ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(59)
ဒီလိုနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔ကိုမေရွာင္ရဲေတာ့ပါဘူး။
ဦးေသွ်ာင္သူ႔ကိုမာယာသံုးႀကိမ္ပဲသံုးလိုက္ရတာပါ။
ေကာင္းတယ္လို႔လည္းေျပာတတ္လာပါတယ္။
ဆရာလည္းအၿမဲေခၚရပါတယ္။
"ဒီညဆရာလာေခၚ" လို႔ဆိုရင္...
ညေတြမအားအားေအာင္လုပ္ထားပါတဲ့။
မလာႏိုင္ဘူးလို႔ျငင္းရင္၊
တကယ့္ဂိုးအစစ္ကိုလာသြင္းမွာလို႔ဦးေသွ်ာင္ကျခိမ္းေျခာက္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕လက္က်န္ေဆးေတြလည္းအကုန္ပိုက္စိပ္တိုက္ၿပီးရွာထားတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ေၾကာက္ေနရတာပါ။
လတ္တေလာသူပူစီေဖာင္းမမႈတ္ခ်င္ေသးလို႔ပါ။
အခုကလည္း...အၾကာႀကီးပဲေအာက္မွာေနေနရတာ...
သူ႔ရဲ႕ pa pa pa ကအေသၾကာတာ...
လူသာပိန္လို႔ေတာ္ေသး...ခႏၶာကိုယ္ဒီထက္ျပည့္ၿဖိဳးေနရင္ေတာ့မေတြးရဲစရာပဲ။
အဲဒီယုန္ဆိုးကညေတြမွာဆိုျမန္လဲျမန္ဆန္ၿပီးေတာ့ဖ်တ္လတ္ေနတာ...
ေၾကာက္ေတာင္ေၾကာက္တယ္၊ ဒါေတာင္မွေဆးမစားထားဘူးတဲ့။
ေဆးထပ္စားၿပီးလုပ္ခံရရင္ေတာ့အူေတြအသည္းေတြအပိုင္းပိုင္းျပတ္က်မလားမသိဘူး။
အခုေတာင္မွဗိုက္ထဲမွာေနလို႔မေကာင္းတာ။
အက်င့္ကလဲတကယ္မေကာင္းဘူး။
သူၿပီးရင္လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီးေတာ့...
သူၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကဘယ္အခ်ိန္မွန္းလဲမသိဘူး။
ဘယ္အခ်ိန္မွာသူအေပၚကေနတက္လုပ္ၿပီးေတာ့သြားအိပ္ရမလဲ။
မနက္က်ရင္ေက်ာင္းရွိေနေသးတာကို။
"အား...ဟာ့...အား........အ...အ..."
"ခဏေလးေနာ္.....အာ့....ၿပီး...ေတာ့...မွာ"
ေမာဟိုက္လွၿပီဆိုတာကိုႏွစ္ေယာက္စလံုးသိေနတယ္။
ညည္းသံေတြပိုျပင္းလာတယ္၊
လႈပ္ရွားမႈေတြပိုျမန္လာတယ္။
အသားခ်င္း႐ိုက္ခတ္ထိေတြ႕သံေတြကပိုထြက္ေပၚလာတယ္။
သိပ္ကိုဆရာက်လြန္းေတာ့...
အဲဒီလိုၾကမ္းတမ္းေနတာေတာင္မွေမာေနရံုေလး...
မင္းဘယ္လိုေတြေတာင္မွအဲဒီလိုေတြတတ္ေနတာလဲ...ဟင္...ဦးေသွ်ာင္။
"အ...မင္း...အရမ္းၾကာတာပဲ...မၿပီးေသးဘူးလားဟင္..."
"အင့္...ဟင္း...ႏွစ္ခါေတာင္ၿပီးသြားၿပီ..."
"ဘာ...!...မင္း...ယုတ္မာ....အင့္"
"မင္းအရမ္းေကာင္းလို႔ေပါ့၊
မင္းကငါ့ကိုသာေျပာေနတာ...
မင္းကေရာမၿပီးေသးဘူးလား...
ငါဒီေလာက္လက္နဲ႔ေကာင္းေကာင္းေလးေပးေနတာကို...
မင္းတကိုယ္လံုးလည္း...ငါ...ထိထားလို႔နာေနၿပီမလား၊
ေဆာရီး...နည္းနည္းၾကမ္းသြားတယ္"
"မသိဘူး...တင္းခံထားတာ၊ မၿပီးႏိုင္ဘူးေဟ့ေကာင္၊
မင္း...လဲမအိပ္နဲ႔၊ ငါလဲမအိပ္ဘူး"
"အား...မင္းပဲ...မနက္ေက်ာင္းတက္ရမွာဆို...ဟင္..."
"ဒီအတိုင္းသြားမွာ...
တကယ္...ငါေအာင့္ေနၿပီ၊ ေအာက္ဆင္းေတာ့...
မင္း...တမင္တကာမလား၊ အား....ေျဖးေျဖးလုပ္ပါဟ၊
ျဖတ္ႏိုင္ရင္လည္းျဖတ္ေပးေတာ့...
အား....မ႐ိုက္နဲ႔ေလ...အေမ့....ဟ...ဟာ့...
ေသွ်ာင္...ေျဖးေျဖး...ကုတင္ႀကီးက်ိဳးသြားဦး...မယ္.....ေသပါၿပီ...ေမေမေရ......"
