ေႏွာင္ႀကိဳး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(53)
"ဘာလို႔လဲ...ေမေမရာ၊
ႀကိဳးကေလးကိုကြ်န္ေတာ္သိပ္ပါရေစေနာ္...
အခုမွအတိုးခ်ၿပီးခ်စ္ရမွာ"
"မရဘူး၊ ငါလဲလြမ္းရတာပဲ၊
ငါ့ေျမးကိုငါနဲ႔ပဲသိပ္မွာ၊
မင္းလဲအေဖာ္ရေနတာပဲကို
လာမေျပာနဲ႔အစကေတာ့...မလိုဘူးဆို..."
"အာ....ဦးေသွ်ာင္ကလိုေနတာပဲ...သူလဲေတြ႕ခ်င္မွာ"
(သူေတြ႕ခ်င္တာကမင္းကိုေလ....
ဘာေတြတလြဲေျပာေနတာတုန္း)
ေဒၚယုယကေက်ာက္စိမ္းဆီကေနေႏွာင္ႀကိဳးကိုအတင္းခ်ီယူသြားခဲ့ရတာ...
ႏိုးေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္လည္းေႏွာင္ႀကိဳးကနယ္စပ္ကျပန္လာကတည္းကသူ႔အေဖဆီမွာပဲကပ္လို႔ေနေနတာေခၚထုတ္လို႔မရဘူးေလ...။
ေႏွာင္ႀကိဳးပါသြားေတာ့ေက်ာက္စိမ္းေခါင္းကုတ္ဖင္ကုတ္ျဖစ္ရၿပီ...။
ဒီညဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ...
အား...ေမေမကလဲအလိုက္မသိဘူး။
မေန႔ညကကိစၥနဲ႔ေသွ်ာင့္ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ခက္ေနေသးတာ...ျပႆနာပါပဲ...။
ကိုယ့္အခန္းနဲ႔ကိုယ္ေနမယ္ဆိုတာလည္းငေသွ်ာင္ကလက္မခံဘဲ...
ငါနဲ႔အိပ္ရမွာေတြလုပ္ေနတာ။
နယ္စပ္မွာတုန္းကကိစၥကိုျပန္ေတြးမိတိုင္းလူကတုန္ရီေနခဲ့ေသးတာ...
ကိုယ္ကမေနႏိုင္စြာပဲသြားဆြခဲ့မိတာ...ကိုယ့္အျပစ္ဆိုေပမယ့္...
ေသွ်ာင့္ကိုတကယ္လြမ္းမိခဲ့တာလည္းအမွန္ပဲျဖစ္သည္...။
မတရားဘူးဆိုတာကိုသိေပမယ့္...
အငိုနဲ႔ေျခာက္ခဲ့မိတာလည္းသူအတၱႀကီးခဲ့တာပါပဲ...။
ဦးေသွ်ာင္ကလည္းသူငိုရင္ေရွ႕ဆက္မတိုးဘူးဆိုတာကိုသူသိေနပါတယ္...။
"ေပးမလား" လို႔ေသွ်ာင္ကေမးလာတုန္းကေခါင္းညိတ္ခ်ၿပီးမွ...
အား...မရဘူး၊ ကေလးရွိသြားရင္ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲလို႔ေၾကာက္ၿပီးေတာ့ျပန္ေတာင္းပန္ရတာ။
မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ငိုၿပီးေျပာေတာ့...
ရတယ္...တဲ့။
မင္းလိုေနတာကို...ငါေပးမယ္။
အရမ္းခ်စ္လို႔ငါအလိုလိုက္ႏိုင္တယ္လို႔....ဦးေသွ်ာင္ကဖက္ထားရင္းေျပာေတာ့...
ေႏြးေထြးၿငိမ္းခ်မ္းသြားရင္းသူ႔အေပၚတကယ္အားနာခဲ့ရျပန္သည္...။
သူ႔အေပၚကိုယ္မတရားခဲ့တာေတြစဥ္းစားမိရင္...
ဦးေသွ်ာင့္္မ်က္ႏွာကိုလူေရွ႕မွာေတာင္ရဲရဲမၾကည့္ရဲလို႔...
"ဟိုဟာေတာ့မေပးႏိုင္ဘူး၊ ငါမင္းကိုလုပ္ေနသလိုမ်ိဳးပဲ...ကြာ...ေနာ္....
ေရွ႕ကိုလံုးဝမထိနဲ႔ဦး၊ ငါအဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး...ဦးေသွ်ာင္ရဲ႕။
တကယ္ေတာင္းပန္တာပါဆိုေတာ့...."
ဦးေသွ်ာင့္ခမ်ာမ်က္ႏွာေလးညွိုးသြားတာကိုသူလဲစိတ္မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ေလ...
ေၾကာက္ေနတုန္းမို႔ပါ...လို႔မ်က္ရည္ေလးတစမ္းစမ္းနဲ႔...လုပ္လို႔၊
ဦးေသွ်ာင္ကလက္ေလ်ာ့ၿပီးေတာ့...ေျပာသည္။
"အိုေက.....အဲဒါကိုတကယ္မထိေသးဘူး။
ဒါေပမယ့္...မင္းငါ့ကိုလာခိုးလုပ္ရင္ေတာ့...
မလြယ္ဘူးေနာ္၊
မ်က္ရည္ခံထိုးဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔...
အိုေကလား...
ကတိေပး..."
..........ဆိုလို႔။
ကတိေတြေပးေခါင္းညိတ္ထားရတာ။
ဒါေတာင္မွ...အရမ္းနာခဲ့လို႔ပိုေၾကာက္သြားေသး။
မနက္လင္းေတာ့မယ့္အထိေတာင္မွမၿပီးေသးတာ၊
သူအတင္းႀကီးေႏွာင့္ယွက္ေနတာလဲပါေပမယ့္...
မဟုတ္ဘူး...ဦိးေသွ်ာင္ကကိုၾကာေနတာ၊
ၿပီးသြားၿပီထင္ေနတာ၊ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ဘာမွကိုမထြက္ေသးတာတဲ့။
အား...ငိုမိျပန္ၿပီ။
ေသွ်ာင္ညာတာေနတာသိေပမယ့္...
သူလည္းအရမ္းနာေနခဲ့တဲ့ဥစၥာ...
ဟိုအရင္ကကိုယ္သူ႔ကိုဗလိုင္းႀကီးလုပ္တုန္းကေတာ့နာတယ္ဆိုတာတကယ္မသိခဲ့ပါဘူး။
ကိုယ္ေကာင္းရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီးတကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့မ္တာအမွန္ပါပဲ...။
ခါးနာေနတာကိုေဆးလိမ္းခိုင္းတုန္းကေတာင္မွ
ဒီေကာင္အလကား...ႏုျပေနတာလို႔ထင္ေနခဲ့တာပါ။
အဲဒီညၿပီးမွ...သိသြားခဲ့တာ...အခုျပန္ေတြးရင္ေတာင္နာပါသည္...။
ဒီညအတူတူထပ္အိပ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
ငါ...သူ႔ကိုထိခ်င္လာရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ေတြးရင္းနဲ႔ေၾကာက္ေနမိျပန္ကာ...
သူ႔အနမ္းေတြကိုျပန္သတိရေတာ့ရင္ထဲေႏြးလို႔လာျပန္ၿပီ...။
အနမ္းေတြနဲ႔သူေခ်ာ့ျမႇူလာတာတိုင္းၾကက္သီးေမႊးၫွင္းေတြအစုလိုက္အျပံဳလိုက္ထ,ရတာ...
မနမ္းပါနဲ႔လို႔တားလည္းႏူးႏူးညံ့ညံ့သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြကာပ္တန္႔လို႔မသြားဘူး...။
ထပ္ၿပီးအပိုဆုအျဖစ္လွ်ာဖ်ားေတြနဲ႔မထိတထိပြတ္သပ္တာေလးေတြကိုပိုအသည္းယားရျပန္ကာ...
တီေကာင္ေတြ၊ ကင္းေျခမွ်ားေတြခႏၶာကိုယ္ေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့အတိုင္း...
