ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(58)
ဦးေသွ်ာင့္ဘဝကဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲဆိုေတာ့...
ရင္ဘတ္ထဲမွာေနမေကာင္းဘဲ...
အီလည္လည္ႀကီးနဲ႔ေရေသာက္လဲမရ။
အစာေၾကေဆးစားလဲမရ။
ေက်ာက္စိမ္းဆီကေနအခ်စ္ခံခ်င္တဲ့ေဝဒနာကဆိုးလိုက္တာ။
လက္ရွိမွာ...အရင္လို၊ ေက်ာက္စိမ္းဆီကေန...
မထိနဲ႔။
မကိုင္နဲ႔။
မလာနဲ႔။
ဆိုတဲ့စကားေတြမၾကားရေတာ့ေပမယ့္...
လူကိုလံုးဝအလစ္မခံဘဲေနေနတာကပိုဆိုးေန၏။
သူနဲ႔ေတြ႕ျပန္ရင္လည္း...အေဖာ္နဲ႔အေပါင္းနဲ႔...
ႀကိဳးကေလးကအဆစ္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္လည္း...ဦးေသွ်ာင္ဆိုတာေခတဲ့သူမွမဟုတ္ဘဲ။
ၾကံဳရင္ၾကံဳသလိုေလး...ေက်ာက္စိမ္းကိုလူကြယ္ရာဆြဲၿပီးနမ္း၊ ဟိုထိဒီထိနဲ႔လုပ္သည္။
ႀကိဳးကေလးကလည္းသူတို႔ကိုတခ်က္အလြတ္မေပးေတာ့....
ေက်ာက္စိမ္းကိုသူလစ္ရင္လစ္သလိုဆြဲေခၚၿပီးဖက္လိုက္ခ်ဳပ္လိုက္....
တခါတေလ...လူရွိေနတာေတာင္မွအနားနားကပ္ၿပီးအံေလးကိုႀကိတ္လို႔....
"ေက်ာက္စိမ္း..ငါ...ၾကမ္းလိုက္ရမလား"...လို႔ၿခိမ္းစားေျခာက္စား၊
ဟိန္းစားေဟာက္စားနဲ႔လုပ္မိျပန္ေတာ့...
လူၾကမ္းဘဝကိုလံုးလံုးေရာက္၏။
သူ...အခ်စ္ခံခ်င္ေနတာသိသိႀကီးနဲ႔...
ေက်ာက္စိမ္း.....က....တမင္တကာလုပ္ေနတာ။
ႀကိဳးကေလးကိုဗန္းျပၿပီးခပ္ေဝးေဝးမွာေရွာင္လင္သိုင္းေတြက်င့္လို႔...
ႀကိဳးကေလးကလဲသူ႔ကိုမကပ္ေတာ့ဘူး။
"ပါးပါးဆိုးတယ္"တဲ့။
ဟိုငတိကလည္းအနားကိုလာရင္တေယာက္ထဲမဟုတ္ဘဲသားအဖကတတြဲလိုက္ႀကီး။
အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာၿပီးႀကိဳးကေလးကိုပ,ထုတ္ရင္လည္း၊
ႀကိဳးကေလးကသိေနတာ၊
"ပါးပါးေနာ္...ေဖေဖ့ကိုႀကိဳး...ခ်စ္လို႔မရေတာ့ဘူးလား"တဲ့။
တခါတေလသူ႔အဖြားကိုေျပးေျပးတိုင္တာ၊
ေဖေဖ့က္ိုပါးပါးကလုယူတယ္တဲ့။
အဲဒီအခါက်ရင္...
ေမေမေလးဆူမွာစိုးလို႔...အိေျႏၵဆည္ၿပီးေတာ့လူႀကီးဆန္ေနရေသးတယ္။
ေနာက္ကြယ္က်ေတာ့လဲအဆူခံရတာပဲ။
"ဦးေသွ်ာင္...နင္ေနာ္...ေမ်ာက္ကေလးေရႊေကာက္ရသလိုနဲ႔၊
လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ...သိကၡာခ်ရင္ေတာ့နင့္ကိုပဲဗ်င္းမွာ"
ေန႔လည္ကထမင္းစားေနရင္းကျမင္းေၾကာသြားထမိလို႔ရန္ထျဖစ္ၿပီးေတာ့ေမေမေလးဆူတာခံရသည္။
အရင္လိုပဲ...ေက်ာက္စိမ္းထမင္းစားေနတုန္းသြားစ,မိတာ၊
တဟြတ္ဟြတ္ျဖစ္သြားလို႔သူေရတိုက္ရတာေလ...
ေရကိုဒီအတိုင္းတိုက္တာမဟုတ္ဘူး။
မထိတထိနဲ႔စၿပီးေရတိုက္တာ၊
ခံုေဘးမွာအတင္းဝင္ပူးထိုင္ၿပီးနံေဘးကေနေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ပါးေလးခိုးနမ္း၊
နဖူးေလးခိုးနမ္းနဲ႔ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြေျပာလိုေျပာလုပ္ေတာ့...ရန္ျဖစ္ေအာ္ဟစ္ၾကတာ...
ေမေမေလးအမွတ္တမဲ့နဲ႔ဝင္လာေတာ့ၾကားသြားၿပီး...ဆူခံရ။
ေက်ာျပင္မွာလက္ဝါးရာႏွစ္ခ်က္အဆစ္ရသြားတယ္။
နင္တို႔ေတြ...
အဲေလာက္ေတာင္ပါးစပ္ကျမင္းတာ၊
ကေလးရွိေနတာကိုလဲဂ႐ုစိုက္ပါအံုး။
တကတည္း...သြား...ကေလးကိုအနားေခၚမထားနဲ႔ေတာ့...
ညညလဲလံုးဝအဲဒီကေလးေခၚမသိပ္ရဘူး။
နင္တို႔ကျမင္းေနၾကတာ...
ကေလးအတြက္မေကာင္းဘူး၊
ေႏွာင္ႀကိဳးကိုငါပဲေခၚသိပ္ေတာ့မယ္ဆိုလို႔...ေသွ်ာင္ကေပ်ာ္သြားေပမယ့္...
ေက်ာက္စိမ္းဆိုတဲ့ငတိခမ်ာ...
သူ႔သားကိုခြဲထားတယ္ဆိုၿပီးတငိုငိုလုပ္ေနလို႔ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔...
ဒီညႀကိဳးကေလးကိုအခန္းထဲေခၚသိပ္ေပးခဲ့ရတယ္...။
အခု...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕လက္ေမာင္းေပၚမွာႀကိဳးကေလးကအိပ္ေနတာျပံဳးၿဖီးေနတာပဲ။
ဟြန္႔...မနာလိုလိုက္တာ။
သူတို႔ၾကားမွာႀကိဳးကေလးကအိပ္ေနေတာ့...
သြားထိလို႔မရေပမယ့္...ငေသွ်ာင္ကကေလးကိုေက်ာ္ခြၿပီးဟိုဘက္ကေက်ာက္စိမ္းကိုေျခတင္၊
လက္နဲ႔သြားထိၿပီးကျမင္းေတာ့...
ဟိုငတိကလည္း...မခံဘူး။
ျပန္ပုတ္ထုတ္။ ဖယ္ထုတ္နဲ႔...
အလယ္မွာကေလးအိပ္ေနတာကိုထားၿပီးႏွစ္ေယာက္သားတိုးတိုးေလးရန္ထျဖစ္ၾကတာ။
ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ဦးေသွ်ာင္တို႔ကေတာ့....မလြယ္ေရးခ်မလြယ္။
"မင္းေနာ္...ႀကိဳးကေလးႏိုးသြားမယ္၊ လာမထိနဲ႔၊
အိပ္စရာရွိအိပ္"
"ဟာ...ေက်ာက္စိမ္း...မင္းရက္စက္တာလြန္ေနၿပီေနာ္"
ငတိကဘာစကားမွျပန္မေျပာဘဲ...အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေတာ့...ခက္ျပန္ၿပီ...။
မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ...ဒီညၾကံစည္မွရမွာ။
ဒီငတိလုပ္ေနပံုမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့...ညစာစားရမွာမဟုတ္ဘူး။
အခုမွအဆင္ေျပကာစကို...