ေျပာလိုက္ေတာ့မွေသွ်ာင္ကပိုဆိုးလာတာ၊ လက္ေတြကပိုျမန္လာသလို...ခါးေတြကပိုၿပီးအားပါလာခဲ့သည္။
ေနာက္ေက်ာကေနစိတ္ႀကိဳက္ၿဖဲေနတာ...
ေက်ာျပင္မွာလည္းသူမကိုက္ဖူးတဲ့ေနရာမက်န္ၿပီလားမသိဘူး။
နာတာ၊ နာတာဆိုတာ စစ္ကနဲ...က်စ္ကနဲ...
ကုန္းကုန္းၿပီးကိုက္ေနတာ...
အဲဒီယုန္သြားကိုတေန႔ေန႔ေတာ့...တံစဥ္းနဲ႔စားပစ္မွာလို႔က်ိန္းထားရင္း...ကိုက္ေနတာကိုတားရ၏။
"အဲဒီသြားရာေတြနဲ႔လူဖ်ားတတ္တာေနာ္...
အရမ္း...အာ့...မကိုက္နဲ႔...ဆို..."
"မင္းကကိုက္ခ်င္စရာေကာင္းေနတာက္ို...
အဲလိုကိုက္ခ်င္တာလဲၾကာလွၿပီ၊
ထိန္းထားရတာ...မင္း...ဟင့္...ေၾကာက္မွာစိုးလို႔......အား...ၿပီး...ၿပီ..."
စကားကလဲမ်ားတာ၊ အခန္းကပိတ္ထားရင္အသံလံုလို႔ပဲေတာ္ေသး၊
မအိပ္ရလဲသူ႔ကိုျပန္လုပ္ရမွေက်ာက္စိမ္းေက်နပ္မွာ။
"သြား...ေအာက္ဆင္း..."
"မင္းပဲ...မနက္ေက်ာင္းရွိေသးတာဆို...တကယ္ႀကီးလုပ္မွာလား"
"အင္း...လုပ္မွာ၊ မင္းကိုမေက်နပ္ဘူးေဟ့ေကာင္၊
မာယာလာမသံုးနဲ႔...
ငါ့အလွည့္ပဲ၊ တမင္ကိုထိန္းထားရတာ၊
ဆင္းစမ္း..."
နံုးေခြသြားတဲ့ေသွ်ာင့္ကိုယ္ကိုတြန္းခ်ၿပီးေတာ့...
သူအေပၚကေနဗ်င္းဖို႔ျပင္ေတာ့...
ေသွ်ာင္ကသူ႔လက္ဖ်ံမွာဝတ္ထားတဲ့သားေရကြင္းမည္းေလးကိုကမ္းေပး၏။
"ေနဦး...ေက်ာက္စိမ္း.....မင္းဆံပင္ေလး...ေတြ...သိမ္းဦး..."
ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ပုခံုးေထာက္ဆံပင္ေလးေတြကိုသိမ္းခ်ည္ေနတာကိုမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းေငး၏။
ေငးေနရင္းနဲ႔မွ...အၿငိမ္မေနဘဲေျပာေနျပန္တာ..:
"မင္းဆံပင္စည္းေနတဲ့ပံုေလးကိုအရမ္းသေဘာက်တာပဲ..."...တဲ့...။
မ်က္လံုးေတာင္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိေသွ်ာင္ကနံုးေခြက်ခ်င္ေနတာေတာင္မွ...
ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ျပံဳးၿပီးေတာ့ၾကည့္ေနခဲ့ေသးတာ...
သိပ္ကိုကဗ်ာဆန္ခ်င္တဲ့ယုန္ႀကီး...
ေခါင္းစည္းကြင္းေလးကိုသူ႔လက္ဖ်ံမွာတခ်ိန္လံုးဝတ္ထားတာကိုျမင္ေပမယ့္...
သူ႔ဆံပင္စည္းဖို႔ဝတ္ထားတယ္ဆိုတာကိုေက်ာက္စိမ္းမသိခဲ့ပါဘူး...။
"အဲဒီညတုန္းကမင္းအရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာသိလား၊
မ်က္စိထဲကက္ိုထြက္ကိုမထြက္ဘူး...
အသည္းေလးထဲခဏခဏဝင္လာတယ္...
တသက္လံုးမမုန္းေအာင္မင္းအျပံဳးထဲဘာထည့္ျပံဳးသလဲကြယ္"
ဟာ့...သီခ်င္းေတာင္ထ,ဆိုလိုက္ေသးတာ၊
ဘယ္လိုႀကီးေဝဖန္ေပးရမလဲေတာင္မသိေတာ့ဘူး။
"မင္းေနာ္...လူကိုသနားခ်င္လာေအာင္လို႔..."
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ...
မတားပါဘူး...လုပ္ပါ၊
မင္းခါးပိုနာမွာေနာ္...
အဲဒါစိုးရိမ္မိလို႔..."
အဲဒီေလာက္ေတာင္မွခ်စ္သတဲ့လား...
နံုးေခြေနတာေလးကိုေတာင္ပိုသနားသြား၏။
"အၾကာႀကီးမလုပ္ဘူး၊ တစ္ခါပဲ"
"အင္း...မင္းသေဘာ...အတိုင္းပါ၊
ငါ့အိပ္မက္မ်ား...မင္း...ေဆးျခယ္ပါ..."
