ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(60)
ဆိုင္ကယ္တစ္စင္းနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းေက်ာင္းထဲဝင္လာၿပီဆိုလူတိုင္းမေငးဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္။
အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔...
ရွင္းသန္႔ခန္႔ထည္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကတကယ္ကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိေနတာ။
တေန႔ကေသွ်ာင္ကသူ႔စီနီယာေတြနဲ႔...ေဆးဘက္ဆိုင္ရာအသိေတြနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကိုမိတ္ဆက္ေပးျဖစ္တယ္...။
အားလံုးကဝိုင္းၿပီးခ်ီးမႊမ္းၾကျပန္တာ...
"မင့္ညီကေခ်ာလိုက္တာေနာ္၊ မင္းသားက်ေနတာပဲ" ...တဲ့...။
အဲဒီအခါရင္ထဲမွာဘယ္အရာကဘယ္လိုမွန္းမသိဘဲနဲ႔...သဝန္တိုခ်င္လာတာဘာနဲ႔မွထိန္းလို႔မရ...။
တကယ္ဆိုသူတို႔ကဘာသေဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္....
သူငယ္ငယ္ကတည္းကေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္...
အဲဒီလိုေတြၾကားရတိုင္းအူတိုေနက်ပါ...။
"ဒါငါ့ညီေလးေလ"
လို႔မိတ္ဆက္ေပးရမယ့္အစား...
အခုေတာ့....
"ငါ့ေယာက်ာ္း"....လို႔မိတ္ဆက္ေပးရမလား...။
သူမတူေအာင္ေခ်ာေမာလြန္းတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကနတ္သားတစ္ပါးလိုပဲလို႔ထင္ေနမိတာ...
ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ခဲ့ဘူးလို႔သိလိုက္ရတဲ့အခါ...
ေရာဂါတစ္ခုထပ္တိုးရျပန္ၿပီေလ...။
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔သဝန္တိုျခင္းကတြဲလ်က္ရွိေနတတ္ျပန္တာ...
ရင္ဘတ္ေတြပိုလို႔ေလးလံေတာ့တာပဲ...။
xxxxx
ထမင္းစားေနရင္းနဲ႔ဦးေသွ်ာင္ကသာအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ျဖစ္ေနတာ...
ငတိေလးကစားခ်င္သမွ်ကိုေရွ႕မွာခ်ထားၿပီးပါးေတြေဖာင္းေအာင္ဝါးေနၿပီးတခ်က္မွစကားေျပာလို႔မအားပါ။
တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးေတြကဆီေတြစိုလို႔ေဖာင္းအိေနတာ...ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔အသည္းယားဖို႔ေကာင္း၏။
အသည္းယားတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ဖမ္းကိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္လာတတ္လြန္းေတာ့...
အားနာပါးနာနဲ႔အၾကည့္လြဲရျပန္တာ...။
ညကသူကိုက္ထားတဲ့အနာေလးေတာင္က်န္ေနေသးတာမို႔...ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ပဲခ်ိဳးႏွိမ္ပစ္ရျပန္တယ္...။
အိမ္ကေနထမင္းဗူးထည့္ယူေပးဖို႔တာဝန္ကိုအခုထိေသွ်ာင္ကေက်နပ္စြာပဲယူေနဆဲ။
"ရတယ္၊ ငါယူခဲ့မယ္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုေသခ်ာေပါက္ေရာက္ေအာင္လာမွာ၊
မင္းေစာင့္ေနလိုက္"
သူစားတတ္သမွ်ကိုစီစီေကြးေကြးေသခ်ာေလးယူယူလာတာ...အသက္ေတြႀကီးလာတဲ့အထိပဲ...။
ဘယ္တုန္းကမွေအးစက္ေနတဲ့ထမင္းကိုေက်ာက္စိမ္းအားမစားေစဖို႔အတြက္...သူအၿမဲၾကံဖန္ခဲ့ရတာပါပဲ...။
အဲဒါေတြဟာ...သူ႔အေပၚထားမိတဲ့ေမတၱာတရားေတြပါပဲ...။
"မင္းမစားဘူးလားဟင္၊ ေသွ်ာင္"
"အင္း...ဟြန္႔...ေမးမွေမးပါ့မလားလို႔၊
သတိရေသးတယ္ေနာ္၊
ေကြ်းပါ။ အာ....."