အဲဒီလိုေတြျမႇူဆြယ္ေနတာကိုမခံစားႏိုင္တာ...
ရင္အခုန္လြန္ၿပီးေတာ့အဲဒီေနရာမွာတင္အသက္ထြက္သြားႏိုင္လို႔ပါ...။
သူ႔နႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ဖိကပ္နမ္းရိႈက္လိုက္တိုင္း...
သူ႔တကိုယ္လံုးဟိုးအျမင့္ကိုခုန္တက္ရသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့တာ...
ဖ်စ္ညစ္ထိကိုင္လာတဲ့လက္ေတြမရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္တကယ္ႀကီးမိုးပ်ံပူေဖာင္းလိုမ်ိဳးလြင့္ပါသြားခဲ့မလားမသိႏိုင္ဘူး...။
အဲဒါေတြကိုေျပာထုတ္ဖို႔ခက္ေနလို႔...
ရပ္ေပးပါလို႔ပဲေျပာေနမိရင္း...
ေၾကာက္လြန္းလို႔ပဲမ်က္ရည္က်ေတာ့တယ္...။
မင္း...ငါ့ကိုနမ္းပါလားဟင္'.....လို႔မင္းေျပာေတာ့...
မင္းလို.... ငါနမ္းလို႔မွမတတ္တာကြာ။
ေနာက္ၿပီး...မင္းၾကည့္ေနမွာကိုမခံစားႏိုင္ဘူး...တကယ္....။
မင္းအၾကည့္ေတြကသံလိုက္ေတြလိုငါ့ကိုဆြဲေဆာင္ၿပီးေခၚယူသြားတာ...
အဲဒီမ်က္လံုးေတြကို...ေၾကာက္လြန္းလို႔......မီးမွိတ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုမိတာပါ။
ငါ.....ေနသားက်မွၾကည့္ပါလို႔...ေနာ္။
ေၾကာက္လို႔...ဆိုတဲ့စကားကတမင္တကာလည္းျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္.....
ဒါေပမယ့္...အခုလည္းေၾကာက္ေနတုန္းမို႔...ခက္ပါတယ္...။
(ကိုယ္လုပ္တုန္းကက်ေတာ့ေကာင္းတယ္၊
သူမ်ားလုပ္မွာက်ေတာ့...ေၾကာက္တယ္ေပါ့...
ဟုတ္လား။
ငေသွ်ာင္သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ရင္မင္း...ေတာ့...ေနာ္)
xxxxx
ေက်ာက္စိမ္းကိုေနာက္ဆိုသူ႔ဆီလာအိပ္ပါလို႔မရမကေျပာထားရတာ...
အဲဒီငနဲေလးကတကယ္ရွိေနပါ့မလားမသိဘူး။
ေက်ာက္တြင္းကျပန္လာကတည္းကေရွာင္လိုက္တဲ့အေရွာင္...တေနကုန္ေတြ႕ကိုမေတြ႕ဘူး။
အခုမွအစမို႔လို႔ေနာ္...ေစာင့္ၾကည့္ဆဲကာလမို႔...
သိပ္ၿပီးအိေျႏၵဆည္ေပးေနတာ။
ညေနကတည္းကသားအဖႏွစ္ေယာက္ျခံထဲမွာကစားေနခဲ့တာ....
ဦးေသွ်ာင္ျပန္ေရာက္လာတာေတာင္မွဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘူး။
ႀကိဳးကေလးကလည္းဦးေသွ်ာင့္ကိုေတာင္မွလွည့္မျကည့္ေတာ့တာ...
သူ႔အေဖနဲ႔တည့္သြားၿပီးကတည္းကပဲ...။
ကေလးကလည္းသူ႔ပဲကပ္ေနတာ၊ သူကလဲစကိတ္စီးတာေလးသင္ေပးခ်င္လို႔...တဲ့။
"ႀကိဳး...ေဖေဖ့လိုဝွီးကနဲစီးခ်င္တာ..."
တဲ့။
ဘယ္တုန္းကေျပးၿပီးစီစဥ္လိုက္သလဲမသိဘူး။
ဆိုင္ကယ္ထားတဲ့ဂိုေဒါင္မွာရွင္းလင္းလို႔...
ကုန္းေလ်ာအေသးေလးေတြေတာင္မွဝယ္ထားေသးသည္။
မစ္ီးပါနဲ႔လို႔တားခ်င္ေပမယ့္...ဝါသနာကိုေတာ့မပိတ္ပင္ႏိုင္ပါ။
အခုလဲဦးေသွ်ာင္ကဘြဲ႕ယူၿပီးမွထပ္ၿပီးသင္ယူခ်င္တာေတြရွိလို႔ေက်ာင္းေျပးအပ္ေနရတာ။
အလုပ္တဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့...အလုပ္သင္ရမွာေတြလည္းရွိေသးတာ...
အခ်ိန္နည္းနည္းအဆင္မေျပလို႔ေက်ာင္းဘက္ကိုမလွည့္ႏိုင္တာၾကာခဲ့ပါၿပီ...။
ဒီၾကားမွာကိစၥေတြမ်ားေျမာင္ေနရင္းနဲ႔ေန႔ေရြ႕ညေရြ႕။
အခုေတာ့မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီးေတာ့အျမန္လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၿပီးေက်ာင္းေျပးအပ္ရတယ္...။
ေက်ာက္စိမ္းေက်ာင္းျပန္တက္ရင္အတူတူတက္လို႔ရေအာင္လို႔ပါ။
အတူတူဆိုတာကလဲ...သူလဲစာသင္ကိုယ္လဲတျခားမလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြနဲ႔၊
အလုပ္သင္ရမွာကိုျပန္ၿပီးအစားထိုးသင္ယူတာေလာက္ပဲ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့အမွန္တိုင္းေျပာရရင္...
ဟိုအရင္ကလိုသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေက်ာင္းသားဘဝရဲ႕အမွတ္တရေတြကိုျပန္လိုခ်င္လို႔။
သူ႔ကိုအရမ္းႀကီးေရွာင္ေနတတ္တဲ့ေက်ာက္စိမ္းကိုစိတ္ျပန္ၾကည္သြားေအာင္လို႔။
ဟား...ၾကင္ယာေတာ္ကိုေခ်ာ့ျမႇူေနရတာမလြယ္ဘူး။
xxxxx
အခန္းထဲကိုေသွ်ာင္ေရာက္လာတာကိုေက်ာက္စိမ္းလွည့္မၾကည့္လဲသိသည္။
ရေနက်ခ်ယ္ရီရမ္ရနံ့သင္းခနဲျဖစ္လာတာ...
သူေရာက္လာတယ္ဆိုတာကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲသိ၏။
မေသာက္ဖို႔တားထားတာကိုေတာင္မွ...ေသာက္ထားျပန္ၿပီလို႔ေတြးရင္း...ေက်ာက္စိမ္းႏွာေခါင္းရံႈ႕၏။
"မင္းငါ့က္ိုဒီလိုပဲေရွာင္ေနေတာ့မွာလားဟမ္..."
သူေရွာင္ေနတာကိုစိတ္တိုေနပံုရမွန္းသိေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းဇက္ကေလးပုဝင္သြားတာ...သနားစရာေလး။
ေက်ာေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ၿပီးေတာ့ဦးေသွ်ာင္ကသူ႔ပါးေလးကိုငံု႔နမ္းသည္။
"ညညဆိုမင္းက...ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔...
ငါ့ကိုေဆးမတိုက္ရလို႔မ်ားမေက်နပ္တာလား...
ဟုတ္လား"
တေန႔ညကကိစၥကိုပဲအစျပန္ေဖာ္လာေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းအေနခက္ျပန္ၿပီ...။
"မသိဘူး...အဲဒါေမးမယ္ဆိုလႊတ္၊ မေျဖႏိုင္ဘူး"
ဟား...လဒေလး၊ လူကိုမင္းပဲဆြဆြေနတာ...