သီခ်င္းဆိုျပန္ၿပီ...
ေက်ာက္စိမ္းကသူ႔ကိုခြစီးေနရင္းရယ္ခ်င္လာတာ...
ဟိဟိ...ဟိဟိေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။
သူကကိုယ့္ကိုျပန္ေဖ်ာ္ေျဖေပးေနေသးသလိုပဲ။
မဆိုးဘူး...အဲဒီဖီးလ္ေလးေကာင္းတယ္။
အား...လို႔မေအာ္ဘဲ...သီခ်င္းပဲဆိုခိုင္းမယ္။
မင္းေခ်ာ့သိပ္တဲ့အတိုင္း...ငါစီးေမ်ာမယ္။
xxxxx
"ေက်ာက္စိမ္း...ျပန္မယ္၊ မျပန္လို႔မရဘူး။
သားကျပႆနာရွာေနတာသိတယ္ေနာ္။
ထ,ပါကြ...လိမၼာတယ္"
"မႏိုင္ေတာ့ဘူးဟ..."
"ငါခ်ီမယ္...အဝတ္ဝတ္စမ္း"
ပါးစပ္ကသာေျပာေနတာသူပဲျပန္ဝတ္ေပးေနရတာ၊
ေက်ာက္စိမ္းတကယ္မႏိုင္ေတာ့တာမွန္းသိတယ္။
"မင္းမခ်ီပါနဲ႔၊ ရတယ္"
"ခ်ီမယ္...ႏိုင္ေသးတယ္"
အတင္းပဲေက်ာက္စိမ္းကိုဆြဲေပြ႕ၿပီးအေပၚထပ္ျပန္တက္လို႔...
ႏွစ္ေယာက္သားပံုစံမပ်က္ျပန္အိပ္ေနရတာ။
မနက္က်ေတာ့ႀကိဳးကေလးလိုက္ႏိုးတာေတာင္ႏွစ္ေယာက္ကမႏိုးဘူး။
ကေလးကသူ႔ဘာသာမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးထြက္သြားရတယ္။
ေန႔လည္ေစာင္းၿပီးမွအိပ္ယာႏိုးၾကေတာ့...
ေက်ာင္းခ်ိန္လြန္သြားလို႔ပ်ာယီးပ်ာယာနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သားေက်ာင္းကိုအသားကုန္သုတ္ရတာ။
မနက္စာနဲ႔ေန႔လည္စာေတာင္ေပါင္းၿပီးစားလိုက္ရတယ္...။
ေက်ာက္စိမ္းဆိုရင္...ဆိုင္ကယ္ေတာင္မစီးႏိုင္ဘဲ...
ခါးေတြနာေနလို႔...ႏွစ္ေယာက္သားေက်ာင္းကိုကားနဲ႔သြားရတာ။
မိရဲရဲကဒါကိုျမင္ေတာ့လိုက္စတယ္...။
"ဆိုင္ကယ္ေတာင္မစီးႏိုင္ေတာ့တဲ့ဘဝဆိုေတာ့...
ညညဆို...အဲ.....ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား....ဟယ္...ဟင္...အို....
ကေလးေနာက္တေယာက္ရျမန္ဦးမွာ..."တဲ့။
ေသွ်ာင့္ကိုမၾကားတၾကားလိုက္စ,တယ္...။
ငယ္ကတည္းကေမရဲရဲကေသွ်ာင္နဲ႔ပိုၿပီးရင္းႏွီးခဲ့တာမို႔...
ေသွ်ာင့္ကိုဆိုမေျပာရဲတာဘာမွမရွိဘူး...။
ငေသွ်ာင္ဆိုတဲ့ဘဲကလည္း...
သူ႔ညီမကိုဘယ္တုန္းကမွမိန္းကေလးလို႔ထင္ထားတာမဟုတ္ဘူး...။
"နင့္ကိုကိုေလး...
ေန႔ညေရြ႕ေနတာ...
ဘာကေလးမွမရဘူး။
အခုသူ႔ဘာသာေသာင္းက်န္းတာ၊ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး"
"ဟဲ့....နင္တို႔ဟာ...ဘယ္လိုေတာင္အရွက္မဲ့တဲ့ေမာင္ႏွမေတြတုန္း...
သြားၾကစမ္း၊
ျမန္ျမန္လစ္လိုက္ၾက"
သူတို႔ေမာင္ႏွမေျပာဆိုေနၾကတာကိုေဒၚယုယၾကားေတာ့...
ဆူေတာ့တာပဲ...။
မနက္စာေတာင္ေကာင္းေကာင္းမစားရဘဲနဲ႔...
အိမ္ကေနႏွင္လႊတ္ခံခဲ့ရတာ...
ေနာက္တခါဆိုမင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္စလံုးကိုခ်င္းလမ္းအိမ္ကိုလိုက္လႊတ္မွာတဲ့။
"ပိုေကာင္းတယ္၊
အဲဒါမွလြတ္လြတ္လပ္လပ္"...လို႔ငေသွ်ာင္ကဆိုေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းမ်က္ႏွာႀကီးကရဲခနဲ...
အဲဒါကို...ေဘးကေနငေသွ်ာင္ကအသည္းယားလို႔ပါးေလးေျပးနမ္းေတာ့...