သူ႔ကိုရည္းစားစကားေျပာၿပီးအေျဖျပန္ရတာလည္းတပတ္ပဲရွိေသးတယ္။
ဘယ္မွာလဲ...ခ်စ္စခင္စၾကင္နာစအခ်ိန္က။
ဦးေသွ်ာင္...စိတ္ေတြလဲတိုလွၿပီ။
သူတို႔နဲ႔အတူ...
ကေလးကိုေခၚသိပ္ခ်င္တာကိုနားလည္ေပမယ့္...
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့တကယ္နားလည္မေပးႏိုင္ဘူး။
ေက်ာက္စိမ္းက....ႀကိဳးကေလးကိုအခုေတာ့မလိုေတာ့တာလားလို႔...
ဘုေတာေတာၿပီးေမးလာတာသူ႔မွာျပန္ေျဖရမွာေတာင္ခက္သည္...။
ႀကိဳးကေလးကိုခ်စ္ပါတယ္ေျပာတာလည္းကိုယ္ပဲဆိုေတာ့...
အင္း...ကိုယ့္ရွဴးကိုယ္ပတ္ေနတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္...အဲဒီငတိကအလိုက္မသိလြန္းတာခက္ေနၿပီ။
"မင္းေနာ္...ဦးေသွ်ာင္...
ကေလးကိုခ်စ္တယ္ဆို.....ႀကိဳးကေလးကမင္းဘဝပဲဆို..."
"အခုလဲခ်စ္တာေပါ့....ေက်ာက္စိမ္းရ။
ဒါေပမယ့္....မင္းအနားလာလာကပ္ေနတာ၊ အခုပဲၾကည့္...
ဘာမွကိုယ့္ဘာသာမလုပ္ေတာ့ဘူး...ပ်င္းၿပီး၊
ကုန္းလိုက္ဆင္းတာမ်ားေနၿပီ...
ေလွကားဆင္းေတာင္ေက်ာပိုးေပးတဲ့...."
"ဟ...ငါကကေလးနဲ႔အခုမွခ်စ္စ၊ ခင္စ၊ ၾကင္နာစေလ...
ဒီေလာက္ေတာ့ခ်စ္ခ်င္တာေပါ့...
ငါကသူ႔အသက္ 0 ႏွစ္ကေနစၿပီးျပန္ခ်စ္ခ်င္တာ"
"ဟာ....ဒါေတာ့မင္းလြန္ၿပီ၊
ငါကေရာ...
ငါကေရာလို႔....
ငါ့က်ေတာ့မခ်စ္ဘူးလား...
ငါလဲမင္းယုယတာကိုခံခ်င္တာေပါ့....
ငါ့က်ေတာ့မင္းက.....အၿမဲပစ္ထားခဲ့တာ"
"ဟာ.....ငါ့သားေလးကို...
အခုမွအစကေနသူ႔ကိုယုယရတာေလ...
မင္းကိုလဲခ်စ္တာပဲ...
သူ႔ကိုလဲခ်စ္ရမွာပဲ...
မင္းကကြာ....ကေလးလဲမဟုတ္ဘဲသားနဲ႔ၿပိဳင္ျဖစ္ေနတာ..."
"ၿပိဳင္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊
မင္းကမသိတတ္တာ..."
"အာ...အခုမွသူ႔ကိုငါကေမြးကင္းစေလးလိုမ်ိဳးအစကေနျပန္ခ်စ္ရမွာကို..."
"ဟင့္...မင္းသူ႔ကိုအဲလိုအစကေနယုယမယ့္အစား...
ေနာက္တေယာက္ေလာက္ကေလး...!....ေလး....ေမြး...."
"အာ...မင္း...ဦးေသွ်ာင္
ေတာ္...ေတာ္...
ဒါေျပာမယ္ဆိုရင္...ငါ့အခန္းငါသြားအိပ္ေတာ့မယ္"
ေက်ာက္စိမ္းကခ်က္ခ်င္းထေျပးထြက္သြားလို႔လိုက္ဖမ္းေခၚခဲ့ရတာ၊
သူ႔မွာလူဆိုးႀကီးကိုျဖစ္လို႔။
ဆိုးလက္စနဲ႔ပဲဦးေသွ်ာင္ကယုတ္မာပစ္လိုက္သည္။
ထြက္ေျပးတဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုတုပ္ဖမ္းၿပီးေတာ့မထိတထိနမ္းရပါေတာ့သည္။
"ဟာ...အဲဒါေတြအခုထိမရိတ္ေသးဘူးလား၊ မင္း...ဦးေသွ်ာင္"
ပါးေလးကပ္ၿပီးတုပ္နမ္းေတာ့ပါးသိုင္းေမြးေတြကသူ႔ကိုစူးသြားတာထင္၏။
အတင္းဖယ္ရွားတြန္းတိုက္ေနတာထြန္႔ထြန္႔လူးလို႔။
"မင္းအဲဒါစူးတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔အသည္းယားၿပီးရင္ခုန္ခ်င္တာမလား၊ ေက်ာက္စိမ္း။
မညာနဲ႔...
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ၊ ရင္ခုန္ေနတာပါ"
တမင္ကိုေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ရင္ဘတ္ဆီေျပးကပ္ၿပီးေတာ့...တီရွပ္အက်ႌဆြဲလွန္လို႔ေခါင္းဝင္တိုးၿပီးဇြတ္ႀကီးျမႇဴဆြယ္ရတာ။
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ရင္ဘတ္ေလးေတြကိုမရမကနႈတ္ခမ္းနဲ႔ဖိဆြဲေတာ့...
ငတိခမ်ာ...သူ႔မာယာေတြထဲခုန္ဆင္းလာရတာ၊
တုန္ရီေအးစက္ေနတဲ့လက္ဖ်ားေတြကသက္ေသပဲ။
"ငါ့ကိုမင္းအဲဒီမုတ္ဆိတ္ေတြမရိတ္ေပးခ်င္တဲ့အျပစ္ပဲ၊
လာခဲ့...မ႐ုန္းနဲ႔"
"အာ...ဟင့္အင္း...ႀကိဳးကေလးရွိတယ္ေနာ္၊
ဦးေသွ်ာင္...မင္းမယုတ္မာ.....နဲ႔...."
အက်ႌထဲဝင္ေနတဲ့ဦးေသွ်ာင့္ေခါင္းကိုအတင္းဆြဲထုတ္ရင္း...
လက္ကမလြတ္မလပ္ျဖစ္ေနတာကိုအခြင့္ေကာင္းယူၿပီးေတာ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အက်ႌဆြဲခြ်တ္ပစ္လိုက္တာ။
သူ႔လက္ေတြကျမန္လိုက္တာမ်ား... တားလို႔ေတာင္မရ။
သတိဝင္လာေတာ့...ေဘာင္းဘီေတာင္ကြ်တ္ခ်င္ေနၿပီ...။
သြားၿပီ။ ေက်ာက္စိမ္းထပ္ၿပီးယုတ္မာခံရျပန္ၿပီ။
အက်ႌကိုလိုက္ဆြဲဖို႔ ေက်ာက္စိမ္းကအာရံုေရာက္ေနတုန္း၊
ကိုႀကီးေသွ်ာင္ကေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေဘာင္းဘီထဲလက္နိႈက္ကာ...
vibrator ေလးထပ္ထည့္ျပန္၏။
"ဟိတ္...လုပ္ျပန္ၿပီ၊ ဦးေသွ်ာင္၊
လူယုတ္မာႀကီး"
တုန္ရီေနတဲ့ vibrator ေသးေသးေလးကလူကိုအဲဒီအထိခံစားခ်က္ေတြျဖစ္လာေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာတကယ္အံ့ၾသစရာျဖစ္၏။
"ဒီညက...မင္းအလိုက္မသိတဲ့အျပစ္ပဲ၊ သိလား၊
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕....
မင္းေျပာသလိုပဲ...ယုတ္မာေတာ့မယ္၊
တကယ္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့လို႔ေလ"
မိန္႔မူးေအာင္ျပဳစားတတ္တဲ့ဦးေသွ်ာင့္နႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြမွာသူ...တစစစီၿပိဳလဲရျပန္သည္။
ေသွ်ာင္႔လက္ေတြကတရစ္ရစ္နဲ႔ဝါးၿမိဳေနတဲ့စပါးႀကီးေႁမြေတြလိုပဲ...
သူ႔ကိုညိႈ့ယူေနတာ...
ခံစားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာအေသြးထဲအသားထဲကေနဆူပြက္လာ၏။
ေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့သူ႔ရဲ႕အခ်စ္မီးလွ်ံၾကားမွာေက်ာက္စိမ္းထပ္ၿပီးျပာက်ရျပန္ၿပီ။
ဒါေပမယ့္....သူ႔လက္ေတြ...က.....ခါးေအာက္ပိုင္းဆီထိေတြ႕လာေတာ့...ေၾကာက္ရြံစြာျငင္းမိျပန္သည္။
"ဟင့္...မလုပ္...ပါနဲ႔၊ ဦးေသွ်ာင္ရာ၊
အား.....ဟာ့"
"မင္းအသံမထြက္နဲ႔ေလ..."
"အင့္.....မရ...မရဘူး"
"သိလား...သိၿပီလား၊ ဘာလို႔ႀကိဳးကေလးကိုငါတို႔အခန္းထဲခၚသိပ္လို႔မရသလဲဆိုတာ"
"မင္းေနာ္....ေသွ်ာင့္....အား....ေသၿပီ၊
ေျဖးေျဖးဆိုေန..အဲဒါကိုအရွိန္ေလ်ာ့ေပး"
"မင္းလိုပဲသူ႔ကိုငါလဲအတူတူေခၚသိပ္ခ်င္တာပဲ...
ဒါေပမယ့္.....မျဖစ္ဘူးေလ၊
ဒီေကာင္ကမင္းကိုအဲလိုခ်စ္ခ်င္ေနတာကိုး၊
အသံသိပ္မထြက္နဲ႔ေနာ္၊
ႀကိဳးကေလးအိပ္ကာစပဲရွိေသးတာ"
ေျပာေနရင္းနဲ႔...
အသံေတြတိုးတိတ္သြားေအာင္လို႔...ေက်ာက္စိမ္းနႈတ္ခမ္းေတြကိုသူ႔နႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔နမ္းရိႈက္ရင္းပိတ္သည္။
ဒါေပမယ့္...ေက်ာက္စိမ္းက႐ုန္းဖယ္ေနတာ...
"မရ...ေတာ့ဘူး...ငါ့ကိုဒီမွာေတာ့...ဒီမွာ...အာ့...မျဖစ္ဘူး၊ အား.....ေတာ္ပါေတာ့...ေသွ်ာင္ရာ..."
သူ႔ေအာ္သံေလးေတြမွာ..,ဦးေသွ်ာင္...တကယ္ကိုအ႐ိုင္းဆန္ခ်င္လာတာ...
ဒီပံုႀကီးနဲ႔ဒီအခန္းထဲမွာေတာ့မျဖစ္ေသးဘူး...။
အသံဗလံေတြေၾကာင့္...ႀကိဳးကေလးအိပ္ေနတာႏိုးသြားအံုးမွာစိတ္ပူရတယ္...။
"မင္းအခန္းေလးထဲသြားမယ္...ေနာ္"...တဲ့။
ေက်ာက္စိမ္းကဘာမွေတာင္ျပန္မေျဖရေသးဘူး...
သူ႔သေဘာနဲ႔သူ...
ေပြ႕ယူေခၚခဲ့တာ...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အခန္းေလးဆီကိုပါ။
"ငါ...တကယ္ယူလို႔မရဘူးလားဟင္၊ ေက်ာက္စိမ္း"
"မျဖစ္ေသးဘူးဆို၊ ငါတို႔ေက်ာင္းထပ္တက္ရဦးမွာ၊ အား....ေနဦး...ေနဦးေလ...
ေသွ်ာင္"
"မလုပ္ပါဘူးဆို..."
မလုပ္ပါဘူးပဲေျပာေနတာ...
ေက်ာက္စိမ္းကေတာ့သူထိလိုက္တိုင္းလန္႔ေနရတုန္း။
ေသွ်ာင္ကဒီညဇြတ္ႀကီးေတြၾကမ္းတမ္းေနတာမို႔မေၾကာက္ဘဲနဲ႔ေတာ့ဘယ္ေနပါ့မလဲ။
မလုပ္ပါနဲ႔ဆိုရင္လည္း...တားလို႔မရတာ...
သူ႔ကိုေရွာင္ေနမိတဲ့ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္မို႔လို႔...
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔...
ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ကိုပစ္က်လာေအာင္သူလုပ္မွာကိုသိသည္။
အတင္းက်ပ္မလုပ္ဘဲ...သူကိုယ့္ကိုသနားေနတာကိုလဲသိသည္။
သူ႔မွာညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ျမႇူဆြယ္လို႔ရတဲ့နည္းေပါင္းစံုရွိမယ္ဆိုတာေက်ာက္စိမ္းရိပ္မိေနတာ။
ငယ္ကတည္းကေသွ်ာင္...ဘယ္လိုေတြေတာင္ေသာင္းက်န္းတတ္တယ္ဆိုတာသူအသိဆံုးပဲ။
ထပ္ၿပီးေတာ့ဘယ္လိုမ်ိဳးထူးဆန္းတဲ့အရာေတြသူ႔မွာရွိေနလဲမျမင္ႏိုင္...
ခါးကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့သူ႔လက္ေတြသန္မာလိုက္တာ...
"ဟာ့....အား...တကယ္...ေက်ာင္းတက္ေနရတာ၊
အဲဒီအေရွ႕ကဟာေတာ့...
မျဖစ္ေသးဘူး...ေနာ့္...
ေသွ်ာင္...
ငါ...ငါ...အဆင္...ေျပမွာမဟုတ္ဘူး"
"အင္း...သိတယ္"
"ဒါဆ္ို....ငါအေပၚက..."
"တိတ္စမ္း..."
(အိ...သူ႔အစားေၾကာက္တာ၊ အာဏာႀကီးနဲ႔)
"ေက်ာက္စိမ္း...မင္းအၿမဲပဲအေပၚမွာေနခ်င္ေနတာပဲ၊ ဒီညေတာ့မရဘူး၊
မင္းအျပစ္ေတြမ်ားေနတာ၊
ငါအရင္လုပ္မွာ၊ ၿပီးမွမင္းအလွည့္"
"မင္းေနာ္...ေသွ်ာင္...အား...ေသၿပီ၊ ငါ့ဟာကိုအတင္းႀကီး မဆုပ္ထား...နဲ႔ေလ၊
မင္းအရမ္းမၾကာနဲ႔...မိုး...လင္းသြားလိမ့္မယ္"
"အင္း...မအိပ္ရင္လဲမအိပ္နဲ႔ေပါ့...
ေန႔လည္အထိ....လုပ္မယ္"
"အား.....လူညစ္၊ မင္း...ငါတို႔...ေသသြားလိမ့္မယ္"
"မေသပါဘူး၊ မင္းငါ့ကိုအရင္ကတညလံုးလုပ္တာေတာင္ငါမေသဘူး၊ ခါးပဲနာခဲ့တာ"
"ဟာ့...အား...အဲဒါေဆးေၾကာင့္၊
မင္းေဆးေသာက္ထားလို႔ေလ"
"အခုမင္းကိုတိုက္လိုက္ရမလား...
မင္းအခန္းထဲကိုေန႔လည္ကဝင္ရွာထားတာ၊
ေဆးရွိတယ္"
"ဟင့္...အင္း...မလုပ္နဲ႔ေနာ္.....
ငါ...ေၾကာက္တယ္၊ ေသွ်ာင္ရဲ႕"
"ဟား....ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့သိတယ္ေပါ့၊
ငါ့ကိုက်ေတာ့...မင္းကလုပ္ရက္တာ..."
"ေတာင္းပန္တယ္ဆို..."
"ဟင့္အင္း...ေတာင္းပန္တာေနာက္က်တယ္"
"ဦးေသွ်ာင္....အား.....အရမ္းမပြတ္နဲ႔ေလ၊ ငါ...ငါ...အရမ္း...မရေတာ့ဘူးဟ"
"ေကာင္းလား..."
"အင္း"
"အင္းမဟုတ္ဘူး...ေကာင္းတယ္လို႔ေျဖ"
"ေကာင္း...ေကာင္းတယ္"
"ဒါဆိုတညလံုး...လုပ္မယ္"
😂😂😂
"မရဘူး...မျဖစ္...အင့္...ဦးေသွ်ာင္ေနာ္"
"မင္းငါ့ကိုေဆးတိုက္ၿပီးလုပ္တာ...ဘယ္ႏွစ္ညပါလိမ့္၊ ေနဦး...ျပန္စဥ္းစားဦးမယ္"
ပါးစပ္ေရာ၊ လက္ေရာ၊ က်န္တဲ့ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေရာ၊ ဘယ္ေနရာမွဦးေသွ်ာင္မအားဘူး။
အခုလည္းေက်ာက္စိမ္းသူ႔ကိုယုတ္မာတုန္းကအေၾကာင္းေလးေတြစဥ္းစားေနျပန္တာ...
