ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(55)
ေက်ာက္စိမ္း.....
ထိန္းခ်ဳပ္ထားလို႔မႏိုင္ေတာ့ဘဲနဲ႔....သူ႔အၾကင္နာေတြမွာယစ္မူးေနမိတာ၊
ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕စကားေတြနဲ႔ေခ်ာ့သိပ္မႈေအာက္မွာက်ဆံုးခဲ့ၿပီ။
အခုေတာ့...သူေခၚတဲ့အတိုင္းလိုက္ကေနခဲ့မိတဲ့...ႀကိဳးဆြဲ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလးလိုပဲ။
သူခ်ီယူရာကိုလိုက္ပါမိခဲ့တာ...ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးေသွ်ာင့္လက္ထဲမွာ...
"ေျခေလးႂကြလိုက္ေနာ္..."
"ဟင့္...ငါ...နာဦးမွာလား..."
"ဟင့္...အင္း၊ မင္းဒီလိုေကာင္းေနရင္မနာေတာ့ဘူး၊
ငါ့ကိုၾကည့္ေနေနာ္... တကယ္မနာဘူး"
သူ႔ကိုညာေနရတာတကယ္စိတ္မေကာင္းေပမယ့္...
ညာရျပန္တာပဲ...။
လက္ကေလးထည့္ေနတာေတာင္မွမ်က္ရည္ဝဲေနေတာ့လည္းသနားရင္း...
ေရွ႕တညကလိုငိုခ်မေနတာကိုပဲေက်းဇူးအထပ္ထပ္တင္ေနမိတယ္...။
သူ႔ပါးေလးေတြနႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုႏူးညံ့စြာရိႈက္နမ္းရင္း...
သနားလာလြန္းေတာ့...ေသွ်ာင္...ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေလ်ာ့ဖို႔ႀကိဳးစားမိသည္...။
"ငါမထည့္ဘဲနဲ႔...ဒီတိုင္းပဲ...လက္နဲ႔ပဲ။
အဲေၾကာင့္...မနာဘူး၊ လူပဲထရပ္လိုက္..."
"ဟာ့...ငါ...ငါ့ေျခေထာက္ေတြေပ်ာ့ေခြေနတာ..."
"ငါထိန္းထားေပးမယ္ေလ...ေနာ္...
မင္းငါ့ကိုပဲၾကည့္ေနပါ"
ၾကင္နာတဲ့မင္းအေျပာေတြမွာမိုက္မူးရျပန္တာပဲ...ေသွ်ာင္ရဲ႕။
ငါ့နားနားေလးကပ္လို႔ေက်ာဘက္ကေနမင္းစကားေျပာတဲ့အခါ...
ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔မင္းခံတြင္းထဲကထြက္လာ႐ိုက္ခတ္တဲ့ေလေငြ႕ေတြနဲ႔ရမ္ရနံ့သင္းသင္းရယ္....
ပါးသိုင္းေမြးစူးရွရွေတြာဲ့အထိအေတြ႕ရယ္။
ေက်ာကပ္ထားလို႔...
မင္းလည္ၿမိဳေလးကလႈပ္ရွားသြားတာေတြ...
အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားလို႔တဒိန္းဒိန္းေဆာင့္ခုန္ေနတဲ့မင္းရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြက္ို...
အတိုင္းသားခံစားေနရတာ...ငါမိန္႔မူးၿပီးေတာ့...
တိမ္ေတြေပၚေရာက္ေနရသလိုပဲ...
မင္းသိလား...ေသွ်ာင္ရဲ႕။
မင္းတကယ္ကိုငါ့ကိုကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္နဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ေနခဲ့တာ။
ငါေလ...မူးယစ္ရီေဝေနတာ...
မူးယစ္ေဆးေတြသံုးေနရတဲ့အတိုင္းပဲသိလား။
မင္းေျပာသမွ်ေခါင္းညိတ္ေနမိၿပီ။
ဟိုဘက္တိုးဆိုရင္လည္းတိုးလိုက္မိျပန္ၿပီ။
မနာဘူးလို႔မင္းေျပာေပမယ့္...နာမွာကိုသိေနသားပဲ။
"အာ့...ဟင္း...ေျဖးေျဖးေလး...."
ငါတားဆီးေနမိတယ္ဆိုတာ...မင္းကိုဟန္႔တားေနသလိုျဖစ္သလားဟင္။
အဲဒါေတြကိုမရပ္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး...