ေမေမေလးရဲ႕တံျမက္စီးပ်ံႀကီးေနာက္ကလိုက္လာတာ...
"အရွက္ေလးဘာေလးရွိၾကပါဦးလားဟဲ့...ငေသွ်ာင္ရဲ႕...."
ေျခယိုင္ခ်င္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုကားေပၚအတင္းဆြဲတင္ၿပီးေတာ့...ကားကိုအျမန္ေမာင္းထြက္ရတယ္...
ေတာ္ၾကာေန...သူနဲ႔ေမေမေလးၾကားမွာေက်ာက္စိမ္းေခါင္းကြဲမွာစိုးရတယ္...။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့...
နံေဘးကလူကဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး။
ေက်ာက္စိမ္းကအလကားေနမ်က္ႏွာႀကီးရဲေနတာ...
ငေသွ်ာင္နဲ႔အတူတူေက်ာင္းမွာယွဥ္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ျဖစ္ေနေရာ...။
"မင္း...ငါနဲ႔အတူေက်ာင္းထဲမဝင္နဲ႔...
ငါဟိုနားေလးက်န္ခဲ့မယ္...ဒီနားေလးက်န္ခဲ့မယ္..."...ဆိုၿပီးလုပ္ေနေသးတာ...။
ငေသွ်ာင့္မွာအတင္းေတြေက်ာင္းခန္းထဲလိုက္ပို႔ရေသးတယ္...။
အဲဒါေတာင္မွတခ်က္တခ်က္ဆိုရင္ေက်ာက္စိမ္းပါးႏွစ္ဖက္ကရဲခနဲထ,ထလာေသးတာ...။
ထမင္းစားခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ေတြမွာ....သူ႔ေက်ာင္းခန္းေရွ႕ကိုေသွ်ာင္လာၿပီေဟ့ဆိုရင္သူေျပးပုန္းဖို႔ၾကံရတာပဲ။
"ဟာ...သူတို႔သိမွမသိတာ၊ မင္းကလည္း၊
ငါထမင္းစားတဲ့တခ်ိန္ပဲလာရတာ။
ၿပီးရင္ျပန္သြားရမွာပဲ၊ ဘာမွလုပ္တာလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔။
ေနာ္.....ေနာ္...လို႔...
ဒီအခ်ိန္ေလးေတာ့ေတြ႕ပါရေစ..."
"အိမ္မွာေတြ႕ေနတာပဲကို...မင္းကကြာ...သြား...ျပန္စမ္းပါ...
ဘာမွမဟုတ္ဘဲနဲ႔ငါ့အခန္းေရွ႕မလာနဲ႔..."
"ဟာ....ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိလဲေတြ႕ခ်င္လို႔မရဘူးလား။
မင္းကိုအခ်ိန္တိုင္းျမင္ခ်င္ေနလို႔....
ငါ့ေက်ာမွာပိုးထားလို႔ရရင္ပိုးထားမွာသိလား..."
"တိုးတိုးလုပ္ပါဟ...မင္းေနာ္....သိကုန္ေတာ့မွာပဲ"
"အာ...မသိပါဘူးဆိုေန..."
ထမင္းစားေနရင္းနဲ႔လက္တစ္ဖက္ကိုပါဖမ္းကိုင္ေနေသးတာမို႔...
ဖယ္ခ်ရျပန္သည္...။
"မင္းလက္ဖယ္ေလ..."
"မျမင္ပါဘူးကြာ၊ လက္ကေလးပဲကိုင္ထားတာ၊
စားမွာသာစားစမ္းပါ၊
ဘာျဖစ္လဲ...
ငါကမင္းအစ္ကိုဆိုတာသူတို႔သိတယ္"
ခ်ီးတဲ့မွ...တအားအႏၲရာယ္မ်ားတဲ့အစ္ကို။
Danger Brother ႀကီး။
တခါတေလစိတ္မရွည္ရင္အိမ္သာထဲဆြဲေခၚၿပီးေတာ့စိတ္ႀကိဳက္ကစ္စင္ဆြဲေသးတာ။
ေက်ာက္စိမ္းမွာ...အသံထြက္လို႔လဲမရဘဲနဲ႔ၿငိမ္ခံရ။
ဘယ္လိုေတြေတာင္အခ်စ္ခံရသလဲေျပာျပရရင္ဟိမဝႏၲာခ်ီးမႊန္းခန္းေတြျဖစ္ကုန္မွာပဲ။
"ညေနျပန္ရင္ေသခ်ာျပန္ေနာ္၊
ငါအလုပ္သင္ဖို႔စ,မွရေတာ့မွာမို႔...
ဒီေန႔အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္။
ခြဲစိတ္လိုင္စင္မရဘဲေနမွာစိုးလို႔...သိလား"
"လာေခၚေပးရမလား၊ မင္းဘယ္လိုသြားမလဲ"
"ရတယ္၊ စီနီယာနဲ႔တူတူသြားမွာ၊
ေရာ့ကားေသာ့...
ေကာင္းေကာင္းျပန္ေနာ္၊
ဖုန္းဆက္ဦး"
ထမင္းလဲေကာင္းေကာင္းမစားဘဲနဲ႔...ေသွ်ာင္ကကင္တင္းန္ကေနထ,ျပန္သြားတာ...