မ်က္လံုးေလးေတြေတာင္အေရာင္ေတာက္လို႔ေနသည္...။
ဒါ့အျပင္...လက္ေတြေရာ...နႈတ္ခမ္းေတြပါေက်ာက္စိမ္းကိုၾကင္နာယုယဖို႔...အသားကုန္ႀကိဳးစားပမ္းစားျဖစ္ေနတာ...
ေက်ာက္စိမ္းကလည္းဘာမွေတာင္မလုပ္ရေသးဘူး။
ဦးေသွ်ာင္...လက္နဲ႔ကိုင္တြယ္ေနတာနဲ႔တင္ကမ႓ာပ်က္ေနခဲ့ကာ...
တအင့္အင့္...တအိအိညည္းညဴသံေတြကအခန္းထဲမွာဟိန္းညံလို႔ေနသည္...။
အဲဒါကိုၾကားေနရေပမယ့္...ဘာမွမျဖစ္သလိုေလးဆရာက်ေနတဲ့ဦးေသွ်ာင္ကေတာ့ေအးေဆးေလးစဥ္းစားၿပီးသခ်ာၤတြက္ေနလိုက္ေသးတယ္။
လက္ေတြကလည္းပြတ္သပ္ထိေတြ႕ျခင္းကိုကြ်မ္းက်င္စြာလုပ္ေနတာ...တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳးနဲ႔မ႐ိုးရဘူး။
ဒီပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆိုေတာ့တကယ္ကိုမိုးလင္းေပါက္သြားမွာပဲ။
"မင္းငါ့ကိုေဆးခတ္ၿပီးၾကမ္းခဲ့တာကခုနစ္ႀကိမ္၊ တခါလုပ္ရင္သံုးနာရီနီးပါးၾကာတာဆိုေတာ့...ႏွစ္ဆယ့္တစ္နာရီ။
တံတားေပၚမွာမင္းပစ္ထားခဲ့လို႔လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတာကသံုးနာရီ၊
ေပါင္းေတာ့ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ၊
ကဲ...တေန႔လံုးစာပဲ၊
ေပးမလား 24 hours..?...
"အား...ေသကုန္ေတာ့မယ္.....ေသွ်ာင္ရာ၊ မင္းအဲလို...မရက္...စက္...နဲ႔...ေလ"
"မင္းဘာလို႔ငါ့ကိုေရွာင္သလဲ"
"မလုပ္...အား...မေရွာင္...ေတာ့...ဘူး"
"ေသခ်ာလား"
"အင့္...အင္း...ကတိ...ေပး..."
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕...အသံေလးကေသးေသးေလးျဖစ္သြားလိုက္၊ ေလသံသာသာေလးပဲထြက္လာလိုက္နဲ႔...
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ညထဲမွာအသည္းယားဖို႔ေတာင္ေကာင္းသည္...။
"မင္းအသံေလးေတြကအရမ္းကိုျမႇဴဆြယ္တာပဲ၊ ေက်ာက္စိမ္းရ...
အဲဒါကိုငါစြဲလမ္းေနတာထင္တယ္"
"ငါ့ပါးစပ္...ပိတ္ထား...ေပး...မယ္...ေလ"
"ေနာက္က်တယ္၊ အစကတည္းကပိတ္ထားရမွာ၊
အခုမရေတာ့ဘူး၊ အဲဒီအသံေလးပဲၾကားခ်င္လို႔...
ေအာင့္မထားနဲ႔၊
ပံုမွန္ပဲ...လႊတ္...ထား...ပါ"
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕လက္ေတြကခ်ဳပ္ထားစရာမလိုေတာ့ဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္...ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ကိုေၾကာင္တစ္ေကာင္လိုလြတ္လပ္စြာပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္တယ္။
ထိေတြ႕တယ္...ေရ
ရင္ဘတ္မို႔မို႔ေတြ...အဲဒီကျခင္ကိုက္ဖုေလးေတြကိုနႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔စုပ္ယူေတာ့...သူတကယ္မခံစားႏိုင္ဘူး။
အဲဒါကသူ႔ကိုပိုၿပီးခံစားမႈေကာင္းေစတာျဖစ္မယ္...။
"အဲဒါ...ေလး..ကို...အ...ဟာ့...ေသွ်ာင့္..."
"ေကာင္းလို႔လား..."
"အင္း..."
"မင္းမွာ...ေနာက္ထပ္အားနည္းခ်က္ေလးရွိေသးတယ္...ေက်ာက္စိမ္း...သိလား"
"အင္...ဟင္း...ဘာ...ဘာလဲ"
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ရီေဝေနတဲ့မ်က္လံုးေလးေတြကမဝံ့မရဲနဲ႔သူ႔ကိုၾကည့္လာ၏။
ဒါကိုျမင္ရေတာ့....သူ...သနားမိေတာ့မွာပဲ။
ေတာ္...ေတာ္...ဒီညေတာ့မသနားဘူး။
ေက်ာက္စိမ္းဒုကၡေပးထားတာသူ႔မွာလဲတင္းက်ပ္ေနပါၿပီ...။
"သိခ်င္လား..."
"အင္း....."
"ဒီမွာေလ...မင္းရဲ႕လည္ၿမိဳေလး"
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေခါင္းကိုဆြဲေမာ့ၿပီးလည္ၿမိဳေလးကိုအာေငြ႕ေႏြးေႏြးနဲ႔ငံုနမ္းေတာ့...
ညည္းသံေလးဟာသာယာစြာ...
"ေသွ်ာင္...မင္း...အာ့.....ဟာ့...
မျဖစ္....အရာ...မ...ထင္...ေစနဲ႔"
သူတားေပမယ့္...
ဦးေသွ်ာင္...မရေတာ့ဘူး၊ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘဲ...
ပိုပိုၿပီးေတာ့နမ္းတယ္၊ ရိႈက္တယ္၊ ပြတ္သပ္ထိေတြ႕တယ္။
သူ႔အထိေတြ႕ေၾကာင့္...
ညည္းသံခပ္သဲ့သဲ့နဲ႔...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕...
နႈတ္ခမ္းေလးဟလာတာကိုျမင္ေတာ့...အသည္းအရမ္းယားလို႔ယုန္သြားေတြနဲ႔ထပ္ၿပီးဖမ္းကိုက္တယ္။
"နာ...တယ္...မကိုက္ပါနဲ႔၊ အရာမထင္ေစနဲ႔...
ငါ...မနက္ျဖန္ေက်ာင္းရွိတယ္ေလ..."
"ငါလဲရွိတာပဲေလ"
"ဟာ့...မင္းကိုငါအဲလိုအရာထင္ေအာင္မွမကိုက္တာ..."
"မေက်နပ္ရင္ျပန္ကိုက္ၾကည့္ပါလား"
"ဟင့္.....မင္း...ေနာ္"
"ေက်ာက္စိမ္း...ငါတို႔အခု...pa pa pa ေနတာလား၊
စကားေတြမ်ားေနတာလား"
"အိ.....မင္းကအကုန္လုပ္ေနတာကို...
ပါးစပ္ေရာ၊ လက္ေရာ၊ ဟိုဟာေရာၿငိမ္လို႔လား"
"မင္းလဲမၿငိမ္ဘူးေလ၊ အကုန္လုပ္ေနတာပဲကို...
စကားေတာင္ျပန္ေျပာႏိုင္ေနေသးတာပဲ။
ဟြန္႔.....အခုေတာ့အဆင္ေျပသြားၿပီလား..ဟင္! ေက်ာက္စိမ္း"
"ဘာ...ကိုလဲ"
"အဲလိုလုပ္ရတာ...ေနသားက်ၿပီလားလို႔..."
"မင္း...ေနာ္၊ ဦးေသွ်ာင္"
"ႏွစ္ခါပဲရွိေသးတာ၊ မင္း...အဆင္ေျပလာတာပဲ"
"မင္းကျမႇူဆြယ္တာကိုး"
"အဲဒီေတာ့...ငါကေတာ္လား"
"အင့္...ဟား...ေတာ္တယ္"
"ဒါကေကာင္းလား.."