ေမးလိုက္မိမွပါးစပ္ႀကီးၿဖဲျပီးေတာ့ေကြ်းပါဆိုတဲ့အထာေလးနဲ႔...
ဦးေသွ်ာင္ကအရင္လိုပဲသူ႔ကိုခြ်ဲခ်င္ေနတုန္း...
ငယ္ငယ္ကလိုပဲ...သူ႔ကိုကပ္ေစးေစးလုပ္ေနတုန္းပဲ...။
တခါတေလငါၾကင္နာခ်င္တယ္သိလား၊ ဒါေပမယ့္ေလ...
ဘာကိုေၾကာက္မွန္းမသိဘဲေၾကာက္ေနမိတာ။
မင္းကိုမခ်စ္တာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔...
ရႈိးတိုးရွန္႔တန္ေလးျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့စိတ္ကိုဘယ္လိုသတ္မွတ္ရမလဲမသိဘူး။
ရည္းစားမထားဖူးတဲ့ငါက...အဲဒီလိုခံစားခ်က္ေလးေတြကိုေသခ်ာမခံစားတတ္ေတာ့...ခက္တယ္။
မင္း...ၾကင္နာသလိုငါၾကင္နာႏိုင္ဖို႔...
အခုကေနႀကိဳးစားမလို႔။
"ဟြန္႔...႐ုပ္ကိုက"
ပါးစပ္ထဲထမင္းေရာက္သြားေတာ့...
ျပံဳးၿဖီးေနတာ၊ ေဘးမွာလူရွိေနေပမယ့္...ေသွ်ာင္ကတကယ္ကိုဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။
ေက်ာက္စိမ္းကိုပဲေငးလို႔ေန၏။
"မင္း...ေနာက္ေန႔ေတြငါေက်ာင္းလိုက္ပို႔မယ္၊ ဆိုင္ကယ္မစီးနဲ႔ဆိုရင္လက္ခံမလားဟင္"
"အာ...မင္းနဲ႔ငါအခ်ိန္မွမတူတာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္မလဲ"
"မင္းနဲ႔အတူ...သြားခ်င္လို႔"
"အင္...
ျဖစ္ရတယ္၊
မင္းပင္ပန္းမွာေပါ့...
မင္းကငါ့ထက္ပိုေနာက္က်မွျပန္ရတာကို၊
ဒါေပမယ့္...
ငါ...မင္းကိုပို႔ေပး၊ ေခၚေပးဖို႔ေတာ့ျဖစ္တယ္"
"အင္း...ငါကမင္းအဆင္မေျပမွာစိုးတာ၊ တခါတေလ...ငါညနက္ရင္ပင္ပန္းမွာ"
တကယ္ကိုပဲ ...အလုပ္သင္ဘဝကအခ်ိန္မမွန္တတ္တာေတြရွိေတာ့ မလြယ္ဘူးမို႔လို႔...
သူ...ကိုယ့္ေျကာင့္ပင္ပန္းသြားမွာစိုးေနတာပါ။
သူ႔ကိုေငးေနခဲ့တဲ့ေသွ်ာင့္ကိုၾကည့္မိေတာ့မ်က္ဝန္းထဲမွာအေတြးေတြမ်ားစြာကိုျမင္ရ၏။
"မင္းဘာေတြးေနသလဲသိတယ္၊ ေသွ်ာင္...
မင္းအတြက္ငါအဲဒီေလာက္ကေတာ့...
လုပ္ေပးခ်င္မိတာ...ျဖစ္သင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလား။
မင္းငါ့အတြက္နဲ႔အမ်ားႀကီးပင္ပန္းခဲ့ရတာပဲ။
ေဆာရီးေနာ္....ငါကအဲလိုမ်ိဳး....အလိုက္မသိတတ္ေသးဘူး..."
"ငတံုးေလး...