အိမ္ျပန္တဲ့အခ်ိန္စိတ္မခ်လို႔ဆိုၿပီးဖုန္းခဏခဏဆက္ေနေသး၏။
ဦးေသွ်ာင္နဲ႔ေတာ့ဒုကၡပါပဲ။
အခုမွေက်ာက္စိမ္းခမ်ာ...ကေလးဘဝျပန္ေရာက္သြားရတာ။
မင္းအခ်စ္ကႀကီးမားလိုက္တာ။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(59)
ဒီလိုနဲ့ကျောက်စိမ်းကသူ့ကိုမရှောင်ရဲတော့ပါဘူး။
ဦးသျှောင်သူ့ကိုမာယာသုံးကြိမ်ပဲသုံးလိုက်ရတာပါ။
ကောင်းတယ်လို့လည်းပြောတတ်လာပါတယ်။
ဆရာလည်းအမြဲခေါ်ရပါတယ်။
"ဒီညဆရာလာခေါ်" လို့ဆိုရင်...
ညတွေမအားအားအောင်လုပ်ထားပါတဲ့။
မလာနိုင်ဘူးလို့ငြင်းရင်၊
တကယ့်ဂိုးအစစ်ကိုလာသွင်းမှာလို့ဦးသျှောင်ကခြိမ်းခြောက်ပါတယ်။
သူ့ရဲ့လက်ကျန်ဆေးတွေလည်းအကုန်ပိုက်စိပ်တိုက်ပြီးရှာထားတယ်လို့ပြောပါတယ်။
အဲဒါကြောင့်ကြောက်နေရတာပါ။
လတ်တလောသူပူစီဖောင်းမမှုတ်ချင်သေးလို့ပါ။
အခုကလည်း...အကြာကြီးပဲအောက်မှာနေနေရတာ...
သူ့ရဲ့ pa pa pa ကအသေကြာတာ...
လူသာပိန်လို့တော်သေး...ခန္ဓာကိုယ်ဒီထက်ပြည့်ဖြိုးနေရင်တော့မတွေးရဲစရာပဲ။
အဲဒီယုန်ဆိုးကညတွေမှာဆိုမြန်လဲမြန်ဆန်ပြီးတော့ဖျတ်လတ်နေတာ...
ကြောက်တောင်ကြောက်တယ်၊ ဒါတောင်မှဆေးမစားထားဘူးတဲ့။
ဆေးထပ်စားပြီးလုပ်ခံရရင်တော့အူတွေအသည်းတွေအပိုင်းပိုင်းပြတ်ကျမလားမသိဘူး။
အခုတောင်မှဗိုက်ထဲမှာနေလို့မကောင်းတာ။
အကျင့်ကလဲတကယ်မကောင်းဘူး။
သူပြီးရင်လုပ်ရမယ်ဆိုပြီးတော့...
သူပြီးတဲ့အချိန်ကဘယ်အချိန်မှန်းလဲမသိဘူး။
ဘယ်အချိန်မှာသူအပေါ်ကနေတက်လုပ်ပြီးတော့သွားအိပ်ရမလဲ။
မနက်ကျရင်ကျောင်းရှိနေသေးတာကို။
"အား...ဟာ့...အား........အ...အ..."
"ခဏလေးနော်.....အာ့....ပြီး...တော့...မှာ"
မောဟိုက်လှပြီဆိုတာကိုနှစ်ယောက်စလုံးသိနေတယ်။
ညည်းသံတွေပိုပြင်းလာတယ်၊
လှုပ်ရှားမှုတွေပိုမြန်လာတယ်။
အသားချင်းရိုက်ခတ်ထိတွေ့သံတွေကပိုထွက်ပေါ်လာတယ်။
သိပ်ကိုဆရာကျလွန်းတော့...
အဲဒီလိုကြမ်းတမ်းနေတာတောင်မှမောနေရုံလေး...
မင်းဘယ်လိုတွေတောင်မှအဲဒီလိုတွေတတ်နေတာလဲ...ဟင်...ဦးသျှောင်။
"အ...မင်း...အရမ်းကြာတာပဲ...မပြီးသေးဘူးလားဟင်..."
"အင့်...ဟင်း...နှစ်ခါတောင်ပြီးသွားပြီ..."
"ဘာ...!...မင်း...ယုတ်မာ....အင့်"
"မင်းအရမ်းကောင်းလို့ပေါ့၊
မင်းကငါ့ကိုသာပြောနေတာ...
မင်းကရောမပြီးသေးဘူးလား...
ငါဒီလောက်လက်နဲ့ကောင်းကောင်းလေးပေးနေတာကို...
မင်းတကိုယ်လုံးလည်း...ငါ...ထိထားလို့နာနေပြီမလား၊
ဆောရီး...နည်းနည်းကြမ်းသွားတယ်"
"မသိဘူး...တင်းခံထားတာ၊ မပြီးနိုင်ဘူးဟေ့ကောင်၊
မင်း...လဲမအိပ်နဲ့၊ ငါလဲမအိပ်ဘူး"
"အား...မင်းပဲ...မနက်ကျောင်းတက်ရမှာဆို...ဟင်..."
"ဒီအတိုင်းသွားမှာ...
တကယ်...ငါအောင့်နေပြီ၊ အောက်ဆင်းတော့...