"ေကာင္းတယ္"
"႐ို႕.....ဆရာေခၚပါ"
"ဆရာ..."
😂😂😂
"ဆရာေသွ်ာင္..."
"ဆရာေသွ်ာင္..."
"ေကာင္းတယ္"
"ေကာင္းတယ္"
ဒီလို...ဒီလို...ဆရာက်တတ္တဲ့ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕ေခ်ာ့ျမႇူျခင္းေတြမွာ...
ညေတြကေန႔သို႔ေျပာင္းခဲ့၏။
ေက်ာက္စိမ္းလည္းေျပာင္းလဲခဲ့၏။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(58)
ဦးသျှောင့်ဘဝကဘယ်လိုဖြစ်နေလဲဆိုတော့...
ရင်ဘတ်ထဲမှာနေမကောင်းဘဲ...
အီလည်လည်ကြီးနဲ့ရေသောက်လဲမရ။
အစာကြေဆေးစားလဲမရ။
ကျောက်စိမ်းဆီကနေအချစ်ခံချင်တဲ့ဝေဒနာကဆိုးလိုက်တာ။
လက်ရှိမှာ...အရင်လို၊ ကျောက်စိမ်းဆီကနေ...
မထိနဲ့။
မကိုင်နဲ့။
မလာနဲ့။
ဆိုတဲ့စကားတွေမကြားရတော့ပေမယ့်...
လူကိုလုံးဝအလစ်မခံဘဲနေနေတာကပိုဆိုးနေ၏။
သူနဲ့တွေ့ပြန်ရင်လည်း...အဖော်နဲ့အပေါင်းနဲ့...
ကြိုးကလေးကအဆစ်ပါသည်။
ဒါပေမယ့်လည်း...ဦးသျှောင်ဆိုတာခေတဲ့သူမှမဟုတ်ဘဲ။
ကြုံရင်ကြုံသလိုလေး...ကျောက်စိမ်းကိုလူကွယ်ရာဆွဲပြီးနမ်း၊ ဟိုထိဒီထိနဲ့လုပ်သည်။
ကြိုးကလေးကလည်းသူတို့ကိုတချက်အလွတ်မပေးတော့....
ကျောက်စိမ်းကိုသူလစ်ရင်လစ်သလိုဆွဲခေါ်ပြီးဖက်လိုက်ချုပ်လိုက်....
တခါတလေ...လူရှိနေတာတောင်မှအနားနားကပ်ပြီးအံလေးကိုကြိတ်လို့....
"ကျောက်စိမ်း..ငါ...ကြမ်းလိုက်ရမလား"...လို့ခြိမ်းစားခြောက်စား၊
ဟိန်းစားဟောက်စားနဲ့လုပ်မိပြန်တော့...
လူကြမ်းဘဝကိုလုံးလုံးရောက်၏။
သူ...အချစ်ခံချင်နေတာသိသိကြီးနဲ့...
ကျောက်စိမ်း.....က....တမင်တကာလုပ်နေတာ။
ကြိုးကလေးကိုဗန်းပြပြီးခပ်ဝေးဝေးမှာရှောင်လင်သိုင်းတွေကျင့်လို့...
ကြိုးကလေးကလဲသူ့ကိုမကပ်တော့ဘူး။
"ပါးပါးဆိုးတယ်"တဲ့။
ဟိုငတိကလည်းအနားကိုလာရင်တယောက်ထဲမဟုတ်ဘဲသားအဖကတတွဲလိုက်ကြီး။
အကြောင်းမရှိအကြောင်းရှာပြီးကြိုးကလေးကိုပ,ထုတ်ရင်လည်း၊
ကြိုးကလေးကသိနေတာ၊
"ပါးပါးနော်...ဖေဖေ့ကိုကြိုး...ချစ်လို့မရတော့ဘူးလား"တဲ့။
တခါတလေသူ့အဖွားကိုပြေးပြေးတိုင်တာ၊
ဖေဖေ့က်ိုပါးပါးကလုယူတယ်တဲ့။
အဲဒီအခါကျရင်...
မေမေလေးဆူမှာစိုးလို့...အိန္ဒြေဆည်ပြီးတော့လူကြီးဆန်နေရသေးတယ်။
နောက်ကွယ်ကျတော့လဲအဆူခံရတာပဲ။
"ဦးသျှောင်...နင်နော်...မျောက်ကလေးရွှေကောက်ရသလိုနဲ့၊
လူရှေ့သူရှေ့မှာ...သိက္ခာချရင်တော့နင့်ကိုပဲဗျင်းမှာ"
နေ့လည်ကထမင်းစားနေရင်းကမြင်းကြောသွားထမိလို့ရန်ထဖြစ်ပြီးတော့မေမေလေးဆူတာခံရသည်။
အရင်လိုပဲ...ကျောက်စိမ်းထမင်းစားနေတုန်းသွားစ,မိတာ၊
တဟွတ်ဟွတ်ဖြစ်သွားလို့သူရေတိုက်ရတာလေ...
ရေကိုဒီအတိုင်းတိုက်တာမဟုတ်ဘူး။
မထိတထိနဲ့စပြီးရေတိုက်တာ၊
ခုံဘေးမှာအတင်းဝင်ပူးထိုင်ပြီးနံဘေးကနေကျောက်စိမ်းရဲ့ပါးလေးခိုးနမ်း၊
နဖူးလေးခိုးနမ်းနဲ့ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေပြောလိုပြောလုပ်တော့...ရန်ဖြစ်အော်ဟစ်ကြတာ...
မေမေလေးအမှတ်တမဲ့နဲ့ဝင်လာတော့ကြားသွားပြီး...ဆူခံရ။
ကျောပြင်မှာလက်ဝါးရာနှစ်ချက်အဆစ်ရသွားတယ်။
နင်တို့တွေ...
အဲလောက်တောင်ပါးစပ်ကမြင်းတာ၊
ကလေးရှိနေတာကိုလဲဂရုစိုက်ပါအုံး။
တကတည်း...သွား...ကလေးကိုအနားခေါ်မထားနဲ့တော့...
ညညလဲလုံးဝအဲဒီကလေးခေါ်မသိပ်ရဘူး။
နင်တို့ကမြင်းနေကြတာ...
ကလေးအတွက်မကောင်းဘူး၊
နှောင်ကြိုးကိုငါပဲခေါ်သိပ်တော့မယ်ဆိုလို့...သျှောင်ကပျော်သွားပေမယ့်...
ကျောက်စိမ်းဆိုတဲ့ငတိခမျာ...
သူ့သားကိုခွဲထားတယ်ဆိုပြီးတငိုငိုလုပ်နေလို့တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့...
ဒီညကြိုးကလေးကိုအခန်းထဲခေါ်သိပ်ပေးခဲ့ရတယ်...။
အခု...ကျောက်စိမ်းရဲ့လက်မောင်းပေါ်မှာကြိုးကလေးကအိပ်နေတာပြုံးဖြီးနေတာပဲ။
ဟွန့်...မနာလိုလိုက်တာ။
သူတို့ကြားမှာကြိုးကလေးကအိပ်နေတော့...
သွားထိလို့မရပေမယ့်...ငသျှောင်ကကလေးကိုကျော်ခွပြီးဟိုဘက်ကကျောက်စိမ်းကိုခြေတင်၊
လက်နဲ့သွားထိပြီးကမြင်းတော့...
ဟိုငတိကလည်း...မခံဘူး။
ပြန်ပုတ်ထုတ်။ ဖယ်ထုတ်နဲ့...
အလယ်မှာကလေးအိပ်နေတာကိုထားပြီးနှစ်ယောက်သားတိုးတိုးလေးရန်ထဖြစ်ကြတာ။
ကျောက်စိမ်းနဲ့ဦးသျှောင်တို့ကတော့....မလွယ်ရေးချမလွယ်။
"မင်းနော်...ကြိုးကလေးနိုးသွားမယ်၊ လာမထိနဲ့၊
အိပ်စရာရှိအိပ်"
"ဟာ...ကျောက်စိမ်း...မင်းရက်စက်တာလွန်နေပြီနော်"
ငတိကဘာစကားမှပြန်မပြောဘဲ...အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတော့...ခက်ပြန်ပြီ...။
မဖြစ်တော့ဘူး၊ ငါ...ဒီညကြံစည်မှရမှာ။
ဒီငတိလုပ်နေပုံမျိုးနဲ့တော့...ညစာစားရမှာမဟုတ်ဘူး။
အခုမှအဆင်ပြေကာစကို...