မရပ္ဆိုင္းသြားေစခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္...နႈတ္ဖ်ားကေျပာလို႔မထြက္ျပန္တာ...ငါ....
အလိုက္သင့္ပဲ...မင္းအလိုကိုလိုက္ရင္း၊
မင္းကိုေငးေနမိတယ္။
မွန္ထဲမွာမင္း...အရမ္းကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲ။
ငါ့ကိုေခ်ာ့သိပ္ေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေတြေလ...
အရမ္းညိႈ႕ငင္ေနလို႔...
ငါနမ္းၾကည့္ခ်င္လာၿပီ...သိလား။
ဒါေပမယ့္...မင္းကိုအေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္ေနမယ္ထင္လို႔...
မင္းအေခ်ာ့ျမႇူေတြကိုပဲမိန္းမူးရင္းသာယာေနမိတာ...
မင္းလက္ကေလးေတြေလ...ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီးေတာ့...ညင္သာလိုက္တာ။
ငါ့တုန္းကက်ေတာ့...ငါ...ငါ...မင္းကိုေလ...
ငါမင္းကိုအစိမ္းသက္သက္ႀကီးရက္စက္ေနခဲ့မိတာကို...
ငါသတိျပန္ရလာျပန္ေတာ့...ငိုမိေတာ့မွာပဲ...။
"ေက်ာက္စိမ္း...ဘာလို႔လဲဟင္...အရမ္း....နာ..."
"ဟင့္အင္း...မင္းကိုခ်စ္လို႔...
မင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႔....အား...မရေတာ့ဘူး...
ငိုခ်င္လာၿပီ"
႐ုတ္တရက္ႀကီးမွထ,ငိုခ်ေတာ့...ေသွ်ာင္ကေၾကာင္စီစီႀကီးျဖစ္သြားရင္းရပ္မိသည္။
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ငနဲက႐ုတ္တရက္ႀကီးသူ႔ကိုအိပ္ယာေပၚဆြဲေခၚသြားတာ...
အား...ဒီေကာင္ေတာ့ျပႆနာပဲ...လို႔ေတြးေနရင္း...
အေပၚမွာေနခ်င္တဲ့စိတ္ကိုထိန္းမရဘူးလို႔ထင္လိုက္မိ၏။
အဲဒီငနဲေလးကသူ႔ကိုမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ခြစီးထားျပန္တာ...
"ငါအေပၚမွာေနခ်င္လို႔..."........တဲ့...။
ဟား...အခုေတာ့....
ေသွ်ာင္ကရယ္ရခက္ခက္ငိုရခက္ခက္ပါ။
အရင္လိုေတာ့ခါးခါးသီးသီးလုပ္မေနတာကိုပဲေက်းဇူးတင္ေနရင္းနဲ႔အလိုလိုက္မိျပန္ၿပီ...။
"လုပ္ပါ...မင္းစိတ္ႀကိဳက္၊
အဲဒါ...မင္းေလးကိုခ်စ္လို႔"
ကိုယ့္ဘာသာစိတ္ေလးေလ်ာ့ၿပီးမ်က္လံုးမွိတိလို႔ေနေတာ့...ငိုသံေလးနဲ႔...
"မင္း...ငါ့ကိုၾကည့္ခ်င္တာဆို..."
"ဟင္....မင္းကျဖစ္လို႔လား..."
"အင္း..."
ဒါေတာင္မွရွက္ၿပီးေခါင္းေလးငံု႔ထားေသးတာ။
ေက်ာက္စိမ္းကိုၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ခ်စ္လိုက္ရတာဆိုတာ...
ဟား...ငါေတာ့တသက္လံုးေအာက္မွာပဲေနရေတာ့မလားမသိဘူးဆိုၿပီးေတြးေနမိတယ္...။
"ထည့္လိုက္မယ္..."
ဆိုၿပီးကိုယ့္ဟာကိုသူ႔ရဲ႕...အတြင္းထဲကို...ထည့္ေနတာေလးကလက္ေတာင္တုန္လို႔...
"ဟင္...မင္းလုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလား၊
ငါကရတယ္ေနေစ...သည္းခံလို႔တတ္တယ္၊
မင္းပဲ...လုပ္ခ်င္တာမလား"
"ငါ...ငါ...မင္းကို......ေပးမယ္။
ဒါေပမယ့္...အေရွ႕ကိုေတာ့...မေပးႏိုင္ဘူး...
ေနာက္ၿပီး...ငါအေပၚကပဲေနမွာ"
တဲ့...
