလာဆွတာလဲ၊ ဟမ်...
ထွက်လဲပြေးသေးတယ်၊ ငါ့ကိုလဲဆေးနဲ့ကြံသေးတာ..."
"ဟာ့...လွတ်စမ်း....."
"မရုန်းနဲ့နော်...လှေကားပေါ်မှာပြုတ်ကျသွားလိမ့်မယ်၊
အသံလည်းတိုးချဦး၊ လူသိမှာကြောက်တာလဲမင်းပဲရှိတာ"
ဘယ်လောက်တောင်ငသျှောင်တို့ညှို့တတ်သလဲဆိုရင်...
သူ့ကိုချီထားပြီးတော့အပေါ်ထပ်ရောက်လာတဲ့အထိကျောက်စိမ်းလွှတ်မသွားဘူး။
ခုနတုန်းကတံခါးသော့ခတ်ထားတဲ့သူ့အခန်းကလဲပွင့်လျက်သားနဲ့...
အဆင်သင့်ဝင်သွားရုံလေး...
တံခါးကိုဒုန်းကနဲဆောင့်ပိတ်သံကြားမှကျောက်စိမ်းတို့အသိတရားတွေအကုန်ပြန်နိုးထသည်။
လူညစ်ကြီး...
သူအကုန်ကြံစည်ထားတာပဲ....
မေမေရေ...
ဒီညမှဘဝမပျက်ရင်.....