သူ့ကိုရည်းစားစကားပြောပြီးအဖြေပြန်ရတာလည်းတပတ်ပဲရှိသေးတယ်။
ဘယ်မှာလဲ...ချစ်စခင်စကြင်နာစအချိန်က။
ဦးသျှောင်...စိတ်တွေလဲတိုလှပြီ။
သူတို့နဲ့အတူ...
ကလေးကိုခေါ်သိပ်ချင်တာကိုနားလည်ပေမယ့်...
ဒီအချိန်မှာတော့တကယ်နားလည်မပေးနိုင်ဘူး။
ကျောက်စိမ်းက....ကြိုးကလေးကိုအခုတော့မလိုတော့တာလားလို့...
ဘုတောတောပြီးမေးလာတာသူ့မှာပြန်ဖြေရမှာတောင်ခက်သည်...။
ကြိုးကလေးကိုချစ်ပါတယ်ပြောတာလည်းကိုယ်ပဲဆိုတော့...
အင်း...ကိုယ့်ရှူးကိုယ်ပတ်နေတာပါပဲ။
ဒါပေမယ့်...အဲဒီငတိကအလိုက်မသိလွန်းတာခက်နေပြီ။
"မင်းနော်...ဦးသျှောင်...
ကလေးကိုချစ်တယ်ဆို.....ကြိုးကလေးကမင်းဘဝပဲဆို..."
"အခုလဲချစ်တာပေါ့....ကျောက်စိမ်းရ။
ဒါပေမယ့်....မင်းအနားလာလာကပ်နေတာ၊ အခုပဲကြည့်...
ဘာမှကိုယ့်ဘာသာမလုပ်တော့ဘူး...ပျင်းပြီး၊
ကုန်းလိုက်ဆင်းတာများနေပြီ...
လှေကားဆင်းတောင်ကျောပိုးပေးတဲ့...."
"ဟ...ငါကကလေးနဲ့အခုမှချစ်စ၊ ခင်စ၊ ကြင်နာစလေ...
ဒီလောက်တော့ချစ်ချင်တာပေါ့...
ငါကသူ့အသက် 0 နှစ်ကနေစပြီးပြန်ချစ်ချင်တာ"
"ဟာ....ဒါတော့မင်းလွန်ပြီ၊
ငါကရော...
ငါကရောလို့....
ငါ့ကျတော့မချစ်ဘူးလား...
ငါလဲမင်းယုယတာကိုခံချင်တာပေါ့....
ငါ့ကျတော့မင်းက.....အမြဲပစ်ထားခဲ့တာ"
"ဟာ.....ငါ့သားလေးကို...
အခုမှအစကနေသူ့ကိုယုယရတာလေ...
မင်းကိုလဲချစ်တာပဲ...
သူ့ကိုလဲချစ်ရမှာပဲ...
မင်းကကွာ....ကလေးလဲမဟုတ်ဘဲသားနဲ့ပြိုင်ဖြစ်နေတာ..."
"ပြိုင်ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး၊
မင်းကမသိတတ်တာ..."
"အာ...အခုမှသူ့ကိုငါကမွေးကင်းစလေးလိုမျိုးအစကနေပြန်ချစ်ရမှာကို..."
"ဟင့်...မင်းသူ့ကိုအဲလိုအစကနေယုယမယ့်အစား...
နောက်တယောက်လောက်ကလေး...!....လေး....မွေး...."
"အာ...မင်း...ဦးသျှောင်
တော်...တော်...
ဒါပြောမယ်ဆိုရင်...ငါ့အခန်းငါသွားအိပ်တော့မယ်"
ကျောက်စိမ်းကချက်ချင်းထပြေးထွက်သွားလို့လိုက်ဖမ်းခေါ်ခဲ့ရတာ၊
သူ့မှာလူဆိုးကြီးကိုဖြစ်လို့။
ဆိုးလက်စနဲ့ပဲဦးသျှောင်ကယုတ်မာပစ်လိုက်သည်။
ထွက်ပြေးတဲ့ကျောက်စိမ်းကိုတုပ်ဖမ်းပြီးတော့မထိတထိနမ်းရပါတော့သည်။
"ဟာ...အဲဒါတွေအခုထိမရိတ်သေးဘူးလား၊ မင်း...ဦးသျှောင်"
ပါးလေးကပ်ပြီးတုပ်နမ်းတော့ပါးသိုင်းမွေးတွေကသူ့ကိုစူးသွားတာထင်၏။
အတင်းဖယ်ရှားတွန်းတိုက်နေတာထွန့်ထွန့်လူးလို့။
"မင်းအဲဒါစူးတာမဟုတ်ဘဲနဲ့အသည်းယားပြီးရင်ခုန်ချင်တာမလား၊ ကျောက်စိမ်း။
မညာနဲ့...
မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာ၊ ရင်ခုန်နေတာပါ"
တမင်ကိုကျောက်စိမ်းရဲ့ရင်ဘတ်ဆီပြေးကပ်ပြီးတော့...တီရှပ်အကျႌဆွဲလှန်လို့ခေါင်းဝင်တိုးပြီးဇွတ်ကြီးမြှူဆွယ်ရတာ။
ကျောက်စိမ်းရဲ့ရင်ဘတ်လေးတွေကိုမရမကနှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိဆွဲတော့...
ငတိခမျာ...သူ့မာယာတွေထဲခုန်ဆင်းလာရတာ၊
တုန်ရီအေးစက်နေတဲ့လက်ဖျားတွေကသက်သေပဲ။
"ငါ့ကိုမင်းအဲဒီမုတ်ဆိတ်တွေမရိတ်ပေးချင်တဲ့အပြစ်ပဲ၊
လာခဲ့...မရုန်းနဲ့"
"အာ...ဟင့်အင်း...ကြိုးကလေးရှိတယ်နော်၊
ဦးသျှောင်...မင်းမယုတ်မာ.....နဲ့...."
အကျႌထဲဝင်နေတဲ့ဦးသျှောင့်ခေါင်းကိုအတင်းဆွဲထုတ်ရင်း...
လက်ကမလွတ်မလပ်ဖြစ်နေတာကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီးတော့ကျောက်စိမ်းရဲ့အကျႌဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တာ။
သူ့လက်တွေကမြန်လိုက်တာများ... တားလို့တောင်မရ။
သတိဝင်လာတော့...ဘောင်းဘီတောင်ကျွတ်ချင်နေပြီ...။
သွားပြီ။ ကျောက်စိမ်းထပ်ပြီးယုတ်မာခံရပြန်ပြီ။
အကျႌကိုလိုက်ဆွဲဖို့ ကျောက်စိမ်းကအာရုံရောက်နေတုန်း၊
ကိုကြီးသျှောင်ကကျောက်စိမ်းရဲ့ဘောင်းဘီထဲလက်နှိုက်ကာ...
vibrator လေးထပ်ထည့်ပြန်၏။
"ဟိတ်...လုပ်ပြန်ပြီ၊ ဦးသျှောင်၊
လူယုတ်မာကြီး"
တုန်ရီနေတဲ့ vibrator သေးသေးလေးကလူကိုအဲဒီအထိခံစားချက်တွေဖြစ်လာအောင်စွမ်းဆောင်နိုင်တာတကယ်အံ့သြစရာဖြစ်၏။
"ဒီညက...မင်းအလိုက်မသိတဲ့အပြစ်ပဲ၊ သိလား၊
ကျောက်စိမ်းရဲ့....
မင်းပြောသလိုပဲ...ယုတ်မာတော့မယ်၊
တကယ်သည်းမခံနိုင်တော့လို့လေ"
မိန့်မူးအောင်ပြုစားတတ်တဲ့ဦးသျှောင့်နှုတ်ခမ်းဖျားတွေမှာသူ...တစစစီပြိုလဲရပြန်သည်။
သျှောင့်လက်တွေကတရစ်ရစ်နဲ့ဝါးမြိုနေတဲ့စပါးကြီးမြွေတွေလိုပဲ...
သူ့ကိုညှို့ယူနေတာ...