သူ႔အျပစ္က်ေတာ့စကားအစမခံဘူး...။
ခပ္ညစ္ညစ္ေဆြးရင္းနဲ႔ေသွ်ာင္ကသူ႔ကိုဖက္ထားတာကိုပိုတိုးက်ပ္ပစ္ၿပီးသူ႔ေမးဖ်ားေတြအထိတိုးနမ္းတယ္။
ေက်ာက္စိမ္း....မေနတတ္မထိုင္တတ္နဲ႔...ေခါင္းေတြပါယမ္းလာေရာ၊
"ဟင့္အင္း...ဖယ္စမ္းပါ..."
ေက်ာက္စိမ္းတို႔ေတာ့ျပႆနာပဲ။
ေသွ်ာင္ကသူ႔လက္ကိုလႊတ္ပစ္လိုက္ဖို႔စဥ္းစားၿပီးမွ...ခဏၾကာေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းဆီကထြက္လာတဲ့စကားေလးေၾကာင့္...
ႏွလံုးသားေလးကေႏြးသြားခဲ့ရျပန္သည္။
"ေသွ်ာင္...မင္းကိုအဲဒီအရက္ေတြမေသာက္ဖို႔ေျပာထားတယ္ေလ"
ေလသံေလးကမဝံ့မရဲေလးပါ။ ဒါေပမယ့္...စိုးရိမ္ေနတာေလးကိုခံစားေနရတာေၾကာင့္...ေပ်ာ္သြားၿပီးဂ်စ္တိုက္မိေတာ့သည္။
ကဲ...အေပ်ာ့ဆြဲရမွာပဲ...
"ဟာ့...အဲဒါက...ငါလဲေျဖသိမ့္စရာဒါပဲရွိတဲ့ဥစၥာကို...မင္းကမွမခ်စ္တာ၊ ေတာင္းေတာ့လဲမေပးဘူး...ငိုခ်ည္းပဲေနတာကို၊
စိတ္မခ်မ္းသာဘူး"
(သူေတာင္းေနတာက်န္ေသးတယ္ေနာ္၊
ဟိုကေၾကာက္ေနတာက...ေနာက္ထပ္ပူစီေဖာင္းေတြျဖစ္သြားမွာကို)
"မင္းကိုခ်စ္တယ္လို႔ေျပာၿပီးၿပီေလ၊
ဒါကဘာမွလည္းမဆိုင္ဘူး၊ မင္းကိုေပးထားတာပဲဥစၥာ၊
ဟို...အဲဒါအတြက္က....ငါ....အာကြာ..."
စကားမဆံုးဘဲနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းကၿငိမ္သြားၿပီး၊
သူနမ္းေနတဲ့လည္ပင္းကိုလက္ဝါးနဲ႔လိုက္ကာေနတာေၾကာင့္...
ဦးေသွ်ာင္စိတ္တိုျပီးထပ္ေဟာက္သည္။
"အဲဒီလက္ လာျပန္ၿပီလား၊ တုပ္ထားရမလား၊
ၿငိမ္ျငိမ္ေနေနာ္"
"အာ...မင္းထိေနတာ၊ ယားတယ္ဟ...
မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြနဲ႔"
ေက်ာက္စိမ္းမယားဘဲနဲ႔ဘယ္ေနမလဲ၊ ၾကမ္းရွေနတဲ့ပါးသိုင္းေမြးေတြကထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔...
ဦးေသွ်ာင္ပံုစံကတကယ့္ကိုၫွင္းသိုးသိုးႀကီး။
အဲဒါလဲတမင္တကာမရိတ္ဘဲထားတာ...
တမင္ကလိခ်င္လို႔။
"မင္းေနာ္....ေက်ာက္စိမ္း။
အခုထိဒီလိုလုပ္တုန္းလား..."
"အာ.....မင္းရဲ႕မုတ္ဆိတ္ေမြးအစတိုေလးေတြကဘယ္ေလာက္ယားလဲသိလား၊
မင္းမွမခံဖူးတာ။
လည္ပင္းေတြလာထိရင္စူးကနဲပဲ၊ သည္းခံေနရတာ"
လူကိုတပတ္လွည့္ၿပီးမွတြန္းထုတ္ၿပီးသူ႔မ်က္ႏွာကိုဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီးအခန္းေထာင့္ေျပးကပ္ၿပီးေအာ္ေနတာ...
ေက်ာက္စိမ္းကကေလးေလးလိုအသည္းယားစရာေလး။
အဲဒါကိုျမင္ေတာ့...ဦးေသွ်ာင္ပက္ပက္စက္စက္ျပံဳးသည္။
ျပံဳးရတာအားမရလို႔...သြားေတြအကုန္ေပၚေအာင္ရယ္သည္။
မင္းအဲလိုေလးျပန္ျဖစ္လာတာကိုသေဘာက်တယ္...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕။
ငါ့ကိုမင္းဒီလိုေလးပက္ကနဲျပန္ေျပာတတ္လာၿပီ။
သူ႔ကိုဆြဲေမြ႕ယုယခ်င္လြန္းလို႔...လူကေနလို႔မရေတာ့ပါ...။
ငါေတာ့...ခ်စ္ရလြန္းလို႔႐ူးေတာ့မွာပဲ။
သူထိတာကိုသည္းခံေနရတယ္ဆိုပဲ...
ဟား...စကားဆက္ဖို႔အကြက္ရၿပီ။
"ဆက္သည္းမခံခ်င္ဘူးလား...ဟင္...?...
ေက်ာက္စိမ္း"
တုန္ရီေနတဲ့ေသွ်ာင့္အသံေတြကအသည္းယားစရာပါ။
ဒါတမင္ကိုညိႈ႕ယူေနတာဆိုတာ...ဦးေသွ်ာင္ကိုယ္တိုင္သိသည္။
"ဘာလား...မင္းမ်က္ႏွာႀကီးကမုန္းစရာႀကီး၊ ကပ္မလာနဲ႔...သြားစမ္း....
အဲဒီဟာေတြနဲ႔လူဆိုးလိုလို၊ ဂိုဏ္းစတားလိုလို"
မုတ္ဆိတ္ေတြကိုေျပာေနတာမွန္းသိေတာ့...
ေသွ်ာင္ကကိုယ့္ဘာသာမ်က္ႏွာျပန္စမ္းသည္။
တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ပြတ္သပ္ထိေတြ႕ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းပိန္ပိန္ေလးေတြကဟန္အျပည့္နဲ႔...
သူ႔ဒီဇိုင္းကဗိုလ္ေအာင္ဒင္လိုလိုဘာလိုလို....
"ဟား...ဂိုဏ္းစတားဆိုလို႔ကိုယ့္ဘာသာဘဝင္ေတာင္ျမင့္ခ်င္သြားတယ္....
တကယ္....သိလား.....
မင္းပုန္းေနတဲ့မေန႔ညကဆိုတေယာက္ထဲအဆင္မေျပေတာ့လို႔.....
ဓါးျပလိုက္တိုက္ရမလားစိတ္ကူးေနတာ၊
ငါ့ကို...အခ်စ္ေတြေပးပါလို႔...ဓါးျပတိုက္ၾကည့္ရမလား....
ဟား....ေျပာေနရင္းနဲ႔အခု.....တိုက္ၾကည့္ခ်င္လာၿပီ"
ေက်ာက္စိမ္းပုန္းေနခဲ့တာဒီအိမ္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အထိပါ။
တေနကုန္ႀကိဳးကေလးကိုေခၚထားၿပီးေဆာ့ေနခဲ့တာ...လူကိုမလစ္ေတာ့ဘူး...။
ႀကိဳးကေလးကလည္းဘယ္သူ႔ကိုမွမကပ္ေတာ့ဘူး။
သူ႔အဖြားေဒၚယုယကိုေတာင္မကပ္ေတာ့ဘဲ...
ေဖေဖမွေဖေဖလုပ္ေနတာ...
"ပါးပါးမကပ္နဲ႔..." လို႔ေတာင္ေျပာေနေသး။
အမယ္...ပါးပါးေဖေဖ့နားမအိပ္နဲ႔လို႔ေတာင္တားေနတာ....
