ΤΑΝΑ POV:
Έπερνα τον Νίκολας τηλέφωνα για κάποιες μέρες τώρα, αλλά το τηλέφωνο του ήταν κλειστό. Ήμουν θυμωμένη μαζί του στην αρχή επειδή έφυγε χωρίς να πει τίποτα σε μένα αλλά όταν άρχισα να ανησυχώ μετά από τέσσερις μέρες χωρίς τηλέφωνο του μου έφυγε ο θυμός.
Αποφάσισα να πάω στην κλινική του και να τον βρω αλλά ήμουν σοκαρισμένη όταν η γραμματέας του με πληροφόρησε ότι είχε ακυρώσει όλα τα ραντεβού του γι αυτή την εβδομάδα. Μετά από δύο μέρες, αποφάσισα να τον αναζητήσω στο διαμέρισμα του. Πρόσεξα ότι το αυτοκίνητο του έλειπε, έτσι πήγα πίσω στην κλινική του για να ρωτήσω πότε μπορεί να επιστρέψει πίσω ξανά ή αν η γραμματέας μήπως ξέρει κάποια πληροφορία για εκείνον. Ναι, τον είχα ερωτευτεί όπως δεν είχα ποτέ νιώσει έτσι για κανέναν πριν. Ήταν παράξενη η κατάσταση, το ήξερα, ειδικά επειδή είχε κρυφό δεσμό με την μητέρα μου. Αλλά...είναι το καλύτερο από το παρελθόν, υποθέτω. Ίσως αποφάσισε να με αφήσει μόνη μου επειδή φοβόταν ότι θα ανακάλυπτα την αλήθεια για εκείνον που είχε απιστία με την μητέρα μου. Αποφάσισε να κάνει το πρώτο βήμα και να χωρίσει μαζί μου. Αλλά.....είχαμε και ποτέ σχέση; Τον γνώρισα στην μητέρα μου και τον πατέρα μου σαν το αγόρι μου αλλά δεν το είχαμε συζητήσει αυτό πιο πριν. Δεν το αρνήθηκε παρόλα αυτά. Υποθέτω ότι με δέχτηκε στην ζωή του σαν το κορίτσι του ή μάλλον σαν την γυναίκα του.
Όλες οι διαβολικές σκέψεις του κόσμου μου είχαν γαμήσει την ψυχολογία μου και δεν έβρισκα ούτε μια απάντηση για να ηρεμήσω την γαμημένη διάθεση μου που είχε πέσει. Απλά μπούκαρα σαν βάρβαρος μέσα στην κλινική, προσπερνώντας την νοσοκόμα και αγνοώντας όλες τις φωνές της που μου έλεγε. Προσπαθούσε να με σταματήσει αλλά τότε εντόπισα μερικές γυναίκες μέσα στο καθιστικό να περιμένουν, εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι είχε γυρίσει. Από που; Δεν είχα ιδέα αλλά αποφάσισα να πηδήξω μέσα στο ιατρείο του και να τον ρωτήσω.
Με το που έβαλα το χέρι μου στο πόμολο για να ανοίξω και μπήκα μέσα τον βρήκα όπως πάντα να εξετάζει μια γυναίκα και το μικρό κορίτσι φαίνονταν σαν μια νέα νοσοκόμα να τον βοηθάει και να του δίνει κάτι. Ήταν φυσιολογικό στην πραγματικότητα συνηθισμένο. Δεν καβαλούσε μια πουτάνα ούτε την γαμούσε. Με είδε και μου υπέδειξε να βγω έξω σιωπηλά. Η νοσοκόμα ήρθε μια κοντά σε μένα και μετά βίας άκουσα την χαμηλή της φωνή "Κυρία μου, μπορείτε να περιμένετε έξω;" με ρώτησε πολιτισμένα αλλά ήμουν εκνευρισμένη μαζί του και έβρισα το φτωχό αυτό κορίτσι. Το ξέρω ότι αντέδρασα υπερβολικά αλλά έκανε λες και δεν ήμουν τίποτα στην ζωή του και σαν να με απέρριψε.
"ΣΚΑΣΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΣΚΥΛΑ! ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΣΕ' ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΚΟΥΝΗΣΕ ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΑΣΧΗΜΗ ΦΑΤΣΑ ΣΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ." της φώναξα στο πρόσωπο της σκληρά και άνοιξε το στόμα της σοκαρισμένη. Ξαφνικά ένιωσα τα μάγουλα να τσούζουν, ναι, ο ιππότης σηκώθηκε απο την καρέκλα του και με χαστούκισε. Ορθάνοιξα τα μάτια μου σε εκείνον σαν καταιγίδα ενώ δεν έβρισκα λέξη να του πω. Με χαστούκισε μπροστά σε ασθενή του και σε αυτό το γαμημένο κορίτσι; Σήκωσα το φρύδι μου και μουρμούρισα "Τι; Αυτό το κάνεις εξαιτίας αυτής της γαμημένης που δουλεύει για σένα;" Μου τράβηξε το σαγόνι μου με το χέρι του και ζούληξε τα μάγουλα μου "Κοίτα με! Ακόμα μια γαμημένη λέξη και θα σε κάνω να το μετανιώσεις. Τώρα ζήτα συγγνώμη σε' κείνη." με πρόσταξε στεγνά. Γύρισα τα μάτια μου απαξιωτικά και μούγκρισα σκληρά "Ποτέ." του είπα εγωιστικά. Με χαστούκισε για ακόμη μια φορά αλλά το κορίτσι πήδηξε στην μέση, ήταν κοντούλα και μικροσκοπική. Προσπάθησε να τον σταματήσει αλλά ήταν γρηγορότερος στις πράξεις του. "Γιατρέ Νίκολας, σας παρακαλώ σταματήστε." του είπε βουρκωμένα παρακαλώντας τον.
Έσφιξε το σαγόνι μου και μου φώναξε με σοβαρό τόνο "Ζήτα συγγνώμη ΤΩΡΑ."
Τα δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι έκανε εκείνη την στιγμή. Ήταν ένα τίποτα και δεν της έδινα ούτε την ματιά μου γι' αυτήν. Αλλά τον αγαπούσα, απλά το είχα συνειδητοποίηση πριν λίγες μέρες ότι δεν μπορούσα να τον αφήσω να φύγει.
Αποφάσισα να τον υπακούσω σε αυτή την ευχή του, μουρμούρισα "Συγγνώμη." αποφεύγοντας την οπτική επαφή μαζί της, έβλεπα απλά τα πιο τρομακτικά, ανοιχτά μάτια του να γυαλίζουν. Σήκωσε το κεφάλι του μου έδειξε την πόρτα "Τώρα, πάρε τον κώλο σου από εδώ μέσα. Φύγε και μην ξαναγυρίσεις ποτέ ξανά πίσω. Δεν υπάρχουν πλέον ραντεβού για σένα." μου είπε έντονα και ωμά.
Η καρδιά μου ξαφνικά σταμάτησα και έχασα την ικανότητα να αναπνέω. Ένιωσα όλο μου το σώμα να ψυχραίνεται. Τον πλησίασα ώστε να του αγγίξω το μάγουλο με μάτια να τον ικετεύουν "Σε παρακαλώ Νίκολας. Πραγματικά σε αγαπάω. Μην μου το κάνεις αυτό. Σε ικετεύω. Θα κάνω οτιδήποτε θες." Επανέλαβα την ειλικρινή μου συγγνώμη σε εκείνον αλλά δεν με κοίταξε ούτε μια φορά.
Με έσπρωξε στην πόρτα και μουτρωμένος μου φώναξε "ΒΓΕΣ ΕΞΩ." Τότε βάρεσε την πόρτα στα μούτρα μου αφήνωντας με με τα δάκρυα μου να πέφτουν σαν βροχή.