မင္းနဲ႔ငါအဲလိုမ်ိဳးအားနာေနဖို႔လိုလို႔လား၊
ငါကဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...မင္းအတြက္ဆို၊
မင္းသာဆိုရင္...မီးအကုန္ၿငိမ္းတယ္"
"အဲေလာက္ေတာင္ဘာလို႔ခ်စ္တာလဲ"
"မသိဘူး...မင္းမို႔လို႔၊ မင္းျဖစ္ေနလို႔ေလ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဒီအထိငါ့က္ို"
"ဟြန္႔...တကယ္ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုရင္...
အာဘြားေပး"
တကယ္ႀကီးပါးတစ္ဖက္ထိုးေပးလာခဲ့တာမို႔၊
ေက်ာက္စိမ္းေျကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ေနာက္ကိုယိမ္းသည္။
"ဟာ့...လူေရွ႕မွာ၊ မင္းေနာ္..."
ငခြ်တ္ေလး...
အဲဒါေလးေတြနဲ႔ပဲငါ့ကိုျမႇူဆြယ္ေနလိုက္၊
ဒီကအခ်စ္စိတ္ေတြတလိပ္လိပ္တက္လို႔...
ေနလို႔မရေတာ့ရင္...
အာဘြားေပးလို႔မေျပာဘဲနဲ႔...
ကဲ...အာဘြားဆိုၿပီးေတာ့ဖက္နမ္းမွာ။
"လူေရွ႕မွာဆိုေတာ့...
လူေနာက္ကြယ္က်ရင္ျဖစ္တဲ့သေဘာလားဟင္၊ ေက်ာက္စိမ္း"
"အား...မင္း...မကြယ္ရင္လည္းမင္းနမ္းတာပဲေလ၊
ေနာက္ကြယ္က်ရင္လည္းေသာင္းက်န္းတာပဲကို"
"ဟား...သြားမယ္၊ အခုပဲ"
"ဟာ့...ေသွ်ာင့္....မင္း"
သူဆြဲေခၚတဲ့အတိုင္းပါခဲ့ျပန္တာ၊ ေယာက်ာ္းေလးအိမ္သာထဲမွာ။
ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔ယုယၾကင္နာမႈေလးေတြကတခါတရံမွာ....
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(60)
ဆိုင်ကယ်တစ်စင်းနဲ့ကျောက်စိမ်းကျောင်းထဲဝင်လာပြီဆိုလူတိုင်းမငေးဘဲမနေနိုင်အောင်ကိုဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။
အရပ်မြင့်မြင့်၊ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့...
ရှင်းသန့်ခန့်ထည်နေတဲ့မျက်နှာလေးကတကယ်ကိုဆွဲဆောင်မှုရှိနေတာ။
တနေ့ကသျှောင်ကသူ့စီနီယာတွေနဲ့...ဆေးဘက်ဆိုင်ရာအသိတွေနဲ့ကျောက်စိမ်းကိုမိတ်ဆက်ပေးဖြစ်တယ်...။
အားလုံးကဝိုင်းပြီးချီးမွှမ်းကြပြန်တာ...
"မင့်ညီကချောလိုက်တာနော်၊ မင်းသားကျနေတာပဲ" ...တဲ့...။
အဲဒီအခါရင်ထဲမှာဘယ်အရာကဘယ်လိုမှန်းမသိဘဲနဲ့...သဝန်တိုချင်လာတာဘာနဲ့မှထိန်းလို့မရ...။
တကယ်ဆိုသူတို့ကဘာသဘောမှမဟုတ်ပေမယ့်....
သူငယ်ငယ်ကတည်းကကျောက်စိမ်းနဲ့ပတ်သက်ရင်...
အဲဒီလိုတွေကြားရတိုင်းအူတိုနေကျပါ...။
"ဒါငါ့ညီလေးလေ"
လို့မိတ်ဆက်ပေးရမယ့်အစား...
အခုတော့....
"ငါ့ယောကျာ်း"....လို့မိတ်ဆက်ပေးရမလား...။
သူမတူအောင်ချောမောလွန်းတဲ့ကျောက်စိမ်းကနတ်သားတစ်ပါးလိုပဲလို့ထင်နေမိတာ...
ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ခဲ့ဘူးလို့သိလိုက်ရတဲ့အခါ...