အဲဒါေတြေက်ာက္စိမ္းႀကိတ္ၿပီးသင္ထားတာေနမွာပါ...။
မိရင္ေတာ့မင္းနာၿပီပဲလို႔ေသွ်ာင္ကက်ိန္းေနတာ...
အခုေတာ့...သူယုတ္မာၿပီေလ။
ေျခလွမ္းေတြသူလိုက္တိုးတဲ့အတိုင္းေနာက္ဆုတ္မိျပန္တဲ့ေက်ာက္စိမ္းကတံုးျပန္ၿပီ။
တံုးတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔....ငေသွ်ာင့္ဆြဲအားေတြမလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ဆိုရင္ပိုမွန္မွာပါ။
သိပ္ၿပီးလင္းလက္ေတာက္ပတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔မင္းျပံဳးတာေလးကရင္ခုန္ေစတာ....
ဒါကိုငါမခံႏိုင္ဘူး...ဦးေသွ်ာင္ရယ္။
ဒါေပမယ့္.....အခုငါ...မင္းကိုဆက္ၾကည့္ရဲတဲ့သတၱိကိုေမြးေနတာ......သိလား။
မင္းလိုပဲ...ျမတ္ႏိုးတတ္ခ်င္လို႔။
ေသွ်ာင္...ေခၚရာအတိုင္းပါလာခဲ့တာသူတို႔ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ...
"အဲဒါေလးရိတ္ေပးပါလို႔ေတာင္းဆိုမလို႔....ရလား"
ဓါးျပတိုက္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီးဒီေလာက္ႏူးညံ့ညင္သာတဲ့ဓါးျပတိုက္နည္းကိုမေတြ႕ဖူးခဲ့ပါဘူး။
ဦးေသွ်ာင့္မ်က္လံုးေတြအရမ္းၾကင္နာေနသလို....
သူ႔အထိအေတြ႕ေတြကလည္းညင္သာတယ္။
"ငယ္ငယ္တုန္းကလိုသာဆိုရင္မင္း...ငါ့ကိုအသားကုန္ေျပးထိုးမွာေနာ္"
ေျပာေနရင္းနဲ႔ေသွ်ာင္ကဘာလုပ္သလဲဆိုရင္...
ဝတ္ထားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေဘာင္းဘီရဲ႕ေမွ်ာ့ႀကိဳးစကိုဘတ္ကနဲဆြဲၿပီးေတာ့ျပန္လႊတ္လိုက္တာ...
ဝမ္းဗိုက္ေအာက္ဘက္ကိုသြားထိေတာ့...
ေက်ာက္စိမ္းစူးကနဲထ,ေအာ္ေတာ့၏။
"အား...!...ေခြးသူေတာင္းစား...
နာတယ္ဟ...မင္း.....အားလား....လူယုတ္မာ...."
ထိသြားတာကတကယ့္ခ်က္ေကာင္းႀကီးမို႔ေက်ာက္စိမ္းကိုယ္ေလးကုန္းကြက်သြားတယ္...။
အဲဒါကိုေသွ်ာင္ကသူ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ျပန္ထိန္းၿပီးေတာ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခါးကိုေဆာင့္ဆြဲယူ၏။
မွန္ခံုေပၚမွာေနာက္ေက်ာခိုင္းၿပီးထိုင္ေနတဲ့သူ႔ေရွ႕မွာေက်ာက္စိမ္းကမုတ္ဆိတ္ေလးေတြကိုရိပ္ေပးမလို႔ႀကိဳးစားေနတာမို႔...
သူ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာေက်ာက္စိမ္းကဝင္ရပ္ေနသလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္...။
ကုန္းကြသြားတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးကသူ႔ဒူးေတြၾကားေရာက္သြားတာမို႔လွမ္းဆြဲၿပီး....
လက္နဲ႔ဖက္ပစ္လိုက္ေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ကိုယ္လံုးေလးကသူ႔ရင္ဘတ္တည့္တည့္ကိုဝင္လာ၏။
အဲဒါကိုလက္ႏွစ္ဖက္ကိုဖမ္းတုပ္လိုက္ေသးတာ....
"ေဆာရီး...ငါ...မင္းကိုတကယ္ယုတ္မာေတာ့မလို႔...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕..."
ေျပာၿပီးေတာ့မွေသွ်ာင္ကသူ႔ေဘာင္းဘီထဲလက္နိႈက္ၿပီးေတာ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ေပါင္ၾကားကိုတခုခုထည့္လိုက္သည္...။
ခဏအၾကာမွာေတာ့....ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာတစံုတခုကတဆတ္ဆတ္တုန္ရီေနခဲ့တာ...
အဲဒီတုန္ရီေနတဲ့တခုခုက....တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အရွိန္ျမန္လာသလိုျဖစ္လာခဲ့၏။
"ဘာ..!...လုပ္လိုက္တာလဲဟင္...ဦးေသွ်ာင္"
ေက်ာက္စိမ္းစတင္ၿပီးၾကက္သီးေတြထ,လာၿပီးတကိုယ္လံုးတြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးခ်င္လာ၏။
နႈတ္ခမ္းေတြပါတဆတ္ဆတ္တုန္လာတဲ့အထိျဖစ္လာၿပီး...ေသွ်ာင့္ပုခံုးေပၚကိုေက်ာက္စိမ္းကုန္းကြက်လာကာ...ခံစားမႈေပါင္းမ်ားစြာ....။
"ဟင္...ဘာထည့္လိုက္တာလဲ...မင္း...ငါ့ကို....အာ့...."
"အင္း...vibrator"
"ဘာ..!...မင္း...ေသွ်ာင္...အား....ဟာ့...ရပ္ေပးစမ္းပါ"
ရပ္ေပးလို႔ေျပာရင္းနဲ႔ေက်ာက္စိမ္းအဲဒါေလးကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ရီမုထ္ကိုရွာရသည္။
ဒါေပမယ့္.....မေတြ႕ပါ။ ဘယ္မွာလဲ...ဘယ္မွာထားထားတာလဲ...။
ေသွ်ာင့္လက္ထဲမွာကိုင္ထားတာလည္းဘာမွမေတြ႕ရ...။
အာ့.....ေသပါၿပီ...
မျဖစ္ဘူး...ရပ္တန္႔မွကိုျဖစ္မွာ...အဲဒါေလးကိုျပန္ယူထုတ္ဖို႔ကလည္းေသွ်ာင္ကသူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဖမ္းတုပ္ထားတာမို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္အထဲမွာ...အဲဒါေလးက...တုန္ခါနႈန္းအရမ္းျမင့္လာေတာ့...လူကိုခံစားမႈတမ်ိဳးေပးေနခဲ့တာ...ယားယံတာလိုလို...တစက္စက္ကိုက္ခဲတာလိုလို....
အဲဒါဘယ္လိုခံစားမႈမ်ိဳးလို႔ေျပာရမွန္းလဲမသိဘူး။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ရင္ထဲဝမ္းထဲကေနလိႈက္လိႈက္ထလာတာ...
႐ုတ္တရက္ကိုယ္အပူခ်ိန္ေတြအဆမတန္တိုးလာၿပီး...ေက်ာက္စိမ္းကိုယ္ေလးပိုေကြးၫႊတ္က်လာတဲ့အခါ...
ဦးေသွ်ာင္...ထိုင္ေနရာမွအလိုက္သင့္ေပြ႕ၿပီးအိပ္ယာဆီသို႔ခ်ီယူ၏။
"အင္း...ဟင့္...."
ခ်ီယူထားရင္းနဲ႔...
သူ႔နႈတ္ခမ္းသားေတြကိုဦးေသွ်ာင္ကစုပ္ယူနမ္းရိႈက္ေနတာ...
သူမျငင္းဆန္ႏိုင္ေအာင္ကို...အဲဒီအထိအေတြ႕ကေမွာ္ဆန္လို႔...
"အား....အဲဒါ....အဲဒါေလးထုတ္ေပးပါကြာ...ဘယ္ကိုထည့္လိုက္တာလဲဟင္..."
"အေရွ႕ကေနရာမွာ..."