အား...ေက်ာက္စိမ္းရာ....ရယ္လဲရယ္ခ်င္၊ ခ်စ္လဲခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...
အသည္းယားလြန္းလို႔ဆြဲနမ္းဖို႔ျပင္ေတာ့...တုန္တုန္ရီရီနဲ႔....
"ျဖည္း...ျဖည္း..."တဲ့။
စကားေလးလဲမဆံုးႏိုင္ဘဲကုန္းက်လာတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးကသူ႔ကိုနမ္းေနေတာ့...ရင္ထဲမွာေပ်ာ္လိုက္ရတာ...လူေတာင္မွတိမ္ေတြေပၚလြင့္သြားသလိုပဲ...။
မင္းငါ့ကိုနမ္းခဲ့ၿပီပဲ...ေက်ာက္စိမ္းရာ။
ဖြဖြေလးတြန္းတိုက္နမ္းရိႈက္ေနတဲ့မင္းနႈတ္ခမ္းေတြကိုငါလဲျပန္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
အသည္းေတြယားလြန္းလို႔...ငါ့ကိုက္မိမွာေတာင္စိုးရတယ္...။
သူနမ္းတဲ့အတိုင္းအလိုက္သင့္ပဲေနေပးခဲ့ရင္းနဲ႔...
ယားေနတဲ့ယုန္သြားေတြကိုဝွက္ထားဖို႔ႀကိဳးစားရင္းသူ....နႈတ္ခမ္းေလးေစ့ထားမိတာ၊
ငခြ်တ္က...
အနမ္းေလးရပ္ၿပီး...
ဘုၾကည့္ၾကည့္တယ္...ၿပီးေတာ့...
ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ။
"မင္းက်ေတာ့...ငါ့ကိုဒီလိုနမ္းၿပီး...
ငါ့က်ေတာ့...အီး...ဟီး...ဟီး"
ဆိုၿပီးထပ္ငိုပါေလေရာ...
မ်က္လံုးကိုလက္နဲ႔ပိတ္ၿပီးေတာ့...ပါးစပ္ကၿပဲလန္ေနတာပဲ။
ေက်ာက္စိမ္းရာ....
မရေတာ့ဘူး...ခ်စ္ရလြန္းလို႔ဦးေသွ်ာင္တကယ္႐ူးသြားမတတ္ျဖစ္ရင္းအသည္းေတြယားလို႔...
ေျခေထာက္ေတြေတာင္ကုတင္ကိုတဘုန္းဘုန္းနဲ႔ကန္ေဆာင့္မိကုန္တာ။
ဘာမွေတာင္ျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲခါးမတ္လို႔ထထိုင္ရင္းေက်ာက္စိမ္းကိုနမ္းမိျပန္ေတာ့တယ္။
မ်က္ရည္ေတြလဲသုတ္ေပးေနရင္းေပါ့...
လက္ေတြကသူ႔ကိုကူညီၿပီးအလုပ္ေပးလို႔။
ၿပီးေတာ့တိုးတိုးေလးအနားနားကပ္ၿပီးေမးၾကည့္တယ္...
"အရမ္းနာလား..."
"နာတယ္...ဒါေပမယ့္..."
ဆက္မေျပာႏိုင္တာကိုသိေတာ့...ကိုယ္ကပဲအလိုက္တသိျပန္စကားေထာက္ရျပန္တယ္။
"ေကာင္းတယ္မလား"
သူ႔စကားမွာ...
ရွက္သြားလို႔ငံု႔က်သြားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေခါင္းလံုးလံုးေလးကိုဆြဲဖက္ၿပီးမွ...ႏူးႏူးညံ့ညံ့ပဲေရွ႕ဆက္လႈပ္ရွားေပးရင္း...
ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနၿပီျဖစ္တဲ့သူ႔ဆံပင္ေတြရႈပ္လာေတာ့...သူ႔လက္ဖ်ံကသားေရကြင္းေလးယူၿပီးစုခ်ည္ေပးလိုက္တယ္။
"အဲဒီညတုန္းကမင္းဆံပင္စည္းေနတာေလးကိုခိုးၾကည့္ခဲ့ရတာ...
အဲဒီရင္ခုန္မႈမ်ိဳး...ဘာနဲ႔မွမလဲႏိုင္ဘူး၊
ႏွလံုးသားထဲမွာစြဲေနၿပီ၊
အခုထိမ်က္လံုးထဲကမထုတ္ႏိုင္ဘူး...
မင္းသိလားဟင္..."