မင်း...တမင်တကာမလား၊ အား....ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဟ၊
ဖြတ်နိုင်ရင်လည်းဖြတ်ပေးတော့...
အား....မရိုက်နဲ့လေ...အမေ့....ဟ...ဟာ့...
သျှောင်...ဖြေးဖြေး...ကုတင်ကြီးကျိုးသွားဦး...မယ်.....သေပါပြီ...မေမေရေ......"
ပြောလိုက်တော့မှသျှောင်ကပိုဆိုးလာတာ၊ လက်တွေကပိုမြန်လာသလို...ခါးတွေကပိုပြီးအားပါလာခဲ့သည်။
နောက်ကျောကနေစိတ်ကြိုက်ဖြဲနေတာ...
ကျောပြင်မှာလည်းသူမကိုက်ဖူးတဲ့နေရာမကျန်ပြီလားမသိဘူး။
နာတာ၊ နာတာဆိုတာ စစ်ကနဲ...ကျစ်ကနဲ...
ကုန်းကုန်းပြီးကိုက်နေတာ...
အဲဒီယုန်သွားကိုတနေ့နေ့တော့...တံစဉ်းနဲ့စားပစ်မှာလို့ကျိန်းထားရင်း...ကိုက်နေတာကိုတားရ၏။
"အဲဒီသွားရာတွေနဲ့လူဖျားတတ်တာနော်...
အရမ်း...အာ့...မကိုက်နဲ့...ဆို..."
"မင်းကကိုက်ချင်စရာကောင်းနေတာက်ို...
အဲလိုကိုက်ချင်တာလဲကြာလှပြီ၊
ထိန်းထားရတာ...မင်း...ဟင့်...ကြောက်မှာစိုးလို့......အား...ပြီး...ပြီ..."
စကားကလဲများတာ၊ အခန်းကပိတ်ထားရင်အသံလုံလို့ပဲတော်သေး၊
မအိပ်ရလဲသူ့ကိုပြန်လုပ်ရမှကျောက်စိမ်းကျေနပ်မှာ။
"သွား...အောက်ဆင်း..."
"မင်းပဲ...မနက်ကျောင်းရှိသေးတာဆို...တကယ်ကြီးလုပ်မှာလား"
"အင်း...လုပ်မှာ၊ မင်းကိုမကျေနပ်ဘူးဟေ့ကောင်၊
မာယာလာမသုံးနဲ့...
ငါ့အလှည့်ပဲ၊ တမင်ကိုထိန်းထားရတာ၊
ဆင်းစမ်း..."
နုံးခွေသွားတဲ့သျှောင့်ကိုယ်ကိုတွန်းချပြီးတော့...
သူအပေါ်ကနေဗျင်းဖို့ပြင်တော့...
သျှောင်ကသူ့လက်ဖျံမှာဝတ်ထားတဲ့သားရေကွင်းမည်းလေးကိုကမ်းပေး၏။
"နေဦး...ကျောက်စိမ်း.....မင်းဆံပင်လေး...တွေ...သိမ်းဦး..."
ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ပုခုံးထောက်ဆံပင်လေးတွေကိုသိမ်းချည်နေတာကိုမျက်တောင်မခတ်တမ်းငေး၏။
ငေးနေရင်းနဲ့မှ...အငြိမ်မနေဘဲပြောနေပြန်တာ..:
"မင်းဆံပင်စည်းနေတဲ့ပုံလေးကိုအရမ်းသဘောကျတာပဲ..."...တဲ့...။
မျက်လုံးတောင်မဖွင့်နိုင်တော့တဲ့အထိသျှောင်ကနုံးခွေကျချင်နေတာတောင်မှ...
မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ပြုံးပြီးတော့ကြည့်နေခဲ့သေးတာ...
သိပ်ကိုကဗျာဆန်ချင်တဲ့ယုန်ကြီး...
ခေါင်းစည်းကွင်းလေးကိုသူ့လက်ဖျံမှာတချိန်လုံးဝတ်ထားတာကိုမြင်ပေမယ့်...
သူ့ဆံပင်စည်းဖို့ဝတ်ထားတယ်ဆိုတာကိုကျောက်စိမ်းမသိခဲ့ပါဘူး...။
"အဲဒီညတုန်းကမင်းအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာသိလား၊
မျက်စိထဲကက်ိုထွက်ကိုမထွက်ဘူး...
အသည်းလေးထဲခဏခဏဝင်လာတယ်...
တသက်လုံးမမုန်းအောင်မင်းအပြုံးထဲဘာထည့်ပြုံးသလဲကွယ်"
ဟာ့...သီချင်းတောင်ထ,ဆိုလိုက်သေးတာ၊
ဘယ်လိုကြီးဝေဖန်ပေးရမလဲတောင်မသိတော့ဘူး။
"မင်းနော်...လူကိုသနားချင်လာအောင်လို့..."
"မဟုတ်ပါဘူးကွာ...
မတားပါဘူး...လုပ်ပါ၊
မင်းခါးပိုနာမှာနော်...
အဲဒါစိုးရိမ်မိလို့..."
အဲဒီလောက်တောင်မှချစ်သတဲ့လား...
နုံးခွေနေတာလေးကိုတောင်ပိုသနားသွား၏။
"အကြာကြီးမလုပ်ဘူး၊ တစ်ခါပဲ"
"အင်း...မင်းသဘော...အတိုင်းပါ၊
ငါ့အိပ်မက်များ...မင်း...ဆေးခြယ်ပါ..."