"ဟင္....မင္းမထိဘူးဆို.....မင္း...မယုတ္မာနဲ႔၊ ဦးေသွ်ာင့္.....အာဟား....အင့္...."
ယုတ္မာဖို႔ႀကိဳးစားေနတာေတာင္မွ...သနားစဖြယ္သူ႔မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္လံုးဝမရက္စက္ႏိုင္တာ...ဦးေသွ်ာင့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ပါ။
အဲဒါကလည္း...သူ႔အေပၚခ်စ္လြန္းလို႔ဆိုတာ...
Unicode
နှောင်ကြိုး ( trouble maker)
BXG Fanfic
(53)
"ဘာလို့လဲ...မေမေရာ၊
ကြိုးကလေးကိုကျွန်တော်သိပ်ပါရစေနော်...
အခုမှအတိုးချပြီးချစ်ရမှာ"
"မရဘူး၊ ငါလဲလွမ်းရတာပဲ၊
ငါ့မြေးကိုငါနဲ့ပဲသိပ်မှာ၊
မင်းလဲအဖော်ရနေတာပဲကို
လာမပြောနဲ့အစကတော့...မလိုဘူးဆို..."
"အာ....ဦးသျှောင်ကလိုနေတာပဲ...သူလဲတွေ့ချင်မှာ"
(သူတွေ့ချင်တာကမင်းကိုလေ....
ဘာတွေတလွဲပြောနေတာတုန်း)
ဒေါ်ယုယကကျောက်စိမ်းဆီကနေနှောင်ကြိုးကိုအတင်းချီယူသွားခဲ့ရတာ...
နိုးနေတဲ့အချိန်ဆိုရင်လည်းနှောင်ကြိုးကနယ်စပ်ကပြန်လာကတည်းကသူ့အဖေဆီမှာပဲကပ်လို့နေနေတာခေါ်ထုတ်လို့မရဘူးလေ...။
နှောင်ကြိုးပါသွားတော့ကျောက်စိမ်းခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ်ဖြစ်ရပြီ...။
ဒီညဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ...
အား...မေမေကလဲအလိုက်မသိဘူး။
မနေ့ညကကိစ္စနဲ့သျှောင့်ကိုရင်ဆိုင်ဖို့ခက်နေသေးတာ...ပြဿနာပါပဲ...။
ကိုယ့်အခန်းနဲ့ကိုယ်နေမယ်ဆိုတာလည်းငသျှောင်ကလက်မခံဘဲ...
ငါနဲ့အိပ်ရမှာတွေလုပ်နေတာ။
နယ်စပ်မှာတုန်းကကိစ္စကိုပြန်တွေးမိတိုင်းလူကတုန်ရီနေခဲ့သေးတာ...
ကိုယ်ကမနေနိုင်စွာပဲသွားဆွခဲ့မိတာ...ကိုယ့်အပြစ်ဆိုပေမယ့်...
သျှောင့်ကိုတကယ်လွမ်းမိခဲ့တာလည်းအမှန်ပဲဖြစ်သည်...။
မတရားဘူးဆိုတာကိုသိပေမယ့်...
အငိုနဲ့ခြောက်ခဲ့မိတာလည်းသူအတ္တကြီးခဲ့တာပါပဲ...။
ဦးသျှောင်ကလည်းသူငိုရင်ရှေ့ဆက်မတိုးဘူးဆိုတာကိုသူသိနေပါတယ်...။
"ပေးမလား" လို့သျှောင်ကမေးလာတုန်းကခေါင်းညိတ်ချပြီးမှ...
အား...မရဘူး၊ ကလေးရှိသွားရင်ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲလို့ကြောက်ပြီးတော့ပြန်တောင်းပန်ရတာ။
မလုပ်တော့ဘူးလို့ငိုပြီးပြောတော့...
ရတယ်...တဲ့။
မင်းလိုနေတာကို...ငါပေးမယ်။
အရမ်းချစ်လို့ငါအလိုလိုက်နိုင်တယ်လို့....ဦးသျှောင်ကဖက်ထားရင်းပြောတော့...
နွေးထွေးငြိမ်းချမ်းသွားရင်းသူ့အပေါ်တကယ်အားနာခဲ့ရပြန်သည်...။
သူ့အပေါ်ကိုယ်မတရားခဲ့တာတွေစဉ်းစားမိရင်...
ဦးသျှောင့််မျက်နှာကိုလူရှေ့မှာတောင်ရဲရဲမကြည့်ရဲလို့...
"ဟိုဟာတော့မပေးနိုင်ဘူး၊ ငါမင်းကိုလုပ်နေသလိုမျိုးပဲ...ကွာ...နော်....
ရှေ့ကိုလုံးဝမထိနဲ့ဦး၊ ငါအဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး...ဦးသျှောင်ရဲ့။
တကယ်တောင်းပန်တာပါဆိုတော့...."
ဦးသျှောင့်ခမျာမျက်နှာလေးညှိုးသွားတာကိုသူလဲစိတ်မကောင်းခဲ့ပါဘူး။
ဒါပေမယ့်လေ...
ကြောက်နေတုန်းမို့ပါ...လို့မျက်ရည်လေးတစမ်းစမ်းနဲ့...လုပ်လို့၊
ဦးသျှောင်ကလက်လျော့ပြီးတော့...ပြောသည်။
"အိုကေ.....အဲဒါကိုတကယ်မထိသေးဘူး။
ဒါပေမယ့်...မင်းငါ့ကိုလာခိုးလုပ်ရင်တော့...
မလွယ်ဘူးနော်၊
မျက်ရည်ခံထိုးဖို့မစဉ်းစားနဲ့...
အိုကေလား...
ကတိပေး..."
..........ဆိုလို့။
ကတိတွေပေးခေါင်းညိတ်ထားရတာ။
ဒါတောင်မှ...အရမ်းနာခဲ့လို့ပိုကြောက်သွားသေး။
မနက်လင်းတော့မယ့်အထိတောင်မှမပြီးသေးတာ၊
သူအတင်းကြီးနှောင့်ယှက်နေတာလဲပါပေမယ့်...
မဟုတ်ဘူး...ဦိးသျှောင်ကကိုကြာနေတာ၊
ပြီးသွားပြီထင်နေတာ၊ မဟုတ်ဘူးတဲ့။
ဘာမှကိုမထွက်သေးတာတဲ့။
အား...ငိုမိပြန်ပြီ။
သျှောင်ညာတာနေတာသိပေမယ့်...
သူလည်းအရမ်းနာနေခဲ့တဲ့ဥစ္စာ...
ဟိုအရင်ကကိုယ်သူ့ကိုဗလိုင်းကြီးလုပ်တုန်းကတော့နာတယ်ဆိုတာတကယ်မသိခဲ့ပါဘူး။
ကိုယ်ကောင်းရင်ပြီးရောဆိုပြီးတကိုယ်ကောင်းဆန်ခဲ့မ်တာအမှန်ပါပဲ...။
ခါးနာနေတာကိုဆေးလိမ်းခိုင်းတုန်းကတောင်မှ
ဒီကောင်အလကား...နုပြနေတာလို့ထင်နေခဲ့တာပါ။
အဲဒီညပြီးမှ...သိသွားခဲ့တာ...အခုပြန်တွေးရင်တောင်နာပါသည်...။
ဒီညအတူတူထပ်အိပ်ရင်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။
ငါ...သူ့ကိုထိချင်လာရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။
တွေးရင်းနဲ့ကြောက်နေမိပြန်ကာ...
သူ့အနမ်းတွေကိုပြန်သတိရတော့ရင်ထဲနွေးလို့လာပြန်ပြီ...။
အနမ်းတွေနဲ့သူချော့မြှူလာတာတိုင်းကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေအစုလိုက်အပြုံလိုက်ထ,ရတာ...
မနမ်းပါနဲ့လို့တားလည်းနူးနူးညံ့ညံ့သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကာပ်တန့်လို့မသွားဘူး...။
ထပ်ပြီးအပိုဆုအဖြစ်လျှာဖျားတွေနဲ့မထိတထိပွတ်သပ်တာလေးတွေကိုပိုအသည်းယားရပြန်ကာ...