"အာ...မင္း...
မင္းငါ့ကိုအဲဒီတုန္းကမမုန္းခဲ့ဘူးလား"
"ဟြန္႔...ဘယ္တုန္းကမွမမုန္းဘူး"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ဟြန္႔...ေက်းဇူးတင္ရင္ငါ့ကို...ေတာင္းထားတာေပး"
အဲဒီစကားေျပာေတာ့...
ေမာင္ေက်ာက္စိမ္းခမ်ာပုခံုးေလးတြန္႔ၿပီးေၾကာက္ရြံ့လို႔သူ႔ကိုခြစီးေနရာကေနဆင္းေျပးမယ္ေတာင္ၾကံလို႔...ျပန္ဆြဲထားရတယ္။
"ေအးပါ...ေျဖးေျဖး...အခုမဟုတ္ဘူး၊
မင္းၾကည္ျဖဴလာႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့...
မင္းသိလား...
ငါကေလးအရမ္းခ်စ္တတ္တာ"
"ဂါး.......မင္းေနာ္...ဦးေသွ်ာင္...ငါငိုမိေတာ့မယ္"
"အာ...အိပ္ယာခင္းတစ္ခုလံုးလဲမင္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႔စိုကုန္ၿပီ...
ထပ္ငိုအံုးမွာလားကြာ...
ဒါၿပီးရင္ဟိုဟာေတြနဲ႔ညစ္ပတ္ဦးမွာ..."
"မလိုင္ဖတ္ေတြလား..."
မလိုင္ဖတ္ေတြဆိုမွ...ျပံဳးစိစိနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သားမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရယ္မိျပန္တယ္။
ဟိုတုန္းကခ်င္းလမ္းကအိမ္မွာ...ညႀကီးသူတို႔ခိုးထြက္ေတာ့ေမေမေလးနဲ႔မိတာကိုသတိရသြားလို႔ပါ။
ငေသွ်ာင္ကညႀကီးေဆးမူးလို႔ေသာင္းက်န္းစိန္လုပ္ၿပီးအိမ္ေရွ႕ဦးမွာပြစာက်ဲေအာင္ကိုလက္သမားလုပ္ၿပီးအဲဟာေတြပက္ဖ်န္းထားတာ၊
ေမေမေလးနဲ႔ရဲရဲတို႔လာေတာ့...
ၾကမ္းျပင္ေပၚကအျဖဴေရာင္ေတြကဘာလဲဆိုၿပီးမိရဲရဲကေမးတာကိုဦးေသွ်ာင္ညာေျပာခဲ့ရတာ...
"ညကႏြားႏို႔ေတြေမွာက္က်ၿပီးေတာ့...
အခ်ိန္ၾကာေတာ့ခဲသြားတာ".......တဲ့။
အခုေတာ့လဲသူတို႔ၾကားမွာရယ္စရာေလးျဖစ္သြားခဲ့တာ...
အဲဒါမလိုင္ဖတ္ေတြ...လို႔ေျပာၿပီးရယ္ေနၾကတာ။
(ရြံလိုက္တာ....ေအာ့...ေအာ့...)
တဟားဟားေအာ္ရယ္ေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့...
ဦးေသွ်ာင္ရင္ထဲမွာၿငိမ္းခ်မ္းရပါတယ္...။
မင္း...အရင္လိုမ်ိဳးျပန္လန္းဆန္းလာၿပီသိလား၊
ေက်ာက္စိမ္း...ငါအခုအရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။
မင္းအခ်စ္ကိုလည္းရခဲ့ၿပီ။
မင္းနမ္းတာကိုလဲခံခဲ့ရၿပီ။
မင္းရယ္သံေလးေတြလဲၾကားခဲ့ရၿပီ။
အဲဒါ...ငါ့အတြက္ျပည့္စံုျခင္းပဲ။
"ထပ္ငိုဦးမွာလား...ဟင္...ေက်ာက္စိမ္း"
"အာ့...မင္းနာေအာင္မလုပ္နဲ႔ေလ...
ဟာ့...အား....ေျဖးေျဖးဆို.......အား...
ဦးေသွ်ာင္.....အား.....ေသပါၿပီ"
ေက်ာက္စိမ္းကအသံနက္ႀကီးနဲ႔ေအာ္ၿပီးဦးေသွ်ာင့္ေက်ာကိုတဘုန္းဘုန္းထုတာ...