ခံစားချက်ပေါင်းများစွာအသွေးထဲအသားထဲကနေဆူပွက်လာ၏။
လောင်မြိုက်နေတဲ့သူ့ရဲ့အချစ်မီးလျှံကြားမှာကျောက်စိမ်းထပ်ပြီးပြာကျရပြန်ပြီ။
ဒါပေမယ့်....သူ့လက်တွေ...က.....ခါးအောက်ပိုင်းဆီထိတွေ့လာတော့...ကြောက်ရွံစွာငြင်းမိပြန်သည်။
"ဟင့်...မလုပ်...ပါနဲ့၊ ဦးသျှောင်ရာ၊
အား.....ဟာ့"
"မင်းအသံမထွက်နဲ့လေ..."
"အင့်.....မရ...မရဘူး"
"သိလား...သိပြီလား၊ ဘာလို့ကြိုးကလေးကိုငါတို့အခန်းထဲခါ်သိပ်လို့မရသလဲဆိုတာ"
"မင်းနော်....သျှောင့်....အား....သေပြီ၊
ဖြေးဖြေးဆိုနေ..အဲဒါကိုအရှိန်လျော့ပေး"
"မင်းလိုပဲသူ့ကိုငါလဲအတူတူခေါ်သိပ်ချင်တာပဲ...
ဒါပေမယ့်.....မဖြစ်ဘူးလေ၊
ဒီကောင်ကမင်းကိုအဲလိုချစ်ချင်နေတာကိုး၊
အသံသိပ်မထွက်နဲ့နော်၊
ကြိုးကလေးအိပ်ကာစပဲရှိသေးတာ"
ပြောနေရင်းနဲ့...
အသံတွေတိုးတိတ်သွားအောင်လို့...ကျောက်စိမ်းနှုတ်ခမ်းတွေကိုသူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့နမ်းရှိုက်ရင်းပိတ်သည်။
ဒါပေမယ့်...ကျောက်စိမ်းကရုန်းဖယ်နေတာ...
"မရ...တော့ဘူး...ငါ့ကိုဒီမှာတော့...ဒီမှာ...အာ့...မဖြစ်ဘူး၊ အား.....တော်ပါတော့...သျှောင်ရာ..."
သူ့အော်သံလေးတွေမှာ..,ဦးသျှောင်...တကယ်ကိုအရိုင်းဆန်ချင်လာတာ...
ဒီပုံကြီးနဲ့ဒီအခန်းထဲမှာတော့မဖြစ်သေးဘူး...။
အသံဗလံတွေကြောင့်...ကြိုးကလေးအိပ်နေတာနိုးသွားအုံးမှာစိတ်ပူရတယ်...။
"မင်းအခန်းလေးထဲသွားမယ်...နော်"...တဲ့။
ကျောက်စိမ်းကဘာမှတောင်ပြန်မဖြေရသေးဘူး...
သူ့သဘောနဲ့သူ...
ပွေ့ယူခေါ်ခဲ့တာ...ကျောက်စိမ်းရဲ့အခန်းလေးဆီကိုပါ။
"ငါ...တကယ်ယူလို့မရဘူးလားဟင်၊ ကျောက်စိမ်း"
"မဖြစ်သေးဘူးဆို၊ ငါတို့ကျောင်းထပ်တက်ရဦးမှာ၊ အား....နေဦး...နေဦးလေ...
သျှောင်"
"မလုပ်ပါဘူးဆို..."
မလုပ်ပါဘူးပဲပြောနေတာ...
ကျောက်စိမ်းကတော့သူထိလိုက်တိုင်းလန့်နေရတုန်း။
သျှောင်ကဒီညဇွတ်ကြီးတွေကြမ်းတမ်းနေတာမို့မကြောက်ဘဲနဲ့တော့ဘယ်နေပါ့မလဲ။
မလုပ်ပါနဲ့ဆိုရင်လည်း...တားလို့မရတာ...
သူ့ကိုရှောင်နေမိတဲ့ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်မို့လို့...
တဖြည်းဖြည်းနဲ့...
ဦးသျှောင်ကသူ့ကိုပစ်ကျလာအောင်သူလုပ်မှာကိုသိသည်။
အတင်းကျပ်မလုပ်ဘဲ...သူကိုယ့်ကိုသနားနေတာကိုလဲသိသည်။
သူ့မှာညစ်ညစ်ပတ်ပတ်မြှူဆွယ်လို့ရတဲ့နည်းပေါင်းစုံရှိမယ်ဆိုတာကျောက်စိမ်းရိပ်မိနေတာ။
ငယ်ကတည်းကသျှောင်...ဘယ်လိုတွေတောင်သောင်းကျန်းတတ်တယ်ဆိုတာသူအသိဆုံးပဲ။
ထပ်ပြီးတော့ဘယ်လိုမျိုးထူးဆန်းတဲ့အရာတွေသူ့မှာရှိနေလဲမမြင်နိုင်...
ခါးကိုထိန်းချုပ်ထားတဲ့သူ့လက်တွေသန်မာလိုက်တာ...
"ဟာ့....အား...တကယ်...ကျောင်းတက်နေရတာ၊
အဲဒီအရှေ့ကဟာတော့...
မဖြစ်သေးဘူး...နော့်...
သျှောင်...
ငါ...ငါ...အဆင်...ပြေမှာမဟုတ်ဘူး"
"အင်း...သိတယ်"
"ဒါဆ်ို....ငါအပေါ်က..."
"တိတ်စမ်း..."
(အိ...သူ့အစားကြောက်တာ၊ အာဏာကြီးနဲ့)
"ကျောက်စိမ်း...မင်းအမြဲပဲအပေါ်မှာနေချင်နေတာပဲ၊ ဒီညတော့မရဘူး၊
မင်းအပြစ်တွေများနေတာ၊
ငါအရင်လုပ်မှာ၊ ပြီးမှမင်းအလှည့်"
"မင်းနော်...သျှောင်...အား...သေပြီ၊ ငါ့ဟာကိုအတင်းကြီး မဆုပ်ထား...နဲ့လေ၊
မင်းအရမ်းမကြာနဲ့...မိုး...လင်းသွားလိမ့်မယ်"
"အင်း...မအိပ်ရင်လဲမအိပ်နဲ့ပေါ့...
နေ့လည်အထိ....လုပ်မယ်"
"အား.....လူညစ်၊ မင်း...ငါတို့...သေသွားလိမ့်မယ်"
"မသေပါဘူး၊ မင်းငါ့ကိုအရင်ကတညလုံးလုပ်တာတောင်ငါမသေဘူး၊ ခါးပဲနာခဲ့တာ"
"ဟာ့...အား...အဲဒါဆေးကြောင့်၊
မင်းဆေးသောက်ထားလို့လေ"
"အခုမင်းကိုတိုက်လိုက်ရမလား...
မင်းအခန်းထဲကိုနေ့လည်ကဝင်ရှာထားတာ၊
ဆေးရှိတယ်"
"ဟင့်...အင်း...မလုပ်နဲ့နော်.....
ငါ...ကြောက်တယ်၊ သျှောင်ရဲ့"
"ဟား....ကိုယ့်အလှည့်ကျတော့သိတယ်ပေါ့၊
ငါ့ကိုကျတော့...မင်းကလုပ်ရက်တာ..."
"တောင်းပန်တယ်ဆို..."
"ဟင့်အင်း...တောင်းပန်တာနောက်ကျတယ်"
"ဦးသျှောင်....အား.....အရမ်းမပွတ်နဲ့လေ၊ ငါ...ငါ...အရမ်း...မရတော့ဘူးဟ"
"ကောင်းလား..."
"အင်း"
"အင်းမဟုတ်ဘူး...ကောင်းတယ်လို့ဖြေ"
"ကောင်း...ကောင်းတယ်"
"ဒါဆိုတညလုံး...လုပ်မယ်"
😂😂😂
"မရဘူး...မဖြစ်...အင့်...ဦးသျှောင်နော်"
"မင်းငါ့ကိုဆေးတိုက်ပြီးလုပ်တာ...ဘယ်နှစ်ညပါလိမ့်၊ နေဦး...ပြန်စဉ်းစားဦးမယ်"
ပါးစပ်ရော၊ လက်ရော၊ ကျန်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းရော၊ ဘယ်နေရာမှဦးသျှောင်မအားဘူး။
အခုလည်းကျောက်စိမ်းသူ့ကိုယုတ်မာတုန်းကအကြောင်းလေးတွေစဉ်းစားနေပြန်တာ...