တီကောင်တွေ၊ ကင်းခြေမျှားတွေခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ဖြတ်လျှောက်နေတဲ့အတိုင်း...
အဲဒီလိုတွေမြှူဆွယ်နေတာကိုမခံစားနိုင်တာ...
ရင်အခုန်လွန်ပြီးတော့အဲဒီနေရာမှာတင်အသက်ထွက်သွားနိုင်လို့ပါ...။
သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လိုက်တိုင်း...
သူ့တကိုယ်လုံးဟိုးအမြင့်ကိုခုန်တက်ရသလိုမျိုးဖြစ်နေခဲ့တာ...
ဖျစ်ညစ်ထိကိုင်လာတဲ့လက်တွေမရှိခဲ့ဘူးဆိုရင်တကယ်ကြီးမိုးပျံပူဖောင်းလိုမျိုးလွင့်ပါသွားခဲ့မလားမသိနိုင်ဘူး...။
အဲဒါတွေကိုပြောထုတ်ဖို့ခက်နေလို့...
ရပ်ပေးပါလို့ပဲပြောနေမိရင်း...
ကြောက်လွန်းလို့ပဲမျက်ရည်ကျတော့တယ်...။
မင်း...ငါ့ကိုနမ်းပါလားဟင်'.....လို့မင်းပြောတော့...
မင်းလို.... ငါနမ်းလို့မှမတတ်တာကွာ။
နောက်ပြီး...မင်းကြည့်နေမှာကိုမခံစားနိုင်ဘူး...တကယ်....။
မင်းအကြည့်တွေကသံလိုက်တွေလိုငါ့ကိုဆွဲဆောင်ပြီးခေါ်ယူသွားတာ...
အဲဒီမျက်လုံးတွေကို...ကြောက်လွန်းလို့......မီးမှိတ်ပေးဖို့တောင်းဆိုမိတာပါ။
ငါ.....နေသားကျမှကြည့်ပါလို့...နော်။
ကြောက်လို့...ဆိုတဲ့စကားကတမင်တကာလည်းဖြစ်ရင်ဖြစ်မယ်.....
ဒါပေမယ့်...အခုလည်းကြောက်နေတုန်းမို့...ခက်ပါတယ်...။
(ကိုယ်လုပ်တုန်းကကျတော့ကောင်းတယ်၊
သူများလုပ်မှာကျတော့...ကြောက်တယ်ပေါ့...
ဟုတ်လား။
ငသျှောင်သည်းမခံနိုင်တော့ရင်မင်း...တော့...နော်)
xxxxx
ကျောက်စိမ်းကိုနောက်ဆိုသူ့ဆီလာအိပ်ပါလို့မရမကပြောထားရတာ...
အဲဒီငနဲလေးကတကယ်ရှိနေပါ့မလားမသိဘူး။
ကျောက်တွင်းကပြန်လာကတည်းကရှောင်လိုက်တဲ့အရှောင်...တနေကုန်တွေ့ကိုမတွေ့ဘူး။
အခုမှအစမို့လို့နော်...စောင့်ကြည့်ဆဲကာလမို့...
သိပ်ပြီးအိန္ဒြေဆည်ပေးနေတာ။
ညနေကတည်းကသားအဖနှစ်ယောက်ခြံထဲမှာကစားနေခဲ့တာ....
ဦးသျှောင်ပြန်ရောက်လာတာတောင်မှဂရုမစိုက်နိုင်ဘူး။
ကြိုးကလေးကလည်းဦးသျှောင့်ကိုတောင်မှလှည့်မကြည့်တော့တာ...
သူ့အဖေနဲ့တည့်သွားပြီးကတည်းကပဲ...။
ကလေးကလည်းသူ့ပဲကပ်နေတာ၊ သူကလဲစကိတ်စီးတာလေးသင်ပေးချင်လို့...တဲ့။
"ကြိုး...ဖေဖေ့လိုဝှီးကနဲစီးချင်တာ..."
တဲ့။
ဘယ်တုန်းကပြေးပြီးစီစဉ်လိုက်သလဲမသိဘူး။
ဆိုင်ကယ်ထားတဲ့ဂိုဒေါင်မှာရှင်းလင်းလို့...
ကုန်းလျောအသေးလေးတွေတောင်မှဝယ်ထားသေးသည်။
မစ်ီးပါနဲ့လို့တားချင်ပေမယ့်...ဝါသနာကိုတော့မပိတ်ပင်နိုင်ပါ။
အခုလဲဦးသျှောင်ကဘွဲ့ယူပြီးမှထပ်ပြီးသင်ယူချင်တာတွေရှိလို့ကျောင်းပြေးအပ်နေရတာ။
အလုပ်တဖက်နဲ့ဆိုတော့...အလုပ်သင်ရမှာတွေလည်းရှိသေးတာ...
အချိန်နည်းနည်းအဆင်မပြေလို့ကျောင်းဘက်ကိုမလှည့်နိုင်တာကြာခဲ့ပါပြီ...။
ဒီကြားမှာကိစ္စတွေများမြောင်နေရင်းနဲ့နေ့ရွေ့ညရွေ့။
အခုတော့မဖြစ်တော့ဘူးဆိုပြီးတော့အမြန်လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီးကျောင်းပြေးအပ်ရတယ်...။
ကျောက်စိမ်းကျောင်းပြန်တက်ရင်အတူတူတက်လို့ရအောင်လို့ပါ။
အတူတူဆိုတာကလဲ...သူလဲစာသင်ကိုယ်လဲတခြားမလုပ်ဖြစ်ခဲ့တာတွေနဲ့၊
အလုပ်သင်ရမှာကိုပြန်ပြီးအစားထိုးသင်ယူတာလောက်ပဲ။
နောက်ပြီးတော့အမှန်တိုင်းပြောရရင်...
ဟိုအရင်ကလိုသူတို့နှစ်ယောက်ကျောင်းသားဘဝရဲ့အမှတ်တရတွေကိုပြန်လိုချင်လို့။
သူ့ကိုအရမ်းကြီးရှောင်နေတတ်တဲ့ကျောက်စိမ်းကိုစိတ်ပြန်ကြည်သွားအောင်လို့။
ဟား...ကြင်ယာတော်ကိုချော့မြှူနေရတာမလွယ်ဘူး။
xxxxx
အခန်းထဲကိုသျှောင်ရောက်လာတာကိုကျောက်စိမ်းလှည့်မကြည့်လဲသိသည်။
ရနေကျချယ်ရီရမ်ရနံ့သင်းခနဲဖြစ်လာတာ...
သူရောက်လာတယ်ဆိုတာကိုလှည့်မကြည့်ဘဲသိ၏။
မသောက်ဖို့တားထားတာကိုတောင်မှ...သောက်ထားပြန်ပြီလို့တွေးရင်း...ကျောက်စိမ်းနှာခေါင်းရှုံ့၏။
"မင်းငါ့က်ိုဒီလိုပဲရှောင်နေတော့မှာလားဟမ်..."
သူရှောင်နေတာကိုစိတ်တိုနေပုံရမှန်းသိတော့...
ကျောက်စိမ်းဇက်ကလေးပုဝင်သွားတာ...သနားစရာလေး။
ကျောနောက်ကနေသိုင်းဖက်ပြီးတော့ဦးသျှောင်ကသူ့ပါးလေးကိုငုံ့နမ်းသည်။
"ညညဆိုမင်းက...ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့...
ငါ့ကိုဆေးမတိုက်ရလို့များမကျေနပ်တာလား...
ဟုတ်လား"
တနေ့ညကကိစ္စကိုပဲအစပြန်ဖော်လာတော့...
ကျောက်စိမ်းအနေခက်ပြန်ပြီ...။
"မသိဘူး...အဲဒါမေးမယ်ဆိုလွှတ်၊ မဖြေနိုင်ဘူး"
ဟား...လဒလေး၊ လူကိုမင်းပဲဆွဆွနေတာ...