အုန္းကနဲထ,ေနေရာ၊
ဟိုကလည္းအထုခံရွာတယ္။
မ်က္ရည္ထပ္က်ေတာ့...ေခ်ာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္.....လည္း.......
မသိဘူး...မိုင္ကုန္တင္ၿပီးျကမ္းမယ္။
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(55)
ကျောက်စိမ်း.....
ထိန်းချုပ်ထားလို့မနိုင်တော့ဘဲနဲ့....သူ့အကြင်နာတွေမှာယစ်မူးနေမိတာ၊
ဦးသျှောင့်ရဲ့စကားတွေနဲ့ချော့သိပ်မှုအောက်မှာကျဆုံးခဲ့ပြီ။
အခုတော့...သူခေါ်တဲ့အတိုင်းလိုက်ကနေခဲ့မိတဲ့...ကြိုးဆွဲရုပ်သေးရုပ်လေးလိုပဲ။
သူချီယူရာကိုလိုက်ပါမိခဲ့တာ...ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးသျှောင့်လက်ထဲမှာ...
"ခြေလေးကြွလိုက်နော်..."
"ဟင့်...ငါ...နာဦးမှာလား..."
"ဟင့်...အင်း၊ မင်းဒီလိုကောင်းနေရင်မနာတော့ဘူး၊
ငါ့ကိုကြည့်နေနော်... တကယ်မနာဘူး"
သူ့ကိုညာနေရတာတကယ်စိတ်မကောင်းပေမယ့်...
ညာရပြန်တာပဲ...။
လက်ကလေးထည့်နေတာတောင်မှမျက်ရည်ဝဲနေတော့လည်းသနားရင်း...
ရှေ့တညကလိုငိုချမနေတာကိုပဲကျေးဇူးအထပ်ထပ်တင်နေမိတယ်...။
သူ့ပါးလေးတွေနှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုနူးညံ့စွာရှိုက်နမ်းရင်း...
သနားလာလွန်းတော့...သျှောင်...ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်လျော့ဖို့ကြိုးစားမိသည်...။
"ငါမထည့်ဘဲနဲ့...ဒီတိုင်းပဲ...လက်နဲ့ပဲ။
အဲကြောင့်...မနာဘူး၊ လူပဲထရပ်လိုက်..."
"ဟာ့...ငါ...ငါ့ခြေထောက်တွေပျော့ခွေနေတာ..."
"ငါထိန်းထားပေးမယ်လေ...နော်...
မင်းငါ့ကိုပဲကြည့်နေပါ"
ကြင်နာတဲ့မင်းအပြောတွေမှာမိုက်မူးရပြန်တာပဲ...သျှောင်ရဲ့။
ငါ့နားနားလေးကပ်လို့ကျောဘက်ကနေမင်းစကားပြောတဲ့အခါ...
ပူပူနွေးနွေးနဲ့မင်းခံတွင်းထဲကထွက်လာရိုက်ခတ်တဲ့လေငွေ့တွေနဲ့ရမ်ရနံ့သင်းသင်းရယ်....
ပါးသိုင်းမွေးစူးရှရှတွောဲ့အထိအတွေ့ရယ်။
ကျောကပ်ထားလို့...
မင်းလည်မြိုလေးကလှုပ်ရှားသွားတာတွေ...
အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားလို့တဒိန်းဒိန်းဆောင့်ခုန်နေတဲ့မင်းရဲ့ရင်ခုန်သံတွေက်ို...
အတိုင်းသားခံစားနေရတာ...ငါမိန့်မူးပြီးတော့...
တိမ်တွေပေါ်ရောက်နေရသလိုပဲ...
မင်းသိလား...သျှောင်ရဲ့။
မင်းတကယ်ကိုငါ့ကိုကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်နဲ့ထိန်းချုပ်နေခဲ့တာ။
ငါလေ...မူးယစ်ရီဝေနေတာ...
မူးယစ်ဆေးတွေသုံးနေရတဲ့အတိုင်းပဲသိလား။
မင်းပြောသမျှခေါင်းညိတ်နေမိပြီ။
ဟိုဘက်တိုးဆိုရင်လည်းတိုးလိုက်မိပြန်ပြီ။
မနာဘူးလို့မင်းပြောပေမယ့်...နာမှာကိုသိနေသားပဲ။
"အာ့...ဟင်း...ဖြေးဖြေးလေး...."
ငါတားဆီးနေမိတယ်ဆိုတာ...မင်းကိုဟန့်တားနေသလိုဖြစ်သလားဟင်။
အဲဒါတွေကိုမရပ်စေချင်တော့ဘူး...