သီချင်းဆိုပြန်ပြီ...
ကျောက်စိမ်းကသူ့ကိုခွစီးနေရင်းရယ်ချင်လာတာ...
ဟိဟိ...ဟိဟိတောင်ဖြစ်သွားတယ်။
သူကကိုယ့်ကိုပြန်ဖျော်ဖြေပေးနေသေးသလိုပဲ။
မဆိုးဘူး...အဲဒီဖီးလ်လေးကောင်းတယ်။
အား...လို့မအော်ဘဲ...သီချင်းပဲဆိုခိုင်းမယ်။
မင်းချော့သိပ်တဲ့အတိုင်း...ငါစီးမျောမယ်။
xxxxx
"ကျောက်စိမ်း...ပြန်မယ်၊ မပြန်လို့မရဘူး။
သားကပြဿနာရှာနေတာသိတယ်နော်။
ထ,ပါကွ...လိမ္မာတယ်"
"မနိုင်တော့ဘူးဟ..."
"ငါချီမယ်...အဝတ်ဝတ်စမ်း"
ပါးစပ်ကသာပြောနေတာသူပဲပြန်ဝတ်ပေးနေရတာ၊
ကျောက်စိမ်းတကယ်မနိုင်တော့တာမှန်းသိတယ်။
"မင်းမချီပါနဲ့၊ ရတယ်"
"ချီမယ်...နိုင်သေးတယ်"
အတင်းပဲကျောက်စိမ်းကိုဆွဲပွေ့ပြီးအပေါ်ထပ်ပြန်တက်လို့...
နှစ်ယောက်သားပုံစံမပျက်ပြန်အိပ်နေရတာ။
မနက်ကျတော့ကြိုးကလေးလိုက်နိုးတာတောင်နှစ်ယောက်ကမနိုးဘူး။
ကလေးကသူ့ဘာသာမျက်နှာသစ်ပြီးထွက်သွားရတယ်။
နေ့လည်စောင်းပြီးမှအိပ်ယာနိုးကြတော့...
ကျောင်းချိန်လွန်သွားလို့ပျာယီးပျာယာနဲ့နှစ်ယောက်သားကျောင်းကိုအသားကုန်သုတ်ရတာ။
မနက်စာနဲ့နေ့လည်စာတောင်ပေါင်းပြီးစားလိုက်ရတယ်...။
ကျောက်စိမ်းဆိုရင်...ဆိုင်ကယ်တောင်မစီးနိုင်ဘဲ...
ခါးတွေနာနေလို့...နှစ်ယောက်သားကျောင်းကိုကားနဲ့သွားရတာ။
မိရဲရဲကဒါကိုမြင်တော့လိုက်စတယ်...။
"ဆိုင်ကယ်တောင်မစီးနိုင်တော့တဲ့ဘဝဆိုတော့...
ညညဆို...အဲ.....ဘယ်လောက်တောင်များ....ဟယ်...ဟင်...အို....
ကလေးနောက်တယောက်ရမြန်ဦးမှာ..."တဲ့။
သျှောင့်ကိုမကြားတကြားလိုက်စ,တယ်...။
ငယ်ကတည်းကမေရဲရဲကသျှောင်နဲ့ပိုပြီးရင်းနှီးခဲ့တာမို့...
သျှောင့်ကိုဆိုမပြောရဲတာဘာမှမရှိဘူး...။
ငသျှောင်ဆိုတဲ့ဘဲကလည်း...
သူ့ညီမကိုဘယ်တုန်းကမှမိန်းကလေးလို့ထင်ထားတာမဟုတ်ဘူး...။
"နင့်ကိုကိုလေး...
နေ့ညရွေ့နေတာ...
ဘာကလေးမှမရဘူး။
အခုသူ့ဘာသာသောင်းကျန်းတာ၊ ငါနဲ့မဆိုင်ဘူး"
"ဟဲ့....နင်တို့ဟာ...ဘယ်လိုတောင်အရှက်မဲ့တဲ့မောင်နှမတွေတုန်း...
သွားကြစမ်း၊
မြန်မြန်လစ်လိုက်ကြ"
သူတို့မောင်နှမပြောဆိုနေကြတာကိုဒေါ်ယုယကြားတော့...
ဆူတော့တာပဲ...။
မနက်စာတောင်ကောင်းကောင်းမစားရဘဲနဲ့...
အိမ်ကနေနှင်လွှတ်ခံခဲ့ရတာ...
နောက်တခါဆိုမင်းတို့နှစ်ကောင်စလုံးကိုချင်းလမ်းအိမ်ကိုလိုက်လွှတ်မှာတဲ့။
"ပိုကောင်းတယ်၊
အဲဒါမှလွတ်လွတ်လပ်လပ်"...လို့ငသျှောင်ကဆိုတော့...
ကျောက်စိမ်းမျက်နှာကြီးကရဲခနဲ...
အဲဒါကို...ဘေးကနေငသျှောင်ကအသည်းယားလို့ပါးလေးပြေးနမ်းတော့...
မေမေလေးရဲ့တံမြက်စီးပျံကြီးနောက်ကလိုက်လာတာ...