Έφυγα από την κλινική του σαν μανιακή χωρίς να ξέρω που πρέπει να πάω ή τι πρέπει να κάνω. Ήταν απίστευτο. Προσπάθησα να το κάνω δικό μου και να τον κάνω να υποφέρει σαν κάποιου είδους εκδίκηση αλλά τώρα τρελή για εκείνον. Τώρα κλαίω επειδή με έδιωξε από την ζωή του σαν να μην είχα υπάρξει ποτέ και σαν να μην με έχει γαμήσει.
Οδηγούσα με το αυτοκίνητο μου για πάρα πολλές ώρες, πάνω κάτω στους δρόμους για ώρες, μέχρι που ηρέμησα λίγο και σκέφτηκα σοφά πως να τον κάνω να γυρίσει πίσω σε μένα ξανά. Πήγα και σταμάτησα στο πιο κοντινό ανθοπωλείο και αγόρασα σχεδόν κάθε γαμημένο κόκκινο τριαντάφυλλο από το μαγαζί. Τους ρώτησα αν μπορούσαν να στείλουν τα λουλούδια στο διαμέρισμα του Νίκολας και πλήρωσα για όλα αυτά. Τότε οδήγησα στο κοντινότερο εστιατόριο και έκανα κράτηση όλο το εστιατόριο για απόψε. Δεν είχα κάποιο μοναδικό σχέδιο. Απλά ήθελα να ζητήσω συγγνώμη σε εκείνον γι' αυτό που έκανα. Μετά από πολύ σκέψη, κατάλαβα ότι αισθανόμουν ενοχές και ντροπή και αλαζονική για ότι έκανα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, πρώτα απ' όλα, μπούκαρα μέσα στο ιατρείο του χωρίς άδεια ή κάποιο ραντεβού. Δεύτερον όταν τον είδα με την ασθενή αυτό δεν με σταμάτησε από το να του μιλήσω. Τρίτον, απλά τα έριξα όλα στην νοσοκόμα με όλα αυτά τα νεύρα και αυτόν τον τρομακτικό θυμό ενώ εκείνη δεν έκανε τίποτα το ανόητο. Στην πραγματικότητα, μου μίλησε με πολύ πολιτισμένο τρόπο αλλά εγώ ήμουν αυτή που συμπεριφέρθηκε σαν σκύλα εκείνη την στιγμή. Ακόμα και τότε μου ζήτησε να ζητήσω συγγνώμη και αναιδέστατα του αρνήθηκα. Έτσι, για να είμαι ειλικρινής, μου αξίζει όλο αυτό που έγινε. Αλλά...δεν μπορεί να με συγκρίνει με αυτό το άσχημο μικρό κορίτσι! Τι του συνέβει; Νόμιζα ότι τα πηγαίναμε πολύ καλά μεταξύ μας στην σχέση μας. Στο τέλος, κατάλαβα ότι η καρδιά μου χτυπά μόνο για κείνον και ότι είμαι τρελή γα εκείνον και ακόμα και αν η μητέρα μου ή όλος ο κόσμος στέκονταν στην μέση ώστε να μην είμαστε μαζί με τον Νίκολας... πολύ απλά θα τους γαμούσα όλους χωρίς να το μετανιώνω.
Τελικά, πάρκαρα το αυτοκίνητο μου μπροστά από το εμπορικό γιατί ήθελα να του αγοράσω κάτι ξεχωριστό. Δεν ήμουν πολύ μέσα στα BDSM πράγματα αλλά άκουσα κάτι για κολάρο, κάτι τέτοιο και ήμουν σίγουρη τώρα ότι ήθελα να είμαι δική του για πάντα.