မရပ်ဆိုင်းသွားစေချင်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်...နှုတ်ဖျားကပြောလို့မထွက်ပြန်တာ...ငါ....
အလိုက်သင့်ပဲ...မင်းအလိုကိုလိုက်ရင်း၊
မင်းကိုငေးနေမိတယ်။
မှန်ထဲမှာမင်း...အရမ်းကိုဆွဲဆောင်မှုရှိတာပဲ။
ငါ့ကိုချော့သိပ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေလေ...
အရမ်းညှို့ငင်နေလို့...
ငါနမ်းကြည့်ချင်လာပြီ...သိလား။
ဒါပေမယ့်...မင်းကိုအနှောင့်ယှက်ဖြစ်နေမယ်ထင်လို့...
မင်းအချော့မြှူတွေကိုပဲမိန်းမူးရင်းသာယာနေမိတာ...
မင်းလက်ကလေးတွေလေ...ပျော့ပြောင်းပြီးတော့...ညင်သာလိုက်တာ။
ငါ့တုန်းကကျတော့...ငါ...ငါ...မင်းကိုလေ...
ငါမင်းကိုအစိမ်းသက်သက်ကြီးရက်စက်နေခဲ့မိတာကို...
ငါသတိပြန်ရလာပြန်တော့...ငိုမိတော့မှာပဲ...။
"ကျောက်စိမ်း...ဘာလို့လဲဟင်...အရမ်း....နာ..."
"ဟင့်အင်း...မင်းကိုချစ်လို့...
မင်းကိုချစ်လွန်းလို့....အား...မရတော့ဘူး...
ငိုချင်လာပြီ"
ရုတ်တရက်ကြီးမှထ,ငိုချတော့...သျှောင်ကကြောင်စီစီကြီးဖြစ်သွားရင်းရပ်မိသည်။
မျက်ရည်တွေနဲ့ငနဲကရုတ်တရက်ကြီးသူ့ကိုအိပ်ယာပေါ်ဆွဲခေါ်သွားတာ...
အား...ဒီကောင်တော့ပြဿနာပဲ...လို့တွေးနေရင်း...
အပေါ်မှာနေချင်တဲ့စိတ်ကိုထိန်းမရဘူးလို့ထင်လိုက်မိ၏။
အဲဒီငနဲလေးကသူ့ကိုမျက်ရည်တွေနဲ့ခွစီးထားပြန်တာ...
"ငါအပေါ်မှာနေချင်လို့..."........တဲ့...။
ဟား...အခုတော့....
သျှောင်ကရယ်ရခက်ခက်ငိုရခက်ခက်ပါ။
အရင်လိုတော့ခါးခါးသီးသီးလုပ်မနေတာကိုပဲကျေးဇူးတင်နေရင်းနဲ့အလိုလိုက်မိပြန်ပြီ...။
"လုပ်ပါ...မင်းစိတ်ကြိုက်၊
အဲဒါ...မင်းလေးကိုချစ်လို့"
ကိုယ့်ဘာသာစိတ်လေးလျော့ပြီးမျက်လုံးမှိတိလို့နေတော့...ငိုသံလေးနဲ့...
"မင်း...ငါ့ကိုကြည့်ချင်တာဆို..."
"ဟင်....မင်းကဖြစ်လို့လား..."
"အင်း..."
ဒါတောင်မှရှက်ပြီးခေါင်းလေးငုံ့ထားသေးတာ။
ကျောက်စိမ်းကိုကြည့်နေရင်းနဲ့ချစ်လိုက်ရတာဆိုတာ...
ဟား...ငါတော့တသက်လုံးအောက်မှာပဲနေရတော့မလားမသိဘူးဆိုပြီးတွေးနေမိတယ်...။
"ထည့်လိုက်မယ်..."
ဆိုပြီးကိုယ့်ဟာကိုသူ့ရဲ့...အတွင်းထဲကို...ထည့်နေတာလေးကလက်တောင်တုန်လို့...
"ဟင်...မင်းလုပ်မှာမဟုတ်ဘူးလား၊
ငါကရတယ်နေစေ...သည်းခံလို့တတ်တယ်၊
မင်းပဲ...လုပ်ချင်တာမလား"
"ငါ...ငါ...မင်းကို......ပေးမယ်။
ဒါပေမယ့်...အရှေ့ကိုတော့...မပေးနိုင်ဘူး...