ရောဂါတစ်ခုထပ်တိုးရပြန်ပြီလေ...။
ချစ်ခြင်းနဲ့သဝန်တိုခြင်းကတွဲလျက်ရှိနေတတ်ပြန်တာ...
ရင်ဘတ်တွေပိုလို့လေးလံတော့တာပဲ...။
xxxxx
ထမင်းစားနေရင်းနဲ့ဦးသျှောင်ကသာအရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ဖြစ်နေတာ...
ငတိလေးကစားချင်သမျှကိုရှေ့မှာချထားပြီးပါးတွေဖောင်းအောင်ဝါးနေပြီးတချက်မှစကားပြောလို့မအားပါ။
တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကဆီတွေစိုလို့ဖောင်းအိနေတာ...ကြည့်နေရင်းနဲ့အသည်းယားဖို့ကောင်း၏။
အသည်းယားတယ်ဆိုပြီးတော့ဖမ်းကိုက်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့စိတ်တွေပဲဖြစ်ဖြစ်လာတတ်လွန်းတော့...
အားနာပါးနာနဲ့အကြည့်လွဲရပြန်တာ...။
ညကသူကိုက်ထားတဲ့အနာလေးတောင်ကျန်နေသေးတာမို့...ကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ်ပဲချိုးနှိမ်ပစ်ရပြန်တယ်...။
အိမ်ကနေထမင်းဗူးထည့်ယူပေးဖို့တာဝန်ကိုအခုထိသျှောင်ကကျေနပ်စွာပဲယူနေဆဲ။
"ရတယ်၊ ငါယူခဲ့မယ်၊ ထမင်းစားချိန်ဆိုသေချာပေါက်ရောက်အောင်လာမှာ၊
မင်းစောင့်နေလိုက်"
သူစားတတ်သမျှကိုစီစီကွေးကွေးသေချာလေးယူယူလာတာ...အသက်တွေကြီးလာတဲ့အထိပဲ...။
ဘယ်တုန်းကမှအေးစက်နေတဲ့ထမင်းကိုကျောက်စိမ်းအားမစားစေဖို့အတွက်...သူအမြဲကြံဖန်ခဲ့ရတာပါပဲ...။
အဲဒါတွေဟာ...သူ့အပေါ်ထားမိတဲ့မေတ္တာတရားတွေပါပဲ...။
"မင်းမစားဘူးလားဟင်၊ သျှောင်"
"အင်း...ဟွန့်...မေးမှမေးပါ့မလားလို့၊
သတိရသေးတယ်နော်၊
ကျွေးပါ။ အာ....."
မေးလိုက်မိမှပါးစပ်ကြီးဖြဲပြီးတော့ကျွေးပါဆိုတဲ့အထာလေးနဲ့...
ဦးသျှောင်ကအရင်လိုပဲသူ့ကိုချွဲချင်နေတုန်း...
ငယ်ငယ်ကလိုပဲ...သူ့ကိုကပ်စေးစေးလုပ်နေတုန်းပဲ...။
တခါတလေငါကြင်နာချင်တယ်သိလား၊ ဒါပေမယ့်လေ...
ဘာကိုကြောက်မှန်းမသိဘဲကြောက်နေမိတာ။
မင်းကိုမချစ်တာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့...
ရှိုးတိုးရှန့်တန်လေးဖြစ်ဖြစ်နေတတ်တဲ့စိတ်ကိုဘယ်လိုသတ်မှတ်ရမလဲမသိဘူး။
ရည်းစားမထားဖူးတဲ့ငါက...အဲဒီလိုခံစားချက်လေးတွေကိုသေချာမခံစားတတ်တော့...ခက်တယ်။
မင်း...ကြင်နာသလိုငါကြင်နာနိုင်ဖို့...
အခုကနေကြိုးစားမလို့။
"ဟွန့်...ရုပ်ကိုက"
ပါးစပ်ထဲထမင်းရောက်သွားတော့...