Μπήκα μέσα σ' ένα μαγαζί με εσώρουχα και αγόρασα μερικά πράγματα για να τον αποπλανήσω. Δεν ήξερα ποιο χρώμα από babydolls ή πιο στρίνγκ του άρεσε. Έτσι, διάλεξα τα πάντα. Ήθελα να τον κάνω δικό μου αργά ή γρήγορα. Τότε δίστασα να μπω μέσα σε αυτό το μαγαζί. Τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα από τα πόσα πολλά παιχνίδια είχε εκεί. Κάποια από αυτά τα πράγματα, τα είχα ακούσει πριν αλλά ήταν συνηθισμένα πράγματα όπως δονητές ή πλαστικοί πούτσοι, τα υπόλοιπα από αυτά στα ράφια μου ήταν άγνωστα. Είχα κοκκινίσει αρκετά, έτσι σταμάτησα να βλέπω τριγύρω πράγματα, ειδικά όταν ο πωλητής ήρθε κοντά μου "Μπορώ να σας βοηθήσω;" με ρώτησε, αλλά...Με τσέκαρε χωρίς τα μάτια του να έχουν κάποια ντροπή; Επειδή τον έπιασα να κοιτάζει τον κώλο μου και να γλύφει τη άκρη των χειλιών του. Άρχισα να κάνω πιο γρήγορα και ήμουν ήδη σε αρκετά καλή διάθεση και δεν ήμουν έτοιμη να αρχίσω έναν καυγά με αυτό τον άνδρα.
Έγνεψα καταφατικά "Ναι, θέλω ένα κολάρο για τον λαιμό." σήκωσα τα φρύδια μου και του είπα στεγνά. Στριφογύρισε τα μάτια του και ένα Ο με το στόμα του "Οοουυ". Υποθέτω ότι κατάλαβε τώρα ότι ήμουν υποτακτική και ότι έχω κάποιο αφέντη. Ή το αντίθετο. Τέλος πάντων, δεν έδινα ούτε ένα γαμημένο λεπτό για εκείνον και τις πονηρές του σκέψεις.
"Θέλω ένα κολάρο για τον λαιμό τώρα. Ένα καλό. Δείξε μου τι έχετε." Τον κοίταξα και τότε περπάτησα μπροστά του προσπειόντας ότι ψάχνω για τα κολάρα.
"Εντάξει, έχω διαμαντένια και χρυσά κολάρα μόνο. Δεν έχω μεγάλη συλλογή αλλά αν θες να σου φτιάξω ένα καινούργιο τότε..." μου εξήγησε περίεργα.
Τον έκοψα μ' ένα βλέμμα που τον αγνοώντας τον " Όχι, θέλω το ωραιότερο τώρα και εκτύπωσε το όνομα Νίκολας πάνω στο κολάρο." έκανα την παραγγελία μου.
Μου είπε να καθίσω λίγο μέχρι να εκτύπωση το όνομα. Μετά από μισή ώρα είχε τελειώσει το κολάρο. Μου το έδωσε και ήταν αυτό που είχε τα διαμάντια. Φαίνεται υπέροχο με όλα αυτά τα διαμάντια. Πλήρωσα πολλά για αυτό με την πιστωτική μου κάρτα, αλλά για τον Νίκολας, ήμουν έτοιμη να κάνω τα πάντα για να τον κρατήσω για μένα.
Μου έβαλε το διαμαντένιο κολάρο μέσα σε ένα χαριτωμένο κουτάκι δώρου. Κοίταξα το ρολόι στο χέρι μου για να δω τι ώρα είναι και ήταν σχεδόν πέντε το απόγευμα. Ήταν η ώρα για να σχολάσει και να γυρίσει σπίτι. Πήρα το κολάρο και οδήγησα σφαίρα πίσω στο διαμέρισμα του. Τον βρήκα να παρκάρει το αυτοκίνητο του. Έβαλα το αυτοκίνητο μου μπροστά στο δικό του κλείνοντας του τον δρόμο με μεγάλη ταχύτητα.
Πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο του φωνάζοντας μου θυμωμένα "Τι στο κόρακα κάνεις Τάνα;"
Τον πλησίασα αρκετά αλλά κρατώντας μια απόσταση. Δεν θα αντέξω άλλο χαστούκι του στο μάγουλο μου ξανά.