နောက်ပြီး...ငါအပေါ်ကပဲနေမှာ"
တဲ့...
အား...ကျောက်စိမ်းရာ....ရယ်လဲရယ်ချင်၊ ချစ်လဲချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ...
အသည်းယားလွန်းလို့ဆွဲနမ်းဖို့ပြင်တော့...တုန်တုန်ရီရီနဲ့....
"ဖြည်း...ဖြည်း..."တဲ့။
စကားလေးလဲမဆုံးနိုင်ဘဲကုန်းကျလာတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကသူ့ကိုနမ်းနေတော့...ရင်ထဲမှာပျော်လိုက်ရတာ...လူတောင်မှတိမ်တွေပေါ်လွင့်သွားသလိုပဲ...။
မင်းငါ့ကိုနမ်းခဲ့ပြီပဲ...ကျောက်စိမ်းရာ။
ဖွဖွလေးတွန်းတိုက်နမ်းရှိုက်နေတဲ့မင်းနှုတ်ခမ်းတွေကိုငါလဲပြန်မလွှတ်ချင်တော့ဘူး။
အသည်းတွေယားလွန်းလို့...ငါ့ကိုက်မိမှာတောင်စိုးရတယ်...။
သူနမ်းတဲ့အတိုင်းအလိုက်သင့်ပဲနေပေးခဲ့ရင်းနဲ့...
ယားနေတဲ့ယုန်သွားတွေကိုဝှက်ထားဖို့ကြိုးစားရင်းသူ....နှုတ်ခမ်းလေးစေ့ထားမိတာ၊
ငချွတ်က...
အနမ်းလေးရပ်ပြီး...
ဘုကြည့်ကြည့်တယ်...ပြီးတော့...
ဘာပြောတယ်မှတ်သလဲ။
"မင်းကျတော့...ငါ့ကိုဒီလိုနမ်းပြီး...
ငါ့ကျတော့...အီး...ဟီး...ဟီး"
ဆိုပြီးထပ်ငိုပါလေရော...
မျက်လုံးကိုလက်နဲ့ပိတ်ပြီးတော့...ပါးစပ်ကပြဲလန်နေတာပဲ။
ကျောက်စိမ်းရာ....
မရတော့ဘူး...ချစ်ရလွန်းလို့ဦးသျှောင်တကယ်ရူးသွားမတတ်ဖြစ်ရင်းအသည်းတွေယားလို့...
ခြေထောက်တွေတောင်ကုတင်ကိုတဘုန်းဘုန်းနဲ့ကန်ဆောင့်မိကုန်တာ။
ဘာမှတောင်ပြန်မဖြေနိုင်ဘဲခါးမတ်လို့ထထိုင်ရင်းကျောက်စိမ်းကိုနမ်းမိပြန်တော့တယ်။
မျက်ရည်တွေလဲသုတ်ပေးနေရင်းပေါ့...
လက်တွေကသူ့ကိုကူညီပြီးအလုပ်ပေးလို့။
ပြီးတော့တိုးတိုးလေးအနားနားကပ်ပြီးမေးကြည့်တယ်...
"အရမ်းနာလား..."
"နာတယ်...ဒါပေမယ့်..."
ဆက်မပြောနိုင်တာကိုသိတော့...ကိုယ်ကပဲအလိုက်တသိပြန်စကားထောက်ရပြန်တယ်။
"ကောင်းတယ်မလား"
သူ့စကားမှာ...
ရှက်သွားလို့ငုံ့ကျသွားတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ခေါင်းလုံးလုံးလေးကိုဆွဲဖက်ပြီးမှ...နူးနူးညံ့ညံ့ပဲရှေ့ဆက်လှုပ်ရှားပေးရင်း...
တော်တော်ရှည်နေပြီဖြစ်တဲ့သူ့ဆံပင်တွေရှုပ်လာတော့...သူ့လက်ဖျံကသားရေကွင်းလေးယူပြီးစုချည်ပေးလိုက်တယ်။
"အဲဒီညတုန်းကမင်းဆံပင်စည်းနေတာလေးကိုခိုးကြည့်ခဲ့ရတာ...
အဲဒီရင်ခုန်မှုမျိုး...ဘာနဲ့မှမလဲနိုင်ဘူး၊
နှလုံးသားထဲမှာစွဲနေပြီ၊
အခုထိမျက်လုံးထဲကမထုတ်နိုင်ဘူး...
မင်းသိလားဟင်..."
"အာ...မင်း...