သူ့အပြစ်ကျတော့စကားအစမခံဘူး...။
ခပ်ညစ်ညစ်ဆွေးရင်းနဲ့သျှောင်ကသူ့ကိုဖက်ထားတာကိုပိုတိုးကျပ်ပစ်ပြီးသူ့မေးဖျားတွေအထိတိုးနမ်းတယ်။
ကျောက်စိမ်း....မနေတတ်မထိုင်တတ်နဲ့...ခေါင်းတွေပါယမ်းလာရော၊
"ဟင့်အင်း...ဖယ်စမ်းပါ..."
ကျောက်စိမ်းတို့တော့ပြဿနာပဲ။
သျှောင်ကသူ့လက်ကိုလွှတ်ပစ်လိုက်ဖို့စဉ်းစားပြီးမှ...ခဏကြာတော့...
ကျောက်စိမ်းဆီကထွက်လာတဲ့စကားလေးကြောင့်...
နှလုံးသားလေးကနွေးသွားခဲ့ရပြန်သည်။
"သျှောင်...မင်းကိုအဲဒီအရက်တွေမသောက်ဖို့ပြောထားတယ်လေ"
လေသံလေးကမဝံ့မရဲလေးပါ။ ဒါပေမယ့်...စိုးရိမ်နေတာလေးကိုခံစားနေရတာကြောင့်...ပျော်သွားပြီးဂျစ်တိုက်မိတော့သည်။
ကဲ...အပျော့ဆွဲရမှာပဲ...
"ဟာ့...အဲဒါက...ငါလဲဖြေသိမ့်စရာဒါပဲရှိတဲ့ဥစ္စာကို...မင်းကမှမချစ်တာ၊ တောင်းတော့လဲမပေးဘူး...ငိုချည်းပဲနေတာကို၊
စိတ်မချမ်းသာဘူး"
(သူတောင်းနေတာကျန်သေးတယ်နော်၊
ဟိုကကြောက်နေတာက...နောက်ထပ်ပူစီဖောင်းတွေဖြစ်သွားမှာကို)
"မင်းကိုချစ်တယ်လို့ပြောပြီးပြီလေ၊
ဒါကဘာမှလည်းမဆိုင်ဘူး၊ မင်းကိုပေးထားတာပဲဥစ္စာ၊
ဟို...အဲဒါအတွက်က....ငါ....အာကွာ..."
စကားမဆုံးဘဲနဲ့ကျောက်စိမ်းကငြိမ်သွားပြီး၊
သူနမ်းနေတဲ့လည်ပင်းကိုလက်ဝါးနဲ့လိုက်ကာနေတာကြောင့်...
ဦးသျှောင်စိတ်တိုပြီးထပ်ဟောက်သည်။
"အဲဒီလက် လာပြန်ပြီလား၊ တုပ်ထားရမလား၊
ငြိမ်ငြိမ်နေနော်"
"အာ...မင်းထိနေတာ၊ ယားတယ်ဟ...
မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေနဲ့"
ကျောက်စိမ်းမယားဘဲနဲ့ဘယ်နေမလဲ၊ ကြမ်းရှနေတဲ့ပါးသိုင်းမွေးတွေကထိုးထိုးထောင်ထောင်နဲ့...
ဦးသျှောင်ပုံစံကတကယ့်ကိုညှင်းသိုးသိုးကြီး။
အဲဒါလဲတမင်တကာမရိတ်ဘဲထားတာ...
တမင်ကလိချင်လို့။
"မင်းနော်....ကျောက်စိမ်း။
အခုထိဒီလိုလုပ်တုန်းလား..."
"အာ.....မင်းရဲ့မုတ်ဆိတ်မွေးအစတိုလေးတွေကဘယ်လောက်ယားလဲသိလား၊
မင်းမှမခံဖူးတာ။
လည်ပင်းတွေလာထိရင်စူးကနဲပဲ၊ သည်းခံနေရတာ"
လူကိုတပတ်လှည့်ပြီးမှတွန်းထုတ်ပြီးသူ့မျက်နှာကိုဘုကြည့်ကြည့်ပြီးအခန်းထောင့်ပြေးကပ်ပြီးအော်နေတာ...
ကျောက်စိမ်းကကလေးလေးလိုအသည်းယားစရာလေး။
အဲဒါကိုမြင်တော့...ဦးသျှောင်ပက်ပက်စက်စက်ပြုံးသည်။
ပြုံးရတာအားမရလို့...သွားတွေအကုန်ပေါ်အောင်ရယ်သည်။
မင်းအဲလိုလေးပြန်ဖြစ်လာတာကိုသဘောကျတယ်...ကျောက်စိမ်းရဲ့။
ငါ့ကိုမင်းဒီလိုလေးပက်ကနဲပြန်ပြောတတ်လာပြီ။
သူ့ကိုဆွဲမွေ့ယုယချင်လွန်းလို့...လူကနေလို့မရတော့ပါ...။
ငါတော့...ချစ်ရလွန်းလို့ရူးတော့မှာပဲ။
သူထိတာကိုသည်းခံနေရတယ်ဆိုပဲ...
ဟား...စကားဆက်ဖို့အကွက်ရပြီ။
"ဆက်သည်းမခံချင်ဘူးလား...ဟင်...?...
ကျောက်စိမ်း"
တုန်ရီနေတဲ့သျှောင့်အသံတွေကအသည်းယားစရာပါ။
ဒါတမင်ကိုညှို့ယူနေတာဆိုတာ...ဦးသျှောင်ကိုယ်တိုင်သိသည်။
"ဘာလား...မင်းမျက်နှာကြီးကမုန်းစရာကြီး၊ ကပ်မလာနဲ့...သွားစမ်း....
အဲဒီဟာတွေနဲ့လူဆိုးလိုလို၊ ဂိုဏ်းစတားလိုလို"
မုတ်ဆိတ်တွေကိုပြောနေတာမှန်းသိတော့...
သျှောင်ကကိုယ့်ဘာသာမျက်နှာပြန်စမ်းသည်။
တရွေ့ရွေ့နဲ့ပွတ်သပ်ထိတွေ့နေတဲ့လက်ချောင်းပိန်ပိန်လေးတွေကဟန်အပြည့်နဲ့...
သူ့ဒီဇိုင်းကဗိုလ်အောင်ဒင်လိုလိုဘာလိုလို....
"ဟား...ဂိုဏ်းစတားဆိုလို့ကိုယ့်ဘာသာဘဝင်တောင်မြင့်ချင်သွားတယ်....
တကယ်....သိလား.....
မင်းပုန်းနေတဲ့မနေ့ညကဆိုတယောက်ထဲအဆင်မပြေတော့လို့.....
ဓါးပြလိုက်တိုက်ရမလားစိတ်ကူးနေတာ၊
ငါ့ကို...အချစ်တွေပေးပါလို့...ဓါးပြတိုက်ကြည့်ရမလား....
ဟား....ပြောနေရင်းနဲ့အခု.....တိုက်ကြည့်ချင်လာပြီ"
ကျောက်စိမ်းပုန်းနေခဲ့တာဒီအိမ်ပြန်ရောက်လာတဲ့အထိပါ။
တနေကုန်ကြိုးကလေးကိုခေါ်ထားပြီးဆော့နေခဲ့တာ...လူကိုမလစ်တော့ဘူး...။
ကြိုးကလေးကလည်းဘယ်သူ့ကိုမှမကပ်တော့ဘူး။
သူ့အဖွားဒေါ်ယုယကိုတောင်မကပ်တော့ဘဲ...
ဖေဖေမှဖေဖေလုပ်နေတာ...
"ပါးပါးမကပ်နဲ့..." လို့တောင်ပြောနေသေး။
အမယ်...ပါးပါးဖေဖေ့နားမအိပ်နဲ့လို့တောင်တားနေတာ....
အဲဒါတွေကျောက်စိမ်းကြိတ်ပြီးသင်ထားတာနေမှာပါ...။
မိရင်တော့မင်းနာပြီပဲလို့သျှောင်ကကျိန်းနေတာ...