ပြုံးဖြီးနေတာ၊ ဘေးမှာလူရှိနေပေမယ့်...သျှောင်ကတကယ်ကိုဂရုမစိုက်ပါဘူး။
ကျောက်စိမ်းကိုပဲငေးလို့နေ၏။
"မင်း...နောက်နေ့တွေငါကျောင်းလိုက်ပို့မယ်၊ ဆိုင်ကယ်မစီးနဲ့ဆိုရင်လက်ခံမလားဟင်"
"အာ...မင်းနဲ့ငါအချိန်မှမတူတာ၊ ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်မလဲ"
"မင်းနဲ့အတူ...သွားချင်လို့"
"အင်...
ဖြစ်ရတယ်၊
မင်းပင်ပန်းမှာပေါ့...
မင်းကငါ့ထက်ပိုနောက်ကျမှပြန်ရတာကို၊
ဒါပေမယ့်...
ငါ...မင်းကိုပို့ပေး၊ ခေါ်ပေးဖို့တော့ဖြစ်တယ်"
"အင်း...ငါကမင်းအဆင်မပြေမှာစိုးတာ၊ တခါတလေ...ငါညနက်ရင်ပင်ပန်းမှာ"
တကယ်ကိုပဲ ...အလုပ်သင်ဘဝကအချိန်မမှန်တတ်တာတွေရှိတော့ မလွယ်ဘူးမို့လို့...
သူ...ကိုယ့်ကြောင့်ပင်ပန်းသွားမှာစိုးနေတာပါ။
သူ့ကိုငေးနေခဲ့တဲ့သျှောင့်ကိုကြည့်မိတော့မျက်ဝန်းထဲမှာအတွေးတွေများစွာကိုမြင်ရ၏။
"မင်းဘာတွေးနေသလဲသိတယ်၊ သျှောင်...
မင်းအတွက်ငါအဲဒီလောက်ကတော့...
လုပ်ပေးချင်မိတာ...ဖြစ်သင့်တယ်မဟုတ်ဘူးလား။
မင်းငါ့အတွက်နဲ့အများကြီးပင်ပန်းခဲ့ရတာပဲ။
ဆောရီးနော်....ငါကအဲလိုမျိုး....အလိုက်မသိတတ်သေးဘူး..."
"ငတုံးလေး...
မင်းနဲ့ငါအဲလိုမျိုးအားနာနေဖို့လိုလို့လား၊
ငါကဘာပဲဖြစ်ဖြစ်...မင်းအတွက်ဆို၊
မင်းသာဆိုရင်...မီးအကုန်ငြိမ်းတယ်"
"အဲလောက်တောင်ဘာလို့ချစ်တာလဲ"
"မသိဘူး...မင်းမို့လို့၊ မင်းဖြစ်နေလို့လေ"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဒီအထိငါ့က်ို"
"ဟွန့်...တကယ်ကျေးဇူးတင်တယ်ဆိုရင်...
အာဘွားပေး"
တကယ်ကြီးပါးတစ်ဖက်ထိုးပေးလာခဲ့တာမို့၊
ကျောက်စိမ်းကြောက်လန့်တကြားနဲ့နောက်ကိုယိမ်းသည်။
"ဟာ့...လူရှေ့မှာ၊ မင်းနော်..."
ငချွတ်လေး...
အဲဒါလေးတွေနဲ့ပဲငါ့ကိုမြှူဆွယ်နေလိုက်၊
ဒီကအချစ်စိတ်တွေတလိပ်လိပ်တက်လို့...
နေလို့မရတော့ရင်...
အာဘွားပေးလို့မပြောဘဲနဲ့...
ကဲ...အာဘွားဆိုပြီးတော့ဖက်နမ်းမှာ။
"လူရှေ့မှာဆိုတော့...
လူနောက်ကွယ်ကျရင်ဖြစ်တဲ့သဘောလားဟင်၊ ကျောက်စိမ်း"
"အား...မင်း...မကွယ်ရင်လည်းမင်းနမ်းတာပဲလေ၊
နောက်ကွယ်ကျရင်လည်းသောင်းကျန်းတာပဲကို"
"ဟား...သွားမယ်၊ အခုပဲ"
"ဟာ့...သျှောင့်....မင်း"
သူဆွဲခေါ်တဲ့အတိုင်းပါခဲ့ပြန်တာ၊ ယောကျာ်းလေးအိမ်သာထဲမှာ။
ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ယုယကြင်နာမှုလေးတွေကတခါတရံမှာ....