မျက်လုံးလေးတွေတောင်အရောင်တောက်လို့နေသည်...။
ဒါ့အပြင်...လက်တွေရော...နှုတ်ခမ်းတွေပါကျောက်စိမ်းကိုကြင်နာယုယဖို့...အသားကုန်ကြိုးစားပမ်းစားဖြစ်နေတာ...
ကျောက်စိမ်းကလည်းဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘူး။
ဦးသျှောင်...လက်နဲ့ကိုင်တွယ်နေတာနဲ့တင်ကမ႓ာပျက်နေခဲ့ကာ...
တအင့်အင့်...တအိအိညည်းညူသံတွေကအခန်းထဲမှာဟိန်းညံလို့နေသည်...။
အဲဒါကိုကြားနေရပေမယ့်...ဘာမှမဖြစ်သလိုလေးဆရာကျနေတဲ့ဦးသျှောင်ကတော့အေးဆေးလေးစဉ်းစားပြီးသချာင်္တွက်နေလိုက်သေးတယ်။
လက်တွေကလည်းပွတ်သပ်ထိတွေ့ခြင်းကိုကျွမ်းကျင်စွာလုပ်နေတာ...တမျိုးပြီးတမျိုးနဲ့မရိုးရဘူး။
ဒီပုံမျိုးနဲ့ဆိုတော့တကယ်ကိုမိုးလင်းပေါက်သွားမှာပဲ။
"မင်းငါ့ကိုဆေးခတ်ပြီးကြမ်းခဲ့တာကခုနစ်ကြိမ်၊ တခါလုပ်ရင်သုံးနာရီနီးပါးကြာတာဆိုတော့...နှစ်ဆယ့်တစ်နာရီ။
တံတားပေါ်မှာမင်းပစ်ထားခဲ့လို့လမ်းလျှောက်ပြန်ရတာကသုံးနာရီ၊
ပေါင်းတော့နှစ်ဆယ့်လေးနာရီ၊
ကဲ...တနေ့လုံးစာပဲ၊
ပေးမလား 24 hours..?...
"အား...သေကုန်တော့မယ်.....သျှောင်ရာ၊ မင်းအဲလို...မရက်...စက်...နဲ့...လေ"
"မင်းဘာလို့ငါ့ကိုရှောင်သလဲ"
"မလုပ်...အား...မရှောင်...တော့...ဘူး"
"သေချာလား"
"အင့်...အင်း...ကတိ...ပေး..."
ကျောက်စိမ်းရဲ့...အသံလေးကသေးသေးလေးဖြစ်သွားလိုက်၊ လေသံသာသာလေးပဲထွက်လာလိုက်နဲ့...
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ညထဲမှာအသည်းယားဖို့တောင်ကောင်းသည်...။
"မင်းအသံလေးတွေကအရမ်းကိုမြှူဆွယ်တာပဲ၊ ကျောက်စိမ်းရ...
အဲဒါကိုငါစွဲလမ်းနေတာထင်တယ်"
"ငါ့ပါးစပ်...ပိတ်ထား...ပေး...မယ်...လေ"
"နောက်ကျတယ်၊ အစကတည်းကပိတ်ထားရမှာ၊
အခုမရတော့ဘူး၊ အဲဒီအသံလေးပဲကြားချင်လို့...
အောင့်မထားနဲ့၊
ပုံမှန်ပဲ...လွှတ်...ထား...ပါ"
ကျောက်စိမ်းရဲ့လက်တွေကချုပ်ထားစရာမလိုတော့ဘူး။
ဒါ့ကြောင့်...ဦးသျှောင်ကသူ့ကိုကြောင်တစ်ကောင်လိုလွတ်လပ်စွာပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်တယ်။
ထိတွေ့တယ်...ရေ
ရင်ဘတ်မို့မို့တွေ...အဲဒီကခြင်ကိုက်ဖုလေးတွေကိုနှုတ်ခမ်းလေးနဲ့စုပ်ယူတော့...သူတကယ်မခံစားနိုင်ဘူး။
အဲဒါကသူ့ကိုပိုပြီးခံစားမှုကောင်းစေတာဖြစ်မယ်...။
"အဲဒါ...လေး..ကို...အ...ဟာ့...သျှောင့်..."
"ကောင်းလို့လား..."
"အင်း..."
"မင်းမှာ...နောက်ထပ်အားနည်းချက်လေးရှိသေးတယ်...ကျောက်စိမ်း...သိလား"
"အင်...ဟင်း...ဘာ...ဘာလဲ"
ကျောက်စိမ်းရဲ့ရီဝေနေတဲ့မျက်လုံးလေးတွေကမဝံ့မရဲနဲ့သူ့ကိုကြည့်လာ၏။
ဒါကိုမြင်ရတော့....သူ...သနားမိတော့မှာပဲ။
တော်...တော်...ဒီညတော့မသနားဘူး။
ကျောက်စိမ်းဒုက္ခပေးထားတာသူ့မှာလဲတင်းကျပ်နေပါပြီ...။
"သိချင်လား..."
"အင်း....."
"ဒီမှာလေ...မင်းရဲ့လည်မြိုလေး"
ကျောက်စိမ်းရဲ့ခေါင်းကိုဆွဲမော့ပြီးလည်မြိုလေးကိုအာငွေ့နွေးနွေးနဲ့ငုံနမ်းတော့...
ညည်းသံလေးဟာသာယာစွာ...
"သျှောင်...မင်း...အာ့.....ဟာ့...
မဖြစ်....အရာ...မ...ထင်...စေနဲ့"
သူတားပေမယ့်...
ဦးသျှောင်...မရတော့ဘူး၊ ထိန်းချုပ်ထားနိုင်စွမ်းမရှိတော့ဘဲ...
ပိုပိုပြီးတော့နမ်းတယ်၊ ရှိုက်တယ်၊ ပွတ်သပ်ထိတွေ့တယ်။
သူ့အထိတွေ့ကြောင့်...
ညည်းသံခပ်သဲ့သဲ့နဲ့...ကျောက်စိမ်းရဲ့...
နှုတ်ခမ်းလေးဟလာတာကိုမြင်တော့...အသည်းအရမ်းယားလို့ယုန်သွားတွေနဲ့ထပ်ပြီးဖမ်းကိုက်တယ်။
"နာ...တယ်...မကိုက်ပါနဲ့၊ အရာမထင်စေနဲ့...
ငါ...မနက်ဖြန်ကျောင်းရှိတယ်လေ..."
"ငါလဲရှိတာပဲလေ"
"ဟာ့...မင်းကိုငါအဲလိုအရာထင်အောင်မှမကိုက်တာ..."
"မကျေနပ်ရင်ပြန်ကိုက်ကြည့်ပါလား"
"ဟင့်.....မင်း...နော်"
"ကျောက်စိမ်း...ငါတို့အခု...pa pa pa နေတာလား၊
စကားတွေများနေတာလား"
"အိ.....မင်းကအကုန်လုပ်နေတာကို...
ပါးစပ်ရော၊ လက်ရော၊ ဟိုဟာရောငြိမ်လို့လား"
"မင်းလဲမငြိမ်ဘူးလေ၊ အကုန်လုပ်နေတာပဲကို...
စကားတောင်ပြန်ပြောနိုင်နေသေးတာပဲ။
ဟွန့်.....အခုတော့အဆင်ပြေသွားပြီလား..ဟင်! ကျောက်စိမ်း"
"ဘာ...ကိုလဲ"
"အဲလိုလုပ်ရတာ...နေသားကျပြီလားလို့..."
"မင်း...နော်၊ ဦးသျှောင်"
"နှစ်ခါပဲရှိသေးတာ၊ မင်း...အဆင်ပြေလာတာပဲ"
"မင်းကမြှူဆွယ်တာကိုး"
"အဲဒီတော့...ငါကတော်လား"
"အင့်...ဟား...တော်တယ်"
"ဒါကကောင်းလား.."
"ကောင်းတယ်"
"ရို့.....ဆရာခေါ်ပါ"
"ဆရာ..."
😂😂😂
"ဆရာသျှောင်..."
"ဆရာသျှောင်..."
"ကောင်းတယ်"
"ကောင်းတယ်"
ဒီလို...ဒီလို...ဆရာကျတတ်တဲ့ဦးသျှောင့်ရဲ့ချော့မြှူခြင်းတွေမှာ...
ညတွေကနေ့သို့ပြောင်းခဲ့၏။
ကျောက်စိမ်းလည်းပြောင်းလဲခဲ့၏။