မင်းငါ့ကိုအဲဒီတုန်းကမမုန်းခဲ့ဘူးလား"
"ဟွန့်...ဘယ်တုန်းကမှမမုန်းဘူး"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ဟွန့်...ကျေးဇူးတင်ရင်ငါ့ကို...တောင်းထားတာပေး"
အဲဒီစကားပြောတော့...
မောင်ကျောက်စိမ်းခမျာပုခုံးလေးတွန့်ပြီးကြောက်ရွံ့လို့သူ့ကိုခွစီးနေရာကနေဆင်းပြေးမယ်တောင်ကြံလို့...ပြန်ဆွဲထားရတယ်။
"အေးပါ...ဖြေးဖြေး...အခုမဟုတ်ဘူး၊
မင်းကြည်ဖြူလာနိုင်တဲ့အချိန်ပေါ့...
မင်းသိလား...
ငါကလေးအရမ်းချစ်တတ်တာ"
"ဂါး.......မင်းနော်...ဦးသျှောင်...ငါငိုမိတော့မယ်"
"အာ...အိပ်ယာခင်းတစ်ခုလုံးလဲမင်းမျက်ရည်တွေနဲ့စိုကုန်ပြီ...
ထပ်ငိုအုံးမှာလားကွာ...
ဒါပြီးရင်ဟိုဟာတွေနဲ့ညစ်ပတ်ဦးမှာ..."
"မလိုင်ဖတ်တွေလား..."
မလိုင်ဖတ်တွေဆိုမှ...ပြုံးစိစိနဲ့နှစ်ယောက်သားမျက်နှာချင်းဆိုင်ရယ်မိပြန်တယ်။
ဟိုတုန်းကချင်းလမ်းကအိမ်မှာ...ညကြီးသူတို့ခိုးထွက်တော့မေမေလေးနဲ့မိတာကိုသတိရသွားလို့ပါ။
ငသျှောင်ကညကြီးဆေးမူးလို့သောင်းကျန်းစိန်လုပ်ပြီးအိမ်ရှေ့ဦးမှာပွစာကျဲအောင်ကိုလက်သမားလုပ်ပြီးအဲဟာတွေပက်ဖျန်းထားတာ၊
မေမေလေးနဲ့ရဲရဲတို့လာတော့...
ကြမ်းပြင်ပေါ်ကအဖြူရောင်တွေကဘာလဲဆိုပြီးမိရဲရဲကမေးတာကိုဦးသျှောင်ညာပြောခဲ့ရတာ...
"ညကနွားနို့တွေမှောက်ကျပြီးတော့...
အချိန်ကြာတော့ခဲသွားတာ".......တဲ့။
အခုတော့လဲသူတို့ကြားမှာရယ်စရာလေးဖြစ်သွားခဲ့တာ...
အဲဒါမလိုင်ဖတ်တွေ...လို့ပြောပြီးရယ်နေကြတာ။
(ရွံလိုက်တာ....အော့...အော့...)
တဟားဟားအော်ရယ်နေတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီးတော့...
ဦးသျှောင်ရင်ထဲမှာငြိမ်းချမ်းရပါတယ်...။
မင်း...အရင်လိုမျိုးပြန်လန်းဆန်းလာပြီသိလား၊
ကျောက်စိမ်း...ငါအခုအရမ်းပျော်တာပဲ။
မင်းအချစ်ကိုလည်းရခဲ့ပြီ။
မင်းနမ်းတာကိုလဲခံခဲ့ရပြီ။
မင်းရယ်သံလေးတွေလဲကြားခဲ့ရပြီ။
အဲဒါ...ငါ့အတွက်ပြည့်စုံခြင်းပဲ။
"ထပ်ငိုဦးမှာလား...ဟင်...ကျောက်စိမ်း"
"အာ့...မင်းနာအောင်မလုပ်နဲ့လေ...
ဟာ့...အား....ဖြေးဖြေးဆို.......အား...
ဦးသျှောင်.....အား.....သေပါပြီ"
ကျောက်စိမ်းကအသံနက်ကြီးနဲ့အော်ပြီးဦးသျှောင့်ကျောကိုတဘုန်းဘုန်းထုတာ...
အုန်းကနဲထ,နေရော၊
ဟိုကလည်းအထုခံရှာတယ်။
မျက်ရည်ထပ်ကျတော့...ချော့တယ်။
ဒါပေမယ့်.....လည်း.......
မသိဘူး...မိုင်ကုန်တင်ပြီးကြမ်းမယ်။