"Α..Απλά ήθελα να ζητήσω συγγνώμη. Σε θέλω, Νίκολας. Σε παρακαλώ δέξου την ειλικρινή μου συγγνώμη, ανησύχησα για σένα. Θα κάνω οτιδήποτε θες." του ξεστόμισα προκλητικά με μια γλυκιά φωνή. Προσπέρασε τις λέξεις μου και με κοίταζε πάνω κάτω συνέχεια, τότε με άφησε να περάσω την πόρτα του αλλά δόξα τον θεό τα λουλούδια είχαν παραδοθεί μπροστά απο την πόρτα του. Τα μάτια γούρλωσαν και ήταν ενθουσιασμένα και έκπληκτα, εκείνη την στιγμή γύρισε το κεφάλι του δίνοντας μου ένα βλέμμα αναφώνησε.
Έξυσα τον λαιμό μου ντροπαλά και περήφανα που επιτέλους είχα την προσοχή του και τα μάτια του μαλάκωσαν λίγο"Ήθελα να ζητήσω συγγνώμη σωστά. Το ξέρω ότι έκανα λάθος αλλά μπορείς να με συγχωρέσεις. Ακόμα σου αγόρασα κάτι ακόμα." Έβγαλα το μικρό δώρο και του το έδωσα.
Κοίταζε ύποπτα το αδύνατο χέρι μου για λίγο, τότε ξετύλιξε το δώρο. Τα μάτια άνοιξαν περισσότερο σοκαρισμένος "Ένα κολάρο;" ανασήκωσε τα φρύδια του.
Του έγνεψα καταφατικά "Ναι, αφέντη." Δάγκωσα τα χείλη μου και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του τότε εκείνος με έσπρωξε πάνω στην πόρτα "Θα σε γαμήσω άγρια που δεν με υπάκουσες, αλλά για τώρα φύγε από τον δρόμο μου." Με τράβηξε μακριά όταν άνοιξε την πόρτα και την έκλεισε στην μούρη μου ξανά.
Στεκόμουν αμίλητη, κοιτώντας την κλειστή πόρτα μπροστά μου. Σκεπτόμενη για μερικά λεπτά. 'Τουλάχιστον δεν απέρριψε το δώρο μου.' Υποστήριξα τον εαυτό μου. Τότε, καθώς είχα γυρίσει προς την έξοδο για να φύγω, ένιωσα μια δυνατή λαβή στον καρπό μου "Που νομίζεις ότι πηγαίνεις σκύλα; Είσαι δική μου τώρα. Μπες μέσα τώρα."
Χαμογέλασα σε αυτό που είπε, ακόμα και έτσι, μισούσα την λέξη σκύλα αλλά αν αυτό σημαίνει ότι θα με κάνει δική του τότε θα δεχτώ κάθε είδους ταπείνωση από εκείνον.
Κούνησα θετικά και κατέβασα το κεφάλι μου "Ναι, αφέντη. Απλά άφησέ με να πιάσω κάτι σέξι για το κορμί μου τότε θα σε ακολουθήσω μέσα και επί της ευκαιρίας, έκλεισα για δείπνο όλο το εστιατόριο για μας. Μπορείς να δεχτείς την πρόσκληση μου;" Του είπα σεξουαλικά καθώς το χέρι μου έπαιζε με το στήθος του.
Μπήκε μέσα και τον ακολούθησα αφού μου κούνησε το κεφάλι ότι δέχεται. Ήμουν τρελή για εκείνον και τον σκληρό του τρόπο για το άγριο άγγιγμα του αλλά μάλλον επειδή ήμουν μέσα στο παιχνίδι της υποτακτικής δεν συνειδητοποίησα μέχρι που τον είδα, μέχρι που συνάντησα τον μοναδικό μου κυρίαρχο και τον μόνο πάνω στην Γη ότι τον ήθελα.