"အရှက်လေးဘာလေးရှိကြပါဦးလားဟဲ့...ငသျှောင်ရဲ့...."
ခြေယိုင်ချင်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းကိုကားပေါ်အတင်းဆွဲတင်ပြီးတော့...ကားကိုအမြန်မောင်းထွက်ရတယ်...
တော်ကြာနေ...သူနဲ့မေမေလေးကြားမှာကျောက်စိမ်းခေါင်းကွဲမှာစိုးရတယ်...။
ကျောင်းရောက်တော့...
နံဘေးကလူကဘာမှသိတာမဟုတ်ဘူး။
ကျောက်စိမ်းကအလကားနေမျက်နှာကြီးရဲနေတာ...
ငသျှောင်နဲ့အတူတူကျောင်းမှာယှဉ်ပြီးလမ်းလျှောက်ဖို့တွန့်ဆုတ်ဆုတ်ဖြစ်နေရော...။
"မင်း...ငါနဲ့အတူကျောင်းထဲမဝင်နဲ့...
ငါဟိုနားလေးကျန်ခဲ့မယ်...ဒီနားလေးကျန်ခဲ့မယ်..."...ဆိုပြီးလုပ်နေသေးတာ...။
ငသျှောင့်မှာအတင်းတွေကျောင်းခန်းထဲလိုက်ပို့ရသေးတယ်...။
အဲဒါတောင်မှတချက်တချက်ဆိုရင်ကျောက်စိမ်းပါးနှစ်ဖက်ကရဲခနဲထ,ထလာသေးတာ...။
ထမင်းစားချိန်၊ နားချိန်တွေမှာ....သူ့ကျောင်းခန်းရှေ့ကိုသျှောင်လာပြီဟေ့ဆိုရင်သူပြေးပုန်းဖို့ကြံရတာပဲ။
"ဟာ...သူတို့သိမှမသိတာ၊ မင်းကလည်း၊
ငါထမင်းစားတဲ့တချိန်ပဲလာရတာ။
ပြီးရင်ပြန်သွားရမှာပဲ၊ ဘာမှလုပ်တာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့။
နော်.....နော်...လို့...
ဒီအချိန်လေးတော့တွေ့ပါရစေ..."
"အိမ်မှာတွေ့နေတာပဲကို...မင်းကကွာ...သွား...ပြန်စမ်းပါ...
ဘာမှမဟုတ်ဘဲနဲ့ငါ့အခန်းရှေ့မလာနဲ့..."
"ဟာ....ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အကြောင်းပြချက်မရှိလဲတွေ့ချင်လို့မရဘူးလား။
မင်းကိုအချိန်တိုင်းမြင်ချင်နေလို့....
ငါ့ကျောမှာပိုးထားလို့ရရင်ပိုးထားမှာသိလား..."
"တိုးတိုးလုပ်ပါဟ...မင်းနော်....သိကုန်တော့မှာပဲ"
"အာ...မသိပါဘူးဆိုနေ..."
ထမင်းစားနေရင်းနဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုပါဖမ်းကိုင်နေသေးတာမို့...
ဖယ်ချရပြန်သည်...။
"မင်းလက်ဖယ်လေ..."
"မမြင်ပါဘူးကွာ၊ လက်ကလေးပဲကိုင်ထားတာ၊
စားမှာသာစားစမ်းပါ၊
ဘာဖြစ်လဲ...
ငါကမင်းအစ်ကိုဆိုတာသူတို့သိတယ်"
ချီးတဲ့မှ...တအားအန္တရာယ်များတဲ့အစ်ကို။
Danger Brother ကြီး။
တခါတလေစိတ်မရှည်ရင်အိမ်သာထဲဆွဲခေါ်ပြီးတော့စိတ်ကြိုက်ကစ်စင်ဆွဲသေးတာ။
ကျောက်စိမ်းမှာ...အသံထွက်လို့လဲမရဘဲနဲ့ငြိမ်ခံရ။
ဘယ်လိုတွေတောင်အချစ်ခံရသလဲပြောပြရရင်ဟိမဝန္တာချီးမွှန်းခန်းတွေဖြစ်ကုန်မှာပဲ။
"ညနေပြန်ရင်သေချာပြန်နော်၊
ငါအလုပ်သင်ဖို့စ,မှရတော့မှာမို့...
ဒီနေ့အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ်။
ခွဲစိတ်လိုင်စင်မရဘဲနေမှာစိုးလို့...သိလား"
"လာခေါ်ပေးရမလား၊ မင်းဘယ်လိုသွားမလဲ"
"ရတယ်၊ စီနီယာနဲ့တူတူသွားမှာ၊
ရော့ကားသော့...
ကောင်းကောင်းပြန်နော်၊
ဖုန်းဆက်ဦး"
ထမင်းလဲကောင်းကောင်းမစားဘဲနဲ့...သျှောင်ကကင်တင်းန်ကနေထ,ပြန်သွားတာ...
အိမ်ပြန်တဲ့အချိန်စိတ်မချလို့ဆိုပြီးဖုန်းခဏခဏဆက်နေသေး၏။
ဦးသျှောင်နဲ့တော့ဒုက္ခပါပဲ။
အခုမှကျောက်စိမ်းခမျာ...ကလေးဘဝပြန်ရောက်သွားရတာ။
မင်းအချစ်ကကြီးမားလိုက်တာ။