အခုတော့...သူယုတ်မာပြီလေ။
ခြေလှမ်းတွေသူလိုက်တိုးတဲ့အတိုင်းနောက်ဆုတ်မိပြန်တဲ့ကျောက်စိမ်းကတုံးပြန်ပြီ။
တုံးတာမဟုတ်ဘဲနဲ့....ငသျှောင့်ဆွဲအားတွေမလွန်ဆန်နိုင်လို့ဆိုရင်ပိုမှန်မှာပါ။
သိပ်ပြီးလင်းလက်တောက်ပတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့မင်းပြုံးတာလေးကရင်ခုန်စေတာ....
ဒါကိုငါမခံနိုင်ဘူး...ဦးသျှောင်ရယ်။
ဒါပေမယ့်.....အခုငါ...မင်းကိုဆက်ကြည့်ရဲတဲ့သတ္တိကိုမွေးနေတာ......သိလား။
မင်းလိုပဲ...မြတ်နိုးတတ်ချင်လို့။
သျှောင်...ခေါ်ရာအတိုင်းပါလာခဲ့တာသူတို့ရေချိုးခန်းထဲမှာ...
"အဲဒါလေးရိတ်ပေးပါလို့တောင်းဆိုမလို့....ရလား"
ဓါးပြတိုက်ချင်တယ်ဆိုပြီးဒီလောက်နူးညံ့ညင်သာတဲ့ဓါးပြတိုက်နည်းကိုမတွေ့ဖူးခဲ့ပါဘူး။
ဦးသျှောင့်မျက်လုံးတွေအရမ်းကြင်နာနေသလို....
သူ့အထိအတွေ့တွေကလည်းညင်သာတယ်။
"ငယ်ငယ်တုန်းကလိုသာဆိုရင်မင်း...ငါ့ကိုအသားကုန်ပြေးထိုးမှာနော်"
ပြောနေရင်းနဲ့သျှောင်ကဘာလုပ်သလဲဆိုရင်...
ဝတ်ထားတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ဘောင်းဘီရဲ့မျှော့ကြိုးစကိုဘတ်ကနဲဆွဲပြီးတော့ပြန်လွှတ်လိုက်တာ...
ဝမ်းဗိုက်အောက်ဘက်ကိုသွားထိတော့...
ကျောက်စိမ်းစူးကနဲထ,အော်တော့၏။
"အား...!...ခွေးသူတောင်းစား...
နာတယ်ဟ...မင်း.....အားလား....လူယုတ်မာ...."
ထိသွားတာကတကယ့်ချက်ကောင်းကြီးမို့ကျောက်စိမ်းကိုယ်လေးကုန်းကွကျသွားတယ်...။
အဲဒါကိုသျှောင်ကသူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်နဲ့ပြန်ထိန်းပြီးတော့ကျောက်စိမ်းရဲ့ခါးကိုဆောင့်ဆွဲယူ၏။
မှန်ခုံပေါ်မှာနောက်ကျောခိုင်းပြီးထိုင်နေတဲ့သူ့ရှေ့မှာကျောက်စိမ်းကမုတ်ဆိတ်လေးတွေကိုရိပ်ပေးမလို့ကြိုးစားနေတာမို့...
သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြားမှာကျောက်စိမ်းကဝင်ရပ်နေသလိုဖြစ်နေခဲ့သည်...။
ကုန်းကွသွားတဲ့ကျောက်စိမ်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကသူ့ဒူးတွေကြားရောက်သွားတာမို့လှမ်းဆွဲပြီး....
လက်နဲ့ဖက်ပစ်လိုက်တော့...ကျောက်စိမ်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကသူ့ရင်ဘတ်တည့်တည့်ကိုဝင်လာ၏။
အဲဒါကိုလက်နှစ်ဖက်ကိုဖမ်းတုပ်လိုက်သေးတာ....
"ဆောရီး...ငါ...မင်းကိုတကယ်ယုတ်မာတော့မလို့...ကျောက်စိမ်းရဲ့..."
ပြောပြီးတော့မှသျှောင်ကသူ့ဘောင်းဘီထဲလက်နှိုက်ပြီးတော့ကျောက်စိမ်းရဲ့ပေါင်ကြားကိုတခုခုထည့်လိုက်သည်...။
ခဏအကြာမှာတော့....ကျောက်စိမ်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာတစုံတခုကတဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေခဲ့တာ...
အဲဒီတုန်ရီနေတဲ့တခုခုက....တဖြည်းဖြည်းနဲ့အရှိန်မြန်လာသလိုဖြစ်လာခဲ့၏။
"ဘာ..!...လုပ်လိုက်တာလဲဟင်...ဦးသျှောင်"
ကျောက်စိမ်းစတင်ပြီးကြက်သီးတွေထ,လာပြီးတကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ကောက်ကွေးချင်လာ၏။
နှုတ်ခမ်းတွေပါတဆတ်ဆတ်တုန်လာတဲ့အထိဖြစ်လာပြီး...သျှောင့်ပုခုံးပေါ်ကိုကျောက်စိမ်းကုန်းကွကျလာကာ...ခံစားမှုပေါင်းများစွာ....။
"ဟင်...ဘာထည့်လိုက်တာလဲ...မင်း...ငါ့ကို....အာ့...."
"အင်း...vibrator"
"ဘာ..!...မင်း...သျှောင်...အား....ဟာ့...ရပ်ပေးစမ်းပါ"
ရပ်ပေးလို့ပြောရင်းနဲ့ကျောက်စိမ်းအဲဒါလေးကိုထိန်းချုပ်ထားတဲ့ရီမုထ်ကိုရှာရသည်။
ဒါပေမယ့်.....မတွေ့ပါ။ ဘယ်မှာလဲ...ဘယ်မှာထားထားတာလဲ...။
သျှောင့်လက်ထဲမှာကိုင်ထားတာလည်းဘာမှမတွေ့ရ...။
အာ့.....သေပါပြီ...
မဖြစ်ဘူး...ရပ်တန့်မှကိုဖြစ်မှာ...အဲဒါလေးကိုပြန်ယူထုတ်ဖို့ကလည်းသျှောင်ကသူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုဖမ်းတုပ်ထားတာမို့မဖြစ်နိုင်ဘူး...။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်အထဲမှာ...အဲဒါလေးက...တုန်ခါနှုန်းအရမ်းမြင့်လာတော့...လူကိုခံစားမှုတမျိုးပေးနေခဲ့တာ...ယားယံတာလိုလို...တစက်စက်ကိုက်ခဲတာလိုလို....
အဲဒါဘယ်လိုခံစားမှုမျိုးလို့ပြောရမှန်းလဲမသိဘူး။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ရင်ထဲဝမ်းထဲကနေလှိုက်လှိုက်ထလာတာ...
ရုတ်တရက်ကိုယ်အပူချိန်တွေအဆမတန်တိုးလာပြီး...ကျောက်စိမ်းကိုယ်လေးပိုကွေးညွှတ်ကျလာတဲ့အခါ...
ဦးသျှောင်...ထိုင်နေရာမှအလိုက်သင့်ပွေ့ပြီးအိပ်ယာဆီသို့ချီယူ၏။
"အင်း...ဟင့်...."
ချီယူထားရင်းနဲ့...
သူ့နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုဦးသျှောင်ကစုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေတာ...
သူမငြင်းဆန်နိုင်အောင်ကို...အဲဒီအထိအတွေ့ကမှော်ဆန်လို့...
"အား....အဲဒါ....အဲဒါလေးထုတ်ပေးပါကွာ...ဘယ်ကိုထည့်လိုက်တာလဲဟင်..."
"အရှေ့ကနေရာမှာ..."
"ဟင်....မင်းမထိဘူးဆို.....မင်း...မယုတ်မာနဲ့၊ ဦးသျှောင့်.....အာဟား....အင့်...."
ယုတ်မာဖို့ကြိုးစားနေတာတောင်မှ...သနားစဖွယ်သူ့မျက်နှာလေးကြောင့်လုံးဝမရက်စက်နိုင်တာ...ဦးသျှောင့်ရဲ့အားနည်းချက်ပါ။
အဲဒါကလည်း...သူ့အပေါ်ချစ်လွန်းလို့ဆိုတာ...